Σχεδιασμός, τυπογραφική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Διορθώσεις τυπογραφικών δοκιμίων: Δανάη Αλεξοπούλου Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου
Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Δημήτρης
Κουρκούτης
© Copyright κειμένου: Εύη Τριανταφύλλου-Καραβά
© Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός
Γραμματοσειρά Iolkos Apla [αποκλειστική χρήση] Οκτώβριος 2022, Α΄ Έκδοση
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ Ανδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684, 210-3304211 e-mail: iolkos@otenet.gr www.iolcos.gr
ISBN 978-960-640-120-6
Η Εύη Τριανταφύλλου-Καραβά ζει και εργάζεται στην Αθήνα
με καταγωγή από την Εύβοια. Είναι παντρεμένη και μητέρα
τριών παιδιών. Σπούδασε Αρχιτεκτονική
εσωτερικών χώρων
και Διακόσμηση (interior designer). Εκτός των άλλων εξειδι-
κεύεται στο σχεδιασμό αντικειμένων και custom made κατα-
σκευών. Η γραφή και η ποίηση υπήρχε στη ζωή της από πολύ
νεαρή ηλικία ως ένας δημιουργικός τρόπος έκφρασης. Το βιβλίο
Αναδίφηση είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Ζ Ω ή ΠΟΛ ύ ΤΕΚΝΗ
Κι οι μήνες, θέλουν ν’ αγαπηθούν με τις μνήμες.
Ανακατεύεις τα γενόμενα με επιθυμίες κι επετείους – προσωπικές κυρίως.
Σκάει κάθε χρόνο στον κύκλο της ζωής, σαν ιμάντας που στροβιλίζει, για να λειτουργήσει η μηχανή της ύπαρξης.
Οι μέρες, ίδιες κι οι βδομάδες, μην πω για τις ώρες.
Βιαστικές σαν πιτσιρίκια σε σχολείο προνηπιακής βαθμίδας.
Χοροπηδούν, παίζουν με τα λεπτά –τα προ προνήπια–
και τα δευτερόλεπτα κυλούν και κατρακυλούν στις τσουλήθρες.
Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, σ’ αυτά οφείλει
την αναπαραγωγή των σημαντικών, των ασήμαντων, των καλών, των κακών…
Κι οι μήνες, τα μεγαλύτερα παιδιά, μεγαλώνουν σε μονογονεϊκή οικογένεια, μόνο με τον μπαμπά το χρόνο και τους λοιπούς συγγενείς.
Η ζωή, μητέρα πολύτεκνη,
πού και πού δηλώνει και θυμίζει την αξία της ύπαρξης.
Στο δικό μου μήνα επιστρέφω, με τη γέννηση και την επέτειο.
Με τα κεράκια αναμμένα, που στόχος είναι να τα σβήσω
με τον αέρα του χρόνου και του χρόνου…
Πατέρας που έρχεται να με μεγαλώσει.
Ζωή να ’χω.
Ζωή να ’χουμε.
Π ΟΛΥ έ ΛΕ [ ; ] Ο ς
Σ’ αυτόν τον ψηλοτάβανο ουρανό, το φως θα σβήσω.
Στο μονοπώλιό του ο ήλιος, γύρω τριγύρω.
Άσε τ’ αστέρια, τα βράδια του καλοκαιριού,
ποδόγυρος του φεγγαριού, συμμαζεμό δεν έχουν.
Σαν τα κεριά, η ξαστεριά με τρεμοπαίζει.
Υαλουργό επισκέφτηκα, τον εμπιστεύτηκα, «ψάχνω για το καλύτερο…» του είπα.
Γι’ αυτόν τον ουρανό τον ψηλοτάβανο, που με πλακώνει.
Για να τον καλοπιάσω, μπας και μ’ αφήσει να τον φτάσω.
«Την τέχνη σου βάλε ολόκληρη,
να φύγουν της ζωής οι απόκληροι».
Κρύσταλλα Βοημίας και Murano,
στη φήμη τους ο δρόμος άνοιξε.
Το φως το άγνωστο, το έκανε ευανάγνωστο.
Πήρα τη σκάλα, τα μερεμέτια να τελειώσω.
Και στο ταβάνι του να κρεμαστεί ο πολυέλε[;]ος,
για να μου δείξει έλεος.
Και τ’ αμαρτήματα, τα φωτεινά παραστρατήματα,
να τ’ ανανήψω.
Εγώ θ’ αποφασίζω πότε θα έχει σκοτεινιά,
όταν το φως με δυο σχοινιά θα το κρεμάσω.
Σ’ αυτό το ατέρμονο το σύμπαν το σπουδαίο, κάποιος μας πέταξε κι εμάς, να αιωρούμαστε σ’ ένα κενό, που εμείς το λέμε ψηλοτάβανο ουρανό.
Α ΝΟ μ ΟΛ όγ ΗΤΟ ς ΔΡΑΠ έ ΤΗ ς
Επτασφράγιστο σε είχα, καλά φυλαγμένο.
Μέσα σε αλησμόνητα ταξίδια δωματίου,
εγώ, εσύ κι ένα δροσερό απεριτίφ στο χέρι.
Το φως χαμηλά, μην και τολμήσω να σ’ ανακρίνω.
Σε επτά ευχές έβαζα τη σφραγίδα μου, την ψυχική.
Γυρνούσα κυκλικά, με τις εποχές, τις μέρες, τις ώρες…
Η ζωή μου σε αναμονή, όλο και μικρότερη και γεροντότερη.
Επιδημητικό παθητικό ταξίδι,
μοιρολατρικά με τη μεμψιμοιρία της σιωπής,
σε ανομολόγητα όρια, τα αναίτια της ντροπής.
Επτασφράγιστο σε είχα.
Νόμιζα με την εχεμύθεια θα συντηρούσα τη συνήθεια.
Σε ταξίδι δέκα τετραγωνικών
με την καρπική μου περίοδο να λήγει και να με τυλίγει.
Στεγνή τροφή, φιλτραρισμένο αέρα και νερό,
ίσα για να παρατείνω τη διαδικασία της αποξήρανσης.
Μέχρι που άνοιξα την πόρτα… και σου ξέφυγα.
Φυλακισμένη με είχες, δε σε είχα φυλαγμένο.
Μέχρι που άνοιξα το στόμα… και μου ξέφυγες.
Εφτάψυχο ήσουν, τελικά, όχι επτασφράγιστο.
Κάθε που έχανα απ’ τη ζωή μου, εσύ δυνάμωνες.
Και τη σφραγίδα σου, στην ψυχή μου την έβαζες.
Τ’ ανομολόγητα δραπέτευσαν,
για να ζήσουν με τα εμμονικά ελεύθερα συναισθήματα,
τα δικά τους παραστρατήματα.
Κι ας μη μου βγει σε καλό…
μ έ ΣΗ ΔΑ χ ΤΥΛ ί ΔΙ
Μισή μερίδα για σήμερα.
Κάτι τα κιλά, κάτι τα λόγια του γιατρού.
Μισή μέρα και λίγο λιγότερη
της προσωπικής μου, παύλα, ανάπαυλας.
Με όλα τα γεμάτα του χρόνου να ξεχειλίζουν.
Με τις ώρες μπουκωμένες, παχουλές
και τις μισές να μου τις τρώνε οι άλλοι.
Μισά μισά θα τα πληρώσουμε.
Το λογαριασμό;
Τα λάθη;
Δε μου ξεκαθάρισες.
Και λέω να πάω για κολύμπι.
Κρύα η θάλασσα, μέχρι τη μέση θα μπω.
Είχα ένα κέντημα μικρή –το πρώτο μου– μια μικρή χελώνα.
Το βηματισμό της ακολούθησα.
Μισό το άφησα…
Όπως και το πρώτο μου βιβλίο
με τις λέξεις ολόκληρες, όχι συλλαβιστές.
Ήξερα να διαβάζω, με μισή καρδιά.
Μισό το άφησα…
Τώρα πια, για το μόνο που μπορώ να καμαρώνω
είναι η μία και μόνη μέση στη ζωή μου.
Η μέση δαχτυλίδι που έχω.
Τώρα πια, με νοιάζει να στέκομαι ολόκληρη
σ’ αυτό το μισό που με γυροφέρνει.
ΠΕΡΙΕ χ Ο μ ΕΝΑ
Ζωή πολύτεκνη ~ Πολυέλε[;]ος ~ Ανομολόγητος
δραπέτης ~ Μέση δαχτυλίδι ~ Μηδέν εις το πηλίκον
~ Καλοφαγωμένες λέξεις ~ Άγρυπνη… χειμερία
νάρκη ~ Ξυπόλυτο τέλος 0 ~ Πεσμένο ανάστημα ~ Φεγγαρόφετες ~ Μαγικό λιβάδι ~ Άμαχος άμα-
θος ~ Υπερήρωας ~ Συν και πλην ~ Κλειδούχος
~ Καθ’ όλα πλήρης 0 ~ Καρτ ποστάλ ~ Συναι-
σθηματική νοημοσύνη ~ Ιπτάμενος ακροβάτης ~
Στυμμένο λεμονόδασος ~ Δακτυλικά απολιθώματα
~ Αλκυόνη ~ Πνευματικές καλλονές ~ Έκθεμα ~ Επίκτητος ιμαλαϊσμός ~ Κάτοπτρο 0 ~ Ο απόηχος
~ Άγευστη αντοχή ~ Κουλουριασμένες αδυναμίες
~ Ερωτικά θελήματα και αναθήματα ~ Κοχύλι αδέσποτο ~ Ανεπιθύμητος 0 ~ Μαρμάρινο χορο -
στάσι ~ Απώλεια κνήμης ~ Στη χώρα μου το μπλε περισσεύει ~ Τεχνητή επαφή ~ Μονιμότητα
