Thema:
GROEN
ιριςταχεια
4 10-11
redactionis door Joca van der Horst
En de winnaar is.. Het publiek lag aan de voeten van Rik Sietzema bij de afgelopen culturele avond. Hij begon met het jongleren van 2 ballen, eindigde met 7 en jongleerde tussendoor ook nog even met kegels en ringen om vervolgens van het podium te verdwijnen en iedereen in verbazing achter te laten. Daarna sprintte hij het podium weer op en kreeg hij de zaal plat met zijn lichtgevende kegels. Geen twijfel mogelijk, met zijn act is Rik verdiend de winnaar van de culturele avond van dit jaar geworden. Naast een oog voor goede acts heeft hij trouwens ook een oog voor zaken: Via www.jongleerkunstenaar.nl kun je hem boeken voor feesten en partijen.
2
IRIS TACHEIA APRIL 2011
Lectori Salutem! De irisredactie zit vol met dwarsdenkers. Daarom doen we niet zoals vertrouwd een bestuurswissel aan het begin van het schooljaar, maar volgen we deze keer ons bioritme met een grote verandering bij de start van het voorjaar. Ik neem het praesesschap over van Marlies Smeenge en Alexandra Bremers zal het abactisschap overnemen van Mart van Berkel. Graag wil ik Marlies en Mart via deze weg bedanken voor alles wat zij gedaan hebben, ze hebben de Iris gemaakt tot iets waar we trots op kunnen zijn. Ook verwelkom ik Yannick Baudet als nieuwe scriptor. Is het met dit nieuws nu lente? Of moeten we wachten tot het weer overal groen is? Het zijn vragen die rond blijven spoken in mijn hoofd. Ik begin de lente altijd wantrouwig. Het is me te vaak overkomen dat ik glimlachend in korte broek naar school fietste en halfverdronken thuiskwam. Daarna liep ik weken met een droge keel en snotneus, waarbij ik dan de vraag kreeg of ik “ook zo’n last van hooikoorts had”. Om dit soort mislukkingen te voorkomen probeerde ik van alles om het begin van de lente te bepalen, maar Buienradar.
nl zwijgt als je verder wil kijken dan een paar uur vanaf nu en Piet Paulusma heeft het nog steeds over een Elfstedentocht. De rest van de weermannen sloeg de telefoon op de haak na mijn vraag of de lente al begonnen was. Niemand leek er iets zinnigs over te durven zeggen. Wat overbleef was om zelf op onderzoek uit te gaan met een checklist. Erik die het gras maait kon ik in februari al wegstrepen. Buitenzitten tijdens de pauzes streepte ik een paar weken geleden weg. IJsjes kopen in een tussenuur kraste ik in dezelfde week door. Langzaam leek de lente dichterbij te komen, maar toch vertrouwde ik het niet helemaal. Uiteindelijk kostte het me een busrit van 7 uur naar Parijs om weer vertrouwen te krijgen in de lente. Onder de strakblauwe lucht zat ik op een bankje in de Jardin de Tuileries. Een prototype toerist met bierbuik kwam langs, een stelletje lag in het diepgroene gras en een straatverkoper probeerde mij een plastic Eiffeltoren aan te smeren. Ik pakte een pen, krabbelde wat en zag dat het goed was. De lente was begonnen.
IRIS TACHEIA APRIL 2011
3
inhoud 14
2 REDACTIONIS 6 RECTORIS 7 PRAESIDIS 8 WATERPARLEMENT Nederland organiseerde het 10e Europese Jeugdparlement over water. Teveel water in de rivieren en voor onze dijken en Annerieke en Laura waren erbij.
22
9 ZWART IS HET NIEUWE GROEN Google’s gone black(le). De nieuwste hype om milieuvriendelijk te zoeken of komt deze vinding net te laat nu iedereen zijn beeldbuizen uit het raam gooit?
10 ONZICHTBAAR Blind geboren en nergens familie te bekennen. Het vervolgverhaal beslaat ruim drie pagina’s medelijden?
13 MAÏSMOBIEL De mobiel die zich van binnen opeet, maar het kan altijd milieuvriendelijker.
14
PARIS, JE T’AIME
Verliefd worden op een stad? Dat kan alleen in Parijs, waar ook op straat nog steeds accordeon wordt gespeeld.
16 TUINKERSKNUFFELEN De tuinkers is de iPhone van het plantenknuffelen. Welke paradijselijke opties blijven er anders nog over?
17
WAAR BLIJFT.. GROEN?!
Blauw, roze, soms paars of rood. Maar groen, waarom koos er nooit iemand voor de kleur groen?
18 KAASISME Als kaas alles is, is alles kaas inherent aan de woorden voor de komma.
4
IRIS TACHEIA APRIL 2011
10
16
20 20
GROEN KOKEN
Milieuvrinedelijke pastaschelpjes met doperwtjes en citroen.
21
DE TELETOPTERREUR
Onze tiramisufilosoof leeft zich uit. Het TeleTOPpunt is bereikt en daar moet snel (n)iets aan gebeuren.
22 ECOFONT Na de Hollandse gatenkaas nu een lettertype met net zoveel gaten, alles voor het milieu niet?
24 COLOFON
18
IRIS TACHEIA APRIL 2011
5
rectoris door Karin Poerstamper
Groen...
is het thema van deze Iris
Bij groen denk ik in deze periode uiteraard meteen aan de ontluikende bomen en planten. Vanochtend zag ik op mijn balkon mijn rododendron in bloei geschoten, mijn oude kerstboom met kluit nieuwe lichtgroene uiteindjes krijgen en ondertussen hoor je het buiten groeien. Jong blad zien ontluiken vind ik prachtig. Let maar eens op als een knop net ontluikt en het eerste puntje groen te zien is; kleine, friemelige en nog “gekreukte” blaadjes.
Maar bij groen kun je natuurlijk ook hele andere associaties hebben. Duurzaamheid en milieu bijvoorbeeld. Niet onbelangrijk. In de krant las ik deze week dat Nederlanders beginnen te twijfelen aan de opwarming van de aarde omdat we de koudste winter sinds tijden hebben gehad. Begrijpelijk, want we hebben met elkaar heel wat afgeglibberd in november en december. Toch is het de warmste winter ooit als je de gegevens van de gehele wereld bekijkt. De ozonlaag is nog nooit zo dun geweest boven de Noordpool als dit voorjaar. Reden om zuinig te zijn op onze aardbol en bewust om te gaan met alles wat het milieu kan beïnvloeden. Steeds meer mensen maken gelukkig ook in hun dagelijks handelen bewuste keuzes op dit aspect en nemen bijvoorbeeld vaker de fiets, zetten de kachel een tandje lager, doen een leuke trui aan en kopen minder voorverpakte etenswaren, want waarom zou een komkommer in een plastic hoesje moeten zitten? Groen doet mij ook denken aan een theorie in de organisatiekunde: “De kleuren van De Caluwé”. In die theorie worden vijf kleuren gebruikt om organisaties te typeren: geel staat voor organisaties die als politiek worden geduid. Macht en gezag spelen de hoofdrol. In rode organisaties staat de mens centraal. In blauwe staat de uitkomst van een ontwikkeling van tevoren vast, blauwdruk denken. Wit houdt in dat alles open is en vrij, vaak leidt dit tot ad hoc beleid en groen betekent: lerend, ontwikkelingsgericht en gericht op persoonlijke groei.
6
IRIS TACHEIA APRIL 2011
Hoe groen is ons gymnasium in deze drie opzichten? We hebben een prachtig grasveld waar we op zonnige dagen lekker van genieten, dus dat is geregeld. Maar hoe zit het met duurzaamheid, milieu en ontwikkelingsgerichtheid? Hoe ervaren jullie de school op dat punt? Misschien een mooi thema om de volgende keer in het leerlingenpanel te bespreken. ■
IRISJES 12:30 uur in een derde klas: MLJ: We gaan pas om tien voor één galgje doen, hoor, beslist NIET eerder. Eerst nuttig werken. Twee minuten later: MLJ: Okee, we gaan galgje doen!! ESJ: Welk gebergte ligt in Amerika? S: De Himalaya! J heeft al 3 jaar Aardrijkskunde: Is “Aardrijkskunde” met 2 a’s? Serieus?!
praesidis
Hee,
door Kaj Bouman
De dag waarop ik dit stukje schreef was een prachtige dag. Het zonnetje schijnt, geen wolkje aan de lucht en een gevoelstemperatuur van 24 graden. Ik kom net terug uit Rome en verwachtte het regenachtige Nederland hier te treffen: maar nee, het zomerse weer is ook in Nederland aangekomen. Vandaag was is ik in Arnhem, waar ik met wat chicks en boys de zomer heb ingeluid. Rijnkadetje gepakt, drankje erbij, beetje hangen in het GROENE gras. Het belooft een heerlijke zomer te worden. Zo, nu heb ik mij aangesloten bij het thema van deze Iris: groen. Waarschijnlijk staat deze Iris helemaal vol met stukjes over hoe geweldig de zomer gaat worden en hoe heerlijk de zon schijnt. Volgens mij weten jullie het nu wel: ik heb er zin in. Anyways, het AGB nieuws: in juli is het eindfeest. Tip voor de zomer: ga eens los en kom uit de dagelijkse sleur van het schoolleven Veel plezier!
IRISJES FCF: Gaat heen en vermenigvuldigt u!
BRJ: Ik ben zo soepel als een betonnen paaltje.
HRR tekent ontzettend scheef op het bord:
[tijdens het nakijken van een vertaling Latijn]
HRR: Ik probeer me aan te passen aan jullie teken-
E: Hannibal stak de Alpen over.
niveau!
SRM: fout!!!! J: De Alpen staken Hannibal over?!
IRIS TACHEIA APRIL 2011
7
opinie door Laura Bosveld & Annerieke Sleurink
Waterparlement De voorjaarsvakantie was voorbij, maar wij, Annerieke en Laura, bleven samen met 6 andere middelbare scholieren uit Gelderland nog een weekje weg van school. Met herkenbare bordjes stonden we op Schiphol om mensen uit heel Europa te verwelkomen: Nederland organiseerde dit jaar het 10e Europese Jeugdparlement over water.
De Nederlandse delegatie Het motto, ‘climate change and water!’ maakt al duidelijk waar het over ging. De klimaatverandering zorgt in een groot aantal landen voor problemen. De hoeveelheden water zijn te groot voor de rivieren, dijken moeten verhoogd worden, het is te droog, het is te nat, hele woonwijken of zelfs steden moeten worden verplaatst als er niet snel iets verandert... Wij, jongeren van Europa willen dat mensen bewust gemaakt worden van de problemen, en we willen die problemen niet laten liggen voor volgende generaties, maar er nu mee aan de slag gaan. We willen dat jongeren meer betrokken worden (gemaakt) bij (klimaat- en water)problemen van vandaag. Om de situatie in Nederland te illustreren, hebben we verschillende plekken in Gelderland bezocht. We zijn geïnformeerd over onder andere de toekomstige werkzaamheden in Lent, hebben de dijken bij Zaltbommel bekeken en hebben kennisgemaakt met de grootse plannen van Tiel: een verbrede dijk met huizen er op, een buurt wordt volledig heringericht en er komt een waterbassin in het dorp. Daarnaast hebben we verschillende workshops en colleges gevolgd, van o.a. vertegenwoordigers van Rijkswaterstaat, de gemeente Nijmegen, de Provincie Gelderland, Waalweelde, de Europese Unie, de SER Europe en de Verenigde Naties.
8
IRIS TACHEIA APRIL 2011
Het doel van deze week was om met in totaal ongeveer 100 Europese jongeren (aan de hand alles wat we leerden tijdens de workshops en field activities) een resolutie op papier te krijgen, en deze aan te bieden aan lokale, regionale, nationale en zelfs Europese politici. Met heftige discussies, veel koppen koffie en flink wat nachtwerk is dit gelukt. Vrijdag 18 maart is onze resolutie ‘Climate Change, Water Management and Youth Participation’ in het provinciehuis officieel overhandigd. Een leuke bijkomstigheid: het hele ‘congres’ vond plaats op een boot, die ons van Amsterdam naar Arnhem, naar Nijmegen, Tiel, Slot Loevestein, terug naar Arnhem en weer naar Amsterdam voer. Het thema water is niet onopgemerkt gebleven. En hoewel we na zo’n intensieve week water blij waren naar huis te kunnen gaan, kunnen we terugkijken op een hele leerzame, interessante week, waarin we ook nog hele leuke (internationale) vriendschappen hebben opgebouwd. Waar water al niet allemaal goed voor kan zijn. ■
nieuws door Gina Habets
“Onder de zoekbalk staat hoeveel kilowattuur er al is bespaard..” IRISJES E1: Wat is de vertaling van regel 2? E2: Toen het de dag van de paardenrace was… E1: Neehee, wat is de vertaling van regel 2? E2: Toen het de dag van de paardenrace was,…. E1: Ooooooow, is dát regel 2? LKJ: Jullie zijn vervelend. Jullie zijn blij. Je mag alleen blij worden van Grieks vertalen! E: Ik dacht… J: Je dacht niet na… LKJ: Ik wil niet door de lesstof heen fietsen maar we gaan er toch doorheen fietsen. Een betoog pw over een actualiteit makend: E: Meneer, wat is een actualiteit?
Blackle, misschien heb je er al van gehoord, misschien gebruik je het volop, misschien is het helemaal nieuw voor je. Blackle is Google in het zwart. De zwarte achtergrond verbruikt namelijk minder energie dan een witte. Onder de zoekbalk staat hoeveel kilowattuur er al is bespaard door gebruik van Blackle. Op het moment dat ik dit schrijf is dat 2.423.542.293 kilowattuur. Als iedereen nou zou overstappen op Blackle, zou het vast een stuk beter gaan met de wereld. En dat is mooi. Té mooi. Zoiets kan natuurlijk nooit helemaal waar zijn, dachten onderzoekers. En ze hadden gelijk. De meest gebruikte schermen zijn crt-schermen en lcd-schermen. Voor de crt-schermen klopt het inderdaad dat de zwarte achtergrond minder energie slurpt, maar voor lcd-schermen niet. Daar verbruikt een zwarte achtergrond zelfs iets meer energie. Als je een crt-scherm hebt, aarzel dan dus niet om over te stappen op Blackle. Maar als je een lcd-scherm hebt is daar geen enkele reden voor. ■
VLS: Ik ben zo soepel als een deur
IRIS TACHEIA APRIL 2011
9
Vervolgverhaal door Vera Verkooijen
Onzichtbaar
“Ik ben blind geboren, wordt me altijd verteld, maar dat geloof ik niet.”
Ik voel de koude hand van degene die
een onbereikbare droom, een onmogelijk
stofje van mijn bed voelt anders en elk
mij elke ochtend wakker maakt op mijn
verlangen…
stukje van mijn kamer klinkt anders. Men-
schouder. “Wakker worden, Tim, weer een
“Tim, zal ik je helpen aankleden?”, weer
sen die wel letterlijk kunnen kijken, zien
nieuwe dag vandaag!”, hoor ik haar lieve
hoor ik haar lieve stem. Ik knik, vandaag
dat niet. Ze kijken wel, maar zien niets.
stem zeggen. Daarna hoor ik haar voet-
heb ik geen zin in praten. Ik voel dat ze
“Tim, kom je mee om ontbijt te eten? Of
stappen de kamer uitgaan en ben ik al-
één van de kledingstukken onder mijn
wil je hier eten?”, zegt ze weer met die
leen achtergebleven. Langzaam schud ik
hand weghaalt en opeens voel ik een
prachtige stem, als er één ding is wat ik
de slaap uit me, terwijl ik probeer rechtop
zachte aanraking op mijn bovenlijf. De
meer waardeer dan mensen die wel kun-
te zitten. Mijn linkerhand reikt naar mijn
knopen worden dichtgemaakt, ik kan dat
nen kijken, is dat het wel. “Tim? Antwoord
kleding, terwijl mijn rechterhand zoekend
zelf niet. De meeste mensen zullen het
je?” “Ik kom wel mee…”, antwoord ik met
over het nachtkastje gaat om het gebrui-
zielig noemen, of moeilijk, ik noem het
tegenzin, ik heb nog steeds geen zin in
kelijke glas water te pakken. “Ah, je bent
simpel. Dit is mijn leven, ik hoef geen me-
praten. Ze pakt me bij mijn hand en trekt
wakker!”, zegt de lieve stem. Het meisje
delijden of troost, zo ben ik geboren, ik
me zachtaardig overeind. Marike is haar
is weer terug in mijn kamer. Ik ruik haar
weet niet beter. Dit is wie ik ben. Ik weet
naam, dat heeft ze me ooit vertelt. Maar
zoete parfum nu ze dichterbij komt, ik
dat mijn kamer saai gevonden zal worden
ik ben nooit echt geïnteresseerd geweest
adem diep in en neem de geur in me op.
door iedereen, zonder kleuren of versie-
in namen, ik heb toch geen plaatje om de
Het valt me op dat het een ander parfum
ring, maar wat heeft een blinde daar nou
naam erbij te zetten.
is dan normaal, maar ik zeg niets. “Hier,
aan?
“Het wordt een mooie dag vandaag, Tim”,
laat me je helpen.”, zegt ze en ik voel haar
ter en ril even, onmerkbaar voor haar. Nu
Dit is mijn leven, ik hoef geen medelijden of troost, zo ben ik geboren
streelt ze met haar lieve hand mijn haar. Ik
Ik heb eens gevraagd aan mijn verzorg-
zegt ze nu, ze praat altijd tegen me, tijdens
neem een slok van het koude water, het
ster hoe het eruitzag en zij beschreef me
de korte wandelingen naar het cafetaria.
smaakt naar niets, zoals altijd.
de dingen die ze zag. Nu doet ze dat elke
“De zon schijnt, als ik zo jouw gordijnen
Ik kan voelen,
dag bij de lunch, het is ons geheime ri-
opendoe komt de warmte door, dan merk
Ik kan horen,
tueel.
jij het ook! En de vogels fluiten, de lente is
Ik kan ruiken,
Mijn kamer beschreef ze als saai, maar
weer begonnen. Het mooiste seizoen van
Ik kan proeven,
dat begreep ik niet. Éénieder die in mijn
het jaar! Misschien kunnen we straks wel
Maar zien, nee, dat is iets wat ik niet kan.
schoenen staat, merkt dat mijn kamer erg
even naar buiten gaan!” Opeens besluit
Ik ben blind geboren, wordt me altijd ver-
interessant is. Elk hoekje is anders, elke
ik om terug te praten, toch wel een dag
teld, maar dat geloof ik niet. Ik herinner
centimeter voelt anders en elke millimeter
waarop gepraat moet worden.
mij een tijd dat ik kleuren kon zien en de
ruikt anders. Ik kan misschien niet letterlijk
“Marike?”, begin ik, verbaasd houdt ze ab-
voorwerpen met een blik kon onderschei-
kijken, maar ik zie door te voelen, horen,
rupt haar mond, tijdens deze wandeling
den, misschien was het wel een fantasie,
ruiken en soms zelfs door te proeven. Elk
zeg ik meestal niets. “Als het zo’n mooie
hand op de mijne terwijl ze hem naar het glas leidt. Ik voel de kou van het glas wa-
10
IRIS TACHEIA APRIL 2011
dag is,”, vervolg ik, “waarom wil je deze dan bij één of andere blinde man spenderen? Is het niet veel leuker voor jou om bij je familie te zijn? Gaan zwemmen of iets in die richting.” “Tim, jij bent niet zomaar één of andere blinde man! Jij bent mijn één of andere blinde man, de bedoeling is dat ik voor jou zorg, totdat ik er geen zin meer in heb. Maar zolang jij en ik niet veranderen, geniet ik meer van met jou zijn dan een frisse duik nemen. Ik heb trouwens geen familie meer.”. De laatste zin zegt ze zachter dan de zinnen daarvoor. Meteen begrijp ik dat ze verdrietig is. Ik ben geen tactvol persoon, hoe graag ik dat ook zou willen, ik beschik gewoon niet over de zachtaardigheid die sommige mensen wel hebben. Misschien komt dit door mijn blindheid, maar ik denk dat het eerder te maken heeft met karakter. Alles afschuiven op blindheid kan natuurlijk niet, sommige dingen liggen aan mijzelf. Door mijn tactloosheid is het misschien geen wonder dat ik nu, op dit moment, tijdens de wandeling naar het cafetaria, tactloos antwoord met een tactloze vraag, die ik misschien achteraf beter niet had kunnen stellen. “Waardoor heb je geen familie meer?”, vraag ik, voordat ik bedenk dat het eigenlijk mijn zaken niet zijn. Zachtjes knijpt ze in mijn hand, om aan te geven dat ze het niet erg vindt. “Ze hebben me verstoten. Zodra ze wisten dat ik de rest van mijn leven in dit verzorgingstehuis wilde werken, vergaten ze me. Ze moesten me niet meer, mijn vader, mijn moeder, mijn broer en mijn zus praten niet meer met me. Andere familie heb ik nooit gekend. Maar dat maakt me al een aantal jaar niet veel meer uit, ik heb jou nu en ik ben gelukkig met wat ik doe.”, antwoord ze vastberaden. “Wat is er met jouw familie gebeurd, dan? Ik zie altijd zoveel mensen die op bezoek gaan bij familie, maar er is nog nooit iemand voor jou geweest.”
IRIS TACHEIA APRIL 2011
11
“Ik heb nooit een echte familie gehad” Ik glimlach triest, althans, ik hoop dat het
lach als ik een opmerking maak tussen het
bloemen die niet ver kunnen staan.
er zo uitziet. “Ik heb nooit een echte fami-
eten door. Ondertussen stel ik me haar
Ik ben gelukkig, hoewel sommige mensen
lie gehad, afgezien van jou, die me altijd
voor als het mooiste wat ik kan bedenken,
denken dat dat bijna onmogelijk is voor
verzorgt. Mijn ouders hebben me hier
de mooiste stem met de mooiste voor-
iemand zoals ik. De zon is warm, ik heb de
achtergelaten, zodra ze doorhadden dat
stelling. “Zullen we naar buiten gaan?”,
liefste verzorgster en de wereld voelt en
ik blind was. Andere familie ken ik niet.”
vraagt ze. Ik knik, terwijl ik de laatste hap
ruikt lekker, naar lente. Een glimlach speelt
Weer voel ik een zachte kneep in mijn
in mijn mond duw. De warmte van de zon
om mijn mond. “Waar denk je aan?”, hoor
hand, gevolgd door een zachtaardige trek
is het enige wat deze dag beter zou kun-
ik de lieve stem vragen.
naar rechts, naar het cafetaria. Onmiddel-
nen maken.
“Ik ben gelukkig.”, is mijn antwoord. Ze
lijk komen er allerlei geuren op me af, van
Ze leidt me het cafetaria uit, naar de
lacht haar stralende lach. “Ik ook.”, zegt ze
brood, vis, aardappels, soep en nog veel
tuin. Zoals altijd draag ik geen schoe-
dan. Op dat moment weet ik dat zij en
meer. Ik word even overspoeld, maar ik
nen, meestal, zoals nu, draag ik ook geen
ik bij elkaar horen. Misschien hebben we
vind mezelf snel weer terug, ik wil niet
sokken. Ik vind het fijn te voelen waar ik
beide geen bloedverwante familie meer,
bang lijken in het bijzijn van Marike. Ze
sta, dat kan alleen als ik geen sokken en
maar we hebben elkaar. Alleen op de we-
leidt me naar een stoel en laat me zitten.
schoenen aanheb, maar in de winter is
reld, maar toch samen.
We praten nog verder over familie, terwijl
het zonder sokken te koud. Nu voel ik de
Lang hebben we buiten gezeten, in de
ik probeer te bedenken waarom we het
zachte, koude kieteling van het jonge gras
zon en in de schaduw. Uiteindelijk hebben
nog nooit over familie hebben gehad. Ik
onder mijn voeten en de zachte streling
we nog een korte wandeling gemaakt,
neem een hap nadat ik heb gevraagd wat
van warme zonnestralen op mijn gezicht.
totdat er een voorjaarsregen kwam om
er op mijn brood zit, dat wil ik altijd graag
Ik blijf even staan, totdat ik de zachte hand
de bloemen te wateren. We renden sa-
van tevoren weten. Het smaakt normaal,
van Marike op mijn arm voel. Ze leidt me
men terug, zij trok mij. Nu zitten we bin-
zoals brood zou moeten smaken. Marike
verder en laat me zitten tegen een boom.
nen op mijn kamer, ze heeft me droge
praat tegen me en ze lacht een vrolijke
De harde bast ruikt lekker, net zoals de
kleding aangetrokken en ik heb een boek
12
IRIS TACHEIA APRIL 2011
column door Gina Habets
voor me. Braille heb ik geleerd toen ik nog maar jong was. Op mijn zevende kon ik al boeken lezen. Boeken lezen is één van mijn favoriete hobby’s. Ik heb niet
Maismobiel
veel hobby’s, maar toch wel een aantal. Zo hou ik van wandelen, lezen en puzzels maken. Ik doe er misschien langer over dan kijkende mensen, maar toch vind ik het leuk om dat te doen. De puzzels die ik maak zijn meestal niet erg groot en elk stukje is identiek, zodat ik de vormen kan voelen en bij elkaar passen. Wandelen moet altijd met iemand samen, maar daardoor voel ik me niet beperkt, integendeel. Een gesprekspartner en iemand die ook van wandelen houdt is geen last, maar een vriend. Lezen moet in Braille, elke letter apart. Dat gaat zeker langzamer dan iemand die de letters ziet, maar het lukt me uiteindelijk wel de woorden te ontcijferen. En ik heb de tijd, als blinde heb ik geen werk. “Tim?”, vraagt Marike opeens, “Zullen we eens wat anders gaan doen, de straat op, ergens naar toe? We zijn altijd hier en doen altijd hetzelfde, maar misschien is het leuk om een keer iets anders te doen?” Ik denk er even over na, ze heeft gelijk, dat besef ik wel, maar iets verteld me dat ik nee zou moeten zeggen. Altijd zitten we in mijn kamertje, vast totdat de zomer begint, en dan gaan we voor even naar buiten. Zo gaat het al sinds ik herinneringen heb, aan verandering heb ik nog nooit gedacht. “Misschien is het wel goed om een keer iets anders te doen.”, zeg ik, ondanks mijn nare voorgevoel. Misschien is het ook wel goed om een keer iets anders te doen. ■
Nadat ik een maand lang onbereikbaar was, vond ik het tijd voor een nieuwe telefoon. En deze keer graag een smartphone. Helaas was hij niet zo milieuvriendelijk als mijn vorige mobiel, maar daar had ik eigenlijk ook geen zin meer in. Mijn vorige mobiel was gemaakt van maïs. Echt waar. Hij was grotendeels natuurlijk afbreekbaar, en er waren geen ziekmakende stoffen gebruikt bij de productie. Het metaal coltan kwam er niet in voor. Coltan wordt gewonnen in smerige mijnen en bij gewone mobieltjes verwerkt in de accu’s. Een telefoon gemaakt van maïs is leuk, maar na een jaar werd hij langzaam maar zeker van binnenuit opgegeten. Eén voor één hielden de knopjes ermee op. Toen ik er echt niks meer mee kon ging ik opzoek naar een nieuwe. Voor 75 euro vond ik een mooie HTC op Marktplaats. Wat ik niet wist, is dat er ook milieuvriendelijke smartphones bestaan. Zoals de Samsung Blue Earth, gemaakt van gerecycled materiaal en voornamelijk werkend op zonne-energie. En zo kunnen we nog wel even doorgaan: telefoons die werken op cola, houten telefoons, telefoons gemaakt van gras… De telefoon die ik nu heb is dus milieuonvriendelijk. Had ik me nu maar eerder hierin verdiept! Maar om mijn karma toch een boost te geven, kan ik mijn oude telefoon opsturen om hem te laten recyclen. Daar zijn verschillende sites voor, zoals envirofone.nl, die geld overmaakt voor opgestuurde telefoons. Een andere site
is
gsmretourplan.nl. Het geld wat je telefoon oplevert gaat dan naar WarChild. Gelukkig zijn er steeds meer mogelijkheden op gebied van eco-telefoons. Dus zeg vaarwel tegen je Blackberry, en denk eens na over een Sony Ericsson Greenheart of Samsung Reclaim. ■
Hoe loopt dit af? Lees het vervolg in de volgende Iris Tacheia!
IRIS TACHEIA APRIL 2011
13
Paris,
je t’aime
Dag Irislezers! Vrijdag 8 april was het dan zover. Bijna alle vierdeklassers gingen op excursie, naar Keulen of naar Parijs. Zelf hoorde ik bij de 44 enthousiastelingen die om vier uur ’s ochtends zichzelf uit bed sleepten om vervolgens om vijf uur in bus, die door de buschauffeur een ‘luxe touringcar ’ genoemd werd (wat ook wel weer meeviel), de Thorbeckestraat uit te rijden. Een aanzienlijk aantal uren nadat het ochtendgloren ons gekakel in de bus versterkt had kwamen we aan in de Franse hoofdstad en dropte de bus ons voor het Musée d’Orsay. Na twee uur je ene kaak weer handmatig bij de andere te brengen ten gevolge van al het moois wat hier te zien was, kreeg iedere groep haar begeleiders toegewezen en begonnen we aan de stadswandeling door la cité d’amour. De boterhammen, fotocamera’s en zonnebrillen werden massaal tevoorschijn gehaald en vol vertrouwen in onze benenwagen stapten we richting de Champs Elysées. Nadat een van de begeleiders, mevrouw Bouwman junior 1, het slachtoffer was geworden van een van de bewoners van het groene schoon, (vogelpoep op haar zonnebril en omgeving en daarna ook nog eens uitgelachen worden door mevrouw Bouwman junior 2) werden we als dolle hondjes voor een dik halfuur losgelaten in de beroemdste winkelstraat van Parijs. Sommigen gingen richting de Arc de Triomphe om een poging te wagen gratis erop te komen als ze doen alsof ze de kinderen van Mevrouw Verkaik en Meneer Van Heusden zijn (voor kinderen -in aanwezigheid van hun ouders- is de toegang gratis) terwijl anderen juist in de richting van de Starbucks of McDonalds gingen en weer anderen zag je verdwijnen in de tegenover van Louis Vuitton liggende garage van Mercedes. Ik ondernam zo ook mijn zoektocht en kwam langs
14
IRIS TACHEIA APRIL 2011
een heuse Disney winkel, een Swatch winkel waar je zoveel horloges zag dat je dacht dat je in een spiegellabyrint zat, een Zara, een H&M, beide met normale prijskaartjes, verscheidene ijskraampjes waarvan je dacht na de prijs gezien te hebben dat ze in een Japanse munteenheid rekenden, een Toyota garage waar auto’s aan de muur hingen (verticaal welteverstaan) en met een science-fiction formule 1-wagen in de etalage waar een bewaakster woest op ons af kwam om ons weg te sturen, een Abercrombie reclame-foto die een heel gebouw bedekte en ten slotte een gigantische Adidas Originals. We vervolgden onze stadswandeling via Place de la Concorde, door Jardin des Tuileries, via het Louvre naar de Notre Dame, waar we zo een mis binnenwandelden! Tot het eind gekomen van onze stadswandeling, staken we de Seine over om zo in de studentenwijk die bekend staat om zijn leuke winkeltjes en restaurantjes, Quartier Latin, dan eindelijk twee uur vrije tijd te besteden. Met een groepje van vier personen volgden we onze neus naar een creperie voor een heerlijke crêpe au banane-chocolat en na deze kliederboel zwierven we vrolijk verder door de gezellige straatjes. Een bezoekje aan Starbucks en een hoop gekke kraampjes later stapten we we met z’n allen in de metro met als bestemming: Tour de Montparnasse, de hoogste wolkenkrabber van Frankrijk waar we, tot verdriet van onze trommelvliezen, naar de 56e verdieping liftten om zo heel Parijs vanaf een hoogte van maarliefst 200 meter te overzien! Weer terug beneden trok mevrouw Ferman de briljante conclusie dat we echt geen puf meer hadden om te lopen en dus namen we de metro naar ons eindpunt: La Tour d’Eiffel. In de trein bemachtigden sommige geluksvogels een zitplaats en terwijl we daar een beetje glazig voor ons uit staarden
verslag door Febe Smits
kwamen twee knakkers met beiden een accordeon de cabine binnen stappen. De trein kwam net boven de grond toen ze begonnen te spelen en in een flits zagen we de leventjes van tientallen Parijzenaars voorbij komen. Het was een magisch en wonderbaarlijk moment waarin ik besefte hoe het kan dat iemand verliefd kan worden op een stad. Toen we uitstapten en onszelf die laatste trappen op hesen zagen we eenmaal boven dat het alles meer dan waard was geweest. Een sprookjesachtig verlichte Eiffeltoren doemde voor ons op en iedereen begon als een zombie, natuurlijk
aangetrokken door de immense aantrekkingskracht die ons overviel, er naartoe te lopen. Eenmaal aan de voet van het bouwwerk staarden we naar boven tot je het kraakbeen van je nekwervels hoorde scheuren. Een paar minuten later verscheen de bus al naast de Eiffeltoren en reden we weg, starend uit ons raampje naar de betoverende stad waar iedereen zo een geweldige dag beleefd had. Paris, je t’aime. ■
“ In een flits zagen we de leventjes van tientallen Parijzenaars voorbij komen. Het was een magisch en wonderbaarlijk moment waarin ik besefte hoe het kan dat iemand
verliefd kan worden
op een
stad.”
IRIS TACHEIA APRIL 2011
15
column door Joca van der Horst
Tuinkersknuffelen Iedereen is ernaar op zoek in deze drukke tijden van examens, PO's en andere onvrijwillige zaken: rust. Gejaagd slepen we ons door de dagen die overblijven voor de vakantie, geven anderen de schuld van ons slaaptekort en ondertussen checken we ook nog even onze twittertimeline. Het kan echter zoveel beter. De oplossing voor al je problemen ligt onder ons. Het is tijd om eens voor de verandering gebruik te maken van de kracht van moeder aarde. Ja, dat werkt in tegenstelling tot die Oosterse goeroes wĂŠl! Door contact te maken met de aarde kun je haar kracht gebruiken om zelf tot rust te komen. Er zijn vele methoden om in touch met de aarde te komen, maar de beste is tuinieren. Het woelen in de grond zorgt ervoor dat je letterlijk de
aarde aanraakt, je zintuigen de kracht laat ervaren en de energie van de elementen leert kennen. Compost voor je ziel. In minder zweverige woorden: tuinieren kan erg rustgevend zijn, tenzij je een oorlog ontketent tegen onkruid en besluit om de hele dag te patrouilleren naast je gazon om een aanval van paardenbloempluisjes neer te slaan met een flinke schep. Het moge duidelijk zijn waarom dictators hun tuin laten doen door professionals. Uiteindelijk ontstaat er met deze methode een waar paradijs in je achtertuin vol met bloemen en gelukkig tjilpende vogels die hun nestje bouwen in een door jou geplante boom. Zelf ben je een toonbeeld van rust en natuurlijk sta je volop in contact met de aarde. Nadeel is dat de mislukkingskans van deze methode nogal groot is. Mensen verkijken zich namelijk vaak op het kleine detail dat je wel een flinke lap grond nodig hebt voor een leuke tuin. Het grootste probleem is echter een gebrek aan tijd, want tuinieren is zeker niet de snelste route naar innerlijke rust. Ook de hippies hadden last van dit probleem en ze ontwikkelden een oplossing in de vorm van het boomknuffelen. Dat kon in tegenstelling tot tuinieren wel gedaan worden in de korte tijd tussen het protesteren voor de wereldvrede en het uittesten van de vrije liefde. We leven echter in een tijd waarbij het nog sneller moet. Een tuin kost teveel tijd, net zoals het zoeken van een boom om te knuffelen. Wat we zoeken is een blikje rust dat je op het goede mo-
16
IRIS TACHEIA APRIL 2011
ment kan opentrekken. Iets wat je altijd mee kan nemen. Na lang wachten kan boomknuffelen eindelijk naar de zolder met alle andere jaren '70 trends. Tuinkersknuffelen gaat ons redden! De tuinkers heeft verschillende voordelen ten opzichte van een boom. Zo groeit de tuinkers altijd, zelfs als de eigenaar alleen als bruggo iets met planten heeft gedaan bij een practicum voor biologie. Verder is de tuinkers erg mobiel vergeleken met een boom. Experts noemen de tuinkers al de iPhone van het plantenknuffelen. De tuinkers maakt het namelijk mogelijk om overal met een plant te knuffelen, of het nou in de klas is, in de bus naar Rome, of in een volle trein tijdens de spits. Je bent niet meer gebonden aan de nabijheid van bomen en dat geeft een gevoel van vrijheid. Een ander groot voordeel van de tuinkers is dat het een van de weinige planten is die niet verboden zijn volgens het examenreglement. Het staat iedereen dus vrij om tijdens het centraal examen even een tuinkers te knuffelen om zo nog een energiestoot te krijgen voor die proefvertaling. Tuinkersknuffelen is dus de perfecte manier om tot rust te komen. Het kost weinig tijd, kan overal worden gedaan en het is goedkoper dan menig yogaleraar. En toch gaat het soms nog fout. Gaat alles wat je inzaait dood, zelfs tuinkers, dan is er ook voor jou een oplossing: Albert Heijn bezorgt voor 0,99 (exclusief 7,95 bezorgkosten) kanten-klare biologische tuinkers aan huis. Dan is het enige wat nog fout kan gaan het doodknuffelen van versgekochte tuinkers. â–
column door Alexandra Bremers
Waar blijft..
GROEN?!
Ik had er ook één. Een pastelkleurig boekje, waarin mijn favoriete klasgenootjes mochten schrijven. Later raakte het vriendenboekje uit de mode en werd mijn exemplaar gedoemd tot een eenzaam verblijf op zolder. Nu lees ik de woorden terug, destijds zorgvuldig geschreven in de allermooiste kinderhandschriften, en één ding valt mij onmiddellijk op. Waar de kinderen werden gevraagd naar hun lievelingskleuren, waren vooral blauw en roze buitengewoon populair. Een enkeling had een voorkeur voor paars of rood, maar niemand koos voor groen. En dat ondanks de vele aspecten van groen. Het is immers groen waarmee Moeder Natuur de eerste tekens van de lente aankondigt. Het is groen waarmee de adel en vorstelijkheid van eeuwen geleden hun welvaart aan de buitenwereld toonden. Groen is ook de traditionele kleur van de islam, volgens de overlevering was groen de lievelingskleur van de profeet Mohammed. Het groen dat ooit deed denken aan de koning der edelstenen, de smaragd, doet ons nu op de eerste plaats alleen denken aan kliko’s, aandeelkoersen (al dan niet in onze fantasie) en erwtensoep met of zonder worst.
“..volgens de overlevering was groen de lievelingskleur van de profeet Mohammed.” Waar gaat het toch heen met de wereld? Die gedachte deelden enkele anderen met mij. Zij richtten organisaties en stichtingen op, die allemaal beloofden hun best te zullen doen voor groen. Elk jaar kosten ze me weer een flink aandeel in mijn zakgeld, maar de gedachte is zeker de moeite waard. Al vraag ik me soms wel eens af of mijn goedbedoelde donaties niet worden uitgegeven aan een nieuwe Range Rover. Het liefst met veel uitstoot. ■
IRIS TACHEIA APRIL 2011
17
column door Lucas Kloosterboer & Cas van der Beek
Kaasisme Het nieuwste van het nieuwste op het gebied van overbodige stromingen: Het kaasisme. Een reactie op het ietsisme en alles wat er verder mislukt is aan onze maatschappij, zoals bijvoorbeeld de te grote hoeveelheid Platonici. Waar de ietsisten tot de conclusie zijn gekomen dat er in ieder geval iets is, zijn wij er zeker van dat er in ieder geval kaas is, en waar Plato in een dronken bui bedacht heeft dat alles een afspiegeling is van wat het echt is, weten wij dat dit niet waar kan zijn, omdat, zoals iedereen die kaas kan beoordelen als het tiramisu-evenarend wereldwonder dat het is zal beamen, kan een glorieus iets als kaas geen afspiegeling zijn, omdat er dan nog iets groters en beters en meer absoluut waar dan kaas zou moeten zijn. Wat dus niet kan. Zoals het een goede nutteloze stroming betaamt heeft ook het kaasisme standpunten die de huidige maatschappij bekritiseren. Wij hebben ook idealen voor een betere maatschappij, die natuurlijk totaal anders zijn dan Plato’s rare hersenspinsels en fantasieën. Een goede maatschappij begint met goed leiderschap. Het is natuurlijk wel lekker makkelijk om te zeggen dat de filosofen aan de top van de maatschappij moeten staan, zoals onze vriend Plato, de egotripper, zegt, omdat zij het dichtst bij de absolute objectieve waarheid staan. Als echte filosofen zullen wij niet ontkennen dat wij natuurlijk erg dicht bij de absolute waarheid staan, maar dat komt ten eerste door kaas en ten tweede zijn wij niet dichtbij genoeg. Er zijn in de geschiedenis veel grote mensen geweest, die goede en mooie ideeën hadden. Wij noemen deze mensen “Schoon ende Ghoet”, dit zijn bijvoorbeeld helden als Iosif Stalin, Fidel Castro, Mao Zedong, Vladimir Lenin, Pol Pot en Kim Jong Il. Deze ‘Schoon ende ghoet’-ers zijn echter nog steeds subjectief. Het is zoals men zegt; ‘fouten maken is menselijk’. Hieruit volgt de volgende volledig Socratisch-logische redenering: 1. Fouten maken is menselijk 2. Leiders moeten het goede doen 3. Het goede doen is dus geen fouten maken
18
IRIS TACHEIA APRIL 2011
“Kaas is alles
en alles is kaas.”
Conclusie: Leiders mogen niet menselijk zijn. Onze “goethe” leider mag dus geen mens zijn, maar wat dan wel? Een goede eigenschap van een goede leider is objectiviteit, we zoeken dus naar een object. En aangezien er geen object glorieuzer is dan de glorieuze kaas, as before mentioned, moeten we kaas als leider nemen. Een logische eerste reactie is natuurlijk: “maar een kaas kan toch geen beslissingen nemen?!” Nee, inderdaad, maar op dit front falen de meeste leiders, omdat ze subjectief zijn. Kaas is daarentegen een object, en dus objectief. De beslissingen blijven dus nog onbeslist, dit is aan ons, het volk, te doen. Als dit niet logisch klinkt, zie het dan zo: Wij maken de kaas, onze leider, en maken dus ook zelf onze beslissingen. Onze maatschappij zal er, in piramidevorm, dus ongeveer zo uit gaan zien:
“Onze ‘goethe’ leider mag dus geen mens zijn, maar wat dan wel?”
Het tweede standpunt van het kaasisme luidt als volgt: Kaas is alles en alles is kaas. Dat dit zo is, zal door iedere kaasist zonder twijfel aangenomen worden. Maar aangezien u waarschijnlijk geen kaasist bent, zal ik het nog een keer uitleggen. Ten eerste, kaas is alles. Stelt u zich even voor dat u een blok kaas heeft. Als u nu op dit blok kaas gaat staan en uw oren, ogen en neus sluit/dichthoudt, kunt u mij dan nu nog bewijzen, en dan bedoel ik onomstotelijk bewijs geven, voortkomend uit zintuiglijke waarneming, dat er iets anders dan kaas bestaat? Nee, dat kunt u niet. Kaas is dus op dat moment alles. Ook zei Descartes al “Ik denk, dus ik besta”, omdat hij kon twijfelen aan zijn eigen bestaan wist hij dat hij bestond. Wij kunnen twijfelen aan het bestaan van kaas, dus zeggen wij “Ik denk dat kaas bestaat.” Nu, alles is kaas. Ik wil eerst even vertellen dat woorden voor iedereen een andere betekenis hebben. Bijvoorbeeld, “boom”. Als ik aan het woord “boom” denk, dan zie ik een bepaalde boom voor me. In jouw hoofd verschijnt bij dit woord een hele andere boom. Een Engelsman denkt bij het woord “boom” zelfs aan een explosie. In mijn hoofd zie ik bij het woord “kaas” alles, en aangezien we al eerder gezegd hebben dat kaas objectief is, is de definitie van “kaas” als in “alles” ook objectief en dus geldig voor iedereen. Zodoende is kaas alles. Dan religie, als deze glorieuze maatschappij tot stand komt, is het onmogelijk en onacceptabel dat er religieuze stromingen doorheen komen walsen met hun ronduit gekke en abnormale ideeën, iets wat nooit mag gebeuren in een systeem als dit. Daarom is men in het Kaasisme verplicht Kaasist te zijn. Het Kaasisme gaat er van uit dat er geen god is, want alles is kaas, zoals hierboven uitgelegd is. Zolang je dus maar accepteert dat de god waarin je gelooft ook kaas is, ben je welkom in het kaasisme. Zo hebben we even een betere maatschappij, denkbeeld en religie bedacht in een paar middagjes. Zo moeilijk is het toch niet, Plato? ■
IRISJES J&E hebben het over a.c.i. E: Waar is in deze zin de c van a.c.i.? J: die is er niet E: wat betekent de c dan? J: cum E: waar is de cum in deze zin dan ! J: zucht…. SMM: … neem nou bijvoorbeeld Grieks. Bij Grieks gebruiken ze meestal een c in plaats van een k… V: Jij bent autistisch 10 sec. later: V: Jij bent autistisch 10 sec. later: V: Jij bent autistisch L: O, ja: weet je wat? Jíj bent autistisch als je zo doet! LKJ: Als leerlingen denken dat ze echt genaaid zijn moeten ze maar naar BWB gaan, dus ga maar, J BRP: Als je de krenten in de pap wilt blijven vinden, moet je de pap gewoon blijven eten! V heeft zijn pw he-le-maal naast de lijntjes geschreven: BRP: V… hebben ze weleens tegen jou gezegd dat een pw-blaadje lijntjes heeft? Sjonge jonge jonge jonge jonge zeg! L: Als het regent in November… dan valt Kerstmis in December! ESJ: Waar komt al het water uit de Mississippi vandaan? V: Uit de zee!
IRIS TACHEIA APRIL 2011
19
recept door Veerle van Wijk
Groen koken
Pastaschelpjes met doperwten en citroen
Groen koken is koken op een milieuvriendelijke manier. Bijvoorbeeld door zo min mogelijk weg te gooien, weinig vlees te eten en door seizoens- en streekproducten te kopen. Hierdoor wordt de CO2-uitstoot zo klein mogelijk gehouden. De complete CO2-uitstoot van een product kun je aflezen aan de ecologische voetafdruk. Hieronder een milieuvriendelijk recept voor een groene wereld: Bereidingswijze Kook de pasta en doperwten in 10 minuten beetgaar. Giet deze af en breng deze over in een koekenpan. Doe de room, zout, peper en sap van 1 citroen erbij. Voeg 1 teentje knoflook toe. Verwarm 1 minuut en serveer met geraspte parmezaanse kaas. Meer groene recepten zijn te vinden op: www. voetprintcooking.wordpress.com
IngrediĂŤnten - 3 ons meergranen pasta schelpjes - 4 ons doperwten uit blik of glas - 1 citroen - 125 ml room - 1 ons parmezaanse kaas - knoflook - zout - peper
20
IRIS TACHEIA APRIL 2011
column door Yannick Baudet
De Tiramisufilosoof
De Teletopterreur Afgelopen woensdag; ijsjes eten op het gras in de zon. Het 4de tussenuur die dag kon ik, finalemente, weer rond onze vervuilde vijver vieren. Wetende dat ik in de winter weer terug moest naar de kantine zonder bankjes en de crashende computers was ik dubbel zo blij. De schoolideoloog, Miss P., beveelt in haar Groene Boekje om deze computers naar volle potentie te gebruiken. Dat er 400.000 euro per jaar nodig is om 3 computers draaiende te houden riekt naar corruptie, maar wij behoren tevre-
zitten er weer huilende eersteklassers in de gangen omdat ze niet overgaan vanwege onvoldoendes bij een Teletop SO: een SO over die alsmaar veranderende planning op Teletop. De katholieke schijnheiligheid waarmee het anti-tiramistiese management durft te beweren dat verplicht gebruik van Teletop de kwaliteit van het onderwijs ten goede komt is een dieptrieste zaak. Er is echter geen nood: de schoolcomputers kunnen Teletop, thank God, niet eens opstarten. Maar na Teletop zijn er
“maar dit is wel het (tele)toppunt.” den te zijn. Tevreden omdat wij de kans hebben gebruik te maken van het beste programma ooit; het gifgroene Teletop. Door de jaren heen heb ik vaak kunnen lachen om stomme acties en mislukte interactie tussen directielaag en leerling, maar dit is wel het (tele)toppunt. De vreselijke groene pijlen en afschuwelijke planningen die na 2 dagen niet meer kloppen zijn een aanfluiting. Elke dag
nog meer afschuwelijke beperkingen die het Neostalinistische Geschrift van Miss P. voorschrijft. De enquêtes waarvoor men 4 tussenuren dient te wachten zijn wel extreem nuttig. De leraren zien het volgens het management als een geweldige vooruitgang in het onderwijs; ongenuanceerde afkrakerij waarvan ze nog sterker suïcidaal van worden dan voorheen. Zonder Tiramisuvoorwaarden in de CAO
is het ook logisch dat de leraar de ‘bright side of life’niet meer ziet, zelfmedelijden door middel van enquêtes klinkt dan zo gek niet meer. Dát is hoever de managers onze geliefde leraren drijven. Triest. Diep, diep, dieptriest. Hoe bright is dan de toekomst? ‘Nieuwe computers’, zegt de school. ICT-ondersteuning door professionals? In management we trust. Waar Miss P. in de Abacus doodleuk beweert dat pubers slecht met regels om kunnen gaan doet ze vervolgens iets compleet anders. Hoe serieus kunnen we dan nog de belofte van nieuwe computers en Windows 7 nemen? Door de regels en bureaucratiemolen mag ik geen leerprogramma’s op de computers installeren, het verplichte gebruik van Teletop kost in projecten alleen maar dubbel zoveel tijd en de zogenaamde beveiliging op de PC’s is voor weinig méér goed dan crashes en een lege portemonnee. De Teletopterreur á la femme fatale... ■
IRIS TACHEIA APRIL 2011
21
nieuws door Joca van der Horst
met 20% minder inkt
Ecofont
Stop maar met het ontwikkelen van elektrische auto’s. Het Kyotoverdrag kan ook weer de koelkast in. Zelfs de bouw van 30 nieuwe kolencentrales in China hoeft nu niet meer gestopt te worden. Het milieu is namelijk gered met een lettertype! Jaarlijks worden er honderden miljoenen cartridges gebruikt om miljarden velletjes papier mee vol te printen. Na gebruik belanden alleen al in het Verenigd Koninkrijk jaarlijks 45 miljoen cartridges bij het afval. Daarom kwam ontwerper Colin Willems van SPRANQ met Ecofont. Een gratis lettertype waarvoor 20% minder inkt nodig is dan bij de gemiddelde tekst in Comic Sans. Het geheim? De gaatjes in de letters. Daarnaast ontwikkelde hij een programma waarmee je met een simpele druk op de knop al je normale lettertypes verandert in klimaatneutrale lettertypes die er buiten de gaatjes precies hetzelfde uitzien.
22
IRIS TACHEIA APRIL 2011
De ijsberen kunnen trots op ons zijn, net zoals de reuzenpanda én die indianenstam in het Amazonegebied. We kunnen weer met een schoon geweten allemaal rotzooi in de vijver voor de school gooien. Het geweldige Ecofont compenseert het toch allemaal voor ons.
Er is echter wel een grote kanttekening te plaatsen bij de jubelverhalen over het Ecofont. Ieder weldenkend mens weet namelijk dat je door niet te printen 100% inkt bespaart, weer een A4’tje minder hoeft te gebruiken en gewoon je alles in je vertrouwde lettertype neer kan zetten. Het weggooien van je rotzooi in de prullenbak heeft vooralsnog meer zin dan het afdrukken van al je projecten in Ecofont. Het was ook te mooi om waar te zijn. ■
IRIS TACHEIA APRIL 2011
23
Colofon Bestuur Joca van der Horst - Praeses Alexandra Bremers - Abactis Annerieke Sleurink - Quaestor Redactie Yannick Baudet Mart van Berckel Gina Habets Marlies Smeenge Veerle van Wijk Vormgeving Alexandra Bremers Pascal Gerritsen Marleen Kohlmann Mariska Maas
De redactie van de Iris Tacheia behoudt zich het recht voor: - zonder opgaaf van redenen ervoor te kiezen ingezonden stukken niet te plaatsen. - lay-out van ingezonden stukken aan te passen, tenzij ons door de auteur expliciet en in detail anders verzocht wordt. - namen in Irisjes te censureren i.v.m. de privacy van vermeldde personen, m.u.v. docenten (tenzij er volgens de redactie genoeg aanleiding toe is ook de namen van docenten te censureren). - (naar inzicht van redactieleden) betrouwbare derden te raadplegen over plaatsingsgeschiktheid van bepaalde stukken. - dit regelement zonder opgaaf van redenen en zonder berichtgeving te veranderen. De Iris Tacheia verschijnt periodiek, tenminste 5 keer per schooljaar. Schooljaar 2010-2011, nummer 3
Fotografie Pascal Gerritsen Met dank aan Karin Poerstamper, Kaj Bouman, Laura Bosveld, Vera Verkooijen, Febe Smits, Lucas Kloosterboer, Cas van der Beek en iedereen die irisjes heeft ingestuurd. Contact iris.tacheia@gmail.com twitter.com/iristacheia
Bovendien gelden de volgende uitspraken: - Het bestuur van de Iris Tacheia is te allen tijde aansprakelijk en eindverantwoordelijk voor de inhoud van de Iris waarin zij als bestuursleden vermeld staan, tenzij met voldoende overtuigend bewijs kan worden aangetoond dat er van deze aansprakelijkheid en eindverantwoordelijkheid geen sprake kan zijn geweest. De door externe schrijvers uitgedrukte meningen vallen niet onder deze verantwoordelijkheid, het besluit om een bepaald stuk te plaatsen wel. - Door de gehele redactie wordt er zo zorgvuldig mogelijk om gegaan met vertrouwelijke danwel gevoelige informatie, die verwerkt is in zowel ingezonden als redactionele stukken en met name betrekking heeft op auteur, naam van auteur, genoemde (of ge誰mpliceerde verwijzingen naar) personen, personages in verhalen, eigennamen, pseudoniemen of anderszins. - Wanneer men redactie- danwel bestuurslid van de Iris Tacheia (zie colofon) is of wordt, dan gaat men vanaf deze Iris akkoord met alle bovenstaande punten. - Alle personen die ervoor kiezen een stuk ter plaatsing in te sturen naar de Iris Tacheia, gaan met deze voorwaarden akkoord.
Blijf kopij en irisjes sturen naar:
iris.tacheia @ gmail.com