Open Polish Magazine by Interactive Publishing

FOT: FOTOLIA

www.openscotland.pl ▶ ISSN ▶ 2052-2738 ▶ ISSUE ▶ 08 ▶ | 08 | 03 | 2013

OPEN ▶ POLISH MAGAZINE ▶ IN UK

Czy Polak to typowy burak a może owe badania nie SĄ wystarczająco dokładne, żeby wysnuwać tak daleko posunięte wnioski? Tekst | gosia szwed

PUSTA SZKLANKA POLAKA

Wschód-zachód

(...) absolutnie powszechne (szczególnie, choć nie tylko, wśród Brytyjczyków, Niemców, Francuzów czy Włochów) skojarzenie Polska – Europa Wschodnia niezmiernie mnie irytuje. Felieton ► Marta Jadwiga Wiejak

| Str. 06 |

PUSTA SZKLANKA POLAKA

OPEN POLISH MAGAZINE IN UK

Katarzyna Campbell, Małgorzata Bilińska, Marta Jadwiga Wiejak, Sandra Paziewicz, Damian Świątek, Marek Wardęga, Mateusz Biskup

Poglądy zawarte w felietonach, opiniach i komentarzach są osobistymi przekonaniami autorów i nie zawsze pokrywają się z poglądami redakcji Open Polish Magazine. Redakcja nie odpowiada za treść ogłoszeń i reklam. Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych i zastrzega sobie prawo do skracania i przeredagowywania tekstów. Publikowanie zamieszczonych tekstów oraz zdjęć bez wyraźnej zgody redakcji jest niezgodne z prawem.

| Str. 12 |

Kinder niespodzianka

Klaudyna z mężem - Sławkiem, opowiadają nam o wydarzeniu, które na zwsze zmieniło ich rodzinę. Ta przejmująca, piękna historia została nagrodzona również w konkursie Baby Lejdiz “Opowiedz nam swoją historię”. Rozmawia ► Gosia Szwed

| Str. 15 |

Poezja, to... rodzaj modlitwy

Z Wojciechem Jarosławem Pawłowskim, poetą, z którym miałam okazję spotkać się na wydarzeniu poetycko-muzycznym „Piękni Ludzie” w Birmingham, Rozmawia ► Katarzyna Campbell

| Str. 41 |

Poezja Joanny Jandy

Debiutem literackim Jandy są „Wspomnienia mojego ojca obrazami pamięci malowane”, w których przedstawia lata chłopięce i młodość Poezja ► Joanna Janda

Fot: Pani Klaudyna

CZy POLAK tO tyPOwy burak a może owe badania nie SĄ wyStarczajĄco dokładne, żeby wySnuwać tak daleko poSunięte wnioSki? tekSt | goSia Szwed

Dzisiaj homoseksualiści, a kto jutro znajdzie się na cenzurowanym u pana Wałęsy? Zadając to pytanie nie mam żadnych złudzeń... Felieton ► Joanna Goldberg

Fot: Lech Wałęsa

Nie jestem homofobem

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► SZTUKA ► KULTURA ► ROZRYWKA ► HISTORIA ► WYWIAD ► FELIETON

| Str. 05 |

Fot: Marta Jadwiga Wiejak

SPIS TREŚCI ► 02

Fot: Joanna Janda

FOT: FOTOLIA

www.openscotland.pl ▶ ISSN ▶ 2052-2738 ▶ ISSUE ▶ 08 ▶ | 08 | 03 | 2013

OPEN ▶ POLISH MAGAZINE ▶ IN UK

REKLAMA ► 03

OPEN POLISH MAGAZINE Czytelniku!

Open Polish Magazine to tygodnik ukazujący się tylko i wyłącznie w formie elektronicznej. Tygodnik przeznaczony jest dla osób poszukujących informacji, publicystyki, kultury i rozrywki. Open Polish Magazine to także miejsce na profesjonalną i skuteczną reklamę. Open Polish Magazine to miejsce, a raczej przestrzeń dla ludzi pozytywnie nastawionych, kreatywnych, ale przede wszystkim otwartych na człowieka, rzeczywistość oraz nowe technologie.

Fot: Fotolia

Zapraszamy w każdy piątek!

www.openscotland.pl

Czytelniku! Open Polish Magazine to tygodnik ukazujący się tylko i wyłącznie w formie elektronicznej. Tygodnik przeznaczony jest dla osób poszukujących informacji, publicystyki, kultury i rozrywki. Open Polish Magazine to także miejsce na profesjonalną i skuteczną reklamę. Open Polish Magazine to miejsce, a raczej przestrzeń dla ludzi pozytywnie nastawionych, kreatywnych, ale przede wszystkim otwartych na człowieka, rzeczywistość oraz nowe technologie.

www.openscotland.pl

SŁÓW KILKA ► 04

kim tego czasu – relatywnie – przeżyć, to nie żyjemy od dawna. Płeć nie jest istotna. Całą resztę zrobi za nas natura, a ta rządzi nieprzerwanie od czasu, gdy na świecie nie było Nic, ani dinozaurów ani celebrytów i polityków również. My, co najwyżej możemy tej naturze (sobie?) pomóc. Ale jak pokazuje „płynna nowoczesność”, zbyt często zamiast pomagać, wydrapujemy innym oczy. Niepotrzebnie, wszak korzyść z tego marna. Świat nie znosi próżni, i gdy jeden autorytet upada, świat się na tym nie kończy, gorzej jeśli ów autorytety padają szybciej, niż My potrafimy wyprodukować. Gorzej dla Nas, nie dla Natury, bowiem Natura swoje urodzi, ale My i nasze pomniki, być może już dawno skruszejemy.

Hannah Arendt , niemiecka teoretyk polityki, filozof i publicystka, jedna z najbardziej wpływowych myślicielek XX wieku, powiedziała, że „Zanik autorytetu jest równoznaczny ze zrujnowaniem podstaw świata, który od tej pory zaczyna dryfować, zmieniać się i przeobrażać z jednej postaci w drugą z coraz to większą gwałtownością, tak jakby nasze życie polegało na zmaganiu się z jakimś Proteuszowym uniwersum, gdzie wszystko może w każdej chwili stać się czymś innym”. Ale świat dryfuje od zawsze i przeobraża się z dnia na dzień, choć jak zauważają socjolodzy, naukowcy i media, zmiana jest szybsza niż kiedykolwiek. Szybciej zmieniamy kanały w telewizorze, upodobania estetyczne, buty, paski i skarpetki. Szybciej i łatwiej zmieniamy partnerów. Nasze poglądy polityczne, zachowania moralne, konsumenckie, kulturalne i kulturowe również podlegają coraz szybszej zmianie. W płynnej nowoczesności jak określa teraźniejszość polski socjolog, filozof i eseista Zygmunt Bauman, coraz trudniej o solidny fundament, na którym moglibyśmy zbudować trwały i bezpieczny dom. Innymi słowy, nasze wsparcie coraz szybciej kruszeje, słabnie i umiera.

„Marność nad marnościami i wszystko marność”. W mijającym tygodniu kilka pomników rozsypało się w pył, i nawet najlepszy budowniczy nie będzie w stanie z tego pyłu odbudować tego, co było jego pierwotną (wolność?) wartością. Ale chyba tak już bywa, że panta rhei i dryfuje i przeobraża się gwałtownie i staje się czymś innym – relatywnie -, niż było. Wszystkim kobietom, bez wyjątku, piszącym i niepiszącym, a czytającym, kobietom rodzącym lub niemającym na to ochoty lub możliwości, poetkom, artystkom i tym, które z różnych powodów ów talentów nie mają, żonom, matkom, kochankom, lesbijkom i zakonnicom, z okazji Dnia Kobiet życzę, życia. Ono jest najważniejsze. Jest jedyną nie-Proteuszową wartością. Tako rzecze dzisiaj... Damian Biliński Redaktor Naczelny

Ale świat nie znosi próżni, i gdy jedno umiera, drugie się rodzi. Rzecz jasna śmierć nigdy nie jest przyjemna, a w każdym razie nie jest przyjemna dla tych, którzy obdarzyli życie jedną z najważniejszych wartości. Jednak w gruncie rzeczy nie jest ważny dzisiejszy dzień, nie jest ważny czas sam w sobie, godzina, minuta, ani nawet chwila. Jeśli nie mamy z 08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► SŁÓW KILKA



Proteuszowe uniwersum

Felieton ► Marta Jadwiga Wiejak

Próbowałam ostatnio wyjaśnić w sposób międzynarodowo zrozumiały, gdzie są Mazury. W odpowiedzi usłyszałam, że skoro mieszam w regionie graniczącym z Rosją, to pewnie sama jestem Rosjanką. Nie przejęłam się tym szczególnie bo, po pierwsze, jak jest powszechnie wiadomym – jestem nieuleczalnym rusofilem, a po drugie – znajoma znajomej, która takim stwierdzeniem mnie uraczyła sprawiała wrażenie osoby, która nie za bardzo jest w stanie odróżnić na mapie Rosję od Chin. Wyraz tak koncertowej ignorancji po prostu mnie rozśmieszył.

Marta Jadwiga Wiejak. Fot: Rafał Czarnowski

Z niejakim zdziwieniem jednak stwierdziłam, że absolutnie powszechne (szczególnie, choć nie tylko, wśród Brytyjczyków, Niemców, Francuzów czy Włochów) skojarzenie Polska – Europa Wschodnia niezmiernie mnie irytuje. Żelazna kurtyna już dawno opadła i chociaż ani ja, ani moi rówieśnicy nie możemy pamiętać czasów, kiedy stała i miała się dobrze, dość często odnoszę wrażenie, że wszystko, co między Niemcami a Rosją to dla nich jakiś dziwaczny trzeci świat, twór, który wyłonił się z odmętów niebytu wraz z naszym wstąpieniem do Unii Europejskiej. Nie są niemili czy agresywni, w żadnym razie, zazwyczaj wykazują typową tutaj

życzliwą ciekawość. Niemniej jednak – nie wiedzą. Po prostu nic nie wiedzą. Umyka ich rozumieniu, że polski, rosyjski, bułgarski czy ukraiński to różne języki i że mówiąc w jednym nie rozumie się automatycznie innych; że nie mieszkamy na Syberii i że bywa u nas dużo cieplej, niż u nich; że zwykłe, codzienne życie wcale nie różni się tak bardzo od życia tutaj. Z niemniejszym zdziwieniem odkryłam, że potworna ze mnie hipokrytka, bo ja wykazuję się dokładnie taką samą ignorancją. Przykładów nie trzeba daleko szukać: dopóki nie postanowiłam studiować w Edynburgu, nie zdawałam sobie sprawy z tysięcy

różnic i niuansów napięć, jakie łączą (a raczej dzielą) Anglię i Szkocję. Ja nie znam ani jednego bułgarskiego pisarza, a Stefka, moja współlokatorka z okolic Sofii chętnie rozmawia o Lemie i Sienkiewiczu. Studiuję filologię rosyjską, a mimo to mozaika narodowości zamieszkujących tereny Rosji i skomplikowane stosunki między nimi pozostają dla mnie zagadką. Im dalej, tym gorzej. Żałośnie mało wiem o Azji czy Ameryce Południowej. To zabrzmi jak truizm – i pewnie nim jest – ale ludzie są potwornie leniwi. Lubią myśleć schematami i chować się w bezpiecznym kokonie tego, co rozumieją, bo tak jest łatwiej. Kosmicznie trudno jest przyjąć do wiadomości, przetworzyć i zaakceptować jak bardzo różnie inni mogą podchodzić do tych samych zagadnień. Dużo wygodniej jest przyklejać łatki i uskuteczniać stereotypy, którymi się mimowolnie nasiąkło. I tak jest, tak sprawa wygląda – nawet, a może szczególnie tutaj, w Zjednoczonym Królestwie, które szczyci się swoją tolerancją i tym, dla jak wielu grup etnicznych i narodowościowych stało się domem. Czego jak czego, ale próbek do wyizolowania narodowych stereotypów tutaj nie brakowało. Dlatego właśnie Brytyjczycy na hasło „Europa Wschodnia” czasami widzą polarne niedźwiedzie spacerujące po ulicach Warszawy, a ja ciągle jeszcze łapię się na mimowolnym założeniu, że Ukraina czy Białoruś to w zasadzie taka trochę Rosja (za co wszystkich czytających te słowa Ukraińców i Białorusinów, jeśli są tacy, serdecznie przepraszam – aktywnie walczę z własnym myślowym lenistwem). „Żyj i daj żyć innym” staje się być dewizą niewystarczającą – w świecie galopującej globalizacji „żyj, daj żyć innym i postaraj się ich zrozumieć” wydaje się koniecznością.

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► FELIETON

Wschód-zachód



FELIETON ► 05

Lech Wałesa. Fot: za TVN24

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► FELIETON

FELIETON ► 06

Nie jestem homofobem ale ludzie żyją po to, żeby się rozmnażać i płacić podatki. W życiu nie przeproszę! - mówi były prezydent w rozmowie z ”Rzeczpospolitą”. Felieton ► Joanna Goldberg

Cytat: Lech Wałęsa: „Powinni siedzieć w ostatniej ławie sali plenarnej. A nawet dalej, za murem.” Dzisiaj homoseksualiści, a kto jutro znajdzie się na cenzurowanym u pana Wałęsy? Zadając to pytanie nie mam żadnych złudzeń, że podobnych światłych, demokratycznych i pełnych tolerancji wypowiedzi na wysokim poziomie intelektualnym, jak najnowsze osiągnięcie myśli pana Lecha Wałęsy na temat mniejszości seksualnych, będzie jeszcze wiele, o ile nie stanie się cud i jakaś miłosierna siła nie sprawi, żeby wreszcie zaprzestał dzielić się ze światem swoją mądrością. Na to, że zrobi to z własnej i nieprzymuszonej woli nie mamy co liczyć – byle czym się nie zraża, a o własnej wielkości i nieomylności jest przekonany nieodwracalnie. Przyznam się, że sama już nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać, kłóci się we mnie szacunek do postaci było nie było historycznej i ze względu na osiągnięcia wręcz symbolicznej na forum międzynarodowym, oraz ciężki wstyd za tejże postaci co poniektóre poczynania i poglądy. Pogodzić tego ze sobą niepodobna. Od lat noszę w sobie niespełnione, ale przemożne pragnienie, żeby pojawił się w Polsce jakiś potężny czarodziej i zamienił pana Wałęsę w pomnik. Duży, okazały pomnik, odlany z brązu, na wysokim cokole ustawiony naprzeciwko wejścia do gmachu Senatu RP. Byłoby to rozwiązanie idealne. Pomniki, jak wiadomo, nie podróżują po

świecie na zaproszenia dyplomatyczne, nie myślą i, co najważniejsze, nie mówią. Za to symbolizują i upamiętniają. Do tego ostatniego, jako pomnik, pan Wałęsa razem ze swoja legendą jest wręcz stworzony. Do tego pierwszego, jako człowiek… niech nas ręka boska broni!

wypowiedzi powodują, że cały intelektualny świat

Pozwolę sobie tutaj na przytoczenie prywatnej

Świat nie kocha kompromitacji wielkich ludzi, a pan Wałęsa wszedł już do panteonu 100 najważniejszych ludzi stulecia w XX wieku. Na szczęście rozpoczął się już wiek XXI i mogę mieć tylko nadzieję, że ten wiek nie będzie już z tak wielkim pietyzmem podchodził do postaci Lecha Wałęsy. Nie tylko czas na przełomie tych dwu wieków porusza się szybko. Zmienia się również mentalność ludzi. Analizujemy historię, zmieniamy poglądy, bo inaczej musielibyśmy zabrnąć w te same idiotyzmy, co nasi przodkowie. Myślimy szybciej i myślimy inaczej. My, ludzie XXI wieku (jak to pięknie brzmi, zawsze chciałam to kiedyś powiedzieć i nareszcie udało się) dawno już mamy za sobą rozbicie atomu i zdobycie księżyca, nie wstydzimy się miękkich gestów, czułych spojrzeń i ciepłych uśmiechów, nie wstydzimy się tolerancji i empatii. Cierpimy, kiedy ktoś narusza nasze granice. Granice humanizmu i humanitaryzmu.

anegdoty, która światło dzienne ujrzy dopiero teraz. Było to kilka lat temu w Bonn, przy okazji międzynarodowego spotkania wszystkich sympatyków i działaczy Polonica E.V. Deutsch-Polnische-Kulturgesellschaft. Byli tam ludzie z całego świata i przy okazji mnóstwo tłumaczy. Polskich. Nie jest mi obcy chleb tłumacza, więc wdałam się w żywą pogawędkę na tematy zawodowe i od jednego z nich usłyszałam, że i on, i kilku jego kolegów do najgorszych chwil w życiu zaliczają moment, kiedy wypadło im tłumaczyć pana Wałęsę na niemiecki. Ponoć miało to ogromny wpływ na ich fryzury. Siwieli od tego tłumaczenia i byli bliscy wyrwania sobie wszystkich włosów z głowy, bo pan Wałęsa domagał się tłumaczenia dosłownego. Znając poglądy pana Wałęsy na zburzenie muru berlińskiego i połączenie Niemiec oraz jego znajomość historii przestałam się dziwić ich problemom, a zaczęłam się dziwić, że w ogóle zachowali jakiekolwiek włosy i nie zeszli na zawał. Niestety, ta anegdota potwierdza tylko to, że mamy do czynienia z bardzo poważnym problemem. Człowiek legenda, laureat Pokojowej Nagrody Nobla, Człowiek Roku tygodnika Time, nie jest po prostu tym, kto rozumie po co i dlaczego powstała Pokojowa Nagroda Nobla i nie czyta Time’a. Nawet po polsku. To nie te klimaty. To prosty człowiek. Zbyt prosty, żeby nie rzec czasami prymitywny. Jego

kurczy się w sobie, jakby zaliczył policzek prosto w twarz. I natychmiast wszyscy zastanawiamy się, jak to odkręcić, jak to zatuszować. Jak ocalić jego godność i jego legendę?!

Panie (były) Prezydencie, może już czas zająć się rodziną i dać nam odpocząć od pańskiej „mądrości”? Byłoby miło. Moglibyśmy odetchnąć. A jeżeli już tak bardzo nie podoba się panu homoseksualizm, to może warto byłoby zająć się problemem celibatu w kościele katolickim? Jest tak wielu homoseksualnych kapłanów… Tu miałby pan pole do popisu.



08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► FELIETON

FELIETON ► 07

ARTYKUŁ ► 08

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ARTYKUŁ



FOT: FOTOLIA

Międzynarodowy portal społecznościowy przeprowadził badania na 17,000 osób, z 17 krajów świata dotyczące dobrej zabawy. Wynika z nich, że Polak to obywatel smutny, plasujący się na samym końcu narodów, zainteresowanych dobrą rozrywką. Dla porównania najlepiej bawią się, zgodnie ze statystykami, Argentyńczycy czy Hiszpanie. Czy Polak to typowy burak a może owe badania są nie wystarczająco dokładne, żeby wysnuwać tak daleko posunięte wnioski? TEKST | GOSIA SZWED

PUSTA SZKLANKA POLAKA



ARTYKUŁ ► 09 Talent do zabawy 08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ARTYKUŁ

Badania zawdzięczamy portalowi Badoo.com, który wziął po lupę aż 180 krajów. Wyniki obnażają polską zawsze w połowie pustą szklankę. Tym razem jednak miesięczna czara zawiera jedynie 5 dni zabawy w ciągu tego okresu. Częściej bawią się nawet Rosjanie, nie wspominając już o zachodnich sąsiadach- Niemcach, którzy na rozrywkę przeznaczają aż 12 dni w miesiącu. Badania dowodzą także, że zdecydowanie lepiej w życiu bawią się narody żyjace w ciepłym klimacie niż te, które przez znaczną część roku muszą dogrzewać pomieszczenia. ”Umiejętność dobrej zabawy to zarówno sztuka, jak i talent” - mówi Louise Thompson- dyrektor ds PR w Badoo. „Wiąże się często z byciem spontanicznym, a to wymaga rezygnacji z kontroli. Być może badanie ujawnia trudność Polaków w tym zakresie”. No tak talentu do zabawy Polakom odmówić nie można, ale sztuka dobrej zabawy to już inna historia. Wygląda na to, że najlepiej bawimy się w domu przed telewizorem, z puszką piwa albo lampką wina w ręku. Jeśli pod uwagę wzięte zostało wychodzenie z domu, to zdecydowanie nasza nacja będzie plasować się na szarym końcu. Kultury spożywania posiłków, napitków i tańców bowiem nikt nas nie nauczył. Lata historii, separacji narodowej zrobiły swoje. Puste półki wymuszały kreatywność na większości pań domów, w tym również tych, które chciały się zabawić. Myśląc praktycznie- limitowano nawet papier toaletowy, zatem na dobrą zabawę można było liczyć najwyżej raz w roku, na sylwestrowym balu. Sugerowana trudność Polaków w rezygnacji z kontroli tez ma swoje uzasadnienie zarówno historyczne, jak i środowiskowe. Polska to wciąż kraj konserwatywny, tradycyjny,

FOT: FOTOLIA



zwarty kulturowo, niewymuszający tolerancji wobez innych ras i kultur. Dzięki temu typowy Polak ma mocno zakorzeniony system wartości, wpajany od zarodka i jedynie słuszny. Ciężko jest nam zerwać więzy przeszłości, wyrwać się z okowów tradycji. Trudno nam być spontanicznymi, bardziej niż inne narody polegamy na opinii otoczenia. Aż 41% Argentyńczyków, 31% Niemców przyznało się do codziennej zabawy, przy skromnych 9% Polaków. Hola, hola. Nie tak prędko po pierwsze zima sroga nieco ogranicza chęć do aktywności pozadomowej, ponadto wciąż żyją co najmniej dwa pokolenia ludzi, którzy wszelkich aktywności poza domem

dopiero się uczą. Polak to zazwyczaj człowiek ciężko pracujący i nie ma czasu w swojej świadomości na takie dyrdymały jak np. tańce w klubie na porządku dziennym. Matylda Setlak z Think Big Comms- polskiej firmy PR w UK- dodaje, że „wygląda na to, że my- Polacy traktujemy siebie zbyt poważnie. Na to złożyło się wiele czynników, takich jak nasza historia i doświadczenia, wojna, komunizm. Różnicę w mentalnośći zauważyłam natychmiast po przyjeździe do Wielkiej Brytanii- Brytyjczycy są nastawieni do życia zdecydowanie bardziej pozytywnie”.



ARTYKUŁ ► 10 08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ARTYKUŁ

Polak Anglik- dwa bratanki? Bywa i tak ale zasadniczo różnimy się diametralnie. Dla Anglika dobra zabawa to duża ilość alkoholu, pub, mecz, klub, seks. Dla Polaka natomiast to samo ale w domowych pieleszach . W Anglii nie ma problemu z przyprowadzeniem dziecka do pubu, w Polsce natomiast ów fakt jest nie do pomyślenia. Jak zapytasz Brytyjczyka: „how are you” albo „you all right” to zapewne usłyszysz odpowiedz: „great”’, „fine”, „good” choć zauważyłam, że oni z reguły na żadną odpowiedź nie czekają bo jest to raczej pytanie retoryczne, przypominające raczej stwierdzenie. Polak natomiast często błyśnie szczerością. How are you? Tu usłyszysz szereg narzekań...listę chorób dzieci, mężów, rodziców, często też sytuację materialną, nie wspominając już o życiowych rozterkach. Ponoć jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Podobnie sprawa ma się z neuroprogramowaniem. Tak jak o sobie mówimy, projektujemy życie, takie właśnie mamy. Stąd pewnie zaniżony poziom zadowolenia życiowego. Mamy wpojone odpowiadanie na pytania w zgodzie z prawdą a nie z kindesztubą. Z czego wynika brak chęci do zabawy i czy rzeczywiście jesteśmy pesymistami? Otóż wg innych badań- profesora CzaplińskiegoPolak tryska optymizmem. A z 80% respondentów uważa się za osoby szczęśliwe. Jednocześnie stowarzyszenia pomocy społecznej, organizacje charytatywne zajmujące się pomocą ludziom w ciężkiej sytuacji życiowej, biją na alarm. Brak pracy, niskie zarobki, brak opieki socjalnej, życie na granicy ubóstwa- to jest codzienność wielu polskich rodzin. Do tego dochodzi homofobizm, zakłamanie, brak tolerancji, w końcu pogoń za groszem na przetrwanie i samotność emocjonalna. Trudno w tej sytuacji pałać chęcią do zabawy. Jednak co tak naprawdę wg Polaka jest szczęściem? Otóż jak się okazuje na pierwszych miejscach nie znajduje się sytuacja materialna a zdro-

FOT: FOTOLIA



wie, udane małżeństwo, dzieci, dopiero na końcu pieniądze. Wg statystyk co dziesiąty bezrobotny ma wykształcenie wyższe i co czwarty młody Polak nie ma pracy. Emeryci żyją na granicy ubóstwa, nie są w stanie wykupić leków, o rozrywce mogą jedynie pomarzyć, przychodzi im czekać na lekką śmierć, byle nie trzeba było płacić za lekarza. Statystycznie najwięcej zarabiają mieszkańcy największych miast, w tym Warszawy. Oni także w badaniach uchodzą za najszczęśliwszych, podobnie jak mieszkańcy Torunia. Tu jednak pojawia się inny problem. Brak stabilizacji. W Polsce bowiem

od dawna istnieje niechlubny zwyczaj przyjmowania ludzi do pracy na tzw. umowę o dzieło. Umowy stałe to luksus a co za tym idzie mniejsza szansa na stabilizację życia, możliwość wzięcia kredytu na mieszkanie np., planowanie przyszłości własnej i dzieci, regularne wyjazdy na wakacje. To obniża samopoczucie. Jednak jak podają „Charaktery”, Polacy są zadowoleni z życia. To tendencja wzrostowa. Obecnie szczęśliwość deklaruje trzy czwarte Polaków, największą satysfakcję z życia posiadają osoby niezamężne, z wyższym wykształceniem, młode, bez zobowiązań.



ARTYKUŁ ► 11

Chcesz zbadać poziom swojego szczęścia? Zajrzyj na portal We Feel Fine (http://www.wefeelfine. org/). Grupa naukowców stworzyła oprogramowanie, dzięki któremu analizowane są emocje ludzkie na portalach społecznościowych. Możesz się dowiedzieć co czuje dana grupa społeczna w wybranym przez ciebie okresie. Możesz także porównać kraje i nastroje w danym dniu, np. w Walentynki. Oczywiście takie badania obciążone są dużym błędem, analizują jedynie frazy z użyciem słów feel

FOT: FOTOLIA

Jednak wróćmy do poczucia szczęścia. Otóż amerykańscy psychologowie dowiedli, że pieniądze istotnie szczęścia nie dają i to nie one są gwarantem pozytywnego myślenia. Weźmy pod lupę np. zwycięzców loterii. Większa ich część traci pieniądze w ciągu kilku lat, pozostając bez grosza przy duszy, bez przyjaciół i rodziny. Wiele związków rozpada się statystycznie w ciągu dwóch lat od daty wygranej. Do tego dochodzi presja otoczenia, które wręcz wymaga pomocy, ciągle żebrząc o jakiś grosz. Brak pomocy często budzi poczucie winy u osoby proszonej, a nie wywiązującej się z prośby. Amerykańscy naukowcy dowiedli wręcz, że wybrańcy loteryjnych losów są równie nieszczęśliwi jak sparaliżowane ofiary wypadków. Do grupy statystycznych nieszczęśliwców dochodzą biznesmani, którzy zajęci karierą, nie mają czasu ani na rozrywkę, ani na czerpanie satysfakcji z życia. Ponadto jedną z najnieszczęśliwszych grup narodowościowych są Skandynawowie, z najwyższym współczynnikiem samobójstw. Pomimo doskonałej sytuacji materialnej, pomocy państwowej, która pozwala na godne życie, przeciętny Szwed czy Norweg, nie skacze ze szczęścia do sufitu. Ponoć w tym przypadku akurat decyduje temperatura i aura. Zbyt mała ilość słońca umieszcza umysły skandynawskie w czołówce najbardziej depresyjnych narodów.

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ARTYKUŁ

Pieniądze szczęścia nie dają

lub feeling, a jak wiadomo gama słów wyrażających uczucia jest znacznie bogatsza. Teraz pozostaje pytanie otwarte. Jak zmienia się nasze nastawienie do życia i zabawy w przypadku emigracji? Zmieniamy nie tylko środowisko, ale także warunki życiowe, asymilujemy się z nowymi kulturami. Nie znam statystyk ale wiele osób poznanych i przebadanych w grupach focusowych podchodzi do życia niezwykle pozytywnie. Przeprowadzone przeze mnie badania na grupie około 100

osób, dały mi wyraźnie do zrozumienia, że lubimy rozrywkę, jesteśmy pozytywnie nastawieni do życia, choć wciąż liczą się dla nas najbardziej podobne wartości, jak dla rodaków, którzy pozostali w kraju urodzenia. Tekst: Gosia Szwed, opracowany na podstawie materiałów dostarczonych przez Think Big Comms oraz statystyk i ich opracowań dla tygodnika „Wprost”, „Focus” i miesięcznika „Charaktery”



ROZMOWA ► 12 

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ROZMOWA

KINDER NIESPODZIANKA Już przy pierwszej wizycie swojej położnej dostałaś zapewne książkę, którą specjaliści wszelkiej maści wypełniali przez całe 9 miesięcy. W angielskiej wersji miałaś też zaplanować poród, wybrać jego formę, miejsce, zaplanować typ znieczulenia. Pod koniec ciąży już masz zazwyczaj pełną świadomość tego, co Cię czeka a plan porodu daje poczucie kontroli nad tym, co Cię wkrótce czeka. W życiu jednak czasami nie wszystko idzie zgodnie z planem.

Klaudyna urodziła córeczkę nagle. Nie było by w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że urodziła w domu, zanim zdążyło się zjawić pogotowie. Takie sytuacje zdarzają się często w filmach a w realnym życiu raczej się o nich nie słyszy. Historia, którą dziś opowiem, miała miejsce zaledwie kilka miesięcy temu i dziś na łamach Open Polish Magazine, chciałabym się nią podzielić, jednocześnie przygotować przyszłe mamy do nietypowego porodu. Klaudyna z mężem - Sławkiem, opowiadają nam o wydarzeniu, które na zwsze zmieniło ich rodzinę. Ta przejmująca, piękna historia została nagrodzona również w konkursie Baby Lejdiz “Opowiedz nam swoją historię”. Zapraszamy do lektury! Rozmawia Gosia Szwed FOT: Prywatne archiwum Klaudyny i Sławka



ROZMOWA ► 13  Lejdiz: Urodziłaś swoje drugie dziecko, jak porównałabyś te dwa porody?

niłam do koleżanki, żeby przyjechała i została z naszym starszym synkiem. Próbowałam dzwonić kilkukrotnie ale nie odebrała telefonu. Skurcze były coraz silniejsze, nagle poczułam, że sączą mi się wody. Mój mąż zadzwonił do drugiej koleżanki, po którą miał pojechać , żeby ta mogła zostać z synkiem, a my w tym czasie pojechalibyśmy do szpitala. Niestety w międzyczasie ból i skurcze tak się nasiliły, że nie mogłam się już ruszyć z łóżka. Poczułam, że znów odchodzą mi wody, więc zebrałam wszystkie możliwe siły i pobiegłam do łazienki. Położyłam się na podłodze i tam już zostałam. Poprosiłam męża żeby przyniósł mi ręczniki bo wiedziałam, że właśnie tu – w mojej łazience, na podłodze, na świat przyjdzie nasza córka…

Klaudyna: To dwa kompletnie różne porody. Pierwszy trwał o wiele dłużej i miałam skurcze krzyżowe, drugi natomiast był super szybki a skurcze miałam brzuszne. Pierwszy odbył się w szpitalu, pod kontrolą lekarzy, drugi w domu, bez opieki medycznej. Z Filipkiem miałam znieczulenie zewnątrzoponowe (epidural), w domu z Mią, niestety żadnego znieczulenia nie było. W przypadku pierwszego porodu wystąpiły komplikacje. Synek miał okręconą pępowinę wokół szyji i nie oddychał po porodzie. Był reanimowany. Mia urodziła się zdrowa, silna, bez żadnych komplikacji, które w tej ekstremalnej sytuacji byłyby poważnym zagrożeniem jej życia. Nagle dostałaś skurczy porodowych, jak często się powtarzały?

Mój mąż zadzwonił na pogotowie zaraz po tym jak znalazłam się w łazience.

Pierwsze skurcze, które poczułam powtarzały się co 6 minut.

Co kazało Wam robić pogotowie podczas oczekiwania na ich przyjazd? Jak się przygotować na ewentualny poród w domu?

Byłaś przygotowana na poród szpitalny. Czy czułaś się przerażona tak szybkim postępem porodu i to w innym miejscu niż zaplanowane? Tak. Bardzo się bałam, kompletnie nie spodziewałam się takiego obrotu całej sytuacji. Nie do końca wiedziałam co się zaraz wydarzy i czy zdążę do szpitala na czas, a jeśli nie, to natychmiast muszę wymyślić plan awaryjny i do niego się zastosować. Jak to się wszystko potoczyło? Tak jak wspomniałam wcześniej pierwsze skurcze poczułam co sześć minut i były to skurcze krzyżowe. Po pół godziny dostałam bardzo bolesnych skurczy brzusznych. Obudziłam męża i zadzwo-

Ból był nie do opisania, trudno tu mówić o opanowaniu. Starałam się oddychać ale nie ukrywam, że nie mogłam powstrzymać krzyku, który wbrew pozorom bardzo mi pomagał. Zaciskałam w rękach to co miałam w pobliżu czyli ręcznik…

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ROZMOWA

Czy zadzwoniliście po pogotowie? Jak szybko się zjawili?

 FOT: Prywatne archiwum Klaudyny i Sławka

ROZMOWA ► 14 Tak naprawdę sami sobie radziliśmy, pani z pogotowia tylko pytała na jakim jestem etapie porodu. Wiedziałam, że muszę zapewnić sobie jak najlepsze w takiej sytuacji, warunki ( świeże ręczniki , mokre chusteczki) i modlić się, żeby pogotowie dotarło jak najszybciej. Pani z pogotowia sama była w szoku gdy usłyszała, ze główka jest już na wierzchu, a w chwilę potem całe dziecko było na zewnątrz. Kazano nam oczyścić ręcznikiem nosek i usta ze zbędnej wydzieliny (w razie potrzeby miałam gotową gruszkę, ale nie była potrzebna), malutka natychmiast zaczęła głośno płakać i równomiernie oddychać. Jak radziłaś sobie z bólem? Ból był nie do opisania, trudno tu mówić o opanowaniu. Starałam się oddychać ale nie ukrywam, że nie mogłam powstrzymać krzyku, który wbrew pozorom bardzo mi pomagał. Zaciskałam w rękach to co miałam w pobliżu czyli ręcznik…

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► ROZMOWA

Kto odebrał poród? Mój mąż wyjął naszą córeczkę na świat, a pogotowie dojechało w kilka minut po fakcie... Pytanie do taty - Sławka: co wtedy czułeś, czy nie wpadłeś w panikę, że musisz sam wyciągnąć dziecko? Miałem chwile zawahania, ale musiałem zachować zimną krew, tak jak robiła to moja żona i dla dobra i bezpieczeństwa naszej córeczki stanąć na wysokości zadania. Wielu panów mdleje na widok krwi, słabnie w czasie porodu a Ty się zmobilizowałeś i pomogłeś urodzić własną córeczkę. Jakie to uczucie?

Najpiękniejsze uczucie na świecie, móc być tak blisko żony i dziecka w czasie jego narodzin. Kto przeciął pępowinę? Pępowinę przeciął dumny tata. Jak urodziłaś łożysko? Dostałam zastrzyk przyśpieszający poród łożyska od położnej , która dotarła na miejsce, w pół godziny od narodzin dziecka. Gdzie w tym czasie był Wasz starszy synek, jak przeżył to całe zamieszanie? Nasz synek był w swoim pokoju. Mój mąż starał się uspokajać go w międzyczasie, gdyż odgłosy cierpiącej mamy bardzo go niepokoiły. Na szczęście całe zdarzenie nie trwało długo i gdy byłam już gotowa, żeby mógł mnie zobaczyć przyszedł do mnie i mocno przytulił z uśmiechem na buzi, a swoją siostrzyczkę cmokał po główce i obserwował z przejęciem. Czy wspominasz swój poród jako traumatyczne przeżycie? Nie. Może to zabrzmieć dla niektórych dziwnie, ale gorzej wspominam mój pierwszy poród, który odbył się w szpitalu. Ten będę wspominać jako niewyobrażalny ból, ale przede wszystkim jako piękne doświadczenie, które niesamowicie zbliżyło calą naszą czwóreczkę, a zwłaszcza mnie i męża. Chyba nie ma już bardziej intymnej sytuacji w której może znaleźć się mężczyzna i kobieta. Jestem ogromnie dumna z mojego męża, że tak wspaniale sobie poradził w tak nietypowej i ekstremalnej sytuacji dla każdego mężczyzny.

Obyło się bez komplikacji? Tak. Mieliśmy naprawdę wiele szczęścia. Ani ja ani córka nie wymagałyśmy natychmiastowej hospitalizacji. Jeszcze tego samego dnia zostałyśmy umówione na wizytę w szpitalu aby sprawdzić, czy na pewno wszystko jest w porządku. Ja mam ujemną grupę krwi, a więc mam konflikt serologiczny z moim mężem, konieczne więc było ustalenie po kim krew odziedziczyło dziecko. Jeśli po mnie to wszystko w porządku a jeśli po tacie, wtedy ja musiałabym przyjąć trzecią dawkę zastrzyku tzw. anti-d. Na szczęście córeczka ma grupę krwi po mnie, podobnie jak mój synek. Czy element zaskoczenia, szoku nie wpłynął na laktację? Nie. Cała sytuacja nie miała wpływu na mój pokarm. Mogłabym wykarmić nim spokojnie jeszcze jedno dziecko. Co poradzilibyście mamom, które znajdą się w podobnej sytuacji? Byłam bardzo zaskoczona swoim porodem. Pomimo zaskoczenia, zamieszania, bólu i wszystkich emocji przepływających w tym momencie przeze mnie, mój instynkt pozwolił mi tak trzeźwo zareagować na całą sytuację. To chyba on sprawił, że zachowałam trzeźwość umysłu, co pozwoliło mi logicznie myśleć i reagować na to co się dzieje ze mną . Każda kobieta jest inna, ale ja poradziłabym każdej rodzącej, aby zaufała swojemu instynktowi i naturze, bo tak naprawdę to one kierują naszym organizmem podczas porodu. Bardzo dziękuję za szczere wyznania, gratuluję niewątpliwego bohaterstwa w tej sytuacji i życzę wszystkiego co najlepsze w przyszłości Waszej niezwykłej rodzince.



JA NIE STĄD? Skąd? Jeśli mała wielka Europa ojczyzn już nie ma bo nawet opuściła mnie Polska stąd nuta smutku w moich strofach i niespokojny sen wśród rozstań Skąd? Jeśli życie gna do przodu na przekór wszelkim fatalizmom rośnie nam nowa Wieża Babel zapominamy co z Ojczyzną myśląc - czy mieć czy umrzeć z głodu

Poezja,to szczególny rodzaj modlitwy

Skąd wszyscy przyszli? Ci co tutaj budują nowe światy co dnia to znaki czasu czy utopia która prowadzi nas do jutra czy jutro przyjdzie sięgnąć nam dna

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► WYWIAD



WYWIAD ► 15

Skąd zatem jestem? Czy stworzony na wzór Adama trwam w uporze by nie być nigdzie tam gdzie mam złożyć przed Stwórcą pokłon stworzeń Wojciech Jarosław Pawłowski

Katarzyna Campbell: Dzisiaj rozmawiam z Wojciechem Jarosławem Pawłowskim, poetą, z którym miałam okazję spotkać się na wydarzeniu poetycko-muzycznym „Piękni Ludzie” w Birmingham.

 FOT: Prywatne archiwum Wojciecha Pawłowskiego

WYWIAD ► 16 Masz spory dorobek literacki: dziesięć tomików, liczne publikacje prasowe, twoje utwory były publikowane w ponad trzydziestu antologiach i almanachach poetyckich. Skąd czerpiesz inspiracje? Natchnienie czerpię z życia, w różnych jego aspektach. Z własnych doświadczeń, doznań innych ludzi, przekazanych mi osobiście, czy też uzyskanych przeze mnie w trakcie poznawania historii życia ludzkiego. Inspiracje dostarcza mi otaczający świat z całym jego jestestwem. Natchnieniem są również moje przeżycia wewnętrzne, wynikające z dziejącej się rzeczywistości, ze wspomnień tkwiących w pamięci. Czasem też marzenie, pragnienie, dążenie inspiruje mnie do napisania wiersza. Bywało, że tęsknota sprawiała, że sięgałem po niezapisaną kartkę. Jak zaczęła się Twoja historia z poezją? I czym dla Ciebie jest poezja? Moja historia zaczęła się z chwilą - powiedzmy narodzin, choć niektórzy mówią, że z chwilą mojego poczęcia. Kontakt ze słowem pisanym miałem od zawsze. Czytać umiałem w wieku lat pięciu, jako sześciolatek podjąłem naukę w szkole, wtedy było to pewnym ewenementem, a tym bardziej, że mieszkałem na wsi. Od dziecka miałem kontakt z poezją. Wychowałem się na „Balladach i romansach” Wieszcza Adama. Do dziś brzmią w mej pamięci słowa ojca, recytującego mi i rodzeństwu „Powrót taty”, czy też fragmenty „Pana Tadeusza”. Pierwszy wiersz napisałem po maturze, mając 18 lat, ale doprawdy nie pamiętam tego wiersza. Debiut prasowy miałem dopiero piętnaście lat później. Dzisiaj poezja stanowi nieodłączny element mojego życia. Jest częścią mnie, czuję ją, smakuję, zanurzam się w jej otchłani. Jest to taki przyjemny stan i bezkonfliktowy, takie wzajemne przenikanie się światów.

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► WYWIAD



 FOT: Prywatne archiwum Wojciecha Pawłowskiego

WYWIAD ► 17 Do konfliktu dochodzi zazwyczaj wtedy, gdy ktoś próbuje nas rozdzielić, ktoś nieuprawniony, nierozumiejący… Odchodzę, podążam dalej – z moją poezją, szukając na swojej drodze, kogoś, kto zechce iść z nami pod rękę. Poezja rodzi się w dialogu, w rozmowie. W poezji chodzi o mnie i o drugiego człowieka, z którym rozmawiam i który rozmawia ze mną. Jeśli nie ma dialogu słowa ulatują w próżnię. Najpiękniejsze frazy powstają w rozmowach bliskich, rzec by można intymnych. Zatem poezja w dosłowny sposób zbliża ludzi, aż do wzajemnego przeniknięcia się myśli dusz i ciał.

FOT: Prywatne archiwum Wojciecha Pawłowskiego

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► WYWIAD



Kto jest Twoim autorytetem, jeśli chodzi o poezję? Po książkę którego pisarza, poety sięgasz najchętniej? I dlaczego? Moim Mistrzem w poezji jest Cyprian Kamil Norwid. Jego wiersze są dla mnie ponadczasowe i uniwersalne w przesłaniu. Szanuję Jana Kochanowskiego, Dantego, epików greckich, ale to z szacunku do literatury tak w ogóle i do jej twórców. Nie jestem erudytą, więc nie będę mówił, że do snu czytam sonety Petrarki. Bliższa jest mi poezja z ostatnich dwóch wieków literackich. Tak ogólnie mówiąc, to czytam prawie wszystkich poetów z półek bibliotecznych będących w zasięgu ręki. Oczywiście z różnym natężeniem. Są okresy, kiedy nie czytam nic… W zeszłym roku ukazała się antologia „Piękni Ludzie” autorstwa Adama Siemieńczyka, w której masz swoje miejsce. Jak trafiłeś do grupy literacko– artystycznej PoEzja Londyn? Antologia „Piękni Ludzie” jest dowodem na to, że PoEzja Londyn nie jest przelotnym zjawiskiem, powstałym na potrzebę chwili, że nie jest działaniem doraźnym i

koniunkturalnym. Jest to idea, która zgodnie z założeniami jej twórców, rodzeństwa Siemieńczyków, poprzez poezję i inne sztuki łączy ludzi, pomaga przetrwać, zachować tożsamość i ocala... Do PoEzji Londyn trafiłem ponad rok temu i zostałem. Z Adamem i Martą jesteśmy w stanie wykraczającym daleko poza ramy znajomości. Dziś mogę powiedzieć, że jest to etap dojrzałej późnej przyjaźni. Piękni idą w świat i to jest piękne. Właśnie wróciłem z Krakowa i Wiednia. Przetarte kolejne szlaki, otwarte kolejne drzwi i serca dla PoEzji i poetów. W Wiedniu wspaniały wieczór PoEzji z Joanną Jandą, jedną z „Pięknych”. Życie nabiera barw i tempa. Co dalej? W marcu w Londynie prapremiera XIII Światowego Dnia Poezji UNESCO, a po będę, będziemy pisać wiersze...

Mieszkasz na emigracji, czy życie z dala od kraju, wywarło jakiś wpływ na Twoją twórczość? Myślę, że na moją twórczość większy wpływ wywarła „emigracja wewnętrzna” aniżeli jedenaście lat pobytu w Londynie. Uczucie wyobcowania, brak kontaktu z otoczeniem, niemożność porozumienia z drugim człowiekiem bywa bardziej bolesnym we własnym kraju. W przypadku emigracji geograficznej w jakimś stopniu jesteśmy przygotowani, przynajmniej w początkowym jej okresie na te negatywne zjawiska obcości. Jesteśmy niejako pogodzeni. W moim przypadku decyzja o wyjeździe była świadoma. Stan emigracji duchowej, jaki  przeżywałem w Polsce był niejako wymuszony

przez sytuację zewnętrzną, która nie dawała mi komfortu bycia w rodzinnym kraju. Zatem opuściłem miejsce, w którym nie czułem się u siebie. Duch emigracji obecny był w moim rodzinnym domu, gdyż moi rodzice byli tzw. repatriantami z Wileńszczyzny. W pewnym sensie postawa emigranta została przekazana mnie przez matkę i ojca. Stąd tytuł mojej pierwszej książki, wydanej w 1993 roku przez Nauczycielski Klub Literacki we Włocławku „Ja nie stąd”. Czym zajmujesz się na co dzień? W życiu zawodowym, przez wiele lat pracowałem jako zaopatrzeniowiec w spółdzielni, produkującej meble kuchenne. Potem byłem kierownikiem zaopatrzenia w kilku prywatnych firmach budowlanych. Byłem też agentem ubezpieczeń, wolnym strzelcem, piszącym do gazet, pracownikiem przygotowania produkcji okien PCV, nauczycielem religii w gimnazjum, zbrojarzem w Dusseldorfie, malowałem domy w Holandii, montowałem meble ogrodowe w Niemczech, chałupniczo robiłem karmniki dla ptaków, dwa dni byłem ślusarzem, uprawiałem truskawki - mam dyplom rolnika wykwalifikowanego, posądziłem las - po to, by mieć własny. Kilka lat byłem też bezrobotnym, czasem z wyboru, czasem z konieczności. No i pisałem wiersze. A od przyjazdu do Londynu pracuję jako malarz-dekorator w jednej i wciąż tej samej firmie budowlanej. Głównie w swojej twórczości poruszasz tematy: Bóg, wiara, człowiek. Utwory twoje są swoistym rozważaniem nad sensem życia, bycia. Skąd wzięło się u Ciebie zainteresowanie tym tematem? Mam takie zacięcie filozoficzno-teologiczne. W latach 90-tych XX wieku studiowałem teologię na Papieskim Wydziale Teologicznym we

FOT: Prywatne archiwum Wojciecha Pawłowskiego



08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► WYWIAD

WYWIAD ► 18



WYWIAD ► 19

FOT: Prywatne archiwum Wojciecha Pawłowskiego

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► WYWIAD



Włocławku. Naukę przerwałem po zaliczeniu sześciu semestrów tzw. kursu filozoficznego. Na „kurs teologiczny” zabrakło...No właśnie, czego? Moim ideałem było studiowanie, czyli zgłębianie wiedzy, a nie zamulanie umysłu. W efekcie studia straciły dla mnie sens. W młodości miałem ofertę studiowania filozofii marksistowsko-leninowskiej, ale szybko z tego zrezygnowałem, na moje szczęście i nieszczęście. W lutym tego roku ukazał się Twój tomik poezji w języku polskim i angielskim „Modlitwa o deszcz”. Czego może spodziewać się czytelnik sięgając po tę książkę? Pytania o Boga i człowieka; o relacje Boga i człowieka, o relacje człowieka z człowiekiem

są niewątpliwie pytaniem o sens ludzkiej egzystencji, sens ludzkiego życia. „Modlitwa o deszcz” nie stawia pytań wprost. Jest to poetycka próba przedstawienia historii gatunku ludzkiego, poprzez pryzmat ludzkich namiętności. Czy jest to obraz napawający optymizmem...? Jest zapewne skłaniającym do refleksji; czy chociażby zadumy. Osąd pozostawiam czytelnikom. Twoje wiersze to szczególny rodzaj modlitwy o deszcz, chociaż nie tylko. Czy dziękując Bogu zawsze zapalasz wszystkie świece Menory? No cóż, nie jestem Żydem, ani też wyznawca Judaizmu, chociaż wychowany zostałem w religii chrześcijańskiej, która to w pełni jest religią żydowską tak historycznie

jak i kulturowo. Naród żydowski był i wciąż jest Narodem Wybranym przez Boga. Ja przynajmniej nie spotkałem się z dowodami na to, że Bóg zmienił zdanie. Poezja to szczególny rodzaj modlitwy. Nie tylko proszącej o deszcz...jest to również rozmowa człowieka z Bogiem. Jest wyrazem dziękczynienia wierszem. Świece Menory zapalam w słowach wierszy. Tak wyrażam ja swoją wiarę. Rytuały religijne nie są w sferze mojej praktyki. Mam jednak szacunek dla religii i tradycji wiary, chociaż nie mam potrzeby praktyk religijnych. Czym w najbliższej przyszłości będzie się zajmował Wojciech Jarosław Pawłowski? W lutym tego roku krakowska Miniatura



WYWIAD ► 20 opublikowała „Modlitwę o deszcz” w angielsko-polskiej wersji z piękną oprawą graficzną Ryszarda Szilera i tekstem Adama Siemieńczyka „Modlić się o deszcz”. Zapalone świece Menory zainspirowały mnie do wejścia w świat judaizmu. I tak zacząłem pisać kolejny cykl wierszy, który nosi tytuł „Siedem słów”. Jest to poetycka interpretacja teologii Menory. Cykl składa się z jedenastu wierszy. Jest już ukończony i przesłany do tłumaczenia na język angielski. Podjął się tego, tak jak w przypadku „Modlitwy o deszcz” p. Krzysztof Zabłocki z Uniwersytetu Warszawskiego. Aby efekt mojego pisania był pełniejszy, chcę, aby utwory tłumaczone były również na język hebrajski. Publikacja ta jest w fazie projektu, ponieważ brakuje mi środków na honoraria dla tłumaczy.

Wojciech Jarosław Pawłowski, pisarz, poeta - urodził się 9 kwietnia 1959 r. w Przedczu na Kujawach. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku. Studiował teologię na Papieskim Wydziale Teologicznym. W 1991 roku debiutował w „Magazynie Wileńskim” wierszem „Publiczna egzekucja”.

Menora, czyli modlitwa światła

Autor tomików poezji: „Być”, „Ja nie stąd”, „Droga do tam” „Nie wszystko przemija”, „Róże w ścieżkach pamięci”, „Tobie naprzeciw wychodzę”, „Czas upływa tęsknotami”, „Drogowskazy” (wybór wierszy), „Myśli z oddali”, „Modlitwa o deszcz”. Jego wiersze ukazały się licznych publikacjach prasowych, antologiach i almanachach, między innymi: „Piękni Ludzie”, „Ci poeci”, „Twórcy Regionu”, „Antologia poezji wigilijnej”, „Dla Ciebie”, „Cud, który trwa”.

W dzień na który czekamy nic szczególnego się nie zdarzy świat będzie taki jaki był od pierwszego dnia jak wczoraj powtarzany echem dzień po dniu trwania i przemijania Pierwsza kropla deszczu spadnie niezauważona choć najważniejsza -uświęcając ten dzieńOjciec zapali siedem świec MENORY…

W spektaklu muzyczno-poetyckim „Pastorałki Polskie”, wyreżyserowanym przez Irenę Jun w Teatrze Studio w Warszawie, znalazły się również jego utwory. Od 2002 r. swoje życie związał z Anglią. Mieszka i pracuje w Londynie. Uczestniczy w działaniach londyńskiej grupy literacko–artystycznej PoEzja Londyn.

Wojciech Jarosław Pawłowski Dziękuję za rozmowę i życzę dalszych sukcesów twórczych! FOT: Prywatne archiwum Wojciecha Pawłowskiego



08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► REKLAMA

FACEBOOK! Open Scotland.pl - Dołącz do nas!

08 | 03 | 2013 | OPEN ► 08 ► REKLAMA

REKLAMA ► 22

