Γιάννης Βουρλάκος
Ο τελευταίος περίπατος Ποίηση
Ο Γιάννης Βουρλάκος γεννήθηκε τη δεκαετία του ’60 στον Πειραιά. Μεγάλωσε και σπούδασε στον Πειραιά. Εργάζεται ως εκτελωνιστής. «Ο τελευταίος περίπατος» είναι η τέταρτη ποιητική συλλογή του.
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ Γιάννης Βουρλάκος Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Μακέτα εξωφύλλου: Ιωάννης Βασταρδής © Copyright: Γιάννης Βουρλάκος Σωτήρος 9, Πειραιάς 185 35 Τηλ.: 210-4178822 E-mail: bourlakosgiannis@hotmail.com © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός - Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης, 2009 Οκτώβριος 2009 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-553-4
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ:
— — — —
Ερωτικά, Σ. Τουλουμτζής, 1983 Νυχτερινό σώμα, Εταιρία Γραμμάτων & Τεχνών Πειραιά, 1985 Ακέφαλος ηνίοχος, Καρανάσης, 1989 Ο τελευταίος περίπατος, Ιωλκός, 2009
Α΄
Στη μνήμη της Ρένας
Καλοκαίρι ο ήλιος γέρνει.
Τα χέρια μας θάλασσες έρημες, βουλιάζουν σε αδιέξοδα μοναξιάς. Κλέβουμε ανέμους απ’ το νησί τους κάνουμε πρελούδια έρωτα. Κορμιά ενωμένα σε ηδονικά μεσημέρια, ταλαιπωρούν τις θύμησες. Το σούρουπο μας βρίσκει κουρασμένους σε περιπάτους στο παρελθόν. Ξαφνικά γέρνει ο ουρανός, σε παίρνει βίαια από το σώμα μου. Κοινωνώ στη θάλασσα, δεν πρόλαβα να σου πω πόσους χειμώνες περίμενα να έρθεις. Δίπλα στοιβαγμένοι οργασμοί, ξεσπούν σε γλάρους που έμειναν μόνοι. Γυρίζω σπίτι, κλείνω τα παράθυρα στο φως, το δωμάτιο μικραίνει μπαίνει στη χούφτα μου, τα σεντόνια βρεγμένα, από κλάματα αδικοχαμένων νεκρών.
13
Ξημέρωμα Παρασκευής…
Ώρα 2:15΄ μια αστραπή διώχνει τρομαγμένα περιστέρια, απ’ το μπαλκόνι σου. Εκπνοή, φεύγεις… Ανήμπορος να ανέβω στο μαύρο σου άλογο να φύγουμε… Το στήθος μου ταφόπλακα, άδεια τα χέρια, σπασμένα τα πόδια μου. Πριν λίγο ξέρασες τα σπλάχνα σου και βγήκαν μαζί καλοκαιρινοί περίπατοι, χειμώνες, ηλιοβασιλέματα, έρωτες, θάλασσες. Όλα βρίσκονται στο πάτωμα ασήκωτα, γλιστρούν απ’ τα χέρια μου. Οι ζωές μας φωνάζουν στα προσκεφάλια των πεθαμένων. Χτύπημα στην πόρτα. Ανοίγω, επίσημος καλεσμένος ο θάνατος, κάθεται απέναντί μου, μπερδεύω το πρόσωπό του με το δικό σου. Σε μισώ. Έφυγες. Σ’ αγαπώ, σε περιμένω… Οι δικοί μου πεθαμένοι αναστήθηκαν, είναι δίπλα, μου κρατούν τα χέρια. Η λύτρωση παλεύει να μπει μέσα μου, μάταια όμως, το κορμί μου έγινε τσιμέντο, απροσπέλαστο, οι φίλοι προσπαθούν να γράψουν με τα νύχια τους στο στήθος μου το όνομά σου. Ειρήνη…
15
Σήμερα το βράδυ ανακάλυψα ποιος είμαι.
Ανήμπορος, μικρός, άθλιος μυσταγωγός, γεμάτος οργή, πάθη, εξαθλιωμένος. Εγώ που δίπλα σου διέσχιζα θάλασσες γυμνός. Περνούσα βουνά, έδιωχνα τους κεραυνούς, για να κοιμάσαι. Τώρα με τρομάζει η βροχή, το πέταγμα του γλάρου. Οι καταιγίδες των νεκροταφείων γίνονται ρυάκια, που κυλούν στο αίμα μου. Λάσπες σπέρματος τυλίγουν τα μνήματα. Το φεγγάρι γέρνει πάνω σου, φωτίζεις. Άναψε μια φωτιά δίπλα μου να αντέξω το κρύο που έρχεται.
17
Περνούν οι μέρες, οι ώρες,
κρίσιμες στιγμές. Ανάσες σκορπισμένες στον άνεμο. Δεν είσαι εδώ. Υπάρχεις, πάντα υπήρχες. Σε περίμενα. Σ’ αγαπούσα μέσα απ’ τη μήτρα της μάνας μου. Ο ήλιος πέρασε πάνω απ’ τα κορμιά μας, τα έκαψε, έφυγε. Πάγωσαν τα χέρια μας. Χύθηκαν ιστοί ορέξεων, πάνω σε βράχια, τσακίστηκαν. Κύματα έπνιξαν όνειρα, παγιδευτήκαμε σε σιδερένιες μνήμες.
19
Περνούν οι μέρες, οι ώρες, κρίσιμες στιγμές. Ανάσες σκορπισμένες στον άνεμο. Δεν είσαι εδώ. Υπάρχεις, πάντα υπήρχες. Σε περίμενα. Σ’ αγαπούσα μέσα απ’ τη μήτρα της μάνας μου.
Μακέτα εξωφύλλου: Ιωάννης Βασταρδής.