Χρήστος Ιωάννου Τσαρούχης
Στάλες Ποίηση
ΣΤΑΛΕΣ Χρήστος Ιωάννου Τσαρούχης Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Σχέδιο βιβλίου: Λαμπρινή Βασιλείου-Γεώργα Σχεδιασμός εξωφύλλου: Γιώργος Ανδρέου © Copyright: Χρήστος Ιωάννου Τσαρούχης Κοσμά Αιτωλού 50, Περιστέρι 121 37 E-mail: tsarouchis_christos@lilly.com © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός - Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης, 2011 Απρίλιος 2011 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-616-6
ΣΤΑΛΕΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
Σ ΤΑΛΕΣ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
Στη Σωτηρία, αγάπη Στον Αντώνη, ελπίδα Στον πατέρα μου, στήριγμα Στη μητέρα μου, θυσία Στα αδέλφια μου, πόρτες ανοιχτές
Ελιά-Ροδιά της Λαμπρινής Βασιλείου-Γεώργα.
ΚΑΡΑΒΙ ΧΑΡΤΙΝΟ Είπα να κάνω την υπέρβαση κι εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο να προλάβω, πριν τον άλλο. Όχημα ψάχνω και να δω πού θα το βρω καθώς ζητάω το πιο γοργό, το πιο μεγάλο. Μα να! Το βρήκα, αυτό που θέλω το ’χω εδώ μια βάρκα από χαρτί που θα με πάει με ναύλο λόγια της καρδιάς και πλοηγό και τ’ όνειρό μου, σωστό κύμα, να χτυπάει. Και σαν θα φτάσω στη χρυσή την αμμουδιά κι ο ήλιος, φίλος μου, τους ώμους θα ζεσταίνει με την αρμύρα να στεγνώνει στα μαλλιά η πιο γλυκιά μου αυτή ανάμνηση θα μένει.
11
Η ΜΙΚΡΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ ΣΟΥ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΕΙ Το μαντείο, για μια φορά, μίλησε καθαρά, Πηλείδη η μητέρα σου έδωσε γιο απ’ τον πατέρα πιο σπουδαίο. Λόγος αρκετός να διώξει μακριά της Δία και Ποσειδώνα. Μα, σαν στα ύδατα της Στυγός σε βουτήξει να πεις στη Θέτιδα τη φτέρνα μην ξεχάσει. Τρωτός θα μείνεις, δεν το θέλεις. Αυτός ο χρησμός πιο δυνατός του πρώτου. Στη μάχη μη φοβηθείς τ’ αγχέμαχα όπλα. Το χέρι σου θα τα συντρίψει. Κορμί ρωμαλέο, σπαθί αιχμηρό, φωνή τρομερή, τους εχθρούς θα σκορπίσεις. Φτιαγμένος για μεγάλα. Τη φτέρνα, όμως, μη λησμονείς· κι αυτή να βρέξεις. Αλλιώς το έργο σου λειψό θα μείνει. Η μικρή γωνιά του κορμιού σου θα σε προδώσει. Αυτός ο χρησμός πιο δυνατός του πρώτου.
12
ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΞΑΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑ Περπατώντας στους δρόμους της πόλης παγωμένος ο αέρας φυσά, προχωρώντας στο τέλος τής νύχτας το φεγγάρι ξανά μου μιλά. Ξεχωρίζοντας πάντα απ’ τους φίλους είχε μείνει αυτό μες στα χρόνια να του λέω για της νιότης τους ύμνους να μου λέει για τα σκότη τα αιώνια. Μου θυμίζει τη λίρα στο χρώμα με ζηλεύει που υπήρξα παιδί, με φθονεί που πατάω στο χώμα μα δε θέλει ποτέ να το πει. Το ξημέρωμα φτάνει, το ξέρει με το πρώτο φως θα χαθεί. Μα η βραδιά ξανά θα το φέρει στον ουράνιο θόλο θα ’ρθει.
13
ΛΟΥΛΟΥΔΙ Όμορφος κήπος, ο κήπος μου. Τον φροντίζω κάθε μέρα. Κι αυτός ανταποδίδει τη φροντίδα με την απλόχερη ομορφιά του, τις μυρωδιές του. Αυτά τα πρωινά, που η συνήθεια με κάνει να βηματίζω στο χώμα του, νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει. Είναι αυτό το υπέροχο λουλούδι. Φύτρωσε απρόσκλητο. Φύτρωσε από σπόρο που πρέπει να έπεσε απ’ του ήλιου την αγκαλιά. Γι’ αυτό και τόση λάμψη… Με μίσχο θαλερό, ζωηρό, να μεγαλώνει κάθε μέρα. Πέταλα υπέροχα, πεταλούδας φτερά. Χρώματα άλλα, ξένα στα μάτια μου ως τα τώρα. Όλα, σαν δανεικά από άλλη πλάση, άφθαρτη, θεία. Από μακριά το κοιτάζω. Κόσμημα. Μα, σαν πλησιάσω, σαν τα βήματά μου σιμά του με φέρνουν, νιώθω τον υπέροχο μίσχο να γέρνει προς το μέρος μου. Ελαφρά. Μια ιδέα. Ανεπαίσθητα. Ή μήπως η φαντασία κι ο πόθος μου συνωμοτούν; Τρέμω, από δέος, πιο κοντά να πλησιάσω τόση ομορφιά. Τρέμω, από χαρά, που τόση ομορφιά τα μάτια και την καρδιά μου κατακλύζει.
14
Ο κήπος μου άλλαξε. Για πάντα. Ο κήπος μου. Όμορφος. Ήταν. Τα λόγια τώρα δε φτάνουν. Δε χρειάζεται να φτάνουν.
15
ΠΡΟΣΜΕΝΩ Προσμένω τη μέρα που ο ήλιος θα φωτίζει απλόχερα τον κόσμο. Φοβάμαι πως εκείνη τη μέρα θα έχει συννεφιά. Προσμένω τη μέρα που οι παιδικές χαρές θα σφύζουν από χαρούμενες φωνές και τραγούδια. Φοβάμαι πως εκείνη τη μέρα θα βρέχει. Προσμένω τη μέρα που οι πόρτες δε θα χρειάζονται κλειδιά. Φοβάμαι πως τέτοια μαγαζιά πάντα θα υπάρχουν. Προσμένω τη μέρα που οι άνθρωποι θα περπατούν πιο αργά. Φοβάμαι πως το κυνηγητό θα συνεχίζεται. Προσμένω τη μέρα που τα σχολειά θα είναι γεμάτα κι οι φυλακές κλειστές. Φοβάμαι πως η αναλογία θα μείνει ίδια. Προσμένω τη μέρα που η ανθρώπινη λύπη θα αποτελεί μακρινή ανάμνηση. Φοβάμαι πως θα είναι πάντοτε παρούσα. Προσμένω τη μέρα που το «φοβάμαι» δε θα υπάρχει σε κανένα λεξικό. Φοβάμαι πως θα προσμένω για πολύ.
16