ΕΝΑΣ ΦΟΡΗΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
R oger R obins on
ΕΝ Α Σ Φ ΟΡ ΗΤ ΟΣ ΠΑ ΡΑ ΔΕ ΙΣΟ Σ μετάφραση
Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
ε κδ ό σ ε ι ς Κ Ε Ι Μ Ε ΝΑ ΑΘΗ ΝΑ 2 0 2 0
Τίτλος πρωτοτύπου: A portable paradise © Roger Robinson Under license from Peepal Tree Press Ltd, Leeds www.peepaltreepress.com εικόνα εξωφύλλου: Johny Pitts εκτύπωση-βιβλιοδεσία: Βιβλιοτεχνία σχεδιασμός έκδοσης: Φοίβος Βλάχος α΄ έκδοση: Νοέμβριος 2020 ISBN: 978-618-84601-7-1 © για την ελληνική γλώσσα εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ Κισσάβου 6, 15235, Βριλήσσια τηλ.: 210 8104514 info@keimenabooks.gr / www.keimenabooks.gr
ΞΥΠΝΗΣΑ
Ξύπνησα αλυσοδεμένος στην κοιλιά ενός δουλεμπορικού. Το βύθισμα της πλώρης μες στα κύματα και το βογκητό των ξύλων με αποκοιμίσαν πάλι. Όταν ξαναξύπνησα με μαστιγώνανε για να σηκωθώ. Έχασα τις αισθήσεις μου και όταν ξύπνησα ήμουν σε μια δημοπρασία όπου άντρες με σκασμένα δάχτυλα ελέγχανε τα δόντια μου. Μ’ έναν σιδερένιο χαλκά στον λαιμό να με σφίγγει, περπάτησα μέχρι που κατέρρευσα και όταν ξύπνησα ο σιδερένιος χαλκάς είχε γίνει μια θηλιά που την τραβούσαν ώσπου πνίγηκα. Τους έβλεπα που με κοιτούσαν, ακόμη και μικρά λευκά παιδιά με δείχναν με το δάχτυλο ώσπου μαύρο σκοτάδι κάλυψε τα μάτια μου. Ξύπνησα καθώς με ψέκαζε κάτω στο έδαφος η αστυνομία με τις μάνικες και τα σκυλιά δαγκώναν τα καλάμια μου. Καθώς το σκυλί έχωνε στη γάμπα μου τα δόντια του, ένας αστυνομικός με χτυπούσε με το κλομπ του μέχρι που έχασα τις αισθήσεις μου. Ξύπνησα στον δέκατο έκτο όροφο ενός ουρανοξύστη κοιτάζοντας έξω από ένα παράθυρο με απρόσκοπτη θέα σε μια γη που δεν μου ανήκει.
28
ΠΡΟΣΟΧΗ
Όταν η αστυνομία σού βάζει το γόνατο πάνω στο λαρύγγι, μπορεί να μη ζήσεις για να πεις ότι πνίγεσαι.
38
Η ΠΑΛΙΝΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΙΟΥ
Ίσως, άνθρωπε, να ήμουν πολύ σκληρός μαζί σου. Δεν ήξερα πως τα μικρά σου ξυπνάνε συχνά μες στον ύπνο τους κι εσύ όλη νύχτα μένεις ξάγρυπνος δίπλα στο παιδί σου. Ένα από τα παιδιά μου δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει όπως τ’ άλλα. Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά με τρώει η ανησυχία. Ξυπνάω και νιώθω έναν πυκνό ιστό αράχνης στο μυαλό μου. Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους. Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω γιατί μ’ έχουν ανάγκη, αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Συγχώρησέ με, άνθρωπε, βιάστηκα να σε κρίνω. Τώρα καταλαβαίνω το φορτίο που κουβαλάς. 82
ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ
Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι περισσότερο αποστολή παρά επάγγελμα. Η θλίψη της νυχτερινής βάρδιας που διακόπτεται από έναν τυχαίο, σχεδόν θανάσιμο, τραυματισμό καθώς ασκούνε πίεση πάνω σε μιαν ανοιχτή πληγή. Το κλαπ κλαπ των νοσοκομειακών τους παπουτσιών στους διαδρόμους, η εικόνα των βασανισμένων αρρώστων ή των νεκρών που τις ακολουθεί μέχρι το σπίτι τους. Ξέρουν πολύ καλά πως όλοι ζούμε από σύμπτωση και πως ο θάνατος μπορεί στα ξαφνικά να βρει κάθε αθώο. Μα εκείνο τους το ένστικτο πώς κάποτε τα καταφέρνει να τραβάει από το χείλος του θανάτου πίσω στο σώμα της μία ψυχή. Σαν να ’ναι οι μαίες των ψυχών. Εκείνη την ώρα, ξεχνάνε άραγε την εκπαίδευσή τους και σκέφτονται μήπως, αν κάνω αυτό, ζήσει; Μπορείς να εκπαιδεύσεις το ένστικτο; Δεν είμαι σίγουρος. Τα βλέπουν όλα: τη γέννηση, τον θάνατο, τα ξερατά, το αίμα, τον κλονισμό, την αρρώστια, την αναστάτωση, τον πόνο, τα χαμόγελα. Τις βλέπω να σιδερώνουν τις στολές τους για την επόμενη βάρδια, να πλένουν τα χέρια τους μ’ ένα σαπούνι που κάνει τις παλάμες τους να ξεφλουδίζουν.
91
ΕΝΑΣ ΦΟΡΗΤΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Και αν μιλάω για Παράδεισο, τότε μιλάω για τη γιαγιά μου που μου είπε να τον έχω πάντα μαζί μου, κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος να μην το ξέρει εκτός από μένα. Έτσι δεν θα μπορούν να σ’ τον κλέψουν, είπε. Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή, χάιδεψε με το δάχτυλο μέσα στην τσέπη σου τις κορυφογραμμές του, μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντίλι σου, μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή. Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά, πήγαινε σ’ ένα άδειο δωμάτιο –σ’ ένα ξενοδοχείο, σ’ έναν ξενώνα, σε μια καλύβα– βρες μια λάμπα και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ’ ένα τραπέζι: την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους και τα φρέσκα ψάρια. Φώτισέ τα με τη λάμπα σαν μια νέα ελπίδα πρωινή και μείνε να τα κοιτάς μέχρι να αποκοιμηθείς.
105