‘Elke dag kan de laatste zijn’ TIM MEIJBERG (57)
2
KANS JUNI 2017
KANS NR.2 juni 2017
4
COVER Tim Meijberg
Tim is meteen duidelijk als we klaar zitten voor het interview. Hij wil zijn verhaal doen. ‘Om mensen te laten zien dat, als je een beetje beter voor jezelf zorgt, je niet zo hoeft te eindigen als ik.’ BEELD COVER LINELLE DEUNK TEKST STAN VAN HERPEN
Het is een aflopende zaak, zegt hij maar meteen. Tim Meijberg (57) is er het type niet naar om ergens omheen te draaien. Hij kampt met de longziekte COPD, zit nu in stadium vier, de terminale fase. ‘Dan kan elke dag de laatste zijn.’ Hij heeft nog maar één doel: 23 juli halen, want dan zijn hij en zijn vrouw Barbara 25 jaar getrouwd. ‘Die dag nog halen, daar vecht ik voor.’ Wat Barbara voor Tim betekent hoeft hij niet uit te leggen, dat zie je aan zijn ogen als haar naam valt. Ze kennen elkaar al veertig jaar. Ze zaten bij elkaar op school, er sprong een vonk over toen hij op een dag in 1988 bij haar thuis een fietsband plakte. Later kregen ze een relatie. ‘Ik zat toen al stevig aan de coke. Maar Barbara heeft me geholpen om uiteindelijk van die troep af te komen.’ Rust Tim kwam zes maanden geleden terecht op de afdeling Meerzorg van het Leger des
Heils in Ugchelen, waar men sinds kort ook terminale patiënten opvangt, veelal met een verslavingsprobleem. Tim was op dat moment naar eigen zeggen alleen nog verslaafd aan zijn joints, die hij rookte tegen de pijn. ‘Ik had verwacht dat ik hier wel afkickverschijnselen zou krijgen. Maar gek genoeg had ik nergens last van. Omdat ik hier mijn rust heb gevonden denk ik.’ Lolletje Denk niet dat het een treurige bedoening is, bij Tim aan zijn rolstoel. Hij blijft het leven als een lolletje zien. En dat komt niet door de morfine, verzekert hij. ‘Ik heb in mijn leven al zoveel gezien en gehuild, daar zie ik het nut niet meer van in. Ja, bij een mooie kerkdienst kan ik nog wel eens een traan laten, als ik voel dat God dichtbij me is.’ Meer dan ooit geniet hij van wat hij ‘kleine dingen’ noemt. Bloemetjes, vogels, een holletje met jonge muizen. ‘Wat ik wel dom vind van mezelf, is dat ik die mooie dingen nu pas zie, nu het einde dichtbij is.’
Ellens leven stort in als haar zoons met haar ex naar het buitenland verhuizen. Langzaam krabbelt ze weer op. Haar verhaal.
10
Lily woonde jaren buiten in een koepeltentje, sinds kort in een rijtjeshuis. ‘De muren komen op me af.’
12
Oproep aan de toekomstige regering: help, het vangnet scheurt!
16
Daklozen vind je overal. Voor wie deze zomer naar Londen, Parijs of Rome gaat: een korte introductie.
18
Wie krijgt een gratis exemplaar van de Majoor? Het winnende verhaal is bekend.
20
Henrie had een rotleven. Maar hij vindt houvast in de fotografie. Door de lens kan niemand hem raken.
KANS JUNI 2017
4
20
10
12
Verder:
16
18
P24 Leger helpt de Roma-kinderen in Slowakije P27 Majoor Bosshardt-prijs voor Ali B P28 Jessica: ‘Ik heb twee kanten van het leven gezien.’
3
4
KANS JUNI 2017
xxxx
TEKST BART DE HAAN BEELD JUDITH DEKKER
KANS JUNI 2017
De strijd van Ellen
‘De kinderen zijn alles, opgeven doe je niet’
Biologe Ellen zag haar leven afglijden toen als gevolg van de scheiding haar twee zoons met hun vader naar het buitenland vertrokken. Met hulp klimt ze er langzaam weer bovenop. 'Het werkt verlammend als je overgeleverd bent aan bureaucratische instanties.' TEKST CAROLINE TOGNI BEELD ANKE VAN IERSEL
5
6
Z
e speelt weer piano. Een teken dat ze haar leven weer begint op te pakken. Ellen (48), afgestudeerd bioloog, moeder van drie kinderen. Twee daarvan, haar zoons van 17 en 15, heeft ze al vijf jaar niet gezien. Haar ex vertrok met de jongens naar het buitenland; bij hun vader waren ze beter af, zo oordeelde de rechter. Sinds die tijd woont ze alleen met haar dochter van 8. Ellen maakt zich grote zorgen om haar zoon, ze leeft in voortdurende stress. ‘Mijn oudste zoon is kwetsbaar, kampt met psychische problemen. Door zuurstoftekort en een infectie bij de geboorte had hij een moeilijke start. Hij heeft altijd extra zorg nodig gehad.’ ‘Mijn kinderen zijn mijn alles. Opgeven doe je niet. Al die jaren schoof ik alles opzij, vocht ik voor ze. Het is moeilijk. Ik kan ze zelfs niet bellen op hun verjaardag of met kerst.’
Huis als verzamelpost Sinds het vertrek van haar zoons en de geboorte van dochter Sanne, korte tijd daarna, omringt Ellen zich met spullen. Een volle gang en woonkamer. Haar huis is een verzamelpost. Een plek voor dierbare herinneringen, zoals de knuffels en tekeningen. De knutselwerkjes die ze maakten. Kleipoppetjes. Tafels vol foto’s en mappen. Een leven gevat in dozen en tassen. Bovenop keukenkastjes, tafels, op de vloer. Pakketten voor de jongens. Geen plek onbenut. Ellen en haar dochter (8) leven erin; anderen hebben er soms moeite mee. ‘Ik weet dat het hier vol staat en dat mensen zich zorgen maken. Maar dit is verwerking voor mij, dit is het enige waarmee ik mijn moederschap nog kan uiten. Ik ben bezig met kleding en spullen waarvan ik hoop dat er iets bij
' ‘Voor een ander zijn het dozen met rommel, voor mij heeft ieder ding een betekenis’' zit dat ze nodig hebben. Maar wat ik opstuur, wordt dikwijls weggegooid.’ ‘Het verzamelen is ook vermijdingsgedrag. Het vermijden van de pijn van het gemis en de leegte, niet met dingen geconfronteerd willen worden. Voor een ander zijn het dozen met rommel, voor mij heeft ieder ding een betekenis, emotionele waarde. Het valt me zwaar om er afstand van te doen.’
Verlammend Nadat het huwelijk met de vader van haar twee zoons strandde, kreeg Ellen een nieuwe vriend en raakte ze zwanger van Sanne. Maar tijdens de zwangerschap werd haar vriend vaak agressief, aldus Ellen. Jeugdzorg vond de situatie bij haar thuis ‘instabiel’, daarom kreeg Ellens ex-partner de jongens toegewezen. In welk land ze nu wonen, wil Ellen niet in het artikel hebben, omdat ze bang is dat hij haar verhaal tegen haar gebruikt. Sinds die dag in 2010 leeft ze in constante angst om het lot van haar kinderen. ‘Afgesneden zijn van de kinderen is voor mij traumatiserend, ook door de wijze waarop het is gegaan. Het werkt verlammend als je overgeleverd bent aan bureaucratische instanties, waarbij de belangen van de kinderen verstrikt raken in juridische regelgeving.’ ‘Therapie voor de oudste werd abrupt afgebroken en daar niet voortgezet, afspraken over contact en omgang werden niet nagekomen. Vanaf het moment dat
KANS JUNI 2017
'We doen het samen'’
Jaleesa Vos, gezinscoach bij 10 voor Toekomst, begeleidt het gezin van Ellen: ‘Als ik bij haar ben, blijf ik twee uur. Het eerste uur praten we, drinken koffie en bekijken de post. Ik informeer naar Sanne, plan mijn bezoek meestal zo,
dat ik haar ook even zie. Na een uurtje pakken we samen een doos spullen aan, zo zie ik wat er gebeurt. Alles heeft een verhaal, dat maakt het opruimen moeilijk. Ik zie een berg papieren, vraag haar wat er gebeurt als we die weggooien. Dat gaat gewoon
niet, zegt Ellen dan.’ ‘Ik schrok toen ik Ellen en Sanne voor het eerst bezocht. Al die spullen… Ik zie een vrouw die kampt met trauma’s en rouw, zo op de voorgrond dat het haar belemmert écht aan de slag te gaan. Maar Ellen is ook krachtig en positief.’
7
8
KANS JUNI 2017
mijn zoons weg zijn, probeer ik te achterhalen hoe het met ze gaat, probeer ik zoveel mogelijk iets voor ze te betekenen.’
Zonder oordeel Ze is in veel dingen geblokkeerd geraakt, zoals Ellen het verwoordt. ‘Het lukt me niet alleen, ik heb er hulp bij nodig.’ Anderhalf jaar geleden kwam Ellen in contact met het Leger des Heils. Een vriendin van haar had het Leger via een naaiatelier van het korps leren kennen. ‘Ze zag dat ik hulp nodig had en wist dat ik officiële instanties niet vertrouwde. Het Leger kende ik van de kledingbakken, ik wist niet dat hun hulpverleningsaanbod zo breed was en dat ze ook gezinnen ondersteunen. De intake gaf vertrouwen. Ik kon mijn verhaal kwijt, deze vrouw luisterde zonder oordeel.’ Samen met de gezinscoach van het Leger des Heils pakte Ellen stukje bij beetje haar leven op. Haar dochter heeft sindsdien een kindercoach die wekelijks iets leuks met haar onderneemt. Ellen doet pogingen om haar huis op te ruimen, al lukt dat nog niet goed. Doe het stap voor stap, een doos per week, adviseert haar coach. ‘Zo bezig zijn geeft me weer een mensgevoel. Er is respect, ik ben geen nummer en voel me veilig. Ik kan erop vertrouwen dat mijn verhaal niet tegen me wordt gebruikt, zoals gebeurde bij de reguliere hulpverlening. Er is nu ruimte voor verwerking.’
Rustiger vaarwater En Ellen speelt weer piano. Hier en daar hapert een toets, maar ze speelt. Ook viool, samen met haar dochter. ‘De muziek helpt me te ontspannen. En kortgeleden ben ik gaan kajakken, lekker mindful roeien in de natuur.’ ‘Ik ben blij als ik innerlijke rust vind, als ik weet dat het goed gaat met mijn zoons. Kortom, als het goed gaat met ons, met het hele gezin. Ik heb iets meer perspectief nu ik zelf dingen oppak. Sinds de rechtszaken achter de rug zijn, zit ik in rustiger vaarwa-
ter. Ik krijg ruimte om naar mijn toekomst te kijken, merk dat ik weer ruimer kan denken. Weer gaan werken zou mooi zijn. Ik wil verder met mijn leven.’ De namen Ellen en Sanne zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer informatie over het programma 10 voor Toekomst: legerdesheils.nl/10voortoekomst.
‘Verder gaan waar reguliere zorg ophoudt’ Na een eerste contact via een naaiatelier van de kerk, krijgt Ellen op verschillende manieren ondersteuning van het Leger des Heils. Met woonbegeleiding, gezinsbegeleiding en een kindercoach voor Sanne. Vanuit 10 voor Toekomst, het programma waarmee het Leger gezinnen helpt die met meerdere ingewikkelde problemen te maken hebben. Christa Overeem, woonbegeleider op de afdeling Preventieve Woonbegeleiding en Ellens eerste begeleider bij het Leger des Heils: ‘Ik zie een vrouw die
het heel goed wil doen. Ze legt de lat zo hoog, dat veel doelen die ze zichzelf stelt, niet haalbaar zijn. En door de drukte in haar hoofd lukken veel dingen ook slecht. In dat eerste gesprek, zo’n twee jaar geleden, kwam vooral een stortvloed van woorden naar buiten.’ ‘Van onze cliënten horen we dat het reguliere systeem in Nederland prachtig is, maar je moet wel binnen het plaatje passen. Wij gaan vaak verder waar de reguliere zorg ophoudt. We beoordelen iemand niet om wat hij of zij doet. Onze benadering gaat uit van wat al goed gaat. Ook bij Ellen: ze pakt dingen op, leunt niet achterover. Dat gaat vaak met vallen en opstaan, maar dat is niet erg.’
9
Vertrouwensband Sery Boot, kindercoach, begeleidt dochter Sanne: ‘Als kindercoach ben ik de vertrouwenspersoon voor een kind. Stimuleren van de ontwikkeling staat voorop. We wandelen,
doen bordspellen in de coachkamer bij het Leger des Heils, we praten. Het is laagdrempelig, een kind kan altijd iets bij me kwijt. Geregeld hoor ik van kinderen dat ze het gevoel hebben dat
er altijd maar óver hen wordt gesproken, niet mét hen. Bij ons staat het kind centraal, de vertrouwensband is daarbij heel belangrijk. Vertelt een kind iets aan mij, dan maak ik duidelijk dat het
bij mij blijft. En mocht nodig zijn dat ik er andere deskundigen bij betrek, bijvoorbeeld als de veiligheid in het geding is, dan bespreek ik met het kind hoe we dat aanpakken.’
10 Zie ook het portret van Lily dat we twee jaar KANS JUNI 2017
geleden filmden: legerdesheils.nl/helpen/kans.
Straatvogels tem je niet
WEERZIEN
Rubriek waarbij we opnieuw langs gaan bij een cliĂŤnt die we eerder spraken voor Kans.
KANS JUNI 2017
In een koepeltentje woont ze niet meer. Toch is Lily Hendriks (46) in haar huurwoning minder blij dan twee jaar geleden, toen ze bivakkeerde in het groen. ‘Ik mis de natuur, het fluiten van de vogels. De muren komen op me af.’ TEKST ELLEN WEBER BEELD MILAN VERMEULEN
N
a drie jaar in een koepeltentje waren Lily, haar vriend Pepo en hun hond Lava erg tevreden met hun nieuwe woonplek op Beatrixoord, het voormalige AZC net buiten Eindhoven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had de Duitse Luftwaffe hier een nepkerk neergezet. Stromend water hadden de krakers niet in het kerkje, maar er groeiden bramen en eetbare paddenstoelen in de tuin. Een dag voor oudejaarsavond zette de gemeente Lily en Pepo eruit: er zou koolmonoxidevergiftiging dreigen door een slecht werkende kachel.
Alternatieve huisvesting op twee verschillende plekken weigerde het koppel, omdat ze samen wilden blijven. Ruim twee maanden logeerden ze bij kennissen of sliepen ze op straat. Hartje winter kreeg Lily een boete voor wildkamperen. ‘Alsof iemand voor zijn plezier met -5 buiten in een tent slaapt, zonder matje.’ Tegen de bekeuring voor “recreatief verblijf” gaat ze bezwaar maken. Vandaag viel er een brief van haar advocaat op de mat, over de andere zaak die ze aanvecht. De rechter geeft haar gelijk: de uitzetting uit het kerkje was onrechtvaardig. Ze krijgt een schadevergoeding voor de spullen die zijn weggegooid. Om de overwinning te vieren, trekt Lily een blik bier open.
Stigmatiserend hokje Elf jaar lang stond ze ingeschreven bij verschillende woningbouwverenigingen. Een paar keer belandde ze bij de loting op de eerste plek, maar werd ze niet uitgenodigd voor een bezichtiging. ‘Eens een stempel, altijd een stempel.’ Zeven jaar geleden werd ze uit haar huurhuis gezet. Volgens haar dossier omdat ze als drugsverslaafde overlast veroorzaakte. ‘Ik heb al twee jaar geen coke meer aangeraakt.’ Uiteindelijk nam Lily enkele maanden geleden genoegen met een 1-kamerappartement. Op het oog stukken comfortabeler dan een koepeltentje. Toch is Lily er niet blij mee. ‘Dit is
geen echt huis. Hier kan ik mijn twee kinderen nog steeds niet ontvangen en laten logeren. Op straat leer je dat het leven een groepsproces is. Hulpverleners verwachten dat ik vrienden de deur wijs. Terwijl goede vrienden meer voor me kunnen betekenen dan welke hulpverlener ook.’
Vrede en vrijheid Lily voelt zich door de instanties niet serieus genomen. Dat ze niet standaard in de maatschappij staat, beseft ze. ‘Maar ik kan met veel verschillende soorten mensen omgaan en van waarde zijn als ervaringsdeskundige.’ Lily hoopt dat ze op een dag wél kan doen waar ze in gelooft: een brug vormen tussen professionals en mensen die als onbehandelbaar worden gezien. Voor de gemeente wil ze contact maken met mensen op straat. Daarnaast wil ze kunst maken met andere “straatvogels” en vanuit een camper maatschappelijke overschotten uitdelen. Zoals ze nu bij het Leger des Heils broodjes uitdeelt die de bakker niet heeft verkocht. Ondanks alle tegenwerking die ze ervaart, gelooft ze nog steeds in samenwerking met de gemeente. Ze heeft plannen ingediend voor Beatrixoord. ‘Ik snap dat het kerkje niet geschikt is voor bewoning, maar ik zou er graag artistieke workshops willen geven: poppen maken en improvisatie-straattheater. Of een sustainable urban art city-camping oprichten, waar iedereen welkom is. Studenten, bijstandsmoeders, ouderen, psychiatrische patiënten en daklozen. Ik blijf strijden voor vrede en vrijheid.’
Kans #3 - 2015
Dan komt Pepo binnen met zijn gitaar, hij heeft muziek gemaakt in de stad. Lava springt enthousiast door de kamer. Eerst een joint? Nee, eerst The happy homeless song op zijn gitaar. ‘Happy homeless, keep your smile. Happy homeless, don’t cry.’ De bulterrier gaat op zijn rug liggen en laat zich kroelen door Lily, die zachtjes meezingt. ‘I feel free, I feel fine.’ Even reiken vrede en vrijheid toch tot in de woonkamer.
11
12
Oproep aan nieuw kabinet
t e n g n a v t e H t r u e h sc
en e t e o d s l i s He e d r e t g e e h L n a a Het p e opro e d n e g inet: n i b r a d k e w u e e ni g i t s m o k e n to e l l a v s r e d grijp in, an chtoffers la er teveel s etsbaarste w onder de kn in onze mense g. n i v e l n e m a s
KANS JUNI 2017
Zover is het dertig jaar later nog niet. Maar het Leger des Heils ziet het aantal verwarde mensen op straat toenemen, evenals het aantal dak- en thuislozen. Eén van de oorzaken volgens het Leger: de overheveling van welzijnstaken van centrale overheid en provincies naar de gemeenten. Vader: ‘We hadden regionale vangnetten die op zich goed functioneerden. Nu hebben we 388 afzonderlijke vangnetjes die nog lang niet allemaal op orde zijn.’
Te snel
Let wel, benadrukt Cornel Vader, het Leger is niet tegen die overheveling; maatwerk op lokaal niveau, met hulp van familie, vrienden en buurtgenoten, is een mooi uitgangspunt. ‘Ik geloof echt dat je de samenleving kunt mobiliseren. Maar onze ervaring is dat het ontzettend veel tijd kost om zoiets voor elkaar te krijgen.’ Dus, benadrukt Vader, het gaat allemaal veel te snel. Eén van de belangrijkste problemen die het Leger des Heils in de praktijk ziet, is de afwenteling van verantwoordelijkheden door gemeenten. De gemeenten hanteren het “woonplaatsbeginsel”: een cliënt moet worden geholpen in de plaats waar hij/zij vandaan komt. Dat klinkt logisch, maar de praktijk is niet zo simpel. ‘Vaak is bij mensen in de opvang niet duidelijk waar ze vandaan komen. Of je hebt gezinnen waar de gezinsleden formeel uit verschillende gemeenten afkomstig zijn. Gevolg: mensen worden van het kastje naar de muur gestuurd. De minister zegt dan: dat mogen gemeenten niet doen. Maar wij zien dat het toch gebeurt.’
TEKST STAN VAN HERPEN FLES SUZANNE HERTOGS FOTOGRAFIE MARIA VAN DER HEYDEN
D
e oproep volgt uit een “zeven-puntenbrief ” die het Leger des Heils eind 2016 naar de Tweede Kamer stuurde. Eén van de zinnen uit de brief: ‘De zichtbare maatschappelijke teloorgang op straat neemt weer toe.’ Dat woordje ‘weer’, bevestigt Cornel Vader, directeur Welzijns- en Gezondheidszorg bij het Leger des Heils, dat staat er niet toevallig. Dat verwijst naar de jaren tachtig. De jaren dat winkelcentrum Hoog Catharijne in Utrecht berucht was als verblijfplaats van honderden aan drugs verslaafde mensen, waar een hele gemeenschap in erbarmelijke omstandigheden moest zien te overleven. Of denk aan de Bijlmer in Amsterdam, Perron 0 in Rotterdam; bijna alle stationsgebieden van de grotere steden waren halverwege de jaren tachtig het domein van verslaafde en dakloze mensen, al dan niet in de war.
13
14
De zeven punten op een rij De systemen sluiten mensen uit Een van de voorbeelden van uitsluiting door het systeem, is het eerder beschreven woonplaatsbeginsel. Cliënten komen in de praktijk te vaak tussen de wal en het schip terecht, vindt Vader, omdat ze van gemeente naar gemeente worden gestuurd. ‘Dat is vaak niet eens een kwestie van te weinig geld, maar van een falend systeem, dat vind ik er zo schrijnend aan.’ Is er een oplossing? ‘Dit kun je op korte termijn alleen oplossen door een landelijk of regionaal noodfonds op te richten waaruit je als gemeenten gezamenlijk de zorg voor dit soort cliënten financiert.’
De bekostiging van het vangnet voor de meest kwetsbaren is in gevaar Werkveld van zogeheten Openbare Geestelijke Gezondheidszorg (OGGz) is uit beeld geraakt. We pakken deze twee punten even samen, omdat ze nauw verband met elkaar houden. Een belangrijk probleem dat steeds zichtbaarder wordt, is de grotere groep dak- en thuislozen op straat, waarvan een groter deel dan voorheen verward is. Met alle overlast van dien. Een van de oorzaken volgens het Leger des Heils, is het verdwijnen van financiële middelen voor de doelgroep van de OGGz, mensen met ernstige en vaak langdurige mentale en fysieke problemen. Vader pleit voor een terugkeer van de OGGZ-teams, ‘of een variant daarop. Die hulpverleners hebben we als samenleving nodig.’
De maatschappelijke teloorgang op straat neemt weer toe Dat probleem loopt deels parallel met de toename van het aantal dak- en thuislozen en verwarde mensen op straat. Een van de redenen hiervoor volgens het Leger des Heils: de beperkte middelen om mensen indien nodig tegen hun zin te helpen. ‘We hechten in onze samenleving terecht veel waarde aan individuele rechten en beroepszuiverheid. Maar in sommige gevallen, als mensen een gevaar zijn voor zichzelf of hun omgeving, moet je kunnen ingrijpen vind ik. Ik vind dat we daar momenteel te weinig middelen voor hebben. We zien het zo vaak misgaan in de praktijk. Ja, zeggen mensen dan, maar iemand gedwongen meenemen in een ambulance is mensonterend. Nee, zeg ik dan, iemand zelfmoord laten plegen en daarin vaak ook andere mensen laten meeslepen, is dat niet mensonterend?’
Cornel Vader directeur Welzijns- en Gezondheidszorg van het Leger, licht de zeven punten uit de brief toe.
Er is een enorm tekort aan goedkope passende huisvesting Vooral voor groepen die uit een probleemsituatie komen, van een uitkering moeten rondkomen en in de schuldsanering zitten, is het haast ondoenlijk om een betaalbare woning te vinden. Maar ook jongeren komen vaker op straat te staan omdat ze geen woning kunnen betalen. De opvangfaciliteiten zitten overvol, omdat cliënten niet kunnen doorstromen naar een normale woning. ‘Het gaat om goedkope woningen van zeg maximaal 400 euro in de maand. Die zijn er veel te weinig.’ Het Leger des Heils pleit voor de realisatie van tenminste 10.000 goedkope woonunits (met name in de Randstad) op korte termijn. ‘Dan kunnen we voor het komend jaar in ieder geval het probleem van de vastlopende doorstroom opvangen.’
Verdere decentralisatie van faciliteiten voor opvang en beschermd wonen onverantwoord Het gaat om opvangfaciliteiten zoals dag- en nachtopvang voor daklozen, structurele opvang voor verslaafden in een ontwenningsprogramma of de opvang voor jongeren met een justitieel verleden. Vaak betreft het relatief dure opvangfaciliteiten, die voorheen door de centrale of regionale overheid (grote gemeenten of provincies) werden gefinancierd. Met de overgang van die taken naar gemeenten dreigen dit soort opvangfaciliteiten in middelgrote en kleinere gemeenten te verdwijnen omdat die ze niet kunnen betalen. ‘Grote en middelgrote gemeenten moeten de handen ineenslaan voor een gezamenlijke financiering van dit soort opvang.’
15
BEELD NATHAN SUDMEIER
KANS JUNI 2017
Administratieve lasten zijn extreem hoog geworden De enorme toename van de administratielast (voor alle betrokken instanties) komt onder andere omdat veel meer partijen nu met elkaar moeten samenwerken. Administratieve standaarden zijn er nauwelijks. Is dat probleem überhaupt op te lossen? ‘Dat is heel lastig. En dit is voor de welzijnsorganisaties ontzettend frustrerend. Ook omdat de mensen in onze samenleving die er het slechtst aan toe zijn, er het eerste de dupe van worden. Zij hebben vaak meerdere complexe problemen, die niet in de protocollen vallen. En zorgverleners vallen opeens onder andere regelingen. Zo’n regeling zegt dan bijvoorbeeld dat er stromend water in het huis aanwezig moet zijn waar hij of zij hulp biedt. Maar bij onze cliënten komt het regelmatig voor dat het water is afgesloten. Dan zouden we niet mogen helpen? Het is vaak te gek voor woorden.’
16
Daklozen in Parijs, Londen en Rome
De toename van het aantal daklozen op straat is geen uniek Nederlands probleem, de trend is ook in de rest van Europa zichtbaar. Bij een bezoek tijdens de zomervakantie aan een van de grote steden kom je ze onherroepelijk weer tegen. Zoals in Parijs, Londen en Rome. TEKST STAN VAN HERPEN BEELD HOLLANDSE HOOGTE
KANS JUNI 2017
Er hangt nog steeds een romantische waas rondom de Parijse zwerver, maar de klassieke clochard wordt steeds zeldzamer. Het merendeel bestaat uit migranten, Roma en economische daklozen, die je vaak niet als zodanig herkent. Hoeveel daklozen Parijs kent, is onbekend, maar de meeste schattingen gaan uit van zo’n 20.000. Parijs heeft altijd een sterke aantrekkingskracht gehad op daklozen. De Parijse burgers en politie zijn van oudsher tamelijk tolerant ten aanzien van daklozen. Mede omdat Fransen daklozen eerder associëren met financiële problemen dan met drugs en alcohol. Sinds een paar jaar worden daklozen onder andere geholpen door winkeliers. Als je op een ruit het logo van organisatie Le Carillon ziet, dan weet je dat daklozen daar welkom zijn voor een koffie, toiletgebruik of telefoontje. Dakloze in Parijs.
Daklozen zijn nooit weggeweest in de meeste grote West-Europese steden. Alleen in de Scandinavische landen zijn ze wat schaarser dan elders. Door de economische crisis, immigratie en dure woningen stijgt het aantal dak- en thuislozen in de meeste steden. In een Europese hoofdstad en u ziet opvallend weinig zwervers? Kans groot dat u in Stockholm of Oslo bent, of in een land met een erg repressief beleid ten aanzien van daklozen, zoals Hongarije.
Het beleid tegenover daklozen is in Londen een stuk strenger dan in Parijs. Je riskeert bijvoorbeeld een fikse boete als je in de buurt van de ingang van een populaire toeristische locatie slaapt. Het aantal daklozen in Londen nam de afgelopen jaren fors toe. Door de economische crisis, bezuinigingen op sociale voorzieningen en torenhoge huurprijzen; ook in de betere buurten vind je mensen in slaapzakken op straat.
17
Daarnaast groeit het aantal immigranten in Londen snel. De stad telt naar schatting maar liefst 600.000 illegalen, veelal uit Oost-Europa. En velen van hen zoeken hun heil noodgedwongen op straat. De zichtbare contrasten tussen arm en rijk zijn vaak schrijnend. Een populair toevluchtsoord voor daklozen in Londen is bijvoorbeeld Hyde Park Corner - vlakbij Bucking ham Palace - waar veel thuislozen in tunnels slapen.
Ook in Rome is de groep daklozen groeiende. 24 procent van de daklozen in Italië is te vinden in Milaan, 15 procent in Rome. De problemen groeien, ook door de toestroom van met name Afrikaanse migranten en vluchtelingen. Er zijn tentenkampen ontstaan in parken, veel daklozen verblijven bij de treinstations of aan de oever van de Tiber, onder de bruggen. Het aantal geschatte daklozen in Rome is zo’n 8.000. De hulp komt sinds een aantal jaren uit onverwachte hoek: paus Franciscus ontfermde zich al verschillende malen over de Romeinse thuislozen. Hij regelde douche-voorzieningen en liet daklozen tijdens de koude wintermaanden overnachten in auto’s van het Vaticaan. In april opende hij een wasserette, de Lavanderia di Papa Francesco, waar daklozen gratis hun kleren kunnen wassen, strijken en drogen.
18
Wie gaat er vandoor met de Majoor?
In de vorige Kans plaatsten we een prijsvraag: we gaven een gratis exemplaar van de Majoor weg. De nieuwe fiets van het Leger des Heils, gebouwd door cliĂŤnten. Aan de lezer met het beste korte verhaal over de eerste trip die de Majoor zou gaan maken. De oogst: tientallen prachtige, vaak erg ontroerende inzendingen. In deze Kans: het winnende verhaal. BEELD ROOS KOOLE
Majoor
is te koop
De Majoor is zowel te koop voor bedrijven en andere organisaties als voor particulieren. Prijs: vanaf â‚Ź375 (excl. BTW). Kijk voor meer informatie op 5050workcenter.nl. Beschikbaar zolang de voorraad strekt.
KANS JUNI 2017
19
Fiets
Winnares Kim Brouwer (36, Alphen aan de Rijn). Beroep: van alles. o.a. juf (parttime) en moeder. Kim op haar fiets, in het dorp Aarlanderveen, de plek waar het (fictieve)verhaal zich deels afspeelt.
De trappers draaien harder dan haar benen aankunnen. Anke haalt haar voeten van de pedalen. Dit was precies waar ze op hoopte. Ze geeft zich over aan de wind in haar rug en de zon op haar gezicht. De klim is moeilijker dan ze zich herinnert. Maar zodra ze het blauwe huis op de top bereikt, overvalt haar hetzelfde gevoel als vroeger. Het totale gevoel van vrijheid. Nog even en haar fiets zal uitrijden tot het paaltje bij de bloemenwinkel op de Dorpsstraat. Als de wind erg meezat, kwam ze als kind soms zelfs tot de winkeldeur. Vaak haalde haar zus haar nog net in, maar Anke wist zeker dat Sonja dan stiekem een trapje bij had gegeven. Of met haar benen had geslingerd. En dat was niet het spel. Altijd draaide dat uit op ruzie en fietsten ze apart verder. Anke koos de weg langs de dijk, Sonja de weg door het dorp. Vandaag zal ze stoppen bij de bloemenzaak. Haar fiets parkeren bij de paal. Gelukkig is er een slot meegeleverd. Ze betwijfelt of men in het dorp nog steeds zonder sloten leeft. Sinds die ene dag is ze er nooit meer geweest. Met gemak redt ze het paaltje. De rode banden zijn wat grijs geworden van het schelpenpad. Nu pas ziet ze dat het zwarte frame dezelfde vorm heeft als de fiets die Sonja kreeg voor haar tiende verjaardag. Gek dat ze dat niet zag toen ze hem kocht. Voorzichtig parkeert Anke de fiets. Een bagagedrager ontbreekt. Ze zal straks de roze bloemen in een tasje aan haar stuur hangen en behoedzaam de Dorpstraat uitrijden. Tot die bewuste plek, daar waar de weg smaller wordt en het dorp overgaat in grasland. Ze zal haar fiets in het gras leggen en de bloemen een meter ernaast. En misschien, heel misschien zal ze dan heel even van haar schuld verlost zijn. Kim Brouwer - De Bruijn Lees nog 3 mooie fietsverhalen op legerdesheils.nl/helpen/kansmagazine
20
KANS JUNI 2017
KANS JUNI 2017
21
‘Ook al stormt het, mij krijg je niet om’ ‘Jij bent mijn zoon niet, met die hazenlip van je.’ Zijn vaders woorden slaan in als een bom, met het zelfvertrouwen van de dan vierjarige Henrie Scheepers komt het nooit meer goed. Zelfs niet nu hij op zijn zestigste alom geprezen wordt voor zijn natuurfotografie. Hij blijft wankel. ‘Maar om krijgen ze me nooit.’ TEKST STEFAN KLEIN KOERKAMP BEELD MILAN VERMEULEN
O
p de tafel in het kleine keukentje ligt een dubbelgevouwen velletje keukenrol met daarop twee mokken en twee lepeltjes. Daarnaast een suikerpot en negen cupjes koffiemelk. Op het aanrecht staat de volle koffiepot vers geurend klaar. Vannacht heeft hij amper geslapen, verklapt hij, dit interview maalde door zijn hoofd. Vandaar dat de voorbereidingen zo minutieus zijn – hij is al een dag met dit moment bezig. Een vooruitgang, meent Henrie Scheepers (60). ‘Een jaar geleden had ik dit niet gedurfd, absoluut
niet. Dat was ook mijn eerste reactie toen ze me vroegen om mijn foto’s te presenteren op het Kunst & Theater Gala van het Leger des Heils. Ik? Op een podium? Met mijn spraakgebrek? Hoe bedenk je het?’
Pienter Zijn spraakgebrek is het gevolg van een hazenlip, de bron van zijn onzekerheid. Nog steeds kan hij slecht in een spiegel kijken. ‘Ze hebben het mooi dichtgemaakt hoor, maar ik zie alleen een groot gat in mijn bovenlip. En iedereen ziet het, zeker weten.’ Henrie wordt er van kinds af mee gepest.
22
Enkele natuurfoto’s van Henrie.
‘ Die stevige stam en al die dikke takken, dat ben ik’
Op school, op straat. Thuis wordt het jongetje regelmatig door zijn vader de hoek van de kamer ingeslagen. De hardste klap is als zijn vader hem toebijt hem niet meer als zijn zoon te beschouwen, weer vanwege die verdomde lip. Het vierjarige jochie, toch al klein van stuk, wordt nog kleiner. Zijn enige houvast zijn de boeken die hij verslindt en waarmee het pientere kereltje zijn eigen wereld creëert. ‘Mijn fantasie hield me op de been. En mijn moeder, bij wie ik een streepje voor had.’
Harde werker De jongen is zestien en weet wat hij wil worden. Zijn ouders zijn inmiddels geschei-
den en juist zijn moeder is met haar nieuwe liefde vertrokken naar Engeland. Zonder Henrie; zijn vader besluit dat hij in Nederland blijft. Helpen in huis, met zijn zussen. Een laboranten-opleiding? Onzin. ‘Ik moest gaan werken. Simpel magazijnwerk, geld verdienen. Ik denk nog steeds wel eens: hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als ik wél die opleiding had gevolgd?’ Henrie is een harde werker. Als zijn leidinggevende zijn taken verzaakt, neemt Henrie die als vanzelf over. Heeft-ie het verder niet over, dat doet hij gewoon. En die keer dat zijn collega uit de volgende ploeg ziek is en ook diens opvolger niet op komt dagen? Dan werkt Henrie drie diensten achter elkaar. 24 uur door, zonder te morren. ‘Ik vond het mooi om te doen. En ik was een man alleen. Wat had ik anders?’
Sterfbed Henrie is niet altijd alleen. Hij trouwt, verhuist zelfs naar Zutphen voor de vrouw waarbij hij een zoon verwekt. ‘Ik liet alles achter voor haar. Ik hield van haar. Tot ik op een dag thuiskwam en haar in bed vond met
KANS JUNI 2017
een andere man. Mijn zoon bleef ik zien, tot hij zijn moeder op haar sterfbed beloofde alle banden met mij door te snijden.’ Zoals Henrie dat ook deed met zijn eigen vader. Als Henrie hem op zijn achttiende tijdens een ruzie met één knal knock-out slaat, is het contact verbroken. ‘Voor hij besefte wat er was gebeurd, had ik de deur achter me dichtgetrokken.’ Op weg naar zijn moeder, met haar nieuwe vriend teruggekeerd uit Engeland. Hij verzorgt haar uiteindelijk, tot haar dood. Zijn moeder was hem zo lief dat hij het huis zelfs niet verliet toen zijn stiefvader hem seksueel misbruikte.
Buikpijn Henrie stort zich op zijn werk in het magazijn. Beschadigd, maar hij is goed in wat hij doet. Hij wordt gewaardeerd. Eindelijk komt hij tot rust en dat is maar goed ook. Diep in de schuchtere man schuilt nog een Henrie, eentje die zijn vuisten laat spreken. ‘Als kind loste ik een scheldpartij vechtend op en dat is nooit meer weggegaan. Soms komt die waas weer, dan vergeet ik alles en iedereen. Een paar jaar geleden nog, toen een grote vent me uitschold voor stomme hazenlip. Twee koppen groter, maar ik heb hem net zo lang geslagen tot mijn arm uit de kom vloog. Ik ben doodsbang voor die Henrie, elke dag nog.’ Dus houdt hij zich bescheiden op de achtergrond. En die buikpijn die maar niet weg gaat? Dat hoort erbij, aldus de dokter: stress. Tot Henrie in elkaar zakt en zijn nieren onherstelbaar beschadigd blijken. Dialyses, een transplantatie; hij wordt afgekeurd en kan niet meer werken. 48 jaar oud, alleen en net een huis gekocht.
Libelle Hij herstelt lichamelijk, maar de schulden stapelen zich op. Hij raakt dakloos, maar met hulp van het Leger des Heils krabbelt hij weer op. ‘Onthoud één ding: niemand lost jouw problemen op, dat moet je zelf doen. Het Leger hielp me, maar ik heb het uiteindelijk zelf overwonnen.’ Met opnieuw een reddingsboei: na de boeken waaraan hij zich als kind vastklampte, na het werk dat een houvast bleek, is er
nu de natuur en een fotocamera. Aan de muur van zijn keuken hangen natuurfoto’s, in de hoek staan zo’n vijftien ingelijste close-ups van zwanen, vlinders en buizerds. ‘De natuur is fascinerend, en niet alleen om over te lezen. Als je buiten een beetje oplet, liggen de mooiste plaatjes voor het oprapen. Ik ga rustig een half uur stil zitten wachten tot die ene libelle terugkomt. Dan vergeet ik wat er om mij heen gebeurt.’ Henrie creëert opnieuw een eigen wereld. Door zijn lens kan niemand hem raken.
Favoriete boom Dus waarom zou hij in hemelsnaam een podium op klimmen? Waarom zijn veilige wereld verlaten, waar hij zichzelf kan zijn en waar hij zonder kunstgebit op blote voeten kan rondlopen zonder dat iemand er aanstoot aan neemt? Sinds een paar jaar vertelt hij voor het Gehandicapten Informatie Project Scholen (GIPS) in schoolklassen wat de pesterijen met hem hebben gedaan. Hij merkt dat ze ademloos naar hem luisteren. Doodeng, maar Henrie hoopt kinderen te raken. ‘Het heeft impact, merk ik. Nog steeds herkennen kinderen me.’
23
Kunst & Theater Gala Ook dit jaar vindt weer het Kunst & Theater Gala van het Leger des Heils plaats, op 16 september, in AFAS Live in Amsterdam. Met zoals altijd veel indrukwekkende optredens en presentaties van cliënten uit het hele land. Afgewisseld met livemuziek. Wilt u er bij zijn? De gratis kaarten kunnen pas in augustus besteld worden. Stuur nu vast een email aan kans@legerdesheils.nl en u ontvangt een herinnering.
Inmiddels herkennen ook volwassen Dordtenaren hem. Na de geslaagde presentatie tijdens het Kunst & Theater Gala in september 2016– ‘Ik had niet eens in de gaten dat er publiek zat, zo ging ik op in mijn verhaal’ – wordt Henrie door de wethouder persoonlijk uitgenodigd om zijn foto’s te exposeren op het Stadskantoor. Het valt nog niet altijd mee, maar zo lang hij weet dat zijn eigen wereld blijft bestaan, durft Henrie naar buiten. Om te knuffelen met zijn favoriete boom in het Wantijpark in Dordrecht bijvoorbeeld. ‘Die stevige stam en dan al die dikke takken – dat ben ik. Mijn uitlopers gingen ook alle kanten op, en ze waren hier en daar ongelooflijk zwaar, maar de stam is altijd blijven staan. Absoluut niet zielig, juist sterk. Ook al stormt het, mij krijg je niet om.’ Een expositie van Henrie's werk is tot eind december te zien in het stadskantoor van Dordrecht .
24
KANS JUNI 2017
OOK DE ROMA-KINDEREN IN SLOWAKIJE
Net als in veel andere Oost-Europese landen kampen ook de Roma in Slowakije vaak met een achterstandspositie. Weinig mogelijkheden tot werk, slechte toegang tot sociale voorzieningen en slechte schoolprestaties. De meerderheid van de Roma-kinderen maakt de basisschool niet af. Het Leger des Heils bereidt kinderen in de Slowaakse hoofdstad Bratislava voor op de basisschool. Helpen? De hulp aan Roma-kinderen wordt uitgevoerd door de lokale afdeling van het Leger des Heils in Slowakije. Het Leger des Heils Nederland steunt het project financieel. Wilt u een bijdrage leveren? Vul dan de antwoordkaart in, in het hart van deze Kans.
KANS JUNI 2017
25
Voorbereiding basisschool Kinderen van Roma-families in de achterstandswijken van Bratislava zijn van huis uit niet gewend om zichzelf te verzorgen, om hun behoeften te communiceren en om gezellig te spelen met andere kinderen. Daarom begeleidt het Leger des Heils deze kinderen bij hun voorbereiding op de basisschool.
Moeite met aanpassen De kinderen vinden het vaak moeilijk om zich aan te passen op het moment dat ze voor het eerst naar de basisschool gaan. Ouders geven zelf ook aan dat ze bijvoorbeeld niet goed weten hoe ze met de kinderen moeten spelen, omdat ze dat zelf nooit geleerd hebben.
Sociale omgangsvormen Het Leger des Heils in Slowakije helpt de Roma-kinderen gedurende een jaar, zodat ze makkelijker kunnen meedoen op de basisschool. De kinderen leren basisvaardigheden op het gebied van persoonlijke hygiĂŤne en sociale omgangsvormen. Maar ook hoe je bijvoorbeeld vormen en kleuren herkent en hoe je een stift of schaar vasthoudt. Met het project financieren we de medewerkers, en begeleiding van de medewerkers door een pedagoog. Daarnaast investeren we in lesmaterialen en zorgen we dagelijks voor een ontbijt en een tussendoortje voor de kinderen.
COLOFON Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers. Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvulling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen. Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.
TERRITORIAAL COMMANDANT Hans van Vliet
HOOFDREDACTIE Will van Heugten
3KORTx Dam tot Dam loop 2017 Zondag 17 september 2017 kunnen 50.000 hardlopers meedoen aan de 33e editie van de Dam tot Damloop. Loop mee voor het Leger des Heils en bezorg, samen met je sponsors, kwetsbare gezinnen en onvergetelijk weekend weg! Meld je aan: loopwarmvoormensen.nl
COÖRDINATIE /EINDREDACTIE Irene Belkum
REDACTIE Richard de Vree, Hanneke Timmer, Rien Timmer, Margreet KramerSchutte
CONCEPT/EINDREDACTIE Maters & Hermsen, Galiëne Gerritsen, Stan van Herpen, Jelle Hoogendam, Kaisa Pohjola
TEKST/VORMGEVING Maters & Hermsen Journalistiek en Vormgeving
LITHOGRAFIE/DRUK
Cd’s Amsterdam Staff Band
ReShare Store Bergen op Zoom Nu ook in West-Brabant, een vestiging van de ReShare Store van het Leger des Heils. Adres: Kortemeestraat 25 in Bergen op Zoom.
De Amsterdam Staff Band van het Leger des Heils (opgericht in 1962) bestaat uit topmuzikanten uit het hele land, die allemaal actief zijn in een lokaal korps van het Leger des Heils. Nu als voordeelaanbieding: vier cd’s voor maar €20: Live in Canada, Premier Brass 2013, Premier Brass 2014 en In Primis. Te bestellen via de webwinkel van het Leger des Heils of met de antwoordkaart in deze Kans. Webwinkel.legerdesheils.nl
Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem
DRUKWERKBEGELEIDING Arnoud van Roosmalen
ciale n Speprijs va s Kan
REAGEREN? Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl www.legerdesheils.nl
GEEF OOK! Wilt u ons helpen? Stort uw gift op bankrekening IBAN NL72RABO0707070171 of word donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder het kopje ik wil helpen. Of bel: 036 53 98 134
Prijs voor The Amsterdam Project’ Beau van Erven Dorens kreeg onlangs een prijs van zijn vak-collega’s, het zogeheten tv-beeld, voor het programma The Amsterdam Project. Waarin daklozen, o.a. met hulp van het Leger, hun leven weer op de rit proberen te krijgen. De afleveringen zijn terug te zien op rtlgemist.nl.
€15
Uitgelicht
KANS JUNI 2017
27
BEELD MAARTEN FEENSTRA
VERVOLG ACHTERPAGINA
Ali B wint Majoor Bosshardtprijs Ali B nam op 15 maart de Majoor Bosshardtprijs in ontvangst uit handen van de commandant van het Leger des Heils in Nederland, Hans van Vliet. De jury vindt dat Ali B mensen bij elkaar brengt en een voorbeeld is van wilskracht en optimisme. Ali B in een reactie: ‘Dit zijn van die prijzen waar je het meest trots op bent als je straks terugkijkt op je leven.’ En: ‘Als het Leger des Heils een politieke partij zou zijn, dan wist ik waarop ik zou stemmen.’
Met korting naar het Dolfinarium Kom als Kans-lezer naar het Dolfinarium en betaal maar €15,- in plaats van €27,50. Het Dolfinarium in Harderwijk is het grootste zeezoogdierenpark van Europa. Met de beroemde dolfijnenshows natuurlijk, maar ook met zeeleeuwen, walrussen en zelfs roggen die je kunt kietelen. Kijk voor de kortingsbon en de voorwaarden in het hart van deze Kans.
‘D
e burn-outs waren het gevolg van mijn jeugd en mijn onderdrukte transseksualiteit. Als kind ben ik misbruikt, mijn ouders gingen scheiden toen ik zeven was. Op mijn achttiende kreeg ik een vriendin, we trouwden toen ik twintig was. Er volgde een tijd van hard werken en goed verdienen. Maar ik kreeg ook keelkanker en moest leren leven met een stoma in mijn luchtpijp.’ ‘Toen ik op straat stond, had ik niets meer. Alleen een tas met kleren. Ach, je went er aan. Ik ben niet materialistisch ingesteld. Ik kwam bij een opvanghuis terecht en kreeg later via de gemeente een huurwoning aangeboden. Vanuit het Leger des Heils was er ook een coach met wie ik over alles kon praten. Daar heb ik veel steun van gehad.’
Levensgenieter ‘Ik ben altijd biseksueel geweest en verkleedde me vaak stiekem als vrouw. Van de ene op de andere dag besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik heb al mijn mannenkleding weggedaan en ging voortaan als Jessica door het leven. Ik ben nu in behandeling bij een arts en slik hormonen. Mijn baardgroei laat ik laseren. Eindelijk kan ik mezelf zijn.’ ‘Toch krijg ik vaak te maken met discriminatie. Onlangs ben ik zwaar mishandeld, vanwege mijn uiterlijk. Ik voel me hier niet veilig. Mijn droom is om een chambre d’hôtes te beginnen in Frankrijk en het ziet ernaar uit dat het gaat lukken. In Frankrijk voel ik me thuis en word ik geaccepteerd. Misschien omdat ik net zo’n levensgenieter ben als de Fransen. Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn.’
28
KANS JUNI 2017
JESSICA Het kostte haar jaren om voor haar transseksualiteit uit te komen. Jessica (56) had een succesvolle loopbaan en was getrouwd met een vrouw. Na een zware tijd besloot ze: het roer moet om. ‘Ik was jarenlang leidinggevende bij een vleesverwerkend bedrijf en had een eigen bedrijf in de bouw. Mijn vrouw en ik woonden in een mooi huis. Tot ik twee keer achter elkaar een burn-out kreeg en werken niet meer lukte. Ik moest mijn huis met verlies verkopen en stond op straat. Twee jaar lang ben ik dakloos geweest. Ik heb twee kanten van het leven gezien.’ TEKST SARAH LEERS FOTOGRAFIE LINELLE DEUNK
LEES HAAR VERHAAL VERDER OP PAGINA 27