6 TROTTOIR
DE STANDAARD ZATERDAG 24, ZONDAG 25 SEPTEMBER 2005
Leren pakken, stevige boots, een Harley of een Goldwing tussen de benen. Op het eerste gezicht is er niets wat de christian bikers onderscheidt van andere motorfanaten. Tot je het grote kruis op de rugzijde van hun outfit ziet. De evangelisch-christelijke bikers waren onlangs een bijzonder opgemerkte groep tijdens de betoging tegen adoptie door holebiparen. ,,Als je niet op de pechstrook van het leven wilt belanden, handel dan naar het woord van God.’’ Jan Bosteels
Wij hebben de beste
handleiding bij het leven
CHRISTIAN BIKERS rijden voor Jezus
D
ONDERDAGMIDDAG in het zaaltje van een schutterscafé in Ieper: op de bezinningsdag van de vijfdejaars van een BSO-school uit Poperinge komen vier christian bikers getuigenis afleggen. ,,We hebben ook weleens een priester uitgenodigd, maar die zijn soms toch wat wereldvreemd’’, vertrouwt Jacques, de begeleidende leraar, me toe. ,,Stoere mannen die over hun geloof vertellen, dat maakt altijd meer indruk op de leerlingen.’’ Vier imposante motards stappen het lokaal binnen, op het eerste gezicht het soort van kerels dat je liever op een zware motor voorbij ziet zoeven dan dat je ze tegenkomt in een donker achterafstraatje: struise types, gekleed in leer of jeansjasje met afgeknipte mouwen. Een van hen heeft een goed zichtbare tatoeage. Maar de insignes op de jasjes prikken dat vervaarlijke beeld meteen door. Ik lees ‘Jesus is my bodyguard’ en ‘Riding for the Son’. Ook de tatoeage blijkt bij nader toezien christelijk geïnspireerd. In ons land zijn christian bikers een vrij recent fenomeen, maar in de Verenigde Staten kijkt men er allang niet meer van op als een stel ruig uitziende evangelische christenen met een zware motorfiets speelgoed inzamelt, bijbels uitdeelt of een actie op touw zet voor de slachtoffers van de orkaan Katrina. De overkoepelende Christian
Christian bikers luisteren een bezinningsdag voor vijfdejaars op. ,,Tja, priesters zijn soms toch wat wereldvreemd, he.’’ © Edm
Motorcyclists Association (CMA) telt meer dan 100.000 leden, en daarnaast zijn er nog andere organisaties. Het totale aantal christelijke bikers wereldwijd zou meer dan driehonderdduizend bedragen. Albert Willems (48) uit Maasmechelen, ook bekend als Biker Bherke, werd 27 jaar geleden evangelisch christen. Na een paar slechte ervaringen met het occultisme vond hij Jezus op zijn weg. Een tiental jaar geleden richtte Willems de Belgische afdeling van de CMA op. Bherke, in het gewone leven arbeider bij Ford Genk, heeft al vaker gesproken in evangelische kerken en weet ook hier in Ieper de jongeren te boeien. Hij vertelt verhalen met een duidelijke boodschap: durf uit te komen voor je mening. Oordeel niet over anderen. Veroordeel niemand om zijn uiterlijk of zijn naam. Bherke praat trouwens graag in motormetaforen: ,,Wij zijn zoals de band van een crossmotor: aan de buitenkant stevig en ruw, maar binnenin zit een flexibele, zachte band.’’ Zijn getatoeëerde biker-broeder Louis legt een pakkend getuigenis af. Hij vertelt dat hij vroeger leefde zonder god of gebod, terwijl zijn zoon kapotging aan de drugs. Maar na de dood van zijn zoon kreeg Louis diens bijbel in handen en raakte hij ervan overtuigd dat God tot hem sprak en hem troostte. Vandaag is Louis oudste in de evangelische kerk van Mol. Ook Louis
TROTTOIR 7
DE STANDAARD ZATERDAG 24, ZONDAG 25 SEPTEMBER 2005
DOOR DE WEEK
heeft een boodschap voor de verzamelde leerlingen: ,,Blijf van de drugs af, ze sluipen binnen als een slang.’’ En: ,,Lees de bijbel met je hart.’’ Ondertussen delen de twee andere bikers, Benny en Mark, gratis bikerbijbels uit.
Highway to heaven De CMA heeft ook in België niet het monopolie op het gemotoriseerde evangelisme. Twee maanden geleden ging hier de club Mattheus 7 van start. Die naam zegt het helemaal, legt de kersverse president, Biker Rudy, aan de telefoon uit ,,Wat bij ons centraal staat — kijk maar in de bijbel bij Mattheus 7 — is dat we niet oordelen. ‘Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt.’ Of we dan ook de mensen niet meer willen bekeren? Toch wel, dat blijft ons hoofddoel.’’ En dat doel kun je alleen bereiken door biker onder de bikers te zijn. Christelijke bikers plaatsen weliswaar het christen-zijn centraal, maar ze praten net als andere motards met veel passie over hun machine en over het motorrijden. Net als zoveel motorliefhebbers bezoeken de leden van Mattheus 7 elk weekend een motortreffen. Daar delen ze bijbels uit aan niet-christelijke motorrijders. De bikerbijbel bevat, naast een vlot leesbare vertaling van het Nieuwe Testament, onder andere getuigenissen van vechtersbazen die het licht hebben gezien.
,,WIJ ZIJN ZOALS DE BAND VAN EEN CROSSMOTOR: AAN DE BUITENKANT STEVIG EN RUW, MAAR BINNENIN ZIT EEN FLEXIBELE, ZACHTE BAND’’
Maar een christelijke biker doet meer dan bijbels uitdelen op bijeenkomsten van motards. Hij of zij leest geregeld in de bijbel, volgt bijbelstudies, woont evangelische diensten bij en bidt. Niet alleen door de verspreiding van het Woord, maar ook door hun houding, hun uitstraling en hun luisterbereidheid willen de christelijke bikers de minder christelijke motards laten zien dat er een alternatief is voor een subcultuur die doorgaans geassocieerd wordt met sloten bier, drugs, heibel, seksisme en gekoketteer met het satanisme. Hoewel: wat het bier betreft, is er toch een verschil tussen CMA en Mattheus 7. De CMA is sterk gekant tegen alcoholgebruik, terwijl dat
bij Mattheus 7 wel mag, zij het met mate. ,,Het verbod op alcohol is een te strenge en onpraktische regel’’, legt Rudy uit. ,,Het is op een motortreffen bijna onmogelijk om tot een goed gesprek te komen als je er geen pint bij kunt drinken.’’ De ‘Belgische’ aanpak blijkt te werken. ,,We bestaan nog maar twee maanden en er zijn al vier mensen die zich willen bekeren en weldra gedoopt worden’’, zegt Rudy. Biker Bherke relativeert de verdeeldheid tussen CMA en Mattheus 7: ,,Ik ben nu lid van allebei de clubs. In de wereld van de christelijke bikers gaat het niet om de verschillen, maar om de eenheid. Elke christian biker heeft zijn thuishaven in een van de verschillende denominaties van de evangelische kerk. Het is zoals de eeuwige discussie tussen Harley Davidsonadepten en Goldwing-rijders: iedereen vindt zijn motor de beste, maar in essentie gaat het maar om kleine verschillen en zijn we allemaal biker. Er rijden trouwens ook katholieken met ons mee.’’ Nadat ze aanvankelijk vreemd bekeken werden in het machomilieu van de motards, worden de christian bikers tegenwoordig overal aanvaard, vertelt Bherke, zelfs bij Hell’s Angels, die door de ordediensten en het grote publiek toch als een criminele organisatie worden aangezien. Bherke: ,,Dat zijn natuurlijk geen koorknapen, maar het zijn ook niet de bandieten die men ervan gemaakt heeft. Zij respecteren ons, en wij hen.’’ Het vergt moed om op een Hell’s angel af te stappen en over geloof te praten, maar het illustreert de favoriete stelling van Biker Bherke: ,,Christenen zijn geen watjes.’’ Tegenwoordig is het net heel moedig om van je geloof te getuigen, vindt hij.
Holebi-adoptie Hoe zit het met de verdraagzaamheid van de evangelische christenen? De christelijke bikers zijn onlangs in de belangstelling gekomen omdat ze zich openlijk hebben verzet tegen het holebihuwelijk en holebi-adoptie. Rudy reageert een beetje verveeld: ,,Holebi-zijn gaat in tegen de bijbel, dat is duidelijk. Maar ik denk niet dat betogen de manier is om dingen te veranderen. Dan ben ik liever drie dagen onder de bikers.’’ Biker Bherke ziet het zo: ,,We mogen geen mensen uit de maatschappij zetten, we moeten allemaal naast elkaar kunnen leven, met respect voor elkaar. Maar lees Romeinen 1, waarin staat dat het onnatuurlijk is dat een man met een man een leven aangaat, of een vrouw met een vrouw. Ik wil niet oordelen over die mensen, maar ik stel vast dat we steeds verder afglijden van het woord van God. Het schuift steeds verder op: abortus, euthanasie, pedofilie: in welke mate moet dat allemaal kunnen? Ik zie de bijbel als een handleiding bij het leven, en ik ben ervan overtuigd dat wij de beste handleiding hebben.’’ ,,Het is zoals met mijn Goldwing. De gebruiksaanwijzing schrijft voor: ‘Gij zult benzine tanken.’ Ik heb één keer diesel getankt, en daar stond ik. Dus zeg ik: als je niet op de pechstrook van het leven wilt belanden, handel dan naar het woord van God.’ ’’
WINNAAR[&] VERLIEZER
© pn
© ap
STANDARD LUIK
KATE MOSS
[winnaar]
[verliezer]
23 jaar al wacht Luik op een nieuwe landstitel voor Standard, maar zelfs de herinnering aan het binnenhalen van het laatste kampioenschap is zuur. De Rouches bleken in het ultieme duel hun winstpremie afgestaan te hebben aan de spelers van Waterschei. Op Arie Haan na werd de hele ploeg geschorst vanwege omkoperij. Ook voor trainer Raymond Goethals en sterke man Roger Petit betekende dat het einde bij Standard. De Rouches zijn de klap nooit helemaal te boven gekomen. Eind jaren tachtig was de club uit de Vurige Stede op sterven na dood. Eind jaren negentig was nog maar weinig beterschap te bespeuren. Standard kwam toen in handen van Robert Louis-Dreyfus, op dat moment de grote baas van Adidas en Olympique Marseille. De club kreeg met Reto Stiffler een Zwitserse voorzitter, maar werd in de praktijk geleid door de Italo-Belg en spelersmakelaar Luciano D’Onofrio. Standard leek meer op een import- en exportbedrijf dan op een voetbalclub. Niet echt de basis voor een goed gerunde vereniging. Iedere stap voorwaarts werd tenietgedaan door weer een rist spelers te verkopen en/of aan te kopen. Met Michel Preud’homme als technisch directeur kregen de Rouches eindelijk wat structuur. Maar vorig seizoen grepen de rood-witten, na testwedstrijden tegen Racing Genk, weer naast Europees voetbal. Voor het eerst in jaren lijken de Rouches nu gewapend om een rol van betekenis te spelen in de titelstrijd. Het komt er nu vooral op neer te voorkomen dat iedereen begint te zweven. Standard is immers al ruim twee decennia de grootste vijand van Standard. Samen met de winst tegen Club Brugge kwam ook het nieuws dat Louis-Dreyfus en D’Onofrio begin volgend jaar voor de Franse rechter moeten verschijnen vanwege witwaspraktijken. Rust aan de oevers van de Maas, het is wellicht nog niet voor morgen. (fc)
Toen Kurt Cobain nog leefde en grunge nog in was, stonden modelabels in de rij voor Kate Moss. Met haar zwartomrande ogen, bleke huid en androgyne look paste het supermodel als gegoten in de tijdgeest van de jaren negentig. Moss was het prototype van wat in het jargon het waif-model heet: vel over been, afgeleefd, onvrouwelijk. Net echt, zo leek het als ze als een hoopje ellende op een cover stond. Net echt. Deze week speelde Moss vrijwel al haar sponsorcontracten kwijt: H&M (736.000 euro), Chanel (meer dan 1 miljoen euro) en Burberry (589.000 euro). De reden? Een krantenfoto van la Moss die een lijntje cocaïne snuift. Niets nieuws onder de zon dus. Dat Moss overweg kon met drank en drugs, wist iedereen. Maar dat was vroeger, zo zei ze toen ze een paar jaar geleden afkickte. ,,Ik ben het beu om me zoals Dracula te voelen. Ik wil nu ook weleens weten hoe het voelt om overdag te leven, in plaats van om zes uur ’s ochtends in mijn bed te kruipen.’’ Het leek Moss menens: ze dumpte haar slechte vrienden en werd in 2002 moeder van Lila Grace. De grote contracten stroomden weer binnen, Kate Moss was weer hot stuff. Vandaag is Moss alleen nog stuff. Dat ze het rechte pad weer verliet, zeggen mensen die het kunnen weten, heeft veel maken met haar liefje Pete Doherty, notoir heroineverslaafde en de frontman van het rockgroepje Babyshambles. Overigens: wie maalt er in de modewereld nog om Moss? De rol van It-girl werd overgenomen door Valentina Zelyaeva — surf naar www.valentinazelyaeva.com en u weet waarom. Intussen excuseert Moss zich openlijk voor haar strapatsen, probeert ze haar resterende sponsors te overtuigen dat ze het nooit meer zal doen, heeft ze Doherty gedumpt en kwijnt ze weg. Met H&M verliest ze niet alleen een smak geld. De najaarscollectie werd getekend door Stella McCartney, een boezemvriendin van Moss. Weg geld, gedaan vriendschap. Sn(u)if, sn(u)if. (hjb)
Liepen deze week ook rood-wit aan van blijdschap: Selahattin Koçak, even op tv en al meteen een BV. Lost, de bejubelde Amerikaanse fictiereeks die zijn start op VT4 niet heeft gemist. De Vlaamse bouwsector, die nog nooit zulke volle orderboekjes had. ■ www.standaard.be/winnaarverliezer
Hadden deze week ook reden om zich een breuk te snuiven: De vreemdelingen, die ons, Belgen, bang schijnen te maken. Joel Smets, voor wie het zwarte gat dreigt. De Vlaamse bouwsector, waar het zwartwerk weliger tiert dan ooit.