OTHER PLACES 2016 issuu

ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΣΤΥΛΙΔΗΣ

other places

ανταποκρίσεις σε γεγονότα και δημόσιες πράξεις κείμενα, υποθέσεις, στάσεις, σημεία 11 09 2007, πόλη της θεσσαλονίκης στον Απόστολο Καλφοπουλο

2016

αναθεωρημένη έκδοση

β

το στρατόπεδο • το νοσοκομείο • το σχολείο • η φυλακή • το νεκροταφείο

other places 11 Σεπτεμβρίου 2007, 19.15, απόγευμα 2 Φεβρουαρίου 2016, απόγευμα

αναθεωρημένη ψηφιακή έκδοση

το χαμάμ • το πάρκο • το μπουρδέλο • το γυμναστήριο • το θέρετρο

ώστε να νοηματοδοτηθεί η εγγύς κοινωνική τοπολογία, η στάση και η σταθερότητα του σώματος, η έκταση και ο πληθυσμός των εύπλαστων ιδεών η ορισμένη σειρά

ο Φουκώ επισημαίνει ως σημαίνουσα καταστα ανάμεσα στο ‘’αυτό’’ (το ‘’ηθικό’’, το ‘’λογικό’’, το το ‘’παράλογο’’, το ‘’ασχημο’’). Οι ετεροτοπίε εκτοπίζεται ό,τι θεωρείται ανήθικο, παράλογο κυριαρχήσει ως γενικά και ορισμένα, χωρικά κα νοηματικές και υλικές περιοχές λογικής, ηθικ των ετεροτοποιών υιοθετουνται και οριοθετούν υποκείμενα, φορείς και χειριστές σχέσεων δραστ Παρεκλίσεις και αποκλίσεις από τις νόρμες (θεάμ συμπεριφοράς επιτηρούνται και τακτοποιούνται α ισοζύγιο της θεαματικής ρύθμισης μεταξύ των πε πεδίο της σύγχρονης δυτικής ταυτοτητας. Οι ετερ στο δυνατό εμβαδό των διαμορφώσεων της ‘’δι σταθεροποιώντας εξαιρετικούς θύλακες αιρετικ την τυπική ταυτότητα παρά την ισχύ των τελετών Έτσι, το λειτουργικό και το λογικό, το λείο και το λ ορθολογικός κάνναβος (ιδεώδες σύνταγμα του μ δίπλα και απέναντι, εδώ και εκεί, σε σχέση με έ ρυθμίζεται από το ‘’άμορφο’’, το ‘’απαγορευμένο

ατική συνθήκη της νεοτερικότητας τη διάκριση ο ‘’ωραίο’’) και στο ‘’έτερο’’ (το ‘’ανήθικο’’, ες, σύμφωνα με τον Φουκώ, είναι τόποι όπου ο και άσχημο επειδή, ήδη, έχουν οριστεί και αι πολιτισμικά συστημικά αξιώματα, εξαιρετικές κής και ‘’ωραιότητας’’. Οι περιοχές νοήματος νται σε σχέση με τα τακτοποιημένα στο χώρο τηριότητας και πρακτικών. ματα και θεαματικοί χειρισμοί του νοήματος) της από τις τεχνολογίες ελέγχου (επιτήρηση). Έτσι, το εριοχών νόρμας και ετεροτοπίας διαμορφώνει το ροτοπίες, παρόλαυτά, περιέχουν και περιέχονται ιαυγούς’’ κανονικότητας, καταλαμβάνοντας και κού νοήματος, συντρίβοντας σε κάθε ευκαιρία ν της κανονικοποίησης της συμπεριφοράς. λευκό, η διαφάνεια, η πανοπτική ρύθμιση και ο μοντερνισμού) διευθύνονται και παρατάσσονται ένα ακαθόριστο ‘’υψηλό’’ που προϋποθέτει και ο’’ το ‘’απεχθές’’, το ‘’σκοτεινό’’.

το έργο το στρατόπεδο • το νοσοκομείο • το σχολείο • η φυλακή • το νεκροταφείο

other places

το χαμάμ • το πάρκο • το μπουρδέλο • το γυμναστήριο • το θέρετρο

Οι ετεροτοπίες που προτάθηκαν και προσφέρθηκαν ως θεματικές περιοχές στην έκθεση από τον επιμελητή της Απόστολο Καλφόπουλο είναι: το Στρατόπεδο, το Νοσοκομείο, το Σχολείο, η Φυλακή, το Νεκροταφείο, το Χαμάμ, το Πάρκο, το Μπουρδέλο, το Γυμναστήριο και το Θέρετρο. Προηγήθηκε και λειτούργησε ένα διήμερο εργαστήριο με 10 ‘’καλλιτέχνες’’ και 10 αρχιτέκτονες (συζητήσεις, παρουσιάσεις, επιτόπου επισκέψεις, καταγραφές) και ζητήθηκε να παρουσιάσουν 10 νέες ετεροτοπίες. Η επίσκεψη και η κριτική αποτίμηση συνέβη στον και από τον Ιορδάνη Στυλίδη. Το τεύχος σχεδιάστηκε, εκδόθηκε σε δύο χειροποίητα αντίτυπα (2007), και αποδόθηκε στον επιμελητή της έκθεσης μετά από λίγες ημέρες. Τώρα (2016) το ίδιο τεύχος, με αναθεωρημένο το κείμενό του, εκδίδεται στο ψηφιακό συνεχές.

4

5

GATΤACA

GATΤACA

DARK CITY

A.I.

other places ΤΟΠΟΙ συντμήσεις του νοήματος απώλεια ή ενταση της χειρονομίας

Η έκθεση –συλλογή χειρονομιών- και η ιδεολογική σταθεροποίηση των πεποιθήσεων και των γεγονότων που μετέφερε, συνέβη στο εσωτερικό του ισχυρού φλοιού ενός κτιρίου αποθήκευσης προϊόντων (καταψύκτης στο λιμάνι της πόλης της Θεσαλονίκης). Για να συντηρηθούν ένα διάστημα χρόνου. Σταθερά, όπως η ανάγκη της κοινωνίας που τα παράγει και τα διανέμει. Αναλλοίωτα, στη μορφή και το περιεχόμενό τους, όπως η ανάγκη και η ελπίδα της κοινωνίας που εποπτεύει συνεχώς το σώμα και κάθε αντικείμενο γύρω του και ζεί στην αφόρητη αγωνία ενός μικρού σημαδιού (GATΤAGA - Adrew Nikols), μιας ρωγμής, μιας λέξης, που θα αλλάξει το βάρος της πρότασης και θα προκαλέσει τη συντριβή κάθε αξίας που συνέχει το κείμενό της. Στο κτήριο περιθάλπονται εκείνες οι σταθερές που ενισχύουν και υπονομεύουν ταυτόχρονα το νόημα και τις πρακτικές μιας παρα-φυσικής ετοιμότητας (ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ - Steven Spielberg), που διαλαλούν την αγριότητα του πραγματισμού, τη σταθερότητα της πόζας των βιομηχανικών εικόνων, τους κόσμους των ελάχιστων αφηγήσεων, των ορίων ενός αναδιατασσόμενου σύμπαντος που απέχουν όσο ένας σύντομος περίπατος (ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΟΛΗ - Alex Proyas). Στο κτίριο εδράζεται και υποστηρίζεται η πλοκή μιας σειράς συμβολισμών και συμβόλων ώστε να επαληθευτεί και να φωταγωγηθεί η επίκαιρη κοινωνική τοπολογία, η ένταση και η σταθερότητα της φωνής που εκβάλλει το απόφθεγμά της, το εμβαδόν του πεδίου και ο πληθυσμός των ιδεών που διαμορφώνουν την διαρκή συμμόρφωση και παραμόρφωσή του, η ορισμένη και ακατάστατη σειρά των αποδεκτών κινήσεων και χειρονομιών, τα δεκάδες δείγματα της εύρωστης περιεχόμενης και εκτιθέμενης συμβολικής ζωής .

6

7

other places

Στο κτίριο που δεν υπάρχει πιά

… διαμορφώθηκε μια εφήμερη περιοχή πυκνού νοήματος φτιαγμένη από σημαντικές και πλεγμένες τροχιές δραστηριότητας. Εκεί, μέσα του, ξαναγράφτηκαν οι πρόσκαιρες λεπτομέρειες και οι διαρκέστερες δηλώσεις που τροποποίησαν τον εγγύς ορίζοντα των γεγονότων έως ότου η κατάψυξή του το απέσυρε και πάλι από τη μνήμη της πόλης. Εκεί (2007) ενισχύθηκε το νόημα και η δυναμική της αιώρισης ανάμεσα στην εννόηση της συνύπαρξης με την και στην αταξία της πλοκής με το φαινόμενο της πόλης, εκεί ενισχύθηκε το νόημα των δικτύων και των χαρτογραφημένων λεπτομερειών που συντηρούν την άστατη και απροσδιόριστη, την αταίριαστη πληροφορία αλλά, επίσης, προσβάλλουν και επιβάλλουν την πολύτροπη σιωπή. Τη σιωπή που συνοδεύει τον ένα και όλα τα μείγματα των ήχων, τις χειρονομίες και τις δαπανηρές ασκήσεις νοήματος, κάθε άσκοπο δείκτη ζωής που πέρασε και δεν άφησε το ειδικό πλεόνασμά του ώστε να μοιραστεί και να αλλάξει κάτι στο μέλλον. Σε εκείνο το μακρινό μέλλον (2016) όπου, τώρα, εξελισσεται η έγκλειστη και ερμητική ζωή μας.

Στον κεντρικό διάδρομο

… απλώνεται η ησυχία της ψύξης, διαδηλώνεται η αναμονή του βηματισμού ενός εργάτη, αναβλύζει η ακραία και βαριά μυρωδιά της κατάβασης σε οποιοδήποτε βαθύ και σκοτεινό εσωτερικό, προστατεύεται η βεβαιότητα πως η διαπεραστική ματιά δεν θα οξειδώσει τα μέταλλα, δεν θα λύσει την συνέχεια των υλικών ώστε να καταρρεύσει πρώτα μία κολώνα και ύστερα ένα δοκάρι, η σιωπή να γίνει θόρυβος και το σκοτάδι μιά λάμψη αποχαιρετισμού του πράγματος που χάνει την μορφή του, που καταρρέει, που τείνει προς την επιπεδότητα, που βυθίζεται και απολύεται από τη μνήμη. Η ψύξη, ο θερμικός θάνατος, είναι η τελευταία στιγμή του κόσμου. Η ψύξη (έννοια) ορίζει ένα πεδίο ασταθούς νοήματος που, όμως, ως εγκατάσταση στην πραγματικότητα, πρέπει να κατανοηθεί από την συνείδηση που εννοεί, θρηνεί και τρεμουλιάζει ανάμεσα στις απολύσεις των τάξεων, των διαρροών του περιεχομένου αυτού του νοήματος. ‘’Ποιά είναι η έκταση όσων εννοούμε;’’ …θα ακούγαμε να λέγεται αν μπορούσαμε να βρεθούμε, εμείς, ο ένας, η μία, σε ένα εξωτερικό σημείο αυτού του μοναδικού χωρικού στιγμιοτύπου έτοιμοι να συλλέξουμε την τελευταία δυνατή και υπερβολική ποσότητα θερμότητας ώστε να σταθεροποιηθούμε. Όσο απομένει. Ήδη μη όντες.

8

9

other places Η λέξη ψύξη και η περιοχή νοήματος που συγκρατείται από το νόημά της εκδίδονται ως παιχνίδι και ως δυνατό φοβερό βαλλιστικό όπλο διεμβολισμού της πραγματικότητας. Ψάχνουμε και διαπραγματευόμαστε είτε τη σχέση της λέξης με το ‘’μπλέ του κοβαλτίου’’ (φτάνοντας, παίζοντας, από την εύφορη επιθυμία της θέασης ενός σωρού σκόνης έως τον Ίβ ΚλάΪν, το κυανούν του Μιλορί και τα ορυχεία του ‘’λάπις λάζουλι’’ στο Ουζμπεκιστάν) είτε με την κολλώδη φλεγομένη ζελατίνα, (το αντίθετό της) το περιεχόμενο, δηλαδή, μιας δεξαμενής ‘’ναπάλμ’’, (φτάνοντας, παίζοντας, από τα εγκαύματα στο Γράμμο και στο Βίτσι έως το Βιετνάμ και την Καμπότζη). Από την ψύξη ενός φωτεινού πίνακα με ακτινογραφίες υποσχέσεων και πιθανοτήτων στην θερμότητα μιας ζωηρής κίνησης, ενός θεραπευτικού χειρισμού, μιας ζεστής και ιδρωμένης αγκαλιάς. Τι μπορεί να σταματήσει την εξάπλωση αυτού του σύμπαντος των γραπτών προφερομένων (το κείμενο εντός του οποίου διάγουμε) πιθανολογήσεων; Πως μπορεί αυτό το ‘’τι’’ να αποκτήσει διευθύνσεις και ορισμούς, να ενεργοποιήσει και να σταθεροποιήσει διόδους εκτατής και έξαλης χρήσιμης πληροφορίας; Να διασπείρει σωτήρια στεγανά νοήματος, συγγένειες ζητημάτων και διαβαθμίσεις αξίας των συνδεδεμένων μερών του ώστε, εντέλει, να απειλήσει τη συνέπεια του φυσικου σώματος του φορέα του; (Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ - Stanley Kubrick). Και τότε… πως αυτό το ιδεώδες σώμα αποδέκτης θα πυροδοτηθεί και θα λάμψει; ποιούς θα φωτίσει; για πόσο χρόνο; πόσος είναι αυτός ο χρόνος που κατοικείται το έργο; που ενσωματώνει και διαθέτει τον πυροτεχνικό μηχανισμό του και, εντέλει, διασπείρει την κολλώδη ουσία του κατακαίοντας ένα περίβλημα σχέσεων; Υπάρχει άραγε η πιθανότητα, αυτή η άστατη φήμη (…ενός έργου που μπορεί και πρόκειται να αιχμαλωτίσει το βλέμμα και τη σκέψη για πάντα…) να διασκορπιστεί συσκευασμένο και διάπυρο στον φαινόμενο κόσμο του; να υποβάλλει τους τρόπους της θέασής του αλλά και της σχέσης του με τους θεατές του; να κατευθύνει με ακρίβεια την συμπεριφορά; Να μετακινηθεί, ως φήμη και παρόν γεγονός, από το παρελθόν συμβάν της έκλυσής του στην επαλήθευσή, κάποτε στο μέλλον, μιας επόμενης ερώτησης για τη φύση του;

10

11

Τι είναι το κτίριο-φυλάκιο; η περιοχή κρίσης της το μυθικό άσυλο για όσους απλώνουν και μαζεύουν τα ποιοί είναι οι φύλακες και ποιοί οι δάσκαλοι που πλάθουν και διατάσσουν το περιεχόμενό του; ποιοι είναι οι φορείς που σπέρνουν το νόημά του;

σύγχρονης απώλειας του νοήματος; ίχνη τους μέσα στον ωκεανό του αστικού τρόμου;

other places Ποιά είναι λοιπόν η αρχή αυτού του ‘’τι’’; ποια είναι η νοηματική έκταση του ‘’είναι’’ του, η απόδωση της πληρότητάς του στην πραγματικότητα; Πως θα διαπιστωθεί το δώρισμά του, το υπόλοιπο, το πρόσθετο, κάθε δείγμα της κατάστασής του; Πως θα σταθούμε μπροστά ή μέσα σε αυτό το ‘’τι’’ που θερμαίνεται και διαστέλει το περιεχόμενό του ώστε να αποκτήσει τη μορφή και την ειδική συσχέτισή του με το βλέμμα και τη σκέψη μας; Τι θα οριστεί ως φράγμα προστασίας όταν εκδηλωθούν οι υπερβολές και οι εξαιρετικές διακλαδώσεις του; τι θα προκύψει όταν απολυθεί ο πυρήνας αυτής της τάξης των συνεργαζομένων εννοημάτων (στάδια και συμπεριφορές των εγκλεισμένων και αλλεπάλληλων οπτικών προτάσεων στο εσωτερικό της κιβωτού-ψυγείου) και συντρίψει τις βεβαιότητές μας αλλάζοντας για πάντα τους τρόπους που, στις εκδηλώσεις τους, εμπιστευτήκαμε τις ζωές μας; Θα αναγκαστούμε; Θα συμπεριφερθούμε έτσι και αλλιώς, διαφορετικά, μέσα στο διαρκές και σύντομο θραύσμα χρόνου, θα αλλάξουμε τον τρόπο που χειρονομούμε, που θέλουμε να αγκαλιάσουμε, να συγκρατήσουμε το ελάχιστο και το μέγιστο χωρικό αίνιγμα που διατίθεται και αναγκάζει τη συμπεριφορά μας με εκείνο τον τρόπο των παιχνιδιών της νεότητας. Να θελουμε και να μπορούμε στιγμιαία. Ναι, είμαστε… Μπροστά σε ένα ‘’τι’’ που απλώνεται και απαιτεί, δεσμεύει και ανταποκρίνεται στη μέτρηση κάθε αισθητήρα του σώματος. Μπροστά σε μία σειρά περιορισμένων στην θερμοκρασία τους κατασκευών, εκδιδομένων και ελεύθερων στις δηλώσεις και τα εκθέματα της ταχύτατης συνείδησής, προδομένων στις απεικονίσεις των ορμητικών και θαυμασίων προθέσεων που ορίζουν και τακτοποιούν μια πρόσκαιρη τοπολογική αναφορά. Την αναφορά που συγκρατεί χαρτογραφημένο το σύνολο των χειρισμών, που υποβαστάζει ήδη το ογκώδες σημειολογικό τους βάρος, τις συνθέσεις των αντικειμένων τους, τη γραφή από σύντομες ή μεγεθυμένες ηχητικές σειρές και σιωπή.

12

13

other places Η σειρά των έγκλειστων κατασκευών-προτάσεων βρίσκεται πλέον μπροστά μας ουδέτερη, λιμνάζοντας στο νόημά της ετεροτοπίας της, στην ισοζυγισμένη εντροπία των σχέσεών μεταξύ των παρατηρητών και κάθε ζωτικού ιδιώματος της. Έως ότου ο επισκέπτης της, ο άλλος της, θα θελήσει να προσδιορίσει την μέθοδο της ανίχνευσής της, τα ονόματά της, τα βήματα της μοναχικής του συμπλοκής καθώς θα αγωνιστεί να αποκωδικοποιήσει το ερμητικό και ασταθές πεδίο των γεγονότων της. Αυτή η κατακόμβη των σκοτεινών εκθεμάτων έχει ήδη απορροφήσει τον συνθέτη της και εξελίσσεται σε αυτο-ρυθμιζόμενη συλλογήοντότητα αναμένοντας κάποια τελετή έναρξης που θα μετατρέψει την ‘’έτερη’’ φύση της σε ένα οικείο παιχνίδισμα εννοιών και χωρικών ανταποκρίσεων. Τότε, όταν η κατασκευή ανοιχτεί στην επίσκεψη του βλέμματος και του στοχασμού, είτε σαν οραματική υπόσχεση είτε σαν εννοιολογικό υπόλειμμα, μπορεί, θα γίνει, να εκταθεί εκρηκτικά και να συντρίψει το νου και το σώμα του θεατή και επισκέπτη της που επιχειρεί να δημιουργήσει ένα πλεκτό νοηματικό σύνδεσμο ή να αποσυντεθεί, στην έκρηξή της, σε κενό πεδίο θραυσμάτων και διαθέσεων. Το σύμπλεγμα, η συλλογή αυτών των συγκειμένων, οι συνδηλώσεις τους, η παράταξη των ‘’τι’’ και των ‘’είναι’’ της ομάδας, τα τεχνικά και εύκαιρα συμβάντα πρόκειται να συστήσουν και να ορίσουν τη βεβαιότητα και την αντοχή της γέφυρας που συνδέει, που πρέπει να συνδέσει, το περιεχόμενό με την πραγματικότητα. Γιατί όμως, εκεί, στην ετεροτοπία του παλαιού ψυγείου εμπορευμάτων θεωρείται πως έχει εγκατασταθεί και υπάρχει πλέον στον σύντομο χρόνο του, το ερώτημα και το ‘’έτερο’’ νόημα μιας συλλογής εκφράσεων; Γιατί έχει εγκατασταθεί η πρόσκληση προς αυτό και η οφειλή μιας μέλλουσας πράξης ανάγνωσης, κατανόησης και διανομής νοήματος; Η ευφρόσυνη είδηση και η συνοδός αναγκαιότητα της επίσκεψης και της ανίχνευσης, ενός πεδίου στοχαστικών τάσεων που υπόσχονται την έξοδο προς μια νέα κατευθυντήρια αρχή; Προς ποιόν τόπο; προς ποιάν ‘’ετερότητα’’;

14

15

other places Τι υποστηρίζουν οι πράξεις που σπινθιρίζουν το νόημά τους πίσω από τις βαριές βιομηχανικές πόρτες του διαδρόμου; Την αποκάλυψη μιας οραματικής διεύθυνσης του βλέμματος; Την απόλαυση του μείγματος των τυχαίων δράσεων της συνείδησης; Την καταφατική απάντηση στο ερώτημα της σύμφωνης ή της ασύμπτωτης σχέσης της επιθυμίας του δημιουργού και του θεατή ταυτόχρονα; Την απόδειξη πως οι πληθυσμοί των χειρονομιών και των προτάσεων δεν θα βρουν ποτέ αποδεκτες; πως, οι κοινότητες των δημιουργών των πρόσκαιρων θυλάκων νοήματος και οι πληθυσμοί των επισκεπτών τους δεν θα γιορτάσουν τις ταυτόχρονες και ταυτόσημες επιθυμίες τους; Πως, τα αλλεπάλληλα βλέμματα εκείνων που θα διεισδύσουν στη ζωή των έργων δεν θα εκπέμψουν ποτέ εκείνο το ναι της ευφορίας τους; Τι είναι το κτίριο-φυλάκιο; το τελευταίο σημείο δράσης εναντίον της σύγχρονης απώλειας μεριστού νοήματος; Ένα μυθικό άσυλο για εκείνους που απλώνουν και μαζεύουν τα ίχνη τους στον ωκεανό του αστικού τρόμου; Ποιοί είναι οι φύλακες και ποιοί οι δάσκαλοι που αναδιατάσσουν το περιεχόμενό του; πως φέρουν και συντηρούν το νόημά του; Τι φυλάγεται και τι θα απομείνει όταν ο χρόνος τελειώσει και η τυχαία δομή αποσυντεθεί στο νου που επιμένει –συγκρατώντας τα τελευταία σπαράγματανα προστατεύει το περιεχόμενό τους στο ψύχος της τεχνητής συντήρησης; Πως θα περάσει ο χρόνος; πόσος χρόνος θα χρειαστεί ώστε μια επόμενη εκφραστική ποικιλία να στηριχτεί στην επιτάχυνση και το θαυμάσιο ρίζωμα αυτής της πολιτικής συνθήκης (των δέκα τοποθετημένων σε χώρο και χρόνο έργων); Υπάρχουν, ήδη, εκεί (καθώς εκκινούμε για μια συνάντηση), εδώ (καθώς συμπληρώνουμε και διαμορφώνουμε ένα πεδίο σχέσεων εμπλοκής και ερμηνείας), στο σκιερό και ψυχρό μνημείο γεγονότων, δέκα ποικιλίες εμπράγματων σχέσεων που συνδυάζονται και ακολουθούν μία και πολλές υποθέσεις για την ανάγνωσή τους. Την ανάγνωση της ζωτικής σειράς των προτάσεων και των ενεργημάτων που θέλουν να γίνουν πιστευτά, να σταθεροποιήσουν με ανελέητη αυστηρότητα το περιεχόμενό τους, να αντισταθούν, κάποτε, σε εκείνη τη μοναδική στιγμή της υποχώρησης από τη μνήμη στη λήθη, το σβήσιμό τους από τον κόσμο.

16

17

UN CHIEN ANDALOU

LOBSTER

SKANNERS

other places Αργοτερα, η στοχαστική εκκρεμότητα που συνήθως ονομάζουμε κανονικότητα θα εξακολουθήσει να περιλαμβάνει τη σκέψη και τις πράξεις μας, οι λέξεις που επιχειρήθηκε να εξουδετερωθούν εξακολουθούν να συνδυάζονται σε ένα και πολλά διαβήματα νοήματος, η ‘’ετερότητα’’ αιτείται και διαμορφώνει πλέγματα ερωτήσεων, σημαντικές παραγράφους σχέσεων, ισχυρές εικόνες γεγονότων, τις βαριές και κουρασμένες νυχτερινες συζητήσεις. Στον εσωτερικό νοηματικό χώρο αυτής της εκκρεμότητας έχει ήδη σταθεροποιηθεί μια περιοχή εκδηλώσεων της αυταρέσκειας, της δυνάμει δυνατότητας μεταμόρφωσης και γέννησης ενός νέου στοχαστικού επιτεύγματος, ενός εξέχοντος διαμορφωτή της πραγματικότητας που μπορεί να πληρωθεί σε ηθικό και θεσμικό σύστημα ή να σβήσει σε μία νύχτα. Η πόλη-νόρμα αποδεικνύει την ισχύ της. Ως φορέας-απονευρωτής των φανερών και κρυφών κραυγών της νεότητας. Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτές τις απεγνωσμένες χειρονομίες; τι συμβαίνει με εκείνες τις περασμένες χειρονομίες, με εκείνες τις τοποθετήσεις των αντικειμενων σε ένα κλωβό χώρου ώσπου να σχηματιστεί και να ειδωθεί το λιμνάζον νοημά του; τι γνωρίσαμε και, διαυτού, πως συνδεθήκαμε βίαια μαζί του σε ένα διάστημα κοινού χρόνου; τι άφησε η αντιπαράθεσή μας με την αυτή τη σειρά των δηλώσεων ώστε, άλλοι πια, να διανοίξουμε μία νέα κατεύθυνση στο χρόνο μας και στις σκεψεις μας; Πως αυτή η απόθήκη σχέσεων, αυτό το ‘’εκείνο’’ δεν μπόρεσε να εννοηθεί, να πυροδοτηθεί και να εξουδετερώσει την υπερβολική και κυρίαρχη μαζική αγριότητα; Πως εκτεθήκαμε σε αυτή την εκπαιδευτική εύνοια, αυτή την άσκηση στις απλές αλλά και στις σύνθετες αποχρώσεις του νοήματος, σε αυτό που προσδιορίστηκε ως το μεγάλο και δυνατό και περιφραγμένο ‘’άλλο’’ που …να! …εδώ, πρόκειται να αποκαλυφθεί και να προκαλέσει το νου και το σώμα, να κραυγάσει, να αφοδεύσει, να μασήσει τη σάρκα του, να διασπείρει με μιά άγρια χειρονομία, σε ένα ‘’αλλού’’, το κύμα του τρόμου που κατοικεί στο σώμα …να βυθίσει ένα μεγαλο και λαμπερό ξυράφι στο βολβό του ματιού (ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΝΟΣ ΣΚΥΛΟΣ - Salvador Dali, LOBSTER - Γιώργος Λάνθιμος), να καθίσει ήσυχα και να κάψει το λουσμένο με βενζίνη σώμα του (ΒΙΕΤΝΑΜ - βουδιστής μοναχός), να ανοίξει το σώμα του και να κοιτάξει τα ζεστά δίκτυα του αίματος, να βρεί την τελευταία στιγμή ηρεμίας πριν σκάσει το κεφάλι του (SKANNERS-David Kronenberg), να εκτελέσει τον εκτελεστή, να βυθιστεί στο βρωμισμένο.

the BURNING MONK ΩΙΕΤΝΑΜ

18

19

other places Αυτή η συγκατοίκηση του λείου εαυτού με το ιδεώδες ‘’έτερο’’ ενδοστρεφές σώμα του, το ‘’αυτό’’ που απο-βάλλεται με τη βαριά μυρωδιά του ιδρώταγυμναστήριο, την πειθαρχική δύναμη μιας φράσηςστρατοπεδο, την υπόνοια και την ενοχή του θριαμβευτικού νοήματοςσχολείο, την ακρίβεια και αυστηρότητα του παγωμένου μετάλλουφυλακή, τον κοινόχρηστο παράδεισο των ελεγχόμενων πράξεωνπάρκο, το πεδίο μιας ασήμαντης ανταμοιβήςθέρετρο, την ειρωνία της σωματικής κάθαρσηςλουτρά, την τακτικότητα και την υγιεινή του πάθουςμπουρδέλο, την καθαρότητα της απόγνωσης που διαπερνάει το ασταθές σώμανοσοκομείο, την επίγνωση και τον θηριώδη τρόμο του θανάτουνεκροταφείο, συγκρότησε ένα νέο αναγνωστικό δυνατοτήτων. Συγκρότησε ένα α-νοητό περιεχόμενο που κοιτάχτηκε και δεν κατακτήθηκε, που παρακολουθήθηκε αλλά δεν συνέτριψε τον ακόλουθό του στους τόνους της ορμής μιας νεαρής ιδέας καθότι, παρόλαυτά, συνεχίζει να τρίβεται και να συνομιλεί …μια στιγμή σε κάθε πρωϊνό της ζωής, μια επόμενη στιγμή καθώς το βλέμμα εξαπολύθηκε στον έναστρο ουρανό, ένα μεσημέρι που επιθυμήσαμε βουλιάζοντας σε όλα τα ονόματα της απουσίας, ένα απόγευμα που τρομάξαμε από το ταίριασμα δύο παραγράφων, όλες εκείνες τις νύχτες που δν μπορέσαμε να βρούμε μία κατεύθυνση… Εγώ, ο επισκέπτης, έφτασα νωρίς. Σε ένα ήσυχο βιομηχανικό τοπίο, μια ήσυχη στιγμή, σε ένα ευρύχωρο άνετο δρόμο, σε μιά στενή είσοδο, σε ένα διάδρομο φωτισμένο από τον ήλιο, από τις κίτρινες λάμπες, από το σκοτάδι του πλεονάζοντος κύματος κόσμου, από όσα και εκείνα που δεν ταιριάζουν στην λεπτότητα και την σαθρότητα των προ-ιδεασμών μου. Αυτοί οι όλοι ψυχροί θάλαμοι προσέφεραν τα κομμάτια και τους ήχους τους, τους φωτισμούς τους, τους ήχους του πλήθους που, πλέον, με έσερνε μαζί του στις μικρές ρωγμές του νοήματος, στην αυστηρότητα των στάσεων και τις επιπόλαιες τυπικές στρώσεις λεπτομερειών. Αυτή η παράφορη εγγραφή είναι το δικό μου έργο.

20

21

έργο

other places

Έργο δεν είναι, πια, μια σταθερή τάξη αντικειμένων και σχέσεων που υποστηρίζει και εγκαθιστά μια τάξη νοημάτων. Είναι η αναπόληση (το ‘’ήμουν και εγώ εκεί, παρών, μπροστά σε μία πρόταση’’) ενός φαινομένου τακτοποιημένου σε δέκα ή περισσότερα δωμάτια, στη διαδρομή του επισκέπτη του ως εκεί αλλά και στην μετρημένη αποχώρηση και τη διασπορά των στιγμάτων πληροφορίας που σπέρνει γύρω του. Στον σπόρο μιας ισχυρής λεπτομέρειας που τιθασεύτηκε και σταθεροποιήθηκε ως δείγμα και δείκτης της χωρικής παραδοξότητας που την περιείχε, στην ανάγκη του, στα επόμενα δέκα τόσα χρόνια, να αναζητήσει και να συντάξει ένα κείμενο για την παραδοξότητα, την εύνοια και την απόλυση ενός έργου απέναντί του και ένος άλλου έργου, της ανάμνησης, για ό,τι βρισκόταν τότε απέναντί του.

είναι

Έργο είναι η ολοκλήρωση και η τακτοποίηση κειμένων και εικόνων και αντικειμένων και ήχων και βηματισμών και διευθύνσεων και υπονοήσεων, ένα εύπλαστο χαοτικο μείγμα σχέσεων, που προσανατολίζει στην δημιουργία και την σταθεροποίηση ενός επόμενου έργου, που πειθαρχεί μια ομάδα συνειδητών μοναχών ανθρώπων και τους εκπαιδεύει ακριβώς στη ρέουσα σχέση με την θέαση του κόσμου, που προκαλεί και διατάσσει τον επισκέπτη και παρατηρητή του, στην κατασκευή και την τιθάσευση νέων δεικτών χώρου και σχέσεων, αέναα, προς ένα νέο έργο.

22

23

Εγώ, ο επισκέπτης, έφτασα νωρίς. Σε ένα ήσυχο βιομηχανικό τοπίο, μια ήσυχη στιγμή, σε ένα ευρύχωρο άνετο δρόμο, σε μιά στενή είσοδο, σε ένα διάδρομο φωτισμένο από τον ήλιο, από τις κίτρινες λάμπες, από το σκοτάδι του πλεονάζοντος κύματος κόσμου, από όσα και εκείνα που δεν ταιριάζουν στην λεπτότητα και την σαθρότητα των προ-ιδεασμών μου. Αυτοί οι όλοι ψυχροί θάλαμοι προσέφεραν τα κομμάτια και τους ήχους τους, τους φωτισμούς τους, τους ήχους του πλήθους που, πλέον, με έσερνε μαζί του στις μικρές ρωγμές του νοήματος, στην αυστηρότητα των στάσεων και τις επιπόλαιες τυπικές στρώσεις λεπτομερειών. Αυτή η παράφορη εγγραφή είναι το δικό μου έργο. Έργο δεν είναι, πια, μια σταθερή τάξη αντικειμένων και σχέσεων που υποστηρίζει και εγκαθιστά μια τάξη νοημάτων. Είναι η αναπόληση (το ‘’ήμουν και εγώ εκεί ως παρών μπροστά σε μία πρόταση’’) ενός φαινομένου τακτοποιημένου σε δέκα ή περισσότερα δωμάτια, στη διαδρομή του επισκέπτη του ως εκεί αλλά και στην μετρημένη αποχώρηση και τη διασπορά των στιγμάτων πληροφορίας που σπέρνει γύρω του. Στον σπόρο μιας ισχυρής λεπτομέρειας που τιθασεύτηκε και σταθεροποιήθηκε ως δείγμα και δείκτης της χωρικής παραδοξότητας που την περιείχε,

...μιας ρωγμής, μιας λέξης,

στην ανάγκη του, στα δέκα το τόσα χρόνια, να αναζητήσει και να πουεπόμενα θα αλλάξει βάρος τηςγιαπρότασης συντάξει ένα κείμενο την παραδοξότητα, την εύνοια και την απόλυση

και θα προκαλέσει τη συντριβή βρισκόταν τότε απέναντί κάθε του. αξίας που συνέχει Έργο είναι η ολοκλήρωση και η τακτοποίηση κειμένων και εικόνων και το περιεχόμενό της

ενός έργου απέναντί του και ένος άλλου έργου, της ανάμνησης, για ό,τι

αντικειμένων και ήχων και βηματισμών και διευθύνσεων και υπονοήσεων, ένα εύπλαστο χαοτικο μείγμα σχέσεων, που προσανατολίζει στην δημιουργία και την σταθεροποίηση ενός επόμενου έργου, που πειθαρχεί μια ομάδα συνειδητών μοναχών ανθρώπων και τους εκπαιδεύει ακριβώς στη ρέουσα σχέση με την θέαση του κόσμου, που προκαλεί και διατάσσει τον επισκέπτη και παρατηρητή του, στην κατασκευή και την τιθάσευση νέων δεικτών χώρου και σχέσεων, αέναα, προς ένα νέο έργο.