Teatry w walce z pandemią

Niecałe 50% respondentów spośród tych, którzy zadeklarowali, że prowadzone przez nich instytucje teatralne podjęły w czasie pandemii nowe działania, wskazało, iż można je umieścić w kategorii „pomoc w walce z pandemią”. Poprosiliśmy badanych o wskazanie, które z wymienionych aktywności tego typu były realizowane przez ich teatr. Poniższa tabela prezentuje rozkład odpowiedzi pozyskanych od badanych.

Tabela 17. Rozkład wskazań na poszczególne typy działań wspierających walkę z pandemią podejmowanych przez instytucje teatralne w czasie jej trwania (N=60). Wartości w kolumnie „Odsetek respondentów” nie sumują się do 100%, ponieważ jeden respondent mógł udzielić kilku wskazań.

TYPY DZIAŁAŃ WSPIERAJĄCYCH WALKĘ Z PANDEMIĄ PODEJMOWANYCH PRZEZ INSTYTUCJE TEATRALNE W CZASIE JEJ TRWANIA ODSETEK WSKAZAŃ ODSETEK RESPONDENTÓW

Teatr prowadził lub prowadzi działania wspierające personel medyczny (szycie maseczek, dowóz posiłków, udostępnienie pomieszczeń gościnnych itd.) Teatr prowadził lub prowadzi działania wspierające osoby potrzebujące (pomoc w zakupach, usługi transportowe, pomoc w opiece nad dziećmi online, udzielanie korepetycji itd.) Teatr uczestniczył lub uczestniczy w organizacji lub promowaniu zbiorek pieniężnych na rzecz osób potrzebujących Inne OGÓŁEM 43,8% 65,0%

15,7% 23,3%

29,2% 43,3% 11,2% 16,7% 100,0% 148,3%

Jak można zauważyć, najczęstszą z deklarowanych przez badanych formą pomocy niesionej przez kierowane przez nich teatry były różnego rodzaju działania wspierające personel medyczny: szycie maseczek, dowożenie posiłków czy udostępnianie pomieszczeń gościnnych pielęgniarkom i lekarzom, którzy nie chcieli wracać

do domów, by nie stwarzać zagrożenia dla swoich rodzin. Ponadto prawie połowa wszystkich respondentów wskazywała też na prowadzenie lub wspieranie zbiórek pieniężnych na rzecz potrzebujących. Nieco mniej popularne były działania bezpośrednio wspierające tych, którzy potrzebowali pomocy: robienie zakupów, opieka nad dziećmi, świadczenie usług transportowych, korepetycji itd. Respondenci w kategorii „inne” wymieniali również takie formy pomocy jak: użyczanie sprzętu; realizowanie diagnozy potrzeb edukacyjnych; pomoc dla seniorów związana z organizacją komunikacji; pomoc psychologiczna; zbiórki darów dla domów dziecka i wiele innych. To aktywne włączenie się teatrów w zwalczenie pandemii i jej społecznych skutków zasługuje na najwyższe uznanie jako ważna forma uczestnictwa w życiu społecznym i przejaw poczucia odpowiedzialności teatru za najbliższe otoczenie. Nietrudno też się domyślić, że pomoc niesiona przez teatry innym była istotną formą wsparcia dla tych instytucji. Pozwalała ona zająć czymś głowę i ręce, dawała poczucie robienia rzeczy ważnych i potrzebnych innym, a co za tym idzie niewątpliwie wzmacniała i motywowała. Należy też jednak wskazać, że włączenie się instytucji teatralnych w zwalczanie pandemii można czytać również jako wskaźnik ogólnej niesprawności państwa. Tym, co powodowało rodzaj szoku poznawczego w czasie pandemii, był brak środków higienicznych i ochronnych w szpitalach, niezdolność tych placówek do zapewnienia pracownikom posiłków i miejsc odpoczynku, wątłość pomocy dla Domów Pomocy Społecznej itd. Ten szok budził potrzebę pomagania, ale też oznaczał załamywanie się poczucia bezpieczeństwa, prowadził do podważenia przekonania, że państwo jest w stanie je zapewnić.