ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ
ΠΟΙΗΣΗ
Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου Ροές 2009
ΦΙΛΟΣΟ ΦΙΑ
Αυθεντικότητα και Αυτονομία: από τη δημιουργικότητα στην ελευθερία εκδ. ΚΕΙΜΕΝΑ 2020
Μ Ε ΤΑ Φ ΡΑ Σ Ε Ι Σ
Georg Trakl, Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς α΄ έκδοση, εκδ. Γαβριηλίδης 2011 β΄ έκδοση, εκδ. ΚΕΙΜΕΝΑ 2021
Paul Celan, Βόρεια του μέλλοντος α΄ έκδοση, εκδ. Γαβριηλίδης 2017 β΄ έκδοση, εκδ. ΚΕΙΜΕΝΑ 2021
ΝΙΚΟ Σ ΕΡΗΝΑ Κ ΗΣ
ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά β΄ έκδοση
ε κ δόσε ις Κ Ε ΙΜΕ ΝΑ ΑΘΗΝΑ 2021
Γνωρίστε τις εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ: www.keimenabooks.gr facebook: KeimenaBooks instagram: keimena.books twitter: KeimenaBooks YouTube / Spotify / SoundCloud
α΄ έκδοση: εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013 β΄ έκδοση: Μάιος 2021 ISBN: 978-618-85356-1-9 © 2021, για την ελληνική γλώσσα Νίκος Ερηνάκης & εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ Κισσάβου 6, 15235, Βριλήσσια τηλ.: 210 8104514 / info@keimenabooks.gr
η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον
∅
Το ιερό κρύβεται στο νέο Η μόνη μυθική εποχή είναι το μέλλον Διόνυσε περήφανη ευφυΐα Χτυπάς το πέμπτο σφυρί το πιο ανήσυχο Στο τέλος της λάμψης στην αρχή της ζωής Λέει ο δυνάμει τυφλός Στον ήδη τυφλό Εγώ που δε γνώριζα τίποτα τη σταμάτησα Εγώ με τη σοφία μου μόνο Σαν τα λόγια μοιράρηδων Που καλούν κουτσούς δαίμονες Βίος-Θάνατος-Βίος Πόσες άνοιξες έχεις βιώσει 107 βήματα
Οργή και μελαγχολία Αδέσμευτη κοσμογονία Ένας χρυσός κύκλος
[9]
Και μέσα του μια θάλασσα με πολλά ονόματα Που δεν θα ’πρεπε να ’χει κανένα Κρύβονται αετός και φίδι Στα τέσσερα σημεία Ανήκουν στους Κύριους της Αναπνοής Και η εμπειρία της ζωής Απρόσιτη
[ 10 ]
Ι
Όσα έχουμε υποφέρει Τα υποφέραμε μετά την ύπνωση Στον πόνο των συνεχόμενων ορίων Εκεί που δεν υπάρχουν νύχια στους τοίχους Δεν υπάρχουν κανόνες Τους έχουμε καταργήσει όλους Και όσα χάσαμε στην αναμονή Τα ακούμε τώρα σε μια γλώσσα που δεν λέει να αρθρωθεί Χαϊδεύουμε ήδη το γρασίδι που θα φυτρώνει Πάνω από εμάς και τις πολιτείες μας Ξεστράτισαν οι ενοχές μας Και οι τύψεις έχουν πάρει πλέον το μέρος μας Γνωρίζουμε πού κρύβεται η σκιά της θάλασσας Και είπαμε Νερό ας γίνουμε Νερό χωρίς μνήμη Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά
[ 11 ]
Απαγορευμένα παιχνίδια Όπως το σκοτάδι σε φωτεινές εποχές Τα χαλάσαμε τα βλέμματά μας Τα χαρίσαμε τα πιο όμορφα απογεύματά μας Με τις μισοφορεμένες μάσκες που γνωριστήκαμε Δεν έχει πιο μακριά από εδώ Φταίει το λέρωμα της άμμου Και η δυσκολία των κυμάτων Περιμένουμε το πέρασμα στην ύλη Με περίεργα αρώματα Συντρόφεψέ μας τώρα φωτιά Αναζητούμε τη μέρα Ονομάζοντας το πιθανό Και απαντώντας στο απίθανο Είναι το πάθος της άρνησης Στην απληστία της πτήσης Τάξη και κραδασμοί Στην κυμαινόμενη ιεραρχία τους Στην κοιλάδα του κενού Ζώντας τη μνήμη μες στον χρόνο Συναντηθήκαμε σε μια παραλογή του παραλόγου Με όποιον είναι στον κόσμο Μα όχι αυτού του κόσμου [ 12 ]
Γυρεύουμε ακόμα τον θεό Που σκοντάφτει στα πόδια μας Ξένοι της μνήμης Πρόσωπα που κατοικούν μέσα σου Και ποτέ δε γνώρισες Φέρνουμε τις ευχές του πάθους Όπως μυρίζουν τα νυχτολούλουδα τις νύχτες του Σεπτέμβρη Η ζέστη μας κάλεσε στη δροσιά Κι εμείς την αγνοήσαμε Συντρόφεψέ μας τώρα φωτιά Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά
[ 13 ]
ΙΙ
H λήθη έχει χρώμα κίτρινο Δεν υπάρχουν ανάγκες Δεν χρειάζονται νόμοι Περιμένουμε τους εξόριστους Οι δρόμοι ήταν αρκετοί Κι έπρεπε να επιλέξουμε έναν Προς αυτό το άλλο που αν δεν ήδη υπάρχει Μπορεί να υπάρξει Εκεί που η εξουσία πλέον δεν θα ’χει τι να εξουσιάσει Η σάρκα μας απολογήθηκε Το μυαλό μας ποτέ Όλα χειροτερεύουν με τον χρόνο Συνεχίζουμε να πέφτουμε Παραμένοντας υποχρεωμένοι στον θάνατο Βρισκόμαστε στα σύνορα Έχει χελιδόνια εδώ Είχαμε να θυσιάσουμε και θυσιάσαμε
[ 14 ]
Ανακαλύψαμε καθρέφτες Και απειλούμε την ομορφιά μας Πετάξαμε πέτρες στον αέρα Και τρέξαμε να τις φτάσουμε πριν πέσουν Εδώ στο άκρο του ύπνου Κάθισε μαζί μας η αρρώστια Και ναι, βρομάει η γνώση των παιδικών χρόνων Πρώτα τραγουδιέται ο πόνος και μετά η χαρά Κρυφές καρδιές που αναζητήσαμε Δεν είδαμε τον φόβο στη σκόνη Αλλά στη διαφάνεια Παρακολουθήσαμε τους εαυτούς μας Απατηλούς μα αφυπνισμένους Ενώσαμε τις κρύπτες Που ελλοχεύουν μέσα μας Ξυπνήσαμε τον έρωτα από τις καβαλίνες Με μια αδήριτη ανάγκη για νυχτερινούς φόβους Την πρώτη Παρασκευή του νέου φεγγαριού Υδράργυρος θειάφι και αλάτι Σε μια ζωή εμμένειας Κλαίμε σαν υοσκύαμοι που μας ξερίζωσαν
[ 15 ]
Η μόνη μας ελευθερία Η επιλογή μιας αίρεσης Που θα μας οδηγήσει σε κάτι απατηλά κοινό Κανείς δεν αναπνέει από μόνος του Αφού δεν έχει ψάρια πια εδώ Ας βουτήξουμε γυμνοί στη θέση τους Φέρε ἱερὰν ζωὴν εἰς τὸν μύστην τὸν νέον Κι ας πεθαίνουν οι ονειροπόλοι Δεν πεθαίνουν ποτέ τα όνειρα Ας περπατήσουμε Κι ας μην έφτασε ποτέ κανείς Μας απέμεινε το μεθυσμένο μας μέλι
[ 16 ]