ΑΝΑΜΕΣΑ
Η Κατερίνα Χοτζόγλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη φιλολογία και την εκπαίδευ -
ση, συνέχισε στην ψυχολογία και εξακολουθεί να μελετά τον
άνθρωπο, τις σχέσεις του και το περιβάλλον του. Η ποιητική
συλλογή Ανάμεσα είναι το πρώτο της βιβλίο.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ
ΑΝΑΜΕΣΑ Ποιήματα ΙΩΛΚΟΣ
ΧΟΤΖΟΓΛΟΥ
Σε ό,τι αγάπησα, έφυγε ή έμεινε
Τ Ο Σ Κ ό ΡΔΟ
Ονειρεύτηκα
την καρδιά μου σαν ένα σκόρδο. Σφιχταγκαλιασμένες, χωρίς αέρα ανάμεσα, σκελίδες,
η μια να παίρνει σχήμα από την άλλη, να δυσκολεύονται να χωρίσουν
η μια από την άλλη.
Αναρωτήθηκα,
η μια ή η άλλη έχανε το όλον; Λευκές, μικρές, καλοφτιαγμένες
στο ρούχο τους οντότητες.
Σιαμαίες αδερφές, που με πόνο
αποκόπτονται απ’ τη μήτρα τους.
Ο χωρισμός τους είναι
η μυρωδιά και η φωνή τους.
Ένας αρχαίος μύθος τις έδεσε σφιχτά,
μια αιώνια φυλακή φόβου
ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωριστά,
ότι δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωή μακριά
η μια από την άλλη.
Η καρδιά μου σε σχήμα σκόρδου,
να διαλέξω το όλον ή τα μέρη;
Μου απαντά η μυρωδιά:
«Τα μέρη από μόνα τους είναι η ίδια η ζωή, το έξω είναι θάνατος, εσύ διαλέγεις».
Η ά ΔΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΡ έ ΚΛΑ
Δε θα σε ψάχνω πια.
Θα ξέρω πως είσαι το κομματάκι του παζλ
που κόλλησε στο δάχτυλό μου και δεν το βλέπω.
Θα είσαι τα γυαλιά της πρεσβυωπίας
που τα ψάχνω φορώντας τα.
Δε θα σε ψάχνω πια
ψηλαφητά στο κομοδίνο πριν καν ανοίξω τα μάτια μου.
Θα είσαι εκεί,
θα παίζεις κρυφτό με τις αναμνήσεις μου,
θα γελάς με τα ξαφνικά πετάγματά μου στον ύπνο,
θα σκουπίζεις το δάκρυ, που θολώνει τα μάτια, όταν οδηγώντας θυμηθώ μια λέξη σου.
Δε χρειάζεται να σε ψάχνω πια.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό,
μα και πιο σίγουρο
από την απουσία στην άδεια σου καρέκλα.
0
Μ ΠΛΕ
Οι απώλειες μ’ έμαθαν να έχω μικρή ανοχή στο μπλε.
Φειδωλά τάιζα τις προσμονές μου,
μην και μεγαλώσουν,
σηκώσουν μπόι,
ονειρευτούν ταξίδια και
μετά τις χάσω πάλι.
Δεν τους έδινα ποτέ μπλε μολύβια.
Δεν τους έδειχνα ποτέ τη θάλασσα.
Δεν τους τραγουδούσα τα μάτια σου.
Για να μην ξεθαρρέψουν
και με παρασύρουν
κι εμένα
σε μια
νέα
απώλεια.
Σ ΤΕΡΗΜ έ ΝΟ
Ένα καλοκαίρι.
Οι πολύχρωμες φωνές και οι μυρωδιές απ’ τον ακάλυπτο
κολλούσαν ερωτικά στον ιδρωμένο λαιμό της.
Ένα παιδί τραγουδούσε σε γλώσσα που δεν καταλάβαινε
και μια γυναίκα τσιγάριζε το κρεμμύδι με αρωματικά παράξενα, φερμένα από την πατρίδα της.
Ένα καλοκαίρι.
Στον ιδρωμένο λαιμό περίμενε να προστεθεί
το φιλί της εβδομάδας.
Για ν’ αντέξει την προσμονή του επόμενου μέχρι την άλλη Τρίτη.
Ως τότε, θα είχε μάθει μια λέξη από το τραγούδι του παιδιού,
χωρίς να καταλάβει το νόημα
και θα είχε μαντέψει το μυρωδικό, χωρίς να γευτεί το
Ένα καλοκαίρι.
Θα φοράει τα κόκκινα σανδάλια της,
για να προσφέρει γρήγορα τον ιδρωμένο της λαιμό
στο φιλί του.
Κι ο ακάλυπτος να αλλάξει
χρώμα, φωνές, μυρωδιές.
Κι όσο όλα θα αλλάζουν στον στενό ακάλυπτο, εκείνη
θα αλλάζει μόνο τα σεντόνια της
κάθε
Τρίτη πρωί.
φαγητό.
Α Ν ά ΜΕΣΑ
Ανάμεσα στα σεντόνια ήταν και οι δύο ίδιοι,
αλλά μισοί.
Τα άλλα δύο μισά τους ξάπλωναν σ’ άλλα κρεβάτια.
Το δικό τους κοινό κρεβάτι έπλεε ανάμεσα σε δύο πέλαγα.
Τα δικά τους κοινά όνειρα έπιαναν πότε ουρανό
και πότε στεριά.
Πάντα ανάμεσα.
«Συναντήθηκαν ποτέ;» αναρωτήθηκε ένας γλάρος.
Απάντηση δεν πήρε, βούτηξε ξανά στη θάλασσα για να ξεδιψάσει την απορία του.
Τ Α Χ έ ΡΙΑ
Έχω δει πολλά χέρια στη ζωή μου.
Χέρια στην απέναντι πολυθρόνα να δένουν τα δάχτυλα
και να λύνουν τις μνήμες τους.
Χέρια να σφίγγουν σε λευκά μαντίλια τα ερωτηματικά τους.
Χέρια παγωμένα πάνω στα γόνατα.
Χέρια να αναζητούν άλλα χέρια.
Έχω δει πολλά χέρια στη ζωή μου.
Χέρια που χαϊδεύουν την πλάτη του μωρού.
Χέρια που προσκυνάνε τις ουλές τους.
Χέρια με νυσταγμένα μάτια στο πρώτο λεωφορείο,
μα και χέρια ονειροπόλα να γράφουν θάλασσες.
Χέρια να πλέκουν κόκκινους σκούφους.
Χέρια να λύνουν κάβους.
Χέρια κουρασμένα πάνω στις ρυτίδες του έφηβου που αγάπησαν.
Έχω δει πολλά χέρια στη ζωή μου.
Χέρια στην άκρη του δρόμου υψωμένα
στον ίδιο ουρανό που σκεπάζει την πατρίδα τους.
Χέρια που κρατάνε την ομπρέλα.
Χέρια που σπρώχνουν στο κενό.
Χέρια στο πιάνο, λεύτερα πουλιά και
χέρια στο μνήμα πριν σκορπίσουν το στάρι.
Χέρια αγαπημένα κι άλλα ματωμένα από τη φρίκη.
Χέρια γεμάτα, τρεμάμενα, άπληστα, ματωμένα, ανοιχτά, δεμένα, διψασμένα, τρυφερά, απόντα, παρόντα, άδεια.
Ε Π ί ΤΟΝ Τ ύ ΠΟΝ ΤΩΝ ή ΛΩΝ
Έμενες ακίνητη για χρόνια
μην και ταράξεις τη μνήμη
που καρφώθηκε στο σώμα.
Η μόνη κίνηση καταγραφόταν
στα άσπρα σοκάκια του μυαλού.
Εκεί, που μύριζε μελτέμι,
φρέσκο θυμάρι,
ρετσίνα και ποίηση.
Αυτός ο παφλασμός της μνήμης
ξυπνούσε χρόνια τώρα το φόβο
μήπως τίποτα από όλα αυτά
δεν τα έζησες,
μην ήταν όλα παιδιά της στέρησής σου.
Τρομάζεις
και μετά, γελάς αχνά.
Κοιτάς τα χέρια σου και βλέπεις
τα σημάδια, τον τύπο των ήλων.
Σίγουρα τα έζησες.
Δεν ήταν πλάνη.
