«Με λένε Covid και σκοτώνω»
Αφιερωμένο στη μνήμη του Νίκου Κούνδουρου και στις Μικρές Αφροδίτες του
Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια υπηρεσίας στα Σώματα Ασφαλείας, δεν μπόρεσα να εξοικειωθώ με τα τηλεφωνήματα που με ξυπνάνε τα μαύρα μεσάνυχτα. Όπως κάθε φορά, έτσι και απόψε πετάγομαι έντρομος από το κρεβάτι μου. Η φωνή που ακούω είναι του Δερμιτζάκη. «Κύριε αστυνόμε, μόλις με ειδοποίησαν ότι υπάρχει ένας νεκρός στην οδό Κοραή στον Γέρακα. Φαίνεται πως…» «Και αυτός είναι λόγος για να με ξυπνήσεις;» διαμαρτύρομαι έξαλλος. «Πάρε την παρέα σου και πηγαίνετε να κάνετε την έρευνα. Η ενημέρωσή μου μπορεί να περιμένει ως αύριο το πρωί». «Είμαστε ήδη στο σημείο που έγινε ο φόνος» μου απαντάει ήρεμα. «Υπάρχουν ωστόσο δύο στοιχεία που με ανάγκασαν να σας ξυπνήσω». «Ποια;» «Το θύμα λέγεται Αριστείδης Ζάχος. Είναι λοιμωξιολόγος και μέλος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τον κορωνοϊό. Το άλλο στοιχείο είναι ότι ο δολοφόνος φαίνεται πως άφησε και μήνυμα». 44
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
«Τι μήνυμα;» «Δεν ξέρω. Είδα ένα χαρτί τυλιγμένο στη λαβή του μαχαιριού, αλλά το μαχαίρι είναι καρφωμένο στην πλάτη του θύματος και περιμένουμε την Ιατροδικαστική και τη Σήμανση για να το πάρουμε και να δούμε τι γράφει. Υποθέτω πως είναι κάποιο μήνυμα». Δε χρειάζονται άλλες εξηγήσεις. «Καλά, έρχομαι». Αρχίζω να ντύνομαι, αλλά ο κορωνοϊός έχει αλλάξει τη ζωή μου. Τώρα, πριν πάω για ανάκριση πρέπει πρώτα να υποστώ εγώ ανάκριση. «Είναι ανάγκη να είσαι εκεί αυτοπροσώπως;» γκρινιάζει η Αδριανή. «Άσε να κάνουν τη λάντζα οι δικοί σου και αύριο αποφασίζετε για τα παρακάτω. Έγινες υποδιευθυντής Ασφάλειας Αττικής, αλλά ακόμα είσαι κολλημένος στη νοοτροπία διοικητή αστυνομικού τμήματος» σχολιάζει απαξιωτικά. Κάνω προσπάθεια να συγκρατήσω τα νεύρα μου και της εξηγώ ποιο είναι το θύμα. «Καταλαβαίνεις ότι αύριο θα γίνει χαμός από την κυβέρνηση και τους δημοσιογράφους. Αν μάθουν ότι εγώ ενημερώθηκα αλλά έμεινα στο κρεβάτι μου, θα βρεθώ απολογούμενος». Το επιχείρημά μου την πείθει, γι’ αυτό περνάει από την απομόνωση στα μέτρα προφύλαξης. «Θα πας με το Σέατ, δε θα μπεις σε περιπολικό». «Μην ανησυχείς. Θα πάω με το Σέατ». «Έχεις μάσκα;» «Έχω πάντα στο αμάξι». «Περίμενε να σου δώσω άλλες δύο, καλού-κακού». Φεύγω με το ερώτημα πότε θα αγοράσει συσκευή να μου μετράει τον πυρετό κάθε φορά που θα μπαίνω στο σπίτι. 45
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
Ο Γέρακας δεν ανήκει στις περιοχές που επισκέπτομαι συχνά, γι’ αυτό ξεκινάω με μπούσουλα το GPS. Με βγάζει στη Μεσογείων και από εκεί στη λεωφόρο Μαραθώνος. Όταν φτάνω στον Γέρακα, μου λέει να στρίψω αριστερά στην Κοραή, αλλά έχουν φράξει τον δρόμο με κόκκινη ταινία. Συστήνομαι στους αστυνομικούς του περιπολικού και αφήνω το Σέατ για να συνεχίσω πεζός ως το σημείο που είναι μαζεμένοι οι δικοί μου και τα συνεργεία. Ο Δερμιτζάκης με βλέπει να πλησιάζω και σπεύδει να με προϋπαντήσει. «Ποιος είναι το θύμα;» τον ρωτάω, γιατί στο μεταξύ έχω ξεχάσει τι μου είπε στο τηλέφωνο. «Ο Αριστείδης Ζάχος, γιατρός λοιμωξιολόγος, και μέλος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για τον κορωνοϊό, όπως σας είπα». «Πάμε να μου τον δείξεις» του λέω, για να έχω μια πρώτη εικόνα από το θύμα και το σημείο που έγινε ο φόνος. Φτάνουμε μπροστά σε έναν άντρα πεσμένο μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο, με ένα μαχαίρι καρφωμένο στον αυχένα του. «Του επιτέθηκε από πίσω και τον μαχαίρωσε;» ρωτάω. «Όχι» μου απαντάει ο Δημητρίου της Σήμανσης, που στέκεται λίγο πιο πέρα. «Το θύμα περπατούσε στο πεζοδρόμιο. Ο δράστης ήρθε από πίσω με μηχανή και τον παρέσυρε. Όταν το θύμα έπεσε χτυπημένο στο πεζοδρόμιο, το μαχαίρωσε στον αυχένα. Αν προσέξετε, θα δείτε ότι υπάρχουν ίχνη από ρόδες μηχανής». Μου δείχνει το σημείο, αλλά ο φωτισμός είναι αδύ46
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
ναμος και με γυμνό μάτι δε φαίνεται τίποτα. Εκ πρώτης όψεως, το φονικό όπλο μοιάζει να είναι ένα κοινό μαχαίρι, απ’ αυτά που βρίσκεις παντού στην οδό Αθηνάς. Το μάτι μου πέφτει στο χαρτί που είναι τυλιγμένο στη λαβή του μαχαιριού και κολλημένο με σελοτέιπ. «Το χαρτί είναι αυτό που φοβάσαι;» ρωτάω τον Δερμιτζάκη. «Κάποιο μήνυμα ή προκήρυξη;» «Ακριβώς. Αλλά περιμέναμε να έρθετε για να το ανοίξουμε». Ο Δημητρίου καλεί έναν από τους τεχνικούς του. Εκείνος βρέχει λίγο το σελοτέιπ και το ξεκολλάει. Ο Δημητρίου του κάνει νόημα να δώσει το χαρτί σ’ εμένα. Το πιάνω από τις άκρες και το ανοίγω προσεκτικά, για να προφυλάξω τα δακτυλικά αποτυπώματα, αν υπάρχουν. Στο χαρτί είναι γραμμένη μόνο μια φράση: «Με λένε Covid και σκοτώνω». Την ξαναδιαβάζω, για να είμαι βέβαιος ότι δεν έκανα λάθος. Μετά γυρίζω το χαρτί στους άλλους για να διαβάσουν τη δήλωση. «Μπλέξαμε με θεότρελο» είναι το σχόλιο του Δημητρίου. «Δεν είδε κανείς τον αριθμό ή τη μάρκα της μηχανής;» ρωτάω τον Δερμιτζάκη. «Όχι, φαίνεται πως ο δρόμος ήταν άδειος. Μας ειδοποίησαν με ανώνυμο τηλεφώνημα». Η συζήτηση διακόπτεται, γιατί έρχονται ο Δερβίσογλου με τον Ασκαλίδη. «Τι έγινε; Μάθατε τίποτα;» τους ρωτάει ο Δερμιτζάκης. «Ναι, ο Ζάχος ήταν χωρισμένος και ζούσε μόνος του. Έχει δύο γιους, που σπουδάζουν στο εξωτερικό» του απαντάει ο Ασκαλίδης. 47
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
«Μήπως ξέρουμε συγκεκριμένα σε ποιο νοσοκομείο υπηρετούσε;» «Στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας». «Αύριο θα κάνετε έρευνα στο νοσοκομείο» τους λέω. Εγώ θα είμαι κλειδωμένος με τους προϊσταμένους μου και με τον υπουργό. Δεν έχω να κάνω κάτι άλλο. Πριν μπω στο Σέατ, δίνω το σημείωμα στον Δημητρίου και του ζητώ να στείλει μια φωτοτυπία στο γραφείο μου. Σε όλη τη διαδρομή η σκέψη μου είναι κολλημένη στην υπογραφή του δράστη. Είναι πολύ πιθανό να πέσαμε σε τρελό, όπως είπε ο Δημητρίου. Μόνο που οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι είναι ο χειρότερος μπελάς που μπορεί να σου τύχει. ❏ Κάθε πρωί πηγαίνω την Αδριανή στο σπίτι της Κατερίνας, γιατί τώρα με τον κορωνοϊό έχει αναλάβει την ολοήμερη φροντίδα του Λάμπρου, του εγγονού μας. Στη διαδρομή της λέω την ιστορία με τον φόνο του γιατρού. Προς μεγάλη μου έκπληξη φωνάζει ενθουσιασμένη. «Αθάνατη Ελλάδα, πάλι έσκισες. Ανακάλυψες τον ιό που σκοτώνει με μαχαίρι». Το συναρπαστικό με την Αδριανή είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει. Κάθε αντίδραση είναι και μια έκπληξη. Την αφήνω μπροστά στην είσοδο της Κατερίνας και λίγο πιο πέρα στρίβω προς Αμπελόκηπους. Παίρνω την Κούλα για να της πω ότι πη48
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
γαίνω στην Κατεχάκη και να στείλει αμέσως ένα αντίγραφο με την υπογραφή του Covid στον υπαρχηγό. Με περιμένει στο γραφείο του. Τσουγκρίζουμε τους αγκώνες μας χωρίς «Χριστός Ανέστη» και καθόμαστε να τα πούμε. Στο μεταξύ έχει πάρει και τη φωτοτυπία από το σημείωμα του Covid. «Αυτό πώς το εξηγείτε;» με ρωτάει. «Δεν είναι ούτε επιστολή ούτε προκήρυξη. Θα έλεγα ότι είναι κάτι σαν επισκεπτήριο για να μας συστηθεί». «Αν μας συστήνεται, όπως λέτε, αυτό σημαίνει ότι σκοπεύει να συνεχίσει». «Μα γιατί; Ποιος είναι ο στόχος του;» απορεί ο υπαρχηγός. «Θέλει να σκοτώσει τους γιατρούς, για να μπορεί να απλώνεται ο ιός ανεμπόδιστα και χωρίς προφυλάξεις;» «Αν ο σκοπός του είναι να σκοτώσει γιατρούς, για να καταρρεύσει το σύστημα υγείας, τότε η ασπίδα στους γιατρούς είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να φτάσουμε στον δράστη. Αν όμως σκοτώνει για να τρομοκρατήσει απλώς τους πολίτες, τότε η κατάσταση περιπλέκεται. Έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να κάνουμε μια πρώτη κουβέντα με τους γιατρούς». «Ο αρχηγός το φρόντισε ήδη. Τους ζήτησε να μη φύγουν μετά την καθημερινή σύσκεψη με τον υπουργό, για να μιλήσουμε μαζί τους». Περνάει κάπου μία ώρα αναμονής ώσπου να έρθει η πρόσκληση του αρχηγού. Τον βρίσκουμε στο γραφείο του μαζί με τους τρεις γιατρούς, που είναι γνωστοί σε όλους μας από τις καθημερινές εμφανίσεις τους στην τηλεόραση. 49
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
«Είμαστε συγκλονισμένοι από τη δολοφονία του Αριστείδη» λέει ο ένας από τους τρεις. «Πραγματικά συγκλονισμένοι». «Εντάξει, ξέραμε ότι τα μέτρα που προτείνουμε κάθε φορά εξοργίζουν πολλούς, αλλά κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος θα έφτανε μέχρι τη δολοφονία» συμπληρώνει ο δεύτερος. «Σας είπε αν είχε δεχτεί απειλές;» τους ρωτάω. «Σ’ εμένα τουλάχιστον δε μίλησε ποτέ για απειλές. Χτες που συναντηθήκαμε ήταν μάλιστα σε καλή διάθεση και μας πείραζε». Οι άλλοι δύο συμφωνούν με τον πρώτο. «Εσείς δεχτήκατε ποτέ απειλητικά τηλεφωνήματα, ή άλλου είδους απειλές;» τους ρωτάει ο υπαρχηγός. Η απάντηση είναι αρνητική. «Το μόνο που δεχόμαστε είναι ξεσπάσματα οργής στο διαδίκτυο» προσθέτει ο τρίτος, που σώπαινε ως τώρα. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, αλλά δεν έχουμε άλλη ερώτηση. Οι τρεις ειδικοί σηκώνονται. Ο πρώτος σταματάει στην πόρτα του γραφείου. «Ευχόμαστε πάντως να συλλάβετε γρήγορα τον δολοφόνο του Αριστείδη» μας λέει για αποχαιρετισμό. «Πιστεύετε ότι θα έχουμε σύντομα το εμβόλιο για τον κορωνοϊό;» τον ρωτάει ο αρχηγός. «Το ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι» του απαντάει ο δεύτερος. «Το ίδιο και εμείς με τον δολοφόνο. Ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι». Αποχωρούν με χαμόγελα ευγένειας και κατανόησης. Ακολουθεί η δική μου αποχώρηση, αφού συμ50
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
φωνήσαμε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο προς συζήτηση. Στο γραφείο με περιμένει η ομάδα μου με άδεια χέρια. Στο νοσοκομείο που εργαζόταν ο Ζάχος οι γιατροί και οι νοσηλευτές δεν είχαν να καταθέσουν κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο, ή έστω κάποια ένδειξη. Η νεκροψία απλώς επιβεβαίωσε αυτά που ήταν ορατά με γυμνό μάτι. Είναι μία απ’ αυτές τις μέρες της απόλυτης αδράνειας, που δεν προχωράς βήμα και σου σπάνε τα νεύρα. Γύρω στις πέντε έχω φτάσει στα όριά μου και αποφασίζω να φύγω. Η πρώτη μου σκέψη είναι να δω τον εγγονό μου, για να πάρω μιαν ανάσα, αλλά την απορρίπτω. Η Αδριανή μού έχει επιβάλλει δρακόντεια μέτρα, όταν τον επισκέπτομαι μετά την υπηρεσία. Θα πρέπει να γυρίζω σπίτι, να κάνω ντους, να αλλάζω όλα τα ρούχα μου, εσωτερικά και εξωτερικά, και μετά να ξεκινάω για την επίσκεψη. Συνήθως ακολουθώ τις οδηγίες της οικιακής μου επιδημιολόγου, αλλά σήμερα δεν έχω κουράγιο για μία ακόμα διαδρομή. Μένω στο σπίτι και στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση. Παρακολουθώ την ασταμάτητη ροή καλεσμένων με τους επαίνους και τα επιστημονικά εγκώμια για τον Αριστείδη Ζάχο, που με πείθουν πως ούτε οι δημοσιογράφοι ξέρουν κάτι παραπάνω και κοιτάζουν πώς να γεμίσουν τον χρόνο της εκπομπής. Η Αδριανή έρχεται γύρω στις εννιά. «Έκανες ντους;» είναι η πρώτη ερώτησή της. «Ναι, και άλλαξα. Μπορείς να κάνεις αυτοψία στο καλάθι με τα άπλυτα». 51
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
Ακολουθεί τα δικά μου βήματα και μετά στρώνει το τραπέζι για να φάμε. Στη διάρκεια του φαγητού μου λέει τα νέα του εγγονού μας. «Είναι απίστευτο. Κάθε τόσο ανακαλύπτει κάτι καινούργιο και ενθουσιάζεται». «Σταμάτα, γιατί τσαντίζομαι». «Γιατί;» απορεί. «Επειδή θέλω να τον βλέπω κάθε μέρα και ο ιός με έχει βάλει σε καραντίνα». Τα νέα του Λάμπρου μού ανεβάζουν κάπως τη διάθεση, αλλά νιώθω εξουθενωμένος. Πηγαίνω κατευθείαν για ύπνο, ενώ η Αδριανή παίρνει τη θέση μου μπροστά στην τηλεόραση. ❏
Η έκπληξη έρχεται το άλλο πρωί στο γραφείο με ένα ταχυδρομικό δέμα, που μου το φέρνει η Στέλλα, η γραμματέας μου. «Το έστειλαν από την είσοδο. Έφτασε με κούριερ και είναι τσεκαρισμένο» συμπληρώνει, που σημαίνει ότι έχει περάσει από έλεγχο εκρηκτικών. Κοιτάζω το όνομα του αποστολέα. Είναι κάποιος Απόστολος Καράτης. Διαβάζω τη διεύθυνση του και μένω άναυδος: οδός Κοραή, στον Γέρακα. Πριν ανοίξω το δέμα, έχω ήδη καταλάβει ότι ο δολοφόνος μάς παίζει κάποιο παιχνίδι. Το δέμα είναι ένα τετράγωνο χάρτινο κουτί. Μέσα του βρίσκω έναν ταχυδρομικό φάκελο, που γράφει «Για τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο». Τον ανοίγω προ52
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
σεκτικά, με χαρτοκόπτη, και βγάζω μια επιστολή τυπωμένη σε κόλλα Α4. Κοιτάζω την ημερομηνία. Είναι η μέρα του φόνου. Κύριε αστυνόμε
Είμαι ο Covid. Σας συστήθηκα ήδη το βράδυ που σκότωσα τον Αριστείδη Ζάχο. Σήμερα σας γράφω, για να σας εξηγήσω τον λόγο που με ανάγκασε να σκοτώσω τον λοιμωξιολόγο. Είναι ένας και μοναδικός. Τον σκότωσα για την υπεροψία του και γιατί ήταν βασιλικότερος του βασιλέως. Είχε το θράσος να τρομοκρατεί τον κόσμο περισσότερο από μένα. Έζησα τελευταία με έναν άντρα πενήντα χρόνων σε απομόνωση. Όλη τη μέρα τα πηγαίναμε μια χαρά. Ήξερε ότι ήμουν μαζί του, αλλά η παρουσία μου τον ενοχλούσε περιστασιακά. Η στάση του άλλαζε, μόλις άρχιζαν οι ειδήσεις και εμφανίζονταν οι ειδικοί, για να ασκήσουν την τρομοκρατία με τις απόψεις τους. Πάθαινε πανικό. Ήταν σαν να του έλεγαν: υπάρχουν άπειρες αρρώστιες. Μπορείς να διαλέξεις όποια προτιμάς. Προσοχή όμως μην πεθάνεις από τον κορωνοϊό που έχεις για παρέα. Αν πάλι δε θέλεις να πεθάνεις ακόμα, μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου σαν ψυχικό ράκος. Τελικά αποφάσισα να σκοτώσω τον ειδικό, μήπως βάλω τέλος σε όλη αυτή την τρομοκρατία, η οποία είναι ταυτόχρονα και ένας αθέμιτος ανταγωνισμός σε βάρος μου. 53
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
Δεν έχω αντίρρηση να δημοσιοποιήσετε την επιστολή μου. Σας εγγυώμαι ότι δε θα σας κάνω μήνυση για παραβίαση των προσωπικών μου δεδομένων. Με εκτίμηση, Ο Covid που σκοτώνει
Διαβάζω το γράμμα άλλες δύο φορές. Την πρώτη, επειδή δεν πιστεύω στα μάτια μου και τη δεύτερη για να βεβαιωθώ ότι δε μου ξέφυγε κάτι. Μετά λέω στη Στέλλα να φωτοτυπήσει το γράμμα και να καλέσει αμέσως τους δικούς μου. Στο ενδιάμεσο παίρνω τον υπαρχηγό και τον ενημερώνω. «Θα σας στείλω το γράμμα. Θέλω να τα πούμε αφού το διαβάσετε». Η Στέλλα μου φέρνει τις φωτοτυπίες. Σε λίγο έρχεται σύσσωμη και η ομάδα. Τους δίνω να διαβάσουν το γράμμα. Η ανάγνωση καταλήγει σε ένα πεντάλεπτο αφωνίας. Επωφελούμαι για να πω στην Κούλα να προωθήσει μια φωτοτυπία στον υπαρχηγό. Η Κούλα φεύγει και ο Ασκαλίδης επανέρχεται πρώτος στο σήμερα. «Μα καλά, ποιος είναι αυτός που πήρε τη θέση του covid και σκοτώνει, όχι με ιό αλλά με μαχαίρι;» απορεί. «Ας αφήσουμε τις απορίες και ας επικεντρωθούμε στην έρευνα» τον κόβω και παίρνω το περιτύλιγμα του δέματος. «Θέλω να πάτε στην εταιρία κούριερ και να μιλήσετε με αυτόν ή αυτήν που παρέλαβε το δέμα. Ίσως μπορέσει να μας δώσει κάποια περιγραφή του αποστολέα, που θα μας βοηθήσει. Είμαι σίγουρος ότι 54
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
το όνομα και η διεύθυνση που χρησιμοποίησε είναι ψεύτικα». Ο Ασκαλίδης το παίρνει προσωπικά. Φεύγει με τη συσκευασία παραμάσχαλα για να ξεκινήσει την έρευνα. Εγώ γυρίζω στον Δερβίσογλου και στον Δερμιτζάκη. «Ποιος μπορεί να είναι αυτός που αυτοανακηρύσσεται Covid και σκοτώνει; Έχετε καμιά ιδέα;» τους ρωτάω. «Κάποιος που ήταν σε καραντίνα, τα πήρε στο κρανίο και, ή έσπασε την καραντίνα για να σκοτώσει τον λοιμωξιολόγο ή τον σκότωσε μόλις βγήκε από την καραντίνα» μου λέει ο Δερβίσογλου. Ο Δερμιτζάκης δίνει την εναλλακτική εκδοχή. «Ή κάποιος που βασανίστηκε διασωληνωμένος σε κάποια ΜΕΘ, πέρασε από την κόλαση και όταν βγήκε αποφάσισε να εκδικηθεί». «Και οι δύο σκέψεις έχουν βάση» τους λέω. «Το πρόβλημά τους είναι ότι απλώνουν μια βεντάλια, που δεν ξέρουμε από πού να την ανοίξουμε. Πρέπει να συγκεντρώσουμε πρώτα κάποια στοιχεία, για να αποφασίσουμε πώς θα ξεκινήσουμε την έρευνα». «Σύμφωνοι, αλλά πώς;» αναρωτιέται ο Δερβίσογλου. «Αν είχαμε τουλάχιστον κάποια μαρτυρία ή κάποια πληροφορία για τη μηχανή του δράστη, θα μπορούσαμε να πιάσουμε το νήμα. Αλλά δε γνωρίζουμε το παραμικρό». «Ας περιμένουμε, μήπως μάθουμε κάτι από τους υπαλλήλους του κούριερ» λέει ο Δερμιτζάκης, με ύφος πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά. Άνθρακες ο θησαυρός, όπως θα λέγαμε παλιά. Ο 55
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
Ασκαλίδης γυρίζει σε ένα μισάωρο με κρεμασμένα μούτρα. «Αυτός που παρέδωσε το δέμα φορούσε μάσκα» μας ανακοινώνει. «Το μόνο που πρόσεξε η υπάλληλος είναι ότι ήταν μελαχρινός με κοντοκομμένο μαλλί». Ως το ξέσπασμα της πανδημίας, όταν φορούσες μάσκα, ήσουν αυτομάτως ύποπτος. Σήμερα, αν δε φοράς μάσκα, πληρώνεις πρόστιμο. Άντε τώρα να κάνεις έρευνα, όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τους ύποπτους από τους νομοταγείς. «Πριν φύγετε, θέλω να μου αφήσετε τα φωτοαντίγραφα της επιστολής» λέω στους δικούς μου. «Και να πείτε στην Κούλα να καταστρέψει το δικό της. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να διαρρεύσει η επιστολή στον τύπο. Ο λόγος είναι απλός. Ο δράστης ίσως περιμένει να στείλουμε την επιστολή στα ΜΜΕ. Αν δεν το κάνουμε, μπορεί να το κάνει ο ίδιος και να προκύψει έτσι κάποιο στοιχείο». Φαίνεται πως ο υπαρχηγός περίμενε να αποχωρίσει η ομάδα μου, γιατί με παίρνει αμέσως μετά. «Θα πρέπει να είμαστε πολύ περήφανοι που σας έχουμε στο Σώμα» είναι τα πρώτα λόγια του. «Με τιμάτε ιδιαιτέρως, αλλά γιατί;» απορώ. «Γιατί είστε ο μόνος αστυνομικός, που ενημερώνεται απευθείας από τον δολοφόνο και μάλιστα εγγράφως». Γελάμε μεν, αλλά αμέσως μετά επαναλαμβάνω τη σύστασή μου να μη διαρρεύσει η επιστολή και του εξηγώ τους λόγους. Με διαβεβαιώνει ότι η επιστολή δεν πρόκειται να φτάσει στα ΜΜΕ. 56
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
Ακολουθεί ατάκα η ερώτηση που τον καίει. «Έχουμε κάποιες ελπίδες να εντοπίσουμε τον δολοφόνο;» Αρχίζω να του εξηγώ πού βρίσκονται οι δυσκολίες, αλλά, καθώς του μιλάω, μια ιδέα σχηματίζεται στο μυαλό μου, που ίσως βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε κάπως την κατάσταση. Δε θέλω να ενημερώσω αμέσως τον υπαρχηγό. Προτιμώ να τη σκεφτώ πρώτα. Η ιδέα μου είναι να μιλήσω με τον Φάνη. Είναι γιατρός στο Γενικό Κρατικό Αθήνας. Αν και καρδιολόγος, σίγουρα θα έχει εικόνα από ασθενείς που νοσηλεύονται λόγω κορωνοϊού και θα μπορέσει να με κατευθύνει πού να ψάξω και τι να αποφύγω. Παίρνω πρώτα την Κατερίνα, την κόρη μου, για να μάθω αν ο Φάνης έχει απόψε εφημερία. Η απάντηση είναι αρνητική, που σημαίνει ότι θα είναι στο σπίτι γύρω στις έξι το απόγευμα. Υπολογίζω την ώρα που χρειάζομαι για το ντους στο σπίτι, προσθέτω και ένα μισάωρο για τον εγγονό μου και καταλήγω ότι είναι ώρα να μπω στο Σέατ. Πλένομαι, ντύνομαι, χτενίζομαι, όπως λέγαμε κάποτε και βάζω πλώρη για το σπίτι της κόρης μου. Με υποδέχονται η Αδριανή με τον εγγονό μου. Ο Λάμπρος έχει μάθει στο μεταξύ να λέει την πρώτη συλλαβή από το παππού «πα-πα» και ανοίγει τα χεράκια του. Τον παίρνω αγκαλιά, αλλά δεν μπορώ να τον φιλήσω. Βρίσκω παρηγοριά σε διάφορα αστειάκια, που τον κάνουν να γελάει. Ευτυχώς, στο μισάωρο έρχεται ο γαμπρός μου, και ο εγγονός μου μετακομίζει σε άλλη αγκαλιά. Ο πατέρας του φοράει επίσης μάσκα, αλλά τη βγάζει μόλις ο 57
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
Λάμπρος επιστρέφει στη γιαγιά του. Ακολουθώ αμέσως το παράδειγμά του. Η Αδριανή δυσφορεί. Επιμένει να φοράω μάσκα και μέσα στο σπίτι της κόρης μου, αλλά δεν τολμάει να φέρει αντιρρήσεις στον γιατρό της οικογένειας. Εξηγώ στον Φάνη τον λόγο της επίσκεψής μου και τι ακριβώς θέλω να συζητήσω μαζί του. Με ακούει χωρίς να με διακόψει. «Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρωθείς σ’ αυτούς που είναι σε καραντίνα» μου λέει, όταν τελειώνω. «Δεν έχει νόημα να χάσεις χρόνο με όσους βγαίνουν από τις ΜΕΘ». «Γιατί;» «Επειδή όσοι καταφέρουν να επιβιώσουν, είναι εξουθενωμένοι, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα υγείας και χρειάζονται μια πολύ μακρά περίοδο ανάρρωσης. Πολλοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα μετακίνησης, ακόμα και μέσα στο σπίτι, πώς να καβαλήσουν μηχανή και να πάνε να σκοτώσουν; Η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική με όσους βρίσκονται σε καραντίνα. Σε πολλούς η καραντίνα είναι προληπτική, άλλοι πάλι δεν έχουν συμπτώματα. Αν σπάσουν την καραντίνα, είναι σε θέση να κάνουν τα πάντα». «Με συμβουλεύεις δηλαδή να ρίξω το βάρος σ’ αυτούς που είναι σε καραντίνα». «Ακριβώς. Με αυτούς που βγήκαν από τις ΜΕΘ θα χάσεις απλώς τον χρόνο σου». «Και πού θα βρω έναν κατάλογο αυτών που είναι σε καραντίνα στην Αττική;» «Από τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας». 58
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
Η ενημέρωση ολοκληρώνεται, τη στιγμή που μπαίνει η Κατερίνα. Η οικογενειακή συγκέντρωση με επίκεντρο τον εγγονό εξαφανίζει όλα τα υπόλοιπα. Είναι από τις λίγες φορές μετά την εμφάνιση της πανδημίας, που γυρίζουμε στο σπίτι με καλή διάθεση, χωρίς ανησυχίες και προβλήματα. Η καλή διάθεση επιβεβαιώνεται μόλις φτάνουμε στο σπίτι. «Δώσε μου τα ρούχα σου για να τα βγάλω στο μπαλκόνι να αεριστούν» μου λέει η Αδριανή. «Δε χρειάζονται πλυντήριο. Αυτό μας έλειπε να κινδυνεύουμε και στο σπίτι της κόρης μας». Μόλις φτάνω την άλλη μέρα στην υπηρεσία, λέω στη Στέλλα να μου βρει το όνομα και το τηλέφωνο του αρμόδιου διευθυντή στον ΕΟΔΥ. Τον παίρνω προσωπικά και του εξηγώ το πρόβλημα. «Θα σας στείλω μέσα στην επόμενη ώρα ηλεκτρονικά την κατάσταση όσων βρίσκονται σε καραντίνα στην Αττική». Σε μισή ώρα η κατάσταση είναι πάνω στο γραφείο μου. Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι είναι ανά περιοχή. Καλώ αμέσως τους δικούς μου, μαζί με την Κούλα. Κάνω μια σύντομη ενημέρωση για τη συζήτηση που είχα με τον Φάνη. Μετά τους δίνω την κατάσταση. «Αφήστε κατά μέρος τα ξενοδοχεία καραντίνας και επικεντρωθείτε στις πολυκατοικίες και τα διαμερίσματα» τους λέω. «Αποκλείεται να είναι κλεισμένος σε κέντρο καραντίνας;» με ρωτάει ο Ασκαλίδης. «Ο Covid λέει στο γράμμα του ότι ζει μόνος με έναν 59
Η Τ Ε Χ Ν Η ΤΟΥ Τ Ρ Ο Μ ΟΥ
τύπο σε καραντίνα. Αποκλείεται να είναι σε κέντρο». «Άρα παίρνουμε σβάρνα τις πολυκατοικίες» συμπεραίνει ο Δερμιτζάκης. «Ναι, αλλά θέλω να κινηθείτε πολύ διακριτικά. Δε θα έρθετε σε επαφή με όσους είναι σε καραντίνα. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κανένα στοιχείο για τον δράστη. Μπορεί να πέσετε τυχαία πάνω του και να του χτυπήσετε καμπανάκι. Θα ανακρίνετε ενοίκους και κατά περίπτωση περιπτεράδες. Μας ενδιαφέρει να μάθουμε ποιοι σπάνε την καραντίνα και, αν κανένας απ’ αυτούς που τη σπάει, έχει μηχανή». Αποφασίζουμε να κάνουν την έρευνα σε ζευγάρια, ξεκινώντας από τις συνοικίες του κέντρου της Αθήνας. Μόλις φεύγουν, ενημερώνω τον υπαρχηγό και μπαίνω σε κατάσταση αναμονής. Η αναμονή κρατάει ως το απόγευμα. Πρώτα έρχονται ο Δερβίσογλου με την Κούλα και σε λίγο ο Δερμιτζάκης με τον Ασκαλίδη. Η έρευνα της μιας ομάδας επιβεβαιώνει την άλλη. «Πενήντα - πενήντα» μου λέει ο Δερμιτζάκης. «Δηλαδή;» «Ένας στους δύο σπάει την καραντίνα». «Και από μηχανές;» «Το ίδιο ποσοστό. Περίπου ένας στους δύο» απαντάει η Κούλα. «Τα σημειώσαμε όλα πάνω στην κατάσταση» συμπληρώνει ο Ασκαλίδης. «Ποιοι σπάνε την καραντίνα και ποιοι έχουν μηχανή». Αφήνουμε τα υπόλοιπα για αύριο και εγώ παίρνω την άγουσα για το σπίτι. 60
« Μ Ε Λ Ε Ν Ε C O V I D Κ Α Ι Σ ΚΟ Τ Ω Ν Ω »
Προς μεγάλη μου έκπληξη βρίσκω την Αδριανή μπροστά στην τηλεόραση. «Πώς κι έτσι νωρίς σήμερα;» απορώ. «Η Κατερίνα είχε μια συνάντηση νωρίς το απόγευμα και μετά δεν ξαναπήγε στο γραφείο» μου εξηγεί. Ατάκα μού δείχνει την οθόνη της τηλεόρασης και ξεσπάει. «Μα είναι στα καλά τους αυτοί οι άνθρωποι;» με ρωτάει έξαλλη. «Ποιοι;» «Αυτοί οι ηλίθιοι, που λένε ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός και όλα είναι συνωμοσία». Πλησιάζω στην οθόνη και βλέπω ένα τσούρμο στην πλατεία Μοναστηρακίου. Ένας νεαρός κουνάει τη γροθιά του και φωνάζει ότι ο ιός είναι ψέμα που σκαρφίστηκαν κάποιοι, για να μας τρομοκρατούν, να μας βάλουν τσιπάκι και να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Γύρω του μια ομάδα οργισμένων τον χειροκροτεί και φωνάζει συνθήματα. Ασχολούμαι όλη μέρα με τον κορωνοϊό και δεν έχω διάθεση να συνεχίσω στο δελτίο ειδήσεων. Προτιμώ να πάω για μπάνιο με την ελπίδα πως ώσπου να γυρίσω το θέμα θα έχει εξαντληθεί. Πράγματι, όταν γυρίζω έχουμε περάσει από τη στεριά στη θάλασσα, και ασχολούμαστε με τη Μεσόγειο και την υφαλοκρηπίδα. Η Αδριανή αδιαφορεί, καθότι Ηπειρώτισσα, και πηγαίνει να ετοιμάσει το βραδινό. ❏ 61