BODY MEANING ISSUU 2018

κριτική / σύντομα κείμενα για δημόσια γεγονότα στις πόλεις

τομές και ρήγματα στη σημασία του σώματος

αποκαλύψεις και κρυπτογραφίσεις σημασιών με αφορμή την ανίχνευση του σώματος

• βιβλία 2017, οι ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ, ISSUU. ψηφιακή έκδοση, https://issuu.com/IordanisStylidis/docs/___________________________________

2017, ΕΚΔΟΤΗΡΙΟ ΣΗΜΑΣΙΩΝ, ISSUU. ψηφιακή έκδοση, https://issuu.com/IordanisStylidis/docs/001________________________________

2013, ΕΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ, ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ. Θεσσαλονίκη, 2009, ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ, CANNOTNOT DESIGN, Θεσσαλονίκη 2009, ΑΦΟΔΕΥΟΝΤΕΣ, 12 σχέδια και 12 κείμενα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη, https://issuu.com/IordanisStylidis/docs/deficators_2016_issuu_

2006, ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη, 2004, ΙΝΔΙΑ, ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΑΣ, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη, 2001, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ, αυτοέκδοση, Βόλος.

• ψηφιακές ταυτότητες www.iordanisstylidis.gr http://artwiki.org/Iordanis_Stylidis http://www.arch.uth.gr/el/staff/D_Stylidis http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/ http://www.facebook.com/iordanis stylidis https://issuu.com/iordanisstylidis

τομές

κριτική / σύντομα κείμενα για δημόσια γεγονότα στις πόλεις

και ρήγματα στη σημασία του σώματος αποκαλύψεις και κρυπτογραφίσεις σημασιών με αφορμή την ανίχνευση του σώματος

τομές και ρήγματα στη σημασία του σώματος

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης

Μωυσίδου

4

5

Στην νέα εργασία της η κ. Μωυσίδου επιχειρεί την τακτική ανίχνευση, την αναγνώριση και την περιγραφή των τοπίων του εσωτερικού του ανθρωπίνου σώματος. Των ειδικών, δικών του, κάθε φορά, τοπίων αλλά και των τακτικών πρόσβασης και ανάγνωσής του. Τέτοιες πράξεις, όπως οι δικές της, απασχολούν την εύρωστη σκέψη και εξελίσσουν τις ποικίλες προσπάθειες σχολιασμού και διάδοσης του ιδιαιτέρου ρυθμιστικού συντακτικού τους. Δημιουργούν δυνατούς ορισμούς, ανιχνευτικές προτάσεις, αναγνώστες και στοχαστές, εύφορα οπτικοποιημένα κείμενα και συγκείμενα σχέσεων. Οι προσπάθειές της εκδηλώνονται και διαμορφώνουν το περιεχόμενο σημαντικών εδαφίων γνώσης. Συνέργειες, που, μπορούμε να ισχυριστούμε πως, ανήκουν και διαμορφώνουν ένα ειδικό οπτικό και κειμενικό σώμα, κανόνα και εγχειρίδιο πλοήγησης, στις απεριόριστες προσπάθειες των έκπληκτων μετόχων του ανθοφορούντος πολιτισμού να αναγνωρίσουν ενδελεχώς, να επαναδιατυπώσουν τον ορισμό και τα συμπτώματα της συστατικής σωματικής γεωγραφίας. Στην ανάγκη τους να ομολογήσουν ακριβώς την αρχέγονη και, ταυτόχρονα, σύγχρονη ταυτότητά της. Η κ. Μωυσίδου ασχολείται με την αποκάλυψη των ιδιοτήτων μιας κορυφαίας θέσης νοήματος. Φυσικά, όπως χρειάζεται, βηματίζει και στηρίζεται στα ερωτηματικά της, σημειώνει και καταγράφει την πορεία της. Πιθανολογεί, παράγει και προάγει προτάσεις για τους περιορισμούς αλλά και τα πλούσια πεδία σημασίας όπου επικεντρώνει, εξαπολύει τη ματιά της. Είναι και αυτή, όπως και εμείς, οι θεατές, οι οπαδοί, οι ακόλουθοι, οι παρατηρητές των διαθέσεών της, έρμαιο των υποθέσεων και των θέσεων του πολύσημου ευρήματος παρατήρησης που ακολουθεί και σχολιάζει.

τομές και ρήγματα στη σημασία του σώματος

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης

• Carl von Linne Σουηδός βοτανολόγος, ιατρός και ζωολόγος. Η μεγαλύτερη καινοτομία του και το σημαντικότερο στοιχείο του ταξινομιτικού συστήματός του είναι η χρήση της διωνυμικής ονοματολογίας που παρουσιάστηκε στο βιβλίο του Systema Naturae. Κάθε είδος χρειάζεται να καταχωρείται στα λατινικά με δύο λέξεις. Το όνομα του γένους του και το ειδικό επίθετό του. • Wilhelm Conrand Rontgen Γερμανός φυσικός και καθηγητής πανεπιστημίου. Ανακάλυψε τις ακτίνες Χ (ακτίνες Rontgen, προς τιμή του). Το 1901 πήρε το βραβείο Νομπέλ Φυσικής. Η εφαρμογή των ακτίνων Χ στην Ιατρική επέφερε επαναστατικές αλλαγές στις μεθόδους ανίχνευσης και εκτίμησης της κατάστασης του εσωτερικού του ανθρωπίνου σώματος. • Hilde Mangold Γερμανίδα εμβρυολόγος γνωστή για την διατριβή της (1923) που επέτρεψε στον επιβλέποντα καθηγητή της Hans Spemann να τιμηθεί με το βραβείο Νομπέλ. Στην εργασία της πρότεινε την ιδέα της εμβρυϊκής επαγωγής, την ικανότητα ορισμένων κυττάρων να κατευθύνουν την αναπτυξιακή πορεία άλλων κυττάρων.

Μωυσίδου

6

7

Η πρώτη δική της στιγμή, η γενέτειρα των προτάσεών της είναι, φυσικά, η κοινή τακτική γενέτειρα κάθε μιάς και όλων των πράξεων των φυσικών παρατηρητών της ζωής. Των ανθρώπων. Που ζούν και συλλογίζονται για την εμπειρία τους να ζούν και να συλλογίζονται. Ασκούν, εκπαιδεύουν την συνείδησή τους και ταυτόχρονα αναρωτιούνται για την σημασία και τα στάδια της άσκησης και της εκπαίδευσής τους. Των ανθρώπων, δηλαδή, που κατασκεύασαν και εξακολουθούν να κατασκευάζουν τα αναγνωστικά αλλά και τα ερωτηματολόγια για την φύση. Των φιλοσόφων. Εξαιτίας αυτής της σπάνιας κοσμικής (κόσμος=κόσμημα=ό,τι υπάρχει και διατίθεται, έως τώρα και συνεχώς, στην εμπειρία, στην ανάγνωση και το σχολιασμό του) διάθεσης, κάθε ανθός σκέψης, κάθε ανάδυση ερώτησης και απόπειρα εκθειασμού και εξήγηση ενός φαινομένου, χρειάζεται τη γιορτή και την περιποίησή του. Την έκθεσή του. Όπως ο Carl von Linne* κοίταξε γενναία προς την ποικιλία των ειδών που τριγύριζαν την ύπαρξή του και δημιούργησε την διωνυμική ονοματολογία ταξινομώντας ακριβώς την ποικιλία τους, όπως ο Wilhelm Conrand Rontgen* αναγνώρισε το σκιώδες εσωτερικό του ανθρωπίνου σώματος προτείνωντας και διαθέτωντας την ακτινογραφική μηχανή και μέθοδο για την ανάγνωση και επιτήρησή του, όπως η Hilde Mangold* «είδε» και περιέγραψε την ικανότητα ορισμένων κυττάρων να κατευθύνουν την ανάπτυξη άλλων κυττάρων, «βλέποντας» στην απροσέγιστη στην ανθρώπινη όραση περιοχή ορισμών και αποτελεσμάτων στο ανθρώπινο σώμα. Όπως χιλιάδες δραστήριοι τεχνήτες/τριες και στοχαστές του φυσικού πεδίου επιχειρούν να το περιγράψουν, είτε αφαιρετικά είτε αναλυτικά, εκπληκτοι/ες από την πολυπλοκότητα και την συνθετική του πυκνότητα, συνιστώντας την

τομές και ρήγματα στη σημασία του σώματος

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης

Μωυσίδου

8

9

εικονογραφική περιοχή της Τοπιογραφίας ή των έργων τεχνικής που ονομάζουμε «νεκρές φύσεις», έτσι και εδώ, τώρα, στην ειδική δημόσια στιγμή της κ. Μωυσίδου, τη στιγμή όπου δειγματίζει τα ευρήματα από τον εντοπισμό του ενδιαφέροντός της, εκθέτοντας, ταυτόχρονα, τη στρατηγική αλλά και το γύμνασμά της, χρειαζεται να γιορτάσουμε συζητώντας και αναλύοντας την πράξη και το αποτέλεσμα, κρίνοντας και συγκρίνοντας, επιθυμώντας και διαθέτωντας τα κέρδη αυτής της επιθυμίας. Στο σώμα, λοιπόν, χρειάζεται, όπως μας συνιστά και μας καθοδηγεί η κ. Μωυσίδου, να διαθέσουμε την εποπτεία μας, συνδυάζοντας το ένστικτο και την συνειδητή βούλησή μας. Την επιθυμία της ανάγνωσης, την επιθυμία της δημιουργίας των κωδίκων και των τελετών, την επιθυμία της μίμησης, των μορφών και των πλοκών της συνθήκης του. Γιαυτό θα απλώσουμε τα χέρια μας και θα περιηγηθούμε στην επιφάνειά του. Γιαυτό θα αρχίσουμε να ονομάζουμε με αυστηρή, λεπτολόγα διάθεση, τις ποικιλίες των εκφράσεών του θαυμάζοντας και απαριθμώντας τα ευρήματά και τις διαθέσεις του. Γιαυτό χρειάστηκε να κατασκευάσουμε μηχανές, εργαλεία, τελετές (χειρουργεία) και πρωτόκολα επεμβατικών σχέσεων ώστε να διαπεράσουμε την θρυλική του επιφάνεια και να διεισδύσουμε στο εσωτερικό του. Γιαυτό χρειάζεται να το αποκαλύψουμε εντελώς, να το περιστρέψουμε ως προς την αρχή του, να περιεργαστούμε την πλησιέστερη αλλά και την βαθύτερη των λεπτομερειών του, να αναρωτηθούμε για τις ροές και τις συστάσεις των χυμών του, τις ελάχιστες και τις μέγιστες διεγέρσεις και ανταποκρίσεις του, τους τρόπους και τις συνθήκες της ομοιοστασίας του.

τομές και ρήγματα στη σημασία του σώματος

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης

Μωυσίδου

10

11

Φυσικά, αυτό έχει ήδη γίνει καθώς η ιατρική επιστήμη αλλά και κάθε πειθαρχία παρατηρήσεων και ορισμών επί και για αυτό το σώμα προσθέτει συνεχώς λεπτομέρειες της πλειότιμης σημασίας του. Οι επισκοπήσεις του σώματος, οι επεμβάσεις στην επιφάνεια και το εσωτερικό του, η αυστηρή και πλήρης χαρτογραφία του, οι διεισδύσεις έως τα έγκατα της απροσέγγιστης από την όραση σύστασής του, οι έλεγχοι και οι καταγραφές του σε χώρους και χρόνους που αποδεσμεύει τις απλές και βίαιες εκφράσεις του διαβεβαιώνουν εντελώς τόσο τους χειριστές και ακολούθους των φαινομένων και της ουσίας του όσο και τους/τις έκθαμβους αναγνώστες και θεατές του. Στη νέα εργασία της η κ. Μωυσίδου που ήδη διαθέτει το νόημα και την υπόσχεσή της δεν περιέχεται και δεν συγκρατείται το αποτέλεσμα μιας απλής απόπειρας ανάγνωσης και μορφολογικής μίμησης των λειτουργιών και των διαθέσεών του σώματος. Συνδυάζονται, επιπροσθέτως, και υπερασπίζουν το θέμα οι ειδικές επιλογές της καθώς επιχειρεί επί της ουσίας της περιοχής της εποπτείας της. Η ευφυής οικειοποίηση των συστατικών ιδιοτήτων των υλικών που χρησιμοποιεί καθώς και η οπτική συμπεριφορά των υποθέσεών του πρόσκαιρου κανονισμού της μεταφέρει το υπόβαθρο και τις υπονοήσεις των χειρισμών της σε μία καινοφανή περιοχή νοήματος. Τα υλικά, τα υφάσματα, οι κλωστές, οι τρέσες, τα ανάγλυφα των σχέσεών τους, τα χρώματα αλλά και οι διατάξεις των προσομοιώσεών της τροφοδοτούν πολλαπλές ακολουθίες συνειρμών εισάγωντας και νουθετώντας τους επισκέπτες των θέσεών της σε ένα πρόσχαρο και εύφορο παιχνίδι ανάγνωσης και ανεξέλεγκτων υποθέσεων.

τομές και ρήγματα στη σημασία του σώματος

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης

Μωυσίδου

12

13

Η μέθοδος και η επιχειρηματολογία αυτής της έκθεσης σκέψης δεν ακολουθεί, φυσικά, την επιστημονική μέθοδο. Τον επαγωγικό βηματισμό και την διαρκή γνωσιακή διορατική επαφή με κάθε και όλα τα υπόβαθρα των προηγουμένων θέσεων εξέλιξης. Αντιθέτως διαμορφώνει και διαμορφώνεται δυναμικά από το διαθέσιμο θεσμικό ζήτημα της γενικής άσκησης στην ανάγνωση των διαβαθμίσεων και των προτεραιοτήτων της. Την εξάσκηση του/της θεατή στην περατότητα ή την απεραντοσύνη των οπτικών της χειρισμών. Την υπονόμευση κάθε βεβαιότητας επειδή αυτή η υπονόμευση, η στοχαστική αστάθεια, η πρόσκαιρη αβεβαιότητα για το σημείο και το σημάδι που μπορούν να αποκαλύψουν τις προθέσεις της δεν προσφέρει σημαντική βεβαιότητα. Εκπίπτει αμέσως σε υπονοούμενο που, αμέσως, διαθέτει το περιεχόμενό του στην οργάνωση μιας νέας περιοχής σημασίας. Η έκθεση αυτή ας γίνει ένα σχολείο εκπαίδευσης στην εύρωστη πολυσημία των εικαστικών χειρισμών που, όμως, χρειάζονται την συλλογική πρακτική της διερεύνησης των εξηγήσεών τους. Την ειδική και γενική εκπαίδευσή των ερευνητών τους στην σκέψη.

Ρυθμίσ

επιφάνειες, ρήγματα, τομές

σεις και αποκαλύψεις του σώματος, του εδάφους, του βυθού.

επιφάνειες • ρήγματα • τομές

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης Μωυσίδου

16

17

Επιφάνειες - Ρήγματα – Τομές Ρυθμίσεις και αποκαλύψεις του σώματος, του εδάφους, του βυθού. Εφόσον χρειαστεί μπορούμε, πλέον, να διαρρήξουμε την επιφάνεια των γνωστών, όπως νομίζουμε, τοπίων που διαφυλλάτουν ακριβώς όσα ενδιαφέρουν την περιέργειά μας. Να επιχειρήσουμε την γενναία ανάγνωση του επομένου στρώματος υλικού. Κάτω, δίπλα ή παντού στο χώρο ενός καινοφανούς πεδίου σχέσεων και ιδιοτήτων. Μπορούμε να σκεφτούμε, να προετοιμαστούμε, για αυτή την επόμενη πράξη χωρίς να υποχωρήσουμε στον ανώφελο τρόμο και τις ανόητες επιταγές των εθίμων του πολιτισμού. Βαδίζουμε πάνω ή εποπτεύουμε από μία ικανή απόσταση, τις επιφάνειες που φανταζόμαστε ως συμπαγείς. Το δέρμα, το έδαφος. Στην ύλη και τη σημασία τους. Συστάσεις ακριβών ορισμών και σχέσεων. Ταυτότητες, με σαφές και σταθερό περιεχόμενο. Πλέουμε πάνω στην απροσδιόριστη επιφάνεια του νερού. Αγνοούμε και αναρωτιόμαστε για το περιεχόμενο, το βάθος, την απόσταση από την γνώση που χρειάζεται να αποκαλυφθεί ώστε να ησυχάσουμε. Ως εκεί, για τώρα, στο όσο μπορεί το βλέμμα μας να εισχωρήσει στις ακριβείς λεπτομέρειες κάτω από την επιφάνεια. Δεν σταματάμε. Τινάζουμε το σώμα στον αέρα. Η βαρύτητα επιταχύνει την κίνηση και μετατρέπει το σώμα σε νυστέρι που σκίζει την επιφάνεια και βυθίζεται για όσο πολύ, έως εκεί, που επιτρέπει η αντίσταση της ύλης. Καθώς βυθιζόμαστε κοιτάζουμε για μια στιγμή προς τον βυθό. Άλλες φορές διακρίνουμε την επιφάνειά του και άλλες τρομάζουμε από το σκοτεινότερο μπλέ της πρώτης εμπειρίας. Κάποιες άλλες φορές, καθώς βαδίζουμε πάνω στο υγρό χλοερό έδαφος, καθώς η βροχή συνεχίζει να πέφτει, χρειάζεται, αποφασίζουμε, να

επιφάνειες • ρήγματα • τομές

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης Μωυσίδου

18

19

βυθίσουμε τα χέρια μας, σαν νυστέρια, στο έδαφος και να σηκώσουμε μια χούφτα βρεγμένο χώμα, να το κοιτάξουμε, να το μυρίσουμε, να δούμε τα σκουλίκια να ξεπροβάλλουν. Τότε, ίσως, υποθέτουμε, πως διαβιούμε στην επιφάνεια ενός σώματος, που μπορούμε να διατρήσουμε σε όσο βάθος θέλουμε την επιφάνειά του, ώστε να σταθεροποιήσουμε την απόδωση των καλλιεργειών αλλά και να προστατεύσουμε το φυντάνια των καρποφόρων δένδρων. Στον Αχέροντα, συνοδοί και αναχωρούντες, χρειάζεται να πλεύσουμε πάνω σε στέρεη επιφάνεια, ένα μικρό πλοίο. Χρειάζεται να προστετεύσουμε τα λείψανα τυλιγοντάς τα σε ένα στεγνό σάβανο. Έως ότου περπατήσουμε στον Άδη σταθεροί στο σώμα, ασταθείς στο ημίφως μιας ακόμη υπόθεσης. Άλλες φορές το σώμα κατατρώγεται από τη φωτιά. Σκεπασμένο από ένα σωρό κορμούς δένδρων που θα γίνουν στάχτη επίσης. Αυτή η στάχτη του σώματος στροβιλίζεται στον αέρα. Τόσο ψηλά όσο επιτρέπει η ταχύτητα του θερμού αέρα που αναρριχάται. Το νερό, το έδαφος και η φωτιά συμπλέκονται και σχετίζονται με το σώμα. Το περιορίζουν, το διασπούν. Διαθέτουν ή υποδέχονται τα υπολλείματά του. Συνδυάζονται. Φαντάζομαι την πρώτη στιγμή της τομής ενός νεκρού σώματος από τον πρώτο ερευνητή ανατόμο. Την διάθεση και την ικανότητά του να παραμερήσει τον γνωστό κόσμο, την επιφάνεια της καταρρέουσας σάρκας και, ταυτόχρονα, να εισάγει ολόκληρο τον κόσμο των γεγονότων στο εσωτερικό εκείνου του σώματος που επιτρέπει, εξουδετερωμένο, την είσοδο επειδή ήδη είναι νεκρό. Βέβαια, προ πολλού, στη βία του πολέμου, των σφαγών και της κατασπατάλησης της ζωής, αυτές οι αποκαλύψεις είχαν ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον όσων χρειαζόταν να σκεφτούν και να συντάξουν τους πρώτους χάρτες της εσωτερικής γεωγραφίας της

επιφάνειες • ρήγματα • τομές

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης Μωυσίδου

20

21

υλικότητας της ζωής. Έτσι κατανοήθηκε και συνδέθηκε το χρώμα το αίματος με τις τελετές και τα επεισόδια των πολλαπλών πρακτικών διευθετήσεων της συμπεριφοράς. Έτσι επιχειρήθηκαν οι ακολουθίες της βαθμιαίας ανάγνωσης και η τακτική της διδασκαλίας των διαθέσεών του. Στο σώμα, κάποιο σώμα για όλους, στην θαλπωρή της σπηλιάς που συντηρεί την ζωή, κατοικήσαμε. Εκεί δοκιμάσαμε τις πρώτες κινήσεις, σαν την πλεύση στο νερό, το ηθελημένο βύθισμα, για λίγο, ή την απεριόριστη ανάπαυση με την βοήθεια μιας συσκευής παροχής αέρα. Με τον ίδιο τρόπο, αν είμαστε τυχεροί, θα κοιτάξουμε τη γη να ρηγματώνεται από τα απεριόριστα βάρη της. Να τρίζει και να δονείται, να μεταμορφώνει το σταθερό έδαφος σε κύμα, να εκδίδει την θερμότητα και τα ρευστά μέταλλα, το δικό της αίμα που, όπως το αίμα, αμέσως μετά, συμπυκνώνεται και μαυρίζει. Σε αυτές τις σχισμές, της απροσμέτρητες ρηγματώσεις του εδάφους, στο διάστημα που επιτρέπει ο γεωλογικός χρόνος θα δούμε, βλέπουμε και θεωρούμε πως έτσι συνέβη, πλούσια ευαίσθητα οικοσυστήματα ζωής, σχέσεων. Λίμνες, σπηλιές, πυκνά δάση, σκιερές χαράδρες ανέγγιχτες από τον λαμπρό ήλιο. Καθώς αφήνουμε την συνείδησή μας ελεύθερη στις ακρότητες του στοχασμού, καθώς οπλίζουμε το νού μας ώστε να αντέξουμε τις απρόβλεπτες συμπτώσεις από την έκθεση σε ένα και πολλά περιεχόμενα, σφίγγουμε τις παλάμες. Σφίγγουμε τα χείλη. Ετοιμάζουμε όσα χρειάζεται για να υποστούμε τις συνέπειες. Την πρώτη φορά, από τις ρωγμές θα ξεπηδήσει το ζεστό κόκκινο αίμα, την δεύτερη φορά θα βυθιστούμε ακόμη περισσότερο ώστε να πιάσουμε

επιφάνειες • ρήγματα • τομές

σημείωμα για την πρόταση της κ. Ειρήνης Μωυσίδου

22

23

την άμμο του βυθού, την τρίτη θα εκπλαγούμε από την δυνατή ρίζα του φυτού που, δίπλα του, σκάψαμε με τα χέρια μας. Μετά, για πολύ καιρό, θα ακολουθήσουμε τις παρατηρήσεις ενός ή μιας οδοιπόρου των δυνατοτήτων της έρευνας και της ανάγνωσης. Για τις επιφάνειες των γεγονότων, όπου ασκήσαμε τη διαμονή μας για αιώνες. Για τα ρήγματά τους που, όταν χαρτογραφηθούν, προσφέρουν μια νέα δυνατή θέση εποπτείας των ζητημάτων τους. Από το πρώτο ρήγμα του σώματος μάθαμε αρκετά. Από το πλούσια εμπειρία του δευτέρου σχεδιάσαμε μια περιγραφή, μια μέθοδο και τη σειρά των σταδίων της διαχείρησής του. Την απόσυρση και την συρραφή του ανοίγματος ώστε ο κάτω κόσμος του να ησυχάσει. Από τα αλλεπάλληλα ρήγματα της γης μάθαμε πως κάθε τι στερεό και δυνατό είναι κινούμενο και αδύνατο. Περιέχει και περιέχεται σε ένα ανήσυχο τήγμα υλικών που διαμορφώνει εξαιρετικά τις υποθέσεις της εξάπλωσης και ανάπτυξής μας σε μια λεπτοτάτη φλούδα εδάφους-δέρματος. Από το ρήγμα της επιφάνειας του νερού, καθώς τα σώματα νυστέρια διέτρησαν την λεπτοτάτη μεμβράνη του, αντικρύσαμε το βυθό αλλά και τα επόμενα απύθμενα και απροσέγγιστα χάσματα. Από όλα αυτά μάθαμε, μαθαίνουμε. Γιορτάζοντας και διαλαλώντας τη έκτακτη γνώση, σκεπτόμαστε και σχεδιάζουμε νέες απόπειρες, ρυθμίζουμε και κατασκευάζουμε την μηχανική της επόμενης συλλογικής επιθυμίας, της επόμενης γενναίας διείσδυσης, του επομένου θανάτου μας. Μία πλεύση αλλά και η στιγμή της εξαπόλυσης, της διάθεσης των σωθικών και των σπλάχνων μας στην ακόρεστη επιθυμία της γης.

Ο Ιορδάνης Στυλίδης γεννήθηκε στην πόλη Έδεσσα του νομού Πέλλας το 1959. Απόφοιτος της σχολής Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διδάσκει τα μαθήματα «Σχεδιασμός χώρων μικρής κλίμακας και αντικειμένων», «Αρχιτεκτονική σύνθεση ΙΙΙ», «Αρχιτεκτονική σύνθεση ΙV» και «Επικοινωνία και Σχεδιασμός». Κατέχει, επίσης, το πτυχίο Οικονομικών σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ως εικαστικός ακτιβιστής έχει στο ενεργητικό του 18 ατομικές εκθέσεις καθώς και πολλαπλές συμμετοχές σε Μπιενάλε και Τριεννάλε στην Ευρώπη από το 1980. Οι τελευταίες δύο εκθέσεις του είναι ψηφιακές και βρίσκονται στην ιστοσελίδα του, στη θέση video.

άλλες εκδόσεις του συγγραφέα στην σειρά κριτική / https://issuu.com/iordanisstylidis/docs/an_20open_20call_202017_20_20 https://issuu.com/iordanisstylidis/docs/____________________________________fee9abb574c7cf