Kans #3 2016 by Leger des Heils

‘Mijn kinderen zijn mijn redding’ MUHUTIKA LABAGE (26)

KANS OKTOBER 2016

KANS NR.3 oktober 2016

COVER Muhutika Labage

Het is acht jaar geleden, maar het moment staat in het geheugen van Muhutika gegrift. Muhutika – Moes voor vrienden – is aan het chatten met vriendinnen. In haar ooghoek ziet ze haar dove moeder en zus met elkaar gebaren. Als ze zich omdraait, stoppen ze meteen. BEELD COVER LINELLE DEUNK TEKST FIEKE WALGREEN

‘Toen wist ik dat er iets vervelends was wat ik niet mocht weten.’ Dat ze het bij het rechte eind heeft, blijkt een week later, als ze met z’n allen – inclusief Muhutika’s zoontje Jaydan van 1,5 - ineens uit huis worden gezet. Haar moeder zit diep in de financiële problemen. Ze mogen tijdelijk bij de buurvrouw wonen, maar na de zoveelste ruzie vertrekt haar moeder. Ze zullen elkaar jaren niet spreken. ‘Geen makkelijk persoon’ Voor Muhutika en haar zoontje begint een jarenlange zwerftocht langs opvangcentra, vrienden en haar zus. Maar nergens blijft ze lang. ‘Laten we zeggen dat ik in die tijd geen makkelijk persoon was om mee te leven.’ Ze woont bij een oom en tante van haar toenmalige vriend als ze zwanger raakt van haar dochter Jessamine. Als de relatie na zes maanden zwangerschap stukloopt, staat ze weer op straat. Hulpverleners zien dat de nood hoog is en regelen een plek in een

opvangcentrum voor jonge moeders. Een tijd later krijgt ze een eigen woning in Rotterdam toegewezen, waar ze nu alweer 3,5 jaar woont. ‘Niet de gevangenis in’ Inmiddels is haar leven rustiger. De kinderen, nu tien en zes, gaan naar school en Muhutika volgt een opleiding tot bedrijfsadministrateur om uiteindelijk haar droom waar te kunnen maken: een eigen horecaonderneming. Een druk leven, maar de maandagavond is heilig: dan voetbalt ze samen met een aantal meiden uit de vrouwenopvang van het Leger des Heils in Rotterdam. Ze speelde vorig jaar zelfs in het nationale dames voetbalteam voor de Homeless World Cup. Haar kinderen zijn haar redding. ‘Ik dacht altijd: ik moet geen gekke dingen doen, ik kan niet de gevangenis in, waar moeten m’n kinderen dan heen? Ik weet niet waar ik terecht was gekomen als ik die verantwoordelijkheid niet had gehad. In de goot misschien.’

Eenzaamheid te lijf in Helmond. ‘Ik moest er echt aan wennen: mensen vonden me aardig.’

Het Leger helpt, ook de scholen in de Democra tische Republiek Congo.

Bijzondere hulp in Vogelwaarde, ZeeuwsVlaanderen: ‘Als het leven een onmogelijke opdracht lijkt, wat doe je dan?’

Roma in Nederland: integratie blijft lastig, het Leger vestigt de hoop op de kinderen.

Weerzien: Henk Loohuis uit Maastricht. ‘Een vrouw? Ik moet er niet aan denken!’

Geu’s leven was rimpel loos, op die ene dip na. ‘Ik tel mijn zegeningen, de rest heb ik te accepteren.’

KANS OKTOBER 2016

Verder:

P26 Het is er weer, het bijbels dagboekje P27 Geeft u onze collectanten ook weer wat? P27 Hulpvraag groeit nog steeds

KANS OKTOBER 2016

EENZAAMHEID EN ARMOEDE TE LIJF IN HELMOND

Het Leger des Heils zetelt sinds kort ook in Helmond. In minder dan een half jaar verrees in de wijk Brouwhuis een ontmoetingsplek en winkel. Opgezet met nauwelijks meer dan een appel en een ei; pionieren anno 2016. Op 1 oktober opende de tweedehandskledingwinkel officieel de deuren. Drie portretten van Helmondse vrijwilligers en cliënten.

Mariëlle is blij dat ze breit

ariëlle van Riet (30) werkt iedere dag van 8.00 uur tot 12.00 uur bij de sociale werkplaats In Helmond. Ze zet er autostoeltjes in elkaar. ‘Ze mogen pas de doos in als ik alles heb gecheckt. Dat kan ik goed: ik doe het al 12,5 jaar.’ Vroeger lag er na die ochtend een lange middag die gevuld moest worden. En dat vond ze af en toe best lastig. ‘Beetje puzzelen, televisie kijken, soms ergens heen fietsen, maar ik verveelde me ook vaak. Ik woon bij m’n oma en die had meestal het hele huis al schoongemaakt, dus dat hoefde ik ook niet meer te doen.’ Maar door de komst van het Leger bij haar om de hoek, verveelt ze zich op dinsdagmiddag in ieder geval niet meer. Dan komt ze naar Perron 3 voor het project “Blij dat ik brei”. ‘We maken nu een mof voor demente bejaarden, zodat hun handen warm blijven. Ik heb m’n oma deze keer ook meegesleept. Ze heeft last van d’r handen, dus breien gaat lastig, maar ze drinkt een bakje koffie en praat gezellig mee. Zo hebben we allebei een leuke middag.’ Ze krijgt ook stijladvies van Bertina van de kledingwinkel. ‘Ik verdien weinig, dus kan niet veel kleding kopen, maar ik zie er wel graag leuk uit. Ik heb een broek gekocht, een shirt en twee truitjes. Oma kocht een rok. Samen zien we er prachtig uit.’

KANS OKTOBER 2016

onderd gulden, een vlag en een treinkaartje (enkele reis), daarmee werden heilssoldaten in de beginjaren van het Leger des Heils op pad gestuurd. Om een vestiging te stichten in een nog ‘onontgonnen’ gebied. Eigenlijk is dat nog steeds het uitgangspunt van het korps, het kerkelijk deel van het Leger, als het ergens een nieuwe start maakt. Zoals in Helmond. ‘Al heb ik die vlag nog steeds niet gekregen’, lacht kwartiermaker Erik Bakker. Er was maandenlang niks. Niet eens een gebouw. Maar op 1 juni kregen envoy Erik Bakker en luitenant Sandra Wiersma de sleutel van de leegstaande bibliotheek, vlakbij station Brouwhuis. Van buiten een wat treurig ogend, jaren tachtig-gebouw met veel wit kunststof, van binnen een hoge en lichte ruimte, die opgewekt en gastvrij aanvoelt. In een paar maanden tijd stampten ze deze ‘plek van hoop’, zoals ze het zelf noemen, uit de grond. Nu weten al zo’n 45 vrijwilligers en hulpzoekers (vaak lopen die twee groepen in elkaar over) frequent de weg naar Perron 3 te vinden. ‘Ik heb nooit gedacht dat het ons niet zou lukken’, vertelt Sandra. ‘Op de één of andere manier kwamen steeds de juiste mensen op het juiste moment langs.’

Overgave Zoals Bertina Scheffer (45). Bettina had jarenlang een succesvolle kinderkledingwinkel in Tiel, maar gooide haar leven drastisch om na een zwaar ziekbed (zie ook haar portret op pagina 8). Ze melde zich in maart als vrijwilliger bij het Leger des Heils en stortte zich met overgave op de kledingafdeling. Nu heeft Perron 3 op de eerste verdieping ongetwijfeld de mooiste tweedehands kledingwinkel van het Leger des Heils. O.k., de prachtige 50|50 Stores niet meegerekend. Maar deze winkel doet daar bijkans niet voor onder.

‘ Een kop koffie kan al helpen een patroon van eenzaamheid te doorbreken’ De eerste honderden klanten hebben zich al gemeld sinds de officieuze opening begin augustus. Allemaal de verdienste van Bertina, benadrukt Erik. Bettina’s energie rolt langs de kledingrekken. ‘Kijk, er kwam vanochtend nog een origineel paar schoenen van Calvin Klein binnen.’ Lachend: ‘Ik hang niet zomaar alles op hier hoor!’

Stil leed De pionierende heilssoldaten van het Leger hadden hun oog laten vallen op Helmond. Meer specifiek op de wijk Brouwhuis. Niet eens de slechtste buurt van Helmond, maar wel een wijk met veel stil leed, verborgen achter de voordeur. Erik: ‘We richten ons hier niet zozeer op dak- en thuislozen, maar vooral op de “gewone” buurtbewoner.’ Je komt in Brouwhuis relatief veel eenzaamheid en financiële problemen tegen. Sandra: ‘Een paar keer per week een uurtje bij ons op de koffie kan al helpen een patroon van eenzaamheid te doorbreken.’

Het katholieke zuiden Erik werkt nog niet zo lang voor het korps, twee jaar geleden werden hij en zijn >> Lees verder op pagina 9.

Perron 3 bezoeken? Adres: Overloop 48a in Helmond. Di t/m do 13.00-16.00. Facebook: Perron 3 Leger des Heils

‘Ze lijken me hier aardig te vinden’ gaan. Geen rijbewijs en fietsen lukt niet meer. Eigenlijk durfde ze het huis ook niet meer uit. ‘Ik werd gewoon mensenschuw. Dat gebeurt blijkbaar als je veel alleen bent. Ik heb wel een hond, maar als ik die uitlaat heb ik altijd muziek op. Dan ben ik toch nog in m’n eigen wereld.’

ls vrijwilligster Anke van Alphen (36) het pand van het Leger des Heils binnenstapt, krijgt ze een gevoel dat ze lang niet had: het gevoel weer ergens bij te horen. Hier zijn mensen blij haar te zien. Dat is van onschatbare waarde, net zoals dat andere gevoel: dat ze zelf ook weer iets kan bijdragen. ‘Ik ben niet alleen maar degene die hulp

nodig heeft, ik help zelf ook.’ Langzaam komt ze van het idee af dat de wereld niet op haar zit te wachten. ‘Ik moest er echt aan wennen: mensen die me aardig leken te vinden, ik kon het haast niet geloven.’ Anke zit al vijf jaar thuis nadat ze door psychische klachten volledig is afgekeurd. En door haar lichamelijke klachten is het lastig om zelfstandig de deur uit te

Ze had nog lang het gevoel dat ze hier alleen maar was om een paar dozen uit te pakken. En dat ze dan wel weer van haar af zouden willen. ‘Wat kon ik verder nou nog doen?’ Maar toen belde Sandra dat ze een taak had voor Anke. Twee vaste middagen in de week. ‘Raar joh: ze hadden me nodig; ik kon het bijna niet geloven.’ Nu is ze onder meer verantwoordelijk voor het sorteren van de tweedehandskleding die binnenkomt bij het Leger. Fijn: want ze werkt wel het liefst achter de schermen.

‘De breke beentjes gaan altijd met mij in gesprek’

oit runde ze een succesvolle winkel voor kinderkleding in Tiel. Ondernemer tot op het bot, wat nou crisis, ze had het helemaal voor elkaar. Het was februari 2011, de volgende dag zou ze haar nieuwe autootje, een witte Mini, gaan ophalen. Maar die dag werd ze zo ziek en kreeg het zo benauwd dat ze op de eerste hulp in het ziekenhuis terecht kwam. Haar hele lijf bleek vol bloedstolsels te zitten, met een infarct en een longembolie als gevolg. Ze overleefde het maar net. Op de intensive care staarde ze naar het plafond. En dacht bij zichzelf: ‘Ik ben er helemaal klaar mee, met al dat uiterlijk vertoon.’ Het lijf van Bertina Scheffer (45) heeft het al 25 jaar zwaar, nog steeds kampt ze met een aantal chronische ziekten. Maar ze is er het type niet naar om stil te zitten. Ze blijft werken, onder andere als (marketing)adviseur voor ondernemers. Ondanks haar lage energieniveau, en in combinatie met de zorg voor haar twee kinderen - nu zestien en elf jaar. ‘Ik heb altijd al mensen geholpen. De brekebeentjes van de samenleving gaan vaak met mij in gesprek.’

Een nieuwe liefde bracht haar naar Helmond, naar de wijk Brouwhuis. Daar zag ze dit voorjaar een advertentie op internet. Het Leger des Heils zocht een vrijwilliger voor een nog op te zetten kledingwinkel, notabene bij haar om de hoek. Bertina nam direct contact op met Erik Bakker, en ging er niet meer weg. ‘Het klantcontact, daar genoot ik zo van toen ik mijn eigen winkel nog had. Dat heb ik hier weer terug. Maar dan zonder alle financiële zorgen.’

Een paar weken geleden kwam er een dakloze man binnen. Haveloos, stinkend, hoofd verlegen scheef, hij durfde haar niet aan te kijken. Bertina stak hem zonder veel omwegen in het nieuw. ‘Hij liep nog net niet juichend de trap af. En zei: “Jij bent de eerste sinds lange tijd die me met respect heeft behandeld.” Tsja, op zo’n moment helpt hij mij ook. Want dan voel ik hoe gelukkig ik hier ben.’

KANS OKTOBER 2016

vrouw actief bij het Leger. Hij hielp eerst collega’s met pionieren in Venlo. Tot de legerleiding hem vroeg om Helmond te gaan verkennen. Hoe is het opereren in het katholieke zuiden, waar het Leger toch vooral wordt geassocieerd met het christelijke “noorden”? Geen probleem, integendeel, vindt Erik. ‘De combinatie van woord en daad bij het Leger des Heils, dat vind ik zo dankbaar. Daadkracht wordt hier in het zuiden gewaardeerd, ook omdat de katholieke kerk van oudsher gericht was op het verrichten van goede werken.’ Hij noemt zichzelf een ‘vrijgevochten vogel’. De geboren Amsterdammer had jarenlang zijn eigen bedrijf, was uitsmijter, houdt van vechtsporten als K1 en kickboxen. Maar op een dag was het genoeg: dit kon het leven toch niet zijn? Hij ging op z’n 37ste theologie studeren en werd predikant. ‘Natuurlijk word ik in dit werk gedreven door sociale gevoelens. Maar dat kan en wil ik niet los zien van mijn geloof.’

Emotioneel Als je met Sandra en Erik praat, zou je bijna denken dat het allemaal van zelf ging, dat pionieren. Maar Erik is de eerste

Soepbus en opvang jongeren met psychische problemen

Envoy Erik Bakker:

‘ Natuurlijk word ik gedreven door sociale gevoelens. Maar dat kan en wil ik niet los zien van mijn geloof.’ om dat rooskleurige beeld te relativeren. ‘Het is ook wel eens uitputtend. Emotioneel vooral, soms. Als ze eerst als vrijwilliger meedraaien en ze haken vervolgens toch af, dan heb ik een slechte nacht. Ik weet het, dat gebeurt. Maar ik hecht me nu eenmaal erg aan mensen.’

Niet alleen het korps van het Leger des Heils is in Helmond actief, ook de welzijnsorganisatie van het Leger is sinds begin dit jaar gestart in de Brabantse stad.

In januari startte het Leger ook in Helmond met de Soepbus. Bij een aantal Helmondse kerken wordt één keer in de week gratis soep uitgedeeld. De maaltijdendienst is een initiatief van de Helmondse kerken (zowel katholiek als protestants) en het Leger des Heils. Doel is een bijdrage leveren aan het bestrijden van armoede in de stad. Het Leger des Heils is daarnaast sinds dit jaar verantwoordelijk voor twee opvanglocaties in Helmond voor jongvolwassenen met psychi atrische problemen en/of een verstandelijke beperking.

KANS OKTOBER 2016

OOK MET ONDERWIJS IN DE DEMOCRATISCHE REPUBLIEK CONGO

De Democratische Republiek Congo, het voormalige ZaĂŻre in het hart van het Afrikaanse continent, wordt al decennialang geteisterd door etnische conflicten en burgeroorlogen. Het Leger des Heils is er al sinds de jaren dertig van de vorige eeuw actief, onder andere op het gebied van onderwijs. Geen overbodige luxe in een land waar nog steeds zoâ&#x20AC;&#x2122;n zeven miljoen kinderen niet naar school gaan. Ook het onderwijs van het Leger in de Democratische Republiek Congo steunen? Vul dan de antwoordkaart in het hart van deze Kans in.

KANS OKTOBER 2016

Analfabetisme groeit

Nieuwe lesmethode

De Democratische Republiek Congo (DRC) scoort zeer laag op de zogeheten Human Development Index van de Verenigde Naties. Meer dan een derde van de bevolking is analfabeet. Tijdens de opeenvolgende (burger)oorlogen zijn de meeste kinderen van school gehaald en is het analfabetisme toegenomen. Op dit moment gaan meer dan zeven miljoen kinderen tussen de vijf en zeventien jaar niet naar school. Door traditionele opvattingen en gewoonten zijn meisjes vaak slechter af dan jongens.

Met een speciaal, driejarig project wil het Leger des Heils de kwaliteit van het onderwijs op twaalf basisscholen in de DRC verbeteren. Op vier opleidingsinstituten brengen we de docenten van de scholen de methode van het Active Teaching and Learning (ATL) bij. Een onderwijs methode waarbij docenten actief deelnemen aan het leerproces van hun leerlingen, bijvoorbeeld met behulp van digitale video-opnamen en -analyses. Kinderen toetsen elkaar onderling.

Aantoonbaar betere resultaten Te weinig leraren Kinderen in de DRC van goed onderwijs voorzien blijft een uitdaging. Er is een tekort aan opleidingsinstituten en gekwalificeerde docenten. Het Leger des Heils is sinds 1934 actief in de DRC en runt er nu 257 basisscholen, 181 middelbare scholen en één universiteit.

Met de ATL-methode worden aantoonbaar betere leerresultaten geboekt. Het Leger des Heils werkt voor het project samen met de Stichting Edukans, de Universiteit van Amsterdam en twee Nederlands-Congolese partners. Ook het ministerie van Onderwijs van de DRC ondersteunt de implementatie van de ATL-methode.

KANS OKTOBER 2016

De speciale aanpak van Hoeve la Salette

Akker en rode bietjes maken straks plaats voor klimmuur en stormwand. Hoeve la Salette biedt onderdak en dagbesteding aan cliënten die beschermd wonen. Steeds meer van hen hebben een justitiële achtergrond. Dat vraagt om een nieuwe aanpak. Binnenkort hoopt het Leger des Heils er zijn eerste outdoorcentrum te starten. TEKST GALIËNE GERRITSEN BEELD MILAN VERMEULEN

KANS OKTOBER 2016

Hoeve la Salette Hoeve la Salette is een beschermde woonvoorziening (42 bewoners) met in de naastgelegen loodsen een werkÂ ervaringsplaats voor deelnemers aan een re-integratietraject of dagbesteding. Het pand biedt onder andere ruimte aan een budgetstore (www.kringlooplasalette.nl), een afdeling groenvoorziening, een meubelmakerij en een sportruimte.

KANS OKTOBER 2016

en hekel aan de wekker heeft Leon niet. Elke ochtend als om 7.15 uur de zoemtoon klinkt, denkt hij: Lekker, opstaan! ‘Dat heb jij zeker niet?!’, glundert hij. Leon is een doener, geen prater. Dat hij nu zo makkelijk zijn verhaal doet, dankt hij aan zijn werkcoach op Hoeve la Salette. Twee jaar geleden liep hij voor het eerst het erf van het werkervaringscentrumop. Net afgekickt, een gevangenisstraf achter de rug en bezig met een schuldsanering. ‘Ik liet altijd over me heen lopen, kon mijn ellende niet kwijt. Zelfs voor mijn moeder verzweeg ik alles. Tot het mis ging.’ Leon moest opnieuw leren wat eerlijkheid betekent. Door open te zijn. Als de stekker van een schuurmachine doorbrandt, helpt het niet het apparaat te verstoppen en net te doen alsof er niets gebeurd is. Zijn werkbegeleider zei: ‘Leon, dat maken we samen.’ Dat werkte. ‘Hier noemen ze mijn naam, ik beteken iets. Ik kijk positiever aan tegen de dag die voor me ligt.’

Koffiemomentjes Het landgoed ligt aan de rand van het dorpje Vogel waarde (2100 inwoners), in Zeeuws-Vlaanderen, vlakbij België. Buiten schuurt de pony zijn huid tegen de paal van de prikkeldraadomheining, binnen ruikt het naar vers gezaagd hout en natte verf. Hier wordt geleerd en gewerkt, benadrukt Delano Klein Entink, projectmanager 50|50 workcenter Zeeland. Kort geleden zag deze ruimte er heel anders uit. In het midden een tafel voor de koffiemomentjes, eromheen “voor elk wat wils” - een plek waar de groep bewoners van de beschermde woonvorm voor dagbesteding kwam. Maar de bewonersgroep verandert. Inmiddels telt de hoeve veertien bedden voor ex-gedetineerden. De samenstelling veranderde, het programma verandert mee. Nu is het een werkervaringscentrum waar bewoners van de woonvoorziening komen, maar ook mensen die via reclassering of de gemeente met een re-integratietraject beginnen. HZB’en

' Als ik merk dat er iemand naar me luistert, is dat eigenlijk al genoeg'’

is er niet meer bij, vertelt Delano. Hou Ze Bezig. ‘Juist zingeving is een van de grote kwesties in het leven van mensen die hier een programma volgen. Waar haal je voldoening uit?, dat is een vraag die diep gaat. Weten zij veel, jarenlang stonden onze deelnemers ver weg van dat wat maatschappelijk aanvaardbaar is.’ Deelnemers, Delano articuleert het woord met nadruk. ‘Hier neem je deel aan een arbeidsproces. We proberen hun gedrag te veranderen met werk en sport.’

Echte Tonka Maarten haalt z’n schouders op. Wat hij tot nu toe leerde?, was de vraag. Hij vernauwt z’n ogen, denkt na, en klinkt ineens stellig. ‘Ik heb zes jaar bajes overleefd. Als je dat kunt, hoef je niet meer zoveel bij te leren.’ Zeven jaar geleden werd Maarten

KANS OKTOBER 2016

Dat andere leger Zeventien jaar lang werkte Delano Klein Entink als opleider en trainer bij “dat andere leger”, Defensie, voordat hij in dienst kwam van het Leger des Heils. ‘Het kost menselijk vermogen om je staande te houden in een onvoorspelbare, ingewikkelde omgeving. Voor de militair zijn dat verschillende conflictsituaties, voor onze deelnemers is dat de strijd in het “gewone” leven. Dat vraagt nogal wat. Dat moet je trainen, mentaal en fysiek.’ Izzy Gün en Ronald Schuurbiers verdienden ook hun sporen bij Defensie. Monique Cevaal werkt nu sinds twaalf jaar bij het Leger des Heils.

veroordeeld voor een overval, zware bedreiging en mishandeling. Toen hij vorig jaar vrij kwam, kreeg hij een kamer toegewezen in woongroep 3 in Vogelwaarde. De regels, behandelplannen, begeleiding, soms beknelt het hem, zegt hij eerlijk. ‘Ik kan er niet zo goed tegen als iemand zich boven me stelt, dan word ik fel.’ Maar de sfeer op het werkcentrum heeft een snaar in hem geraakt. Waardering, relati vering, rust. ‘De aandacht van de werkcoaches prikkelt me. Ze zetten me aan het denken. Ik wil graag verder met mijn leven en de manier waarop ze me hier uitdagen, werkt.’ Maarten groeide op met weinig liefde, als kind werd hij geestelijk en lichamelijk mishandeld door zijn moeder en stiefvader. Laatst vroeg werkbege leider Monique Cevaal hem of hij even wilde

helpen een paar dozen uit te pakken. Kinderspeelgoed, bezorgd door een gulle gever en bedoeld voor de Kringloopwinkel. ‘We stonden te rommelen toen het ineens stil werd naast me. Maarten hield een autootje in zijn hand. “Kijk, een echte Tonka. Ik heb nooit eigen autootjes gehad.” Dat raakte me, dat zei ik en zo rolden we in een gesprek.’ Ze praatten erover door, bevestigt Maarten. Waarover het ging, weet hij niet meer. Doet er ook niet toe. ‘Als ik merk dat iemand naar me luistert, is dat eigenlijk al genoeg.’ Zo leerde hij: niet met alle mensen hoef je een vertrouwelijke band op te bouwen. Met sommigen beperk je je tot feiten, bij anderen mag je je laten gaan. En: ‘Verantwoordelijkheid nemen gaat steeds beter.’

Izzy Gün

KANS OKTOBER 2016

Delano Klein Entink Ronald Schuurbiers Monique Cevaal

Mentale vorming door fysieke uitdagingen

Cocker spaniel Jarenlang hoorde Hoeve la Salette bij de plaatselijke parochie. De pater uit Vogelwaarde stelde zijn huis open voor dronkaards of mensen met een verstandelijke beperking. Toen het Leger des Heils eind jaren ’90 het onderkomen overnam, bleef het een woonvorm voor die doelgroepen. Niks mis mee, vindt de man die op de Bossestraat zijn cocker spaniel aan de riem houdt. Maar er is sindsdien wel wat veranderd. Nu het Leger des Heils ook mensen met een justitieel verleden huisvest op de hoeve, is de angst onder sommige Vogelwaarders gegroeid. Zelf heeft hij geen nare ervaringen opgedaan. ‘En ik vind ook dat je daar niet lelijk over moet praten. Maar in een kleine gemeenschap val je al gauw op als je anders bent of denkt.’

Een hindernisbaan met klimtoren. Een terrein als leerwerk-plek voor bedrijven die hun personeel willen scholen. De ideeën om een outdoorcentrum aan te leggen op het veld achter Hoeve la Salette zijn nog jong, maar daardoor niet minder ambitieus. De financiering is de grote uitdaging. Werkbegeleider Ronald Schuurbiers buigt zich over de verdere uitwerking van de bouwplannen. ‘Door mensen fysiek uit te dagen, kun je hen mentaal vormen. Daardoor verander je gedrag.’ Dat geldt voor de deelnemers aan de werkervaringstrajecten zelf. Maar het outdoorprogramma kan ook breed-maatschappelijk worden ingezet, voor allerlei vormen van teambuilding. Denk aan overheidsdiensten en bedrijfsleven. Ronald: ‘Onze deelnemers krijgen in dat programma een belangrijke rol in het faciliteren van de activiteiten. Ze serveren koffie, verzorgen de lunch, onderhouden de douches en toiletten, zorgen dat de attributen klaarliggen. Samenwerken, zorgen voor een sfeer waarin gasten zich welkom voelen, ook dat is onderdeel van het traject dat hen moet leren terug te keren in het arbeidsproces.’

U kunt dit project steunen. Zie de antwoordkaart in het hart van deze Kans.

KANS OKTOBER 2016

'Am in con porepta quost, omnit moluptam quuntum eaqui remporem'

KANS OKTOBER 2016

' ‘ Deze jongens komen van de straat, ze hebben leren vechten zonder regels'’ te maken, richtte uitbater Marc van Calster dit voorjaar Meldpunt Veilig Vogelwaarde op. Hij maakte een aantal keren een stevige ruzie mee in zijn kroeg, waarbij bewoners van Hoeve la Salette betrokken waren. Om die reden zijn sommigen niet meer welkom.

Bokszak Delano gaat al een tijd lang het gesprek aan met de middenstand van Vogelwaarde en dat werpt volgens hem zijn vruchten af. Speciaal voor incidentmeldingen waarbij deelnemers betrokken zijn, schafte de hoeve een “meldingstelefoon” aan. Toch blijft het contact een thema, beaamt hij. ‘Vertrouwen kost tijd.’

Wildplassers Toegegeven, de laatste negen maanden heeft hij geen incidenten meer meegemaakt, vertelt de eigenaar van supermarkt Attent. Maar dat was wel eens anders. Diefstal van blikjes bier, opstootjes, wildplassers die hij betrapte in het hoekje bij zijn winkel. ‘Dat went niet’, vindt hij. Dorpelingen hebben daar last van, ze klagen erover aan de kassa in zijn winkel. ‘Ik ben altijd alert.’ Even verderop, aan de bar bij café ’t Karrewiel, is de hoeve ook geregeld het gesprek van de dag. Om meldingen van ongeregeldheden in zijn dorp makkelijker

Meer informatie over 50|50 wood op www.5050-workcenter.nl.

Niet iedereen doorziet bovendien de bedoelingen achter het programma. Hij wijst op de bokshandschoenen die in de sportruimte hangen. ‘Hoe kun je zulke gasten nou vechtsporten aanleren?!’, vragen geïnteresseerden geregeld. Boksen is een vorm van agressieregulatie, legt Delano uit, een belangrijk onderdeel van het trainingsprogramma dat zijn collega Izzy Gün als sportinstructeur aan de deelnemers geeft. ‘Deze jongens komen van de straat, ze hebben zich daar moeten redden. Hier leren we hen grenzen aan te geven en te herkennen, respect te hebben voor elkaar. Samenwerken, initiatief nemen, communiceren; dat soort dingen leren onze deelnemers met sport.’

Onmogelijke opdracht Hij moet denken aan die andere sportles van nog niet zo lang geleden. De opdracht luidde: tien keer opdrukken, tien sit-ups, een rondje rennen om de boerderij en dan weer opdrukken. Acht keer achter elkaar. ‘Go!’ Een aantal deelnemers kwam meteen in opstand. ‘Belachelijk! Lukt nooit. Doe het zelf!’ Een van de mannen ging languit in het gras liggen met de woorden: ‘Ik begin er niet eens aan.’ Een ander startte met drie keer opdrukken en wandelde op z’n gemak om het gebouw. Na een minuut of tien riep hij de groep bij elkaar. Izzy keek de deelnemers indringend in de ogen en stelde alleen maar de vraag: ‘Als jouw leven een onmogelijke opdracht lijkt, hoe ga je daar dan mee om?’

Roma@NL:

‘Integratie begint bij de kinderen’ De Roma in Nederland vormen een kleine, hechte gemeenschap. Van integratie is nauwelijks sprake. Daar komt relatief veel schoolverzuim, criminaliteit en werkeloosheid bij. Het Leger des Heils probeert, samen met enkele maatschap pelijke partners, de participatie van Roma te bevorderen. Door bij de kinderen te beginnen.

TEKST STAN VAN HERPEN BEELD ANNEMARIE GORISSEN

Er leven in Nederland naar schatting enkele duizenden Roma. Het precieze aantal is echter onbekend, omdat veel Roma niet geregistreerd zijn.

KANS OKTOBER 2016

Een hele bevolkingsgroep stigmatiseren is onterecht. Maar duidelijk is wel dat veel Roma nauwelijks geïntegreerd zijn in ons land. Schoolverzuim, criminaliteit en werkeloosheid komen relatief veel voor.

De meeste Roma wonen in een van de tien Nederlandse gemeenten, zoals Enschede, Nieuwegein en Veldhoven, die in de jaren zeventig een belangrijk deel van de Roma in ons land een vestigingsplaats boden.

Het schoolverzuim onder Roma-kinderen neemt opvallend af de laatste jaren. Peter Wilde, gemeente Enschede: ‘Ik denk dat veel Roma beginnen in te zien dat ze moeten gaan participeren. Omdat ze beseffen dat hun kinderen anders de toekomst dreigen te verliezen.’

KANS OKTOBER 2016

oska woonde zijn hele leven bij zijn Romafamilieleden, in Enschede. Maar toen zijn dochter van zeven maanden overleed, aan een erfelijke ziekte, knapte er iets in hem. Hij kon het verlies nauwelijks verwerken, en zocht zijn heil op straat. Zwervend trok hij van familie tot familie. Om uiteindelijk zijn eigen weg te gaan. Mede omdat hij steeds meer moeite kreeg met de vaak illegale activiteiten van zijn bloedverwanten. Uiteindelijk kwam hij terecht in de maatschappelijke opvang van het Leger des Heils in Enschede.

Verloren vogeltje Een verhaal als dat van Boska is een uitzondering. Er zijn weinig Roma die hun gemeenschap de rug toekeren, de onderlinge solidariteit is erg hoog. "Een verloren vogeltje" worden ze door hun familie genoemd. Praten over hun keuzes doen ze als zelfverkozen banneling al helemaal zelden. Het tekent de geslotenheid van de Roma-gemeenschap. Lalla Weiss – prominent Sinti en vaak woordvoerder voor de gipsy-gemeenschap in Nederland - in de bijzondere radiodocumentaire Een verloren vogeltje (te beluisteren op soundcloud.com): ‘Sinti en met name Roma zijn heel erg naar binnen gericht, gesloten. Dat was altijd onze vorm van overleven.’ Niet in de laatste plaats omdat de Sinti en Roma vaak in een uitermate vijandige omgeving moesten en moeten zien te overleven.

Mikpunt van discriminatie Dat isolement is een overlevingsstrategie, maar is tevens de voedingsbodem voor het hardnekkig negatieve imago van de Roma. Eens in de zoveel tijd steken problemen en discussies rondom Roma in binnen- en buitenland de kop op. De discussie over de registratie van Roma, dreigende uitzetting van Roma in andere Europese landen en zoals onlangs, kinderhandel; zelden is het nieuws positief. In Nederland zien we veel schoolverzuim, slechte economische omstandigheden en minderjarige meisjes die worden uitgehuwelijkt. Het imago van dieven en oplichters kleeft al eeuwen aan de Roma, nog steeds vaak het mikpunt van racisme en discriminatie. Zijn de Sinti in ons land vaak enigszins geïntegreerd, de meeste Roma leven – al dan niet uit eigen keuze – grotendeels náast de Nederlandse samenleving. Het Leger des Heils probeert het maatschappelijk isolement van de Roma al zo’n vijftien jaar te doorbreken, met wisselend succes. Maar de laatste jaren

‘Sinti en met name Roma zijn heel erg naar binnen gericht, gesloten. Dat was altijd onze vorm van overleven.’ lukt het steeds vaker om duurzame contacten op te bouwen met een aantal Roma-families. Hugo van Meeuwen, projectleider Roma voor het Leger des Heils: ‘We hebben als kernwaarde dat we openstaan voor iedereen, met elke willekeurige achtergrond. Ik denk dat door die open houding mensen ons relatief makkelijk vertrouwen. En we geven niet op, we blijven proberen een relatie met mensen aan te gaan.’

Andere notie van bezit Van Meeuwen wil op geen enkele manier stigmatiseren, en is gefascineerd door veel van de culturele gewoonten van de Roma. ‘Ze hebben hun eigen normen en waarden, houden daar sterk aan vast, en vinden meestal dat ze zich niet hoeven aan te passen aan onze samenleving. Ze hebben bijvoorbeeld een heel andere notie van bezit. Voor de Roma bestaat privébezit niet, feitelijk geldt voor hen: alles is van iedereen. Maar ja, als je dan iets meeneemt wat niet van jou is, kom je in ons land toch al snel in aanraking met justitie.’ Het grote dilemma blijft in welke mate je culturele minderheden in ons land de vrijheid biedt om hun eigen gewoonten te behouden, en waar je de grens trekt. De morele grens ligt voor Van Meeuwen in ieder geval bij hetgeen wettelijk al dan niet toelaatbaar is. ‘Kinderen moeten naar school. En in principe trouwen we in Nederland niet voor ons achttiende.’

Minderhedenbeleid Peter Wilde werkt bij de gemeente Enschede als projectleider voor ‘specifieke doelgroepen’ nu al zo’n twintig jaar met de Roma-families in zijn gemeente. ‘Specifiek beleid voor bepaalde minderheden is in ons land nog steeds een taboe. Omdat men huiverig is voor stigmatisering. Begrijpelijk, ik wil het ook niet hebben over dé Roma. Aan de andere kant moeten we de integratie van de Roma niet maar op z’n beloop laten, zoals lang is gebeurd, dan lossen we de problemen niet op.’ Hugo van Meeuwen: ‘De keuzes die we daarin maken, zijn ook voor onze toekomstige omgang met andere minderheden van belang. Want

geloof me, de problemen die we nu hebben met de Roma, hebben we straks bijvoorbeeld ook met de Somalische gemeenschappen in ons land.’

De jongste generatie Sinds 2015 is er in Nederland een aantal gemeenten met Roma-families die, gesteund door de rijksoverheid, fungeren als proeftuinen voor een nieuw beleid. Het Leger des Heils is als landelijke organisatie nauw betrokken bij die proeftuinen. Zoals in Enschede, waar gemeente en Leger intensief samenwerken om de maatschappelijke participatie van Roma-families te bevorderen. De eerste resultaten zijn voorzichtig zichtbaar, aldus Van Meeuwen. ‘Steeds meer Romakinderen maken bijvoorbeeld de basisschool af.’ Van Meeuwen kiest dat voorbeeld niet helemaal voor niks. Centraal in de aanpak van het Leger des Heils en haar partners, staat de focus op de kinderen. Van Meeuwen: ‘Integratie begint daar. Je ziet dat problemen vaak van generatie op generatie worden doorgegeven. Willen we dat doorbreken, dan moeten we ons focussen op de jongste generatie.’ Contact maken, intensief contact onderhouden, en actief op zoek naar de sleutelfiguren in een Romafamilie, dat vormt de kern van de aanpak. Bij de Roma is de hele familie betrokken bij de opvoeding. En de sleutelfiguren binnen een familie, die ook in het buitenland kunnen wonen, hebben vaak een grotere invloed op de opvoeding van de kinderen dan de ouders. Van Meeuwen: ‘Dus als je de mensen wilt helpen, moet je de sleutelfiguren leren kennen.’

Kinderen als slachtoffers Het internationale netwerk van het Leger des Heils is daarbij handig. De familieverbanden van de Roma houden meestal niet op bij de grens, en de problemen (en mogelijke oplossingen) dus ook niet. Een veel voorkomend probleem onder de Roma in Europa, is kinderuitbuiting. Eind juni dit jaar bevrijdde de Spaanse politie nog zes Roma-kinderen uit Nederland uit de handen van een crimineel netwerk in Barcelona. Ze werden onder andere gedwongen om dagelijks op straat te gaan om te zakkenrollen. Uiteindelijk werden de kinderen door het Leger des Heils opgevangen. Van Meeuwen: ‘Op dit thema is een enorme winst behaald. Eerder werden zulke kinderen als dader gezien, nu worden ze als slachtoffers behandeld. Vanuit de Jeugdbescherming hebben we in nauwe samenwerking met andere organisaties

deze kinderen naar Nederland kunnen halen en hier kunnen opvangen.’ Hugo van Meeuwen wijst ook op het belang van aandacht voor de achterliggende redenen van veel problemen. ‘Niet alles is wat het in eerste instantie lijkt. Een Roma-meisje dat niet meer naar school gaat, spijbelt wellicht niet uit eigen wil, maar zit misschien wel thuis omdat ze uitgehuwelijkt wordt door haar familie.’

Leren en werken De gemeente Enschede biedt samen met het Leger des Heils, het plaatselijke ROC en het bedrijfsleven zogeheten “leerwerktrajecten” aan, om de Roma toegang tot scholing en werk te bieden. Boska is een van de vier deelnemers die het traject nu gaan afronden en daadwerkelijk een baan krijgen. Peter Wilde: ‘Vier mensen, dat klinkt voor een buitenstaander misschien niet bijster indrukwekkend, maar dat is het voor mij wel. Dit is een hele overwinning voor mensen die in hun hele leven vaak nauwelijks scholing en structuur hebben gekend. En ze dienen als voorbeeld, ze trekken vaak weer andere mensen mee.’

‘We zoeken naar manieren om de Roma te motiveren maatschappelijk te participeren. Zonder dat ze hun identiteit verloochenen.’ Toekomst verliezen De structurele oorzaak van veel problemen bij Roma-gezinnen, is het feit dat men geen onderdeel kan of wil uitmaken van een samenleving. Voor dat achterliggende motief is de afgelopen decennia veel te weinig aandacht geweest, vindt Wilde. ‘We zijn nu al veertig jaar bezig met symptoombestrijding, maar daar los je niks mee op. We zoeken nu voor het eerst naar manieren om de Roma te motiveren maatschappelijk te participeren. Zonder dat ze hun identiteit hoeven te verloochenen. Ik denk dat veel Roma langzaam maar zeker beginnen in te zien dat het die kant uit moet. Omdat ze beseffen dat hun kinderen anders de toekomst dreigen te verliezen.’

KANS OKTOBER 2016

WEERZIEN Nieuwe rubriek. Waarbij we opnieuw langs gaan bij een cliÃ«nt die we eerder spraken voor Kans.

KANS OKTOBER 2016

Henk Loohuis (69) prijkte drie jaar geleden op de cover van Kans. De ijzersjacheraar deelde wel honderd exemplaren uit vanuit zijn winkelwagentje, op straat in Maastricht, zo trots was hij. Al kan hij zich dat niet meer zo goed herinneren. TEKST ELLEN WEBER BEELD MILAN VERMEULEN

enk zit met zijn hond Boyke op een tuinbank onder de parasol. Op tafel staan bloemen en een zelf geknutseld rek met papieren bekertjes. ‘De asbak krijg ik niet meer zuiver’, wijst Henk met zijn pijp. Boven de deur van de blauwe wooncon tainer hangt een vlinder, het platte dak is opgeleukt met sanseveria’s. Vanaf een raamposter kijken Máxima en Willem-Alexander op lege blikken, oude magnetrons en kapotte ventilators. Henk vertelde drie jaar geleden in Kans hoe hij op straat terecht was gekomen nadat zijn woonwagen was afgebrand. Na vijf jaar zwerven door Maastricht belandde hij in een wooncontainer op het terrein van het Leger des Heils. Daar kan hij sindsdien lekker zijn gang gaan. Friet bakken, knutselen aan modelwoonwagens en rommel verzamelen. ‘Het gaat prima, z’n gangetje’, zegt hij binnensmonds, met zwaar Maastrichts accent. Nog steeds is Henk niet bijzonder spraakzaam. ‘Twee exemplaren van Kans had ik.’ Zijn begeleider Bert Smeets schiet in de lach. ‘Nou Henk, je had hele stapels hoor, die je uitdeelde.’ Dan herinnert Henk zich weer iets. ‘Ze hebben zelfs een boekje geklauwd van mijn kar!’

Oud ijzer ‘Henk was altijd al een markant figuur hier in de buurt’, vertelt Bert. Een paar keer per week sjachert hij met zijn kar oud ijzer bij elkaar. ‘Zo is hij onder de mensen, maakt nog eens een praatje.’ De groentewinkel zet de lege olijfblikken al voor hem klaar. Eens in de zoveel tijd komen ze met een vrachtwagen het ijzer opkopen voor een tientje. Bert: ‘Onderbetaald, als je het mij vraagt. Maar ja, daar mag ik me van Henk niet mee bemoeien.’ ‘Gisteren heb ik nog een oud strijkijzer meegenomen’, zegt Henk, die zo’n ding zelf niet nodig heeft. Hij draagt dezelfde trainingsbroek als drie jaar geleden, zijn mouwloze shirt zit binnenstebuiten. Bert ziet erop toe dat hij zich verzorgt. ‘Zijn handen zien er schoon uit en eens in de ‘Hier bij zoveel tijd neemt hij een douche. Verder het Leger des Heils heb ik de mag hij zichzelf zijn. Ik kan hem wel vrijheid’ vragen zijn baard af te scheren, maar waarom?’

Nooit leren lezen ‘Zullen we niet eens de stad ingaan om wat kleren te kopen?’ Nee, dat hoeft voor Henk niet. Bert helpt met post en regelzaken, omdat Henk nooit heeft leren lezen en schrijven. Laatst kwam er iemand van de gemeente langs voor een “keukentafelgesprek”. Bert: ‘Dan vraagt zo’n vrouw: “Wat heb je nodig?” Dan begint Henk maar tegen mij over zijn kaartavond in de kroeg.’ Toen zijn vorige begeleider wegging, duurde het wel even voordat Bert het vertrouwen van Henk had gewonnen. Hoewel hij hem nog steeds ‘Bart’ noemt in plaats van ‘Bert’, klikt het nu tussen de mannen. Door een verandering van functie houdt Bert zich tegenwoordig minder met cliënten bezig, maar over Henk wil hij zich blijven ontfermen. ‘Als ik ’s ochtends vroeg op mijn werk kom, staat zijn deur al open. Elke dag kijk ik even hoe het met hem gaat. De rust die Henk met zich meebrengt - zo wil ik wel honderd cliënten.’

Koektrommel Binnen in de wooncontainer is het knus, de muren zijn behangen met tierelantijnen. Henk knipt de lamp aan. ‘Kijk, mooi hè.’ Het peertje verlicht de coverfoto van Kans. Het bureau heeft hij net opgeschuurd en geschilderd. ‘Prima woning toch, voor een mens alleen. Een vrouw? Nee, ik moet er niet aan denken! Ik ben twee keer getrouwd geweest. Eentje ligt onder de bloemen, de ander zit bij de ouden van dagen.’ Zijn dochter woont in Heerlen, in een gewoon huis. Henk heeft kleinkinderen, maar hoe oud ze precies zijn, durft hij niet te zeggen. Eens per maand pakt hij de trein naar Heerlen. Henk schudt zijn hoofd: ‘Met de trein kost 20 euro. Dúúr!’ KANS JUNI 2013

HENK LOOHUIS (66) MET ZIJN HOND ROYKE

Kans13_2013.indd 1

Kans 2 2013

04-06-13 13:53

Gezelligheid vindt Henk in het buurtcafé. ‘Bij het kaarten en biljarten drink ik wel, maar thuis heb ik geen bier. Als je bier hebt, zit het altijd vol. Mensen die maar blijven plakken omdat ze gratis willen drinken. Dat moet ik niet hebben.’ Een paar buurmannen komen wel eens een praatje maken. Henk heeft een koektrommel, hij maakt het op zijn manier gezellig. Bert: ‘Officieel moet hij zelf koken, maar soms knijp ik een oogje dicht. Kan hij af en toe mee-eten met de andere cliënten.’

COLOFON Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers. Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via over heidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vor men van hulpverlening, in aanvul ling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen. Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspi reerd door het christelijk geloof.

TERRITORIAAL COMMANDANT Hans van Vliet

HOOFDREDACTIE Will van Heugten

COÖRDINATIE /EINDREDACTIE

3KORTx Dag in dag uit dagboekje Dag in dag uit is al dertig jaar een geliefd bijbels dagboek. Met elke dag een stukje waarin bijbelse thema’s worden besproken. De editie 2017 is er in drie verschillende uitvoeringen. Prijs: €5,90 + verzendkosten. Zie antwoordkaart in dit blad.

Irene Belkum

REDACTIE John den Hollander, Rien Timmer, Margreet Kramer-Schutte

Zondag 11 december, 11.30 SBS6

CONCEPT/EINDREDACTIE Maters & Hermsen, Galiëne Gerritsen, Stan van Herpen, Jelle Hoogendam, Kaisa Pohjola

TEKST/VORMGEVING Maters & Hermsen Journalistiek en Vormgeving

LITHOGRAFIE/DRUK Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem

DRUKWERKBEGELEIDING Arnoud van Roosmalen

REAGEREN? Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl www.legerdesheils.nl

GEEF OOK! Wilt u ons helpen? Stort uw gift op bankrekening IBAN NL72RABO0707070171 of word donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder het kopje ik wil helpen. Of bel: 036 53 98 134

De Nalatenschap Het tv-programma De Nalatenschap gaat over de afwikkeling van een nalatenschap. Op zondag 13 november start de serie van vijf. Op 11 december is de uitzending met Theo Declemy die zijn erfenis nalaat aan het Leger des Heils. Aanvang 11.30, SBS6.

Kerst op de Dam’ Op zondag 11 december vinden weer opnamen plaats van Kerst op de Dam, het gezellige EO-muziekspektakel in samenwerking met het Leger des Heils. Kom ook! Meer infomatie op www.legerdesheils.nl/kodd.

’t Bergse Huys

FRISSE MUREN IN CRISISOPVANG ’T BERGSE HUYS Crisisopvanglocatie ‘t Bergse Huys in Rotterdam, speciaal bedoeld voor thuisloze moeders met kinderen, kon wel een opknapbeurt en een kleurtje gebruiken. Zeker voor de kinderen, die gebaat zijn bij een vriendelijke en knusse omgeving. Onder de titel Kleur in je Leven hebben de bewoners van de opvang, samen met medewerkers van 50|50, onlangs alle muren onder handen genomen. Vanzelfsprekend met frisse en gezellige kleuren. Het schilderproject werd mogelijk gemaakt met hulp van de Stichting Kinderpostzegels.

Collectant gemist?

Sms ‘collecte’ naar 4333, u doneert dan direct 2,50 euro.

Uitgelicht

KANS OKTOBER 2016

VERVOLG ACHTERPAGINA

Hulpvraag aan het Leger groeit nog steeds De Nederlandse economie mag dan weer voorzichtig groeien, toch ziet het Leger des Heils dat er vaker een beroep op onze hulpverlening wordt gedaan. Bijna 89.000 mensen kwamen in ons land vorig jaar in aanraking met het Leger, zo’n 10.000 meer dan in 2014. De groei was vooral te zien in de zorg bij mensen thuis, activiteiten in de buurt en de kledingwinkels. Ook was het Leger nauw betrokken bij de opvang van vluchtelingen. Lees er meer over in het jaarverslag van het Leger des Heils over 2015. www.legerdesheils.nl/jaarverslagen

Geef aan de collectant (kan ook met een smsje) De collectant van het Leger des Heils komt dit jaar wellicht ook weer bij u aan de deur. Van 27 november tot 3 december is de jaarlijkse, landelijke collecte. Onze collectanten halen geld op voor het maatschappelijk werk bij u in de buurt. Voor hulp aan mensen die vaak geen sociaal netwerk hebben en kampen met meerdere problemen. Het Leger wil er voor hen zijn, de mensen zonder helper. Dus: hopelijk helpt u mee.

anneer Geu naar de keuken loopt, springt de cavia onder zijn hooi vandaan. Vanuit de vensterbank stiefelt een zwarte kat achter hem aan. Ooit, voor de dip, was Geu getrouwd. Hij had een goede baan bij DSM, een zoon en een dochter. Het huwelijk strandde, en toen zijn zoon financiële problemen kreeg, sprong Geu als vanzelf bij. Keer op keer betaalde hij rekeningen van gehuurde auto’s en dure telefoons. Tot hij zelf in een vicieuze schuldencirkel terechtkwam. ‘Dan gaat het snel. Ik kon zelfs mijn huur niet meer opbrengen.’ Geu vertrekt uit Drenthe, richting Amsterdam. Als hij op straat moet leven, dán liever op een plek waar hij anoniem kan zijn. Na een valpartij komt hij bij het Leger des Heils terecht. ‘Zij grepen me in mijn nekvel en zetten me weer op de rails. Precies op tijd.’ Hij woonde een aantal jaren begeleid bij het Leger en betaalde met een schuldsaneringsprogramma zijn achterstallige rekeningen. Sinds vier jaar woont hij hier, zelfstandig. Alles weer op de rit. Over zijn dip praat hij liever niet, daarvoor zijn de bladzijden te zwart. Hij is vooral blij dat hij zijn suïcidale gedachten destijds heeft kunnen onderdrukken. ‘Als je geen uitweg meer ziet, overweeg je zulke dingen. Dat niet doen was mijn beste beslissing. Mijn zoon helpen was dat niet. Maar het was mijn zoon.’ Zijn zoon ziet hij niet meer, het contact met zijn dochter is ook verwaterd. Hoewel de deur openstaat, heeft hij er een hard hoofd in. Het is niet anders. ‘Ik tel mijn zegeningen. De rest heb ik te accepteren.’

KANS OKTOBER 2016

GEU Hij is tevreden in zijn Emmense seniorenflatje. Oké, wat minder mobiel dan hij zou willen, maar met een rollator redt Geu (72) zich prima. Dat hij zijn kinderen niet meer ziet, heeft hij geaccepteerd. Hij moet wel. Geu is een dierenvriend, altijd geweest. ‘Mijn hele leven haalde ik honden uit het asiel, ganzen en zwanen lopen altijd achter me aan.’ Het liefst had hij nog steeds een hond, maar de ruimte ontbreekt hem. Voor de rest mist hij niets, stelt de geboren Drent. ‘Rimpelloos’, knikt hij instemmend, ‘zo zou je mijn leven kunnen noemen. Op die ene dip na.’ TEKST STEFAN KLEIN KOERKAMP FOTOGRAFIE LINELLE DEUNK

LEES ZIJN VERHAAL VERDER OP PAGINA 27