nl
Theme
Subjectiviteit van reisadviezen Reisadviezen. Vrijwel ieder land geeft ze af, maar toch volgt niet iedereen ze op. Wie zijn deze mensen, en waarom in hemelsnaam begeven ze zich vrijwillig in gebieden waar hun eigen overheid nota bene enorm voor waarschuwt? Tekst: Bas Mandos, reiziger
Ik zal het meteen bekennen, ook ik ben iemand die met enige regelmaat tegen het reisadvies van onze overheid bepaalde gebieden bezoekt. Dat is niets bewonderenswaardigs, hooguit wat naïef. Hoewel dit bij mij een lichte idealistische grondslag kent, heb ik door dit reizen een aardig beeld gekregen van de ‘soort mens’ dat deze, op het eerste oog, soms bizarre tripjes onderneemt. De durfals Uiteraard bestaat er de categorie van de rasavonturiers. De durfals die niet bang worden van het op de proef stellen van het geduld van voor toeristen uitgebuite wurgslangen, die een kick krijgen van het balanceren op het randje van wat op Instagram de dood lijkt. Zich afzetten tegen eenieder die ‘zichzelf tracht te ontdekken' in Zuidoost Azië (fair enough, daar kan ik me dan wel weer in vinden) en het thuisfront shockeren behoren
14
tot diens grootste hobbies. Hoe meer de kleur in het reisadvies over de beoogde bestemming afwijkt van het veilige groen, hoe beter. Deze groep bestaat zeker, waarom is me nooit helemaal duidelijk geworden. Schuilt hier een latente bewijsdrang, of simpelweg het krijgen van een kick bij het nemen van veel risico? Dat is de vraag. Een deel van deze groep is zich enorm bewust van de risico’s die ze nemen en zelfs opzoeken. Een ander deel is dat niet, en begeeft zich vol naïviteit in gebieden waar zij zich wellicht niet zouden moeten begeven. De ideologie Zoals gezegd, bij mij (en met mij anderen) speelt er meer een ideologische beweegreden om hier en daar het reisadvies naast me neer te leggen. Wellicht heb je het eens voorbij horen komen het verleden jaar, de uitzetting van vluchtelingen naar
Intermania
