LANDART COLLECTIVE 2018

κριτική / ακτή ψαροπούλι, Βασιλικά, Εύβοια, κτήμα ΞΟΥΤΚΑ

σύντομα κείμενα για δημόσια γεγονότα

για τις πράξεις και τα επεισόδια στις ακτές LANDARTiko 2018 + η κόκκινη βαλίτσα

βόρεια Εύβοια - Αγιόκαμπος

http://iordanisstylidis.gr/

http://artwiki.org/Iordanis_Stylidis https://www.instagram.com/iordanisstylidis/?hl=el https://www.facebook.com/iordanis.stylidis

κριτική / σύντομα κείμενα για δημόσια γεγονότα

για τις πράξεις και τα επεισόδια στις ακτές LANDARTiko 2018 + η κόκκινη βαλίτσα

https://issuu.com/iordanisstylidis http://artwiki.org/Iordanis_Stylidis http://www.arch.uth.gr/el/staff/I_Stylidis http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/

ανάμεσά μας, όταν συναντηθήκαμε στην ακτή, ορίστηκαν και περιορίστηκαν οι βεβαιότητες

4 Ανάμεσά μας, όταν συναντηθήκαμε στην ακτή, ορίστηκαν και περιορίστηκαν αμέσως οι βεβαιότητες. Με αυτό τον τρόπο, συμφωνήσαμε, να διαθέσουμε τις σκέψεις, τον λόγο. Να υποδεχτούμε τις πρώτες χειρονομίες. Είτε ακατέργαστες, καθώς ο νούς γοητεύτηκε περισσότερο από το τοπίο απορώντας για την ισχύ του, είτε κομψές, καθώς η διάθεση της νέας ανθρώπου απόλυσε γρήγορα τον συνθετικό δείγμα του ενθουσιασμού της. Φυσικά, πάντα, μετά την πρώτη ματιά, την λοξή και επιπόλαια ανάγνωση των συστατικών μιας πρότασης χρειάζεται και η επίμονη μαθητεία. Επί των αρχών και των συστάσεών της. Χρειάζεται η ενδελεχής αναζήτηση και η απόδειξη πως αυτή η χειρονομία, το αποτέλεσμα της πράξης που προστέθηκε στο σύμπαν των διαπιστώσεών μας, η σημείωση στο χώρο και το χρόνο που υπερασπίζουμε και ονομάζουμε θα ταιριάξει με το ενδιαφέρον μας, θα συμβάλλει στις επιδιώξεις μας, θα ορίσει την ιδεώδη παράγραφο

5

δεν χρειάστηκε να μεριμνήσουμε

ώστε το κεφάλαιο των κοινών και μεριστών αφηγήσεών μας να αποκτήσει την υπερβολική αξία του. Θα προσθέσει αυτή την πολύτιμη αξία στα εφόδια που θα πάρουμε από την ακτή όταν το ταξίδι της επιστροφής οριστεί. Δεν χρειάστηκε να μεριμνήσουμε για τη σαφήνεια της σημασίας που το περιεχόμενό της ξεκινήσαμε να διαπραγματευτούμε. Άλλωστε σε όλες αυτές τις στιγμές της απελευθέρωσης της έξαλης σκέψης προς τις υλικές υπερβολές της η πρώτη λέξη, η χειρονομία της γέννησης, η πρώτη ακατέργαστη μικρή πράξη θα μείνει και θα χαθεί σύντομα. Γιατί έτσι γίνεται. Όπως στα κείμενα, τα σύντομα δραστικά κείμενα ή τα εκτενή και ορισμένα που συνοδεύουν για πολύ τις πράξεις μας, προσθέτουμε και αφαιρούμε λέξεις, ορίζοντας, εξουδετερώνοντας, ενισχύοντας, απολύοντας τα έκτακτα και τακτικά νοήματα έως τη στιγμή που η απόφασή μας τα τελειώσει. Χρειάζεται δηλαδή η πρώτη πράξη και μετά εξαιτίας αυτής της πρώτης πράξης χρειάζεται η παραμονή, η κατοίκηση, στο πεδίο, την παγίδα, τον περιορισμό στην επικράτεια της άσκησης της σκέψης μπροστά στο ζήτημα που εκδώσαμε στην πραγματικότητα. Αυτό το ζήτημα, τοποθετημένο όπως όπως στην αρχή του, διαθέσιμο και αινιγματικό, λίγο, άστατο, λερωμένο από τις εγγενείς του αστοχίες, εύπλαστο, άκαμπτο συμπαγές, ρευστό ώστε να διαρρεύσει, αν δεν προσέξουμε, και να χαθεί στις σχισμές του εδάφους του, μοναχοί και μοναχές θα στηρίξουμε όσο χρειαστεί ολοκληρώνοντας τόσο το περιεχόμενο όσο και τον χρόνο του. Κάποια στιγμή στην κατάσταση της ακτής όπου ζήσαμε μαζί, είτε εκεί που ορμά το κύμα και λιαίνει, ρευστό και άυλο σχεδόν, την σκληρότατη πέτρα, το λα των ανθρώπων που κατοίκησαν την ίδια ακτή χιλιάδες χρόνια παλιά,

6

7

είτε στις ρέουσες σκιές των ψηλών δένδρων που στεφανώνουν τον λόφο κοντά μας, είτε στο πυρωμένο έδαφος που φαίνεται να μην εκθέτει καμμία ιδιαίτερη σημασία στο βλέμμα και στο νού, θαυμάσαμε το αντικείμενο που υπήρχε έτσι. Ανάμεσα στα άλλα αντικείμενα αντιστάθηκε και δέσμευσε το ενδιαφέρον, περιόρισε την ανεμελιά μας, ρύθμισε βίαια την πρόθεση, πρόδωσε την βεβαιότητα για την ώρα και τις στιγμές που θα κυλούσαν όπως το κοινόχρηστο χθές στις σκοπιμότητές μας, κραύγασε την επιταγή του, ανάγκασε την πορεία, τις πορείες μας. Και εμείς, αντιδράσαμε, ενοχληθήκαμε, σαν παιδιά και έμπειροι στη ζωή ανιχνευτές. Πλησιάσαμε και απομακρυνθήκαμε, συζητήσαμε για το λίγο και το πλεονάζον πρώτο μήνυμά του, βουτήξαμε στη θάλασσα αλλά δεν βουτήξαμε στην ικανοποίησή μας. Εκεί, λοιπόν, κοντά στην ακτή μας, στην ακτή όπου ξεβραστήκαμε παρότι φάνηκε πως κατεβήκαμε από τα ψηλότερα βουνά, πως πλεύσαμε με τα μεγαλύτερα από τα σιδερένια πλοία, πως προσγειωθήκαμε, κάποτε στο μέλλον, με τις ισχυρότερες από ποτέ μηχανές που τιθάσευσαν, εμείς το κάναμε, την βαρύτητα, τρομάξαμε από την δύναμη που διέθεσε η μικρή κόκκινη βαλίτσα με τις λίγες και πολλές πέτρες στο εσωτερικό της. Με σκοπό, εμείς, συμφωνήσαμε, θέλοντας και μη. Ρυθμίσαμε τον τρόπο να περιερχόμαστε και να διαβάζουμε τα έργα μας. Τα έργα, νομίσαμε, και, γιαυτό, ορμήσαμε στις εφήμερες σημασίες τους, δεν χρειάζονται να περιφέρονται σε τόπους και αίθουσες βεβαιοτήτων. Εκεί που, όταν τα εγκαταλείψουμε, χάνουν αμέσως τις ιδιότητες και την ταυτότητά τους, χάνουν τα κείμενά τους, χάνουν την παραγωγό ουσία τους και καταρρέουν στα αρχεία των υπογείων τακτοποιήσεών τους.

10 11

...θα λειάνει και θα εξατμίσει τις υπάρξεις μας...

Τα έργα μας μπερδεύτηκαν και μπερδεύονται ακόμη με τα υπόλοιπα μέρη του μικρού και εύθραυστου περιβάλλοντος, του κόσμου όπου με θράσος τα αφήσαμε να ορίζουν το εκκρεμές κείμενό τους, να ενοχλούν. Να βασανίζουν και να διατρυπούν, να περιορίζουν και να προσβάλλουν κάθε στιγμή την διάθεσή μας. Τα έργα μας. Οι εχθροί μας, οι εραστές και οι ερωμένες που αγκαλιάζουμε και βυθιζόμαστε στο ενδιαφέρον τους ώστε να απομακρυνθούμε για πολύ αμέσως μετά. Τα έργα που καθορίζουν την περιοχή της έκτασής τους ως δυνατοί σύνδεσμοι ορισμών και, ταυτόχρονα, εξασθενούν και εξουδετερώνονται από τον υλικό περίγυρό τους, που είναι και δεν είναι. Με αυτή την σκέψη και αυτή τη διάθεση, με αυτό το ισχυρό πολιτικό πρόγραμμα, με αυτή την υπερβολική φιλοσοφική προσέγγιση ταιριάξαμε και μαζευτήκαμε γύρω, κοντά, στην έκτακτη απόσταση από την κόκκινη βαλίτσα με τις λίγες και πολλές πέτρες στο εσωτερικό της. Στο πολιτισμό που διαπερνούμε και σε λίγο θα διαπεράσει, θα λιάνει και θα εξατμίσει, τις υπάρξεις μας, σβήνοντας τη σημασία τους, καταφέραμε τόσα πολλά. Συνέχεια παράγουμε και διαθέτουμε στην πραγματικότητα μυριάδες σωστά και ακριβή αντικείμενα, τον πλούτο που λυτρώνει, που προστατεύει το νου από τη βία των ακριβών ερωτήσεων για τη σχέση μας με τον κόσμο. Κοιτάζουμε, χειριζόμαστε, αποκρινόμαστε ή εξαιρούμε το ενδιαφέρον από τα πολύπλοκα ποικίλα αντικείμενα. Απασχολούμε το νου ώστε να μην παγιδευτεί στο τρομερό κενό των σημασιών. Περιοριζόμαστε στις θρησκείες γιατί δεν θέλουμε να ταξιδέψουμε προς τα άστρα. Παγιδευόμαστε στον κατακλυσμό των αντικειμένων γιατί δεν θέλουμε να πειθαρχήσουμε στα ζητήματα της συλλογικής και αλληλέγγυας ζωής του είδους. Τυλίγουμε τα

12 13

έκτακτα σώματα με τα κοσμήματά τους, προσβάλλοντας, έτσι, τη γυμνότητα της εξαιρετικής κατασκευής μας, τρομάζουμε και βυθιζόμαστε στις σκιές αλλά δεν αντιμετωπίζουμε γενναία τα λαμπρά κείμενα των συμπτώσεών μας. Η κόκκινη βαλίτσα όρισε το χώρο και των χρόνο των ειδικών και γενικών σχέσεων που χρειάστηκε να υπερασπίσουμε. Μπερδεμένη με τα άλλα σημαντικά αντικείμενα χρειάστηκε την προσέγγιση και το ενδιαφέρον από τον ένα και την άλλη ζωοδότρια επισκέπτρια της ιδεατής περιοχής όπου ξεχείλιζε η αφόρητη φορητή σημασία της. Η υλικότητα του δρόμου, των ξερών ή κορεσμένων στο πράσινό τους φυτών και δένδρων, των αυτοκινήτων θυλάκων της ζωής, των παφλασμών και των κυματισμών, του αέρα και των συζητήσεων που δύσκολα έμεναν στη θέση τους, των σκιών. Των χαιρετισμών και των διαλευκάνσεων της σημασίας της κοπέλλας που διέρχεται, εξορμά, λογχίζει με την πράξη της τον άνεμο, περιμένει, υπομένει, περιορίζει και αποσπά το βλέμμα της από εκεί όπου τακτοποίησε αυτό που σιγά-σιγά ωριμάζει και πρόκειται να διαθέσει τον ακριβό εαυτό του, χρειάζεται να αποκωδικοποιηθεί, να φανεί. Οι διαδρομές, οι σκέψεις μας, οι σιωπές και οι διάδρομοι των διαλόγων μας έστηναν και έλυναν συνέχεια τον ιστό τους. Η βαλίτσα είναι και συστήνει το σύμβολο του ορισμένου πολιτισμού για την πρόσκαιρη, την φευγαλέα παρουσία, εδώ και εκεί. Για την νομαδικότητα, τις τεχνικές που εφεύραμε, ώστε να διαπερνούμε τους αλλεπαλλήλους συμμαζεμένους και απέραντους χώρους, προστατευμένοι και ασφαλείς.

14 15

Τεχνικές διαθέσιμες και έκτακτες στις προσκλήσεις και τις συστάσεις. Η βαλίτσα περικλείει και προστατεύει τις ιδέες, προστατεύει την ιδέα για τα καθαρά και στεγνά ρούχα, την ιδέα για την κάλυψη του σώματος με υφάσματα και σχέδια, με κοσμήματα, με λέξεις και διαθέσεις που το τιθασεύουν και το σταματούν. Περιλαμβάνει τους εαυτούς μας, τον κόσμο των υποθέσεων, των εξαιρέσεων και των υπερβολών, των φόβων. Περιλαμβανει, δηλαδή, τον εαυτό καθώς από τον εαυτό μεταφέρεται. Μια εκδίπλωση της βεβαιότητας της ύπαρξής μας, μια θήκη των υλικών που μας συναπαρτίζουν όσο και όταν χρειαστεί. Για να φτάσουμε στην βαλίτσα χρειάζεται να περπατήσουμε πάνω στα ίχνη και τις πορείες ενός χάρτη που πλέχτηκε και τακτοποιήθηκε στο σκιερό υπόστεγο στην ακτή. Χάρτη που άλλες φορές οδηγεί και προβλέπει σωστά, ακριβώς, την εκκίνηση και το πέρασμα, άλλες φορές, αστοχεί γιατί πλέει στην επιφάνεια της θάλασσας ή τυλίγει το ευχάριστο γυναικείο γυμνό σώμα. Ωστε, εφόσον χρειαστεί να συμβουλευτούμε την ακρίβειά του να πρέπει να ξεχαστούμε αρκετά στους έρωτες και τα τερτίπια της τοπικής μυθολογίας που συνιστά και διεγείρει τα όνειρά μας. Θα χρειαστεί να ασφαλίσουμε τη διήγηση αυτής και κάθε επομένης προσέγγισης. Κάθε μελλοντικής εκδήλωσης των διαθέσεων και της αγωγής μας. Με χειρισμούς, με χειρονομίες, με εγχειρήσεις, αντιμεταθέσεις, υπερβολές και διαπεράσεις της ουσίας των συνθέσεων που επιχειρούμε να δημιουργήσουμε, να συνδυάσουμε, να ταιριάξουμε σε αυτόν τον θύλακα χώρου και χρόνου. Με απλές και δυσκολότερες αναφορές στο πάνθεο των μύθων που αγαπήσαμε και γρήγορα εγκαταλείπουμε επειδή, ήδη, οι νέες κατακτήσεις του πνεύματος, του φωτοδότη τεχνήτη ανθρώπου, γεννούν τους νέους μύθους δεμένους στην πανίσχυρη εύφορη σκέψη και τεχνική.

16 17

Καθώς εγκαταλείπουμε την ιδέα του σπαργανωμένου λίθου που η Ρέα δίνει στον Κρόνο να καταπιεί ώστε να διασώσει τον διασπάστη Δία στην σπηλιά του όρους δίκτη, στην Κρήτη, καθώς αποχαιρετούμε τον μύθο της καταγωγής μας ως λαού του μυθοπλάστη Ισιώδου (Θεογονία), των ανθρώπων, δηλαδή, που γεννήθηκαν από την σπορά των λίθων, κοιτάζουμε όσο μακρύτερα μπορούμε, βαθιά στο ηλιακό μας διάστημα, στο μέλλον μας. Εκεί από όπου έρχονται οι νέοι μύθοι. Διαφορετικοί, γιατί πρόκειται να επαληθευτούν ακέραια, σημαντικοί, γιατί πρόκειται να μας τραβήξουν στο διαθέσιμο σύμπαν τους, γοητευτικοί, γιατί θα παραδοθούμε στην υλικότητα της χάρης τους, οδηγοί μύθοι προς τα ποικίλα περιεχόμενά τους που πρόκειται να πλάσουμε αμέσως μόλις, κάθε φορά, τους πιάσουμε στη σκέψη μας. Οι πέτρες λοιπόν, σαν αυτές που γέννησαν τους ανθρώπους, περιστρέφονται και περιμενουν μακριά από αυτήν την φανταστική και ιδιότροπη ακτή των αποθέσεών μας. Ανάμεσα στους πλανήτες θεούς, τον Άρη και τον Δία, αλλά και μακρύτερα, στην ζώνη του Kuiper, περιμένουν. Να μεταμορφωθούν σε ασύγκριτες νέες υλικές μορφές όταν η ανεπανάληπτη ανθρώπινη δυνατότητα θα εξορύξει, θα ‘’καταβροχθήσει’’, πάλι, την ουσία τους μεταπλάθοντάς την σε οχήματα, σε υλικά, σε νερό, σαν αυτό όπου βυθίζουμε τα σώματά μας, σαν αυτό που κυλάει στα σπλάχνα μας, σαν αυτό που καθρεφτίζουμε τις υπάρξεις μας και αναπολούμε την μια και τις πολλές σημασίες που νοηματοδοτούν τα πρώτα και τα ύστερα έμπειρα βήματα στις ακτές των ονείρων μας. Φαίνεται, λοιπόν, πως εκεί, στο ανοικτό πεδίο στοχασμού που κείτεται μπροστά μας αυτή την θερμοτάτη λαμπρή ημέρα, λίγο μακρύτερα από την δράση της ανεμοδαρμένης ακτής, τιθασεύονται και αναμένουν την

18 19

έκρηξή τους οι θρυαλλίδες έννοιες που θα ανατινάξουν την διάθεσή μας σε κραυγές λέξεων και ταχύτατα ζωοφόρα θραύσματα διαθέσεων καθώς ήδη συσσωρεύεται και πρόκειται να διατεθεί στην αγάπη μας η σχέση που συνδέει την μυθολογική απαρχή της γέννησής μας με το απώτατο σύνορο του μέλλοντος, το ως εκεί που μπορούμε να υποθέσουμε. Από τον Ζέφυρο, τον Βοριά και τον Νότο, τους σκληρόκαρδους ανέμους της ποίησης του μυθοδότη Ισιώδου (...ανέμους τέκε καρτεροθύμους, αργέστην Ζέφυρον Βορέην τ’αιψηροκέλευθον και Νότον, εν φιλότητι θεά Θεώ ευνηθείσα...) εμπιστευόμαστε πιά την κίνησή μας στον υπερταχύ και βέβαιο ηλιακό άνεμο που θα μεταφέρει ασφαλώς τους/τις ναύτες του μεταξύ διαστήματος στις ακτές, στις επιφάνειες, του Εωσφόρου, του Αυγερινού, του Αποσπερίτη, του πλανήτη Αφροδίτη που γεννήθηκε από την Ηώ, την θεότητα της αυγής, την ηφαιστειώδη δορυφόρο του πατέρα-πλανήτη Δία (...Τους δε μετ’αστέρα τικτ’ Ηοσφόρον Ηριγένεια άστρα τε λαμπετόωντα, τα τους ουρανούς εστεφάνωται...) όπου και εκεί, με τον τρόπο της φυσικής συνθήκης, την βαρυτική δύναμη του πατέρα Δία, εκβάλλει τους ρευστούς βράχους της (...πρώτον δ’εξέμεσε λίθος, πύματον καταπίνων –τον μεν Ζεύς στήριξε κατα χθονός ευρυοδείης...) που πρόκειται, ποιός ξέρει πότε και πως, θα λιώσουν και πάλι εξαιτίας των θαυμαστών μηχανών στα Deep Space Industries εργοστάσια για να μεταμορφωθούν σε νέες μηχανές, σε νέους σημαντικούς και ορισμένους μύθους που θα εξωθήσουν τις γενιές στα ακαθόριστα ακόμη απώτατα.

Ο χάρτης που συνδέει την μυθική ναυτιλία των αφηγήσεων και την επικειμένη διαπέραση του εγγύς διαστήματος έχει ήδη πλεχτεί και δωρίστηκε σε εκείνους τους μέλλοντες κατοίκους των ακτών και των υπερυψηλών ορέων, των φανταστικών και των πραγματικών αλλά απροσέγγιστων στην εμπειρία γεωγραφιών. Επίπεδος, απλώνεται πάνω στις μυριάδες των συμπαγών σκουροχρώμων λειασμένων λίθων της ακτής μας οδηγώντας σωστά προς την ζώνη των δεσμευμένων από τον Ποσειδώνα πλανήτη αστεροειδών. Εύπλαστος στρωμμένος πάνω στην επιφάνεια του νερού διαδηλώνει την ευπλαστότητα του διαστήματος από την αόρατη στο βλέμμα δύναμη των βαρυτικών πεδίων, περιφερόμενος πάνω στο ιδιαίτερο γυναικείο σώμα διαδηλώνει την τάξη μιας διαφορετικής και απροσέγγιστης ακόμη καμπύλωσης που μπορεί να συνδέσει αμέσως τα υπέρτατα των άκρων εκεί με τα βέβαια της ανθρωπίνης οπτικής εμπειρίας. Οι προβολές των εννοιών, οι μεταφορές και οι αντιμεταθέσεις προσέβαλλαν ήδη τη σκέψη. Με κάποιο τρόπο, κάθε στιγμή, στη σκιά ή στην κατάφωτη ακτή παρασυρόμαστε. Εκθέτουμε σύντομες άστατες και ακατέργαστες προτάσεις. Χαρτογραφούμε με τον στιγμιαίο τρόπο της συνθήκης μας ερωτήσεις και φράσεις που διακόπτονται καθώς οι ματιές γράφονται και επανεγγράφονται αποκτώντας την συμπαγότητα του αστεροειδή που αναζητά την ακτή του.

20 21

πορτραίτο : Σοφία Τσερκέζη

‘’Μήπως μπορούμε να δούμε...’’ ακούω και ακούμε περιμένοντας την συνέχεια που θα απελευθερώσει τους ισχυρούς μύες του σώματος ώστε να κοιτάξουμε κάπου, προς ένα εκεί. ‘’Ας το σύρουμε στα κύματα...’’ ακούω και ακούμε μετακινώντας τα σώματά μας και τις προθέσεις μας προς το νερό. ‘’Ο άνεμος το γυρίζει...’’ ακούω και ακούμε καθώς το σύμβολο της πλεύσης και ολοκλήρου του ανθρωπίνου πολιτισμού άγεται και φέρεται στην επιφάνεια του νερού φωτισμένο από τα κατάλοιπα του ηλιακού ανέμου που βρέχουν τα σώματά, τη σκέψη, τις πράξεις και τα έκτακτα επιφωνήματά μας. Ανάμεσά μας, έχουν ήδη οριστεί και περιοριστεί οι βεβαιότητες.

22 23

βιογραφικό δελτίο Ο Ιορδάνης Στυλίδης γεννήθηκε στην πόλη Έδεσσα του νομού Πέλλας το 1959. Απόφοιτος της σχολής Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και διδάσκει τα μαθήματα «Σχεδιασμός χώρων μικρής κλίμακας και αντικειμένων», «Αρχιτεκτονική σύνθεση ΙΙΙ», «Αρχιτεκτονική σύνθεση ΙV» και «Επικοινωνία και Σχεδιασμός». Κατέχει, επίσης, το πτυχίο Οικονομικών σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ως εικαστικός ακτιβιστής έχει στο ενεργητικό του 20 (είκοσι) ατομικές εκθέσεις καθώς και πολλαπλές συμμετοχές σε Μπιενάλε και Τριεννάλε στην Ευρώπη από το 1980. Οι τελευταίες δύο εκθέσεις του είναι ψηφιακές και βρίσκονται στην ιστοσελίδα του, στη θέση video.

οι ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ / σύντομα κείμενα για τις εικόνες https://issuu.com/iordanisstylidis/docs/___________________________________

stilidis2@gmail.com

ΕΚΔΟΤΗΡΙΟ ΣΗΜΑΣΙΩΝ / σύντομα κείμενα για έκτακτα γεγονότα https://issuu.com/iordanisstylidis/docs/001________________________________

Παράλληλα με το διδακτικό του έργο διοργανώνει, διευθύνει και συμμετέχει σε εκπαιδευτικά ταξίδια (Ινδία, Ομάν, Αίγυπτος, Νεπάλ, Γερμανία, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Αυστρία, Ελβετία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ιαπωνία), συλλογικά εργαστήρια σχεδιασμού σε κοινότητες της ελληνικής περιφέρειας (Δάσος Ελατιάς/Νομός Δράμας, Κοινότητα Βλάστης/Νομός Κοζάνης, δήμος Φερών/Νομός Έβρου, δήμος Μακρυνίτσας/Νομός Μαγνησίας, δήμος Σφακιωτών/Νομός Λευκάδας, δ.δ. Ολυμπιάδας/Νομός Χαλκιδικής, δ.δ. Γεφυρουδίου/ Νομός Σερρών, περιοχή Χρυσοπηγής/δήμος Σερρών, περιοχή Αργαλαστής (συνεδριακό κέντρο ΠΑΟΥ-Π.Θ.) /δήμος Μαγνησίας, καθώς και ανιχνεύσεις πόλεων (Βερολίνο, Ιστανμπούλ, Βενετία, Νέα Υόρκη, Τόκιο). Τόσο στα εκπαιδευτικά ταξίδια όσο, κυρίως, στα πολυεθνικά και διαπανεπιστημιακά εργαστήρια τεκμηρίωσης και σχεδιασμού, (όπως το καλοκαιρινό σπουδαστήριο της U.M.A.R. στην Αίγυπτο (Κάϊρο) το 2009 όπου και έλαβε μέρος ως επιβλέπων καθηγητής-επιστημονικός υπεύθυνος αλλά και εκείνο στο Πόρτ-Σαϊντ της Εγίπτου) επιχειρείται η επέκταση και ο εμπλουτισμός της συμβατικής εκπαιδευτικής διαδικασίας με ειδικές διαλέξεις, συζητήσεις και σχεδιαστικές πρακτικές για τα ζωτικά ζητήματα της Αρχιτεκτονικής θεωρίας και πράξης αλλά και την ανίχνευση και διατύπωση λόγου για τους τόπους και τα τοπία, που βρίσκονται, συνήθως, στο περιθώριο των ειδικών και τυπικών ακαδημαϊκών πειθαρχιών και προσεγγίσεων.

http://www.arch.uth.gr/DDW2014/ http://www.arch.uth.gr/PAW2015/

http://www.arch.uth.gr/LAKE2017/main.html

Η διευκρίνηση, η ανάλυση και η διευρεύνηση in situ των συστατικών στοιχείων των ταυτοτήτων για το τοπίο, την πολυπολιτισμικότητα και την συνύπαρξη πολιτισμικών ενοτήτων ως γεννετήρια ιδιότητα των περιφερειών και των μητροπόλεων του πλανήτη, την εκπαίδευση στο στοχασμό και την ανάλυση των φαινομένων αλλά και των δομικών υποβάθρων των πόλεων, την εκπαίδευση στον σχεδιασμό και την δημιουργία αρχείων διελεύσεων (ημερολογίων), την εκπαίδευση στην αναγνώριση και τις τακτικές της αυτεπίγνωσης, των παραμέτρων δηλαδή και των λεπτομερειών της κοινής ζωής σε κοινότητες, τμήματα πόλεων και μητροπολιτικών λεπτομερειών του πλανήτη, αποτελεί ένα ακόμη ειδικό πεδίο πρακτικής και στοχασμού στο πλαίσιο των ερευνητικών του ιδιοτήτων.

https://www.youtube.com/watch?v=n8JeokvI7yw

δράσεις, συζητήσεις, εντοπισμοί, συμπεράσματα

για τις πράξεις και τα επεισόδια στις ακτές 2018 Αύγουστος, 24 - 26 ακτή ψαροπούλι, Βασιλικά, Εύβοια, κτήμα ΞΟΥΤΚΑ