Χρήστος Θ. Παπαδημητρίου
Θανάσιμος έρωτας Ποίηση
ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΡΩΤΑΣ Χρήστος Θ. Παπαδημητρίου Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γιώργος Ανδρέου © Copyright: Χρήστος Θ. Παπαδημητρίου © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός - Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης, 2010 Δεκέμβριος 2010 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-595-4
ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ:
— Η επιρροή του Κοινοτικού Δικαίου στη δικαστική προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων, Δίκαιο & Οικονομία, εκδ. Π. Ν. Σάκκουλας, Αθήνα, 2002 — Το τέλος του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, Απόδραση από τη ναζιστική Γερμανία, Ιστορικό μυθιστόρημα, εκδ. Ιωλκός, 2008 — Ημιτελής εκτέλεση, Αστυνομικό μυθιστόρημα, εκδ. Λιβάνη, 2009 — Τρόποι διείσδυσης του Κοινοτικού στο Εθνικό Δίκαιο, Δίκαιο & Οικονομία, εκδ. Π. Ν. Σάκκουλας, Αθήνα, 2010 — Θανάσιμος έρωτας, Ποίηση, εκδ. Ιωλκός, 2010
ΧΡΗΣΤΟΣ Θ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Θ ΑΝΑΣΙΜΟΣ Ε ΡΩΤΑΣ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
Στη Νανίνα, την Αριάδνη και το Θοδωρή, φωτεινά σημάδια ενός σκοτεινού γαλαξία
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Η ανθρώπινη ζωή, σύντομη και προδιαγραμμένα θνητή, δεν
είναι τίποτε άλλο από μια αδιάκοπη μάχη ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο. Για κάποιες μοναδικές στιγμές, η ανθρώπινη ψυχή υπερβαίνει τη μοίρα της και ατενίζει το σύμπαν μέσα από την αναπάντεχη μαγεία τής αγάπης. Έπειτα, όμως, ξυπνά η επιθυμία της επανάληψης. Ο άνθρωπος θέλει να κρατήσει στα χέρια του τη στιγμή. Κι εκείνη εγκαταλείπει ακαριαία το θιασώτη της. Διέξοδος δεν υφίσταται. Η σισύφεια μάχη δεν έχει νικητή. Μονάχα ηττημένους. Κάποιοι επιλέγουν να μην τη δώσουν ποτέ. Λιγοστοί, όμως, σαν νέοι Λεωνίδες, αποφασίζουν να μείνουν στις Θερμοπύλες τους και να πολεμήσουν, γνωρίζοντας την τελική τους μοίρα. Να ερωτευθούν παράφορα, να αγαπήσουν και να θυσιαστούν. Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται σε όσους ένιωσαν την ένταση του πραγματικού έρωτα. Και τον πόνο τού αποχωρισμού. Χ.Θ.Π.
ΑΣΤΡΙΚΗ ΥΛΗ Ξύπνησες ιδρωμένος. Η ανατριχίλα της απουσίας Κάτω από το μαύρο νυχτερινό ουρανό έτρεξες να βρεις καταφύγιο Ο πόνος όμως έμεινε ίδιος Μετά από χρόνια ανυπαρξίας ένιωσες τη μαύρη τρύπα του τέλους να πλησιάζει ανεξίτηλα Ο παγωμένος άνεμος του κενού έκανε τα κόκαλά σου να τρίζουν Σκέφτηκες όλη την πορεία. Από τη στιγμή της γέννησης Τις αναμνήσεις, τις χαμένες αγκαλιές, τα φιλιά της προδοσίας Πέρασαν μπροστά σου κι έφυγαν ξεμακραίνοντας Είχες αποδεχτεί το μαρτύριο της κλεψύδρας Δεν είχες υπολογίσει όμως πως η ταχύτητα της άμμου αυξάνεται καθώς οι κόκκοι της τελειώνουν Κι ο χρόνος τελειώνει πριν καν αρχίσει να μετρά το εκκρεμές Από ζωντανός κατέστης ετοιμοθάνατος Διέξοδος δεν υπήρχε. Σε κανέναν δεν προσφέρθηκε Έτρεξες ψηλά στον γκρεμό να αγναντέψεις τη θάλασσα Για μια βασανιστική στιγμή το ένστικτο προσπάθησε να σε κρατήσει πάνω στο μάταιο κόσμο Κι έπειτα αποφάσισες πως δεν είχε νόημα να παρατείνεις το μαρτύριο Βούτηξες στο κενό Το παγωμένο νερό σε τράβηξε στην αγκαλιά του Τα πνευμόνια σου πόνεσαν μόνο για μια στιγμή. Κι έπειτα σιωπή Εκκωφαντική σιωπή Τη στιγμή της πρόσκρουσης το κορμί σου μετατράπηκε σε ό,τι πάντοτε ήταν Αστρική ύλη
11
ΙΚΕΣΙΑ Νόμιζα πως ήρθε η λύτρωση. Εμφανίστηκες με λουλούδια Μίλησες για αγάπη και σε πίστεψα Και μέρα τη μέρα φοβάμαι Ίσως είναι τα μάτια σου που δε με κοιτάζουν πάντα Ή πάλι ο τόνος της φωνής σου. Είναι πολύ δυνατός Σου ζήτησα μικρές ηδονές. Μου τις αρνείσαι Όσες φορές προσπάθησα να μετρήσω το πάθος σου Βρέθηκε μηδενικό Ελπίζω να είναι ένας εφιάλτης Να μη συμβεί το έγκλημα Αφουγκράζομαι τα βήματα του δολοφόνου στο σκοτάδι Εξαφανίζεσαι χωρίς αφορμή κι επιστρέφεις αθώα Μα ο υπόκωφος ήχος δε με αφήνει Μου φωνάζει πως είναι όλα μέρος μιας παράστασης που τελειώνει Όταν θα φύγεις με το πρώτο ελαφρό φύσημα του ανέμου Πάρε μαζί σου και τα μάτια μου Μετά από σένα δε θέλω να αντικρίσω τίποτε Όταν προδώσεις, να προδώσεις γρήγορα
12
ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΑΠΟΝΤΩΝ Έφυγες βιαστικά. Σαν να σου έκλεινα το δρόμο Λόγια πολλά και ψεύτικα. Κι έπειτα σιωπή Πάλεψα να σε κρατήσω. Ήθελα να καταλάβω Το ψέμα όμως δεν έχει λογική Ήταν τόσο κοντά το όνειρο στον εφιάλτη Που πίστεψα στη σωτηρία Κι ύστερα ήρθαν άπειρες όμοιες μέρες Ο πόνος καταλάγιασε κι έγινε θάνατος Δε διαμαρτυρόμουν πια όταν τρόμαξα Συνειδητοποιώντας πια πως έφυγαν τέσσερις μήνες Και εσύ είχες χαθεί στο πουθενά Πίστευα πάντοτε πως θα σε αντίκριζα, θα ξαναπροσπαθούσες Η τελευταία φορά ήταν όμοια με τις υπόλοιπες Δεν την κατάλαβα Κι όταν από ασυναίσθητο φόβο στο είπα Πως τελειώναμε εκείνο το βράδυ Το αρνήθηκες Τώρα πια νοσταλγώ τον πόνο Η νηνεμία της ανυπαρξίας είναι πιο μαρτυρική Κι εσύ απουσιάζεις Δε θα εμφανιστείς ξανά
13
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Στις τρικυμίες απαντούσα πως το ναυάγιο δε θα ερχόταν Δε θα ήταν δίκαιο Σε αγαπούσα σαν τον άνεμο. Σε λάτρευα σαν τον ήλιο Ανέπνεα την ανάσα σου. Βυθιζόμουν στα μάτια σου Ζητούσα μονάχα εσένα. Κι ήμουν ευτυχισμένος Στο σκοτάδι έβλεπα τη μορφή σου Όταν ξαφνικά έφυγες δεν το πίστεψα Είναι άδικο σκέφτηκα. Και περίμενα Ο από μηχανής θεός σιώπησε όμως Οι θεατές έφυγαν Έμεινα τραγικά μόνος στη σκηνή Κι όταν τα φώτα χαμήλωσαν γύρευα τα μάτια σου Ήρθαν άνθρωποι πολλοί Πέρασαν από τα σεντόνια. Αρπάχτηκαν από το σώμα μου Γεύτηκα νίκες πολλές. Κι εσύ πουθενά Η δικαιοσύνη αποδείχθηκε ψέμα Ουτοπία των νικημένων. Γελοιότητα Σε αυτήν την άνιση μάχη που αποκαλούν ζωή κερδίζει ο πιο ύπουλος Μάζεψα τις ελπίδες μου Τις έδεσα στη Δικαιοσύνη Και τις πέταξα στα σκουπίδια
14
Σ’ ΑΓΑΠΩ Σ’ αγαπώ. Και το δάχτυλο έτοιμο στη σκανδάλη Υποκρισίες, ρόλοι, απάτη, αηδία, βλέμματα φτιαχτά Ταξίδια καταδικασμένα. Ηδονή ρηχή Συγκίνηση προσποιητή. Άνθρωποι λίγοι Κι έπειτα σ’ αγαπώ Ο λάκκος σου είναι έτοιμος Ξέρω ότι δεν τον κατάλαβες Γι’ αυτό μου αρέσει περισσότερο Κοιμήσου τον ύπνο του δικαίου Κατά τ’ άλλα βέβαια σ’ αγαπώ Έχω ήδη φύγει, η καρδιά μου είναι αλλού Τα όνειρά μου σε εξόρισαν Τα μάτια μου άλλον κοιτάζουν Ξέρω πως σε λίγο θα βρεθείς στα απόβλητα Είσαι για μένα ένα τίποτα Ένα όργανο ηδονής, μια απλή παρουσία Σαν τον προηγούμενο, όπως ο επόμενος Μόνο για μένα νοιάζομαι Αλλά αγόρι μου σ’ αγαπώ Με το δικό μου τρόπο Σ’ αγαπώ
15
ΦΥΓΗ Από το στοιχειωμένο τόπο έτρεξα μακριά Ήθελα να ξεχάσω Πήγα στο γκρίζο. Εκεί ήταν όλα καινούρια Θα έκανα μια νέα αρχή Αφέθηκα στην αύρα. Στο οινόπνευμα. Στη νύχτα Κι ήρθες σαν όνειρο ένα βράδυ. Έσβησες το παρελθόν Μια στιγμή δισταγμού κι έπειτα έρωτας Όταν ένιωσα το πάθος, άρχισε το ρολόι Η βόμβα ήταν ήδη σε λειτουργία Ήταν όλα διαφορετικά. Εσύ, τα λόγια σου, το τοπίο Κι όμως μου φαίνονταν ήδη γνωστά Όταν άκουσα την έκρηξη δεν ένιωσα έκπληξη Χρειάστηκε μια σπίθα χρόνου για να δω Πως όποιος κι αν είναι ο ηθοποιός Το έγκλημα είναι πάντα το ίδιο Το σενάριο εξόχως σταθερό Το θύμα υπέροχα ανυποψίαστο Έπειτα γύρισα Όπου κι αν σε συντρίψουν Το ίδιο πονά Ο πόνος σε ακολουθεί παντού Και τα καθάρματα το ίδιο
16