Izu Giroa #21

HOT005 BANDA ACEH (INDONESIA) 1 4/1 2/2011 .- Varios policías rapan la cabeza a varios punkis tras ser arrestados en una redada contra una comunidad punk en Banda Aceh (Indonesia) hoy, miércoles 1 4 de diciembre de 2011 . Un total de 65 punkis fueron enviados a la academia de la policía para recibir orientación espiritual y mental durante diez días antes de ser devueltos a sus localidades de origen. Los punkis fueron arrestados por atacar a la moral y por ir contra la ley islámica. EFE/Hotli Simanjuntak Hemen gaude berriro. Oraingoan, itxaronaldia espero baino gehiago luzatu da (ia ia urtebete!) baina, azkenik, hemen duzue IZU GIROAren zenbaki berria, 21.a dagoeneko. Badakizue: beste hainbat gauzatan lanpeturik ibili gara, fanzinerako materiala biltzen genuen bitartean hilabeteak pasatzen ziren, konturatzerako uda heltzen da... Baina jakin genuenean irailaren 22an Fanzine Eguna antolatu behar zutela berriro Azpeitian, egun horretarako zenbaki berria kaleratzeko delibero tinkoa hartu genuen. Festa bikain horretako antolatzaileek egiten duten esfortzua ikusita, gu ere ezin ginen atzean gelditu.

Berrikuntza dezente ikusiko duzue IZU GIROA berri honetan. Hasteko, maketazioa asko hobetu dugu, konturatuko zaretenez. Beste aldetik, zenbaki hau garaiz bukatu ahal izateko, normalean beti agertzen diren sail batzuk aldatu, edo, besterik gabe, hurrengo zenbaki baterako utzi ditugu. Edozein modutan, IZU GIROA hau beti bezain mardul eta eduki interesgarriz (hala espero dugu behintzat) beterik aurkituko duzue.

Eta momentuz besterik ez. Gauza batzuk kanpoan gelditu direnez, espero dugu hurrengo zenbakia laster izango duzuela esku artean. Badaezpada ez dugu datarik aurreratuko, baina zin egiten dugu beste urtebetez ez duzuela itxaron beharko IZU GIROA berria irakurri ahal izateko.

IZU GIROA 10216 postakutxa 48007 BILBO BIZKAIA - EUSKAL HERRIA izugiroa@hotmail.com

Zenbaki hau egiteko kolaboratu dutenak: Gotzon, Iñigo, Txori (azala), Daniel F. Marco, Taide “Dee Dee” Arteta, Santi Manterola (Poison Idearen argazkia), Erronka Records, DDT, Tuca Raca, Rowdy Farrago, Xabier Sagardia, In My Heart, Gonzalo Ibañez, The Pauki eta Tiparrakers.

Pozgarria da ikustea lanak, ilusioak eta gauzak ondo egiteko nahiak azkenean fruituak ematen dituztela. Oso une gozoan daude Porco Bravokoak: “Groo!!� azken diskoak oso harrera ona izan du, dauzkaten mugak gaindituz kontzertu dezente ari dira ematen, eta, lehenengo aldiz, jaialdi handien esparrura sartzea lortu dute. Baina hori guztia ez da txiripaz suertaturiko zerbait, ondo merezitako saria baizik. Fantzine honetan hastapenetatik kontatu dizkizuegu Porco Bravoren ibilerak, eta, beraz, disko berria kalean zutela ospatzeko, behar bezalako elkarrizketa zor genien. Eta behar bezalakoa izan zen, bai: Barakaldoko A Nosa Terra tabernan, olagarroz, ardo zuriz eta pattarrez lepo jartzen ginela. Hilabete batzuk igaro dira elkarrizketa egin genuenetik, baina ez du baliorik galdu.

“Groo!!� diskoa da zuen azken lana.

Azaldu apur bat, mesedez, noiz grabatu zenuten, non, nola eta abar.

Manu: Bateriaren lehen kolpea 2011 ko apirilaren 1 5ean grabatu genuen, eta azken nahasketa, uztailaren 26an egin genuen. Dena oso ondo pentsatuta geneukan, ordutegi eta guzti, baina, hainbat arazo zirela medio, batez ere taldekideen lan ordutegiak zirela-eta, dezente atzeratu zen.

Aurreko diskoarekin gauza bat ikasi genuen, eta zera da, ez genuela marroia ahalik eta lasterren paretik kendu nahi. Ondo landu nahi genuen guztia.

Carlos Creator-en estudioan grabatu duzue. Zergatik?

gaude. Asierrek Petronorren egiten du lan, eta lantegiak geldialdi bat daukanean deitzen diote, eta hara joan behar du arrapaladan, esku artean daukan guztia utzita. Horregatik, ezin gara arriskatu desplazamendu luzeak antolatzen, edozein unetan gerta daitekeelako enpresatik deitzea eta hara joan behar izatea. Baditugu hor kontzertu batzuk hitzartuta, Madril, Castello, Gijon, Leon, Bartzelona... Apurka-apurka egingo ditugu. Alde horretatik ere, ezin gara kexatu (gdj r hqhnr / nr qw} huwx kr ulhwdnr j hklhqdn hj lq glwx} wh).

Badirudi orain behin betiko taldea aurkitu duzuela, baina, orain arte, aldaketa dezente izan dituzue. Bateriekin, esaterako.

Manu: Bai, hala da. Orain, Oskarrekin, oso pozik gaude. Aurreko diskoa ere grabatu zuen: hilabetean ikasi zituen abesti guztiak. Printzipioz, guri laguntzera eta esku bat botatzera etorri zen, eta, azkenean, gurekin gelditu da. Hori askotan gertatu zaigu: Asier ere, kontzertu batzuetan laguntzeko asmoz etorri zen, eta geratu egin da.

Baina egia da bateriekin arazo handiak izan Aurreko diskoarekin apur bat zapuztuta ditugula, Oskarren anaia Javi etorri zenean ere, gelditu zineten. Zuek, diskoa baino, sekulako lasaitua izan zen, ni garai hartan maketatzat jotzen duzue. desesperatuta nengoelako, bateriak probatzen nekatuta. Eta eskerrak Javi etorri zen. Gero, Asier: Pena zen, abestiak onak zirelako, baina, azkenean, txarto grabatuta gelditzen badira, galdu bateria utzi eta teklatuak jotzera pasatu zen, eta Oskar bere anaia sartu zen baterian. egiten dira.

Oskar: Hori izan da nire anaiak beti egin duena: Manu: Alde horretatik, Carlosek badauka gauza kolokan zegoen talde batean sartu bateria jotzera, on bat: hasieratik argi esaten dizu zer dagoen taldea salbatu, eta gero alde egin (barreak). ondo eta zer txarto. Eta asko laguntzen du, Manu: Horretan, Asier asko tematu zen.Asier: Nik estudioa lehenagotik ezagutzen nuen, daukadan beste taldearekin (Indomables) dagoeneko hiru disko grabatu ditudalako han. Eta, egia esateko, kristolako soinua atera dugu. Beti dago zer aldatu, baina nik uste dut oso ondo dagoela.

proiektuan sartzen da. Hori azken emaitzan ikusten da, jendeari diskoa asko gustatzen ari zaiolako. Ezin gara kexatu, dagoeneko 800 disko saldu ditugu (oharra: une honetan, saldutako diskoak 1 .200era iritsi dira, eta, gauzak nola doazen ikusita, gehiago izango dira fantzine hau argitaratzen denerako).

Kritikak ere oso onak izaten ari dira.

Asier: Guri mundu guztia etortzen zaigu esatera diskoa deputamadre dagoela eta asko gustatu zaiela. Igoal izango da diskoa putamierda bat dela pentsatzen dutenak ez direlako etortzera ausartzen (barreak). Baina, bai, egia da disko honekin ezin garela kexatu.

Diskoa argitaratu ondoren, burubelarri ari zarete kontzertuak ematen diskoa aurkezteko, baina, beharbada, nahi baino gutxiago, ezta?

Manu: Betiko problema daukagu, lan egutegiak. Momentuz, kontzertuak ari gara egiten, batez ere inguru honetan, baina desplazamendu luzeak egiteko oso mugatuta

Eta gitarra jotzaileei dagokienez, ez dakit oso zorte ona edo oso zorte txarra izan duzuen; izan ere, problema eta aldaketa asko izan dituzue, eta gitarrajole askok alde egin behar izan du taldetik, baina, errepasoa eginda, Porco Bravon jo duten gitarra guztiak oso onak izan dira beti.

Manu: Gure gitarra jotzaileek, onak izan ala txarrak izan, beti izan dute puntu bat euren alde: inplikatzen zirela, ekarpena egiten zutela, eta bakoitzak zerbait utzi zuela Porco Bravon.

Musikari bat oso ona izan daiteke, eta, era berean, problemak sortu. Eta ni ados nago eztabaida eta bronka guztiekin, baldin eta eraikitzaileak badira eta zerbait positiboa ekartzen badute, bestela ez. Hemendik pasatu diren gitarra jotzaileek beti ekarri dute zerbait: nortasuna, abestiak, moldaketak eta abar.

Eta hori da onena. Alde horretatik, sekulako zortea izan dugu: Porco Bravo familia osatzen dugunok oso ondo moldatzen garela elkarrekin, taldean egon diren eta gaur egun ez daudenekin ere. Batzuek alde egin behar izan dute bizitzaren zirkunstantziengatik, lan arazoak zirela eta kanpora joan behar izan dutelako, edo, besterik gabe, sentitzen zutelako Porco Bravori %1 00a ezin ziotela eman. Eta nik hori errespetatzen dut, ados nagoelako, nigandik hasita: %1 00a emateko ez bada, Porco Bravok ez dauka zentzurik.

%1 00 ematearen kontu horretan zuen taldea beti nabarmendu da. Ez zarete geldirik egoten, beti ari zarete kontzertuak bilatzen, kamixetak ateratzen, taldearen alde zerbait egiten.

Manu: Hori da gakoa. Beti ari gara proiektu berriak egiten. Arazoa da ez daukagula denborarik egin nahi dugun guztia egiteko.

Hurrengo proiektua buruan daukagu: single bat atera nahi dugu, alde batean, Motociclon Porco Bravoren bi abesti jotzen, eta, beste aldean, gu Motociclonen bi bertsio egiten. Zuzenean talde baten bertsioekin kontzertu bat egiteko proposatu digute (vxsr vdw} hq gxj x L} du) Vwdunr qw} huwx vr uwduhq eduuxdq l} dqj r } hod) eta ezetz esan behar izan dugu, astirik ez dugulako.

Bertsioak aipatzen ari garela, “Bye, bai, Cash” Johnny Cashen omenezko diskoa argitaratu da, eta han “Jackson”-en bertsioa sartu duzue. Noiz grabatu zenuten hori?

Manu: 2009ko udan.

Emaitza gustatzen zaizue?

Manu: Segitzen dut pentsatzen bertsio batzuk ondo daudela, baina beste batzuk makal samarrak direla.

Oskar: Gurea Carlos Creatorrekin grabatu izan

bagenu, emaitza oso bestelakoa izango zen.

Asier: Hori, seguru.

Manu: Entseatu ere ez genuen egin. Pulpo etorri zen, eta esan zuen: “Hau honela izan behar da”.

Abestia eginda ekarri zuen. Txeluk letra egin zuen, eta aurrera.

Nola egiten dituzue abestiak?

Manu: Prozesua oso bitxia da. Oskarrek, esaterako, abesti bat dauka, “Lasciva”. Lokalera iritsi eta, “kantu bat daukat, honela eta honela da”.

Asierrek, krak bat denez, segituan harrapatzen du ideia, itxura ematen dio, eta Txelu, Asier eta hiruron artean letra jartzen diogu. Beste batzuetan, norbaitek kantua oso argi dauka eta guztiz eginda ekartzen du. Orduan, riff-ari ekiten diogu, riffak asko gustatzen zaizkigulako, abestia jotzen dugu apur bat matxakatzeko, eta listo.

Gustatzen zaigu abestiak natural eta erraz ateratzea. Asierri, esaterako, asko kostatu zitzaion Txeluk eta biok abestiak egiteko dugun moduari moldatzea. Txeluk abesti zirriborro pila dauka mobilean grabatuta, eta askotan hortik tiratzen dugu abestiak egiteko.

Oskar: Normalean, Asierrek ekartzen dituen abestiei ez diegu ezer gaineratu behar, eginda etortzen dira eta haiei jarraitu besterik ez dugu.

Besteak, aldiz, ordenatu egin behar dira, norbaitek ideia bat ekartzen du baina denen artean ateratzen dizkiogu tripak. Baina Porco Bravon ez dago kontu hori, “abesti hau nik egin dut, eta horrelakoa izan behar da nik diodalako�.

Manu: Naturala izan behar da. Diskoa entzuten baduzu, konturatuko zara abesti guztiak freskoak direla, eta zuzenean jotakoak direla ematen du.

Produkzioan lortutako sentsazio hori abestiak idazteko orduan ere bilatzen dugu. Ez zaigu gustatzen abestia higatuta edo oso erabilia izatearen sentsazio hori, bueltak eta pasarteak besterik gabe sartzea eta abar. Naturala eta freskoa izan behar da.

Argi dago Porco Bravoren zuzenekoa, eta bertan eskaintzen duzuen ikuskizuna, taldearen puntu indartsuetako bat dela.

Inoiz pentsatu duzue horrek itzala egin diezaiokeela taldearen alde musikalari?

Manu: Ez gaitezen engaina. Hauek Porco Bravoren une ona disfrutatzen ari dira, baina zuk hasieratik ezagutzen duzu taldea, hasieratik ikusi gaituzu, eta badakizu hasieran zein txarrak ginen eta nolakoak egin behar genituen jendearen arreta erakartzeko. Nik uste dut orain musika showaren gainetik dagoela, beraz, show horretatik gauzak kendu egin behar dira, eta hala egiteko asmoa dugu. Askotan, lekuren batean lehenengo aldiz jotzen badugu eta ezagutzen ez bagaituzte, show osoa egiten dugu, baina egia da gure zale eta lagun asko beldur dela ikuskizunak musika jango ote duen, eta gu tentuz ibiliko gara horretan.

Edozein modutan, zuzenekoetan parafernalia guztia erabili ala ez, zuen kontzertuek ez dute puntu zikin eta bortitz

hori galtzen.

Manu: Taldearen izena modu naturalean atera zen, musika mota ere bai, eta agertokiaren gainean, bada, gauza bera, Ateratzen bazaigu, ondo, eta ez bazaigu ateratzen, berdin, baina naturala izan behar da.

Oskar: Dena dela, gure helburua da ondo pasatzea, eta zuzenean ergelarena egiten badugu, hori da ongi pasatzen ari garelako.

Manu: Pulpok dioen moduan, jende asko joaten da kontzertuetara dena oso seriotan hartzera.

Oskar: Ni ziur nago jende asko etorri dela gure kontzertuetara gu aztertzera, akatsak egiten ote ditugun ikustera, eta gero, dantzan hasi eta desmadratu egin dira.

Manu: Aspaldi honetan hori ari gara ikusten, kontzertuetan jendea izugarri desmadratzen dela.

Diskoaren aurkezpenean, Kafe Antzokian egin genuen kontzertuan, izugarria izan zen.

Lehenengo lerroetan bazeuden bospasei morroi, guztiz erotuta zeudenak, eta hara jaisten nintzenean komeriak izaten nituen.

Zuek atera zinetenean, zuen musikan eragin batzuk agertzen ziren (Stooges, Dictators, Hellacopters) gaur egun Barakaldon nahiko normalizatuta daudenak (Dictators taberna askotan entzuten da, esaterako), baina bere garaian nahiko berriak zirenak, edo behintzat desberdinak Barakaldoko betiko punkarekin alderatuta. Alde horretatik, pentsatzen duzue ekarpen bat egin diozuela Barakaldoko punkaren panoramari?

Manu: Ekarpena, ez dakit.

Txelu; Ekarpena baino gehiago, istorioa apur bat berriztatzea.

Manu: Hori da, ni bat nator Txeluk esan duenarekin. Gu beti sartu gaituzte punkaren

du, grabatu, nahi duzun guztia, baina gero lan hori erakutsi behar da, eta ezin duzu areto bat alokatu.

Antzokia edo Azkena alokatzeko ordaindu egin behar da, Bizkaian ez dago Gipuzkoan beste gaztetxe, leku askotan ez dago ekiporik eta abar.

Alternatiba, kontzertuak tabernetan egitea da.

Baina Udalak hori debekatzen badu, akabo. Guk, batzuetan, gure kontzertuetako kartelak jarri ditugunean, punk, rock edo komertziala ez den musika jartzen zuten Barakaldoko hamazortzi tabernatan jarri ditugu. Hamazortzi! Eta gaur egun askoz gutxiago dira. Alaska itxi dute, Riojana ere bai... oso garrantzitsua da jende gazteak beste musika mota bat entzuteko aukera izan dezan, zuzenean ahal bada, eta hori tabernetan dago.

Hori da ernemuina.

2011 izan da Porco Bravoren gorakadaren urtea?

Manu: Ez, 201 2a izango da.

Beno, 2011 rekin ere ezin zarete kexatu. Disko berria, Ruta 66 aldizkarian kririka positiboa jaso, irratietan jartzen dute zuen musika...

Manu: Nik ez dut gutxiesten orain arte egindakoa, baina uste dut hauxe dela Porco Bravoren multzoan, batez ere hasieran, eta normala da, ez momentua. Batez ere, oraingo formazioarekin genekielako jotzen, baina beti interesatu zaigu asmatu dugula uste dudalako. Azken hiru rock’n’rolla egitea. Bere adar eta aldaera urteetan, oraingo formazioa dagoenetik, gauzak guztiekin. Batzuek esaten dute heavy ukitu bat ere etengabe goraka datozela ikusten dugu. Gure badugula, eta bitxia da, orain egiten ditugun artean oso ondo moldatzen gara, jendearen punteoak hasierakoak baino askoz laburragoak harrera izugarria da, kamiseta pila saltzen dugu, direlako. Nik ez ditut Parabellum, Distorsion edo diskoak ere bai...

Ramones arbuiatzen, izugarri gustatzen zaizkit,

baina ondo dago aire fresko apur bat sartzea.

Eta, gure kasuan, ba, normala da, talde berri bat entzuten duzu, taldeko gainerakoei ere gustatzen zaie, eta, nahi gabe ere, hori eragin bat izan daiteke.

Txelu: Dena dela, ez da nahita bilatutako zerbait izan, beti egin dugu atera zaiguna. Gainera, uste dut abesti desberdinak ditugula, ez dira denak rock edo punk abestiak. Aniztasuna dago.

Nola ikusten duzue mobida Barakaldon?

Manu: Nik taldeen mobida ondo ikusten dut. Txarto ikusten dudana da tabernetan ezin dela jo. Gure moduko talde guztiak tabernetan jaio dira. Jendeak entseatu behar

Eta orduan, zer falta zaizue? Baduzue hortik proiekturen bat, konta daitekeena?

Manu: Bai, badaukagu, baina ezin dugu kontatu.

Ea, itzali grabagailua, eta esango dizut.

All For Nothing taldea Rotterdametik datorkigu eta aurreko udazkenean zuzenean ikusteko aukera izan genuen, Sick Of It All taldearekin egindako biraren barruan, Durangon eskeini zuten kontzertuan. Berain NYHCaren indarrarekin harrituta geratu ginen, ezin hobeto berotu bait zuten giroa, hasieran nahiko hotz baitzegoen. Gure asmoa elkarrizketa lehenago burutzea bazen ere, gauzak atzeratu egin zaizkigu. Denbora honetan, holandarrek diska berri bat argitaratu dute "To live and die for", betiko maila mantentzen dutelarik. Diskoari bira asko eman eta gero, erabaki genuen garaia zela aspaldiko galdera haiek, berri batzuekin batera, taldekideei helarazteko. Berehala erantzun digu Cindy abeslariak, hona hemen bere hitzak.

Durangon zuek ikusteko aukerarik izan aldaketa hau? Zelan aldatu zuen Cindyk ez zutenentzat, azalduko al zenigukete All For Nothing? nortzuk zareten, nondik zatozten eta All For Nothing­ek solte ibiliko zen abeslari zer egiten duzuen? bat nahi zuen. Jende askok egin zuen All For Nothing hurrengoek osatzen dugu: proba, baina arrazoi batengatik edo Cindy ­ ahotsa (ni); Ernest­Jan ­ kitarra; besteagatik bat ere ez zen taldera ondo Bas ­ kitarra; Ab ­ baxua; eta Jim ­ egokitzen. Ni taldearen hurbileko pertsona nintzen, ahalik eta kontzertu bateria. Holandatik gatoz. All For Nothing bat orain hamar urte hasi zen, Ernest kide­ gehienetara nindoan eta ahal nuen modu sortzailea izan zelarik. Hainbat formazio guztietan laguntzen nien. 2005ean taldeari aldaketa izan ditugu eta hauen ostean batzeko eskatu zidaten, eta nire bizitzan geroz eta gehiago jotzen joan gara. lehenengo aldiz abesten hasi nintzen, karkar.

Halako inflexio puntu bat dago taldean, Cindy taldera batzen denean hain Aldaketa honen ostean demo bat zuzen. Nola eta zergatik eman zen argitaratu zenuten jendeari All For

Nothing足en berrikuntzen berri emateko.

Zelakoa izan zen lehen harrera?

non dagoen, baita bost norbanakoek non gauden, azaltzen duena, baita urteen buruan bizi izan duguna. Gure gora足 beherak izan ditugu, eta haietaz asko ikasi dugu. Gure helburuak ditugu bizitzan, non bizi eta hil egiten garen.

Nahiko ona, egia esan. Garai hartan ez zen hain ohikoa oldschool hardcore talde batetan emakumezko baten ahotsa izatea. Jendeak arreta handia eskeini zigun, interes handia erakutsi Zuen lanak promozionatzeko, bideoak argitaratu ohi dituzue. Miles & zuen.

Memories足en kasuan "Tried and True", Kasu askotan, emakume baten ahotsa grabatu zenuten. Azkenengo honetan, daukan talde bat etiketatua izan ohi ordea, bideo bikoitz bat egin duzue, da, modu onean eta txarrean aldi "Dead to Me" eta "Twisted Tongues" berean. Ze modutan baldintzatu du abestiekin. honek taldea?

Hala da. "Tried and True" zuzeneko Guk bi errealitateak bizi eta pairatu izan irudiez osatutako bideo bat da. Gaur talde asko ikusten dituzu, ditugu, baina gaur egun askoz egun arruntagoa da emakume bat taldearen izugarrizko jendetza zoro bat aurrean aurrealdean izatea. Ni hasi nintzeneko kontzertu bat eskeiniz, hau gezurrezkoa garaiekin alderatuta, All For Nothing足en delarik, hots, ez dela naturala. Uste dugu abestea ez zen beti oso gauza erreza izan. hau ez datorrela bat benetazko hardcore Batzuk, nahiko buru irekiak zirela kontzertu batekin. Honegatik benetazko ematen zuen, beste batzuek ordea, zuzeneko bat isladatuko zuen bideo bat genuen, benetako ikusleekin, genero bereizi baten barruan kokatzen nahi benetako areto batetan. zuten taldea.

"Dead to me" eta "Twisted Tongues" bideo Cindy, zer esan nahi zenuen "ez zait bakarra dira, egia da. Bideo honek gu axola oso emakume femeninoa izatea" inspiratu gaituzten taldeekiko maitasuna erakusten du. Talde desberdinak, batzuk aipatu zenuenean? zaharrak, besteak berriak. Jendeak Beste musika estilo askotan, emakumeak hauek ezagutzea nahi genuen. oso femeninoak izatearekin arduratuta daudela ematen du. Baina ez dut Ez dakitenentzat, zer ikusiko dugu femeninoa izateaz arduratu nahi, musika zuen zuzeneko batetan? da nire ardura nagusia. Femeninoa izan zaitezke mingona eta takoiak jantzi Oinak lurrean dituen talde bat energia handiko abesti zerrenda bat jotzen. beharrik gabe, karkar.

Martxoan zuen azken lana kaleratu zenuten, orain denbora bat igaro delarik, nola ikusten duzue?

Oso gustora nago berarekin, oraindik. Lan bakoitza, diska bakoitza, argazki bat bezalakoa da, momentua atzematen du.

Portadako irudian emakume baten aurpegia ikusten dugu, erdia bizirik, erdia hilik. Izenburua metafora bat da, taldea gaur egun

Gauza askoren artean aukera egitera behartzen zaitu. Zure familiarekiko, lagunekiko, zure lanarekiko... aukerak egitera. Guretzat jada ez da hobby bat, inoiz gehiago ez.

Talde hau gure bizitzaren zati garrantzitsu bat da, duda barik.

Elkarrizketa batetan zera esaten zenuten, hainbeste Zelan joan zen aurreko urteko bira jotzea gogorra zela, baina baita halako Sick Of It All足eko lagunekin? bedeinkapen bat.

Egin dugun birarik onena. SOIAko lagunak oso jatorrak izan dira. Benetako legendak eta izugarrizko profesionalak dira. Nekatuta edo ez, dena lehertarazten dute.

Irailean Asiako biran.

Gogoak suposatzen dut...

Talde asko daude, baina guztiek ez dituzte guk dauzkagun aukerak.

Horregatik gaude hain pozik gure egoerarekin.

Zuen influentzia gehienak, edo gehien hegoaldera zoazte azalaratzen dituzuenak, Estatu izango dituzuela Batuetakoak dira. Zeintzuk dira zuen europear eraginak?

Azken aldian hainbat eskaera jaso genituen Asiatik. Filipinetako Toughtalk taldeak hainbat bideo bidali zizkiguten, non gure abesti batzuk bertsionatzen zituzten. Hori gauza izugarri da. Guzti honek bertara joateko erabakia hartzera bultzatu gintuen. Jende jatorra topatzea espero dugu, ondo pasatzeko gogoa dutenak. Tailandia, Malasia, Filipinak, Indonesia, eta Kuala Lumpur bisitatuko ditugu.

No Turning Crivits.

Back,

Backfire

eta

The

Rotterdamera bagoaz, non hartu dezakegu trago bat musika ona entzuten dugun bitartean?

Zoritxarrez mota honetako leku guztiak itxi izan dituzte azken urteetan.

Zeozer gehiago gehitu nahi baduzue?

Denbora asko ematen duzue Jar zaitezte gurekin kontaktuan errepidean, nola eragiten du honek facebook.com/allfornothingnl helbidean! zuen eguneroko bizitzan?

WHITE LUNG Munduko paraje hotzenetan hainbat talde sortzen ari dira halako punk iluna jorratzen dutenak, seguraski inguruak baldintzatuta. Honen adibide bat Kanadako White Lung taldea dugu, azken aldian zeresan handia ematen ari dena. Vancouver-eko laukote honek hainbat lan kaleratu ditu, hiru single eta bi lan luze, 2006an sortu zirenetik.

Azkenengoa "Sorry" izenekoa dugu, Kanadako Deranged Records-ek urte honetan bertan argitaratua. Beraien sorterritik eta Estatu Batuetatik egin berri duten biratik bueltan galdera batzuk luzatu genizkien eta izugarrizko azkartasunez erantzun ziztuzten, benetan eskertzen dugun gauza bat delarik, ez baita ohikoena. Baina tira, goazen benetan interesatzen zaigunera, Mish abeslariak eta Kenneth kitarrajoleak kontatu digutena irakurtzera.

Bira luze batetik heldu berriak zarete. Hilabete Mish- Oso modu onean jaso du jendeak. Ondo bat baino gehiago eta 30 kontzertutik gora. dago.

Oraindik bizirik? Zelan joan da?

Izenburu horrekin, noren barkamena eskatzen ari Kenneth - Bira izugarri ondo egon da, agian egin zarete? Zergatik? dugun onena izan da baita gure kabuz egin dugun birarik luzeena. 35 kontzertu eskeini ditugu 37 Mish - Ez nago inoren barkamena eskatzen. egunetan. Egunak libre hartzea garestia eta Hasiera batetan jolas baten moduan aukeratu aspergarria da. genuen, izen bat jartzearren, baina gustatu zitzaigun, beti barkamena eskatzen bait nabil, Ez da zuen lehen bira izan, ezta luzeena ere. beharrezkoa ez bada ere. Diskako hitz gehienak Zelakoa izan zen aldi hura bi hilabetez jendeak lastima sentitu beharko lukeen gauzen furgonetan sartuta? inguruan hitz egiten dute: drogak, sexu txarra, erahilketak, poliziaren jarrera eta jokabide Kenneth - Imagina ezazu zazpi pertsonekin batera okerrak, sexismoa eta edertasun estandarrak, egotea, guztiak furgoneta barruan pilatuta, aire baina batek ere ez du barkamenik eskatzen. giroturik gabe, gainerako seirak ohiuka dauden bitartean 38Âş tenperaturan urtutzen zaudelarik. Ez zenituzten hitzak diskoaren batera argitaratu, Infernua izan zen. baina hilabete gutxien buruan interneten eskegi zenituzten. Gauza arraroa da hitzei ematen Zelako harrera izan du "Sorry" zuen azken diezuen garrantzia emanda, nahiko lanak? perfekzionistak bait zarete gai honekin.

Mish - Printzipioz ez ditugu hitzak diskekin batera argitaratzen, ez bait dugu uste axolarik duenik.

Nire filosofia hurrengoa zen, jendeak hitzak ezagutu nahi bazituen niri galdetzea baino ez zuten. Banaketa tarte gutxi dituen mundu batetan bizi gara. Edonorekin kontaktatu dezakezu, ezagutzen ez duzun jendearekin ere, soilik botoi bati klik eginez edo eta adorea hartuz eta e-mail bat bidaliz. Hala ere, azkenengo biran jendeak hitzen inguruan galdetzen zidan eta hauen transkripzioa eskatzen zidan. Kanpora ateratzeko garaia zela erabaki nuen. Oso hitz onak dira.

Idazle ona naiz, beraz ez dakit zergatik ez nintzen partekatzearen aldekoa. Bestetik, orain hitzak irakurri ahal izan arren, jendeak haiengatik galdezka jarraitzen du eta azkenean gehiegi erakusten dut. Ez daukat misteriorik. Kontrakoa izatea nahiko nuke.

Zuen musikak sentsazio desberdinak sortarazten dizkit, hala nola, antsietatea, amorrua eta melankolia. Zein sentimentu transmititu nahi dituzue zuen musika eta hitzekin?

Kenneth - Tira, jendeak beti esaten dizu ezagutzen duzuna esan behar duzula. Eta hori egiten dugu.

genituen. Abestiak idatzi genituen. Biran joan ginen.

Benetazko talde batetan bilakatu ginen. Kennyrekin askoz hobeto funtzionatzen zuen taldeak.

Zentzua izaten hasi zen.

Behin talde batek, kontzertu batetan, zuekin jotzeari uko egin zion, beraien hitzetan, "hippie kuadrila bat" zinetelako argudiatuz. Zer uste duzue honen inguruan. Behin kontzertu batetan masail apurtu batekin bukatu zenuen. Honek punk kontzertu baten itxura gehiago dauka, happening hippie batekin baino.

Mish - Jende hori porkulo hartzera joan daiteke.

Oso gutxi arduratzen nau, bat ere ez, egia esan.

Zer nahi dute guk egitea? Beltzez eta larruz janztea goitik behera, Discharge-ren kamisetekin eta zaborrontzi batetik jatea norbaitek hori punk batek nolakoa izan behar duen esan dielako? Hori zaborra baino ez da. Punk-ak zera esan nahi du, nahi duzuna egitea, inork arauak zeintzuk diren esan arren, horri kasurik egin gabe. Jende hori ezjakin hutsa da, ardiak bezala jokatzen duten, eta beraien buruaz ziur ez dauden, umeak baino ez.

Zein zentzutan hazi egin da taldea azken lan Interneten bideo bat dabil biraka, non zubi baten honekin? azpian jotzen agertzen zareten. Nola sortu zen Mish - Asko hobetu dugu elkarren artean idazten kontzertu hau eta zer motako esperientzia izan eta hau biran egotearen, entsaiatzearen eta zen? elkarrekin denbora ematearen ondorioa baino ez Kenneth - School Jerks taldean (Torontoko da. izugarrizko banda, Deranged-en ere badaudena) jotzen duen gure lagun Luke-k antolatzen ditu Oso estresantea izan dela diozue, zer dela eta? kontzertu horiek. Kontzertuaren aurretik bolanderak Mish - Beti horrela da, beti azken unerako uzten banatu genituen ikusleen artean eta Luke-n laguna dugulako guztia eta ondo lan egiten dugulako den Todd-ek tipo bati aurpegian tiro egin zion nahi presio pean, beraz hau gure kabuz sortzen dugu gabe eta errekara jausi egin zen. (nahita).

Talde moduan oraindik Emergency Room Bideoklip bat ere grabatu egin duzue, "Mirror" delakoan inplikatuta jarraitzen duzue? Zelan abestiarentzat. Zer kontatu ahal diguzue honen lagundu du leku honek Vancouver-en inguruan?

Kenneth - Alf House delakoan grabatu nuen, Vancouverren, non kontzertuak antolatu izan diren azken 15 urteetan.

Garagardoak edan eta gauzak ateratzen ziren heinean egiten joan ginen.

Oso ondo pasatu genuen eta oso ondo geratu zela uste dut.

Natashak taldea utzi eta Kenny McCorkell (Kenneth) taldera batu zenean "White Lung-en bigarren etorrera bat" bezalakoa izan zela esan zenuten. Zer aldatu zen taldean?

Mish

-

Diskoak

grabatu

ia emakumez osatuta dago, baina honek ez du gure abestiak prestatzeko modua baldintzatzen.

Kenneth - Leku hori izugarri ondo zegoen baina Diska onak egiten ditugu. Hori da dana. zoritxarrez urte batzuk dira itxi egin zutela.

Zelan da Kenny-rentzat emakumez inguratuta "Aluak ditugu baina baita ere bizeps-ak", "Ni ez jotzea? naiz rock-eme bat"... aspertuta taldekide Kenneth- 3 sorgin itsusiz inguratuta bezala egotea, gehienak neska izatearen galderekin? beraien kobazuloan.

Mish - Uste dut garrantzitsua dela zure generoan Mish - Karkarkar zein den eta inguratzen duen guztiarekiko duen harremana ulertzea, baina nazkatuta nago nire Iruzkin batzuetan taldea "riot-grrrl" bezala generoa kategorikoa izatearekin. Ez dut punk eme- etiketatu izan dute, hots, soinu honen eragina talde hoberenean egotea nahi, punk talderik duzuela. Hau egia al da edo komodin bat? onenean baizik. Nire ar kideekiko berdina naiz. Ez du bereiztuta egon nahi eta domina "paraolinpiko" Mish - Jendeak riot-grrrrl garela esaten dute bat irabazi nahi, ukertzen? Neska eta musikaria promoziorako argazkiak begiratu eta hiru izatea EZ da handicap bat. Emakume bat musika emakume ikusten dituztelako, gero beste kazetari jotzen ikustea ez da zerbait arraroa ezta nagiek idatzitakoa irakurtzen dute eta zuzenean harrigarria ere ez, inoiz gehiago ez, jainkoari kopiatzen dute, artikulua entregatu beharra eskerrak. Neska bat izatea maite dut. Nire dutelako. Hau bezain sinplea. Hala ere, nik riotfeminitatea mundu guztiaren aurpegian jarri nahi grrrl eta 90 hamarkadako emakumeen eragin dut, baita polit jantzi eta gero burua lehertu arte sakona jasan nuen gaztea nintzenean, beraz ohiukatu, nire burua kolpatuz, aurpegian, eszena eragin horiek nire iritzi politikoetan eta hitzetan desatsegin bat sortuz, hori ez bait da emakumeok isladatu izan dira, noizbait. Baina musikari egin beharko genukeena, ez bait da hala uste. Nik, dagokionez, soinua bere gordintasunean aztertuz gizarte arauen bitartez jaso dudan feminitatearen gero, ez dago riot-grrrl eraginik, nire taldeko irudia irauli nahi dut. HALA ERE, badakit jada ez mutilak ere beraien instrumentuak jotzen gaudela 1981ean, inoiz gehiago ez, eta jendeak dituztelako. jakin behar du neskak musika jotzea ohiko zerbait dela. Ez dela ezer bitxia, inoiz gehiago ez.

Milioika emakume izendatu ditzazket, musika jotzen dakitenak, gogor eta ondo. Nire taldea iamugimendu artistikoan?

IZU GIROAren 5. zenbakian Buzzcocks taldeari egindako elkarrizketa argitaratu genuen, baina aukera guztiak dira onak talde bikain honen inguruan gehiago jakiteko. Oraingoan, Madrilen kolaboratzaile dugun Daniel F. Marcok bidalitako elkarrizketa argitaratzen dugu. Danik berak egin zuen elkarrizketa Pete Shelley eta Steve Diggleri, 2009ko martxoaren 4an. Hiru bat urte pasatu dira elkarrizketa egin zenetik, baina, hala ere, oso interesgarria dela pentsatzen dugu, eta horregatik erabaki dugu argitaratzea.

Hoteleko sarreran nago, Buzzcocks-en jarraitzen duten jatorrizko bi kide bakarrak, Pete Shelley eta Steve Diggle, noiz aterako zain, Madrileko El Sol aretora ekarri dituen promotorearekin hitzartutako elkarrizketa egiteko. Musikariak berandu datoz, eta nire maskuriak ezin du gehiago, itxaronaldia garagardo batzuk edanez arindu baitut. Ezin bestela izan, eta komunera nindoan une berean agertu da Manchesterreko punk bikotea.

Steve Diggle: ÂĄHey!, zerbait hartzetik baldin bazatoz, Sinesten dizuet. Hamaika aldiz ikusi zaituztet marratxo bat jarri ahal didazu, ezta? zuzenean, eta beti ematen du deputamadre pasatzen ari zaretela. Azken finean, ez Ez, ez daukat ezer, txiza egitetik nator. daukazue garai bateko presioa: zerrendetan Sentitzen dut, baina ezin nuen gehiago... singleak kokatu beharra, edo diskoak ateratzea, edo parte hartu zenuten musika iraultza horren S: Seguru al zaude? bilakaerari adi egon. Birak egiten dituzuenean, jendea talde klasiko bat ikustera doa, eta kantu Baietz, ba. klasikoak entzutera, Rolling Stones edo Whorekin bezala, disko berria gutxienekoa da... .

S: Beno, beno, (barreak) badaezpada...

S: (Konparazioa gustatu zaiola dirudi) Bai!!!

Axola ez bazaizue, hasiko gara... 1989an berriro (barreak) The Who bezalakoak gara, ostia, erabat batu zinetenetik hogei urte igaro dira. Denbora (barreak). luzea da, batez ere hasieran egin zenituzten Pete Shelley: Batez ere, kontua da beti jarraitu bost urte eskasekin alderatuta. diegula talde bat eratzera eraman gintuzten ideiei, jarraitzen dugu punk talde bat izaten. Nork jarraitu S: Bai, tira... (pentsakor gelditzen da). Bai, egia da, nahi die arauei, arauak apurtzeko aukera egonda?

Buzzcocksen “jatorrizko� ibilbidea barregarria da, Nork dio ezinezkoa dela? Behin barneratzen duzula taldea berriro eratzea erabaki genuenetik elkarrekin ez dagoela ezinezkoa den EZER, garaiezina zara. eman dugun denborarekin konparatuta. Kontua da Ezin dela? Nork dio hori? Zuk zeuk asmatzen gauzak ezin direla ikuspegi horretatik epaitu. Aldez dituzunak beste araurik ez dago. Gure adinarekin, aurretik ezarritako ideiak baldin badituzu talde batek Buzzcocks izaten jarrai dezakegu, nik ere pentsatzen iraun behar duenaren inguruan, lehen bezain gazte dut gure momenturik onenean gaudela. ez garela eta hori guztia... Ez dugu horretan S: Gainera, Petek eta biok betidanik ezagutzen dugu pentsatzen, ez dira kontuan hartu beharreko elkar, senar-emazteen modukoak gara ia (barreak). aldagaiak. Badakit jendeak ez gaituela sinesten, baina P: Senar-emazte zaharrak (barreak) zin egiten dizut taldearekin inoiz ez dudala azken S: Bakoitzak badaki zein den bestearen lekua, urteetan bezainbeste disfrutatu. Benetan uste dut horregatik taldeak funtzionatzen du, gure mugak unerik onenean gaudela, beldurrak eta aurreiritziak ezagutzen ditugu: hitz egin gabe ere elkar ulertzen gaindituta. Suposatzen dut denborak jakintsuago dugu. bihurtzen zaituela, pellokeriekin kezkatzeari uzten P: Hala da, eta jarraitu egingo dugu dibertigarria den diozu eta disfrutatzera mugatzen zara. Buzzcocksen artean. egotea ez da inoiz izan orain bezain dibertigarria. S: Gainera, uste dut disko onak egiteko gauza garela.

Gustatzen zait jotzen dugun hirietan gauez Disko beltza (2003an argitaratu zuten izen bereko ateratzea, oraindik primeran pasatzen dut drogak diskoaz ari da), adibidez, nire kutunetako bat da. hartzen eta edaten, ez naiz hain zaharra sentitzen, ez dut inoiz horrelakorik pentsatzen.

(Elkarrizketara ekarri ditudanetako bat da, sina dezaten. Ateratzen dut) Niri ere zuen diskorik onenetako bat iruditzen zait.

S: (pozik eta harrituta), ¡Hey!, ez da hala?

Pozten nau gustatzen zaizula jakiteak.

Gaur egun, uste dut Buzzcocksen nire disko kutuna dela, Sick City Sometimes dauka, izugarri gustatzen zaidan abestia...

Bai, ia beti jotzen duzue abesti hori zuzenean. Disko horretan Howard Devotoren garaiko abesti pare bat berreskuratzen duzue (Buzzcocksen lehenengo abeslaria izan zen Devoto, gero Magazine taldean ibili zen), ezta? Beno, haietako bat “B. Devoto”-ren izenean dator, bera al da?

P: Bai, inprenta akats bat da, H. Devoto da. Garai hartako bi abesti sartu genituen, berak idatziak (Lester Sands eta Stars), diskoarekin bat zetozela iruditzen zitzaigun, eta, gainera, sekula ez genituen estudio batean grabatu eta penagarria zen.

arropa edo beste edozer iragartzeko. Uste dut John Lydonek jarraitzen duela %100ean Johnny Rotten izaten. Pena da Green Dayrekin duen tema, nahiko ziztrina iruditzen zait talde horri hain herra haindia izatea, soilki berak baino diru gehiago irabazi dutelako “berak” asmatutakoari esker. Zuek askoz arrazoi gehiago izan ditzakezue Green Day gorrotatzeko, zeuek baitzarete (The Boysen baimenarekin) punk-poparen gurasoak.

S: Beno, nik ez dut uste Green Dayk gure antza Magazine berriro abian jartzeko asmoa du duenik. Jendeak urteak eman ditu esanez ideia Devotok. Ba al zenekiten? lapurtu zigutela, baina gezurra da! Green Day pop amerikarreko talde bat da, gure melodiek ez dute P: Bai, hala ematen du. Espero dut ondo irtetea, eta zerikusirik haienekin. Niri bost Green Dayk guk bezain ongi pasatzea. Buzzcocks-ek jarraitzen arrakasta lortzen duen ala ez: haientzat hobe. Ez dugu abesti onak egiten eta ondo pasatzen, horrela daukat Green Dayren entzuleentzat gustagarria ez den egunean utzi egingo dugu. Jendeak gaizki izateko asmorik, ez dago inolako arrazoirik gu haien ulertu zituen punkaren hainbat arlo. Jatorrizko ideia gustuko izateko, gure musika desberdina da, askoz zen apurtu ezineko dogmarik ez zegoela, potroetan nagusiagoak gara... jartzen zitzaiguna egin genezakeela. Begira, P: Bai, eta ez daukagu tatuajerik, ezta piercing-ik edo esaterako, Johnny Rotteni, gurina iragartzen. Mundu arropa txatxu hori ere (barreak) guztiak kritikatu du. Zergatik? Zergatik ezin du hori egin?

Johnny Rottenekin itzulita, zuek Sex Pistols S: Beno, ni horretan ez nago zurekin ados. Nik ikusi dituzue, edo haiekin zuzenean jo duzue, behintzat ez nuke inoiz gurinik iragarriko, nire taldearen formazio guztiekin... printzipioen kontra doa. Punka beste zerbait dela uste dut.

P: Ez, ez genituen inoiz Pistols ikusi Sid zegoelarik.

S: Ez, egia da.

Beno, iragarkia barregarria da, eta John P: Nik Sid ikusi nuen Vicious White Kidsekin Lydonen pailazo alderdian eta Pistolsen zegoela. iruzurgile ospean sakontzen du, azken finean S: Baina ezagutu egin genuen, hori bai. gurin iragarki puta bat da, non Lydon P: Bai, hala da, Sid ezagutu genuen, baina Pistolsekin pailazoarena egiten ateratzen den, garrantzirik ez genuen inoiz ikusi. Gurekin jator portatzen zen, gabeko txorrada bat. Askoz txarragoa da, nire ezta? ustez, Stooges edo Clashen abesti bat entzutea,

Pistolsekin aurreko udan jo duzue berriro...

P: Bai, noski! Maite dut abesti horiek guztiak jotzea, horietako batzuk ez ditugu inoiz jotzen, eta gogo S: Bai, Belgikan, New York Dollsekin (eta The handiak ditut berreskuratzeko.

Kidsekin, Lokerse Feesten jaialdian, 2008ko abuztuaren 2an; kontzertu horren kronika egin genuen IZU Lehen esan dugun moduan, zuen abestietako GIROAren 14. zenbakian) batzuk musika garaikidearen klasiko izatera iritsi dira. Nork esango luke horrelakorik, Eta zer moduz? Ba al dute zerikusirik 1976ko 1976an gainerako punk taldeekin hasi Pistolsekin? zinetenean? Zer pentsaturik ematen al dizue ikusteak garai hartan ustez suntsitu behar P: Tira, Londresen lehenengo aldiz ikusi nituenean zenituzten dinosauroek ere amaitu dutela Ever (1976ko otsailean) sentitu nuena berriro sentitzeko Fallen In Love-ren bertsioak egiten (2005ean, esperantzarik ez daukat. Ezinezkoa izago litzatke, eta Shelleyk abesti hori jo zuen Led Zeppelineko injustua, berdin hunkituko nautela pentsatzea. Baina Robert Plant, Pink Floydeko David Gilmour, segurtatzen dizut oraindik ere demasa dela Sex The Who-ko Roger Daltrey, Elton John eta Joy Pistols zuzenean ikustea.

Division/New Order-eko Peter Hookekin, John S: Bai, talde handia da oraindik ere.

Peeli egindako omenaldi batean. Talde horrek, Jeff Beckekin batera, berriro jo zuen abestia Tony Barber zuen aurreko baxujoleak Glen 2005ean UK Music May of Fame izenekoan) Matlockekin jo du.

P: Beno, baina hori... Hori abestiagatik izan zen, S: Bai, baina Tony dagoeneko ez dator gurekin, kontua ez da jende horri Buzzcocks gustatzen hortik dabil bere taldearekin. Ez dakit, ez zen oso zaizkiola edo horrelakorik. Egia esan, berdin digu. tipo berbatia. Baina orain gazte bikain bat dugu S: Beno, Elton John bai. Gogoratzen dut behin haren ordez baxua jotzen. musu pare bat eman zidala eta esan zidala, guztiz hunkiturik, fan handia zela (deskojonatu egiten da).

P: Bai, hori egia da. Elton Johnek askotan esan digu Buzzcocks asko gustatzen zaizkiola (barreak).

Ondo dago hori.

P: Beno, barregarria da. Besterik gabe.

Garai batean The Smiths taldeko Mike Joyce izan zenuten bateria jotzaile. Zer gogoratzen duzue garai hartatik?

S: Ondo egon zen. Ondo jotzen zuen, taldearen zalea zen, ondo moldatzen ginen... Baina egun batean etorri zitzaigun esanez disko jartzaile moduan diru mordoa irabaz zezakeela, The Smiths-en kide ohia zelako, eta sekulako astakeria ordaintzeko eskatu zigun.

P: Guk beste bateria jotzaile bat bilatu genuen, eta uste dut berak porrot egin zuela edo horrelako zerbait (barreak).

Eta Buzzcocksen disko berririk egongo da?

S: Apustu egin dezakezu baietz. Baina ez dago presarik, ziur egon nahi dugu materialak gogobetetzen gaituela. Orain erritmoa guk ezartzen dugu, eta ez beste inork.

P: Badakizu gaur material bakarra joko dugula: gure lehenenengo bi LPak, grabatuak izan ziren moduan.

S: Bai, eta bisetan, klasiko mordo bat.

Gustatzen zaizue LPak osorik jotzea?

Lux Interior Cramps taldeko abeslaria hil da. Zuek AEBetan haiekin jo zenuten.

Lagunak al zineten?

P: Ez. Behin jo genuen haiekin, eta Luxek esan zigun, “jendea gu ikustera etorriko da, beraz zuek lehenak izan behar duzue”. Nik ezin nuen sinetsi, “benetan ari zara?, zeuek ikusi!”. Buzzcocksek jo genuenean, aretoa beteta zegoen, eta haien txanda iritsi zenean, gu ekipoa zamatzen ari ginen furgonetan eta ikusten genuen jendeak lekuak husten zituela. Izorra daitezela. Sentitzen dut bera hil izana, baina ez ginen elkarren adiskideak, eta musikalki ere

ez zaizkit gustatzen.

Hour Party People� filma?

Buzzcocks taldeak beti izan du osagai estetiko nabarmen bat, asko gustatzen zait taldea kontzeptu oso bat izatea eta hori islatzea azaletan, taldearen irudian, abestien gaietan...

Nahiko talde artie, baina ez hitzaren esangura handinahikoan.

S: Suposatzen dut pelikula ondo dagoela, baina gehiago zentratzen da Happy Mondays eta horrelako taldeetan. Begira, asko gustatuko litzaidake Buzzcocksen inguruko bio-pic bat egitea. Orain arte Manchesterren inguruan egin diren filmak Joy Division eta disko jartzaileengan zentratzen dira, ez punk garaian. Ari naiz horretaz serioski pentsatzen, eta inork egiten ez badu, neuk egingo dut.

S: Hala da, punkaren Picassoak gara.

P: (Barreak) Hori da S: Beno, taldearen benazko osagaia da, baina ez da zerbait bortxatua, horrela irteten zaigu. Nahi dugun bakarra da gauzek itxura ona edukitzea, taldeak eta horrek ordezkatzen duenak adierazi nahi duguna islatzea.

Morriseyk Espainian jo zuen joan zen udan, Buzzcocksen nire abesti kutuna jo zuen.

P: You Say You Don’t Love Me. Bai, nire kutuna ere bada. Morrisey oso jatorra da, ondo moldatu gara berarekin beti.

Manchester aipatuta, zer iruditu zitzaizuen “24

Zorte on.

Honaino iritsi zen elkarrizketa. Gero eskatu ziguten Manchester futbol taldea ikusteko lekuren batera eramateko, arratsalde horretan jokatzen baitzuten. Garagardotegi irlandar batera joan ginen, ordu hartan hutsik zegoena, eta ez zitzaigun asko kostatu zerbitzaria konbentzitzea pantaila erraldoian partida jartzeko. Buzzcockseko bi kideen zoriontasun aurpegia ikusteak, Guinessak edan eta beren taldeak gola sartzen zuen bakoitzean ni besarkatuz... horrek ez dauka preziorik.

Astrozombies-ak Itzuli dira hildakoen mundutik, denbora luzez lozorroan egon ondoren. Baita gogoz itzuli ere! Eraberrituta, izena aldatuta, diska berri bat besapean dutela eta ka単a emateko gogo askorekin. Ez dakizuenontzat, Astrozombies Buenawistatik atera ziren hamaika taldeetako bat da, baina soinu berezia zutena, Donostiko squat hartan egiten zenaren pixka bat desberdina.

Beraien erritmoek hardcore-punk oinarri bat zeukaten, melodia ederrekin borobilduta. Baina ez gaitezen iraganean geratu eta irakur dezagun taldeko baxularia den Unaik kontatu diguna.

Hemendik eskerrak eman nahi dizkiogu gure galderei hain azkar erantzuteagatik, baita besarkada bat eman ere!

etaparen (eskerrik asko Txarli). Ondoren, beste bateria batzuekin egon ginen eta gutx batzuekin kontzerturen bat eskeini genuen etxetik hurbil, Tira, Buenawistako lokaletan entseiatzen zuen kausa berezi batentzat bazen, baina ezer gutxi. lagun talde bat ginen. Egiten genuena aurrera Azkenik, bakoitzaren egoera pertsonalak eta zihoala ikustean, saltoa ematea eta jotzera lanak ez zuten entseguak modu normalean aurrera irtetzea erabaki genuen, baina bateriak eta eramaten uzten, beraz gero eta ganora gutxiago kitarjoleak ez zuten interes handirik. Beraz Manu geneukan. Lokalean jarraitu dugu denbora eta biok kitarjole bat bilatzen hasi ginen taldeari honetan, baina ez kanpora begira, ni izan ezik, hasiera emateko. Orduan Patxi sartu zen eta urte batzuetan zehar Se単or Norekin jotzen egon taldeari izen hori jartzea erabaki genuenMisfts-en nintzela. abesti baten izenburua bait da, omenaldi moduan.

Guantxek (Teen Dogs), alboko lokaletik ibili ohi Eta zergatik erabakitzen duzue berriz ere zena, jotzeko bere burua eskeini zuen. Modu batzea? honetan ekin genion abenturari, 95 edo 96 urtean, ez dut ondo gogoratzen. Baina jotzera irteteko Denbora bat igarota, gogoekin ekiten diogu berriz zorian geundenean Guantxe lesionatu zen eta asuntoari, baina Patxik ekseintza baztertu zuen eta etxeko beste bateria baten laguntzarekin jotzen berriz geratu ginen Manu eta biok proiektuarekin. hasi behar izan genuen, Andoni Etxebesterekin (Sr. Berria denez eta historia positibo asko baztertuta, No). Azkar hasi ginen Donostitik kanpo kontzertuak izena aldatu genuen, benetako desastreak eta ematen eta penintsulatik gure burua zombiak baikara. Hasieran Pizzi batu zitzaigun eta berriz emozionatu ginen, baina laister uzti behar ezagutarazten, ia astebururo jotzen. izan zuen taldea, lan kontuengatik Madrilera Noiz eta zergatik banandu mugitu behar izan baitzuen. Bajoi bat izan zen zineten? Zertan ibili zarete proiektua berriz alboratu behar izatea, hasiberriak geundela. Azkenik, iazko udan Aitorrek tarte honetan? bere burua eskeini zuen, gurekin berriro jotzeko (lehenagotik jo zuen gurekin, baina soilik lokalean) 2002-2003 urteen bitartean banandu eta berriz ilusionatu ginen. Eta batzutan ilusioek ginen eta bere fruitua ematen dute eta hemen jarraitzen dugu jotzen. agertokietatik aldendu, gure bateriak ezin baitzuen bi Taldeak izan zuen arazo handienetako bat taldetan batera jo bateriena izan zen. Uste dut hamaika bateria (Captain Nemo) eta guk pasatu direla taldetik, haien artean Gipuzkoako hasieratik bagenekien onenetarikoak (Lobo Electrico, Safety Pins, bigarren platera ginela, Captain Nemo...). Zenbat bateria izan dituzue baina ahal izan genuen beste eta zergatik hainbeste aldaketa? zuku atera genion eta berak zuen onena atera genion Bateriekin gertatu zaiguna zorte ona zein txarra Kokatu gaitezen, taldearen lehen laburpen bat egingo zeniguke?

izan da. Txarra: poiektu serio bat inoiz egin ezin noski, fabore bat egiteagatik bada eta, era izan dugulako, baterien aldaketa guztiak direla berean, elkarrenganakoa bada, gora truekea! eta. Ona: Gipuzkoako HXC-Punk eszenako (gizarte honek bizimodu bezala erabiltzen bateriarik onenak izan ditugula aitortu behar hasi beharko lukeena, bide batez). dugulako.

Maketa atera aurretik, Zaunkak bilduma Hala da, 11 bateria izan ditugu, tira, 11 t'erdi, batetan agertzea eskeini zigun eta abesti aitorrek errepikatzen baitu jejejejeje. Oker ez batzuk eskeini genizkien, baina asko luzatu banago hurrengo bateriak pasatu ziren taldetik, zen eta abestiak maketan sartzea erabaki kronologikoki: Guantxe (Teen Dogs, Safety genuen.

Pins,Lobo electrico, Señor No), Andoni Etxebeste (Señor No,Chico Boom,Supersweet), Arturo Grabatu gabeko abestiak geratu ziren?

Zumalabe (NCC, Screamin´ Targets), Jose Mari Albarran(Golpe de Estado), Eritz Blanco (Bongo Garai hartan geneukan guztia grabatu Locos), Txarli(Naun, Captain Nemo), Joseba Arza genuen, hiru abesti kenduta, Jorge (Fist Fucking, Brigada Criminal,Señor No,Ladislao), Reboredorekin grabatu genituenak (Why Koldo(TxorlitoHeads), Aitor(Valium Not?, Snobs) baina argitaratu gabe geratu Generation),Joseba Garcia (Txinaski,Fiachras) eta, ziren, bat izan ezik Egiako BUKOWSKI azkenik, Pitxi. tabernaren bilduma batetan atera zena.

Hainbeste aldaketaren zergatiak lesioetan, lan Gainerako biak aurkezpen moduan erabili asuntoetan.... aurki ditzazkegu. Edo agian ditugu irratiren batentzat edo eta web guneren aguantatzen ez gintuztenez utzi gintuzten batentzat. jajajjajajjajajjajajjaja.

Disko berri bat duzue. Zer kontatu ahal diguzue?

Itzulerarako kitarjole berri bat hartu duzue.

Bai, aurrerago esan dizudan moduan hirukote bezala hasi ginen. Berez, Maxi-singlea hirurok grabatu genuen, baina entzutean konturatu ginen taldeak kitarra gehiago behar zuela eta Mikel batu zitzaigun, beste talde batetan Aitorrek jotzen duela eta egia esan luxu bat da, aurkeztu zen eta lehenengo egunetik ondo moldatu ginen.

Zuen lehenego etapan autoekoiztutako lan luze bat grabatu zenuten eta gero Zaunka Diskak-ek kaleratutako bilduma batetan parte hartu zenuten.

Hori gure lehen maketa izan zen, CD formatuan eta guk geuk ekoiztua.

Ormaiztegiko Zubipe estudioetan grabatu genuen Iñigo Txurreskus-en gidaritzapean, Fist Fucking-eko baxujolea zena, Lazkaoko talde handi bat, izugarrizko hardcorea jorratzen zuena. Haiekin gauza asko egin genituen. Iñigok bere estudioan grabatzea eskeini zigun, estudioen asunto honetan ikasten joateko eta

Abestiak berriak zein zaharrak dira, batzuk zuzenean jotzen genituen eta besteak lokalean, baina azken garaikoak. Zerbaitekin ateratzen beharra ikusten genuen eta aurkezpen moduan ez dago gaizki. Hasieran ideia hirukote izatea zen asmoa baina komentatu dudan bezala beste kitarra bat behar genuela ikusi genuen eta Mikel sartu zen. Izenburua, "11 y media a mas tardar", taldetik pasatu diren bateriengatik da, baita ordutegiagatik ere, entseguetarako jartzen genituen mugak ziren, bestela beti burua

joaten zitzaigun eta goizeko ordu txikitan bukatzen genuen eta hurrengo egunean goiz jaiki beharra zegoen.

Grabaketa Aitorrekin egin genuen urte hasieran, berak Hernanin dituen Scalextric Records estudioetan, eta Mikel El Gordoren (Vomito) kolaborazioarekin kontatu genuen.

Oraingoan ere autoekoiztua izan da, baina lagun batzuen laguntzarekin, gure ustez ondo dagoen lan bat ateratzea lortu dugu. Maxi Single bat da CD/Video eta guzti duena, baita argazkilaritza lan on bat ere.

onenetarikoa iruditu zitzaidan. Oso bitxia skate pistan jotzea, eta festa giroa izugarria izan zen!!!

Xabik eta Gonzalok kolaboratu izana, lagun onak direlako da, musika munduan hasi ginenetik. Festa giroan egonda, handik ikusi genituen eta galdetu Beti hardcore/punk talde bat bezala aurkeztuak genien ea Dead Boysen bertsioa jotzera animatuko izan zarete eta aipamen honekin ados nago. ziren, eta ez zuten zalantzarik izan.

Baina gauza batek deitzen dit arreta, grabatu dituzuen bertsio guztiak (Vibrators, Voodoo Buenawista garaiaz hitz egin dezagun pixkatxo Dolls, Wipers, Avengers) ez direla estilo honen batetan. Ze oroitzapen gordetzen dituzue eta zer barruan kokatzen. suposatu zuen zuentzat etxe hark?

Musikalki punk-rocka azko gustatzen zaigu, nahiz eta beti hardcorea egitea gustatu izan zaigun, eta gure kontzertuetan beti gustatzen zaizkigun punkrock taldeen abestiek duten melodia hori sartzea, baina azkarrago. Bertsio bat aukeratzeko irizpideak, guztioi gustatzen zaigun bat egitea da, azken finean, eta egiteko kapazak garela ikustea.

Asko egin izan ditugu, Motorhead, Damned, Cheap Trick, Cars, Dead Boys, Circle Jerks, Buzzcocks...

Zelan lehen kontzertuak Samesugas eta DOArekin? Talde potenteak, bueltatzeko modu ona.

Pertsona batek zerbait egin nahi duenean aurkitu dezaken esperientziarik onena (kasu honetan musika talde bat) eta jende ezezagunarekin aurkitzen, irakasteko eskeintzen direnak, laguntzeko, materiala uzteko, aholkatzeko, hau da, egiten ari zarenarekin zoriontsua izatea eta horrekin ikastea. Eta modu autogestionatu batetan bizitzea posible dela ikustea, nahiz eta erakundeei graziarik ez egin beraien jokoa ez jarraitzea.

Oroitzapenak oso onak dira, musikaz gain interneten inguruko oinarrizkoena ikasi nuen han eskeintzen zen kurtso batetan, izan ditugun adiskidetasunak, ikustea zelan etxean zegoen jende desberdinak musika egiten jarraitzen duen...

Anekdota bat baino gehiago, Manu gogoratu nahiko nuke, etxean bizi zen txakurra, oso laguntza berezia egin ziguna eta bere seme Jonfoxek bere ondarearekin jarraitu zuen. Momentu ahaztezinak eskeini zizikiguten eta inoiz ez dut beraien inguruko aipamenik ikusten elkarrizketetan eta etxeko zaindariak izan ziren.

Bai, egia esan ez daukagu kexatzeko arrazoirik.

Etapa berri honen hasiera Samesugasekin (Galiza) egitea erabaki genuen, lagun zaharrak eta oso onak. Beraiek ere diskoa aurkezten zuten eta bi data egin genituen, Gasteizko Ibu Hotsen eta Andoaingo gaztetxean eta oso ondo egon zen.

Hilabete baten buruan Bukowskin jo genuen DOArekin batera eta etxean jolastea bezalakoa izan zen, familia artean eta oso ondo egon zen, Ze proiektu dituzue hemendik aurrera? oso dibertigarriak eta giro onarekin.

Jotzen jarraitzea eta kontzertu artean grabatzen Kampsaren 20 urteurrenean jo izan duzue, skate jarraitzea eta ilusioa mantentzea. parkean. Luxuzko kolaborazioekin gainera, Xabi (Se単or No) eta Gonzalo (NCC).

Esan nahi duzuena...

Izugarria!!! Nire bizitza osoan jo dudan lekurik Utziko zaituztet, entseiura berandu noala...

Mundo Muerto Kaliforniako talde bat da, gaztelaniaz kantatzen duena (azken bolada honetan AEBetako hegomendebaldeko talde askok egiten duten moduan) eta joan den ekainean gurean egon ziren, Zarautzeko Putzuzulo eta Basauriko Txarraska gaztetxeetan.

Azken horretan harrapatu genituen, eta kontzertua hasi baino lehen, elkarrizketa hau egiteko aukera izan genuen.

Lehenengo aldia da Europan zehar bira egiten duzuela?

Beto: Bai, lehenengo aldia da, gutako bakoitzarentzat zein talde gisa.

Non jo duzue orain arte?

Gustavo: Orotara, 24 egun izango ditu birak, eta gaurkoa seigarren kontzertua izango da.

Bartzelonan hasi ginen, han oso harrera ona egin ziguten, gero Zaragoza, Salamanca, Madril, Gijon, Zarautz, eta gaur Basaurin (nire kontuen arabera, horrek esan nahi du Basaurikoa ez dela seigarren kontzertua, zazpigarrena baizik,baina tira). Oso pozik gaude hemen egoteaz.

Suposatzen dut hemendik ipar aldera joango zaretela, ezta?

Gustavo: Bihar bertan Parisera joango gara. Gero Herbeheretara joango gara, Danimarkaraino iritsiko gara, Txekia, Kroazia, Frantzia berriro, eta bira Bartzelonan amaituko dugu berriro ere.

Bira hasi besterik ez duzue egin, baina desberdintasunik aurkitu duzue Europa eta AEBen artean?

Nick: Janari gehiago! AEBetan ere jendea taldeez arduratzen da, baina badirudi hemen hobeto tratatzen dituztela. Beste aldetik, guk ez daukagu honen moduko skuatik, Samantha: Bai, honen antzekorik ez dago AEBetan.

Antza denez, AEBetan askoz arruntagoa da etxeetan jotzea.

Nick: Bai, etxeetan egindako kontzertuak dira normalenak. Eta dibertigarrienak ere bai. Arau gutxiago, dibertsio gehiago.

Gustavo: Gu, esaterako, etxe batean bizi gara, denok elkarrekin. Han hasi zen taldea. Bira egiten dugunean, beste lagunen etxeetan jo ohi dugu, eta gero lagun horiek gonbidatzen ditugu gure etxean jotzeko. Gure etxean egunero daude kontzertuak, astelehenetik igandera.

Eta non jotzen duzue?

Gustavo: Etxeetako egongelan, sotoan edo teilatulauean. Horregatik, guretzat desberdina da hona etortzea eta skuat batean jotzea. Han ezinezkoa da eraikin bat okupatzea, ez dagoelako jendearen babesik. Indibidualistagoa da.

Hemen kontrakoa gertatzen da, etxe batean kontzertu bat antolatu ahal izatea da buruan sartzen ez zaiguna. Ni pisu txiki batean bizi naiz, eta han kontzertu bat antolatuko banu, etxetik alde egin beharko nuke bateria sartu ahal izateko.

Gustavo: Guk birak antolatzen ditugunean, gure lehenengo aukera da etxeetan jotzea, beti bilatzen dugu etxeren bat jo ahal izateko. Etxerik ez badugu topatzen, orduan areto edo taberna bat bilatzen dugu, baina, aukeran etxeak nahiago.

Lagunak egoten dira, giroa ere gaztetxe baten antzekoa da, jatekoa egoten da, elkar zaintzen dugu eta abar.

Noiz jaio zen Mundo Muerto?

Gustavo: 2008ko abuztuan. Hasi ginenean, Mary izeneko baxu jotzaile bat geneukan, baina Kanadara itzuli behar izan zuen. Hala ere, denak elkarrekin bizi ginenez, Beto nire anaiari esan genion gurekin bat egiteko, bera delako familiako musikaria. Baxua hartu zuen, eta erabaki genuen bera zela pertsonarik egokiena taldearekin jarraitzeko. Samantha gitarra jotzailea ere San Frantziskora joan zen, ikastera, eta hori zela-eta, jende askok pentsatu zuen taldea desegingo zela, gainerakoak Kaliforniako hegoaldean bizi garelako. Baina berak badaki gidatzen, eta ez dauka problemarik hilean behin sei edo zazpi orduz gidatzeko, entseatu ahal izateko.

Zenbat grabazio argitaratu duzue orain arte?

Gustavo: Hasieran, Neverskade izeneko Portlandeko talde batekin bira bat egin genuen, dagoeneko desagertu dira baina kasete bat argitaratu genuen elkarrekin. Bira horretan “Rompe el silencio” zazpi hatzbetekoa argitaratu zen. Gero, “Que asco” izeneko 12 hatzbeteko bat atera genuen, bost abestiko maxi bat. Duela gutxi disko bat grabatu dugu Portlanden, “Entre el caos” izenekoa, hamaika abesti ditu eta Kanada eta AEBetako gure lagunek argitaratu dute.

Alemaniako Sabotage Recordsek ere Europan atera du. Bira hasi baino lehen beste hamar abesti grabatu ditugu, eta itzultzen garenean grabazioa amaituko dugu. Oraindik ez dakigu hamar abesti

horiek nola argitaratuko ditugun. Asmoa da beste LP bat ateratzea, baina ikusiko dugu zer gertatzen den.

Mundo Muerto izena RIPen abestitik hartu zenuten?

Gustavo: Bai. Gu guztion talde kutunetako bat da, Euskal Herriko beste hainbat talde bezala.

Horrek ere asko harritzen gaitu, ikusteak hemengo talde batzuk orain oso ezagunak direla AEBetan.

Gustavo: Bai, orain talde horiek ezagunak dira mundu osoan. AEBetan ere, hainbat lekutan egon gara eta mundu guztiak ezagutzen ditu Espainiako eta Euskal Herriko taldeak. Eta Europako taldeak ere oro har. 80etako taldeak denok ditugu gogoko: zeuek zuzenean ikusi zenituztelako, eta guk diskoak aurkitzen ditugulako.

Bai, gainera, garai hartako disko gehienak berriro ari dira argitaratzen eta, oker ez banago, AEBetan ere aurki daitezke.

Gustavo: Bai, eta gainera, Internetekin, orain edozeinek edozein musika aurki dezake. Dena dela, bateriak disko denda batean egiten du lan, Doctor Strange izenekoan, bederatzi urte darama horretan. Eta guk jarraitzen dugu disko dendetara joaten eta diskoak erosten. Gutxi gelditzen dira, baina jabeak jatorrak izaten dira, disko bat ateratzen denean guk abixua pasa eta enkargatu egiten dute, gure diskoak salgai jartzen dituzte, norbaitek bere disko bilduma saltzen duenean deitzen digute eta hara joaten gara ikusteko zer interesatzen zaigun, diskoak trukatzen ditugu‌ Ondo dago, horrela mugimendua dagoelako.

Zintekin berdin pasatzen da. Niri New Yorkeko lagun batzuek kaseteak grabatzen dizkidate eta, horiei esker, ezagutzen ez nituen Espainiako eta Euskal Herriko talde asko ezagutu ditut.

Gaztelaniaz abesten duzue.

Azken bolada honetan, AEBetan, talde asko dago gauza bera egiten dutenak.

Gustavo: Bai, nahikotxo dira, batez ere Texas eta Kalifornian.

New Yorken ere dezente dira, ez dira hain ezagunak baina badaude. Los Angelesen, esaterako, lagun asko ditugu Generacion

Suicida, Rayos X, Poliskitzo eta antzeko taldeetan.

Eta Texasen, Deskonocidos, Vaaska eta beste hainbat talde daude. Gure lagunak dira, kontaktuan egoten gara. Oker ez banago, Deskonocidos eta Criaturas hemen egon ziren duela urtebete inguru, eta haiek lagundu eta bultzatu gintuzten hona etortzera. Sekula ez genuen pentsatuko hona iritsiko ginenik, baina orain oso pozik gaude, jende berria eta leku berria ezagutzen dugulako. Honen moduko esperientziek adorea ematen digute etxera itzuli eta borrokarekin jarraitzeko.

Taldeetan ez ezik, jarraitzaileen artean ere badirudi jatorri latinoko neska-mutil ugari dagoela, fantzineetan eta sarean ikusten ditugun argazkiei kasu egin behar badiegu.

Gustavo: Bai, nahikotxo daude. Talde bat iristen da, kontzertua antolatzen dugu, eta ehun edo berrehun lagun inguratzen dira. Taldea ezaguna bada eta kontzertua ostiral edo larunbat batean bada, 300 lagun ere egon daitezke. Batzuk nire modukoak, hamasei-hamazazpi urtekoak, eta beste batzuk zaharragoak. Nik jarraitzen dut kontzertuetara joaten, eta beti ezagutzen dut lehendik ezagutzen ez nuen norbait, Hamabost urte eman ditut Los Angelesen, oso hiri handia da, jende mota asko daude, eta denok ez dugu elkar ezagutzen, baina talde bat etortzen denean saiatzen gara denok batzen.

Nork egiten ditu kantuen letrak? Zertaz dira?

Gustavo: Testu ia guztiak neuk idazten ditut, eta eguneroko gauzen ingurukoak dira. Suposatzen da bizitza osoan lan egin behar dela. Talde askok ez dute birarik egiten lana uztearen beldur direlako.

Zuk beti lan egitea nahi dute, eta ez baduzu lanik

dudanaz egiten ditut letrak: zertarako idatziko duzu ezagutzen ez duzunaren inguruan? Letra asko daude gerrari buruzkoak, eta askok ez dakite ezta zein gerra aipatzen ari diren ere. Nik nahiago dut egunerokoaz idaztea.

Zeintzuk dira zuen talde kutunak han, jaioterrian?

egiten, ez daukazu etxerik, ez daukazu janaririk, ez daukazu ezer. Los Angeleseko punk askoren gurasoak paperik gabeko etorkinak dira, ez dira inoiz irteten, lana da daukaten bakarra eta hori galtzen badute han gelditzeko aukera ere galtzen dute. Gure letrak horri buruzkoak dira. Hiriak ematen digun nazkaz. Hiria oso handia da, ez dago naturaren aztarnarik, ito egiten zara‌ Baita ere, hitz egiteko beharraz. Hitz egin behar da, mutu gelditzen bagara eta sentitzen duguna adierazten ez badugu, ez dugu inoiz ezer aldatuko. Batzuetan, punkien artean ere ez dago komunikaziorik, ez dago elkar laguntzeko gogorik.

Disko berrian badago gerra nuklearrari buruzko letra bat. Ez, jakina, nik gerra nuklearrik bizi izan dudalako, baina Japonian egon nintzenean, Hiroshimako museo batean egon nintzen eta horrek zirrara handia eragin zidan bihotzean. Begietan malkoak nituela atera nintzen museotik, eta erabaki nuen abesti bat horretaz idaztea. Bira bat egiten dugun bakoitzean badago hiri bat bereziki zirrara eragiten didana. Bira honetan, orain arte hiri hori Zarautz izan da, Jende askok galdetu zidan ea triste ote nengoen; alderantziz, oso zoriontsu sentitzen nintzen ikusteaz jendeak elkarren ardura hartzen zuela eta elkarri laguntzen ziola. Horrek ematen dit indarra letrak idazteko. Nik ikusten dudanaz eta ezagutzen

Nick: Niri Generacion Suicida eta Kruel asko gustatzen zaizkit. Oso talde onak dira.

Samantha: Rayos X.

Gurearen moduko fantzinerik ba al dago han?

Nick: Lehen beste fantzine ez dago, baina egon badaude. Abeslariak fantzine bat egiten du eta beharbada berak sakonago hitz egin dezake horretaz. Boladak egoten dira, batzuetan fantzine asko sortzen dira eta gero mugimenduak behera egiten du. Edozein modutan, uste dut une honetan Kalifornian jende aktibo asko dago, taldeak sortzen, fantzineetan idazten, kontzertuak antolatzen eta abar, eta hori oso ondo dago.

Gustavo: Nik fantzine bat egiten nuen, zenbaki pare bat kaleratu nuen eta benetan oso gauza sortzailea zen, asko gustatzen zitzaidan hori egitea. Uste dut garai batean fantzine gehiago zegoela, eragin politikoak zituzten taldeak ere gehiago zirela eta anarkopunk eszena osasungarriagoa zela. Baina gaur egun ere gauza interesgarriak egiten dira. Orain beste proiektu batean ari naiz lanean, fantzine berri bat, izena “Teenage Time Killer� izango da, Rudimentary Peni-ren abestia bezala, beste punk batzuekin ari naiz elkarlanean, haiek elkarrizketak egiten ari dira, eta etxera itzultzen naizenean lan asko izango dut, egitasmo hori benetan aurrera atera nahi dudalako. Fantzineak flexi disko bat izango du, lau talde berriren abesti banarekin.

THE TEN O SEVENS Ingalaterrako sentsazio berriaren aurrean gaude, hala behintzat adierazten zuen Barakaldon eskeini behar zuten kontzertua iragartzen zuen kartelak. Gu ez gara inoiz halako adierazpenen lagunak izan, esaldi hauekin bilatzen dutenaren kontrako erreakzioa sortzen zuten gugan. Baina tira, NCCrekin jotzen zuten eta hori beti apustu segurua da. Gainera interneten ikusitako bideotan ez zuten itxura txarrik. Beraz, ekaineko gau sargoritxu hartan Edaskara hurbiltzea erabaki genuen. Eta eskerrak! izugarrizko emanaldia eskeini baitziguten Londreseko gazte hauek. The Clash oinarri zuten abestiekin asko gozatu baikenuen. Kalitatea, jarrera, doinu dantzagarriak... zertarako gehiago! Batzuentzat Joe Strummer ete bere mutilek egiten zutenarekiko diferentzia handirik ez zegoen, baina horrek ez du zertan txarra izan beharrik. Berehala jarri ginen kontaktuan beraiekin eta galdera batzuk luzatu genizkien, laister kalean egon behar duen lehen lan luzea (pare bat single dauzkate) prestatzen diharduten bitartean.

Zuen burua aurkeztuko zenukete, mesedez?

Gu gara The Ten o Sevens! Jimmy Jones, Rory Clark, Sam Hell eta Chuck Barley.

Taldea orain lau urte osatu zenuten, oso gazteak zinetelarik, zenbat urte zenituzten? Non ezagutu zenuten elkar?

Chuck Barley: Tira, dena hasi zen skateboard-aren inguruan eta musika zaletasun nahasi baten ondorioz. Nik 17 urte nituen, beraz Sam eta Jimek 16 urte izang beharko zituzten eta Rory 20 urteko gazte bat zen!

Rory: nik 19 edo 20 urte izango nituen. Urte batzuk lehenago Chuck nire herriko skatepark-ean ezagutu nuen eta geroago Sam eta Jim ezagutu nituen Chuck-en bitartez.

Hain gazteak izateko izugarri ondo jotzen duzue, lehen aldia da hau talde batetan?

CB: Nire burutik kanpo? Bai, hala da. Rory beste talde batetan izan zen lehenago, The Seminals izenekoa, baxua jotzen.

Rory: Ez niretzat, The Seminals izeneko talde batetan jotzen nuen talde honi batu baino lehenago.

Ez da lehenengo aldia Ingalaterratik kanpo biran irtetzen zaretela, eta hau ez da edonolako kontua. Sortea duzuela uste duzue edo, bestetik, lan gogorraren ondorio dela?

CB: Zera esan beharra daukat, bi gauzen arteko nahasketa dela. Hasi ginenean egunero entseiatzen genuen, 5 orduz!

Gazteleku baten atzekaldean, Clash-en bertsioak egiten eta nik egindako gutxi batzuk jotzen. Sorteari dagokionez, lagun onak eta kontaktuak ditugula esan beharra dago. Azkenik, desio eta pasio ditugu, egiten dugunarekiko, beraz, horren bila irtetzen gara.

Rory: Lan gogorraren ondorioa, noski.

Zenbat eta esfortzu gehiago egin, emaitza hobeagoak lortuko dituzu.

Zeintzuk izan dira bira honetako momenturik onenak?

CB: Jende berria ezagutu, gauza gehiago ikasi kulturari buruz, janariari buruz, garagardoari buruz... las hierbas (gaztelanian jatorrizkoan)... ETA NCC IZUGARRIZKO TALDE DIRELA AHAZTU GABE. Rory: Kontzertuak jo eta zu ikustera hurbildu den jendearen partetik erantzun on bat jasotzea. Elkarrekin denbora ematea ere, eta honek ematen dizkizun momentu on guztiak.

Eta okerrenak?

CB: DORMIR (gaztelanian jatorrizkoan).

Uste dut Madriletik Barakaldora autobusez etorri zinetela, zuen instrumentuekin.

Honegatik atsekabetuta edo berdin dizue?

Tratuari dagokionez, zein desberdintasun aurkitu dituzue zuen herrian eta bisitatu dituzuen herrien artean?

CB: Londresen ez duzu hain tratu onik jasotzen, berez, hemengo eszena ez da batere abegikorra. Guk autobus batetan bidaiatu ahal izan genuen, aire girotuarekin eta wifi sarearkin, Espainiako lurraldea ikusi ahal izan genuen... eta debalde. Ez dago kexatzeko arrazoirik. (Ulertzen zer esan nahi dudan?).

Zelan egon zineten Barakaldon? Zelako sentsazioak izan zenituzten?

CB: Lehenago esan dudan bezala, jende

berria ezagutzearen esperientziak indarra ematen digu. Jendearen gonbidapenak, beraiek bizi diren mundua ezagutarazteko -zelako kaka dagoen eta horrelako gauzaketa zelan bizi diren, izugarria da. Gure maitasuna egonaldi aparta eskeini ziguten barakaldito (gaztelanian jatorrizkoan) guztientzat doa! (baita eman ez zigutenentzat ere).

Zuetako hiru aireportura lo egin gabe heldu zinetela entzun dugu, Barakaldako gauean galduta?

CB: Bai, hala da, ondo entzun duzue. Bueno, 1/4 zuzen zaude.

Zer iritzi duzue zuekin jo zuten taldeaz?

Beraien lehen bi lanen berargitalpena eraman zenuten. Entzun al duzue? Zein da zuen iritzia?

CB: NIK ♼ NCC. Rory: Asko gozatu nuen NNCren emanaldiarekin. Tipo jatorrak dira ere!

Lau urte hauetan, zelan aldatu zarete talde moduan? Ze desberdintasun egongo dira zuen bi 7" eta lehen lan luzearen artean?

CB: Printzipioz soilik jotzeko moduan hobetu dugu, abestiak konplexuagoak bilakatu dira eta talde moduan kohesio handiagoa daukagu. Albumak singleak kakaren pare utziko ditu! Momentu honetan 12 abestiz osatutako albuma grabatzen ari gara, uda bukaeran amaituta egongo dena.

Zuen taldeaz hitz egitean '77 punk bezala izendatzen zaituzte. Agerikoa da The Clash dela zuen soinuaren oinarri baina, zein uste duzue dela zuen ekarpena Ingalaterrako punkarentzat?

CB: Guk gure akordeak The Clashen oinarritu genituen hasiera batetan, baita arropak ere. Garai eta kultura desberdinekoak izan arren arazo berdinak ditugunez (izu nuklearra gehituz), punk rockak utzitako ondareari jarraipena ematen ari gatzaizkiola pentsatzea gustatzen zait.

Etorkizunerako planik?

CB: Kontzertu bat daukagu The Parkinsons taldearekin irailean eta Joe Strummer-en memorial batetan jo behar dugu Brixtonen.

Bestetik lana bukatu eta kaleratu! SALUD!

Ümeako harrobi oparoaren beste talde bat dugu U.X. Vileheads. Oso talde emankorra dugu lanak kaleratzen (diska bat urtero, ez da marka makala, txo!) eta guztietan oinarri berdina aurkituko dugu, 80 hamarkadan egiten zen hardcorea. Umeako beste taldeekin antzekotasunen bat aurkitzeko, Regulations aipatuko genituzke. Gainera bi talde hauek taldekide bat konpartitzen dute, baita Instängd, Tristess eta DS-13 taldeekin. Galderak erantzuten Torbjörn abeslaria dugu.

Lehenik eta behin, zer esan nahi du UX? Hasiera batetan, Unexploded, uste dut.

Zeintzuek osatzen duzue taldea?

André (bateria), Marcus (baxua), Fredrik (kitarra) eta Torbjörn (ahotsa).

Hainbat taldetan jo izan duzue. Talde haietako bakoitzaren soinua isladatzen al da UX Vileheads-en soinuan?

Taldearekin hasi ginenean, buruan soilik geneukan modaz pasatako hardcorea jotzea. Ez trash azkarra, ez oso mantsoa, ez oso melodikoa. Uste dut, lortu egin dugula bilatzen genuena. Suposatzen dut gure soinuan bakoitzaren gure aurretiko taldeetatik zerbait aurkitu daitekela esan daitekela, suposatzen dut ezinbesteko zerbait dela.

Zuen hitzetan, zuzenean oso talde aktibo bat ez zaretela dinozue, zer dela eta?

Ikasketak, lana, familia, beste talde batzuk… beti dago zeozer.

Lan berri bat kaleratu duzue, pozik zaudete?

Bai, oso harro nago! Izugarria dela uste dut.

Hardcorezko 30 minutu grabatzea eta jendea ez aspertzea oso zaila dela esan zenuten, lortu al duzue?

Karkarkar! Hori espero dut! Irakurri ditudan iruzkinak positiboak dirudite, beraz, baietz esango nuke, misio betea!

Zuen aurreko lanak, Catch 22, Joseph Heller idazlearen nobelatik hartzen du izenburua. Zer dela eta aukeraketa hau?

Berez, ez dauka liburuarekin zerikusirik, baizik eta Catch 22 esamoldearekin (egoera paradoxiko bati egiten dio erreferentzia, non gizabanako batek ezin du arazo batekin bukatu honen arauetan agertzen den kontraesan batengatik). Horrelako egoera baten sentsazioa izan nuen lana bilatzen egon nintzenean. Ezin nuen lanik lortu guztietan aurretiko esperientzia izatea eskatzen bait zidaten. Baina esperientzia izateko, lana izan behar nuen… Liburua behin

irakurtzen hasi nintzen, baina ez nuen bukatu. Britaniar humore lehor guzti horrek egarriarekin utzi ninduen.

Zuen hitzetan arazo sozialetaz hitz egiten duzue, baina baita sentimendu edo eta eguneroko bizipenez inguruan.

Nire gustokoena Kitchen Knife izenekoa da, zein da abesti honen atzean dagoen istorioa?

Nire oso lagun on bati buruz hitz egiten du, oso desberdina zen lagun on bat. Ez zen gizartearen arauekin bat etortzen.

Depresio batetan jausi zen eta bere buruaz beste egiten saiatu zen pare bat alditan. Saiakera bakoitzaren ostean instituzio psikiatriko batetan sartarazi zuten. Diskoaren nahasketak burutzen ari ginen bitartean bere buruaz beste egitea lortu zuen. Gaur egun bere falta handia somatzen jarraitzen dut.

Umeatik kanpo jotzea nahiko zaila suertatzen zaizuela adierazi izan duzue. Zuen taldearen ezaugarri bat da edo Umeako talde guztiena?

Biran joateko denbora nahikoa baduzu, hainbat lekutara joan zaitezke Umeako taldea izanda. Baina oso ordutegi estuak dituzun momentutik, oso zaila egiten da.

Estatu Batuetara eta Kanadara joateko plan horiek berean jarraitzen dute?

Espero dugu egunen batetan hara joan ahal izatea.

Eskerrak ematen dizkiezue “diskoak ripeatzen eta blogetan zintzilikatzen esfortzua jartzen dutenei”.

Errekonozimendu bat ikusten omen duzue honetan. Zein da zuen iritzia musika elkarbanatzeko blogen eta antzeko ekimenen inguruan?

Ez dut inolako arazorik ikusten honetan. Noski, mundu guztiak ezin du deskargatu, bestela ezingo genituzke diskoak atera. Baina jendeak diskoak erosten jarraitzen duen bitartean, guk biniloak ateratzen jarraitzeko adina behintzat, ez dut inolako arazorik ikusten. Pozik eta esker oneko sentitzen naiz norbaitek nik egindako zerbait entzuteko interesa jartzen badu. Ikusten dudan arazo bakarra zera da, diskoak ripeatzen eta igotzen dituen jendeak askotan oso kalitate baxuan egiten du eta soinua zaborraren parekoa da. Gure diska ripeatu nahi baduzu, nigatik ados. Baina mesedez, ez ezazu igo agure zahar batek lata baten barruan puzker bat botako balu egingo lukeen soinuaren pareko kalitatearekin.

Elkarrizketa batetan zera esan zenuten, hardcore talde askok soinu eta itxura berdina dutela. Zaila da gaur egun desberdina edo berezia izatea? Zein zentzutan da UX Vileheads desberdina?

Bai, gaur egun desberdina izatea zaila dela esan nuen.

Hardcoreak 30 urte baino gehiago ditu. Hiru akordeetako oinarrizko formula hainbat alditan jota eta moldatua izan da. Minutuero zailagoa bilakatzen ari da desberdina izatea. Ez dakit gu desberdinak ote garen. Gauza berdinak esaten, gauza berdinak egiten eta akorde berdinak lapurtzen ditugu, mundu guztiak egiten duen moduan. Baina gu sotiltasun puntu bat gehitzen saiatzen gara.

Zer esan nahi duzue elitistagoak bilakatu zaretela aipatzen duzuenean?

Zera esan nahi nuen, asko erre naizela hardcorea entzuten.

Ezinezkoa zait 19 urte nitueneko musikarekiko nuen grina eta berotasun berdina mantendu. Soilik 25 urte dauzkat, baina iada ezer ez da berdin. Batzutan eszitatzea lortzen duten talde berriak aurkitzen ditut, baina ez da gaztea nintzenean bezain ohikoa. Beraz, baliteke elitista hitz egokiena ez izatea. Egokiagoa litzateke nekatuta nagoela esatea, horrela sentitzen naiz hardcorearekiko 2012 urtean.

Horrela ez izatea gustatuko litzaidake. Baina ez dago ezer nik egin dezakedanik hau aldatzeko.

Zergatik ez zaude interesatuta gaur egungo hardcorean?

Aurreko galderan erantzundakoarekin zerikusia duela uste dut. Eszenaren inguruan gertatzen denarekin hain interesatuta ez nagoela esan nahi dut. Nork jotzen duen non, nork kaleratzen duen zer, zein taldek esan duen zer beste zein talderi buruz… Beste alde batetik, arraroa badirudi ere, inoiz baino inplikatuagoa nago hardcore mugimenduan, inoiz egon naizena baino gehiago. Bi taldetan jotzen dut, interesgarriak iruditzen zaizkidan taldeen kontzertuak antolatzen ditut, inoiz baino harreman handiagoa dut Suediako eszenan dabilen jendearekin eta, azkenik, nire lagun John-ek eta biok irratsaio bat egiten dugu elkarrekin.

Beraz harreman paradoxiko bat da, suposatzen dut.

Zuen berri izan genuen “Umea Vraljazz Giganter” bildumaren bidez. Bilduma honi esker Umean mota desberdinetako talde ugari daudela ikus daiteke. Zein da Umeako mugimenduaren osasuna? Zein talde berri dira interesgarrienak zuretzat?

Musikaren inguruan dabileen jendea kontzertuetara doa, beraz, zentzu honetan osasuntsua dela esan genezake.

Baina jendearen adinari erreparatuta, geroz eta nagusiagoa dena, ez da hain osasuntsua. Kontzertuetara joaten hasi nintzenean, batazbesteko adina 22-23 urtetakoa zen. Litekeena da. Gaur egun 27 urte ingurukoa izango da.

Neska-mutil asko ez dira inguratzen eta, garrantzitsuagoa dena, gazteek ez dute talde berririk sortzen.

Baina gauza hauek olatuen modukoak dira. Egun batetan, denbora gutxi barru, 14 urteko gazte talde batek kolorebako prakak eta kamiseta urratuekin jantzita agertuko dira eszena gaztetzeko.

Zeintzuk dira etorkizunerako dituzuen planak?

Abesti pare bat grabatzea udaberrian. Umean jotzea Hårda Tider-ekin batera, Upsalako hardcore jaialdian jotzea Headed for Disaster, Agent Attitude eta beste hainbat talderekin batera. Primeran egongo da.

Libreak zarete nahi duzuena esateko…

Eskerrik asko gu elkarrizketatu nahi izateagatik. Entzun ezazue Mob-47!

DISKOGRAFIA Izenburua: First EP Formatua: 7" Zigilua: Deranged Records Urtea: 2009

Abesti kopurua: 4 Izenburua: Catch 22 EP

Formatua: 7" Zigilua: Adult Crash Urtea: 201 0 Abesti kopurua: 4 Izenburua:

Hardcore XI Formatua: 1 2" Zigilua: Ny Vag Records Urtea: 2011

Abesti kopurua: 11

Noizbait zuzenean ikusi badituzue, edo eta beraien diskoak entzun badituzue, soberan jakingo duzue trashcorearen basapizti batzuen aurrean gaudela, lurrikara baten moduko bateriatik hasita, taldeko bi ahotsetaraino. Ezagutzen ez dituzuenentzat, Gipuzkoako hardcore talderik onenetan egondako musikariez osatutako taldea dela esaten badizuegu, motibo nahikoa da taldeari entzunaldi bat emateko, ezta? Fanzinean behin baino gehiagotan hitz egin dugu beraietaz, beraz, kitatu beharreko zorra zen fanzine hau egiten dugunontzat zarauztar gazte hauek elkarrizketatzea. Gure asmoa lehenago egitea bazen ere, azkenean gurean ditugu Humilitatekoak. Deustuko Gazte Lokalean eskeinitako kontzertu zoroaren ostean Arrona (ahotsa), Hodei (kitarra) eta Albizurekin (bateria) batu ginen eta hau da kontatu zigutena.

Udan Estatu Batuetan zehar egindako birari buruz galdetu nahiko nizueke, baina ez dakit jada nekatuta egongo zareten biraz behin eta berriro hitz egiteaz…

Arrona – Ez, ez, batere ez!

Hodei – Guretzat ez da inolako inkordioa berriz ere kontatzea jendeak interesa agertzen badu, beti da agradablea kontatzea.

Azkeneko hau zenbatgarren bira izan da?

Hodei – Azkeneko hau laugarrena izan da. Egin ditugu bi Europan zehar, beste bat Espainiar Estatuan eta azkenengo hau, Estatu Batuetan zeharreko bira. Hau hasi ginen 2009ko urrian prestatzen, antolatzen… ideia aurretik geneukan, bira luze bat egin nahi genuela, erabaki genuen nora jun, hartu genituen bueloak eta hasi ginen antolatzen eta kontzertuak lotzen. Bagenekin ze egunetan iristen ginan eta ze egunetan bueltatzen ginan, orduan hasi ginan egun guztietan kontzerturen bat lotzen.

Arrona – Genekan hor egitarau bat edo ibilbide bat ja hitz eginda, ba gaur hemen joko deu, bihar hemen o hemen inguruan, deitzen juten ginan hor genezkan kontaktuak.

Ibilbide hori errespetatuz bi hilabeteko bira atara zan.

Kasu bitxia izan zarete Euskal Herrian, holako filosofia batekin halako bira handi bat egitea… lehenago beste talde batzuek egin izan dute, baina izugarrizko azpiegitura batez lagunduta.

Hodei – Uste det bakarrak izan garela. Lan handia izan da.

Horrelako bira baterako gastuak handiak izan dira. Gu ohituta gaude Europan birak egiten. Europan gure furgoneta dakau, gure ekipoa. Han furgoneta erosi behar izan gendun, materiala ere. Ezin genuen gure materiala eraman, sartzen bazea musikari bezala kontzertuen kontratuak aurkeztu behar dituzu eta guk ez genuen holakorik. Orduan turista bezala sartu ginen eta han CD-an mila kopia atera genitun, disko berrianak, kamisetak egin genitun eta han erosi genuen ekipo guztia. Bueno, New York-eko lagun batek utzi zigun

bateria ta bajua. Egon ginen begira alkilatu edo erosi, ta furgoneta baten alkilerra atearatzen zan 8.000-9.000$ inguru. Guk erosi gendun bigarren eskuko bat 2.000$etan.

Beraz material guztia erosi eta biraren bukaeran saldu genuen. Beraz, diru aldetikan asko zan. Urritik jun ginan arte kontzertu ezberdinak antolatu genitun Zarautzko gaztetxian edo Mogambon dirua lortzeko.

Nik uste dut holako gauzek demostratzen dutela musikarekiko daukazuen maitasuna.

Albizu – Guk hasieratik hitz egiten gendun honi buruz, ilusioa geneukala halako bira handi bat egiteko. Hasieran sei hilabetekoak geneuzkan buruan jeje baina bi hilabete t’erdi ez da txarto egon. Gero pentsatzen ibili ginan nora jun ta Estatu Batuak beti izan da erakarri digun leku bat juteko.

Hodei – Leku desberdinak geneuzkan buruan, Estatu Batuak, Brasil, Japonia, Australia… bi lekutara joatea ere pentsatu genuen, baina azkenean bakarra aukeratu behar izan genuen. Nahiko konplikatua da leku bakarrean jotzea. Holan ez genituen muga geio gurutzatu behar, material aldaketarik egin behar. Hala ere ez da hain sinplea izan, urtebeteko lana izan da, jendearekin idatzi, kontaktuak lortu…

Merezi izan du?

Hirurak – Bai, bai!

Albizu – Esperientzi oso gogorra izan da baina oain denbora pasa dala, ba oain ikusten dezu ba ze ein dezun, jende askok ezin dula egin. Guk behintzat lortu deu ta ondo.

Euskal Herrian maila profesional batetan ez dauden taldeei beti akatz berdina ikusten diet, ez direla batere mugitzen hemendik irtetzeko.

Albizu – Bueno, guk hasieratik mugitu gara, asko gustatzen bait zaigu jotzea. Hauek Erantzun taldetik datoz, ta oso talde aktiboa izan da Europa mailan. Hasieratik geneukan argi birak eta Europatik egingo genituela. Beti leku berdinetan jotzen badezu, jendia be bai nekatu eiten da ta zu be bai leku berdinetan jotziaz nekatu eiten zea. Leku berdinak ezagutzea nahi genuen.

Ze ezberdintasun aurkitu dituzue Europa eta Estatu Batuen artean?

Hodei – Guk bildur handia geneukan ze handik etortzen ziran taldeak, yankeeak, hemen jotzera beti galdetzen genien, aber zer nahiago zuten, han jo edo hemen jo eta beti erantzuten dute Europa beraientzat paradisua dala. Beti esaten dute han ez dutela ematen afaltzen, han ez dutela ematen edaten eta ez dizutela lo egiteko tokia ematen. Orduan taldiak han nahiko tirauta gelditzen dia. Horregatik beraiek esaten dute: etortzen gara europara ta ematen digute afaltzen, edaten gau guztia, lotarako tokia lortzen digute ta hurrengo goizean gosaria ematen digute. Eta barran ateratzen den dirua ere beraientzako da. Gu bildurrarekin joan ginen, ze klaro, pentsatzen duzu egunero janaria ordaindu behar badeu, ta edari guztia ta lotarako tokia ordaindu behar badeu, ekonomikoki ezinezkoa. Gero hara jun ginan ta leku baten izan ezik, gainerakoetan lotarako tokia lortu digue, afaltzen ia beti eman digue, jende askok bere dirutikan jarri du ta afaria prestatzen guri eman ahal izateko… Haietako asko ezagutzen genitun beraiek lehenago hemen jo izan dutelako, guk hemen antolatu genielako zerbait, orduan beraiek esan ziguten “Gu harea jun ginan, zuek prestatu zeniguten afaria, lotarako tokia… orduan nei tokatzen zait”. Jende bat da biran egon dana ta biran egotia zer dan badakina ta saiatzen zana ahalik eta ondoen zaintzen. Hor suertia euki deu.

Arrona – Ez, ez dek suertia. Aipatu behar da jendea ona zala. Beti yankee-ak gora eta behera ta harea juten zea tan han, hemen bezela, jende ona dau ta jende txarra dau. Danetik egongo da. Igual kontzertua antolatzen zigun leku baten jotzen ginun ta igual hurrengo egunian edo bi egunetan ez genekan ezer ez lotuta, baina bezperako kontzertukoei esaten genien, ba goaz ez dakit nora eta hango kontaktu bati deitzen zion ta kontzertu bat lortzen ziguten.

Albizu – Azkenean horrela 50 kontzertu

eman ditugu.

Hodei – 30 kontzertu genezkan hemendik lotuta. Behin gertatu zitzaigun ez geneukala kontzerturik lotuta hurrengo egunerako ta antolatzaileak esan zigun lagun batek lortu zigula kontzertu bat hurrengo egunerako taberna baten.

Taberna hartan jotzen ari ginala enteratu ziran herri hartako talde bat, gu egon ginala lehenago beste hiri batean, kruzatu ginala, ta esan zuten “beraiek hor daudela? A, ba etor daitezela guk gaur kontzertua daukagula ta hamen jotzia ta sarrerako dirua beraiei emango diegu”. Egun horretan ez genuen kontzerturik ta azkenean bi jo genitun.

Sare potente bat dagoela ematen du.

Hodei – Kontaktu handia dute beraien artean. Kontzertuak, azpiegitura aldetik, askoz oinarrizkoagoak dira. Hemen kontzertu bat antolatzeko afaria prestatu behar dezu, ekipoa lortu behar dezu, asanbladan hitz egin… han etxeetan antolatzen dituzte kontzertuak, egun batetik bestera, igual bi altaboz txiki jarri ta fuera.

Albizu – Han gehien bat etxietan jo dugu, sotoetan.

Hodei – Tako taberna batian jo degu, Texasen, etxe bateko sala batian, hau baino txikiagoa.

Arrona – Bi pertsona fila sartzen zian sala hartan.

Hodei – Guk espero genuna baino basikoagoa zan, materiala ere.

Albizu – Beste desberdintasun bat gainerako taldeekin duzun harremana da. Hemen 2-3 ordu lehenago zatoz ekipoa montatzera, elkarrekin afaltzen dezu. Han bakoitza berea jutea, bere ekipoakin jotzen deu, jo baino 10 minutu lehenago etortzen da, bukatzen deu ta zuk hasi behar dezunian jotzen ba alde egiten deu. Hemen bestelako harremana dago taldeen artean.

Zarautzen kanpoko taldeen antolatzeak lagunduko zizuen.

kontzertuak

Hodei – Han talde asko pasa izanak laguntzen dizu gero kontaktu gehiago egiten. Juntatu ginen jende batekin

Zarautzen kontzertu bat antolatu geniela ta gu ez ginan gogoratzen. Haiek esan ziguten “Guk jo genun espainian, hor fabrika bat, Zarautz…” Joder, antolatu genuenak gu ginan!

Jajaja

Hardcorea musika aproposa da sareak sortzeko.

Hodei – Bai, azkenean ikusten duzu mundu guztiak leku berdinetan jotzen duela, guztiok ezagutzen dugu elkar.

Denbora asko egon zarete errepidean, momentu onak zein txarrak egongo ziren.

Hodei – Danetikan, momentu oso oso guapoak ta oso oso aspergarriak.

Albizu – Denbora asko pitiluak erretzen jajaja Arrona – Txarra ez dek egon ezta bat ere. Aspertu ta berua bai. Baina gure artean oso ondo konpondu gea, bi hilabete, 24 ordu elkarrekin egoteko…

Hodei – 26.000 kilometro izan dia.

Arrona – Furgonetan sartuta. Dana konpartitzen ginun, batak pixaguria dakala, bestiak ez dakit zer ein behar du ta danak zai, bestiak disko denda bat ikusi nahi dula… baina oso ondo moldatu gea ta oso aberasgarria izan da.

Hodei – Behin tokatu zitzaigun lau ordu gidatu, kontzertu bat jo, gauzak jaso ta segi gidatzen hurrengo tokia zegoelako 16 ordutara, desertutikan. Hoietako batzuk egon ziran.

Zeinek gidatu du?

Albizu – Gu hirurok, baina gehiena Hodeik.

Zelan moldatu zarete?

Hodei – Ondo, kotxe automatikoakin ondo. Oso kotxe guapoak zeuden.

Albizu - Oso kotxe merkiak zeuden ta gasolina ere oso merkia.

Hodei – Baina klaro, hor dena “a lo grande”, motor izugarri handiak ta asko txupatxen dute. Gasolina zegoen tirauta baina txupatzen zun kabroiak…

Nik beti galdera bat izan dut, zer entzuten dute taldeek furgonetan daudenean?

Albizu – REMen kasete bat, furgonetan zegoena.

Arrona – Gero dendetan gure CDak aldatzen genituen kasetengatik. Han geneuzkan AC/DC, Queen, The doors…

Hodei – Nik musika klasikoa be jartzen nun. Hemen irratitan beti jartzen dute iguala, modan dagoena. Han klasiko pila ere jartzen dituzte.

Anekdotak mila, ez?

Hodei – Bai, baina gero kosta egiten zaigu gogoratzea.

Albizu – Ta igual gero bat kontau ta zuk gogoratu ez.

Hodei – Furgonetarekin mila istorio izan ditugu. Erosi genun ta konturatu ginen handik gutxira gurpil bat gastatuago zegoela alde batetikan. Eraman ginun tailer batera alineatzera ta esan zigun adi egoteko olioa galtzen zuela. Guztiz izorratu zen egunian justo kontzertua antolatzen zuena mekanikoa zan.

Eraman zigun bere tailerrera eta han konpondu zigun.

Bitartean bere kotxea utzi zigun eta hau ere izorratu genuen.

Baina furgoneta puskatzen zan bakoitzian tailer bat

geneukan hurbil. Holan ibili ginen bidai osoan ta hiru egun falta ziala guztiz hil zan.

Albizu – Beste batian tipoa egon zan hor bost ordu konpontzen ta esan geinon aber zenbat zor genion ta “eman nahi didazuena” erantzun zigun.

Beraz, topikoen gainetik, jende ona badago.

Arrona – Nik aipamen bat bakarrik nahi det egin. Gu jun ginanian hara, ezin ginun instrumenturik ez ezer eraman, dana han alokatu edo lortu. New York-en genun kontaktu batek bajua ta bateria utzi zigun ta gainerakoa erosi. Ta han bazeuden denda batzuk “Guitar Center” izena zutenak eta han alokatzen zenitun instrumentu guztiak ta anpli guztiak merke samar. Han erosi genitun instrumentu guztiak ta bira hoiekin egin ginun. Bira bukatutakoan berriz jun ginan “Guitar Center” hauetako batera saltzea berriro hona etortzeko. Ta aukera hori hemen ez daukazu. Beraz hemen geratzen da abisua norbait animatzen bada jutera, holako istorio bat ein behar dala ez liatzeko. Han aukera pilo bat daude.

Hodei – Web orriak ere badaude, bigarren eskukoak, oso ondo funtzionatzen dutenak. Ta guk egin ginuna zan hor jarri iragarkia ta New York-era bueltatzen ginenean pertsonalki saltzea eskatu zigunari. Baina nola furgoneta hiru egun lehenago izorratu zen, hor geratu ginen konzesionario baten aurrean botata, instrumentukin zer egin ez genekiela.

Azkenean alkilerreko kotxe batekin lortu genun azken hiru kontzertuetara joatea. Kotxe handiago bat lortu behar izan genun materiala sartzeko, hau saldu ta New Yorkera itzuli ginen.

Han ezagutu dituzuen taldeen artean zeintzu aipatuko zenituzkete?

Albizu – Nik egia esan, hona etortzen dien talde yankeeak, beti daukagu buruan ba talde onak. Egia esan, ni pixkat horrekin harritu nintzan. Orokorrean ez ginun bilatu hola maila altuko talderik, pare bat kontzertu egon ziran holakoak bakarrik.

Arrona – Weekend Nachos, adibidez.

Albizu – Ondo, baina orokorrian taldeek ez zuten halako maila… uste det Euskal Herrian maila handiagoko taldiak badaudela.

Orduan, zergatik irtetzen dira gehiago kanpora jotzera hango taldeak hemengoak baino?

Albizu – Igual erreztasun gehiago eukiko dituzte.

Arrona – Bueno, Estatu Batuetan sartzea ere, ez dek erreza.

Papeleua, instrumenturik ezin dezu eraman.

Hodei – Eszena desberdinak egongo dia. Beste talde batzuk egongo dira saletan jotzen dutenak, guk sala gutxitan jo ginun.

Albizu – Han ikusten da aldaketa gehiago. Talde batzuk jotzen dute sala batian non 500 pertsona sartzen dira, hemen Kafe antzoki edo Jam batian bezala ta besteek etxeen sototan jotzen dute. Hemen igual alde hori ez da hainbesterakoa. Han maila batetan zeunden edo beste baten.

Hodei – Adibidez ikusi ginun DRIk jo behar zula ta galdetu ginun aber zenbat jende mugitzen zun ta 500 pertsona inguru izango zirela. Guk jo ginun astebarruan DRIrekin Durangon ta 500 pertsona batu genitun.

Albizu – Hemen mitifikatuagoak ditugu ta gero han ez dira hainbesterako.

Bisitatu dituzuen hirien artean zein aipatuko zenukete?

Arrona – Nik, New York. Oso diferentia da. Ta gero San Francisco, Chicago…

Hodei – Niri Atlanta. New Orleans oso berezia zan, tabernak 24 ordu irekita zeuden, ordun…

Albizu – Las Vegas ere ikusgarria. Han ibili ginan kasinotatik.

Hodei – Augusta izan zan topatu ginun gauzarik aspergarriena.

Albizu – Baina gero kontzertua oso ondo egon zan. Masters de Augusta jokatzen dana golfekoa? Ba han.

Hodei – 60 hamarkadan euki zun kriston lujua baina hori bukatu zan. Oaindikan 60 hamarkadako eskaparatiak daude, garaiko soinekokin ta dendak itxita, hutsik. Inor ez da ibiltzen kaletik, ez dau ezer.

Albizu – Baina gero taberna baten jo ginun ta jende dexente etorri zen.

Ze nolako harrera izan duzue yankeen partez?

Albizu – Ona, oso ona.

Arrona – CD gehienak saldu genitun, 1000 kopia atera genitun.

Albizu – Bira bukatu baino lehen kamiseta guztiak salduak genituen. Lehen esan duguna, 30 kontzertu lotuta eramatea ta azkenean 50 jotzea, hori seinale ona da. Azkenean ez bazaie gustatzen ez dute hartuko lan hori, kontzertu bat bilatzeana.

Gure artean ere komentatu izan dugu, aste artean ere jendea asko mugitzen dela, 80-100 pertsona.

Hodei – Jende gutxiko egunak ere egon dira, baina batzutan gustorago zaude jende gutxikin. Adibidez urtebetetze festa baten jo ginun, denak ziren ba 14 urteko gaztetxoak, etxe batian zan. Hasi ginan jotzen ta 15 pertsona edo zeuden.

Lehenengo kanta bukatu ta 14. Jotzen jarraitu ta beste bik alde egin, burua altxatu ta han izkinan zegoena ja ez duzu ikusten…

Albizu – Bildurtu egin genituen jejeje

Lan berria prestatu duzue birarako.

Albizu – Justo grabatu genun biran jun baino pixka bat lehenago. Denborarik ez geneukan hemen ateratzeko. Erabaki genuen diru pixka bat ateratzeko aurrena han ateratzea kopia batzuk. 1000 kopia han atara genitun.

Hodei – Mini-CD zaharra kasetean editatu genuen ere, 300 kopia uste det. Ta CD-ena, 1000. Asmoa orain hemen ateratzea da, baina gu orain dirurik gabe gaude. Aber norbaitek laguntzen digun.

Albizu – CD-an kopia gutxi ekarri genitun, bost bakoitzak lagunei emateko. Zertarako eramango dituzu kopia gutxi batzuk asmoa biniloan editatzea bada?

Hodei – Interneten badau jeisteko.

Filosofia hori argi zeneukaten hasieratik, ezta?

Dana eskuragarria egitea.

Arrona- Bai, guk gozatu egiten deu ta ez dugu pentsatzen beste ezertan. Entsaiatzen deu ta ondo pasatzen deu kontzertuetan.

Albizu – Zuk egiten dezun lan bat jendeari ematea badakazu… jendeak erabakikou hori gustatzen zaion edo ez.

Arrona – Ta gurekin gozatzen badute ba zoragarri! Ez degu geio eskatzen.

Zelan joan zen grabaketa?

Hodei – Ondo, guk egin genuen. Arronan gurasoek baserri bat daukate ta han grabaziorako behar genuen guztia prestatu genuen. 4-5 egun egon ginen ta oso gustora geratu ginen. Gure 9 abesti sartu ditugu eta bertsio bat, Municipal Waste-ena.

Hori hasieratik jotzen duzue.

Hodei – Taldea sortu baino lehen taldekide guztiak jo ginun Zarautzen egiten den “Bertsio gaua” festan, gaztetxearen urteurrenean.

Beraiekin jo izan duzue.

denbora dauka?

Hodei – Bai, ta ondo bizi da gainera.

Albizu – Hori da asuntoa, lanik ez dakala.

Taldea orain hiru urte sortu zenutenean zer asmo zenuten?

Arrona – Elkarrekin genbiltzan baina ez genuen inoiz elkarrekin koinziditu, ta gogua geneukan. Bertsio gauerako lau abesti prestatu genituen ta ondo atera ziren, edo agian ez, baina guk oso ondo pasa ginun. Ensaiatzen hasi ginan ta aurreneko bost abestiak grabatu genitun. Ez da izan pentsatutako gauza bat.

Ze jo zenuten gau hartan?

Hodei – Gorilla Biscuits-en “New Direction”, Poison Idea-ren “Plastic Bomb”, El corazon del saporen bigarren diskoko bigarrena edo lehenengoa… ta laugarren abestiaz ez naiz gogoratzen. Anestesia igual, ez dakit.

Zarauztarrak izanik, izango zen zuentzat.

Anestesia

garrantzitsua

Hodei – Bai, Barakaldon. Oso ondo egia esan, jende apala. Asko gustatzen zaigun taldea da.

Garapenik nabaritu duzue bi lanen artean?

Hodei – Abestiak landuago daude, doinu mantsoagoak daude, erritmo desberdinagoak… Hasieran hardcore gehiago zegoen.

Albizu – Gainera lehenengo lana hasi ta gutxira grabatu genuen. Orduan, gure arteko konplixidade hori sortu gabe zegoen. Lehenagotik ezagutzen ginen baina elkarrekin jo gabe geunden.

Bigarrengo honetan nabaritzen da gehiago ezagutzen garela. Badakigu bakoitzaren gustuak zeintzuk diren.

Hodei – Lokal berdinean ensaiatzen gendun, aurretik ezagutzen ginan, Fres ere ezagutzen genuen. Pedo gau batian ba, betikoa, “Elkartuko gaituk ta…”.

Aurretik ze taldeetan jo izan duzue?

Albizu – Nik Burux Lee eta Folkcoren.

Hodei – Murray eta biok Erantzunen eta hau Arronan lehen taldea izan da.

Eta Fres…

Albizu – Buf! Hodei – Mila taldeetan. Orain Ira et Decessus, Violent Headache, Trigger Travis… zazpi taldeetan bakarrik dagoela uste dut.

Honi Mogambo gehitu behar zaio. Bizitzeko

Hodei – Asko gustatu zaigu beti, ta gertuko jendea denez ta lagunak ditugunez… Beraiek eta Stigia izan ziren lehenengoak kaña sartzen zutenak.

Gaur egun zelako egoeran dago Zarautz?

Arrona – Talde pila daude.

Hodei – Diskoira orain Asian biran ibili dira. Metralletak be hor jarraitzen dute jotzen. Hilkar talde berri bat da.

Albizu – Inor ez.

Arrona – Mantisa ere bai… ta internazionalagoak Delorean.

Eraso ere, talde pila dago, diferentiak.

Hodei – Zarautzen musika asko entzuten da.

Putzuzulok garrantzia izango zuen.

Hodei – Talde asko sortu dira.

Arrona – Arraio Irratia ere hor dago, 99.3an.

Zaratazarautz irratsaioa nortzuek egiten dute?

Hodei – Metralletako Abuelo, Barrio…

Arrona – Iraitz ere bazegoen baina kartzelan dagoen gure lagun bat da eta bide batez eskuminak bidaliko dizkiogu, bera ere izan dalako partaide nagusietako bat. [Elkarrizketa egin eta fanzinea kaleratu bitartean Iraitz aske geratu da.

Ongi etorria!]

Oinarri sendoa dago beraz.

Arrona – Azkenean sorte bat izan da Zarautzen Putzuzulo gaztetxea eukitea, jende pila elkarrekin batu gara, kontzertu pila bat lotzen dira, ondo eramaten gara danok…

Albixu – Kontaktu handia dago guztion artean.

Hodei – Jende gaztea ere batzen da, hor daude 16 urteko batzuk.

Arrona – Kultura pixka bat aldatzen ari da, guk orain 32 urte dauzkagu, guk orain 10 urte entzuten genuen musika eta gaurko gazteek entzuten dutena ez dauka zer ikusirik.

Tabernetara jun ta euskal taldeak entzuten zenituen, hemengo zarata… ta orain gehiago da musika komertziala.

Gaur egun Euskadi gaztea entzuten duzu ta danak dira edo bakailua edo famosiloak. Garai baten Etsaiak, Anestesia, Negu Gorriak… entzuten genitun ta orain kultura aldaketa bat eman da.

Hodei – Orain Gaztetxera edo Arranora hurbiltzen diren gazteak beraien lehenengo juergak zarata entzuten egiten dituzte. Uste dut horrek ere eragina izango duela.

Zeintzuk dira aurrerantzean dituzuen planak?

Hodei – Diskoa editatu, Split bat kaleratu Zinc, Estricalla eta Mostros taldeekin, bakoitzak kanta bat sartuko dugu.

Kanpora joateko asmo handirik ez dugu, dirurik ere ez.

Zeozer lotzen ari gara baina bira oso luzerik ez dugu egingo.

Beste zeozer gehitu nahi baduzue?

Arrona – Eskerrak eman Deustuko lagunei hau antolatzeagatik.

Albixu – Ta Izu Giroako lagunei ere.

Arrona – Baita. Gaur ikaragarri ondo pasatu deu, dana betia zegoen ta jende gustora zegoen.

Hodei – Bandcamp bat daukagu, humilitate.bandcamp.com,

hor kanta guztiak deskargatzeko daude.

F­X “Souths Gonna Rise Again”

Kaixo lagunak! Hona nator Izu Giroako alper zorritxuek eskatuta. Nire bilduma pertsonalari hautsa kendu eta harribitxi klasiko bat ekarriko dizuet hemendik agertzen naizen bakoitzean. Gaurkoan aurkezten dizuedana misterioz inguratutako single bat da, aurkitzeko oso zaila dena. Baina ni bezalako kazetari on batek badaki non bilatu, eta nori lapurtu, informazio ona eta misterioa argitzen lagunduko dizuet.

F-X taldea Ingalaterrakoa zen, Worthing-ekoak hain zuzen, eta ez Londresekoa, hala uste bazen ere. Whorthing Ingalaterrako hegoaldean dago, kostaldean, Londresetik 100 bat kilometrotara. Baina ez gaitezen txorakeritan galdu.

Taldea Mike Burn (Baxua), Jon Burn (Ahotsa eta kitarra), Rick Leyland (Bateria) eta Clive Todd-ek (Kitarra) osatzen zuten. Baina singlearen kredituetan azken hau ez da agertzen.

Zer dela eta? Ba zurrumurruek diotenaren arabera heroina gaindosi batetaz hil omen zen abestiak grabatu eta diskoa kaleratu bitarteko denboran, egia edo gezurra? Ai lagunok, punk-rockaren saltsa arrosa!

Singlea 1979an kaleratu zuten, Southern Rock zigilupean, eta 3 abestiz osatuta dago, 77’punk-a bere onenean! Lehenengo abestia, singleari izen ematen diona, ez da inolako gorapen arrazista, portadan agertzen den Estatu Batuetako guda zibilaren irudiak kontrako adierazi badezake ere. Urte hartan, 1979an, Brighton & Hove Albion futbol taldeak lehen mailara igotzea lortu zuen eta F-Xeko lagunak talde honen jarraitzaileak zirenez, ba halako omenaldi bat egin nahi izan zioten. Abestiaren hasiera eta bukaeran jarraitzaileen kantak entzun daitezke. Egiaztatu ezin dezakegun beste zurrumurru batek honakoa dino, taldeak bere zelaian jokatzen zuen bakoitzean, atsedenaldian abesti hau jartzen omen zuten, 1979/1980 denboraldian.Beste bi abestik osatzen dute singlearen B aldea, O.B.E eta Slag. Azkenengo hau da nire gustokoena, dibertigarriena, dantzagarriena eta antisozialena! Abesti hau “Bloodstains Across The U.K.” bilduman agertzen zen eta honi esker izan nuen talde honen berri. Esan bezala, singlea oso zaila da lortzeko. 2000 kopiako edizio mugatua atera eta berehala desagertu zen, gaur egun kopuru handia badirudi ere.

Singlearen orri promozionalean abesti berrietan lanean zebiltzala jartzen zuen, baina ez zuten ezer berririk argitaratu.

Taldearen azken berriak 1982koak dira… aurreko urteko abendurarte, non albiste on bat jaso nuen. Detour disketxeak CD batean bildu nahi omen zituen taldearen 3 abesti hauek eta beste 7 abesti argitaratugabeak. Oraindik ez dut diska lortzeko aukerarik izan, ez dakit ezta azkenean argitaratu egin duten ere!

Bueno lagunak, nik joan beharra daukat. Jon Gotzon zai daukat, estudioan, Rihannaren azken zaborra pintxatzeko zai, popero madarikatua!

SKATE PUNK

Gaur egun skate eta punkaren arteko harremana ez du inork zalantzan jartzen. Skate txapelketa eta bideo askoren soinu banda hardcore eta punk taldeek osatzen dute, skater askok beraien punk taldeak dituzte... baina, nondik dator lotura hau?

Sustraiak L.A.n aurkitzen ditugu, 70. hamarkadaren erdialdean, Venice eta Santa Monica hondartzen arteko auzune batetan, Dogtown ezizenez ezagutzen zena, hiriko gune baztertu eta arriskutsu bat. Bertan Z-boys izeneko surf taldea sortu zen, Tony Alva, Stacy Peralta eta Jay Adamsek osatua, beste batzuen artean. Olatu gutxi zeuden garai batetan aspaldian modan ez zegoen umeen jolas hura berreskuratu zuten, skateboard-a, eta surf egiteko zeukaten estiloa aplikatu zioten. Garai hartan Californiak izugarrizko lehorte bat pairatzen ari zuen eta etxe askotako igerilekuak hutsik zeudenez, etxeetako hesiak saltatu Tony Alva eta igerilekuetan praktikatzen zuten. Laister famatuak bilakatu ziren, bai gazte talde hauek bai skate-a praktikatzeko modu berri hau, herrialde osoko gazteen miresmena irabazi zutelarik. Bilakaera honi buruz gehiago jakin nahi izanez gero ikusi itzazue Stacy Peraltaren beraren gidoia daukaten “Z-Boys and Dogtown” dokumentala eta “The Lords of Dogtown” pelikula.

Z-Boys-eko gazteek izaera underground eta antisozial bat eman zioten kirol honi. Igerilekuetan patinatzeko beraienak ez ziren etxeetara sartu behar ziren, baimenik gabe alegia, honek polizaren jazarpena pairatzera kondenatzen zituelarik. Beste aldetik, gazte gehienak auzo baztertuetatik zetozen. Garai honetan bertan punkaren eztanda ematen ari zen Los Angelesen, beraz hiri berdinean sortzen diren bi eszena underground-ek bat egin izana ez da batere harritzekoa. Tony Alvaren hitzetan punkaren izaera independentea eta autoekoizpenaren aldekoa liluragarria zen eta berak skate-a ulertzeko zuen erarekin bat zetorren. Garaiko beste skate-punk gazteen hitzetan, biak antisozialak, antiautoritarioak, erasokorrak, dibertigarriak eta legeen aurkakoak ziren, gainera komunitate bereiztu bat sortzen zuten. Ezaugarri amankomun asko, bi mugimendu kontrakultural hauen bateratzea eman ez zedin.

Baina hau ez zen berehala gertatu. Hasiera batetan Skateboard-ean zebiltzan gazteak beste musika bat entzuten zuten, punk ez ziren taldeak, hala nola, Nugent, Led Zeppelin, Aerosmith edo eta Black Sabbath. Gauzak aldatu ziren Tony Alva Michelle Bell “Gerber”-rekin irtetzen hasi zenean. Neska hau oso ezaguna zen L.A.ko garaiko punk eszenan eta Darby Crashen lagunik onena omen zen, beti bere hitzen arabera. Orduan hasi zen Alva Germs eta X bezalako taldeak entzuten. Punk-rocka skaterren artean hedatzen hasi zen Gerberrek skate park batetan festa bat antolatu zuenean, non skate erakusketa eta punk kontzertuak egon ziren. Festa poliziaren interbentzioarekin bukatu zen. Ordutik aurrera Los Angeleseko skaterrak punk musika entzuten hasi ziren, patinatzen zutenean ere bai. Gehienbat Germs taldeak erakartzen zituen skaterrak, musika zein hitzen indarra eta krudeltasunagatik. Duane Peters, gerora skater profesionala eta U.S. Bombs taldeko abeslaria izango zena, Los Angeleseko lehen skaterra izan zen Germs entzuten patinatu zuena, edo behintzat hori dio legendak. Lekukoen arabera bere patinatzeko erak zerikusi handia zuen entzuten zuen musikarekin, behin eta berriz jausi arren, sudurra hamaika aldiz apurtu arren, berriro igotzen zen skate-era eta patinatzen jarraitzen zuen, Germs-ekoek markatzen zioten erritmoan.

Duane Peters

Ez zieten hainbeste arreta jartzen gainerako taldeei. Beraz hardcorea agertu zenean, hiriko skaterrak Hollywood-eko eszenaz paso egin zuten eta The Church-ekoan (Black Flag, Circle Jerks, TSOL…) jarri zuten arreta. Honek mugimendua are biolentoagoa bilakatu zuen, bai kontzertuetan bai kontzertuetatik kanpo. Musika honek eragin handia izango zuen berehala sortu behar zen skate-punk generoan.

Baita gazte hauek zuten patinatzeko moduak. Hala dio Mike Fox skaterrak: “Skateboarding really affected the way we played music too. When you see someone who skates playing in a band, you can usually tell. They don't stand there and play or copy rock star poses.

They slash, they grind, they get air, they RIDE it”.

San Jose-ko eszena

Baina skate-a eta punk-a uztartzen zituen lehen taldea ez zen Los Angeles-en sortu, horretarako 550km iparralderago jo behar dugu, San Jose hiriraino. Bertan, 80. hamarkadaren hasieran, hainbat musika talde sortu ziren, skaterrez osatuta, hirira jotzera zihoazen hardcore taldeen (Dead Kennedys, Social Distortion, TSOL, Black Flag, The Lewd…) jarraitzaileak zirenak. Kontzertu hauen ostean istiluak ohikoak ziren.

Talde asko sortu ziren San Josen. Ezagunenak, agian lehenengoak izan zirelako, The Faction dira. Taldeak 1982ko Halloween gauean eman zuen bere lehen kontzertua. Taldekide guztiak skate-a praktikatzen zuten, haietako batzuk profesionalak bilakatuko zirelarik, Steve Caballero gitarjolea bezala. Steve-k patinatzeko arrapala bat eraiki zuen etxean eta arrapala honen inguruan entseiatzen zuten. Talde honen lehen lana Room 101 izeneko maketa bat izan zen, taldeak berak kasetean argitaratua eta “Music By Skaters For Skaters” leloa zeramana. Beraien musika oinarrizko hardcorea zen, baina Orange Countyko taldeen eragin handia zuena, Steve Caballeroren talderik Steve Caballero The Faction gogoenetako bat Adolescents bait zen. 1983an single bat kaleratu zuten, eta urte berean “No Hidden Messages” izeneko LP-a, non beraien abestirik ezagunena aurkituko dugun, “Skate and destroy”, skatepark eta igerileku guztietako soinu banda bilakatuko zena. The Factionen inguruan hainbat musika talde sortu ziren, Los Olvidados bezala. Garai hartan San Jose hirian patinatzen bazenuen edo talde batetan zeunden, edo talde batetan zegoen inor ezagutzen zenuen. Fanzine ugari sortu ziren, skate eta punk-ari buruz hitz egiten zutenak, hala nola, Beef Street, Skate Scene, San Jose’s Skate Ripper, Skatepunk edo eta Skater of Fortune, garaiko eszena oparoaren lekuko zirenak.

Hedapena Estatu Batuetan eta munduan zehar

Bitartean beste talde eta eszena lokal txikiak sortzen hasi ziren Estatu Batuetan zehar. 1981ean Arizonako skater gazte batzuek JFA (Jodie Foster’s Army) taldea sortu zuten. D.O.A. talde kanadiarraren kontzertu bat ikusi eta gero erabaki zuten punk musika talde bat sortzea eta beraien lehenengo kontzertua Black Flag-en telonero gisa eman zuten , Phoenix-en. Urte berean lehen EP bat argitaratu zuten “Blatant Localism”, eta bi urteren buruan beraien lehen lan luzeak argia ikusi zuen, “Valley of the Yakes” izenekoa, aurkezteko bira nazional bat burutu zutelarik.

Austin hirian, Texas-en, Big Boys izeneko taldea sortu zen, MDC eta Dickies-ekin batera hegoaldeko hiri hartako lehen punk olatua osatzen zuten. Kasu honetan ere taldekide guztiak skaterrak ziren. Oso talde garrantzitsu baten aurrean aurkitzen gara skate Big Boys punk eszena ulertzeko, bai soinuari dagokionean bai jarrerari begiratuta. Beraien abestiak skate sesio eta lehiaketetan etengabe entzuten ziren eta beraien skate taula propioa izan zuten.

Los Angelesen, Venice inguruan, aipatu gabe utzi ezin dezakegun talde bat daukagu, Suicidal Tendencies, 1981ean sortuak. Berez Skate punk talde bat ez den arren oso famatua izan zen skaterren artean, bereziki 1987an Join the Army izeneko diskorako “Possesed to Skate” izeneko kanta grabatu zutenean.

Estatu Batuetatik kanpo ere sortzen hasi ziren skate punk taldeak. Esanguratsuena Canadako SNFU taldea da, Edmonton hirian 1981ean osatua. Taldekideek 17 urte zituzten eta hiriko skate park desberdinetan ibiltzegatik ezagutzen zuten elkar. Beraien lehen lana “...And No One Else Wanted to Play” 1984koa eta hardcore punk musikaren klasikotzat hartu daiteke.

bereziki

Talde guzti hauen hedapenean paper garrantzitsua jokatu zuen Trasher aldizkariak. 1981ean sortutako aldizkari honek skate-a ardatz nagusi zuen arren, arreta berezia jartzen zien hardcore-punk taldeei,

skate-arekin harremana zutenekin. Elkarrizketak eta erreportaiak argitaratzen hasi zen, baina 1983an lehen musika bilduma kaleratu zuen, “Skate Rock” izeneko kasete bat, non Big Boys, TSOL, JFA, Minute men edo eta The Faction bezalako taldeen abestiak aurkitzen diren. 1989 urterarte egon ziren bilduma hauek kaleratzen, zazpi guztira.

Honekin batera bideoak argitaratzeari ekin zion, non soinu banda skate-punk abestiek osatzen zuten.

Hedapen honen ondorioetako bat Nardcore izeneko eszenaren sorreran aurkitzen dugu. Hardcore-punk bortitza egiten zuten, baina melodia puntu batekin. Oxnard hiriaren, Kalifornia, inguruan sortua, hainbat talde mitiko batzen zituen, ezagunenak Rich Kids on LSD, Agression, M.I.A. edo eta Ill Repute direlarik. Talde hauek Mystic Records zigiluak mugitzen zituen gehinbat, 1984an eszenako talde esanguratsuenen bilduma kaleratu zuelarik.

Trashin’(David Winters, 1986) pelikularen agerpena aipatuko dugu, bitxikeri moduan bada ere. Pelikula honetan Cory Webster izeneko gazte skater kaliforniar bat dugu protagonista Dagger (skater punk gazteak, izaera biolento eta arriskutsukoak, Venice inguruan mugitzen zirenak) talde bati aurre egin behar diona.

Soinu bandan askotariko musika entzun dezakegu (Meat Loaf, Devo, Fear, Red Hot Chili Peppers...), baina guztien gainetik (behintzat gure oroimenean horrela mantendu da) Circle Jerks-en Wild in the Streets izugarria gailentzen da. Pelikulan skater famatuak ikus ditzazkegu, hala nola, Tony Alva, Steve Caballero edo eta Tony Hawk.

Melodikotasuna eta komertzialitatea

80. hamarkadaren bukaerak aldaketa sakonak ekarriko zituen. Alde batetik, musikari dagokionez, melodikotasunerako joera bat emango da talde askotan. Honen erantzuleak Los Angeleseko musika talde bat da, Bad Religion. Argi utzi nahi dugu ez dugula inolaz ere modu txarrean esaten, Greg Graffin-en mutilen zale amorratuak bait gara. Taldea 1979an sortu eta 1985 bitartean bi maketa eder utzi zizkiguten, hardcore-punk (edo skate-punk) bere onenean. 1986etik aurrera taldea berriztu zen, soinu berri batekin.

1988an izugarrizko arrakasta izango zuen, eta skate-punk soinu berriaren oinarriak ezarriko zituen, Suffer diskoa kaleratu zuten. Estilo berri honi, non oinarria Orange County-ko taldeetan aurkituko dugun, hardcore melodikoa deitu zitzaion. Honen ostean maila berdina mantendu zuten beste hainbat lan kaleratu zituzten: No Control, Against the Grain, Generator…

Soinu berdina oinarri hartuta hainbat talde sortu ziren, Estatu Batuetako mugetatik kanpo ezagunak egingo zirenak. 90 hamarkadan hardcore melodikoarekin flipatzen genuen gazteontzat etxekoak bezalakoak ziren izen hauek: NOFX, Offspring, Pennywise, Millencolin, No Use For A Name, Voodoo Glow Skulls, AFI… Mundu osoko skate park-etan antolatzen ziren festa eta txapelketetako soinu banda. Garai honetako talde askok Epitaph Records zigiluarekin editatzen hasi ziren beraien lanak, baita aurreko belaunaldiko talde batzuk ere, Descendents edo Circle Jerks kasu.

Fama honi etekina lortu nahiean agertu ziren orduan skate enpresak, hots, skate taulak zein arropa ekoizten zuten enpresak. Ordurarte skater famatuak babesten bazituzten, 90 hamarkadaren erdialdean hasi ziren skate punk taldeen kontzertuak antolatzen. Adibiderik garbiena “Warped Tour” Empty poll’s anthems famatua dugu, 1995 gaur egun arte ospatzen dena, Vans markak antolatua.

Gaur egungo egoera

Skate punk etiketa barruan ia edozein estilotako musika aurkitu dezakegu.

Honi gaineratu behar diogu hip-hop eta reggae-a ere skaterren soinu banda ere bihurtu dela, dena den, hau ez da berria, 20 urte baino gehiagoko kontu baizik.

Baina hori beste istorio bat da.

Lehen garaietako basakeria berreskuratzen duten taldeak agertzen hasi ziren aurreko hamarkadan. Adibidez Nigth Birds, Sheglank’d Shoulders, Bones Brigade, Spastic Panthers, Cerebral Ballzy edo eta Police Truck, gutxi batzuk aipatzearren.

Bueno lagunok, kasete zaharrei errepaso bat ematera noa, taula oinetan, hiria grindatzen dudan bitartean! SKATE OR DIE!!!

1. The Faction – Skate and Destroy 2. Suicidal Tendencies - Possessed To Skate 3. Gang Green – Skate To Hell 4. Cerebral Ballzy – SK8 All Day 5. Hardflip – Fuck Off!!!

6. WOFN – Why I Don’t Want To Skate?

7. Shegland’k Shoulders – Endless Grind 8. Switch Over – Higher 9. Bones Brigade – Skate or Die 10. JFA – Skateboard 11. Screeching Weasel – We Skate 12. Agression – Intense Energy

diskoak

Artic Flowers – Reveries LP Inimical – Sabotage Records 11 Blog batean irakurri

dut disko hau izango dela etorkizunean Refused-en “The shape of punk to come” bere garaian izan zena, hau da, punkari dagokionez belaunaldi oso baten soinua definitzen duen diskoa. Ez dakit hainbesterainokoa den, baina egia da azken urteetan talde batzuk sortu direla, horietako asko Portland, Oregon-en (hangoak dira Artic Flowers), oso soinu berezia lantzen dutenak, iluna, melankolikoa, melodiari uko egiten ez diona, after-punkaren eta The Wipers-en eragin handiekin (beti aipatzen da The Wipers talde horien eragin nagusi gisa, nik hain garbi ikusten ez dudan arren), eta Artic Flowers bete-betean sartzen dira boladan (bazter dezagun “moda” hitza, moda bilakatzeko arriskua beti dagoen arren) dagoen joera horretan. Ez dakit soinu mota horren diskorik onena ote den “Reveries”, baina disko ona da, itsaskorra, gustura entzuten dena (beharbada laburregia aukeran), eta Alex abeslariaren ahotsak badu zerikusi handia horretan.

Asta Kask / Crispy Nuts Split EP Crispynuts Label 11 Asta Kask suediarrek eta Crispy Nuts japoniarrek partekatutako diskoa da hau, Asta Kaskek Japonian zehar egindako biraren emaitza, oker ez bagaude. Talde bakoitzak bina kantu sartzen ditu: Asta Kaskek abesti berri bat oparitzen digu, “Vredens barrikad”, eta Crispy Nuts taldearen kantu bat berenganatzen dute; Crispy Nuts, berriz, neska baten ahotsa duen pop-punk talde bat da, eta bere aldean abesti oso ona sartzen dute, “Lou”, Asta Kasken “Lasse lasse liten”-en bertsio bat egiteaz gain.

Primerako materiala, baina suposatzen dut hemen aurkitzea zail samarra izango dela.

B.C. Bombs – Let’s go Bombs!!! CD Erronka Records 11 Taldearen lehenengo lana entzun ondoren, itxaropentsu geunden B.C. Bombs bilbotarren disko honen zain, eta orain, “Let’s go Bombs!!!” hau esku artera iritsi ondoren, itxaropenak bete egin direla esan dezakegu. Melodiaren eta indarraren oreka zail hori etengabe bilatuz, himnoz beteriko lana kaleratu dute B.C. Bombsekoek, Euskal Herrian antzeko esparrua jorratzen duten taldeekin antzekotasun zenbait dituena (Golpe de Estado ekarri digute gogora kantu batzuetan) baina Bilboko kaleek ezartzen duten nortasun ukaezin horrekin. Eztarria urratu arte kantatzeko lelo eta koruak (“Puta mentira”, “Veneno”, “Como yo”), punk erasoaldi zuzen-zuzenak (“Dia de muertos”, “Al límite”), baziladaren bat edo beste (“No eres B.C. Bombs”, “Demasiado cabrones”), harrotasuna, dotoreziaz beteriko makarrismoa eta, laburbilduz, disko aparta street punk edo punk rock tragoa melodia tanta batzuekin gozatzea gustuko dutenentzat.

Carlito CD Autoekoizpena 1 0 Italiatik datoz Carlitokoak, duela hilabete batzuk Basauriko Txarraska gaztetxean egon ziren jotzen, eta han eskuratu genuen disko hau. Emanaldiaren aurretik taldekideekin hitz egiten egon ginen, eta azaldu ziguten Italiako hardcore klasikoa izan dutela beti inspirazio nagusi, hasieran soinu rockeroagoa ateratzen zitzaiela baina azken bolada honetan abesti azkarragoak eta laburragoak egiten dituztela. Eta, egia esanda, azalpen horren ostean ez dakit zerbait gehiago gaineratu behar dugun, beraiek oso ongi laburbildu baitute bai disko honetan aurki dezakeguna bai eta zuzeneko emanaldian entzun genuena ere. Hamar abesti hauetan rockin’ hardcore moduko bat egiten dute, italierazko testuekin, eta abesti azkarragoak tartekatzen dituzten arren, argi dago disko honek lehenengo etapa hori dokumentatzen duela, zuzenean dezente azkarragoak baitziren. Niri zuzenean gustatu zitzaizkidan eta diskoa ere gustatu zait. Pasarte batzuetan, Zekeren alderik rockzaleena ekarri didate gogora, eta beste batzuetan, Italiako 80etako betiko hardcore taldeak. Ezusteko atsegina, lehendik ezagutzen ez genuen talde baten eskutik.

Cisma – Imagenes podridas K7 Alta Intensidaz Tapes 1 2 Kanarietatik dator talde berri hau. Berria da, bai, baina taldekide guztiak ez dira berri-berriak; gitarran, esaterako, Teodoro daukagu, hainbat talde eta batailatan ezaguna (Destruccion, OTAN, Sida, Infierno de Cobardes eta abar). Ez genuke nahi den-dena Teodororengan zentratu, alde batetik Teodoro bera izugarri moskeatuko litzatekeelako eta beste aldetik beste musikari batzuk ere badaudelako egitasmo honetan (Ojotrueno baxularia, adibidez, Guerrilla Urbanan ibili zen), baina egia da talde honek Teodororen beste proiektuak ekarri dizkigula gogora: punk gordina, oinarrizkoa, zikina, Discharge-ren, hardcore eskandinaviarraren eta 80etako punk iberikoaren oihartzuekin baina aldi berean oso pertsonala. Kasete bat argitaratu dute, eskola zaharrari jarraituz (portzierto, gero eta kadete gehiago, eta interesgarriagoak, argitaratzen dira, garai zaharrak bueltan datoz) eta guztiz gomendagarria punka gogoko baduzu.

Colajets – Instinto animal CD Gaua 11 Colajets taldearen ADNan rock’n’roll eskandinaviarra eta New York Dolls-

en moduko klasikoak (“Muñeca New York” izeneko abesti bat sartu dute bigarren lan honetan) aurki daitezke. Hala ere, oso ausarta izango litzateke disko hau punk-rock bezala sailkatzea. Bai, gitarrak daude, indarra… baina nik uste dut Burning, Lobo Electrico edo Sexty Sexers taldeetatik gertuago dagoela. Hortik aurrera, bakoitzak erabaki dezala Barakaldoko talde honekin ausartzen den ala ez. Zuretzat mundua Totalitär eta Wolfbrigaderekin amaitzen bada, argi dago hau ez dela zure diskoa. Baina noizean behin rock’n’roll apur bat entzutea gustuko baduzu, jakin ezazu Colajetsek sekulako soinua lortu dutela (Gaua estudio berrien meritua, seguru asko), abesti dantzagarri eta dotoreak egiten dituztela, eta, noizean behin, geziarekin itu-ituan jotzen dutela (“La espia que me amó”). Kendu Porco Bravori zikinkeria eta oldarkortasun puntu hori, kendu Lobo Electricori abesti batzuetan darien psikodelia eta erokeria, jarri Sexty Sexers erdaraz kantatzen, eta hiru talde horien erdibidean aurkitu dezakezu Colajetsen proposamena.

Criatura – Trampas CD-LP Mago Fermin – Mala Raza – Go Mongo – Tofu Guerrilla 11 Criatura taldearen iraupen luzeko hirugarren lana dugu hau, eta orain arteko onena, seguru asko. Urte dezente daramate Zaragozakoek emo, hardcore eta punk melodikoaren arteko nahasketa berezi eta pertsonal hori egiten, eta, dagoeneko, ildo horretako talderik puntakoenetako bat bilakatu dira, Espainiako Estatuan ez ezik, Europan ere.

Uste dut beste kritikaren batean ere idatzi dudala inoiz, bi ahotsek, errezitatu beharrean, kantatu egiten dutenean askoz gehiago gustatzen zaizkidala, eta hamabi abesti hauetan behin baino gehiagotan ekiten diote bi ahotsen artean melodiak eraikitzeari (“Tu y tus amigos”, esaterako). Eta bi gitarrek ehuntzen dituzten paisaiak beti bezain entzungarriak dira. Erritmo korapilatsuak, testu interesgarriak, emozioa indarraren gainetik… Beno, zer kontatuko dizuet bada taldea lehenagotik ezagutzen duzuenoi. Betikotik aldentzen den lan txukuna, inondik ere.

Desastrozombies – 11 y media a mas tardar 1 2” Autoekoizpena 1 2 Buenavistako harrobiak eman dituen taldeen artean, Astrozombies izan da, beharbada, zorterik txarrena izan duena. Oso-oso onak ziren, Buenavistako betiko punk rock doinuei hardore ikutu bat gehitzen zieten eta zuzenean sekulako barrabaskeriak antolatzen zituzten, baina bateria jole finko bat aurkitzeko ezintasunak beti zaildu du taldearen ibilbidea. Denbora luzea eman dute zaratarik egin gabe, baina, taldea hilda eta lurperatuta zegoela uste genuenean, hara non berriro agertzen zaizkigun, izena aldatuta (ez da ideia txarra, Googlen bueltatxo bat ematea besterik ez da behar ikusteko munduan hamaika talde daudela izen berarekin) eta bateria finko batekin.

Oso albiste onak, dudarik gabe. Etapa berri honen aurkezpen gisa, maxi bat atera dute, eta argi eta garbi esan behar dugu deputamadre dagoela eta motzegia izatea dela bere akats bakarra.

Astrozombiesen betiko ildoari jarraitzen diote, Buenavistako punk rockaren eta lehenengo belaunaldiko amerikar hardcorearen erdibidean, La Perrera edo Señor No-ren oroitzapenak ekarriko dizkizuten lau abesti sartu dituzte eta, opari gisa, The Avengers-en “We are the one”-ren bertsio bikain bat. Ah! Diskoa biniloan atera dute, eta CD bat ere badakar, maxiaren abestiekin eta bideo batekin.

Desguace – Casi todo hits LP Hainbat zigilu 1 2 Tuca Raca Portugaleteko banatzaileak erabaki du diskoen edizioaren munduan muturra sartzea. Oso erabaki ausarta, kontuan hartuta zelan dagoen panorama, eta are gehiago ikusita abentura horri hasiera emateko dageneko deseginda dagoen talde baten diskoa ateratzea erabaki dutela. Komertzialki, ez du ematen oso erabaki zentzuduna denik, desegin berri diren taldeen diskoak apenas saltzen direlako, baina Tuca Racakoek pentsatu dute disko hau kaleratzea merezi zuela, eta, horregatik, beste sei zigilurekin batera, aurrera egitea erabaki dute: txapela kentzeko modukoa. Eta ez dakit disko asko ala gutxi salduko duten, baina bai, pozten gara Desguaceren azken lan hau gure eskuetara iritsi izanaz, disko ona delako. “Yo me sé cuidar” Trabuc Recordsek argitaratutako lehenengo LP hartan erakutsitakoa berresten dute Desguacekoek disko honetan: punk doinuak egiten dituzte, abiada bizikoak baina distortsiorik gabeko gitarrekin apainduta (badirudi hori dela azken urteotako joera), eta bereziki deigarriak dira haien testu absurdu eta barregarriak. Adibiderik nahi?

“Torero vegeta”, “Anarquista en Elm Street”, “Frankenstein es mi dentista”, “Taxidermista no te pierdo de vista”…

Zoritxarrez, ezin izango ditugu valentziar hauen abestiak zuzenean entzun, baina diskoak gelditzen zaizkigu.

The Destructors – 11 .11 .11 . In memoriam CD Rowdy Farrago Records 11 Berriro ere, ederto beteta dator The Destructorsen diskoen motxila, eta azken fanzinea argitaratu genuenetik, hainbat lan plazaratu dituzte. Kronologoki hasita, lehenengoa “11 .11 .11 ”, izenburuak dioen moduan, iazko azaroaren 11 n argitaratua. Hori da talde emankor honen jokabidearen ezaugarrietako bat: data bat aukeratzen dute, data horrekin zerikusia (edo) duen gai bat hartu, gai horren inguruan hainbat abesti grabatzen dituzte, eta diskoa egun horretarako argitaratzen dute, baina eguna pasatuta deskatalogatu egiten dute eta ez dute berriro plazaratzen (Internetetik hartzeko aukera ematen badute ere). Oraingo honetan, gerra aukeratu dute The Destructorsek gaitzat, eta hamaika abesti aurkezten dizkigute gerraren izugarrikerien inguruan, horietako bi, GBHren “Generals” eta Toxic Reasonsen “War hero” kantuen bertsioak. Musikalki, berrikuntza handirik ez, betiko punk ingeles klasikoa egiten dute Destructorsek, Wasted, Holidays In The Sun eta antzeko jaialdietan jo ohi duten taldeen modukoa.

The Destructors – Pow! That’s killmusik Vol. 2 CD Rowdy Farrago Records 1 2

Destructorsekoek bidali diguten bigarren diskoa bilduma bat da: “Pow! That’s killmusik” honek azken urteetan atera dituzten split EP ugarietako kantuak biltzen ditu nagusiki. Zoritxarrez, beraiek idatzitako abestiak baino ez dituzte sartu; izan ere, The Destructorsek ohitura dute split guztietan bertsioren bat edo beste sartzeko, baina bertsio horiek guztiak bilduma honetatik kanpo utzi dituzte, eta pena da, besteak beste Radio Birdman, GBH, The Saints edo Alternative TV taldeen bertsioak agertzen baitziren aipatutako split horietan. Orain arte argitaratu gabeko kantu batzuk ere sartu dituzte opari gisa: besteak beste, The Easybeats eta Killing Joke taldeen bertsio bana. “Tom, Dick & Abdul” izeneko kantu bat ere badakar: diskoaren oharretan azaltzen dutenez, abestia “Politika” EP-an argitaratu behar zuten, baina azkenean pentsatu zuten kantuaren letra gaizki ulertua izan zitekeela, norbaitek arrazistatzat jo zezakeela, eta horregatik erabaki zuten ez sartzea. Orain, hemen agertzen da, letra aldatuta “argiagoa izan dadin”. Ez dakit, honelako kasuetan zaila da jakitea non amaitzen den ironia eta non hasten den ergelkeria, baina niri, aldaketak aldaketa, abesti honen letra, beharbada arrazista ez baina etorkinen kontrakoa bai iruditzen zaidala. Ez dakit, oker egon naiteke, beharbada kantuak badu nik harrapatu ez dudan esangura ironiko bat, baina niri iruditzen zait “etorkinak gurera datoz gutaz aprobetxatzera eta gizarte laguntza guztiak eskuratzen dituzte” tesi gogaikarri eta zentzugabearen beste adibide bat dela, apur bat Agnostic Front-ek “Public assistance” polemikoarekin egin zuen moduan. Nahiago nuke oker banengo.

The Destructors / Beverly Kills – C’etait la guerre Split CD-EP Rowdy Farrago 1 2 The Destructorsek kaleratu duten azken split-ean (hamazorztigarrena!) ezustekoa Beverly Kills talde ingelesak ematen du. Neskek osatutako taldea da eta oso punk-rock fresko eta erakargarria egiten dute. Lehenengo entzunaldietan, Mensen ekarri digute gogora. Hiru abesti sartu dituzte, horietako bat, antza denez, Michael Jacksonen bertsio bat (hala jartzen du diskoarekin batera iritsi zaigun oharrean). Oso ondo. The Destructorsek berriz betiko estiloari ekiten diote, oraingoan beharbada kutsu garageroago batekin: bertsioa egiteko, 1 966ko The Chob garage punk taldearen kantu bat aukeratu dute. The Destructorsek azken bolada honetan plazaratu dituzten spliten artean, hauxe da gehien gustatu zaiguna.

The Destructors – Sex, drugs & rock’n’roll CD Rowdy Farrago Records 1 2 Eta, oraingoz, honekin amaitzen dugu The Destructorsen diskoen atala, zenbaki honi dagokionez. Destructorsen azken diskoa ere monografiko bat da, goian komentaturiko “11 .11 .11 ” bezala, baina, oraingoan, aukeratutako gaia tituluan aipatzen dutena da: sexua, droga eta rock’n’rolla, betiko hirukotea. Horixe aurkituko dugu CD honetan, hamabi abesti sexu, droga eta rock’n’rollaren ingurukoak. Betiko street punk – punk klasikoa, oso diseinu ona (normalean Rowdy Farragok kaleratzen dituen diseinuak oso deigarriak dira, baina honek aurrekoak gainditzen ditu) eta bertsioak, oraingo honetan, The Ruts, The Dwarves eta Supersuckersenak dira.

Guerrilla Urbana – Escorbuto Crónico EP Los 80 Pasan Factura – El Hombre Bala – Honky Tonk Express 11

Hauxe da Izu Giroaren azken zenbakian aurreratu genizuen diskoa. Zuzeneko CD bat argitaratu dute Guerrilla Urbana kanariarrek, dagoeneko kalean dago, baina guk ekarri duguna disko horren aurrerapena da, binilozko disko txiki bat, zuzeneko horretatik Escorbuto Crónicoren lau abesti biltzen dituena. Beti pentsatu dugu Escorbuto Crónico sekulako taldea zela, bere garaian argitaratu gabe gelditu zen disko hura, duela urte batzuk “La chusma no se rinde” biniloan jaso zutena, Espainiako Estatuan inoiz egin den punk diskorik onenetako bat dela, eta orain, “En nombre de España”, “Son la cagada”, “La Laguna debe morir” eta “Quiero ir a Roma a matar al Papa” abestien zuzeneko bertsioak entzunda, berresten dugu iritzi hori. Eta harrituta gelditzen gara ikustean duela 30 urte idatzitako letra horiek ez dutela gaurkotasun izpirik galdu.

Gora Gora Kids – Horror songs EP Autoekoizpena 1 2 Garage punk, surf doinuak, instro rock eta, oro har, 60etako hamarkadako rock’n’rollari gorazarre egiten diete Gora Gora Kidsekoek zazpi hatzbeteko binilo dotore honetan (CD-a ere badakar, opari gisa). Bi abesti garagearen tradizioari eusteko (“Mamuaren jauregian”, “Yuri Gagarin”), beste bi Gora Gora Kidsekoei etiketak motz gelditzen zaizkiela frogatzeko (“Zonbidantza”, “Marabunta”).

Laburra, baina guztiz disfrutagarria, batez ere garage punk doinuak pop apur batez gozatzea gustuko duzuenentzat.

Hard-Ons / Stupids – Shit-Pants-Shit-Pants – Japanese Vacation Split LP Boss Tuneage Records 1 2 Duela urte mordoa, 25 bat beharbada bai, Hard-Ons eta Stupids taldeek bira bat egin zuten elkarrekin Australian zehar, eta, hori ospatzeko disko bat atera zuten, hamar hatzbeteko binilo hori bat. Disko bikaina izan zen hura. Orain errepikatu egin dute jokaldia, eta berriro ere, disko bikaina atera zaie, ikaragarria, punta-puntako bi talderi dagokien moduan. Ikus dezagun. Hard-Onsen aldea izugarria da: alde batetik, abesti bat, “Me going out Flanno”, oraindik ere gauza berriak esperimentatzeko gauza direla frogatzeko. Gero, betiko uztatik, bi abesti labur eta bortitz, eta beste bi abesti gozo, melodiatsu, itsaskor, Hard-Onsengan hainbeste gustatzen zaigun molde horretan, “la-la-la” eta “oohooh” izugarri horiekin (”Watch ya step boy” eta “It might seem like…”). Eta, dena borobiltzeko, bertsio bat, The Adverts-en “One chord wonders”. Ez al da zoragarria? Stupids-en aldea ere bikaina da: hiru abesti berri, eta beste hiru, “Feel the suck” EP-tik ateratakoak, guztiz sasoi betean daudela frogatzeko. Badaude diskoak bizitza hobea egiten dutenak, eta hau horietako bat da.

Hope For Youth EP Auge Records – SEHC – Cruzade Records – Ayuquen – Guillotina – Violent World 1 2

Salamancako talde hau zuzenean ikusi genuenean, Erandioko Sentinel aretoan, inpresio ona eman ziguten, baina berde samar zeudela eta oraindik zer hobetu bazutela iruditu zitzaigun. Disko honek are inpresio hobea egin digu, zuzenean antzematen ziren akatsak desagertzen direlako grabazioan. Izenari erreparatuta espero daitekeen moduan, old school hardcore talde bat da Hope For Youth, youth crew doinuaren zordun dena (hau argiago gelditzen da diskoan zuzenean baino), eta, erreferentzia bat ematearren, Cinder gogora ekar dezakeena. Zortzi abesti sartu dituzte, nahiko letra onekin, faxismo eta moden kontrakoak eta borrokaren eta hardcore punk espirituaren aldekoak. “Oraindik gogoan dut, kakanarruak ginela, Kortatu entzuten hasi ginenean”, kantatzen dute “HxC punk y viceversa” abestian. Gustatu zait esaldia: batzuek sinestarazi nahi digute zortzi urterekin Minor Threat edo NYHC entzuten zutela, hauek, berriz, ez dira beren sustraiez lotsatzen. Talde gazte eta hasiberri baten lana da hau, baina baikorrak izateko motiboak ematen dizkigu. Ah! Eta EParen diseinua oso dotorea da: azal guztiak eskuz zigilatuta datoz.Jack and the

Bearded Fishermen / Hombre Malo split 7” Hainbat zigilu 1 0 Bi talde ditugu hemen, biak (disko honetan behintzat) antzeko musika egiten, sludge edo stoner rock moduko bat riff astun eta indartsuekin. Abesti bana sartu dute: rockeroagoa da Jack & The Bearded Fishermen frantziarrena, oldarkorragoa Hombre Malo norvegiarrena, baina bi-biei kea, desertua, berunezko eguzkia eta garapen luzeak darizkie. Stonerraren oso zaleak ez bagara ere, diskoa gustatu zaigu, beharbada noizean behin betikotik urruntzen diren gauza desberdinak entzutea eskertzen dugulako. Hamar zigiluren artean kaleratu dute plastiko txiki hau.

Justice Department – Raped Enslaved Tortured Murdered LP-CD La Humanidad Es La Plaga – In My Heart Empire 11 Hau ez da disko bat. Hau

munstro bat da, izaki itsusi eta beldurgarri bat, metal, grind, hardcore eta, oro har, muturreko doinuez osaturiko tumore bat, etengabe hedatzen den minbizi hilgarria.

Ez da harritzekoa “Raped enslaved tortured murdered” disko bat ez izatea, Justice Department ez baita talde bat: komando bat da, bere kideak Europan zehar barreiaturik dituen ekintzaile zelula bat, animalien kontrako krimenak borrokatzeko xedez sortua. Gai asko jorratzen dira zortzi abesti hauetan, baina den-denak gai bakarraren inguruan harilkatzen dira: animalien askapena. Bortitzagoak dira lehenengo aldeko bost abestiak, luzeagoak, ilunagoak eta depresiboagoak bigarren aldeko hiruak: denak, musika zein letren aldetik, gordinak, deserosoak, lokamuts batetik ateratakoak diruditenak.

Muturreko musikaren harribitxi bat, edo giza krudeltasunaren irudi ispiluan islatua. Zeuk erabaki.

Kilauea – Rock CD Autoekoizpena 11 Atxondotik zuzenean, rock eskandinaviarraren ondarea erreibindikatzeko asmoz. Talde berri samarra da Kilauea, baina ez nintzateke harrituko, daukaten maila ikusita, aurretik beste talderen batean aritu izan balira: izan ere, Durangaldean beti izan du musika mota honek jarraitzaile ugari, eta horri ekiten zioten taldeak ere egon dira (The Dirties dira orain burura datozkigunak). Kilaueari dagokionez, maketa hau oso ondo dagoela esan behar da, batez ere Hellacopters-en zalea bazara. Nick Royaleren taldea da erreferentzia nagusia, batez ere ingelesez abesten dutenean, eta euskarari ekiten diotenean Kuraiaren itzala ere agertzen da hemendik. Rock’n’roll sutsua, gitarra goriak, eta, demoa izateko, nahiko soinu ona daukaten zazpi abesti, bost ingelesez (Home English ikastaro azkar horietako bat egin beharko dute, letretan akats ugari baitaude) eta bi euskaraz.

Zuzenean asko gustatu zitzaizkigun, eta diskoan, are gehiago.

Leatherface – Viva La Arthouse CD-2LP Poison City Records – Big Ugly Fish – Punk In Ya Face 11 Ezagutzen ez duzuenontzat, ez zait modu hobeagorik

bururatzen Leatherfacerekin lehenengo kontaktua edukitzeko disko hau entzutea baino. Australian zuzenean grabatua 201 0eko irailean, Melbourneko La Arthouse aretoan (handik gutxira ateak itxi zituzten, hogei urteko ibilbidearen ostean; areto horri egindako omenaldia ere bada disko hau) Leatherfaceren abestirik onenetako batzuk daude hemen: “Not a day goes by” (buah, garai batean obsesionatuta ibili nintzen abesti honekin, hamaika aldiz entzuten nuen egunero), “Never say goodbye”, “I want the moon”, “Diego Garcia”... beno, hemen utziko dut, bestela denak aipatuko ditut-eta. Leatherfaceren estiloa definitu beharko banu esango nuke Motorheadek Hüsker Düren abestirik onenak joko balitu bezala dela; kantuek badute Hüsker Düren aire garratz, malenkoniatsu eta popero hori, melodiak bikainak dira, baina Frankie Stubbsen ahotsak (Lemmyren ahotsarekin antz handia duenak) indarra eta nortasuna ematen die, batzuei desatsegina irudituko zaien arren. Ezin naiz objektiboa izan, Leatherface nire debilidade pertsonaletako bat delako, baina mundu guztiari gomendatuko nioke disko honi entzunaldi batzuk eskaintzea, batez ere sentimenduz beteriko pup punk gazi-gozoa gustuko dutenei.

El Lobo de Armañón CD Melancronicam 1 2 Hasieran, El Lobo de Amañón Josu Distorsión-en bakarkako proiektu bat zen, Distorsionek uzten zizkion tarte libreak aprobetxatu eta barre batzuk egiteko asmoz sortua. Baina apurka-apurka proiektua handitzen joan da, taldea osatu dute, abesti berriak egin dituzte… eta hona hemen taldearen lehenengo diskoa. Distorsionen zalea bazara, Josuren umore garratz eta basati samarra gogoko baduzu, eta desesperatuta bazeunden Distorsionen kantu berrien zain, ez izan dudarik, hau da zure diskoa. Onena, nire ustez, diskoaren lehenengo zatia da, bertan biltzen baitira kantu berri gehienak: “El Lobo de Armañón”, “El K.T.K.T.K. se joda”, “Speed” (ikaragarria, lehenengo aldiz entzun nuenean barrez lehertzeko zorian egon nintzen), “El pureta” edo “Dime kuando” (Doctor Feelgood-en abesti baten bertsioa) oso onak dira, rock’n’roll dantzagarriz eta Josuren betiko umorez zipriztinduta. Beste abesti batzuetan ez dago hainbeste berrikuntzarik: “Ida de olla kon laka” Eskorbuto eta Distorsionen zenbait abestiren collage moduko bat da, “Ke se vayan” herri kantu ezagunaren bertsioa da, “Athletic” ere denok ezagutzen duzue Distorsionen hirugarren diskotik, eta “Johnny B. Goode”-ren bertsio bat sartu dute, baina, edozein modutan, denen artean lan dibertigarri eta dantzagarria osatzen dute. Dudarik gabe, El Lobo de Armañón zuzenean ikusteko talde bat da (ahal bada, trago batzuk egin ostean), baina diskoarekin ere ederto pasako duzu.

MDC / Attentat Sonore Split EP Pogo – Tupatutupa – Campary – Filferro – Guerrilla Vynil 11 Joan den azaroan, zenbaki berezi bat plazaratu zuen Pogo fanzineak, plastiko txiki honekin batera saltzen zena. Fanzinea (eta diskoa) eskuratu duten gehienek MDC izen mitikoak erakarrita egingo zutela pentsatzen dut, baina, kasu honetan, Attentat Sonore da ezustekoa ematen duena. MDCren aldean, bi abesti, “Merry Fucking Christmas” gabonetako kantua, eta “Zombie love” akustikoa. Hain talde maitearen lan berriak entzutea beti da pozgarria, baina ez dago esan beharrik hau urrun samar dagoela MDCren kantu onenetatik. Attentat Sonore frantziarrek, berriz, bete-betean asmatzen dute hemen oso maitea den beste talde bati, Poison Ideari, omenaldia eginez: alde batetik, beraiek idatzitako kantu bat, “Pig Champion” izenekoa (horrekin dena esanda dago), eta Poison Idearen “Taken by surprise”-ren bertsio bat (ez da Aerobitchek egiten zuena bezain ona, baina nork egin dezake abesti ikaragarri horren bertsio txar bat?). Berrehun ale baino ez dira argitaratu, eta uste dut batzuk gelditzen direla hortik zehar, baina hobe duzu azkar ibiltzea.

Mostros – Crop circle blues LP Flying Peluca – Disundead Records - Grita o Muere – Ojo Cojo Mostros talde bikaina dela bagenekien, fanzine honetan behin baino gehiagotan goraipatu ditugu beren dohainak, eta taldearen zuzenekoren bat ikusteko zortea izan baduzu, badakizu zertaz ari garen. Baina “Crop circle blues” taldearen azken lanak maila guztiak gainditzen dituelakoan nago. Gehien harritu nauena izan da taldeak abesti molde desberdinak egiteko duen maisutasuna: hemen kantu lasaiagoak aurkituko dituzu (“Storm weaver”), rockanrolleroagoak (“The one I’m waiting for”), betiko punk rock ereserkiak (“Stereo”) eta AC/DC gogora ekar dezakeen riff indartsu eta itsasgarriak egiteko orduan ere iaioak direla erakusten dute (“All rnr clichés” bikaina). Zuzenean enbata baten modukoak dira, baina diskoan frogatzen dute dena ez dela egurra eta abiadura, eta talde honen atzean lau musikari bikain daudela. Apurka-apurka, sekulako diskografia osatzen ari dira Mostrosekoak, disko bakoitzarekin langa oso altu jarri arren euren marka behin eta berriro gainditzen dute, eta hori ez da egunero gertatzen.

Mundo Muerto – Entre el kaos LP Sabotage Records 11 Mundo Muertoren lehenengo LP-ak aise gainditzen ditu talde berak aurretik plazaratutako lan laburrak.

Hasiera-hasieratik argi uzten dituzte euren erreferentziak (diskoa zabaltzen duen “Histeria”-k RIP-en zapore osoa dauka): hardcore punk errabiatua, testu zorrotzak eta melodia pitin bat (batez ere koruetan; “Ciegos al poder”, “No soy komo tu” edo “Dias oskuros” horren adibide izan daitezke) abesti bortitz eta era berean itsaskorrak egiteko. Eta abiadura apaltzen dutenean ere (“Sobrevivir”) sekulako himnoak egiteko gauza direla erakusten dute. Sinplea da proposatzen dutena, baina zenbat eta gehiago entzun, orduan eta gehiago gustatzen zait disko hau. Gainera, birarako atera zuten edizio berezia da gurea, eta diskoa kartoizko beste azal gogorrago batean sartuta aurkezten dute, oso marrazki deigarri batekin.

NCC – 1 993-1 995 Los años en Goo Records 2LP Sólo Para Punks 1 2 NCC 20. urteurrena ospatzen ari da, eta aurreko zenbakian iragarri genizuen bezala, sorpresatxo batzuk prestatu dizkigute aurten, errepidean hogei urte eman dituztela behar bezala ospatzeko. Hona hemen lehenengoa: Goo diskoetxearekin kaleratu zituzten lehenengo bi diskoak berriro argitaratuta, LP bikoitz batean eta edizio izugarri dotore batean. Lotsa apur bat ematen digu bi disko hauen garrantzia eta kalitatea goraipatzen hasteak, dagoeneko jakin beharko zenuke talde bikain baten disko bikainak direla, beraz, ez dugu tinta alferrik gastatuko, eta bakarrik esango dugu musikaren aldetik desberdintasun handirik ez dagoen arren bere garaian argitaratu ziren diskoekin alderatuta (single batean ateratako “I won’t look back” Dead Boysen bertsioa sartu dute, eta horixe da desberdintasun bakarra) soinua jatorrizko edizioena baino dezente hobea dela, eta diseinuagatik, sartutako argazkiengatik eta IZU GIROAren kolaboratzailea den Daniel F. Marcok egindako oharrengatik merezi duela disko bikoitz hau eskuratzea, jatorrizko diskoak dituztenentzat ere.

Odio – Esclavos del capital ¡¡Miseria para siempre!!

CD Fragment Records 1 2RRVren gorakadaren aurretik, 70eko hamarkadaren amaieran eta 80ekoaren hasieran,

punk mugimendu indartsu bat sortu zen Gipuzkoan. Rockaren historialari ofizialek askotan ahazten dute mugimendu hura, nahiz eta nahiko ongi dokumentatuta egon (Destruye! fanzinearen edo Muskaria aldizkariaren zenbaki zaharretara jotzea besterik ez dago Doble Zero, Optalidon, Basura, Odio eta antzekoen nondik norakoak nahiko ondo jarraitzeko). Talde horiek bortitzak, gogorrak, serioak (Madrilen modan zegoen punk dibertigarriarekin alderatuta) eta benetakoak ziren, beharbada Euskal Herrian inoiz egon den punk belaunaldirik benetakoena, baina, RIPen salbuespenekin, ezer argitaratu gabe desagertu ziren guztiak. Azken urteotan hasi dira talde zahar horiek berreskuratu eta grabazioren bat argitaratzeko saioak: hor dugu Basuraren diskoa, Beltza Recordsek kaleratu zuena, edo Odiok berak DDTren eskutik duela urte batzuk kaleratu zuen CD-a, zuzeneko batzuekin osatua. Orain, Odiok lortu du abesti mitiko horiek kalitate onean eta soinu profesionalarekin grabatzea. Horrelakoetan, badakizue zenbat buru hainbat aburu izaten direla, eta jende askok kalitate eskaseko grabazio haiek nahiago dituela, grabazio berriak baino: antzeko zerbait gertatu zen Vulpesek “Me gusta ser…” diskoa kaleratu zutenean. Baina ezin da ukatu abesti hauek gordetzen dutela orduko ozpin eta ostia txar guztia, eta den-denak 1 979 eta 1 994 baitartean idatziak izan arren, atzo bertan idatzi zituztela ematen du, egia borobilak jaurtitzen dituztelako. Talde aitzindaria izan zen Odio, eta orain, azkenik, badugu haien abestiak modu egokian entzuteko aukera. Bazen garaia.

The Pauki – Shit won’t go to port CD Neuro Empire – Bruised Knuckles 11 The Pauki ez da talde guztiz ezezaguna gurean, duela bi urte Petruska Recordsek, beste zigilu batzuekin batera, “Local punk for global chaos… in 201 0” izeneko bilduma kaleratu baitzuen, eta han talde honen bost kantu agertzen ziren. Baina, edozein modutan, ondo dago gogoratzea The Pauki Errusiatik datozela, hango talderik beteranoenetako bat dela, 1 991 n hasi zirela jotzen, dagoeneko zortzi disko eta bi DVD argitaratu dituztela, eta batez ere Errusian jo badute ere, noizean behin Europako beste herrialde batzuetan ere aritu direla zuzenekoak ematen. Taldearen azken lana helarazi digute, “Shit won’t go to port” (ingelesezko izenburua da hori; errusierazkoa ere badakar, baina ez gara hemen jartzera ausartu). Eta esan behar dugu harritu samar utzi gaituela. Bilduma hartan agertzen ziren abestietatik alderatuta, aldaketa dezentekoa da, kalitate handiagokoak dira abesti hauek, eta, batez ere, nahikotxo hurbiltzen dira Dropkick Murphys, Real McKenzies eta antzekoen punk-rock zeltara: “Voice of kilt”, “Control”, “The second live”, “Old school”, “Knock the mugs” eta beste zenbait abestitan gaitak, flautak eta antzekoak entzuten dira, eta argazkietan taldekideren bat agertzen da eskoziar gona jantzita. Ez dakit ze harreman izan dezaketen errusiarrek eskoziar eta irlandarrekin, baina tira, bitxia behintzat bada. Beste zenbait abestitan, berriz, street punk latza egiten dute The Paukikoek (beraiek “beercore” deitzen diote). Diskoaren diseinua oso dotore eta profesionala da, digipack euskarrian, azaleko marrazkia ikusgarria da, eta soinua ere ohi baino hobea. Punk gaitadunaren zaleentzat.

Powerflip CD Autoekoizpena 1 2 Oxnardekoak izan zitezkeen, baina Bermeokoak dira. Los Steaks, Los Putos eta Hammer Killers taldeetako kideak dituen talde honek skatecorearen ikurra goi-goian mantendu nahi du, eta lortzen dute, alafede! Eskola zaharreko hardcore azkarra, abesti laburrak, Stalag 1 3 eta antzeko taldeak gogora ekartzen dituen abiada, Santimamiñeko haitzulotik ateratako erritmo oinarria, skate kulturarekiko pasioa, zarata eta dena suntsitzeko gogoa, hori guztia aurkituko duzu hamar kantu hauetan, denen artean hamahiru minutuetara ozta-ozta iristen diren arren. Guri gustatzen zaigun moduan, hitz gutxitan esanda.

Joey Ramone - …Ya know? CD BMG - Rought Trade 1 2 Joey Ramoneren disko berria? Bai, badakit zer ari zareten pentsatzen: “baina Joey ez al zen hil 2001 ean?”.

Bai, hala da, eta orain, hamaika urte geroago, hemen dugu Joeyren disko “berria”.

Gauzak nola diren. Kontua da Joeyk, “Don’t worry about me” diskoan agertzen diren kantuez gain, beste maketa batzuk utzi omen zituela grabatuta, baina kantu horiek ezin izan dira orain arte argitaratu oso ondo ulertu ez ditudan arrazoi legalak direla medio. Legezko trabak gaindituta, diskoaren ekoizleek maketa horietatik Joeyren ahotsa hartu, musikari batzuei laguntza eskatu (gutxienez, musikari gehienak Joeyren adiskideak ziren edo bazuten nolabaiteko harremana Ramone familiarekin: Dictatorseko Andy Shernoff eta Manitoba, Richie Ramone, Joeyren anaia den Mickey Leigh, Steven Van Zandt, Joan Jett… Alde horretatik ez dute hanka sartu) eta Joeyren ahotsa txertatu diote musikari horiek egindakoari. Emaitza? Hasteko, kontuan hartu behar da hauek direla “Don’t worry about me” diskoan sartu ez ziren abestiak, beraz, eta normala den moduan, lan honek ez dio Joeyren bakarkako lehenengo diskoaren mailari eusten. Lehenengo aldiz entzuten duzunean, frustrazio moduko bat sentitzea ez da harritzekoa. Baina Joeyren ahotsak dohain hori du: erdipurdiko disko bat salba dezake bere magiarekin. Niri, behintzat, berdin gertatu zait Ramonesen disko ia guztiekin “Road to ruin” grabatu zutenetik: diskoa entzuten duzu, zapuztuta gelditzen zara, gero gehiagotan entzuten duzu, eta behin asumituta daukazunean diskoa ez dela Ramonesen hasierako maisu-lan haiek bezalakoa, puntua hartzen diozu, eta azkenean, kariñoa eta dena hartzen diozu eta abesti batzuk izugarri gustatzen zaizkizu. Momentuz, “…Ya know” honekin lehenengo fasean nago oraindik, baina ez dut deskartatzen denborarekin disko hau beste begi batzuekin ikustea.

Roman Castevet – 1 6 horas EP In My Heart – La Humanidad Es La Plaga – Devilchild – Odio Sonoro – Elizabeth Dane – Tabano Records 09 Eskola zaharreko

hardcore punk Kantabriatik, doinu azkar eta errabiatuak, bi ahots eta letra landu samarrak, horietako bat Leopoldo Maria Paneroren poema batean oinarritua. Krisiarekin areagotu den ohiturari jarraituta, zigilu pilo baten artean kaleratutako lana, estilo berean argitaratzen diren hamaika diskoetatik ez oso desberdina (baina horrek ez du esan nahi txarra denik).

Salmiakki Yöuth – Otamme salmiakki takaisin sydämiimme 1 0” Tofu Guerrilla 11 “Unreleased demo 83 – Recorded in Tampere, 1 983”. Bai, benetan? Beno,

beno… Proiektu honen atzean Zaragozako punk eszenan zaildutako zenbait musikari daude (besteak beste, Criatura, Holocaust In Your Head, Almax eta beste hainbat taldetan aritutakoak) Finlandiako hardcore zaharrari omenaldia egin nahian.

Soinuak badu Kaaos, Riistetyt eta antzeko taldeen oihartzun bat, baina Sammiakki Yöuth-en ildoa ez da estu-estu hardcore finlandiar klasikoari egokitzen, crust modernoaren ukitu batzuk ere atzematen dira bost abesti hauetan. Ez da dibertimendu soila, bost abesti hauek, Tamperen grabatuak ez badira ere, guztiz gomendagarriak dira tupa-tupa eta zarata maite duten guztientzat.

Telepath Boys – Uri Geller CD Rumble Records – Punk Machine Records 1 2 Ez dago aldaketa handirik Telepath Boysen aurreko diskotik hona, eta hori albiste ona da. Beharbada, gitarren soinua metalikoagoa da honetan, heavyagoa, baina tira, punk rockaren alderdirik bortitz eta zikinenaren adibide aparta izaten eta Motorhead eta Zekeren eskolari jarraitzen segitzen dute hamabi ukabilkada hauetan. Ezustekorik atseginena, beharbada, izan da Laura Pardoren ahotsa (Aerobitch) entzutea “Break away” abestian: kantuak Aerobitchen zapore osoa dauka, eta berriro gogorarazten digu zein ona zen Madrileko taldea. Diskoaren diseinua original samarra da: bi azal ditu, eta liburuxka nola jartzen duzun, horren arabera bata ala bestea aukeratu ahal duzu. Batean Uri Gellerren muturra agertzen zaigu, eta bestean… beno, zuk zeuk ikustea izango da onena.

Tiparrakers – Luego estamos CD Autoekoizpena 1 2 Gero eta hobeak dira tiparrako hauek, eta “Luego estamos”

horren froga dugu. Aurreko lanarekin alderatuta, berrikuntzarik nabariena da Iker (Bonzos, Sintonics) sartu dela bigarren gitarra jotzera, eta hori nabaritzen da, bere punteo eta wha-wha erasoek gorputz gehiago ematen dietelako taldearen abestiei, eta hori bereziki ikusten da “Holocausto vietnamita” hasierako kantuan, sekulako hit-a dena bestalde. Gainerakoan, Tiparrakersek segitzen dute makarrismoaren apologia egiten, euren abestiak “Perros callejeros” edo antzeko pelikula batetik ateratakoak diruditen pertsonaiekin betez: futbolinetako txorizoak (“El Nene”), sikopata antisozialak (“Salvaje”), metroko lapurrak (“Manos peligrosas”), neska matxinoak (“La bestia”) eta abar. Eta esan al dugu “Holocausto vietnamita” sekulako hitazoa iruditzen zaigula? Bertsioak ere ondo aukeratuta daude: The Angels hard rock talde australiarraren “Ain’t the one” eta Ilegalesen “Stick de hockey”, azken hori, beraientzat idatzia dirudiena.

Los Tracahombres – Rock & roll despechado LP Discos Calamidad – Sonambulo Records – Tuca Raca 1 0

Goian komentaturiko Desguaceren diskoarekin batera, hauxe da Tuca Raca banatzailearen lehenengo ahalegina edizioaren munduan, oraingo honetan beste bi diskoetxerekin batera. Egia esan behar badugu, ez dakigu gauza handirik talde honen inguruan, baina badirudi Valentziakoak direla eta hauxe dela beren bigarren lan luzea.

Musikalki, rock’n’roll eta rockabillyari ekiten diote, psychobilly izatera iritsi gabe halako punkabilly basati eta iluna egiten dute, garage eta surf tanta batzuekin. Abesti batzuetan Los Coyotes (hasierako etapan, noski) eta antzeko taldeak ekarri dizkidate gogora. Ez dago esan beharrik hau ez dela fanzine hau egiten dugunon musika generorik kuttunena, baina seguru asko gustatuko zaizue doinurik klasikoenen zaleak zaretenoi. Diskoaren diseinua ere aipatzeko modukoa da.

El Trono de Judas – Espejos por ventanas CD DDT – Otra Bala – Kamilosetas Muskaria - Sorginkale 11

Aitortu behar dut El Trono de Judasen punk rock mota ez dela nik normalean entzuten dudana, ezta gehien gustatzen zaidana ere. Eta, hala ere, sekulako errespetua diot talde honi. Hamasei urte eman dutelako egurra banatzen, beren diskografia oparoan kantu on sorta polita bildu dutelako, zuzenak eta kañeroak direlako. Eta, batez ere, koherenteak direlako. Salaketa beren kantutegiaren ardatz ia bakar egin duten beste talde batzuei ez bezala, El Trono de Judasekoei sinetsi egiten diet. Aho bizarrik gabe aritzen dira, kritikatu behar dutena kritikatuz, kritikaren maila gorena den autokritika ere praktikatuz (“ONG”), oso argi edukiz barrikadaren zein aldetan dauden, eta hori, hitzekin ez ezik, ekintzekin ere frogatuz. El Trono de Judasen abesti bakar batean sinzeritate gehiago dago, Viñarock, Tintorock eta antzeko jaialdietan jo ohi duten talde gehienen diskografia osoan baino. Horregatik, “Espejos por ventanas” ez da izango maiz entzungo dudan diskoa, ez dut uste urteko disko onenen nire zerrendan sartuko dudanik, baina, hala ere, “Flores de rebelion”-en letra irakurriz edo “Urrunago”-ren koruak entzunez oilo-ipurdia jartzen zait.

La URRS – Ritmo de tiempos oscuros CD Rumble Records – La Corporacion 11

Granadako La URSS taldearen diskografia ia osoa biltzen du CD honek, 2006tik 2011 ra bitartean kaleratu zituzten lan ia guztiak. Beraz, taldearen zalea bazara, oso aukera ona da falta dituzun kantu batzuk (batez ere, aspalditik agortuta dauden EPetakoak) eskuratzeko. Lehenenego maketatik ateratako bi abesti, Coprolitos taldearekin batera kaleratuta eta bere garaian IZU GIROAn komentatu genuen split horretatik kantu bat (pena da besteak jaso ez izana, merezi zuten-eta), “Europa” EPtik kantu bi, “Producto” LP-a eta “Mecanismo” EP-a oso-osorik, eta AEBetan egindako biran irrati baterako zuzenean grabaturiko lau kantu. Oso azkar sailkatu zuten La URSS punk iberikoaren revival horretan, eta egia da Larsen, KGB, TNT eta antzekoekin alderatzea erraza dela, baina disko honetan argi erakusten dute hori baino askoz gehiago direla, eta Dead Kennedys edo after punkaren eraginak gero eta nabarmenagoak direla taldea heldutasunera iritsi ahala.

Nonbait irakurri dugu 250 ale baino ez direla argitaratu disko honetatik. Argi ibili, beraz.

Zakarrak – Maquetas LP Radikal 1 977 Records 1 2 Asterix eta Obelixen herrixkak bezala, Arrasatek gogor eutsi

zion inbaditzaileen erasoari, eta pizturik mantendu zuen punk-oi!-aren suzia garairik latzenetan, RRVaren eztandaren uhina itzaltzen ari zenean, 80ko hamarkadaren amaieran eta 90ekoaren hasieran, nolabait 80ko punkaren eta Bardulia mugimenduaren arteko zubia eginez. Puñetazo, Zakarrak, Iskanbila… talde horiek guztiak mitikoak dira gaur egun, meritu musikalengatik ez ezik, euskal punk-oi!-aren historian izan duten garrantziagatik ere.

Orain, Radikal 1 977 diskoetxeak Zakarrak taldearen bi maketak bildu ditu binilo batean, 1 988koa eta 1 990ekoa.

Suposatzen dut zale askok izango zituela honez gero hemen jasotako kantuak, grabatuta edo saretik hartuta besterik ez bada ere, baina aukera bikaina da binilo dotore batean entzun ahal izatea. Hainbat abesti bi grabazioetan errepikatzen dira, baina hori gutxienekoa da: gure historiaren zati bat dago gordeta plastiko honetan.

Askoren artean – Beltza. Bye, bai Cash. A tribute to Johnny Cash. CD Gaztelupeko Hotsak 11 Johnny Cashen omenezko disko bat IZU GIROAn? Beno,

badakizue, jarrerari dagokionez behintzat, Beltzezko Gizona fanzine honetan agertzen diren asko baino punkiagoa zela, baina ez dugu horrelako aitzakia merkerik erabiliko disko hau hemen agertzea justifikatzeko: Johnny Cashen kantutegitik abesti bat aukeratu eta horren bertsioa disko honetan sartu duten taldeen artean punk bandak ez dira gutxi, eta horregatik ekarri dugu disko hau orrialde hauetara. Hemen agertzen dira, esaterako, Vomito, Zartako, Ratzinger, Carniceros del Norte eta beste hainbat talderen bertsioak. Arazoa da bertsio horiek, edo gehienak behintzat, erdipurdikoak baino ez direla. Bai, punk taldeek ez dute oso maila ona ematen Cashi omenaldia egiteko orduan. Carniceros del Nortek, adibidez, baleko bertsioa egiten dute, baina “Ring of fire” aukeratu dute horretarako eta, egia esateko, aspergarri samarra suertatzen da berriro ere abesti horren hamaikagarren bertsioa entzutea. Vomitoren kantua txarra da, eta Morfi Greirena, lotsagarria besterik gabe.

Salbuespen bakarretako bat, gure ustez, Porco Bravoren bertsioa da: “Jackson” kantuari oso jite basatia eman diote, Nine Pound Hammerrek egingo lukeen moduan. Gainerakoan, Cash-en kantutegiari alderdi folk, rockanrollero edo klasikoagotik eraso egiten diotenak (Last Fair Deal, Trash Tango, Arbian, Los Rotos) askoz hobeto moldatzen dira eta emaitza hobeak lortzen dituzte, baina, jakina, hau punk eta hardcore fanzine bat da eta ez dakit bertsio horiek fanzine honen irakurle arruntaren gustukoak izango ote liratekeen. Cashen zalea bazara, disko gomendagarria; lan hau interesatzen bazaizu bakarrik Vomito edo Carniceros del Norte agertzen direlako… zapuztuta atera zaitezke.

Askoren Artean – Esan Ozenki Records 1 991 -2011 CD Esan Ozenki Records 11 Esan Ozenki diskoetxearen beste bilduma bat? Lehenagotik ere, bat baino gehiago plazaratu du Irungo zigiluak, oraindik diskoak argitaratzen zituenean (aspaldi utzi zion horri). Baina tira, zigiluaren 20. urteurrena da, denbora oso azkar pasatzen da, eta suposatzen dut belaunaldi berriek ere izan behar dutela Esan Ozenki zer izan zen jakiteko bidea. Hogeita lau artista, beste horrenbeste kantu, batzuk fanzine honetako ildoarekin zerikusi handirik ez dutenak, beste asko, ordea, euskal punk eta hardcorearen izen historikoak (Kortatu, Bap!!, Anestesia, Kuraia…). 90eko hamarkada bizi bazenuen, suposatzen dut hemen agertzen diren eta zure gustukoa izan daitezkeen abesti guztiak ezagutzen dituzula dagoeneko. Baina, beno, Ama Say edo Kashbad berriro entzuteko eta gaur egun ahaztu antzean dauden talde bikainak izan zirela gogoratzeko edozein aitzakia da ona.

Askoren Artean – Guilty of being DIY LP Filferro Records – Tu Pa Tu Tu Pa 1 2 Oso bilduma potentea gelditu zaie disko hau atera dutenei. Denetarik dago: Europa osoko taldeak (Euskal Herrikoak ere ordezkatuta daude: Adrenalized, Metralleta eta Estricalla), estilo guztietakoak grindcoretik punk-rockera hardcore melodikorik pasatuz, eta ezaugarri komun bat: den-denek autogestioan sinesten dute eta, diskoaren izenburuak dioen moduan, DIY izateaz errudun dira. Aipatutakoez gain, Capaces, Zinc, Fuckland, Elpuntodevil, Alemaniako Die Schwarzen Schafe, Frantziako Attentat Sonore, Norvegiako Danger!Man eta, orotara, 22 talde, beste hainbeste kantu, aniztasun handia eta, gainera, biniloarekin batera CD bertsioa ere badakar. Zortzi euroren truke ezin da gehiago eskatu.

Askoren artean – KKLRD EP Bonberenea Ekintzak 1 2 Diskoa baino gehiago, artelana da hau. Ikus dezagun: diseinua oso ona da, kantuen letrak eta irudiak dakartzan eskuorri batekin eta komiki txiki batekin, eta binilo zuri eta lodizko diskoaz gain CD euskarria ere agertzen da biniloa orratzaren urraduraz hondatu nahi ez dutenentzat. Aho bete hortz gelditzeko modukoa. Eta ez pentsa estaldura dotorea erdipurdiko edukia disimulatzeko egina dagoenik: diskoan Zinc, Estricalla, Humilitate eta Mostrosen abesti bana agertzen direla esanda, dena esanda dago. Talde guztiek betiko mailari eusten diote, kasu gehienetan argitaratu gabeko abestiak eskaintzen dizkigute (Mostrosen kasuan, “Storm weaver” beren azken disko luzean ere agertzen zen, baina hemengoa nahasketa desberdina da) eta, guztien artean, gorde beharreko disko polita osatzen dute. Bonberenea Ekintzak-eko neska-mutilak zoriondu beharrean gaude, gauzak hain txukun eta gustu onaz egiteagatik.

Askoren artean – Short fast & loud 1 0” Six Weeks Records 11 Zenbaki honekin daramagun desfasea itzela da, baina suposatzen dut, okerrik ezean, fanzine honen bazterren batean “Short, fast and loud” fanzinearen iruzkin bat agertuko dela. Hala bada, eta iruzkin hori irakurri baduzu, honez gero jakingo duzu fanzine bikain horrek izenburuan aipatzen duen musika mota jorratzen duela, hots, kantu zaratatsu, azkar eta laburrak: hardcorearen alderik mutturrekoena. Urteurrena ospatzeko, 24. zenbakiarekin batera bilduma bat kaleratu dute, 1 0 hatzbeteko binilo bat, eta ez da aztia izan behar jakiteko nolako doinuak jaso dituzten hemen: bai, asmatu duzu, laburrak, azkarrak eta bortitzak. 22 talde, hogei minutu inguru irauten duen disko batean, eta fastcore, grind, power violence eta antzeko doinuen dream team moduko bat aurkituko duzue plastiko honetan: Voetsek, Lärm, Seein Red, Brutal Truth, Extortion, Total Fucking Destruction, Brody’s Militia, Coke Bust, Lack Of Interest… Buagh! Zarata, zarata, zarata, eta, nahikoa dela pentsatzen duzunean, zarata gehiago. Bikain. Doinu hauek gogoko badituzu, bilatu beharrekoa, dudarik gabe.

kontzertuak

Leatherface. Mogambo, 201 2 -III-23

Tiparrakers, Dark taberna (Sestao), 201 2-VI-8

Pyroklast. Sentinel (Erandio), 201 2-V-1 5

Asta Kask - Edaska (Barakaldo), 201 2-IV-21

Streetwalker. La Kelo (Santurtzi), 201 2-V-1 2

Catheter. La Kelo (Santurtzi), 201 2-V-1 2

Kaleko Urdangak. Sentinel (Erandio), 201 2-V-1 9

Argi esan dezagun hasieratik: gaur egun, Resurrection da Europako hegoalde honetan dagoen jaialdirik onena punk eta hardcorea maite dugunontzat. Bai, badakit jendeak gauza asko kritikatzen duela: azken urteotan sarrerak garestitu direla (55 euro hiru eguneko jaialdi batengatik; ez da gaztetxe baten prezioa, baina BBK Live edo Azkenarekin konparatuz gero, barregura ematen du), marka komertzialen jokoan sartzen hasi direla, metal talde gehiegi sartzen dituztela... bai, nahi duzuen guztia. Baina, gaur egun, zein da alternatiba? Vi単arock?

Azkena? Hori oso ondo egongo da rockeroentzat, baina punkzale baten ikuspegitik ez du merezi. BBK Live? Mesedez... Resurrection ez da perfektua izango, baina daudenen artean, onena da, dudarik gabe. Eta guk behintzat primeran pasatu dugu aurtengoan. Kartelak inoiz baino aniztasun handiagoa zeukan, giroa ezin hobea, eguraldia ere bikaina... Ezin kexatu.

Ostegunean, Another Day Will Come portugesekin hasi zen jaialdia. Hori da Ressurrectionen beste ezaugarri bat; Portugaletik hain hertu egonda, eszena interesgarri horretako talde ugari programatzen dituztela eta horiek entzun eta, kasu askotan, lehenengo aldiz ezagutzeko aukera egoten dela. Another Day Will Come oso talde gaztea da, eta metalcorea egiten dute, nahiko arrunta baina festari hasiera emateko egokia. Moksha katalanak ere metalaren bidetik ibili ziren, baina nik espero baino rockeroagoak suertatu ziren, eta Adrift madrildarrek postmetak torturatu eta agonikoa eskaini ziguten. Ondoren, Cristiano Ronaldoren herrialdeko beste lagun batzuk: More Than A 1 000 . oso zuzeneko ona dute, nire ustez zati bortitzak / lelo melodikoa betiko formula horretatik larregi tiratzen duten arren, baina, esan bezala, zuzenean eraginkorrak dira oso, eta haiekin ikusi genituen lehenengo desfaseak ikusleen artean.

Denetarik egon zen: mosh, circle pit, wall of death... eta, batez ere, erromatarrez jantzitako zoro koadrila bat, kontzertu osoan dantzan eta saltoka ibili zirenak eta hurrengo egunetan ere ikusiko genituenak, jaialdiari puntu friki eta osasuntsu hori ematen.

This Is Hell taldearen kontzertua Bilboko Kafe Antzokian Agnostic Frontekin eskainitakoaren

oso antzekoa izan zen, hobea beharbada, edo niri behintzat orduan baino gehiago gustatu zitzaizkidan. Ondoren, jaialdiaren lehenengo ezuste atsegina iritsi zen. Kartelean ez zegoen talderik THIS IS HELL iragarrita ordu horretarako, taldea zein zen azken orduan adieraziko zutela baino ez, eta azken orduko talde hori Strength Approach izan zen, Italiako old school hardcorearen talderik beteranoenetako bat (1 996tik ari dira egurra banatzen). Asko gustatu zitzaizkigun, oso onak zirelako, eta hainbeste talde metaleroren artean eskola zaharreko hardcore apur bat eskertzekoa zelako. En ginen Converge ikustera gelditu; bai, badakit askorentzat heresiaren sinonimoa dela hori, eta jende asko espresuki Converge ikustera bertaratu zela, baina badakizue etxe honetan ez gara sobera metalzaleak. Reel Big Fish -en ska patxangeroak Betagarri ekarri zigun gogora, eta

Pianos Become The Teeth -ek ere aspertu gintuzten.

“Orduan, ze ostia egin zenuten tarte horretan guztian?”, galdetuko duzue beharbada. Kontua da aurten, bi agertoki nagusiez gain, hirugarren bat ere prestatu zutela, txikiagoa eta ziztrinagoa, talde txiki edo hasiberrientzat. Badakizue, eszena sustatzen dutela eta talde gazteei laguntzen dietela esan ahal izateko. Arazoa zen hirugarren agertoki hori txerrikorta bezain txikia zela, askotan ez zela ostiarik ere entzuten agertoki nagusietako zaratak dena estaltzen zuelako, taldeak txarto iragarrita zeudela eta askotan ez zenekien nor ari zen jotzen... Total, talde hasiberriei mesedea egiten zietelakoan, putada ederra egiten zietela ematen zuen horrek.

Hala ere, bueltatxo bat eman genuen hortik eta gauza interesgarri batzuk ikusi ahal izan genituen, Upcoming Of Devastation death-grind taldea, esaterako.

Set Your Goals nerabeentzako pop-punk talde mengel eta bigunak ere dezente aspertu gintuen.

Gauzak okerreko bidea hartzen ari zirela ematen STRENGTH APPROACH zuen... baina orduan Nasum agertu ziren. Laostia!

Bagenekien suediarrak gaur egungo grindcore eszenaren izenik esanguratsuenetako bat direla, eta zuzenean ikusi ondoren, uler dezakegu zergatik: azkarrak, basatiak, zaplazteko baten modukoak, baina, aldi berean, oso teknikoak. Abestiei erreparatuz gero, oso gauza interesgarriak, moldaketa bitxiak eta are melodia itsaskorrak ere suma daitezke zarata olde gupidagabe horren azpian. Oso-oso onak.

Nasumen basakeriaren ostean, eguna bikain amaitu zen: alde batetik Agnostic Front, nire talde kutunetako bat, hardcorearen historia bizia. Uste dut “My life my way” disko berritik abestiren bat egin zutela, baina, oro har, kontzertuen haien betiko klasikoen bilduma izan zen: “Crucified”, “Gotta go” (gaztelaniaz), “Friend or foe”, “Police state” (Escuela de Odioko Pirrirekin), “For my family”... eta amaitzeko, Ramonesen GRANKAPO bertsio bat (?). Beste aldetik, H2O, New Yorkeko hardcorearen beste izen historiko bat; kontzertu bikaina egin zuten, indartsua bezain melodikoa, 2009ko Resurrection jaialdian egin zutenaren antzekoa. Gaua amaitzeko modu ezin hobea.

Oker ez banago, ostiralean ikusi genuen lehenengo taldea Grankapo izan zen, Portugaleko hardcore eszenan gora datorren banda. Gogorrak, zorrotzak, NYHC-ren eragin nabariekin. Ondo.

Gero, Burgosko Misplace taldea atera zen, gaztelaniaz abesturiko euren hardcorearekin. Ondo aritu ziren, Burgosetik iritsitako euren jarraitzaile ugariek bultzatuta. Beharbada, unerik onena izan zen Juanji (Alarma Socialeko kide ohia eta gaur egun Fragment Recordseko txerifa) atera zenean haiekin Alarma Socialeko “Teson y constancia” abestera.

Crisix-en trhash metalka ez zitzaigun larregi gustatu, ezta MxPx Allstar-en pop punka ere.

Proud'z-ekin gauzak hobetu ziren. Denbora luzea zen ez genuela Madrileko taldea zuzenean

ikusten eta haien hardcor gogor eta makarrak, NYHC-en eragin nabariekin, beti bezain eraginkor jarraitzen du. Unearth eta Suicide Silence-rekin doinu metalikoak itzuli ziren, eta Against me! -rekin, komertzialtasunak zamatutako punk-rocka, MTVrako egokia baina guri ezer gutxi esaten diguna. Onena, Descendentseko Stephen Egerton haiekin jotzera atera zenean. Ondoren, jaialdiaren une gogoangarrienetako bat: Municipal Waste. Gogo handiak genituen taldea zuzenean ikusteko, eta ez zen gutxiagorako izan: gogorrak, azkarrak, 80ko

hamarkadako thrasharen bertute guztiekin, kontzertu dibertigarria egin zuten eta entzuleak eromenaren ertzean jarri zituzten.

Urteak ziren ez genuela horrenbeste jende ikusten batera zoroarena egiten.

Soziedad Alkoholikaren emanalditik bukaera

baino ez genuen ikusi. Esan zigutenez, jendea mugiarazi zuten betiko klasikoak jo zituztenean, baina abesti berri gehiegi jo omen zituzten, batez ere kontzertuaren hasieran, eta horrekin betiko zaleak zapuztu antzean utzi zituzten. Eta Glassjaw-ren kontzertuaren ostean, azkenengo txanpa iritsi zen: Suicidal Tendencies en emanaldiak gorabeherak izan zituen, ez zuten tentsioa mantendu kontzertu osoan baina frogatu zuten talde mitikoa izaten jarraitzen dutela eta klasiko mordoa jo zuten; eta Descendents ek ere kontzertu gorabeheratsua egin zuten: “All-o-gistics”-en moduko frikadak jo zituztenean jendea hotz samar utzi zuten, baina “Everything sucks today” bezalako ukabilkadekin edo beren betiko pop.punk harribitxiekin (“Silly girl”) bihotza lapurtu ziguten.

Azken egunerako akitu samar geunden, eta beranduago iritsi ginen jaialdiaren lekura. Egia esan behar badut, ez dut gogoratzen zein izan zen ikusi genuen lehenengo taldea.

Gogoratzen dut, hori bai, The Eyes -en emanaldi hipermetalikoak ez gintuela gehiegi konbentzitu, eta Skarhead NYHC-eko legendak kontzertu dibertigarria egin zuela, bezperan botatako parranda ikaragarriaren ondorioak oraindik nabaritzen zitzaizkien arren.

Deez Nuts australiarrekin itzuli zen hardcore gogor, zorrotz, astun eta kañeroa. Nik ez nituen ezagutzen, eta ezusteko atsegina izan ziren. Angelus Apatridaren thrash metalarekin eta The Black Dahlia Murder-en metalcorearekin apur bat aspertu ondoren, Good Riddance-ren txanda izan zen: ondo, baina kontzertu hobeak ikusi dizkiegu. Gero, Berri Txarrak: gu ez gara oso zaleak baina onartu behar da aho batzuk isildu zituztela.

Anti-Flag -en kontzertua duela urte batzuk Kobetamendin egin zutena baino motelagoa iruditu zitzaigun, beharbada une horretan denok zain geundelako Dead Kennedys noiz agertuko. Eta horietaz, zer esan? Beno, alde negatiboarekin has gaitezen: begien bistakoa zen entsegu gutxi eginda etorri zirela, abesti gehienak mantsoago jo zituzten, hanka-sartze nabari batzuk egin zituzten (Peligrok bereziki), eta, alde horretatik, kontzertua ez zen Gasteizen duela urte batzuk egindakoaren mailara hurbildu. Baina, alde positiboari begiratuta... zer nahi duzue ba, guk primeran pasatu genuen “Moon over Marin”, “Holidays in Canbodia”, “Nazi punks fuck off” eta gainerako klasikoak entzuten, eta East Bay Ray kabroiak oraindik sekulako soinua ateratzen dio bere gitarrari. Jaialdia At The Gates eta Hatebreed ekin amaitu zen, baina gu ordurako kaka eginda geunden eta nahiago izan genuen hiru eguneko parranda bukatutzat ematea.

Datorren urtean gehiago!

DEAD KENNEDYS