Δρόμοι, κτήρια, στύλοι, ανάκατα με κομμάτια φύσης, περνούν μπροστά από το φωτογραφικό φακό σαν ατελείωτη αμαξοστοιχία. Περιφερόμενα τοπόσημα, ενός διαρκώς επαναπροσδιοριζόμενου ιστού, διαλύουν το χάρτη. Στη θέση του αφήνουν συστήματα συναισθημάτων και σήματα νοημάτων.
Ο χρόνος πυκνώνει· η Αθέατη Πόλις αναπνέει μαζί μας.