ΠΡΟΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ
Ο όρος «Προκολομβιανοί πολιτισμοί» αποτελεί συμβατική ονομασία των πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στην αμερικανική ήπειρο πριν από την έλευση του Χριστόφορου Κολόμβου και τον αποικισμό των Ευρωπαίων. Υπολογίζεται ότι την περίοδο άφιξης του Κολόμβου στην Αμερική, ζούσαν στην ήπειρο περίπου 90 εκατομμύρια άνθρωποι: περίπου 10 εκατ. άνθρωποι στα βόρεια του σημερινού Μεξικού (ΗΠΑ και Καναδάς), 30 εκατ. στο Μεξικό, 11 εκατ. στην Κεντρική Αμερική, 450.000 στα νησιά της Καραϊβικής, 30 εκατ. στην περιοχή των Άνδεων και 9 εκατ. στην υπόλοιπη Νότια Αμερική. Οι αριθμοί αυτοί αργότερα μειώθηκαν δραματικά λόγω των πολέμων, της εξαναγκαστικής εργασίας και των επιδημικών ασθενειών που εισήχθησαν στην ήπειρο με την έλευση των Ευρωπαίων. Οι μεγαλύτεροι και σημαντικότεροι προκολομβιανοί πολιτισμοί ήταν οι , και .
Οι πρωτόγονοι πληθυσμοί ζούσαν κυρίως από το κυνήγι, το ψάρεμα και την υποτυπώδη καλλιέργεια της γης. Ήταν οργανωμένοι σε φυλές και δεν είχαν δημιουργήσει πολιτικές κοινωνίες. Οι θρησκείες τους ήταν ειδωλολατρικές και ορισμένοι συνήθιζαν, στα πλαίσια λατρευτικών τελετών, την ανθρωποφαγία.
Γύρω στο 1300 και ύστερα από αγώνες και στερήσεις, έφτασαν στη σημερινή Κοιλάδα του Μεξικού. Ως τόπο εγκατάστασης αξιοποίησαν το ύψωμα Τσαπουλτεπέκ και τις μεγάλες λίμνες και τους βάλτους της περιοχής. Tο 1325 μ.Χ. έχτισαν την πρωτεύουσά τους. Ο τότε αρχηγός τους, ο οποίος ονομαζόταν Τενότς τους διέταξε να οικοδομήσουν μια πόλη στην πιο μεγάλη λίμνη, να χτίσουν τα σπίτια πάνω σε πασσάλους και να τα συνδέσουν με την ξηρά με αναχώματα. Η πόλη ονομάστηκε Τενοτστιτλάν , από το όνομα του αρχηγού.
Στα τέλη του 15ου αι., όταν οι Ευρωπαίοι έφτασαν στην Αμερική, οι Αζτέκοι βρίσκονταν σε πλήρη ανάπτυξη και κυριαρχούσαν σε ολόκληρο το Μεξικό. Η πρωτεύουσά τους Τενοτστιτλάν ήταν χτισμένη με βάση πολεοδομικό σχέδιο και είχε πληθυσμό όσο και η Σεβίλλη. Στη θέση της βρίσκεται σήμερα χτισμένη η Πόλη του Μεξικού.
Ήταν μία αυτοκρατορία η οποία επέβαλε τον έλεγχό της στα κατεκτημένα κράτη είτε τοποθετώντας φιλικούς προς αυτή κυβερνήτες, είτε δημιουργώντας συγγενικούς δεσμούς μέσω γάμων, είτε ακόμα καλλιεργώντας σε όλα τα διαφορετικά φύλα την αίσθηση ότι αποτελούν κομμάτι της. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπήρχε ανάγκη για ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις που να διασφαλίζουν την τάξη σε όλες τις επαρχίες της αυτοκρατορίας.
Οι υποτελείς λαοί έφεραν την υποχρέωση να πληρώνουν τακτικά φόρο στην Τενοτστιτλάν, ενώ το γεγονός ότι η επικοινωνία και το εμπόριο μεταξύ των απομακρυσμένων περιοχών τις αυτοκρατορίας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, ανάγκαζε όλους τους λαούς να στρέφονται στους Αζτέκους για πρώτες ύλες και αγαθά. Με αυτόν τον τρόπο η Συμμαχία πέτυχε την οικονομική εξάρτηση όλων των κατεκτημένων κρατών από την ίδια.
Η θρησκεία τους ήταν ειδωλολατρική και συνήθιζαν τις ανθρωποθυσίες. Oι πιο σεβαστοί θεοί ήταν οι Ουιτζιλοπότστλι, Κουετζαλκοάτλ, Τλάλοκ, Χίπε, Τότεκ. Οι Αζτέκοι δέχονταν και την ύπαρξη 13 ουρανών, καθένας από τους οποίους είχε τους δικούς τους θεούς και 9 Κάτω Κόσμων.
Η λατρεία στον Ουιτζιλοπότστλι, τον θεό του πολέμου και του ήλιου, κατείχε κεντρική θέση στις θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές των Αζτέκων. Ο Ουιτζιλοπότστλι εξελίχθηκε σε κεντρική φιγούρα του πανθέου των Αζτέκων κάποια στιγμή μετά την θεμελίωση της Τενοτστιτλάν και την ίδρυση του κράτους των Αζτέκων τον 14ο αιώνα. Μέχρι τότε ο Ουιτζιλοπότστλι ήταν ο θεός του κυνηγιού, της πλέον κομβικής δραστηριότητας των περιπλανώμενων φυλών που θα μετεξελίσσονταν στους Αζτέκους.
Οι θρησκευτικές συνήθειες των Αζτέκων σύντομα προσέλαβαν αυταρχική και απολυταρχική χροιά προς τον λαό επί του οποίου δέσποζαν και ο οποίος ήταν υποχρεωμένος να λατρεύει τον Ουιτζιλοπότστλι και να λαμβάνει μέρος προς τιμήν του σε ανθρωποθυσίες. Οι ανθρωποθυσίες κατείχαν σημαντική θέση. Οι Αζτέκοι πίστευαν ότι οι ανθρωποθυσίες ήταν απαραίτητες για την ύπαρξη του κόσμου και γι’ αυτό θυσίαζαν κάθε χρόνο περίπου δέκα με είκοσι χιλιάδες άτομα σε τελετές. Οι θυσίες γίνονταν με την ανατολή του ηλίου στην κορυφή των ναών. Τα θύματα ήταν κυρίως άντρες, αιχμάλωτοι πολέμου.
Κύριες πηγές πλούτου ήταν η γεωργία, που βασιζόταν στην καλλιέργεια καλαμποκιού, και το εμπόριο. Η γη ήταν του αυτοκράτορα, ο οποίος παραχωρούσε τμήματά της στις αγροτικές οικογένειες για να τα καλλιεργούν και να εξασφαλίζουν τα αναγκαία. Οι ιερείς και οι πολεμιστές ζούσαν χάρη στα εισοδήματα που προέκυπταν από την καλλιέργεια δημόσιων γαιών.
Οι Αζτέκοι χρησιμοποιούσαν καθημερινά διάφορα αγαθά εν είδη χρημάτων. Για μικρές αγορές το σύνηθες νόμισμα ήταν οι σπόροι κακάο, τους οποίους έπρεπε να εισάγουν από τις πεδινές εκτάσεις της αυτοκρατορίας. Στις αγορές των Αζτέκων, ένα μικρό κουνέλι κόστιζε 30 σπόρους κακάο, ένα αυγό γαλοπούλας 3 σπόρους ενώ μία παραδοσιακή μεξικάνικη πίτα (Tamal) κόστιζε έναν σπόρο. Για μεγαλύτερες αγορές χρησιμοποιούνταν κομμάτια από βαμβακερό ύφασμα, τα οποία λέγονταν κουάτστλι (quachtli). Ανάλογα με την ποιότητα του κουάτστλι η τιμή του ξεκινούσε από 65 σπόρους κακάο και έφτανε μέχρι τους 300. Μία πηγή αναφέρει ότι 20 κουάτστλι έφταναν σε έναν απλό πολίτη για να περάσει έναν χρόνο στην Τενοτστιτλάν.
Τεχνολογικά βρίσκονταν σε ένα επίπεδο ανάμεσα στη λίθινη εποχή και την εποχή του χαλκού. Τα εργαλεία τους ήταν κυρίως λίθινα και χάλκινα, ενώ αγνοούσαν τον σίδηρο και τον τροχό. Ιδιαίτερες επιδόσεις σημείωσαν στην αρχιτεκτονική κατασκευάζοντας θρησκευτικά οικοδομήματα που μοιάζουν με τις πυραμίδες των αρχαίων Αιγυπτίων. Χαρακτηριστικό των οικοδομημάτων τους ήταν ο μεγάλος όγκος και η επιβλητικότητα.
Ανάμεσα στα κτίρια που έφτιαξαν ήταν τα ανάκτορα, που ξεχώριζαν για τη μεγαλοπρέπεια και της μεγάλες διαστάσεις τους. Οι τοίχοι τους ήταν επενδυμένοι με δέρματα και με αλάβαστρο, που έδινε την αίσθηση της υπερβολικής πολυτέλειας. Είχαν κάνει σημαντικές προόδους στην ιατρική, στην αστρονομία, στην αρχιτεκτονική, γλυπτική και ζωγραφική. Είχαν μάθει την κατεργασία των μετάλλων και κατασκεύαζαν χρυσά κοσμήματα υψηλής τέχνης. Έπλεκαν και ύφαιναν εξαιρετικά υφάσματα, που τα στόλιζαν με διάφορες παραστάσεις.
Οι Μάγια είναι ένας λαός Ινδιάνων της Κεντρικής Αμερικής. Καταλαμβάνει μια συνεχή έκταση στο νότιο Μεξικό, στη Γουατεμάλα και στο βόρειο Μπελίζ και μιλά διάφορες γλώσσες της γλωσσικής οικογένειας των Μάγια. Οι αρχαιολόγοι και οι ερευνητές των Μάγια διαίρεσαν τις περιοχές που ζούσαν οι λαοί των Μάγια σε 3 ζώνες- βόρεια, κεντρική, νότια. Η γεωγραφική, αυτή, διαίρεση συμπίπτει και με την γλωσσική διαίρεση.
Οι ρίζες του πολιτισμού των Μάγια φτάνουν πολύ πίσω στην προϊστορία, πέρα από τα 2000 π.Χ. όπου αντιστοιχεί η Αρχαϊκή περίοδος. Μετά αρχίζει η Προκλασική περίοδος που χρονολογείται από το 2000 π.Χ. μέχρι το 250 μ.Χ. O πολιτισμός τους άνθησε κατά την περίοδο 250-400 μ.Χ. και έφτασε στην πλήρη ανάπτυξη και πολιτιστική ακμή του γύρω στα 800-1000 μ.Χ. Όταν ήλθαν σε επαφή με τους Ευρωπαίους, ο πολιτισμός τους διένυε την εποχή του κατεργασμένου λίθου.
Οι Μάγια είναι ένας Αρχαίος Πολιτισμός, πού είχε κατανοήσει το Χρόνο καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Τα Ημερολόγια τους είχαν μία Πνευματική Προσέγγιση του Χρόνου, που το δικό μας Γρηγοριανό Ημερολόγιο, δεν μπόρεσε ποτέ να προσφέρει. Οι γνώσεις τους προέρχονται από τις μελέτες τους, πάνω στα αστέρια και τον γαλαξία. Γνώριζαν όλους τους πλανήτες του Πλανητικού μας Συστήματος καθώς επίσης και τις τροχιές τους, αν και δεν υπήρχαν τότε τηλεσκόπια.
Το Ιερό τους Ημερολόγιο είναι γνωστό ως Τζόλκιν. Το Τζόλκιν είναι ένα σύστημα μέτρησης του χρόνου, που βασίζεται στην τροχιά του πλανήτη Αφροδίτη σε συνδυασμό με τους φυσικούς 28ήμερους περιοδικούς κύκλους της Σελήνης και των γυναικών. Στο Τζόλκιν στη διάρκεια ενός έτους υπάρχουν 13 Φεγγάρια από 28 μέρες το καθένα, αντί για 12 μήνες με 30, 31, ή 28 ημέρες ο κάθε ένας. Όλοι οι Αρχαίοι Πολιτισμοί, ρύθμιζαν τη ζωή τους με βάση τους ρυθμούς της Φύσης και κυρίως της Σελήνης. Γνώριζαν ότι στις 365 ημέρες που χρειάζεται η Γη να κάνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τη Γη 13 φορές, κάθε 28 ημέρες.
Αν προσθέσουμε τις μέρες που περισσεύουν από τις 28 κάθε μήνα, θα έχουμε το 13 Φεγγάρι. Επειδή όμως 13Χ28=364 έχουμε μια μέρα εκτός χρόνου, την 365η ημέρα. Αυτή η μέρα είναι ημέρα Χαλάρωσης, Συγχώρεσης και Ολοκλήρωσης, πριν ξεκινήσει και πάλι το επόμενο έτος των 13 Φεγγαριών. Η ‘’Μέρα Εκτός Χρόνου’’ λοιπόν είναι η 25η Ιουλίου. Το πρώτο Φεγγάρι και η πρώτη μέρα του έτους ξεκινά στις 26 Ιουλίου, όπου είναι η μέρα που ανατέλλει το μεγάλο άστρο του Σείριου και επίσης είναι η μέρα στην οποία ο Σείριος ευθυγραμμίζεται με την μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου.
Οι Μάγιας έκαναν προσφορές στους θεούς, μέσα από τελετουργικές αναπαραστάσεις και θυσίες. Συνδέονταν με τους προγόνους τους με αυτό τον τρόπο. Πίστευαν ότι κατάφερναν να αποκτήσουν προσωρινά, τις ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις των προγόνων τους. Το «αίμα» ήταν απαραίτητο στοιχείο στις θρησκευτικές τελετές τους. Ποιο άλλο πολυτιμότερο δώρο εκτός από το «αίμα» θα μπορούσε να προσφερθεί σαν αντάλλαγμα;
Οι βασιλείς και οι ιερείς, έβγαζαν «αίμα» με τελετουργικό τρόπο, από διάφορα σημεία του σώματος (γλώσσα, λοβοί αυτιών, γεννητικά όργανα), αφού είχαν πρώτα υποβάλλει τον εαυτό τους σε στερήσεις ψυχής και σώματος (εγκράτεια, νηστεία, κάθαρση κ.α.). Φορούσαν στολές και κράνη που είχαν πάνω κρανία από ερπετά και φίδια. Το κράνος, αντιπροσώπευε «το πνεύμα». https://youtu.be/aG8WqEyXIyc
Οι αρχαίοι Μάγια έκαναν ανθρωποθυσίες με σκοπό να εξευμενίσουν την γονιμότητα της γης, να καθαγιάσουν την περιοχή όπου χτιζόταν ένα σπίτι και άλλους, που σχετίζονταν με την λατρεία στους θεούς. Αυτές τις πράξεις τις πραγματοποιούσαν αναισθητοποιώντας το άτομο με το δηλητήριο του βατράχου. Με τρόπο θρησκευτικό και χειρουργικό συνάμα ο chamán (τσαμάν), o μάγος-λειτουργός μεταξύ θεών και ανθρώπων που ήταν προικισμένος με μαντικές και ιατρικές ικανότητες αφαιρούσε την καρδιά με ειδικά εργαλεία, την προσέφερε στους θεούς και, τελικά, έθαβε το άτομο στην γη για να γίνει πιο εύφορη.
Οι Μάγια ανέπτυξαν έναν πολύ προηγμένο πολιτισμό. Σημαντικές προόδους είχαν σημειώσει οι Μάγια στα γράμματα και τις επιστήμες. Η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιούσαν ήταν η πιο επεξεργασμένη στην κεντρική Αμερική. Οι Ισπανοί κατακτητές βρήκαν στις πόλεις των Μάγια μεγάλες βιβλιοθήκες με εκατοντάδες βιβλία, που αποτελούνταν από μια μεγάλη λωρίδα χαρτιού διπλωμένου σαν φυσαρμόνικα.
Οι Μάγια διέθεταν, επίσης, γνώσεις αστρονομίας και μαθηματικών ενώ είχαν και πολυάριθμα αστεροσκοπεία. Η μελέτη των κινήσεων του Ήλιου, των άστρων και των πλανητών, καθώς και η ακολουθία των εποχών, τους είχαν κάνει ικανούς να υπολογίζουν τη διάρκεια του έτους και του σεληνιακού μήνα με εντυπωσιακή ακρίβεια.
Επιπλέον, ανάπτυξαν σημαντικά την αρχιτεκτονική τους, δείγματα της οποίας έχουμε αρκετά. Έφτιαξαν πυραμίδες, ναούς, άλλα κτίρια που στολίστηκαν με αξιοθαύμαστα κομψά σχέδια, γλυπτά και ζωγραφιστά. Τα αρχιτεκτονικά τους μνημεία ήταν κυρίως κτίρια θρησκευτικού χαρακτήρα, χτισμένα σε τεχνητά υψώματα με βαθμίδες, κατασκευασμένα σε τετραγωνικό ή πολυγωνικό σχέδιο.
Ανάπτυξαν σημαντικά την αρχιτεκτονική τους, δείγματα της οποίας έχουμε αρκετά. Έφτιαξαν πυραμίδες, ναούς, άλλα κτίρια που στολίστηκαν με αξιοθαύμαστα κομψά σχέδια, γλυπτά και ζωγραφιστά. Τα αρχιτεκτονικά τους μνημεία ήταν κυρίως κτίρια θρησκευτικού χαρακτήρα, χτισμένα σε τεχνητά υψώματα με βαθμίδες, κατασκευασμένα σε τετραγωνικό ή πολυγωνικό σχέδιο.
Η Αρχιτεκτονική των Μάγια δημιούργησε επιβλητικά πέτρινα κτίρια, με υψηλής καλλιτεχνικής αξίας γλυπτικό διάκοσμο. Έδινε έμφαση στις όψεις των κτιρίων και όχι στους εσωτερικούς χώρους. Πάντως, οι εσωτερικοί χώροι στεγάζονταν με συμπαγείς θόλους. Κατασκευάζονταν είτε με διαδοχικούς πλακοειδείς λίθους, δομημένους με το σύστημα επεξοχής είτε με βαθμιδωτούς θόλους από μια μορφή σκυροδέματος που παρασκεύαζαν από υδραυλικό κονίαμα και χαλίκια.
Κυριότερα κέντρα ήταν: το Uaxactun, το Τικάλ, το Κοπάν, το Ουξμάλ, το Τσιτσέν Ιτζά, το Παλένκε,το Τσικάνα, το Μπεκάν και το Εντσνά.
Οι Ίνκας ήταν λαός της νότιας Αμερικής, που, πριν την εμφάνιση των Ευρωπαίων στην περιοχή, είχε δημιουργήσει μια μεγάλη αυτοκρατορία, η οποία απλωνόταν από το σημερινό κράτος του Ισημερινού (Εκουαδόρ) ως τη βόρεια Χιλή περιλαμβάνοντας τμήματα των σημερινών κρατών του Περού και της Βολιβίας.
Είχε έκταση 1.000.000 τετρ. χλμ. και πληθυσμό της τάξης των 6.000.000 – 20.000.000 περίπου το 1520, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις. Οι Ίνκας γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη κυρίως κατά τη διάρκεια του 15ου αι., δηλαδή λίγες δεκαετίες πριν την εμφάνιση στην περιοχή των Ευρωπαίων.
Η ονομασία Ίνκα προέρχεται από το έθνος Ίνκα και ερμηνευόταν ότι είναι από την ονομασία του θεού Ήλιου (Ίντι). Αργότερα, το ίδιο όνομα το έδωσαν και στους λαούς που υποτάχθηκαν σε αυτούς. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο βασιλιάς των Ίνκας Μάνκο Κάπακ ίδρυσε την αυτοκρατορία και είχε τον τίτλο του Αγιάρ. Παραδοσιακά ο διάδοχος του θρόνου ήταν και αρχηγός του στρατού. Ο διάδοχος Τούπακ Ίνκα Γιουπάνκι ήταν ο γιος του Πατσακούτι Ίνκα: άρχισε τις κατακτήσεις στο Βορρά το 1463 και τις συνέχισε ως αυτοκράτορας μετά από το θάνατο του Πατσακούτι το 1471.
Η θρησκεία του κράτους ήταν βασισμένη στην λατρεία του Ήλιου. Οι αυτοκράτορες Ίνκας θεωρούνταν οι απόγονοι του Θεού Ήλιου και λατρεύονταν σαν θεότητες. Ο χρυσός, το σύμβολο του Ήλιου, ήταν εξαιρετικά εκμεταλλεύσιμος για να τον χρησιμοποιούν οι ηγέτες και τα μέλη της αφρόκρεμας, όχι τόσο σαν αντάλλαγμα αλλά κυρίως για εθιμοτυπικούς και διακοσμητικούς σκοπούς. Η θρησκεία κυριαρχούσε σε όλη την πολιτική δομή. Οι θρησκευτικές πρακτικές αφορούσαν χρησμούς, θυσίες ως προσφορά, θρησκευτικούς φόβους και δημόσιες εξομολογήσεις. Ένας ετήσιος κύκλος θρησκευτικών γιορτών ήταν στο ημερολόγιο των Ίνκας, εξαιρετικά ακριβής, όπως η γεωργική χρονιά.
Πίστευαν στην μεταθανάτιο ζωή και έτσι οι ιεροτελεστίες που ήταν συνδεδεμένες με την λατρεία του νεκρού ήταν πολύ σημαντικές. Οι Ίνκας ήξεραν να συντηρούν τους νεκρούς τους μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με αυτό των αρχαίων Αιγυπτίων και να «ζωγραφίζουν» ακατάληπτα σχήματα στο έδαφος .Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στο φως χιλιάδες μούμιες που η ηλικία τους ξεπερνάει τους 5 αιώνες.
Οι μούμιες των Ίνκας αποτελούνται από τουλάχιστον τρεις βασικούς τύπους: * Μια άλλη σχετική ομάδα από μούμιες των Ίνκας είναι οι Chachapoya, γνωστές μερικές φορές ως τις μούμιες του «λαού Cloud». Αυτά προέρχονται από το βόρειο Περού. * Τις μούμιες των ηγεμόνων. Οι περισσότεροι κρατήθηκαν στο Κούσκο, αν και τουλάχιστον οι μούμιες των τριών βασιλιάδων εστάλησαν στην Λίμα. * Τις μούμιες παιδιών που θυσιάζονταν, τα οποία έχουν βρεθεί στις κορυφές των βουνών στο Περού, τη Χιλή και την Αργεντινή. Τα παιδιά αυτά έγιναν φυσικές μούμιες, λόγω των υπερβολικά χαμηλών θερμοκρασιών. Η «Χουανίτα, η κόρη των πάγων», η σωρός ενός κοριτσιού που είχε διατηρηθεί σε ένα παγωμένο βουνό, είναι η πιο διάσημη μούμια.
Οι Ίνκας ανέπτυξαν ένα υψηλά λειτουργικό στιλ δημόσιας αρχιτεκτονικής που την διακρίνουμε κυρίως από τις προχωρημένες τεχνικές οικονομικοτεχνικής μελέτης και χτισίματος από πέτρες. Το σχέδιο των πόλεών τους ήταν βασισμένο σε ένα σύστημα με κεντρικές λεωφόρους που διασταυρώνονταν με άλλους μικρότερους δρόμους που κατέληγαν σε μια ανοιχτή πλατεία περιτριγυρισμένη από δημοτικά κτίρια και ναούς.
Τα κτίρια είχαν έναν μόνο όροφο από άψογες πέτρες, επίσης χρησιμοποιούσαν τούβλα και άχυρα στις περιοχές κοντά στην ακτή. Για την κατασκευή των μνημείων όπως για παράδειγμα το κάστρο Sacchuaman κοντά στο Cuzco, συμπαγής όγκος πολυγωνικών μασίφ ήταν αρμονισμένα με μια καταπληκτική ακρίβεια. Στις ορεινές περιοχές, όπως το θεαματικό φρούριο που βρίσκεται στο Machu Pichu, η αρχιτεκτονική των Ίνκας αντανακλά τις έξυπνες προσαρμογές του φυσικού ανάγλυφου.
Οι Ίνκας 1410-1530 μ.Χ. έφτιαξαν ένα αριθμητικό σύστημα με βάση το 10, για να παρακολουθούν τις καθημερινές δραστηριότητες του μεγάλου πληθυσμού τους (Μέσα σε 200 χρόνια είχαν πληθυσμό 6-20.000.000 άτομα). Το αριθμητικό τους σύστημα βασιζόταν στα κουιπού. Τα κουιπού ήταν περίπλοκα συστήματα σπάγκων με κόμπους που χρησίμευαν για την καταχώρηση και αποθήκευση αριθμητικών πληροφοριών. Το σύστημά τους ήταν δεκαδικό, θεσιακό, μη ψηφιακό. Οι Ίνκας έκαναν τις πράξεις τους χρησιμοποιώντας ένα είδος άβακα, το γιουπάνα. Το γιουπάνα ήταν μια πλάκα χωρισμένη σε τετράγωνα πάνω στα οποία τοποθετούσαν σπόρους καλαμποκιού που τους μετακινούσαν από τετράγωνο σε τετράγωνο για να κάνουν τους λογαριασμούς τους.
Εδώ και δεκαετίες οι επιστήμονες προσπαθούν να δώσουν λύση στο ακόλουθο παράδοξο: ενώ ο πολιτισμός των Ίνκας ήταν ένας από τους πλέον ανεπτυγμένους της αρχαιότητας με σπουδαία τεχνολογικά επιτεύγματα, δεν έχει βρεθεί σε αυτόν κανένα στοιχείο για χρήση γραφής. Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται ακριβώς στην άλλη πλευρά αφού, όπως όλα δείχνουν, οι Ίνκας δεν είχαν μεν γραπτό τρόπο επικοινωνίας, χρησιμοποιούσαν όμως μια μέθοδο ανάλυσης δεδομένων που έχει πολλά κοινά στοιχεία με το σύστημα δυαδικού κώδικα που χρησιμοποιούν σήμερα οι υπολογιστές. Και όλα αυτά 500 χρόνια πριν ανακαλυφθούν καν οι υπολογιστές!
Η κατοικημένη περιοχή στην ανατολική πλευρά της μεγάλης κύριας πλατείας περιλάμβανε μονοπάτια, σκάλες και μικρές πλατείες και ένα αποδοτικό σύστημα παροχής νερού. Οι κατασκευές είναι μονόροφα ορθογώνια κτίρια με περίκλειστους τοίχους. Τα κτίσματα των Ίνκας ήταν μάλλον τυποποιημένα κυκλικά ή ορθογώνια, με ομοιόμορφα τραπεζοειδή παράθυρα και πόρτες και χωρίς άλλα διακοσμημένα στοιχεία.
Tόσο οι Ισπανοί κατακτητές όσο και οι σύγχρονοι επιστήμονες έμειναν έκπληκτοι από την πολυπλοκότητα και την ακρίβεια των τεχνικών που χρησιμοποιήθηκαν από τους Ίνκας στη λιθοδομία και στην απολύτως κάθετη διάσταση των κτιρίων. Οι στέγες ήταν από ξύλινο πλαίσιο που καλύπτονταν από άχυρα με απλό ή διπλό σκέπαστρο. Το πλαίσιο της οροφής ήταν προσαρμοσμένο στους τοίχους με προεξοχές από λίθο.