Subjectiviteit van Reisadviezen

Theme Subjectiviteit van reisadviezen

Reisadviezen. Vrijwel ieder land geeft ze af, maar toch volgt niet iedereen ze op. Wie zijn deze mensen, en waarom in hemelsnaam begeven ze zich vrijwillig in gebieden waar hun eigen overheid nota bene enorm voor waarschuwt? Tekst: Bas Mandos, reiziger

Ik zal het meteen bekennen, ook ik ben iemand die met enige regelmaat tegen het reisadvies van onze overheid bepaalde gebieden bezoekt. Dat is niets bewonderenswaardigs, hooguit wat naïef. Hoewel dit bij mij een lichte idealistische grondslag kent, heb ik door dit reizen een aardig beeld gekregen van de ‘soort mens’ dat deze, op het eerste oog, soms bizarre tripjes onderneemt.

De durfals Uiteraard bestaat er de categorie van de rasavonturiers. De durfals die niet bang worden van het op de proef stellen van het geduld van voor toeristen uitgebuite wurgslangen, die een kick krijgen van het balanceren op het randje van wat op Instagram de dood lijkt. Zich afzetten tegen eenieder die ‘zichzelf tracht te ontdekken' in Zuidoost Azië (fair enough, daar kan ik me dan wel weer in vinden) en het thuisfront shockeren behoren tot diens grootste hobbies. Hoe meer de kleur in het reisadvies over de beoogde bestemming afwijkt van het veilige groen, hoe beter. Deze groep bestaat zeker, waarom is me nooit helemaal duidelijk geworden. Schuilt hier een latente bewijsdrang, of simpelweg het krijgen van een kick bij het nemen van veel risico? Dat is de vraag. Een deel van deze groep is zich enorm bewust van de risico’s die ze nemen en zelfs opzoeken. Een ander deel is dat niet, en begeeft zich vol naïviteit in gebieden waar zij zich wellicht niet zouden moeten begeven.

De ideologie Zoals gezegd, bij mij (en met mij anderen) speelt er meer een ideologische beweegreden om hier en daar het reisadvies naast me neer te leggen. Wellicht heb je het eens voorbij horen komen het verleden jaar, de uitzetting van vluchtelingen naar

zogenaamde ‘veilige landen’. Veilige landen, een groep landen waarvan onze overheid het acceptabel vindt om mensen heen te zenden. Nu is dit voor een land als Albanië prima te verdedigen, maar voor een land als Afghanistan of Irak is het hoogst twijfelachtig. Het feit dat onze overheid het dikwijls veilig genoeg vindt om mensen die in erbarmelijke omstandigheden de reis uit een ronduit hels bestaan hebben gemaakt terug te sturen, doet me treuren. Ik ben opgegroeid in een land waar me van alle kanten verteld werd dat Nederland zo gastvrij was voor hen die het nodig hadden. Hoe bedrogen kwam ik uit. Vrienden van me werden uitgezet naar Irak, en niet omdat hun casus daar de Nederlandse overheid het recht toe gaf, maar omdat de Immigratie- en Naturalisatie -dienst stelselmatig heeft geprobeerd om

“Vrije pers: wanneer

de journalist alleen op spelling wordt gecheckt.”

desnoods op vormfouten uitzettingen te forceren. Nu is dat laatste een volstrekt ander verhaal, maar het vormt voor mij de reden om overwogen te hebben om ook deze landen op te zoeken. Immers, als de overheid zegt dat het veilig is… Nu schuilt er ergens in mij toch nog een flintertje realisme wat me vertelt dat deze landen toch wel heel erg dicht bij de definitie van een oorlogsgebied komen, maar er zijn genoeg mensen die deze reizen om dergelijke redenen wel wagen. De neiging om ‘thuis’ te laten zien hoe normaal onbekende culturen kunnen zijn, zeker wanneer die in onze eigen maatschappij als eng wordt behandeld, vormt voor velen een grote factor in de beslissing om af te reizen.

Maar, het bovenstaande stuk omvat de groep mensen die reisadviezen willens en wetens negeren en daarbij tot op zekere mate vertrouwen op hun eigen inschattingsvermogen. Uiteraard bestaat er ook nog de ‘normale vakantieganger’, waarvoor het reisadvies mogelijk veel meer waarde kent. Toch?

Relatieve reisadviezen De vraag is eigenlijk in hoeverre deze groep zich überhaupt primair laat leiden

“Bij mij speelt er meer om hier en daar het reisadvies naast me neer te leggen”

door reisadviezen. Immers, zou je in Afghanistan gaan zonnen wanneer het reisadvies dat aan zou raden, of houdt het beeld van het land je dan toch tegen? Ik vermoed dat het antwoord naar dit laatste neigt. Nu klinkt dit erg logisch, maar het is vrij bizar om te constateren dat de eerste besmettingen met het nieuwe coronavirus veelal afkomstig waren van mensen die, ondanks het reisadvies, vakantie vierden in Noord-Italië. Schijnbaar maakt het reisadvies ons dan toch weer te weinig uit, want Italië kennen we als een WestEuropees en derhalve veilig land. Blijkbaar dient een reisadvies als ondersteuning van de beslissing wel of niet te gaan, als het ons uitkomt. Spreekt het reisadvies ons tegen, dan zal het allemaal wel meevallen. Wat ik wil stellen is dat het collectieve beeld wat we als bevolking over een bepaald land hebben, veel meer invloed heeft op onzevakantiebestemming dan het

reisadvies. Immers, na het aftreden van president Mubarak in Egypte ontstond een situatie vol geweld en onzekerheid met de machtsgreep van huidig president al-Sisi, wat de toeristische sector op liet drogen. Het kaartje van het reisadvies verdeelt het land nog altijd in een kleurenpalet bestaande uit geel, oranje en rood. Dit, terwijl het toerisme weer op gang komt en we ons weer massaal bruin laten bakken onder de Egyptische zon en de immense stapels stenen van het land bewonderend. Tegelijkertijd zou een overgroot deel van reizend Nederland geen stap in Palestina durven zetten, terwijl het reisadvies hiervoor louter de kleur geel bevat. Het heersende beeld van bommen en granaten overstemt blijkbaar het geldende reisadvies.

Zo blijven de reisadviezen in zekere mate relatief, voor eenieder op zijn of haar eigen manier.