Σχεδιασμός, τυπογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Διορθώσεις τυπογραφικών δοκιμίων: Δανάη Αλεξοπούλου Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου
Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Δημήτρης
Κουρκούτης
© Copyright κειμένου: Φώτης Παναγόπουλος
© Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός
Γραμματοσειρά Iolkos Apla [αποκλειστική χρήση]
Δεκέμβριος 2022, Α΄ Έκδοση
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ
Ανδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684, 210-3304211 e-mail: iolkos@otenet.gr www.iolcos.gr
ISBN 978-960-640-129-9
Ο Φώτης Παναγόπουλος γεννήθηκε το 980 και μεγάλωσε
στην Πάτρα. Είναι κάτοχος πτυχίου Οινολογίας του Τμήματος
Επιστημών Οίνου, Αμπέλου και Ποτών του Πανεπιστημίου
Δυτικής Αττικής και εργάζεται ως οινολόγος. Το Τετράδιο παράπλευρης επιβίωσης είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Π ΕΡ ί ΤΗ ς ΚΑΤΑΝΟΜ ής ΤΩΝ ΕΙΔ ώ Ν [Max IM u S ]
Οι δρόμοι αργούν να ζεσταθούν ακόμα, γιατί οι αστερισμοί
εξημερώθηκαν ως Άρκτοι κι ως οικόσιτοι Κένταυροι
μόλις απασφαλίσαμε τους εποικισμούς
στη Μασσαλία και το Τρινιντάντ,
μα ανώφελα ανασαίνουν προς το λίκνο μας
αφού διαστέλλονται.
Έναν ήλιο η γη
κι απάνω της οι άνθρωποι χωρίζονται – πάντα χωρίζονται.
Όταν η σιωπή στην κάμαρά μου χυθεί όλη
πιο στέρεη από το κυρτό μου σώμα,
θα με απολιθώσει στο μοναδικό μου ακροατή
και θα μεγεθύνει όλους τους ήχους
που γαζώνουν τα ασαφή οκτάωρα.
Οι δρόμοι αργούν να ζεσταθούν ακόμα,
μονάχα απορριμματοφόρα κάπου κάπου
σπάζουν τη νύχτα σε βάρδιες και την πόλη σε ζώνες.
Και στις πλατείες, αυτοσχέδιες χορωδίες
από κηπουρούς, μελισσοκόμους και αγιογράφους, που στις έξι το πρωί, σαν λυθούν τα μάγια, θα μεταμφιεστούν και πάλι σε ταμίες, τορναδόρους κι ανέργους.
Και δε θα θυμούνται
ποιο τρομαγμένο ρεμπέτικο τους συντόνισε
για όσο η αστραπή φανερώνει βραδινό σύννεφο.
Μα αυτά αύριο, γιατί απόψε τραγουδούν
να ξορκίσουν την υπακοή στο σχήμα μας που εκείνο
κι εκείνο μόνο, όπως ψυχανεμίζονταν τα αερικά του Δεκαπενταύγουστου·
οι ανύπαντρες θείες που κρυφόπιναν ένα ποτηράκι παραπάνω, εκείνο μόνο κλώθει
αν τρελαθούμε από την έλλειψη πεπρωμένου
ή αν το πουκάμισό μας ματωθεί στο μανίκι
από την υπερβολή του έρωτα.
Και είναι οι κάδοι που ανοιγοκλείνουν,
οι σωληνώσεις της θέρμανσης, το βουητό του ψυγείου
και ο αντίλαλος της κλειδαριάς·
τα φτηνά υλικά που συνοδεύουν το παραμιλητό μου
– ό,τι πιο κοντινό έχω σε προσευχή.
Τα χείλη μου κινούνται αργά
σε ρυθμούς ψίθυρου αδύναμου, σαν πέταγμα πεταλούδας,
και είναι κοροϊδία –η πιο ανέντιμη–
ότι σηκώνει τυφώνα στους αντίποδες
– ούτε τη μεσοτοιχία δεν τρύπησε τόσους μήνες
να ακουστεί στο διπλανό διαμέρισμα.
Χαίρομαι να γνωρίζω κάτι που αγνοούν, ότι το δικό τους ρολόι χρονομετρά τις αγρύπνιες μου.
Τελευταία σκέφτομαι την κληρονομιά μου στον κόσμο, κάτι πραγματικά έξυπνο, ένα απόφθεγμα έκθεσης για τις δυαδικές
στην κατάταξη του μηδέν και του ένα, αλλά
τίποτα δε με συμφέρει.
Παραμιλώ και πυροβολώ με λέξεις το μυαλό μου ώσπου να αθανατίσω.
Οι άνθρωποι έχουν μάθει καλά να χωρίζουν τους ανθρώπους, οι άνθρωποι χωρίζονται σε εκείνους που ιδρύουν νέες μέρες
ή ανακαλούνται στην ίδια, οι άνθρωποι χωρίζονται γενικώς – πάντα χωρίζονται.
Σε σπασμένες ατάκες γύρω μου η συνέντευξη ενός νεογέννητου ηθοποιού
με όνομα ωραίο σαν αυτοκρατορικό ψευδώνυμο.
Μεγάλωσε εδώ τριγύρω –ίσως να τον πέτυχα στο τρένο–, εδώ που ανεμίζουν φτηνά εσώρουχα στα φτηνά παράθυρα,
εδώ που η μισότρελη ρακοσυλλέκτρια
απαιτεί σύνταγμα μυρμηγκοφωλιάς,
εδώ που εγώ ανακαλούμαι, εδώ εκείνος πρωτοπορεί
γενικώς
και λυπάται τους παραιτημένους.
Τρεις μικρές του λέξεις μου γνώρισαν ποιος είμαι
–κι ας το σκόπευα καιρό–
γιατί με λυπάται ένας άξιος εξωφύλλου
που πέτυχα στο τρένο τόσες φορές.
Δηλαδή, ανάμεσα στις πρόβες, τις πρεμιέρες
και τα στιγμιότυπα με τη συμμετρική συμπρωταγωνίστρια, βρήκε χρόνο κι ασχολείται με μένα.
Εμένα, που στις αργίες ράβω τον κυρτό σάκο
για την εμβρυϊκή μου στάση ένα χρόνο…
όχι, τριάντα χρόνια τώρα.
Η αναστολή της εξέλιξης σε μεγάλα κέφια, ο Δαρβίνος θα μελαγχολούσε·
καμιά κίνηση δεν ανέχομαι, στο κάτω κάτω
δε με πληρώνει κανείς για να μετακινηθώ μέχρι τις έξι όταν σημάνει παγκόσμια το αόρατο ρολόι.
Η πεταλούδα κουνάει τα φτερά μόνο για να με καρφώσει στο στρώμα
και να περιστρέφει εικόνες
και γνωμικά του αυτοκράτορά μου
γύρω από το μυαλό μου.
Μοιάζουμε τόσο!
Κι εκείνον τον νοιάζει η υστεροφημία του, να λύσει το γρίφο πώς θα ηθοποιεί πάντοτε.
Εγώ ξέρω. Εγώ! Που ειδικεύθηκα στην ανωνυμία.
Έχω όλα τα συστατικά
να τραφεί το κοινό τον προσεχή χειμώνα, θα αναπαριστούν από ποια πόρτα του θεάτρου βγήκες, σε ποιο σκαλοπάτι πετάχτηκα μπροστά σου
και τι ψέλλισες τελευταίο
– πάντα κράτα πρόχειρη μια γερή ατάκα
και μην τις σπαταλάς όλες στη συνέντευξη!
Φαντάζομαι τα πρωτοσέλιδα να αναρωτιούνται
πόσο θα έκαιγε το άστρο σου πιο μακριά
αν δε σε σταματούσε ο ένας χωρίς όνομα.
Με καταπίνει υστερικό γέλιο.
Δε θα ήταν αστείο αυτό, Μάξιμε;
Να σκοτώσω ένα νεαρό αστέρι,
τη μόνη μας ευκαιρία να ζεσταθούν
οι συνοικιακές μας ζωές;
Χά ΜΕΛΙΝ
Απόψε κρυφτείτε στον ύπνο σας.
Μαύρα παραμύθια θα πάρουν τα παιδιά δίχως δάκρυα, απόψε, χωρίς άλλο θα εξοφλήσει η πολιτεία την παλιά υποθήκη, απόψε
το σημάδι από αίμα στο κάσωμα, ένα γράμμα κενό.
Εξοπλίσατε έναν κύβο για δωμάτιο πανικού με εικονοκύτταρα, βαθμονομημένο υδράργυρο να συντηρεί
τα παιδιά δίχως δάκρυα σε σταθερή εποχή
κι ένα τηλεσκόπιο να προσημειώνουν
ποια άστρα θα αγοράσουν μεθαύριο.
Τον παραχώσατε στο τέρμα του διαδρόμου
κι ύστερα βαλθήκατε να εναλλάσσετε
τις μουγγές επετείους με τους εμφυλίους σας.
Και δεν αναγνωρίσατε τα μαύρα παραμύθια
γιατί κανείς δεν ακούει τα Φράικορπς
να σφυροκοπούν με τα κοντάκια
παρά όταν πια έχει παραμορφωθεί η Βαϊμάρη σε Μέδουσα.
Δε γνωρίσατε
να κουρνιάζουν σαν πιστή σκόνη
κάτω από τα κρεβάτια τους
και κάτω από το μελάνι των βιβλίων τους.
Απόψε είστε τόσο τυφλά πεπεισμένοι
ότι τίποτα δε βαδίζει στους υπονόμους,
γιατί νομοθετήσατε επιταγές
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Περί της κατανομής των ειδών ~ Χάμελιν ~ Ατροφία 0 ~ Ο θίασος ~ Φαλτσέτα ~ Ξυλοκόποι στο Yosemite National Park 8 ~ Παρειδωλία ~ Με είπαν
ποτάμι ~ Σινεμά - κεφ. 7 ~ From hell 8 ~ One night stand gone bad ~ Κατάσταση ομηρείας