Το μικρό αυτό Γλωσσάρι είναι εφτανησιώτικο και έχει δύο πηγές: το «Λεξικόν ιστορικόν και λαογραφικόν της Ζακύνθου» του Λεωνίδα Χ. Ζώη, και τα ορεινά χωριά της βόρειας Κέρκυρας, όπου έζησα μέχρι το 1958. Σχεδόν όλες οι λέξεις που καταγράφτηκαν και κυρίως οι παροιμίες δεν ακούγονται πλέον, ενώ έχουν σβήσει τελείων μαζί με τα νανουρίσματα, και τα «άσεμνα» ταχταρίσματα. Οι μαμάδες δεν λένε στα παιδιά τους κώλος, μουνί, σκατά αλλά ποπός, πουλί, κακά, και τις πιάνει υστερία όταν τολμήσει καμιά γιαγιά να ταχταρίσει το μικρό τραγουδώντας: «Όποιος έκλασε να πιεί,/να τη�
