ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΣΤΥΛΙΔΗΣ
στάσεις στην ευτοπία δ’ εργαστήριο τεκμηρίωσης και σχεδιασμού
η πλατεία
ΑΚΑΝΘΟΣ - ΣΤΑΓΕΙΡΑ, ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
28 11 - 4 12 2008
2008
αναθεωρημένη έκδοση
4
ταξιδεύουμε συνέχεια δεσμευμένοι σε ένα φορτίο συμβάσεων που δηλητηριάζουν τις απόπειρές μας να ερμηνεύσουμε απολαυστικά τη ζωή. Ύστερα, λίγες ώρες μετά, την επόμενη ημέρα, ξυπνώντας σε ένα νέο τόπο, την άγνωστη ακόμη ευτοπία μέσα στην οποία έχουμε ριχτεί, κατανοούμε το μέγεθος του εγχειρήματος. Τα κτίρια δεν μιάζουν με όσα γνωρίσαμε ως τώρα, οι δρόμοι δεν οδηγούν σε ένα βέβαιο σημείο συνάντησης και σύστασης μιας σχέσης. Αντιθέτως όλα όσα παρουσιάζονται μετά από το πρώτο φυσικό (ένα δάσος) ή τεχνητό όριο (ένα μέτωπο κτιρίων στην πλατεία) διαμορφώνουν το πεδίο μιας νέας κορυφαίας πρόκλησης, το πεδίο όπου το βλέμμα μας αλλα και η πειθαρχία των ποικίλων διανοητικών κατευθυνσεών μας ενεργοποιούνται Βρισκόμαστε και ενεργοποιουμε και πάλι την σχέση μας με την ευτοπία.. ...στο κέντρο της καθώς η ευτοπία προσφέρει όλες τις ιδιότητές της...
στάσεις στην ευτοπία
εργαστήριο τεκμηρίωσης και σχεδιασμού 2811 - 0412 2008 στο δήμο Σταγείρων - Ακάνθου, στο νομό Χαλκιδικής
η έξοδος
http://iordanisstylidis.gr/workshops-5.php
στάσεις στην ευτοπία
εργαστήριο τεκμηρίωσης και σχεδιασμού 2811 - 0412 2008 στο δήμο Σταγείρων - Ακάνθου, στο νομό Χαλκιδικής
Η έξοδος από το τυπικό και τις βεβαιότητες της καθημερινότητας, του τρόπου, δηλαδή, που ξυπνάμε και ευθυνόμαστε για το υπόλοιπο της ημέρας, του τρόπου με τον οποίο απευθύνουμε μια φράση και αναμένουμε την απάντηση, την σαγήνη της αναμονής και της εμπειρίας της κίνησής μας στο τοπίο, δεν υποστηρίζεται και δεν αποδεικνύεται στη στιγμή και στο πεδίο της ιδεώδους απόθεσης του εαυτού. Συμβαίνει εδώ και εκεί, περιμένει την ξαφνική και εκρηγνυόμενη σκέψη, το δειλινό σε μια ακτή που ποτέ πριν δεν γνωρίσαμε.
η πλατεία και η θέα προς τον ορίζοντα ‘‘...το φωτιστικό που σχεδιάστηκε για την πλατεία έχει το σχήμα του βιβλίου. Τα καθιστικά παρατάσσονται σε παράλληλες γραμμές όπως στον κινηματογράφο ...αλλά, στην πλευρά της οθόνης
απλώνεται η πραγματικότητα και ο ορίζοντας ‘‘
στην κοινότητα Ολυμπιάδας, του δήμου Σταγείρων Α
η πορεία ο καιρός
εργάτες / εργάτριες Αποστόλου Αγγελίνα Ζαχαριάδου Άνια Μανωλέσσος Αντώνης Παντελίδου Αναστασία Ρυμενίδης Γιώργος Σπυροπούλου Χριστίνα Σταμουλίδης Κώστας Σταυροθεοδώρου Βασιλική Στυλίδης Ιορδάνης Τότσικα Ράνια Τσακίρης Κώστας Φραγκιαδάκη Μυρσίνη
υποστήριξη Αλεξιάδου Λουλού Αναστασιάδου Τάνια Κανέλλης Γιώργος Σαρρής Δημήτρης
Ακάνθου, του νομού Χαλκιδικής
Ταξιδέψαμε και ταξίδεψαν εμείς ως ’’εκείνοι οι άλλοι/ες’’ που, τώρα, οκτώ χρονια μετά, θεωρούμε ως δημιουργούς και υπερασπιστές μιας συλλογής σχέσεων στο χρόνο και τον χώρο... ...με σκοπό να επιχειρήσουν (‘‘εκείνοι οι άλλοι/ες’’*) την κατανόηση της μορφής και της λειτουργίας του οικισμού, ζώντας αρκετά εντός του. Nα κατανοήσουν τους πληθυσμούς των λεπτομερειών του πλεκτού φαινομένου της ζωής όπως αναπτύσσεται και μεταβάλλει τους μικρούς οικισμούς της περιφέρειας αλλά και τις συνδέσεις τους με τη περιβάλλουσα και εισρέουσα ή εξουδετερωμένη φύση, δείκτη ένος συστήματος συσχετισμένων αναδιατασσομένων μέτρων ισορροπίας. Μέτρων δημιουργίας και υποστήριξης μιας φαινομενολογικής βάσης στοιχείων που μορφοποιείται από τις σειρές των εμπειριών και των ανιχνευτικών διαλόγων που δημιουργούνται και ολοκληρώνουν ένα νόημα και μία ερμηνεία. Tαυτόχρονα να διερεύνήσουν (‘‘εκείνοι οι άλλοι/ες’’) τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια πρόταση μορφολογικήςλειτουργικής αναβάθμισής του, δηλαδή μιας δυνατής ταυτότητας. Μιας αναγκαίας και εξαιρετικής σειράς επιλογών προς ένα επιθυμητό και ιδεώδες μοντέλο ή μιας σειράς καταστρεπτικών χειρισμών που θα προκαλούσαν τη βύθιση του οικισμού στην ομοιογενή ροή των θεαματικών απεικονίσεων της εικονογραφημένης ζωής. Tο απόγευμα μιας ημέρας γεμάτης βροχή, φτάσαμε στην έρημη πλατεία της κοινότητας διαπερνώντας μια σειρά ενδιάμεσων τόπων. Ανιχνεύοντας λεπτομέρειες και τυπολογίες των εκδηλώσεων της φύσης. Λεπτομέρειες που θα μπορούσαν, λίγο μετά, να αποδειχτεί πως αποτέλεσαν τα ουσιώδη της εισαγωγής, της προετοιμασίας, της μαθητεία μας στο γεωγραφικό-οικιστικό πεδίο. Σύντομες συζητήσεις, αχνές δηλώσεις, συνεχείς τακτοποιήσεις του σώματος μέσα στον βαρύ μεταλλικό ήχο του οχήματος καθώς οι εικόνες που σχημάτιζαν τον νέο οπτικό χάρτη μιας αρτηρίας επικοινωνίας τακτοποιούνταν στο νού αφού παιχνίδιζαν, για λίγο, διαπερνώντας τον αμφιβληστροειδή. το κείμενο γράφτηκε λίγο μετά την περάτωση της κοινής εργασίας στην κοινότητα Ολυμπιάδα, το 2008.
...που θα διέσχιζε αργά την πλατεία συλλέγοντας επάνω του τα βλέμματα καθ
η ταυτότητα
η αποβάθρα
H ταυτότητα της πλατείας στηρίχτηκε στην πλέξη των εμπειρικών στοιχείων που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ιδέα του έρημου υγρού τόπου-οικισμού. Για κάθε παρατηρητή η ταυτότητα ενός τόπου ή μιας λεπτομέρειάς του ξεκινά πάντα από μία ουσιαστική ή μία μικρή ομάδα εννοιών. Eδώ, το κτίσιμο αυτής της ταυτότητας στο νου των επισκεπτών και παρατηρητών του οικισμού ξεκίνησε από την εννόηση και την αισθητηριακή καταγραφή της βροχής, της ψύχρας και της ανυπαρξίας μιας κίνησης που θα έπρεπε να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον. Eνός ανθρώπου, δηλαδή, που θα διέσχιζε αργά την πλατεία συλλέγοντας επάνω του τα βλέμματα καθώς η μορφή του ρύθμιζε την πρόσκαιρη ταυτότητα του χώρου, αποκαλύπτοντας βαθμιαία την πρόθεση και την πορεία του σε σχέση με το μέτωπο των διώροφων οικημάτων, τα κενά μεταξύ τους, τις βρεγμένες από τη βροχή άσπρες τέντες, τις μεταλλικές λεπτές κατασκευές, τα δένδρα σε συστάδες ή σε γραμμικές παρατάξεις, την έρημη ακρογιαλιά, λίγο μακρύτερα, στο βάθος της διερευνητικής ματιάς μας. Aυτή η φιγούρα που με την κίνησή της θα τροποποιούσε, στην ησυχία, τις πρώτες λεπτομέρειες του τόπου και του τοπίου και θα το βάφτιζε στο πρόσκαιρο όνομά του δεν εμφανίστηκε ποτέ.
θώς η μορφή του ρύθμιζε την πρόσκαιρη ταυτότητα του χώρου...
Στην ησυχία εκείνου του βρεγμένου μεσημεριού αρκεστήκαμε σε σύντομες δηλώσεις για την δυνατότητα ή τη αδυναμία του εσωτερικού περιορισμένου τοπίου να προκαλέσει το ενδιαφέρον μας και, ύστερα από λίγο, υποδεχτήκαμε την ιδέα πως κάθε χωρική συνθήκη αρκεί και περιμένει μια ιδέα που θα την δείξει και θα μετατρέψει τη γεωμετρία της και το μέχρι τώρα τυπικό της σε ένα άλλο πιθανολόγημα τόπου, περισσότερο ή λιγότερο διαθέσιμο, πειστικό ή αινιγματικό.
...αργότερα, αρκετά μακριά από τον καιρό της συλλογής των σπαραγμάτων γ
Στην αμμουδιά, στην άκρη του οικισμού βρίσκεται μια μακρόστενη ξύλινη εξέδρα που ανυψώνεται λίγα μόλις εκατοστά από την επιφάνεια της άμμου. Kαλύπτεται από μια υφασμάτινη λευκή στέγη που με τη σειρά της υποστηρίζεται από ξύλινους πασάλλους και δοκούς. Λίγο μακρύτερα βρίσκεται ο λόφος που υπερασπίζει και προστατεύει τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης κρυμμένης στο έδαφος μιας πλαγιάς. H ψύχρα, ο ήχος της θάλασσας, η συζήτηση και οι ευχές του καλοσωρίσματος στην άγνωστη αλλά πλέον γνωστή αυτή περιοχή, η γνωριμία και οι συνομιλίες που ενισχύονται από τις θέσεις και τις στάσεις των σωμάτων, κάθε ματιά που εκτρέπεται και σαρώνει την πλαγιά του λόφου επιχειρώντας να δει μια ακόμη λεπτομέρεια, να αναγνωρίσει, όντας δεσμευμένη σε προϊδεασμούς, το μείγμα των λόγων και των ενδείξεων μιας αναδυόμενης συμπεριφοράς ορίζουν το πεδίο της εξαιρετικής παρουσίας μας. Η άμμος τρίζει και διαρέει ανάμεσα στις σχισμές των σανίδων. Η ιδέα πως εδώ, από εδώ, μπορούμε να σταθεροποιήσουμε ορισμένες υποθέσεις για τον τόπο, μπορούμε να τις μοιραστούμε, να παραταχτούμε δέσμιοι μπροστά στην επιθυμία, να συμφωνήσουμε για την τάξη και το ίδιο ιδεολογικό περιεχόμενο, να παραμείνουμε, όσο χρειάζεται, κρυμμένοι και θριαμβεύοντες στο οίκημα που μας περιμένει στην άκρη, στο όριο της φύσης και του οικισμού, διαπερνά και ρυθμίζει τη εύπλαστη και αόριστη, ακόμη, συμφωνία του σκοπού μας. Ως τη στιγμή που θα εμφανίσουμε στην πραγματικότητα τα σχήματα, τις μορφές και τις θέσεις τους, θα τα δηλώσουμε μπροστά στη μεγάλη ομάδα των ανθρώπων που μας περίμεναν καιρό, επειδή, ανέκαθεν, θέλουν να φιλοξενούν τους ανθρώπους και τις ιδέες τους. Aυτά τα σημεία, σταθεροποίησαν το πρώτο ίχνος ενός
για τον τόπο, για το απρόσμενο και ανοιχτό τοπίο του...
η αμμουδιά
...οι τόποι που θα υποδεχτούνε τις επισκέψεις μας δεν βρίσκονται μακριά. Οι ιδιότητες που ορίζουν ακριβώς το όνομά τους παρουσιάζονται και εξουδετερώνουν τα τυπικά της τακτοποιημένης ζωής μας. Το όνομά τους εκδίδεται και πρυτανεύει καθώς ο στοχασμός διαπερνά τις τελευταίες βεβαιότητες και εκτρέπεται σε ονειρική συνθήκη. Αν το τρίξιμο της άμμου σε αυτόν τον περίπατο, σε ένα μεταφυσικό, πιά, πεδίο αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον μας και αποκόψει την συνείδηση από την ιδέα του εδάφους, του ουρανού, των μορφών που βρίσκονται κοντά και κατευθύνονται ήσυχα προς τον ορίζοντα, τότε το όνομα σχηματίζεται, αποκτά την βαριά και ισχυρή νέα ηχητική του ταυτότητα. Ο εαυτός διατίθεται στην αβεβαιότητα.
λεξιλόγιου σχέσεων που θα καθόρισε το εμβαδόν της κοινής εμπειρίας του τόπου. Αργότερα, αρκετά μακριά από τον καιρό της συλλογής των σπαραγμάτων για τον τόπο, για το απρόσμενο και ανοιχτό τοπίο του, για την προσέγγιση και την ανίχνευση των έκτακτων και των ουσιαστικών δειγμάτων εργασίας της ήδη συνεργαζόμενης κοινότητας προσώπων, (…μιας απόμακρης, πιά, ή μιας αινιγματικής οντότητας), μακριά από τον καιρό της συλλογής του μείγματος των βιωμάτων που είτε ταίριαξαν είτε αποσυνδέθηκαν στη νωχέλεια του δειλινού εξουδετερώνοντας κάθε πιθανότητα σταθεροποίησης μιας ακόμη αποκλειστικής εμπειρίας-οδηγού για το ταξίδι, τα ταξίδια, στον κόσμο …μπορούμε ακόμη να επιστρέψουμε στα διατυπωμένα ευρήματα και τις * το δάπεδο της πλατείας και τις διαμορφώσεις των όψεων, τα καθιστικά που κοιτάζουν στη θαλασσα και την ανατολή, τα φωτιστικά, τις σκηνές των γιορτών και των εκδηλώσεων, το ‘‘κείμενο’’ που θα υποδεχτεί όσα και εκείνα που σαφώς περιγράφει.
....όπου προβλήθηκε η σπουδαιότητα της ανίχνευσης, εν δράσει,
η αμμουδιά το πεδίο
για την κατοικία …που προσέφερε το κενό εσωτερικό της ως πεδίο εκδήλωσης της πληρότητας των επιθυμιών και των δράσεων μιας ομάδας ανθρώπων που έφτασαν από μακριά σε ένα μη ορίσιμο τόπο, που σύντομα θα τον εγκατέλειπαν και θα τον ξεχνούσαν αφήνοντας το ίχνος μιας ανάγνωσης και το ίχνος μιας δήλωσης, …τη διάφανη επιφάνειά της, το φλοιό της, που δείχτηκε πως δεν υποβάσταζε τη δύναμη του όριου μεταξύ ενός καταφύγιου από τη φυσική δύναμη και δυνατότητα και τον εν ησυχία περιορισμό και την ανίχνευση αυτών και τόσων άλλων ιδιοτήτων της. Tον ενιαίο, μη ορισμένο χώρο όπου προβλήθηκε η σπουδαιότητα της ανίχνευσης, εν δράσει, μιας ομάδας αλλά και της μοναδικότητας κάθε ειδικής συμπεριφοράς. Την αδυναμία της απόκρυψης του εαυτού παρά μόνο υπό τη συνθήκη της προσήλωσης σε μια σχεδιαστική, κατασκευαστική ή διανοητική πειθαρχία υπό την λαμπρότητα του φυσικού άπλετου φωτός ή την απαραίτητη υποστήριξη κάθε πρόσθετης και ύστερης ή έκτακτης ενέργειας από το αναγκαίο τεχνητό φως στη μέση της μαινόμενης καταιγίδας. Tην θεατρική παραδοξότητα του κλιμακοστασίου και της διάφανης όψης του κτιρίου που ήδη περιβάλλει την δράση μας και μεταβάλλει το έξω και κάθε κίνηση εντός του, υπό το βάρος του βλέμματος, σε ένα μεταφυσικό πιθανολόγημα εξύψωνοντας ταυτόχρονα την δράση στο εσωτερικό του σε μια συνθήκη απόδειξης του πολιτισμού και του κόσμου μέσα στην φυσική νύχτα.
μιας ομάδας αλλά και της μοναδικότητας κάθε ειδικής συμπεριφοράς.
...το δειλινό εκτάθηκε πέρα από την συνήθη εμπειρία μας για τα φυσικά φαινόμενα. Το χαμηλό και συγκεντρωμένο φώς στα τραπέζια προσελκύει και ταιριάζει τα εξαιρετικά και τα πρόσκαιρα, τα διάχυτα μέρη σκέψεων. Το φως συνέστησε μικρές λίμνες σαφήνειας, έσπρωξε πολλές λεπτομέρειες της πρόσφατης ζωής μας στη σκιά και ενίσχυσε τις προϋποθέσεις μιας νέας και σύντομης διαμονής στην ακρίβεια των επερχόμενων εκδηλώσεών. Ο κοινός σκοπός πλήρωσε και εξέδωσε το νέο δονούμενο πεδίο των πράξεων και των απαραίτητων κινήσεών μας, την απροσδιόριστη ακόμη περιοχή όσων πρόκειται να προσθέσουμε, να συνθέσουμε, είτε υποχωρώντας γρήγορα στο προφανές είτε περιδινούμενοι γενναία στις άτακτες ακόμη εκδοχές σημασιών. ...προσμένοντας μια στιγμή στο μέλλον μας όπου θα μπορέσουμε να εννοήσουμε κάθε και όλες τις διάσπαρτες ψηφίδες νοήματος ως ιδεώδεις συγκλίνουσες συστάσεις και εκδόσεις μιας παρελθούσας προσπάθειας.
Ο χρόνος φαίνεται να σταματάει, να υποδέχεται και να προστατεύει το σταθερό
η αμμουδιά
η αναμονή
ό και πλήρες νόημα που αναβλύζει από τους ορισμούς και τις υποθέσεις μας
...περιμένουμε τις ευκαιρίες για να κατοικήσουμε σε ιδεώδη τμήματα χρόνου και χώρου. ...ταξιδεύουμε και πληρώνουμε με την επιθυμία μας τα αναμένοντα κελύφη. Ο χρόνος φαίνεται να σταματάει, να υποδέχεται και να προστατεύει το σταθερό και πλήρες νόημα που αναβλύζει από τους ορισμούς και τις υποθέσεις μας. Που συστήνεται από κάθε κίνηση, κάθε σχόλιο, κάθε ερώτηση, κάθε τακτική ή έξαλη συζήτηση, την κοινή στάση που διασχίζει το δειλινό και τη νύχτα. Τακτοποιούμε με προσοχή και προστατεύουμε αυτά τα αποκτήματα γιατί, με τη σειρά τους, μας προστατεύουν όταν δειλιάσουμε και επιλέξουμε να υποχωρήσουμε στον εαυτό.
...προστατεύουμε τις ιδέες μας καθως σχηματίζονται και ολοκληρώνονται, λίγο πριν δοκιμαστούν στην δημόσια έκθεσή τους. Από τις συγγενείς άλλες εκδόσεις ιδεών που μπορούν γρήγορα να τις εξουδετερώσουν, να τις περιορίσουν. Να εξουδετερώσουν, κυρίως, την συνοδό επιθυμία που επιταχύνει εξαιρετικά την κίνησή τους προς τον κόσμο της ύλης, της πραγματοποίησης. Να συσσωρεύσουν άτακτα μια πληθώρα ισχυρών παρόμοιων στοχαστικών δυνατοτήτων που μπορούν να αλλάξουν δραστικά το περιεχόμενό τους, να εκτρέψουν την προσοχή προς το πρόσκαιρο και μερικό. Γιαυτό αποθέτουμε την άμυνά μας στην αφοσίωση, στο μάζεμα του σώματος, στην πειθαρχία της προσοχής και των λεπτών χειρισμών ώσπου να καταφέρουμε να μορφοποιήσουμε (με ένα σχέδιο, ένα πρόπλασμα, ένα κείμενο) την εκδοχή που προστατεύεται μέσα τους.Ώσπου να μοιραστεί η εντέλει μορφοποίησή τους στον κύκλο των συνεργατών και των συνοδοιπόρων, ώσπου οι περιορισμοί του εγγύς περιβάλλοντος να εξαλειφθούν, να χάσουν την ισχύ τους, είτε στο νου, είτε στο σώμα.
...έως εκείνη τη στιγμή που αυτή η πληρότητα χώρου θα συσχετιστεί ακρι
η αμμουδιά η πλατεία
για την πλατεία …όπου εμφανιστήκαμε, στην εξαιρετική ερημιά της, σχολιάζοντας τις σύντομες και αποσπασματικές αφηγήσεις για τον απέραντο χρόνο του καλοκαιριού που η ζωή, …το είδος των στρεβλών εκδηλώσεων και των θεαματικών και διατεταγμένων ιδεών γιαυτήν, το είδος των τυπικών συλλογικών δραστηριοτήτων που εντέλει προσβάλλουν την ουσία της, αποκρύπτουν και μεταθέτουν αυτή την άρρητη βέβαιότητα που έπρεπε να μοιράζεται η κοινότητα, για το ερμητικό σφράγισμα όλων εκείνων των δυνατοτήτων της συλλογικής εγρήγορσης, για τη βουβή ανοχή και την κατάρρευση που υπομένουν τα μέλη της αδυνατώντας να αντιδράσουν στην ιδεολογική υποταγή τους στην τακτοποίηση του χρόνου και την, εντέλει, παράδοσή τους στην ευφορία της τηλεοπτικής αγριότητας. Tην πλατεία που, φαίνεται πως, θα περιμένει για πολύ ακόμη να υποστηρίξει την ιδεώδη στιγμή της δημόσιας εκτόνωσης όλων των υστερήσεων και ενοχών, όλων των επιθυμιών, όλων των δυνατοτήτων προσέγγισης και ενοποίησης. Tην πλατεία …που θα αρχίσει να εκτείνεται και να καταλαμβάνει κάθε υπόλοιπο ή ασαφή ή εγκαταλελλειμένο χώρο έως ότου η πληρότητα της κοινότητας ταυτιστεί με το φυσικό και το ιδεολογικό μέγεθός της. Eως εκείνη τη στιγμή που αυτή η πληρότητα χώρου θα συσχετιστεί ακριβώς με την πληρότητα του χρόνου …με την πληρότητα της εναρμόνισης και του σεβασμού της φυσικής ισσοροπίας.
ιβώς με την πληρότητα του χρόνου
η αμμουδιά
το τοπίο
Tο τοπίο …δραματικά αποκομμένο από κάθε δυνατότητα μετασχηματισμού, διαμόρφωσης και άσκησης του συλλογικού εαυτού, αυστηρά ορισμένο σε ένα τακτοποιημένο δίκτυο τυποποιημένων πειθαρχιών και τεχνικών της συμπεριφοράς (έως εδώ, έως εκεί), …ο περίπατος στη γραμμή δίπλα στην παραλία με τις πλήρεις λειτουργίες των καταστημάτων και τα υπόλοιπα αναμένοντα κενά χώρου ορισμένα να υποδεχτούν την εγκατάσταση των τελετών της θέας προς τον ορίζοντα. Πρυτανεύει, όπως παντού, η μεθοδική τακτοποίηση και η οριοθέτηση-δια της ιδιοκτησίας-του οικισμού προς τα ορεινά. Μαρτυρούνται τα υπολλείμματα μιας γιγαντιαίας διεστραμμένης προσπάθειας πλήρους καταστροφής της φυσικής περιοχής από τη βιομηχανία εξόρυξης μετάλλων. Η μέθοδος αυτής της βιομηχανικής λειτουργίας καταστρέφει συστηματικά την ακριβή φυσική κοινή κληρονομιά καθιστώντας …εντέλει, αδύνατη την κίνηση προς, την διαμονή και την ενατένιση της θάλασσας, των λόφων και των βουνών. Του ουρανού. Tην εκτίμηση και την εγκατάσταση δηλαδή μιας νέας (ήδη παλαιότατης) αντίληψης για τη φύση ως πεδίου στοχασμού και πρωτεύουσας συνθήκης της ζωής. Kατανοήθηκε, εκεί, στον ειδικό και ευφρόσυνο μερικό χώρο του ‘‘εκεί’’ των πράξεων και των διαθέσεών μας, πως ενεργοποιήθηκε ο χρόνος και ξεκίνησαν οι καταγραφές είτε των ασυναίσθητων μιμητικών επαναλήψεων πρακτικών και μεθόδων είτε των αποτιμήσεων των σημαντικών και των ιδεωδών προτάσεων. Ο χρόνος της κοινής ζωής όπου κυριαρχεί η απόδοση και η προσφορά της συντονισμένης και απολαυστικής ομαδικής εργασίας με σκοπό, ιδεολογία και στρατηγική την ανίχνευση των ιδιοτήτων εντός του πεδίου της έρευνας και την απόπειρα της προσφοράς μιας ιδέας και μιας ακόλουθης ποικιλίας κατασκευών τέτοιας που θα μετέβαλλε την ταυτότητά του επιφέροντας, έτσι, ένα πλήρες αποτέλεσμα-φορέα μιας διαφορετικής ερμηνευτικής στρατηγικής για την βίωση της κοινής ζωής. Επιμείναμε και υπερασπιστήκαμε το σχεδιασμό και το στοχασμό για την φύση και το αποτέλεσμα αυτής της εξελισσόμενης σχεδιαστικά και στοχαστικά μεταβολής στο εσωτερικό του ήδη μεταβληθέντος (εξαιτίας της παρουσίας μας και των πράξεών μας) πεδίου.
η αμμουδιά
το τοπίο
το τοπίο ερμηνεύεται από τις πρόσκαιρες ποικιλίες των συλλογών των λεπτομερειών του από όσους γνωρίζουν πως οι δυνατότητες και οι αδυναμίες του βλέμματος και του νού δε συνιστουν ισχυρά φράγματα για την ερμηνεία και την κατανόηση ή αιτίες απόσυρσης στον εαυτό αλλά τον μοναδικό τρόπο, την μέθοδο εξάσκησης της συνείδησης στις απολαύσεις του βλέμματος και τις τακτοποιήσεις της συνείδησης. Οι πρόσκαιρες αυτές ποικιλίες των συλλογών πρόκειται, πολύ αργότερα, κάποτε, να συστήσουν τον ιδιόμορφο και αποκλειστικό κατάλογο σχέσεων του περάσματός μας από την ζωή.
η ζωή ...τον στοχασμό και την ανίχνευση για τη περιβάλλουσα φυσική γεωγραφία και την στήριξη της αρμονικής ζωής εντός της.
Η ζωή H συλλογική ζωή και η πειθαρχία της μελέτης των τεκμηρίων που θα γονιμοποιήσουν τον ακόλουθο σχεδιασμό αναμείχτηκαν σε μια αδιαίρετη διαδικασία. Mια σειρά από δείγματα της ανίχνευσης χαρτογραφήθηκαν και συνδέθηκαν ώστε να κατευθύνουν το συλλογικό νου στην αναζήτηση των νέων ενδεχομένων δυνατοτήτων έξαρσης των εκδηλώσεων της περιορισμένης τοπικής ζωής. Tην τροποποίηση των καθημερινών αδύναμων λεπτομερειών της έως εκείνη τη στιγμή που αυτές οι διαλεγμένες λεπτομέρειες θα γιγαντωθούν και θα αναδιατάξουν το περιεχόμενο κατευθύνοντάς το και διαχέοντάς το, μεταβάλλοντας την δημόσια στάση των κατοίκων. Εντέλει, συνδιαμορφώνοντας, διδάσκοντας, την οραματική συνθήκη για την κοινή φυσική ζωή σε ένα διαφορέτικό και εύφορο πεδίο σημασιών. Aπαιτώντας, από εκείνο το σημείο και ύστερα, μια νέα επίσκεψη, μια νέα μελέτη. Τον στοχασμό και την ανίχνευση για τη περιβάλλουσα φυσική γεωγραφία και την στήριξη της αρμονικής ζωής εντός της. Mεταφέρθηκαν στοιχεία και δείγματα συμπεριφορών, περιγραφές από τις απαιτητικές στιγμές των συζητήσεων, αναφορές και ενθουσιώδεις διηγήσεις για την περιπέτεια των συλλογών, την τακτοποίησή τους σε αρχεία γεγονότων. Δηλώθηκαν και υποστηρίχτηκαν σκέψεις και συνδεδεμένες σημασίες έως τη στιγμή που εννοήθηκε πως ο σχεδιασμός, αυτή την εξαιρετική και ιδιαίτερη στιγμή, αναφέρεται και επιχειρεί την μετατροπή της ζωής. Δεν είναι μία τυπική διαδικασία παραγωγής διαμορφώσεων και αντικειμένων, σχέσεων που θα εφαρμοστούν σε ένα αόριστο πεδίο χωρίς τις ζωτικές ενδείξεις ελέγχου, χωρίς την κριτική ή την απολαυστική και εύφορη προσέγγιση του κοινού των ανθρώπων σε αυτή την απομακρυσμένη κοινότητα. H κατανόηση αυτού του ζωτικού γνωστικού-ιδεολογικού στοιχείου μετέτρεψε ραγδαία την συμπεριφορά της ομάδας.
οι παρατηρήσεις και τα υπόβαθρα σημασίας Tα βροχερά πρωϊνά παραμείναμε προστατευμένοι, για όσο χρειαζόταν, στα υπόστεγα των καταστημάτων της πλατείας, το ηλιόλουστο μεσημέρι σχολιάσαμε και περιγράψαμε με ακρίβεια τις σκιές κάτω από τις λευκές τέντες στην παραλιακή πλευρά του οικισμού, τα πρώτα απογεύματα ορίσαμε μία κατεύθυνση για τη σκέψη καθώς διαβάζαμε το μήκος και τη διαμόρφωση της παραλίας τυλιγμένοι στις ριπές του ανέμου και την άμμο. Θησαυρίσαμε τη στιγμή που παραμείναμε μοναχοί στο κρύο κοιτώντας προς τον ορίζοντα και το παράξενο σχήμα του μικρού νησιού στον κόλπο, ώσπου να πέσει το σκοτάδι. Γράψαμε ένα κείμενο για κάθε διαδρομή στο τακτοποιημένο λιθοστρωμένο διάδρομο της παραλίας, για το μακρινό υπόστεγο με τους αιγύπτιους ψαράδες που κοιτάζαν πάντοτε στο νότο καθως ησύχαζαν μέσα στους ήχους μιας μουσικής που ταξίδευε από εκείνη, τη δική τους, πλευρά της Mεσογείου, για το σκιερό υπόστεγο απέναντι από την εκκλησία, το παιχνίδι του μεσημεριού από τους δύο μικρούς ποδηλάτες, για τα φωτισμένα μαγαζιά νωρίς το βράδυ, για τις σύντομες διελεύσεις μέσα από το ανάγλυφο και τις χωρικές παραδοξότητες της πλατείας, για την επόπτευση των μετώπων των διόροφων κατοικιών στην περίμετρο αλλά και τα προοπτικά σβησίματα των αλλεπάλληλων κατοικιών στο βάθος των δρόμων. Παρακολουθήσαμε σχολαστικά τις διηγήσεις για τις πληθωρικές στιγμές του καλοκαιριού, τις διηγήσεις για την εγκατάσταση ενός εργοστασίου εξόρυξης και την απόπειρα της βίαιης ερήμωσης του φυσικού τοπίου λίγο καιρό πριν και γιαυτό επιδιώξαμε την επίσκεψη στα υπολειμμάτα του εχθρικού εγχειρήματος. Περιγράψαμε και τακτοποιήσαμε τις ακατάστατες διηγήσεις που πρόδιναν την επιθυμία μιας χωρικής μεταβολής, τις συζητήσεις για τον ορίζοντα και την θύελλα μακριά στο πέλαγος.
Κάποια στιγμή όλες αυτές οι παρατηρήσεις και οι καταγραφές τους αλλά και εκείνες που δεν αποκαλύφθηκαν αμέσως αλλά παρέμειναν για πολύ στις σκιερές απροσέγγιστες περιοχές της διάθεσης του εκδότη τους μετέτρεψαν δραματικά την αντίληψη και τους συστατικούς ορισμούς της εμπειρίας όλων των μελών της ομάδας. Kατανόησαν το γιατί και το πως όσων επρόκειτο να σχεδιάσουν, το τι επρόκειτο να επισυμβεί στο χώρο, τον χρόνο και τις σχέσεις, τι σημαίνει και τι προκαλεί η εφαρμογή όσων λίγων ή εξαιρετικών επρόκειτο να σχεδιαστούν.
Kατανόησαν πως όσοι έζησαν μαζί τους και πέρασαν ένα πρωίνό ή ένα απόγευμα συζητώντας, όσοι διηγήθηκαν, όσοι συμπλήρωσαν την σύσταση ένος μικρού τοπίου με την στάση τους ή το βλέμμα τους, εκείνοι που σήκωσαν το χέρι τους και κάλεσαν έναν ή περισσότερους σε ένα τραπέζι όπου διατέθηκαν νέες διηγήσεις θα ήταν αυτοί που θα άγγιζαν τα σχεδιασμένα αντικείμενα, θα επόπτευαν τη σχεδιασμένη πλατεία, θα υιοθετούσαν τον χειρισμό εκείνο όπου ο πληθυσμός των μικρών ή ευρύχωρων καθισμάτων θα σκόπευε προς τον ορίζοντα και όχι στα μέτωπα των κτιρίων γύρω, …εκείνοι που θα μαζεύονταν γύρω από τα μεγάλα και τα μικρότερα υπόστεγα όπου θα αναπτύσσονταν τα θεάματα και οι δηλώσεις για τη ζωή, αρκετά μακριά μεταξύ τους αλλά και ιδιαιτέρως κοντά για να φαίνεται πως ανήκουν και συνδυάζονται σε μια ομάδα με ισοδύναμα και αλληλοκαλυπτόμενα χαρακτηριστικά. Θα ήταν εκείνοι που θα σχημάτιζαν τις νέες διηγήσεις και θα τις απλώνωνταν στις γύρω αλλά και στις μακρυνότερες κοινότητες για ένα νέο σύνδεσμο στοιχείων και διαμορφώσεων που επρόκειτο να επιταχύνει τη σκέψη των κατοίκων, να προσφέρει μια νέα δυνατότητα στην συλλογική δημόσια ζωή σε όλο το μήκος του χρόνου τους.
...μιά τέτοια στιγμή, εσύ, εσείς, αναγνωρίζετε τ προτάσεων που συγκροτούν ένα πεδίο πιθανότητας στο κοινό συλλογικό χρόνο που αυτή η σειρά τω μετασχηματίζεται σε σχήμα και σχηματισμό που, ακαριαία, ολοκληρωνονται σε συμπαγή συντακτικό πλήρες δοκίμιο, που πρόκειται να προσφερθεί σε περιμένουν μια εύφορη αναδιαμόρφωση των στοχαστικών υποβάθρων της ζωής τους. Μια σύνοψη υλικών βεβαιοτήτων που, ουσιαστικά, υποστηρίζουν τον τρόπο μιας απελευθερωτικής υπό
...μετέτρεψαν δραματικά την αντίληψη και τους συστατικο
...παρακολουθήσαμε σχολαστικά τις διηγή
τη σειρά των ς. Μια στιγμή ων προτάσεων εύκολα, ίσως ό ορισμό. ένα όλους όσους χωρικών και
, όθεσης.
κούς ορισμούς της εμπειρίας όλων των μελών της ομάδας.
...υπερασπίζουμε το χρόνο των συνομιλιών και το χρόνο των μετακινήσεων. Από τη στιγμή της πρόσκαιρης συμφωνίας στο περιεχόμενο μιας ορισμένης ανάγνωσης στη στιγμή της μετάβασης στην βεβαιότητας της πρότασής της. Ένα μεσημέρι ή ένα πρωϊνό, ίδιο με όλα όσα πέρασαν... για τους κατοίκους μιας άτονης περιοχής της συνήθειας... όχι όμως για τους γενναίους στοχαστές εργάτες σε αυτό το
ήσεις για τις πληθωρικές στιγμές του καλοκαιριού
η μέτρηση ...η συζήτηση εκτάθηκε μέσα στη νύχτα και έσβησε το επόμενο πρωί... λεπτομέρειες, γενικεύσεις, αφηγήσεις παραδειγμάτων, συλλογές προσωπικών σπάνιων στιγμιοτύπων από το παρελθόν... ένα μείγμα ιδιαίτερων δυνατοτήτων και διανοητικών εντάσεων για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα στοιχεια που καθορίζουν την ταυτότητα ενός χειρισμού διεισδύουν και διαμορφώνουν τις ζωές των ανθρώπων. Ορίζουν τον τρόπο που αυτή και κάθε επόμενη επιρροή ταιριάζει και συστήνει, στο υπόλοιπο της ζωής τους, ένα νέο πεδίο δράσης, μια δυνατότητα, ένα ενδεχόμενο...
η μέτρηση Tο ταξίδι και η διαμονή, οι συλλογές του υλικού και των διαλόγων, των σκέψεων και των εκφράσεων της πρόσκαιρης και ευτυχούς κοινότητας στοχαστών και εργατών στην κοινότητα της Oλυμπιάδας, στην ανατολική πλευρά της Xαλκιδικής, απέδωσαν αυτό το διπλό ζητούμενο. Tον χειρισμό μιας πιθανότητας που θα μπορούσε να μεταβληθεί σε θρυαλλίδα αλλαγής όταν μεταβληθεί ο δημόσιος χώρος όπου ασκήθηκε ο σχεδιασμός και κυρίως τη βεβαιότητα της εμπειρίας ενός γεγονότος που πολύ αργότερα, όταν επανέλθει και μετρηθεί με μέτρο την ωριμότητα μιας σειράς επόμενων συμετοχικών διαδρομών και σε άλλα παρόμοια πειραματικά εργαστήρια θα δείξει τον τρόπο του ιδεώδους συσχετισμού των ενδεχόμενων διελεύσεων του διανοούμενου και των ατελείωτων εκδηλώσεων της ζωής που προσφέρονται και επαληθεύονται στους στοχασμούς του.
Tο φωτιστικό που σχεδιάστηκε για την πλατεία έχει το σχήμα βιβλίου, τα καθιστικά παρατάσσονται όπως στον κινηματογράφο αλλά στην πλευρά της οθόνης βρίσκεται η πραγματικότητα και ο ορίζοντας.
...με τους κώδικες των γ
...η υπόθεση για τον χρόνο και την προσφορά μας στην κοινότητα που μπορεί και ταιριάζει με ό,τι και όσα κοινόχρηστα μεταφέρουμε, η υπόθεση που εξαιτίας της συγκρατούμε τις λεπτομέρειες και τους καταλόγους των φράσεών μας, των ερωτήσεων και των απαντήσεων που αποκτήθηκαν, η απόλαυση των συνδέσμων και των αναφορών, των επιφωνημάτων, της κατανόησης και της συμφωνίας μας, περιέχεται ακόμη και για πολύ στην ανάμνηση του κόπου και της επιμονής του σώματος και του νου μας πάνω στην φωτισμένη επιφάνεια με τους κώδικες των γραμμών και των λέξεων.
γραμμών και των λέξεων
δήμος ΑΚΑΝΘΟΥ ΣΤΑΓΕΙΡΩΝ κοινότητα ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ, ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ 2008
διαθέσεις αντικειμένων και κωδικες ανάγνωσης
οι σκηνές
οι σκηνές Οι σκηνές υποστηρίζουν και οριοθετούν το περιεχόμενο είδος των έκτακτων, των σχεδιασμένων και των συνεχών συγκεντρώσεων. Ανοιχτές προς κάθε διεύθυνση, υπερυψωμένες και ευρύχωρες τόσο ώστε να εξομαλύνουν ή να εξουδετερώσουν τη διαφορά μεταξύ του επισκέπτη/τριας και μετόχου στην συνήθη σιωπή του θεατή με το θεσμικό πηρύνα μιας δράσης (τον ομιλητή, την ομάδα, τον δημιουργικό φορέα και διαθέτη ενός γεγονότος). Η σκηνή περιέχει κάθε και όλους τους ρυθμιστές και παραγωγούς κάθε περιεχομένου που εκδιπλώνεται και περιλαμβάνει τις τακτικές και τις διακλαδώσεις της εξέλιξής του. Θεωρείται και θεραπεύει τις υποθέσεις των επισκεπτών στα ανοικτά σύνορά της όπου γεννιέται και εξελίσσεται κάθε και οτιδήποτε έχει σχεδιαστεί ή ρυθμίζεται και εξελίσσεται ξαφνικά και πρόσκαιρα. Το δάπεδό της, η στέγη και οι πλευρικές ανοικτές ή ημιδιαφανείς υλικές επιφάνειες καθορίζουν, συμβάλλουν και συντηρούν μια εύπλαστη, δυνατή ή εξαιρετική, επιθυμητή ή έκτακτη σχέση φυσικού φωτός και σκιάς. Νησίδες συστάσεων ή απωλειών νοήματος στον ποικιλόφωτο και πολύχρωμο διαρκή κυματισμό επισκεπτών, θεατών, κατοίκων ή ειδικών ανιχνευτών συμβάντων και διαθέσεων.
ο κάναβος
ο κάναβος Ο κάναβος καθορίζει το συνεκτικό γεωμετρικόοπτικό πεδίο χωρικής σημασίας της πλατείας. Το σύστημα των παραλλήλων και των καθέτων ευθειών των υλικών του στην ειδική απόστασή τους. Συστήνει και τακτοποιεί τους κόμβους των διασταυρώσεων, τις ποικιλίες των υποδοχέων της φύτευσης που υπερασπίζουν την ιδέα της εξαιρετικής εισόδου των φυσικών δειγμάτων σε αυτή την λογική χειρονομία τακτοποίησης του χώρου. Υποστηρίζει και διαθέτει το σχέδιο των υπερβολικών ανεξαρτήτων επιστρώσεων του εδάφους -σαν αποκαλυμένα σπαράγματα μιας ανασκαφής- που σταθεροποιούν και νοηματοδοτούν όλες τις συγγενείς θέσεις των στοιχείων του εξοπλισμού. Με τον τρόπο της προσωρινής θέσης και σημασίας. Ωστε να δηλώνεται πως μπορουν να αλλάξουν θέση μορφοποιώντας μια νέα συνθετική πρόταση. Να μαζευτούν σε μια ορισμένη περιοχή και ύστερα, αργότερα, σε μια διαφορετική εποχή, να διαμορφώσουν την περίμετρο ενός κέντρου πιθανολογημάτων που, βαθμιαία, θα προσφέρουν το περιεχόμενό τους στους επισκέπτες και χειριστές του.
το καθιστικό οι όψεις
τα φωτιστικά
το καθιστικό Ο ορίζοντας και η πρωτεύουσα και σημαντική θέα ορίζουν και εγκαθιστούν τον δυνατό τρόπο και τη συνθήκη προσανατολισμού του πληθυσμού των καθισμάτων. Η θέα, έτσι, του ορίζοντα και των φυσικών εκδηλώσεων που συνθέτουν την διαρκή ποικίλη ταυτότητά του, την πορεία, δηλαδή, και την βύθιση του ήλιου, τη δημιουργία και ακμή μιας συστάδας συννέφων που απομακρύνονται ή πυκνώνουν και φέρνουν την βροχή, τις ποικιλίες των χρωμάτων στον μεταβαλλόμενο μικρό και περιορισμένο ουρανό της τοπικής γεωγραφίας, αναδεικνύουν και εγκαθιστούν το καθιστικό ως το πρωτεύων υπόβαθρο σύστημα ενός νέου τρόπου συσχέτισης με τη φύση.
οι όψεις/ τα συρόμενα πλαίσια Τα συρόμενα μεταλλικά πλαίσια με τις ξύλινες χωνευτές περσίδες τακτοποιούνται στους εξώστες των όψεων των κτιρίων, στα δώματα, προς την πλατεία, αλλά και στις πλευρικές όψεις των δρόμων. Σε κάθε στιγμή χρόνου μετακινούνται και μεταβάλλουν την γενική όψη των οικοδομικων τετραγώνων υπακούωντας σε ένα χαοτικό μοντέλο τυχαίων κινήσεων που εξαρτάται και ακολουθεί είτε την προστασία στην σκιά από την κίνηση του ηλίου είτε την ανάγκη της πρόσκαιρης υποχώρησης στην ιδιωτικότητα. Αυτή η ποικίλη δραστηριότητα της επιθυμίας και της ανάγκης ενεργοποιεί και αποδίδει τις υποθέσεις και τα αποτελέσματα ενός οπτικού παιχνιδιού διαρκών μεταβολών.
το φως / το σκοτάδι (φωτιστικά) Δεν μετράμε το εξαιρετικο εύρημα της μορφής και την τεχνική της περιποίησης του σώματος αλλά την ισορροπία και την αντοχή στην επιθυμία της συζήτησης στην σωτήρια κάλυψη του ημίφωτος. Στο δειλινό και τη νύχτα παρέχεται άσυλο στη σκέψη και τις ήσυχες συζητήσεις. Στο φώς ενός κεριού, στη λάμψη ενός αναπτήρα, στη φωτοβόλο ένδειξη ενός βιβλίου-σημαντήρα που καθορίζει την συγκέντρωση διανοητών και ακροατών καθώς επιχειρούν να σταθεροποιήσουν το περιεχόμενο ορισμένων αβέβαιων ιδεών, να ετοιμάσουν μια διαφορετική πορεία ανάμεσα στις δυνατότητες και τα ενδεχόμενα της ζωής.
η βρύση
η στάση
τα φωτιστικά