1 minute read
Column Carla Breedveld
Veilig
“Kom haar alsjeblieft snel halen”, zegt mijn collega van de spoedeisende hulp. “Ze is niet te handhaven, motorisch onrustig, hallucineert en vreselijk dronken. Ook heeft ze een flinke dosis XTC achter haar kiezen.”
Advertisement
Het is 1 januari 2022, 08.00 uur. Nog een enkele doffe klap op de achtergrond en een schaal oliebollen herinneren ons aan de wat saaie jaarwisseling in coronatijd. Daar had Kelly, deze twintigjarige jongedame, totaal andere ideeën over. Ze wilde juist eens flink uitpakken met vrienden en vriendinnen bij haar thuis. Een overvloed aan drank werd ingeslagen, de fles gaat van hand tot hand. Als één van haar gasten ook nog eens met XTC op de proppen komt, gaat het fout. Om een uur of 05.00 krijgen haar vriendinnen in de gaten dat Kelly wel heel raar doet. Ze zit helemaal onder de blauwe plekken van val- en stootpartijen en heeft een hoofd als een tomaat. Er komt niets dan wartaal uit. Ze ziet dingen die er niet zijn en ze is druk, héél druk!
Het ambulancepersoneel brengt haar op de SEH met een flinke temperatuursverhoging en een zeer snelle hartslag. Ik haal haar op met een rolstoel. Haar zwarte jurkje, met de kaartjes er nog in, hangt voor en achter open. Ze transpireert behoorlijk en er hangt een zoetige lucht van cocktails om haar heen. Eerst maar eens proberen haar aan te sluiten aan de monitor. Mijn vingers spelen Twister met de monitorplakkers die steeds van haar bezwete bovenlichaam drijven. Naarmate de ochtend verstrijkt, komen steeds meer brokstukken van haar levensverhaal naar boven. De ene keer grinnikend, dan weer huilend en bij vlagen panisch van angst. Met haar moeder geen contact: schizofrenie en drugsverslaafd. Opgegroeid in een zeer onveilig pleeggezin. Schulden en geen “echte” vrienden. In die verschrikkelijke nacht was er niemand meer te bekennen. Haar “vrienden” lagen zelf hun roes uit te slapen. We leggen koude washandjes op haar hoofd en zeggen steeds weer dat alles goedkomt.
Aan ons de uitdaging aan welke emotie we ons overgeven: woede, boosheid, onbegrip of iets in de trant van “’t is haar eigen schuld”? We kozen voor liefde, aandacht en een luisterend oor. Met Kelly is het goed gekomen. Op 5 januari ontvingen we een bedankkaartje met de woorden “Ik voelde me voor het eerst in mijn leven veilig”. Kijk, dit is ook cardiologie, maar dan anders.
