HERBALISTKI

← na okładce praca Magdy Hueckel, Primavera, 16×16 cm, 2016 auf dem Umschlag Arbeit von Magda Hueckel, Primavera, 16×16 cm, 2016

Herbalistki

Francuska palebotaniczka Arlette Leroi-Gourhan w zakonserwowanej ziemi grobu w jaskini Shanidar z lat 65 000 –35 000 p.n.e (obecny Irak) odkryła w latach 60. XX wieku resztki pyłków różnych ziół i kwiatów. Wśród nich znalazł się m.in. starzec pomagający przy ukąszeniach insektów, paproć, z której wywar usuwa opuchliznę czy ślaz stosowany przy przeziębieniu. To odkrycie może wskazywać na to, że neandertalki posiadały wiedzę z dziedziny ziołolecznictwa.

Najstarsze udokumentowane wzmianki na ten temat pochodzą sprzed 4500 lat. W Sumerze ludzie wykorzystywali właściwości czosnku, mięty, rumianku czy piołunu. Wykonywano z nich nalewki, wyciągi, wywary, mazidła, okłady, inhalacje czy kompresy. Papirus odnaleziony w 1872 roku przez G. Ebersa, pochodzący z 1550 roku p.n.e., zawierał ok. 900 recept różnych leków i wskazówek, jak leczyć różnorodne rany czy dolegliwości ciała.

Kiedyś wiedza na temat roślin czy grzybów należała do kobiet. Zielarki – herbalistki, zwane też znachorkami lub szeptuchami, znały i wykorzystywały ich naturalne właściwości, a tajniki stosowania przekazywały z pokolenia na pokolenie. Pomagały chorym i cierpiącym. Wiedziały, które rośliny są odżywcze czy uzdrawiające, a które trujące. Zioła miały zastosowanie praktyczne we wszystkich dziedzinach życia; w kuchni, w kosmetyce, leczeniu, czy w obrzędach. Kobiety potrafiły wykorzystać każdy element rośliny, od kwiatów po korzenie. Ich porad zasięgali ludzie z różnych warstw społecznych, a skuteczna pomoc sprawiała, że cieszyły się powszechnym autorytetem. Często były to niezależne, samotne kobiety, które żyły w zgodzie z cykliczne odradzającą się naturą i z tego harmonijnego współistnienia czerpały swoją siłę. Nie zrywały więcej roślin, niż było to potrzebne i dziękowały naturze, za to, co im dawała. Zielarki