CERTAME DE MICRORRELATO EN GALEGO 2019-2021

CERTAME DE MICRORRELATO EN GALEGO

EOI DE PONTEVEDRA 2019 ­ 2021

D

Limiar

ende o 2010 o Equipo de Dinamización da Lingua Galega (EDLG) da Escola Oficial de Idiomas (EOI) de Pontevedra, en colaboración co Concello de Pontevedra, organiza o “Certame de Microrrelato en galego”.

Neste certame as persoas participantes deben redactar, in situ e durante un máximo de dúas horas, un relato que non supere as 150 palabras. Teñen que empregar obrigatoriamente tres termos elixidos no momento dentre as propostas que días antes nos deixan profesores, persoal non docente e alumnado da escola. Como novidade na edición do 2021, as palabras foron propostas por Ledicia Costas, Susana Pedreira e Lois Pérez, aos que lles agradecemos a súa colaboración.

Na presente publicación ofrecemos os textos premiados nos certames do 2019 e 2021 para que sexan gozados por todos e todas.

As palabras que se debían incluír son: X Certame de Microrrelato en Galego: celme, devagar e gaiola.

XI Certame de Microrrelato en Galego: andrómenas, repocho e xornalista.

Queremos agradecer a axuda dos/as membros/as do equipo de dinamización da lingua galega da Escola que colaboraron como xurado. Tamén queremos valorar o esforzo de todos/as os/as participantes no certame e recoñecer o imprescindible apoio económico do Concello de Pontevedra.

Un cordial saúdo, Equipo de Dinamización da Lingua Galega da EOI de Pontevedra.

X CERTAME DE MICRORRELATO

1º

PRIMEIRO PREMIO: Eduardo M. Campos Coello

DE MAR E DE TERRA

Cantas veces terei corrido á praia a mirar o meu pai marchar ao Gran Sol? Centos. Eu miraba o bou facéndose pequeno devagar ata desaparecer detrás das Ons. El non quixo ser mestre como o avó. Non quixo explicarmo, pero el preferiu ser mariñeiro.

Cando morreu, meu tío levoume ata un campo ao lado do cemiterio. “Teu pai tiña medo, pero non do mar. Tiña medo dos homes. Logo da guerra ou estabas con Franco ou te levaban preso. Teu pai era un cativo cando levaron o teu avó. Por que? Por ser mestre. Miras ese recuncho? Nesa terra tiraron, como o estrume dos porcos, moitos veciños”.

E, entón, con bágoas nos ollos, engadiu: “Esa terra, meu sobriño, é a gaiola que agocha o celme do teu avó e por iso teu pai quixo ser mariñeiro; porque renegou dos homes e tamén da terra”.

2º

X CERTAME DE MICRORRELATO

SEGUNDO PREMIO: Emilia Alario Pastoriza

CONTIGO NON PODO VIVIR O corvo voa baixo. As ás vestidas de loito anuncian a súa chegada. Levo moito esperando, aquí, encerrada coma un can, nesta gaiola oxidada.

Non sempre foi así. Houbo un tempo en que non existía prisión, só unha portiña de ouro, que abría e pechaba ao meu parecer. Ese foi o erro: deixar aberta a entrada ao meu corazón.

Lembro que tras a chegada da sombra, eu era feliz. Sempre había risos, agarimo, e eses bicos que dá a xente moi devagar.

Aínda non chego a entender como a sombra silenciosa comezou a construír esta gaiola de ferro dentro dun mundo feliz.

E comecei a chamala. Cada vez que algo ennegrecía no meu interior, menos ganas de loitar tiña, máis clamaba o seu nome.

“Dáme alento coas túas palabras.” Que bonita canción, verdade? “Dáme celme do teu corazón.” Axuda! Dáme lume…coas túas…miradas”…”Dásme morte co teu falso amor”.

X CERTAME DE MICRORRELATO

3º

TERCEIRO PREMIO: Nee Barros Fernández

MÁQUINA PARA O CONTROL­E DAS MENTES Comeza devagar, sigue devagar, remata devagar. Así ata que non quede nada do que non imaxinas. A lentitude é o máis importante: por favor, vai sen présa. Non crees un crescendo, un aumento da tensión que lle faga á xente decatarse da gaiola na que permanece pechada; do seu espazo de seguridade, da súa falsa sensación de confort. “Quen non se move non sente as cadeas”, dixera unha vez alguén. Que máis dá o seu nome? O realmente importante é o celme das súas palabras: deixa que a ti tamén te deixen ser celme das súas vidas e así non se moverán, non notarán as cadeas; pensarán dentro dos teus límites. Soa apetecíbel. Controlar cada un dos seus pensamentos e, cando ninguén o agarde, dar un xiro tan brusco que todas as súas visións cambien cun estridente ruído de elos, facendo que lles esvare o teu texto das mans.

X CERTAME DE MICRORRELATO

A

CCESIT: Nilo Héctor Arias Pérez

A PORTA Xa habería un anaco dende que o reloxo soara. Ergueuse con desgana e fixo o café. Comezou coas tarefas cotiás, mentres se repetía maquinalmente aquilo que lle ensinaran sendo un neno: “Non pasa nada! Son moi feliz!”

Porén, aquel día levaba atraso; xa eran as oito e aínda non comezara as rutinas do sistema ceroún. Estaba abraiado. O seu corpo movíase devagar e non era quen de seguir o tempo universal.

Camiñou nerviosamente en círculos, cando, de súpeto, tropezou e caeu ao chan. Sentiuse frustrado e sen saber por que comezou a chorar, e chorou o que non chorara nos seus vinte e oito anos de vida, e berrou dende o celme do seu ser.

Cando se puido calmar, decatouse de que tiña en fronte a porta da gaiola. Sempre estivera alí, pero nunca a vira. Camiñou cara a ela, marabillado. Abriu a porta e saíu por primeira vez.

XI CERTAME DE MICRORRELATO

1º

PRIMEIRO PREMIO: Cristina Loureiro Martínez

CARA A TI

Así é a vida. O tempo non se detén. A area do incansable reloxo flúe. Ás veces somos conscientes; outras, escapa das nosas mans. Pero hai días nos que parece estancarse, porque apareces, cal repocho, ti, sen permiso, interrompendo o transcorrer das miñas horas, dos meus días. Da miña vida.

Esa vida da que non logro ser a miña propia xornalista. Son unha simple reportaxe na que o destino parece ser o único e irrefutable redactor. E o meu destino es ti. Ese semáforo vermello, esa mazá prohibida, ese dous máis dous que nunca é catro. Como chegar aí? É máis, quero chegar aí? A miña mente berra: “Non!”, pero ao meu corazón, cansado de andrómenas, sóbranlle ás para voar cara a ti

XI CERTAME DE MICRORRELATO

2º

SEGUNDO PREMIO: Sarai Pazos García

DETENDO O MUNDO POR TI En todos os seus anos como xornalista, Xoana nunca vira nada semellante ao que fronte aos seus ollos estaba a acontecer. A auga que continuamente manaba da fonte da praza atopábase agora paralizada, repochaban no aire translúcidas pingas, desafiando a gravidade. Nunca observara unha andrómena semellante, un fenómeno que escapaba ás leis da natureza.

Tomás contemplaba o seu estupor cun sorriso nos beizos, os seus ollos divertidos brillaban cun calidoscopio de luces, reflectidas polas gotas que ao seu redor repochaban, impertérritas ante a respiración acelerada de Xoana.

Saíndo da fonte, Tomás colleu a cámara que repousaba nas mans da moza e tomou unha foto, facéndoa reaccionar. ­ Cando me dixeches que ata pararías o tempo por min non pensei que sería literal­ dixo Xoana, elaborando mentalmente un titular para a espectacular andrómena. ­ Xa che dixen que estou disposto a todo por ti.

XI CERTAME DE MICRORRELATO

3º

TERCEIRO PREMIO: Andrea Calsamiglia Madurga

O NOME DO FILLO ­ Soa mal, mais… atoparías ti mellor palabra para describir a súa vida?

A xornalista escoitaba, xulgaba en silencio: como podes poñerlle ese nome a un fillo?

A nai continuou: ­ Ten que ver coa precisión ao nomear. Quixemos que o seu nome describise a súa experiencia na vida.

A xornalista sentíase incómoda. Por que preguntaría polo nome do fillo?

Quixo reconducir a entrevista: ­ Pensaron nalgún outro nome? ­ Si, Andrómena. Á xornalista soáballe a deusa grega ou a constelación, e preguntou, intentando xerar complicidade: ­ É porque lles chaman bebés estrela? ­ Non! Andrómena nomea aquilo estraño ou sorprendente. Sería bo nome se precisase andrómenas para respirar, camiñar... tantas andrómenas que serían unha con el mesmo. Pero non cadrou. Parou a vida como a auga que deixa de correr. “Sen latexo”, dixo o médico na última eco. “Repocho! “ dixemos nós. E así quedou o seu nome.