VISUAL MARCH TO PRESPES ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ WONDERING AND COLLECTIONS AT PRESPES
Διευρυμένα / Απόλυτα Πεδία Extended / Absolute Fields στοχαστικό ημερολόγιο γεγονότων και φαινομένων a meditative narration regarding facts and phenomena* GREEK LANGUAGE EDITION
28 0610 04 0710
ημερολόγιο από την επίσκεψη και την διαμονή στην περιοχή των λιμνών Πρέσπες κατά τη διάρκεια του εργαστήριου
ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ προς τις ΠΡΕΣΠΕΣ / 2010
που πραγματοποιήθηκε εκεί από τον καθηγητή Ιωάννη Ζιώγα ΤΜΗΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Ο Ιορδάνης Στυλίδης γεννήθηκε στην πόλη Έδεσσα του νομού Πέλλας το 1959. Απόφοιτος της σχολής Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι Μόνιμος Επίκουρος καθηγητής του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας όπου διδάσκει τα μαθήματα «Σχεδιασμός χώρων μικρής κλίμακας και αντικειμένων», «Αρχιτεκτονική σύνθεση ΙΙΙ», «Αρχιτεκτονική σύνθεση ΙV» και «Επικοινωνία και Σχεδιασμός». Κατέχει, επίσης, το πτυχίο Οικονομικών σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ως εικαστικός ακτιβιστής έχει στο ενεργητικό του 14 δέκα τέσσερεις ατομικές εκθέσεις καθώς και πολλαπλές συμμετοχές σε Μπιενάλε και Τριεννάλε στην Ευρώπη από το 1980. Παράλληλα με το διδακτικό του έργο διοργανώνει, διευθύνει και συμμετέχει σε εκπαιδευτικά ταξίδια (Ινδία, Ομάν, Αίγυπτος, Νεπάλ, Γερμανία, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Αυστρία, Ελβετία), συλλογικά εργαστήρια σχεδιασμού σε κοινότητες της ελληνικής περιφέρειας καθώς και ανιχνεύσεις πόλεων. Τόσο στα εκπαιδευτικά ταξίδια όσο, κυρίως, στα πολυεθνικά και δια-πανεπιστημιακά εργαστήρια τεκμηρίωσης και σχεδιασμού, επιχειρείται η επέκταση και ο εμπλουτισμός του συμβατικού εκπαιδευτικού αποθέματος των μετόχων με ειδικές διαλέξεις, συζητήσεις και σχεδιαστικές πρακτικές για τα ζωτικά ζητήματα
βιο
της Αρχιτεκτονικής θεωρίας και πράξης αλλά και την ανίχνευση και διατύπωση λόγου για τους τόπους και τα τοπία, που βρίσκονται, συνήθως, στο περιθώριο των ειδικών και τυπικών ακαδημαϊκών πειθαρχιών και προσεγγίσεων. Η διευκρίνηση, η ανάλυση και η διευρεύνηση in situ των συστατικών στοιχείων των ταυτοτήτων για το τοπίο, την πολυπολιτισμικότητα και την συνύπαρξη πολιτισμικών ενοτήτων ως γεννετήρια ιδιότητα των περιφερειών και των μητροπόλεων του πλανήτη, την εκπαίδευση στο στοχασμό και την ανάλυση των φαινομένων αλλά και των δομικών υποβάθρων των πόλεων, την εκπαίδευση στον σχεδιασμό και την δημιουργία αρχείων διελεύσεων (ημερολογίων), την εκπαίδευση στην αναγνώριση και τις τακτικές της αυτεπίγνωσης, των παραμέτρων δηλαδή και των λεπτομερειών της κοινής ζωής σε κοινότητες, τμήματα πόλεων και μητροπολιτικών λεπτομερειών του πλανήτη, αποτελεί ένα ακόμη ειδικό πεδίο πρακτικής και στοχασμού στο πλαίσιο των ερευνητικών του ιδιοτήτων. Από αυτές τις μεστές περιεχομένου και εξηγήσεων κεντρικές και παράλληλες δράσεις που, ουσιαστικά, πληρώνουν όλα τα συμβατικά κενά της τυπικής εκπαιδευτικής τακτικής επιχειρείται να επιτευχθεί, να ολοκληρωθεί, η προσωπικότητα του φοιτητή/τριας που πρόκειται να επιχειρήσει εντός ενός παγκοσμιοποιημένου κοινού πεδίου αιτημάτων και συμπεριφορών. Τα εθνικά, πολυεθνικά, δια-πανεπιστημιακά εργαστήρια που εξελίσσονται είτε στις κοινότητες της Ελληνικής περιφέρειας είτε στο εξωτερικό, ενεργοποιούνται και εξελίσσονται μετά από προσκλήσεις των κοινοτικών ή δημοτικών συμβουλίων των κοινοτήτων, ινστιτούτων και πανεπιστημίων που καθορίζουν επίσης και την περιοχή του θέματος που αναλαμβάνει να ερευνήσει η ομάδα των φοιτητών/τριων και των καθηγητών/τριων. Η σύνδεση της δυναμικής και του ερευνητικού-γνωσιακού δυναμικού του πανεπιστημίου με τις ανάγκες των κοινοτήτων ή άλλων οργανισμών της εγγύς ή διεθνούς περιφέρειας δημιουργεί ένα ουσιώδες πεδίο συσχετισμού υψηλής πολιτικής αξίας και ενδιαφέροντος. Ο Ιορδάνης Στυλίδης έχει συγγράψει 6 έξι βιβλία και εγχειρίδια, 12 δώδεκα πειραματικά τεύχη καταγραφών δράσεων και 18 δεκαοκτώ ψηφιακά ημερολόγια. Η τελευταία του εικαστική έκθεση με τίτλο ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ βρίσκεται αναρτημένη στο δίκτυο, στη διεύθυνση :
http://www.iordanisstylidis.gr/video_arts.php
ιορδάνης στυλίδης
ιορδάνης στυλίδης
περιπλανήσεις και συλλογές στις Πρέσπες WONDERING AND COLLECTIONS AT PRESPES GREEK LANGUAGE EDITION
ταξιδεύουμε Ταξιδεύουμε* ήδη δυο ώρες ανιχνεύοντας τον κόσμο από την ταχύτητα των 110 χλμ/ώρα. Περάσαμε ένα πυκνό μέτωπο βροχής, σε πορεία χαμηλής ορατότητας που ανάγκασε το νού να προστατευτεί στη σιωπή, στην ένταση της ανίχνευσης του ορίζοντα και την μεγέθυνση της ελπίδας να δεί, μακριά, πάνω από τις κορυφογραμμές, το άνοιγμα του καιρού. Η βροχή καθάρισε τα φυλλώματα και την βλάστηση ώστε οι ποικιλίες του πράσινου, του κίτρινου, του καφέ και των άπειρων διαβαθμίσεων του χρώματος να προσφερθούν και να υποστηρίξουν αυτον τον προσωπικό, για κάθε ένα από εμάς, τους συνταξιδιώτες, νέο κόσμο που, ήδη, αρχίσαμε να συλλέγουμε τις λεπτομέρειές του. Τον κόσμο που πρόκειται να γεννηθεί και να διαρκέσει όσο το διάστημα ζωής των συλλογών μας. Η βιαιότητα του ανέμου, η δύναμη της βροχής, η απώλεια της ακρίβειας στην ενατένιση του ορίζοντα, η διαπέραση της υπαίθρου υπό τον ήχο μιας μηχανής, η προσμονή μιας κατοικίας που θα μας φιλοξενήσει, οι διαλόγοι που διαρκούν όσο ο χρόνος δύο σύντομων φράσεων. Η είσοδός σε αυτόν τον νέο κόσμο μεγεθύνει το περιεχόμενο όσων γνωρίζουμε μέχρι τώρα με τα νέα αποκτήματα που περιβάλλουν τις συνειδήσεις μας, προσεγγίζουν και χάνονται γρήγορα ή βαθμιαία. Ναι, γνωρίζουμε το περιεχόμενο της έννοιας της λέξης “βουνό” αλλά αυτό που βλέπουμε τώρα, η περιοχή την οποία διασχίζουμε, εμπλουτίζει αυτό το περιεχόμενο. Με το διάστημα της ανησυχίας μας για την ανυπαρξία ανθρώπων, με την ερώτηση για το βάθος και την πυκνότητα των συστατικών του, με την ανάδυση και την σταθεροποίηση στο νού ενός ήσυχου εσωτερικού χώρου όπου αφήσαμε τον χρόνο να διέλθει χωρίς να αφήσει σημάδια. Ταξιδευουμε προς τις ορεινές λίμνες. Θα φτάσουμε λίγο πριν το τελευταίο φως της ημέρας. Γνωρίζουμε επίσης το νόημα των εννοιών “άνθρωπος”, “κοινότητα”, “τοπίο”, “συλλογικότητα”. Θα αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους μπροστά στις πιθανότητες και τις διακλαδώσεις αυτών των προσθέσεων στο περιεχόμενο. Ένας νέος κόσμος γεγονότων περιμένει να απλωθεί και να μας περιλάβει.
* Το ταξίδι από τη θεσσαλονίκη προς την περιοχή των Πρεσπών έγινε με ένα OPEL ASTRA/1991/ασημί και μέση ωριαία ταχύτητα τα 90 χλμ/ώρα. Ταξίδεψαν μαζί οι: Έλενα Αθανασοπούλου, Ιορδάνης Στυλίδης, Αθανασία Στυλίδου και η Σοφία Τσερκέζη. Έγινε μια στάση για φωτογραφίες στην περιοχή των Ηλεκτροπαραγωγών εργοστασίων στην Πτολεμαϊδα, μία στάση για την ενατένιση του τοπίου έξω από την Φλώρινα, μία στάση στον κόμβο από όπου, στρέφοντας δεξιά, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την περιοχή των Πρεσπών. Έκει, σε αυτόν τον κόμβο υπήρχαν σταθμευμένα δύο αυτοκίνητα της αστυνομίας συνόρων. Απέναντί τους, σε ενα μικρό οίκημα περίμεναν τέσσερεις νεαροί. Με τα χέρια μαζεμένα στις τσέπες και κυρτωμένο το σώμα από το κρύο. Οι νεαροί της Αφρικής περίμεναν τον εγκλεισμό τους σε μια μακρινή φυλακή. Μακριά από τον τόπο τους, μακριά από τις αναμνήσεις και τις ήσυχες ευτυχισμένες στιγμές ενός παρελθόντος που τώρα αναπολούν, που επικαλούνται την ισχύ του ώστε να βρεθούν, με κάποιο μαγικό τρόπο στο κέντρο του Δυτικού πολιτισμού, στο κέντρο της Ευρώπης. Σε ένα ζεστό σπίτι, με αρκετά χρήματα για μια ήσυχη ζωή. Μια ζωή που θα τους επιτρέπει να ταξιδεύουν, να διδάσκουν και να διδάσκονται. Καλή τύχη. Δεν υπήρξαν φωτογραφίες για εσάς, από τη στιγμιαία παρουσία σας στις ζωές μας. Πως επιθύμησα να σας τραβήξω μέσα στο αυτοκίνητο. Να ζήσετε για αυτό το διάστημα των δύο ημερών μαζί μου. Να μάθω τον ήχο από τις λέξεις που χρησιμοποιείτε για το “ταξίδι” και το “μέλλον”. Να μπορέσω να εξιλεωθώ, επειδή περιέχομαι σε ένα πολιτισμό που ευθύνεται για το ρήμαγμα της ζωής σας. Για τον τρόπο που το σώμα σας κύρτωσε εκείνο το απόγευμα στο πουθενά των αναζητήσεών σας. Καλή τύχη. Αυτή η νέα εκτεταμένη πραγματικότητα που με υποδέχτηκε εντός της θα ονομαστεί από την πυρωμένη εικόνα των κυρτωμένων σωμάτων σας.
λίγο πριν Λίγο πριν διαλυθεί η νύχτα, πριν από τη στιγμή που το πρώτο φως θα ορίσει ξανά την ύπαρξη και τις θέσεις όλων των κατασκευών του ανθρώπου, θα ορίσει ακριβώς το σχήμα του χεριού και του σώματος, τις πρώτες και τις επόμενες σκέψεις για το σχέδιο της ζωής στην ημέρα, πρέπει να φροντίσουμε να περπατήσουμε προς τον κάμπο και τη λίμνη. Με μικρά βήματα, ανήσυχοι, για την ύπαρξη των πεδίων της ζωής που αφήσαμε να χαθούν στο τελευταίο δειλινό. Θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε το μικρό ξύλινο κάθισμα να βρίσκεται στη θέση του, στην ανοιχτή θέα προς την κλίση του κάμπου, των καλλιεργειών και των ψηλών δένδρων που σημαδεύουν τα σημαντικά σημεία της γεωμετρίας του εδάφους προς τις όχθες και τα βάθη των λιμνών. Εκεί, σε αυτό το ξύλινο κάθισμα θα περιμένουμε αυτή τη διαβεβαίωση του φωτός. Καθώς κοιτάζουμε προς την λίμνη, διακρίνοντας την πρώτη αντανάκλαση του νερού, καθώς σκεπτόμαστε την πιθανότητα αυτό το φως να ανεβαίνει, με κάποιο τρόπο, από το εσωτερικό του πλανήτη, θα διακρίνουμε τον όγκο του πρωτου σπιτιού που έρχεται στην πραγματικότητα. Ο κατεστραμμένος ξύλινος εξώστης του έχει υποχωρεί στο βάρος της στέγης και έτσι το σπίτι φαίνεται, για μια στιγμή, να ξεδιπλωνεται προς την πραγματικότητα. Το σπίτι που βρίσκεται δεξιότερα μοιάζει να περιμένει τη στιγμιαία πλήρωση των ανοιγμάτων του και τα παιδιά, τους γονείς τους, τις πρώτες ομιλίες, το γρήγορο βάδισμα προς τον κάμπο. Το φως έχει ήδη απλωθεί προς όλες τις λεπτομέρειες του κόσμου. Οι καλλιέργειες των φασολιών και ο χαμηλός θόρυβος του νερού που κυλάει στα ρυάκια και τις υδραυλικές τσιμεντένιες κατασκευές εκπέμπουν το όνομά τους, τα επιμήκη πλινθόκτιστα οικοδομήματα περιμένουν μάταια τις φωνές και τις κινήσεις των κατοίκων τους, αντιστέκονται στα σχόλια των επισκεπτών που πέρασαν για λίγο δίπλα τους. Σήμερα θα αντέξουν επίσης την πρώτη υποχώρηση της δομής τους, σαν να πρόκειται, μετά από λίγο καιρό να διπλώσουν με τέτοιο τρόπο που να φαίνεται πως η γη τραβάει μέσα της και πάλι όλα τα επεξεργασμένα υλικά που σταθεροποίησαν τη δομή τους στο χώρο. Στην απέναντι πλευρά της λίμνης βρίσκεται μια κατασκευή από ξύλο, καλάμια και αραιοπλεγμένο ύφασμα. Η καλύβα βρίσκεται στον κόσμο ήδη μια ημέρα. Γύρω της μαζεύονται και πάλι οι κατασκευαστές της στρώνωντας στο εσωτερικό της τους σωρούς των διαλόγων τους. Οι καρποί αυτών των διαλόγων θα μοιραστούν, θα στιγματίσουν, θα γεμίσουν τις ζωές τους για το διάστημα εκείνο της ανεξέλεγκτης εκτεινόμενης επιθυμίας τους. Οι καλλιέργειες και οι καρποί στο έδαφος θα συντηρήσουν τη ζωή για το διάστημα ενός κύκλου εποχών. Οι καλλιέργειες και οι καρποί απο την δράση των στοχαστών, των ακτιβιστών του τόπου, θα συντηρηθούν και θα διασπαρούν. Στις αποστάσεις που πρόκειται να διανυθούν, στις συγκεντρώσεις πριν το βαθύ σκοτάδι, στα ξυπνήματα πριν την αυγή. Το ταίριασμα όσων έχουμε ήδη κατακτήσει και κατευθύνουν τις ζωές μας με τις νέες ιδέες που πρόκειται να ορίσουν μακρινές, απαιτητικές πορείες.
οι πλαγιές Οι πλαγιές των βουνών χαμηλώνουν ομαλά προς τη λιμνη και το μέτωπο με τα καλάμια στις όχθες φαίνεται να ορίζει ένα ακόμη όριο πριν την είσοδο στο νερό. Διαπερνούμε όρια. Ονομάζουμε τις χωρικότητες αναγνωρίζοντας πρώτα το λεπτή φυσική διαμόρφωση που περιγράφει τη θέση τους στη γεωγραφία και ύστερα κάνουμε το πρώτο βήμα εντός τους, ανιχνεύουμε την ταυτότητα ενός πεδίου δυνατοτήτων ώστε να παραμείνουμε ήσυχοι στο πέρασμα των επόμενων στιγμών, κατασκευάζουμε κατάλογους από σπαράγματα διαλόγων, από τις λέξεις που βεβαιώνουν τη θέση του εαυτού και της ομάδας που τον περιβάλλει. Σήμερα θα εκταθεί προς τον ουρανό μια κατασκευή σημαντήρας της θέσης, φυλάκιο του πλήθους των νέων υποθέσεων και αινιγμάτων που θα αφεθούν στο τοπίο, κιβωτός των συλλογών. Κάθε κατασκευή περιέχει. Δείγματα των προθέσεών, το βάρος της αμηχανίας για τις στιγμές που πέρασαν πριν από λίγο και δεν άφησαν ίχνη στη συνείδηση, περιέχει τους ήχους των υλικών που συντέθηκαν σφιχτά ώστε να αντέξουν στον άνεμο, πολύ αργότερα, στη μέση του χειμώνα, τις οδηγίες, τις κινήσεις των σωμάτων, τις σκέψεις που δέθηκαν μαζί με όσα, για μια στιγμή, συνάρπασαν το νού, τον κατηύθυναν προς ένα ενδεχόμενο. Επιλέχτηκε να κατασκευαστεί ένας φλοιός διαμπερής, τόσο, ώστε ο ήλιος να μπορεί να διαπεράσει την υφανσή και να σβήσει σιγά-σιγά την υλικότητα των περιεχόμενων δεικτών παρουσίας. Διάτρητος τόσο ώστε να είναι δυνατόν να αφεθούμε στην ψευδαίσθηση της ζωής σε ένα εσωτερικό που ασφαλίζει και συντηρεί όλες τις παράξενες και νεοτερικές κινήσεις στις οποίες πρόκειται να αφεθούμε. Οι ουρανοί προσθέτουν τα ιδεώδη εκείνα στοιχεία που μετατρέπουν τον χώρο του γεγονότος της κατασκευής σε ιδεώδη και μόνη κοσμική δυνατότητα. Βρισκόμαστε, για μια στιγμή, στο χώρο, στο σύμπαν. Αρκετοί ώστε να συμφωνήσουμε σε μια τελετή της κατασκευής. Πολλοί, ώστε να υπάρχει χώρος έκτασης της προσωπικότητας και του στοχασμού όταν αυτό επιθυμηθεί. Δεκάδες ώστε να απλωθούμε στο δειλινό και να κοιτάξουμε προς το κοινό κέντρο, την κατασκευή. Χιλιάδες, ώστε να σπαρεί η αφήγηση για τον χρόνο που ζήσαμε, να εξελιχθεί σε ένα ζηλευτό μύθο. Υπάρχει ένα χρονικό σημείο όπου το σώμα και ο νούς συγκεντρώνεται και επιθυμεί να χωνευτεί για πάντα στον υφασμάτινο δεσμό που συγκρατεί δύο μακριά λυγισμένα ξύλα, υπάρχει μια άλλη στιγμή που ένα έργο έχει τελειώσει και ξεκίνησε ήδη η τελετη της απομάκρυνσης, είτε για να το δούμε ολόκληρο από μια διαφορετική απόσταση είτε για να το εγκαταλείψουμε γιατί ανήκει πιά στους άλλους. Σύντομα θα αποχωρήσουμε. Αυτή η τελετή θα ενισχύσει τις λεπτομέρειες του παρελθόντος. Με έκπληξη θα διαπιστώσουμε πως η φράση που γεννήθηκε το πρωϊ, το γδάρσιμο που σχημάτισε τη ρωγμή στο δέρμα, το άγγιγμα του ώμου καθώς αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην πλαγιά είναι τα ισχυρά νέα συνοδά στοιχεία του εαυτού μας.
μετά Μετά τη συνεχή σιωπηλή άνοδο στις κορυφογραμμές προφέρουμε μια σειρά άτακτων φράσεων, σταθεροποιούμε και συλλέγουμε ακριβώς την παρελθούσα εμπειρία και ανιχνεύουμε σε ησυχία τη βαθμιαία κάθοδο, τη βύθιση στην ορεινή λεκάνη ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Διασχίζουμε τις καλλιέργειες αιχμάλωτοι μιας πορείας που ήδη πρόσφερε στη συνείδησή μας την ακριβή λεπτομέρεια της αγριότητας των πραγμάτων, σχημάτισε τη γραμμή που περιέχει την επιθυμία, το πρόσφατο βαθύ τραύμα της συνείδησης και τον απέραντο θαυμασμό για τις ομάδες των μεγάλων πτηνών που σχηματίζουν αργά τους δακτύλιους της επόπτευσης του εδάφους. Η γη έχει προσφέρει και πάλι απέραντες ποσότητες τροφής, ασφάλειας, ηρεμίας στους πληθυσμούς της περιοχής. Το τοπίο των λιμνών είναι ήσυχο τώρα έως τη στιγμή της απογευματινής βροχής. Ο ουρανός γεμίζει με σειρές μακρόστενων άστατων μετεώρων. Το ξεκίνημα της σύντομης τακτικής περιπλάνησής μας θα οδηγήσει το βλέμμα και το ενδιαφέρον στην παραλίμνια πλαγιά όπου συγκεντρώθηκαν ήδη οι νέοι προσκυνητές των ιδεών, των συλλογικοτήτων, των θαυμαστών πυρήνων του ενδιαφέροντος για τη ζωή. Η διέλευση της περιμέτρου των λιμνών μπορεί να περικλείσει τις προθέσεις και τα σχέδια μιας ολόκληρης ζωής. Εδώ, μπροστά μας απλώνωνται οι καλαμιώνες, οι συγκεντρώσεις της οξιάς, οι στρώσεις των λουλουδιών, σειρές από επίπεδες πέτρες που ορίζουν ένα καθιστικό, το σημείο του συνεχούς, του ατέρμονα συσχετισμού της ιδέας που μεταφέρουμε για τον πολιτισμό, τό ακριβές ζύγισμα με την πραγματικότητα. Στο χάρτη παρατηρούμε αυτή τη βαριά γκρί γραμμή που παραδίδει τμήματα του ανάγλυφου σε ξεχωριστές διοικητικές οντότητες της περιοχής επιβαρύνοντας και κατηγορώντας τον πολιτισμό που σχημάτισε και μορφοποίησε σημαντικά τμήματα της συνείδησής μας. Υπάρχει λοιπόν ένα σημείο όπου το βήμα θα πρέπει να μετεωριστεί, να σταματήσει, έτσι ώστε το βάρος του σώματος να μεταβιβαστεί απευθείας στη συνείδηση, στις περιοχές όπου αποθηκεύουμε τα παραδείγματα για την αγριότητα της σκέψης, την κτηνωδία των δυνατών συλλογισμών, τον αφόρητο πόνο μπροστά στην υλικότητα της υποταγής σε μια τεχνητή διαφορά. Στις καλλιέργειες των φασολιών η ησυχία υποχωρεί και αφήνει το θρόϊσμα των φύλλων να εκτείνει ελεύθερα το όνομα του τόπου, ένας πελαργός χαμηλώνει γρήγορα και ύστερα ανεβαίνει ψηλά κρατώντας το φίδι, το νερό γεμίζει τα πλοκάμια στο έδαφος και τροφοδοτεί τις ρίζες, οι σαύρες σαρώνουν τις περιοχές τους και χορταίνουν από τον ήλιο, οι μέλισσες γεμίζουν με τον βόμβο της δικής τους ζωής τις ατέλειωτες εκτάσεις των λουλουδιών, δύο άνδρες κάθονται σε ένα κορμό δένδρου και σχολιάζουν την δύναμη της ημέρας, μια βάρκα χωνεύεται στα ρηχά της λίμνης. Το θρόϊσμα, το φίδι, οι ρίζες, ο ήλιος, ο βόμβος, η ημέρα, η λίμνη, ...τι λέξεις...!
υπάρχει Υπάρχει μια στενή πλωτή γέφυρα. Ενώνει με τέτοιο τρόπο δύο σημεία της γεωγραφίας ώστε να εξαφανίζεται το ενδιάμεσο διάστημα χώρου. Επαληθεύει την επιθυμία της προσέγγισης χωρίς να εκτεθεί το σώμα στην πειθαρχία της αντιπαράθεσης με τις ιδιότητες των στοιχείων της φύσης. Οι γέφυρες επιτρέπουν το πέρασμα πάνω από το νερό, την ταχεία κίνηση-όσο ποτέ άλλοτε-πάνω από ένα ρήγμα του φλοιού της γης. Την κίνηση στους ουρανούς, την απομόνωση του σώματος από τη σκόνη, τον ιδρώτα, τον άγριο ήλιο και τα στενά μονοπάτια των τόπων. Τη στέρηση των μεγάλων τμημάτων του χώρου και των ελάχιστων λεπτομέρειων του από τη θεραπεία του βλέμματος. Ωστόσω, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ησυχάσουμε για λίγο σε κάποιο σημείο της έκτασής των γεφυρών, στο τμήμα εκείνο που η θερμότητα των ακτίνων του ήλιου δεν θα υποχρεώσει το σώμα να υποχωρήσει στη μακρινή σκιά. Εκεί όπου ο ελαφρύς άνεμος δεν θα μεταβληθεί σε δυνατό αέρα και τα σύννεφα θα σκεπάσουν για αρκετή ώρα τον ουρανό χωρίς να ξεσπάσει η καταιγίδα. Αν, αυτές οι εκδηλώσεις της φύσης δεν σαρώσουν το σώμα, δεν φοβίσουν το νού, τότε θα μείνουμε στο σημείο και θα στοχαστούμε για την κλίμακα και τις εκδηλώσεις των στοιχείων και των υποστηρίξεων επί των οποίων δηλώνεται η σημασία της θέσης τους, θα τακτοποιήσουμε τις λεπτομέρειες και τις διαβαθμίσεις τους, την ισχύ του γεγονότος της παρατήρησης που πρόκειται να συμβεί. Πατώ σταθερά στο κέντρο της λίμνης, λίγο ψηλότερα από την επιφάνεια του νερού και ανιχνεύω τον κόσμο κάτω από αυτή την επιφάνεια, τον κοσμο υπεράνω, τον κόσμο μακρύτερα, στις όχθες, τον κόσμο που απαρτίζεται από αλλεπάλληλες λεπτές μεμβράνες διαφοράς αλλά και αποστάσεις που δεν πρόκειται ποτέ να διασχίσω γιατί οι γέφυρες προς εκεί δεν έχουν ακόμη φτιαχτεί. Η θεραπεία του βλέμματος. Η στιγμή που ο απέραντος χώρος ή η ελάχιστη λεπτομέρειά του κοιτάζονται, προκαλούν μια σειρά σκέψεων, μια ιδιότυπη θέση του σώματος, την πιθανότητα της στάσης επί μακρόν και την χαρτογράφηση των ονομάτων που περιέχονται και ορίζουν την ταυτότητά του, των αρχείων των έμπειρων κινήσεων όλων των ανθρώπων που κατοικούν στις εκτάσεις της ημέρας, που σχεδιάζουν και προσέχουν τις καλλιέργειες, που προστατεύουν τις τελετές και τους τρόπους που η ζωή τους θα διαπεράσει το χρόνο, θα βυθιστεί στις επερχόμενες νύχτες και θα γεννηθεί λαμπερή στις ημέρες. Ο βυθός της λίμνης αρχίζει από την λεπτή μεμβράνη της επιφάνειας. Τα φυτά εξέχουν ελάχιστα και διαφοροποιούνται από την έκθεση στον αέρα, φαίνονται σαν να προκειται να διαπεράσουν αυτή τη μεμβράνη και να αντιπαρατεθούν με τον ήλιο. ‘Αλλα φυτά κατοικούν στην επιφάνεια, πλέουν στην ηρεμία των παρόχθιων κοιλωμάτων. Οι συστάδες των καλαμιών σχηματίζουν μακριές πυκνές φιδοειδείς στρώσεις-όρια στα χείλη της λίμνης. Τα καλάμια που κόπηκαν σωρρεύονται σε δεμάτια για να χρησιμοποιηθούν στις καλλιέργειες. Τα παρατηρητήρια της λίμνης, των πτηνών και των καλλιεργειών ντύνονται επίσης με τα υλικά του τόπου.
οι πόσοι άνθρωποι Πόσοι άνθρωποι θα συναντηθούν σε αυτό το σημείο της γεωγραφίας του πλανήτη; Από που ξεκίνησαν να ταξιδεύουν και τι έφεραν μαζί τους; Πότε θα συναντηθούμε όλοι και θα χαιρετήσουμε ο ένας τον άλλο προσφέροντας τις πρώτες σκέψεις μας, ένα χειρόγραφο σημείωμα για τον τρόπο που τα μεγάλα πτηνά ακολουθούν το θήραμα ή εποπτεύουν το έδαφος; το κείμενο που ορίζει την απόσταση μεταξύ αυτού που επιθυμήσαμε και αυτού που τώρα βρίσκεται γύρω μας και μας περιλαμβάνει; Πώς θα ξεχωρίσουμε τις στιγμές που οι μαθητές θα μεταβληθούν σε δάσκαλους, οι ακροατές σε ρήτορες της δόξας του τόπου, οι ξένοι σε συνδαιτημόνες με τους οποίους θα αποφασίσουμε να συνεχίσουμε μαζί τη ζωή μας, οι σχεδιαστές σε είδωλα και μεταφορείς των υποσχέσεων και της βαριάς αλήθειας του τόπου; Οι τρεφόμενοι σε σπορείς των λεπτομερειών που θα συλλεγούν, στα περιορισμένα και τα αχανή τοπία των καλλιεργειών όπου θα διημερεύσουμε. Οι διστακτικοί και οι ανήσυχοι σε ήρωες αφηγητές των κρυφών και των δημόσιων γεγονότων που σχημάτισαν τον κατάλογο των διελεύσεων, των πορειών, των συγκεντρώσεων και των αποχωρισμών στα πεδία που υποστήριξαν τις ζωές μας. Σε αυτά τα πεδία αφήσαμε να απλωθούν όσα μεταφέραμε μαζί μας. Ερωτήσεις, βεβαιότητες, κείμενα, αφηγήσεις, μεθόδοι. Μια σύντομη απάντηση που ήδη εξελίχθηκε σε μια νέα ερώτηση, μια λάμψη στα μάτια επειδή η πρόταση που μόλις χάθηκε στον αέρα όρισε το πεδίο του ενδιαφέροντος για την υπόλοιπη ζωή. Την ιδέα που θα πυρακτώσει τη σκέψη και θα μας αναγκάσει να γυρίσουμε και πάλι σε ένα σημείο που εγκαταλήφθηκε το περασμένο απόγευμα. Εκεί όπου αφέθηκε να σβήσει μια φράση ή μια κίνηση και τώρα, πριν λίγο, αυτή η ιδέα που χάθηκε στον αέρα τράβηξε το ουσιώδες περιεχόμενό της από την λήθη και το μετέβαλλε σε οδηγό του σώματος. Στα υπολλείμματα του παλιού εργοτάξιου, πάνω στα τσιμεντένια πλευρά της ρημαγμένης κατασκευής στοιβάχτηκαν και πλέχτηκαν καλάμια ώστε να σχηματιστεί μια γιγάντια φωλιά. Η φωλιά ενός μυθικού πτηνού που η εικόνα του διατρέχει την ιστορία των τόπων του πλανήτη συμβολίζοντας την επαλήθευση και την επικράτηση όλων των επιθυμιών. Όμως, αντίθετα, εκεί εγκαταστάθηκαν πολλά ζευγάρια πτηνών. Κοιτάζοντάς την αυτό το ζεστό και λαμπρό μεσημέρι θα σκεφτούμε και θα σχολιάσουμε την αινιγματική κατασκευή και την ιδεώδη συγκατοίκηση. Οι ιδέες που κατέχουν περιοχές του νου και τροφοδοτούνται από τις ελλείψεις και τα κενά του στοχασμού μοιάζουν με αυτή την φωλιά. Το σχήμα που οδήγησε για λίγο τη σκέψη στην μεταφυσική ησυχία και ύστερα στην ένταση και τη δύναμη της πραγματικότητας. Το ερμητικό κλείσιμο ενός ανοίγματος σε ένα ερείπιο που τώρα πια κείται ορθάνοιχτο από κάθε πλευρά του αλλά και η βαρκα που περιμένει μερικούς ταξιδιώτες για την άλλη πλευρά της λίμνης φτιάχνουν ένα σύνδεσμο και μια γέφυρα. Δηλώνουν, ταυτόχρονα, το ρήγμα και τον μετασχηματισμό της σκέψης, την έξοδο από τα εμβαδά του μυστικισμού και την ανάδυση στον κόσμο των αναζητήσεων.
ΤΟΠΙΟ : ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ LANDSCAPE : HISTORIES, POLICIES, REPRESENTATIONS Tμήμα Eικαστικών και Eφαρμοσμένων Tεχνών Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
τοσκάνη, ιταλία
orissa, ινδία
Η συμμετοχή μου στην δράση του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Ιωάννη Ζιώγα, με τον τίτλο ‘’ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ προς τις ΠΡΕΣΠΕΣ (Διευρυμένα/Απόλυτα Πεδία)’’ πραγματοποιήθηκε μετά από την πρόσκλησή του και έτσι, γιαυτό, ταξίδεψα, έζησα εκεί αρκετά κοντά ή μακρύτερα, λιγότερο εντός ή στην περιφέρεια των γεγονότων αυτής της δράσης, (28 06 – 04 07 2010) όπου ανίχνευσα και βοήθησα στην ανίχνευση του εγγύς και του μακρινότερου τοπίου καθώς και την ποικιλία των πρόσκαιρων ή διαρκών συσχετισμών με αυτά (τα τοπία) αλλά και όσους συγκρότησαν την εύρωστη και έξαλη ομάδα των μετόχων και ερευνητών της ταυτότητάς τους. Πρότεινα και παρέμεινα περιμένοντας μιά απάντηση για τα όσα πολλά και εκείνα τα ειδικά και λιγότερα όρισαν εντέλει την πρόσκαιρη σύσταση της ιδέας μου για το ζήτημα του φυσικού και της φύσης, των διαμονών και του στοχασμού για το περιεχόμενο και το λόγο που θα γεννηθεί (τίκτω, τέχνη, προέλευση) και θα περιγράψει αυτό το περιεχόμενο. Στις Πρέσπες, τον Ιούνιο του 2010 έφτασα και παρέμεινα 3 ημέρες. τοσκάνη, ιταλία Ήδη είχα επιστρέψει από την Τοσκάνη της Ιταλίας (06 - 14 04 2010) όπου διηύθυνα ένα παρόμοιο εργαστήριο (με τη συμμετοχή 30 φοιτητριών και φοιτητών, δημοσιευμένο στη δικτυακή διεύθυνση http://6-days-in-eutopia.blogspot.gr/) συλλογής τεκμηρίων και εξαπόλυσης του σχεδιασμού (δηλαδή της εφαρμογής και της υλοποίησης των πρόσκαιρων εκδοχών και διαβημάτων της σκέψης), εγκατάστασης και διερεύνησης των αποκτημάτων της κοινής και αδιάσπαστης συλλογικής ζωής εκεί, των διαρκών συζητήσεων και των διαμονών, της ανίχνευσης και της επικαιροποίησης του ζητήματος που συγκρατείται από τις έννοιες αλλά και το αδίστακτο περιεχόμενο αυτών των εννοιών που οδηγούνται από τις λέξειςσημεία Ουτοπία και Ευτοπία, συνδεδεμένων άρρηκτα με την πειθαρχία της διαμονής και της πρόσκαιρης απόλυσης του εαυτού. Από αυτή την πρώτη πληρωμένη αλλά σε διαρκή εξέλιξη δράση σας παρουσιάζω και διαβάζω ένα μικρό τμήμα κειμένου: ‘’…Χρειάστηκε να συζητήσουμε για το γεγονός και τις λεπτομέρειες μια επιλογής. Γιατί δηλαδή αποφασίσαμε να περάσουμε ένα μεγάλο διάστημα χρόνου ταξιδεύοντας μαζί, συζητώντας, προσμένοντας να φτάσουμε σε εκείνο το άγνωστο σημείο της γεωγραφίας και να το κατοικήσουμε. Ταξιδεύοντας μόνοι, αναπολώντας σειρές περασμένων εμπειριών, σταθεροποιώντας ή αφήνοντας τες να βυθιστούν στη λησμονιά. Οι ώρες των ταξιδιών, τα μεγάλα διαστήματα της σιωπής, συνδέονται από τη δύναμη του βλέμματος που στρέφεται τακτικά προς τον ουρανό. Οταν φτάσουμε θα επιχειρήσουμε να σχεδιάσουμε μια μικρή κατασκευή προστασίας. ‘Οχι από την απέραντη έκταση της εικόνας του ουρανού αλλά από την δυνατή βροχή. Οχι από τον δυνατό άνεμο που μεταφέρει τους σπόρους αλλά από το κρύο της νύχτας. Από τους άλλους. Oι ήχοι των ζωτικών συζητήσεων φανερωνουν πως εγκαταλείπουμε γρήγορα τους εαυτούς μας και ανιχνεύουμε τις ιδιότητες της κοινής ζωής…’’
orissa, ινδία Ήδη είχα ολοκληρώσει το ημερολόγιο από το εκπαιδευτικό ταξίδι στην περιοχή ORISSA της ΒόρειοΑνατολικής Ινδίας (20 12 2009 – 04 01 2010) δημοσιευμένο στην δικτυακή διεύθυνση http://issuu.com/iordanisstylidis ) όπου έγινε κατορθωτό να διεισδύσουμε και να περιπλανηθούμε (28 φοιτήτριες και φοιτητές, δύο συνοδοιπόροι καθηγητές), να διαπεράσουμε και να γοητευτούμε από τα επεισόδια και τις ενδείξεις του εκεί αγροτικού πολιτισμού, των τοπίων του, των μεθόδων του, των πειθαρχιών της ζωής και των έξοχων και πλήρων αποτελεσμάτων του εκφρασμένων σε τελετές της καθημερινής ζωής, σε τεχνουργήματα, ποιήματα και παραποιήσεις των υλικών εκφράσεών του, σε δείγματα, σε ακρίβειες και ανακρίβειες των διαρκών ή αποσπασματικών στοχαστικών εκδηλώσεών του καθώς εξελίσσεται ακόμη και ορίζεται ακριβώς στην εποχή πριν την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης. Από αυτή την περιήγηση σε ένα ειδικό χώρο και χρόνο σας παρουσιάζω και διαβάζω ένα μικρό τμήμα κειμένου: ‘‘...Το δρομολόγιο από την Κολκάτα έως την Μπουμπανέσβαρ, στο Νότο, θα ξεκινήσει στις 23.00. Μερικά ονόματα βρίσκονται γραμμένα στον κατάλογο ενός οχήματος, τα υπόλοιπα διασπείρονται στα επόμενα. Ανεβαίνουμε διστακτικά και διστακτικά επιχειρούμε να τακτοποιήσουμε τις αποσκευές και τις σκέψεις μας. Δεν θέλουμε να ακουμπήσουμε στα παλιά δερμάτινα στρώματα, να ακουμπήσουμε στους διαλόγους των συνεπιβατών μας, να γευτούμε ένα κομμάτι από την τροφή τους, ένα κομμάτι από τις πληροφορίες που είναι έτοιμοι να μας δώσουν. Αδυνατούμε να ταιριάξουμε με κάθε υλικό που μεταφέρει ένα μεγάλο φορτίο ζωής, που δεν είναι λαμπερό και καινούργιο, που δεν υποστηρίζει την υποχώρησή μας στον εαυτό. Ένας αριθμός αντιστοιχεί στο κρεββάτι αυτής της νύχτας. Ο ίδιος αριθμός συνοδεύει τα σεντόνια και την κουβέρτα. Εξομοιώνει τον καθημερινό επιβάτη και τον δυτικό
βενετία, ιταλία
πρέσπες, ελλάδα
ταξιδιώτη. Φαίνεται πως αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει την έλξη προς τον κόσμο των γεγονότων, τον κόσμο της πραγματικότητας μέσα στην οποία θα βυθιστούμε. Δεν θα υπάρξουν ιδιαίτερες χειρονομίες, δεν υπάρχουν εικονογραφημένα άσυλα από όπου μπορούμε να δούμε ασφαλείς τον κόσμο. Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε...’’
βενετία, Ιταλία Είχα ήδη ολοκληρωσει το σχεδιασμό και την τακτική πορεία του ταξιδιού προς την Βενετία με μία ακόμη μεγάλη ομάδα φοιτητριών και φοιτητών για την συλλογή, την αρχειοθέτηση, την εξάσκηση στην ανάλυση και την κριτική (28 09 2010 – 04 10 2010, 12η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής) ειδικών σύντομων ή διευρυμένων περιοχών και ευρημάτων της σκέψης, υλικών και κειμενικών διευθετήσεων, πορειών και μεθόδων αποτίμησης των εκτεταμένων παραδειγμάτων και προτάσεων δυνατών και πλασματικών χώρων και χωρικών σημειώσεων. Από εκείνη την περιήγηση σε ένα ειδικό χώρο και χρόνο προτάσεων για τη ζωή και τα ιδεώδη, τα ερμητικά ή τα εκκωφαντικά και αγωνιώδη κελύφη της σας παρουσιάζω και διαβάζω ένα μικρό τμήμα κειμένου: ‘‘...Εντοπίσαμε λεξεις, ανιχνεύσαμε το περιεχόμενό τους και τις μοιραστήκαμε. Ονομάσαμε την ημέρα, τον ουρανό που ταίριαζε ακριβώς με τα πεδία των πινάκων της Αναγέννησης, τους κήπους που παρέδωσαν το περιεχόμενό τους μέσα στην δυνατή βροχή, τις πορείες όπου απελευθερώθηκε ο εαυτός στην διαρκή αναζήτηση. Ύστερα, προς το απόγευμα, ονομάστηκαν, από κάθε μέτοχο ξεχωριστά, οι λεπτομέρειες. Ο ήχος των βημάτων στην ακτή του νησιού Lido. Οι αλλεπάλληλες πράξεις σχεδιασμού και σημειώσεων, οι στάσεις του σώματος που σημαίνουν την αρχή ή την ολοκλήρωση μιας σπουδαίας σκέψης, η συγκρότηση μιας ερώτησης, η ανάπτυξη και η κριτική μιας ολόκληρης σειράς ερωτημάτων που, στην αρχή φάνηκε πως αποτελούσαν τον βέβαιο πυρήνα του στοχασμού που θα συγκρατούσε ολόκληρο το ταξίδι. Πως θα καθοδηγούσαν ακριβώς την αναζήτηση για τα επόμενα χρόνια. Ερευνήσαμε και εξασκηθήκαμε στην αντιμετώπιση της αιώρισης των ερωτημάτων, της αυτόνομης ζωής των ιδεών και του μοιράσματός τους. Κατανοήσαμε, έκπληκτοι, πως κάθε εκφερόμενη σκέψη που εκτοξευόταν ασυγκράτητα προς τους άλλους μπορούσε να σταθεροποιήσει άλλες σκέψεις, να γεννήσεις νέες δυνατότητες στοχαστικών διελευσεων. Κατανοήσαμε, έκπληκτοι, πως από την μεγάλη αίθουσα όπου ζήσαμε και υπερασπίσαμε τον διάλογο και την κοινή συλλογή και απόδωση σκέψεων, το σβήσιμο του εαυτού στην δυναμική της ομάδας, φτάσαμε στην ακτή, μπροστά στην Αδριατική θάλασσα συζητώντας και συλλέγοντας ακόμη. Έξω από τον χρόνο και τον χώρο. Πλέοντας σε ένα σύμπαν που οριζόταν κάθε στιγμή από τις προθέσεις μας, από την ποικιλία των διαλόγων, από τις ασύντακτες τροχιές της επιθυμίας...’’
Σε εκείνη την έκτακτη έκθεση της εύρωστης σκέψης που εξελίσσεται ραγδαία σε υλικότητα και αμέσως μετά ωριμάζει και μεταγράφεται σε κείμενο συναντήσαμε αμέσως την πρόταση και την υλική εξέλιξη της πρότασης δύο σημαντικών σύγχρονων στοχαστών του Ζήση Κοτιώνη και της Φοίβης Γιαννίση με τίτλο ‘’ΚΙΒΩΤΟΣ’’ και υλικό περιεχόμενο και περιθώριο διαρκούς εξέλιξης το εφεύρημα ενός σταθερού και δεσμευμένου στη Γη πλοίου ειδώλου πλημμυρισμένου και βυθισμένου από την ποικιλία και το βάρος των καρπών, των βοτάνων, των μειγμάτων των υλικών και των σκέψεων. πρέσπες, ελλάδα Φορέας και γυμναστής ικανός από αυτά τα προηγούμενα και άλλα πολλά γυμνάσματα και προκλήσεις της σκέψης ταξίδεψα λοιπόν στην περιοχή των Πρεσπών για να συναντήσω τον Γιάννη Ζιώγα και εκεί τον συνάντησα και δεν τον συνάντησα. Συνάντησα τον πληθυσμό των μετόχων, ακολούθησα μία και τις υπόλοιπες τελετές, διέσωσα και συνέλεξα τεκμήρια ώστε να κατασκευάσω και πάλι ένα δυνατό και έκτακτο ημερολόγιο πορείας, ενοχλώντας, αποχωρώντας και παραμένοντας στην περιφέρεια των κρίσιμων και σημαντικών γεγονότων της πρακτικής αλλά και της συσσώρευσης και τακτοποίησης της θεωρίας. Από εκείνη την περιήγηση σας παρουσιάζω και διαβάζω ένα μικρό τμήμα κειμένου: ‘‘...Οι πλαγιές των βουνών χαμηλώνουν ομαλά προς τη λιμνη και το μέτωπο με τα καλάμια στις όχθες φαίνεται να ορίζει ένα ακόμη όριο πριν την είσοδο στο νερό. Διαπερνούμε όρια. Ονομάζουμε τις χωρικότητες αναγνωρίζοντας πρώτα το λεπτή φυσική διαμόρφωση που περιγράφει τη θέση τους στη γεωγραφία και ύστερα κάνουμε το πρώτο βήμα εντός τους, ανιχνεύουμε την ταυτότητα ενός πεδίου δυνατοτήτων ώστε να παραμείνουμε ήσυχοι στο πέρασμα των επόμενων στιγμών, κατασκευάζουμε κατάλογους από σπαράγματα διαλόγων, από τις λέξεις που βεβαιώνουν τη θέση του εαυτού και της ομάδας που τον περιβάλλει. Σήμερα θα εκταθεί προς τον ουρανό μια κατασκευή σημαντήρας της θέσης, φυλάκιο του πλήθους των νέων υποθέσεων και αινιγμάτων που θα αφεθούν στο τοπίο, κιβωτός των συλλογών. Κάθε κατασκευή περιέχει. Δείγματα των προθέσεών, το βάρος της αμηχανίας για τις στιγμές που πέρασαν πριν από λίγο και δεν άφησαν ίχνη στη συνείδηση, περιέχει τους ήχους
συνάντησα
απομακρύνθηκα
προστατεύω
των υλικών που συντέθηκαν σφιχτά ώστε να αντέξουν στον άνεμο, πολύ αργότερα, στη μέση του χειμώνα, τις οδηγίες, τις κινήσεις των σωμάτων, τις σκέψεις που δέθηκαν μαζί με όσα, για μια στιγμή, συνάρπασαν το νού, τον κατηύθυναν προς ένα ενδεχόμενο. Επιλέχτηκε να κατασκευαστεί ένας φλοιός διαμπερής, τόσο, ώστε ο ήλιος να μπορεί να διαπεράσει την υφανσή και να σβήσει σιγά-σιγά την υλικότητα των περιεχόμενων δεικτών παρουσίας. Διάτρητος τόσο ώστε να είναι δυνατόν να αφεθούμε στην ψευδαίσθηση της ζωής σε ένα εσωτερικό που ασφαλίζει και συντηρεί όλες τις παράξενες και νεοτερικές κινήσεις στις οποίες πρόκειται να αφεθούμε. Οι ουρανοί προσθέτουν τα ιδεώδη εκείνα στοιχεία που μετατρέπουν τον χώρο του γεγονότος της κατασκευής σε ιδεώδη και μόνη κοσμική δυνατότητα. Βρισκόμαστε, για μια στιγμή, στο χώρο, στο σύμπαν. Αρκετοί ώστε να συμφωνήσουμε σε μια τελετή της κατασκευής. Πολλοί, ώστε να υπάρχει χώρος έκτασης της προσωπικότητας και του στοχασμού όταν αυτό επιθυμηθεί. Δεκάδες ώστε να απλωθούμε στο δειλινό και να κοιτάξουμε προς το κοινό κέντρο, την κατασκευή. Χιλιάδες, ώστε να σπαρεί η αφήγηση για τον χρόνο που ζήσαμε, να εξελιχθεί σε ένα ζηλευτό μύθο. Υπάρχει ένα χρονικό σημείο όπου το σώμα και ο νούς συγκεντρώνεται και επιθυμεί να χωνευτεί για πάντα στον υφασμάτινο δεσμό που συγκρατεί δύο μακριά λυγισμένα ξύλα, υπάρχει μια άλλη στιγμή που ένα έργο έχει τελειώσει και ξεκίνησε ήδη η τελετη της απομάκρυνσης, είτε για να το δούμε ολόκληρο από μια διαφορετική απόσταση είτε για να το εγκαταλείψουμε γιατί ανήκει πιά στους άλλους. Σύντομα θα αποχωρήσουμε. Αυτή η τελετή θα ενισχύσει τις άστατες λεπτομέρειες του παρελθόντος. Με έκπληξη θα διαπιστώσουμε πως η φράση που γεννήθηκε το πρωϊ, το γδάρσιμο που σχημάτισε τη ρωγμή στο δέρμα, το άγγιγμα του ώμου καθώς αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στην πλαγιά είναι τα ισχυρά νέα συνοδά στοιχεία του εαυτού μας...’’
Συνάντησα μία ομάδα γεννητόρων και πλαστών της ειδικής και αυτόνομης συνθήκης τους δεσμευμένων εξαιρετικά στο σημαντικό και ισχυρότατο περιβάλλον πεδίο τους. Μία ομάδα που εκπαιδεύεται και εκπαιδεύει τους γυμναστές και τους συνοδούς της, μία ομάδα που γνωρίζει αλλά απελευθερώνεται αμέσως από το βάρος της γνώσης της ώστε να ξανακοιτάξει τα προφανή και εύκολα και να τα μετατρέψει σε ουσιώδη και έξαλα νέα ζητήματα στοχασμού. Μία ομάδα που εγκαταλείπει την βεβαιότητα και τα εύκολα δικαιώματά της ώστε να προσδιορίσει και να συντάξει εκ νέου την ταυτότητα του κοινού χάρτη και καταλόγου των γεγονότων της. Να συντάξει και να συνδέσει αρκετά και για το μήκος της κοινής σχέσης της το μεριστό πεδίο-χώρο της, τον άγνωστο και απροσδιόριστο χρόνο των καταγραφών και των μετακινήσεών της, το πλέγμα και το πυκνό ρίζωμα των σχέσεών της. Από αυτή την ομάδα απομακρύνθηκα σύντομα. Δεν θυμάμαι πιά κανένα μέλος της. Δεν θυμάμαι τους διαλόγους, τις χειρονομίες, τις σειρές των νευμάτων, την συμφωνία ή την απόσυρση στον εαυτό, την έκταση του βλέμματος κάθε ξεχωριστού και πολύτιμου μέλους της προς τον ορίζοντα και τον ουρανό. Τον τρόπο που κάθονταν και συμπλήρωναν ένα κύκλο ή ένα τόξο σχέσεων στις πλαγιές και τα περιθώρια του κόσμου που σχημάτισαν και υπεράσπισαν. Τον τρόπο που πάτησαν βαριά στο σκληρό έδαφος ή τράβηξαν και ξερίζωσαν τα απαραίτητα φυτά από τις όχθες της λίμνης. Τον τρόπο που φώναξαν μία οδηγία ο ένας στον άλλο, τον τρόπο που αγκαλιάστηκαν ή απόλυσαν τους εαυτούς τους. Τον κοινό τρόπο που ονόμασε και σταθεροποίησε την γλώσσα και τα ήθη τους στο διάστημα που ο τόπος μεταβλήθηκε σε κόσμο τους, ο χρόνος μεταβλήθηκε σε αιωνιότητά τους, οι χειρονομίες και οι ψίθυροι όρισαν την γραφή και την κατασκευή του πρόσκαιρου πολιτισμού τους. Αλλά θυμάμαι και προστατεύω ισχυρά τα αποθηκευμένα είδωλα αυτής της αγριότατης και έξαλης δραστηριότητάς τους. Την διαγραφή του κόσμου τους δηλαδή για το διάστημα των λίγων κοινών ημερών τους. Τις εικόνες για την ετοιμασία μιάς τελετής, τις εικόνες για την πραγματοποίηση μιας κατασκευής που πρόκειται να διαλαλήσει σε ένα σύμπαν χώρου την υπόστασή της ως αποτέλεσμα και εκδήλωση μίας και μόνης δραστηριότητας που όρισε ακριβώς το γίγνεσθαί της. Θυμάμαι αυτό το ανύπαρκτο τότε καθόλου. Ανατρέχω και προστατεύω τα είδωλα αλλά ταυτόχρονα συνθέτω και εξαπολύω συνεχώς στο ψηφιακό σύμπαν το αποτέλεσμα αυτής και όλων των πρακτικών που οδηγούν και κατευθύνουν στην αυστηρή αλλά και άστατη επίγνωση του φυσικού πεδίου που περιέχει και διατηρεί τον παρατηρητή του επειδή αυτός ο παρατηρητής είναι ταυτόχρονα και αποκλειστικά ο μόνος και αυστηρός ποιητής του. Χαιρετώ τον γνωστό και άγνωστο φίλο Ιωάννη Ζιώγα.
(28 06 – 04 07 2010) ...όπου ανίχνευσα και βοήθησα στην ανίχνευση του εγγύς και των μακρινότερων τοπίων καθώς και την ποικιλία των πρόσκαιρων ή διαρκών συσχετισμών με αυτά (τα τοπία) αλλά και όσους συγκρότησαν την εύρωστη και έξαλη ομάδα των μετόχων και ερευνητών της ταυτότητάς τους. Πρότεινα και παρέμεινα περιμένοντας μιά απάντηση για τα όσα πολλά και εκείνα τα ειδικά και λιγότερα όρισαν εντέλει την πρόσκαιρη σύσταση της ιδέας μου για το ζήτημα του φυσικού και της φύσης, των διαμονών και του στοχασμού για το περιεχόμενο και το λόγο που θα γεννηθεί (τίκτω, τέχνη, προέλευση) και θα περιγράψει αυτό το περιεχόμενο.