WWF partnerships by jan bosteels

WWW.STANDAARD.BIZ

E6 ECONOMIE & FINANCIEN

VRIJDAG 27 FEBRUARI 2009

DOSSIER

ST E E D S M E E R B E D R I J V E N I N Z E E M E T W W F Wat hebben The Coca-Cola Company, IBM, Nike, Nokia, Sony en Tetra Pak gemeen? Al die bedrijven gingen, net als een tiental andere multinationals, een partnerschap aan met de milieuorganisatie WWF. ‘De vijfhonderd grootste bedrijven ter wereld controleren 70 procent van alle producten. Met

dat in het achterhoofd is het veel efficiënter om strategische samenwerkingen met bedrijven te sluiten dan om een individuele consument zijn koopgedrag te laten aanpassen’, zegt Philippe Weiler van WWF-Belgium. J A N B O ST E E L S

GROEIEN EN WERKEN AAN MILIEU

De vijfhonderd grootste bedrijven ter wereld controleren 70 procent van alle producten. Onder andere Nike ging, net als een tiental andere multinationals, een partnerschap aan met het WWF. © hollandse hoogte BRUSSEL Als actievoerders van Greenpeace zich aan de poorten van een bedrijf vastketenen en slogans ontrollen, is het duidelijk. Milieuorganisaties en de industrie lijken wel geboren vijanden. De groene jongens streven de redding van de aarde na, de industrie het eigen gewin op korte termijn. Dat is een zwart-witvisie die niet (langer) klopt. Consumenten beoordelen bedrijven steeds meer op duurzaamheid. En de industrie neemt haar sociale en ecologische verantwoordelijkheid op, niet alleen om aan haar imago te werken, maar ook omdat je tegelijk kunt blijven groeien, werken aan een beter milieu én besparen op de kosten. Philippe Weiler (39) is bio-ingenieur en business engagements manager van WWF-Belgium. Volgens hem zijn grote bedrijven de ideale partners om de langetermijndoelstellingen van WWF te bereiken. Die zijn een stuk ambi-

Coca-Cola werkt met het WWF samen om water te besparen

tieuzer dan wat de overheden overal ter wereld voor ogen houden, zegt Weiler: ‘Wij pleiten tegen 2020 voor een vermindering van de CO2-uitstoot met 30 procent terwijl de Europese Commissie 20 procent voor ogen heeft. Voor het WWF moet er in 2050 80 procent minder CO2 worden uitgestoten bij een wereldwijde stijging van de productie.’ Voor het WWF is het zonneklaar dat consumenten en overheden alleen niet sterk genoeg staan om die doelstellingen te bereiken. Daarom worden steeds meer bedrijven aan boord genomen. ‘Als een van de grootste milieuorganisaties ter wereld is het onze taak

om te zoeken naar hefbomen die het verschil kunnen maken. De vijfhonderd grootste bedrijven ter wereld controleren 70 procent van alle producten. Met dat in het achterhoofd is het veel efficiënter om strategische samenwerkingen met bedrijven te sluiten dan om een individuele consument zijn koopgedrag te laten aanpassen. En als je één bedrijf uit een bepaalde sector mee hebt, volgt de rest vanzelf.’ Met een aantal bedrijven sluit WWF elke vorm van samenwerking uit: de nucleaire en wapenindustrie, de tabakssector, de handel in bedreigde diersoorten

en bedrijven die zich inlaten met tests op dieren. Met bedrijven in alle andere sectoren kan naar een partnerschap gezocht worden. ‘Wij nemen geen boycothouding aan’, zegt Weiler. ‘Een milieubeweging zoals Greenpeace is absoluut nodig. Zij strijden in de frontlinie, zij houden de druk op de ketel, terwijl wij in de achterkamertjes praten met ministers en ceo’s. Als Greenpeace supermarktketens bestookt met vragen over de duurzaamheid van hun visaanbod, komt de verontruste directie van de supermarktketen voor advies naar ons.’ De wereldwijde deal die het WWF

en The Coca-Cola Company in 2007 sloten, na vijf jaar achter de schermen te hebben samengewerkt, heeft Philippe Weiler mee vormgegeven. Hij maakt zich sterk dat het engagement van Coca-Cola veel verder reikt dan het imago oppoetsen of ‘greenwashen’. ‘Coca-Cola is zich ervan bewust geworden dat water zijn corebusiness is en dat het op de lange termijn in zijn eigen belang is om het duurzaam te beheren.’ Bedrijven schrikken wel eens als ze het WWF om advies vragen, bekent Philippe Weiler. ‘Nogal wat bedrijven zijn erop gebrand om hun CO2 -emissies fors terug te dringen. Waar ze doorgaans niet van tevoren bij stilstaan, is dat wij ook rekening houden met de CO2emissies van hun toeleveranciers en van het product tijdens zijn levensloop. Zo is het mooi als een autofabrikant zijn CO2 -uitstoot bij de productie wil terugdringen, maar dat is slechts een schijntje van wat de gefabriceerde auto’s zullen uitstoten tijdens de twintig jaar dat ze rondrijden.’ Het Greenhouse Gas Protocol brengt de volledige CO2-uitstoot van een bedrijf in beeld, onderverdeeld in Scope 1-, Scope 2en Scope 3-emissies. Scope 1 is rechtstreeks gelinkt aan de productie van het bedrijf, Scope 2 slaat op de emissies die te maken hebben met de productie van de elektriciteit die het bedrijf gebruikt en onder Scope 3 vallen alle indirecte emissies, veroorzaakt door de toeleveranciers en door het gebruik van de afgewerkte producten tijdens hun levenscyclus. Zo kan een bedrijf zijn Scope-2-emissies gemakkelijk tot nul terugbrengen door radicaal over te stappen op groene stroom. Sleutelen aan de Scope 1-emissies wordt des te moeilijker naarmate bedrijven energie-efficiënter en dus kostenbesparend produceren. Mario Abreu, directeur van Forestry & Recycling bij Tetra Pak geeft een voorbeeld: ‘Wij meten onze energie-efficiëntie sinds 1996. Ons monitoringsysteem wordt almaar specifieker. Vroeger monitorden we een hele fabriek in haar geheel, nu concentreren we ons op een eenheid of zelfs een aparte machine. Zodra we in één vestiging een manier ontdekken om kosten te besparen, wordt dat meteen aan de andere plants doorgegeven.’ Voor Scope-3 voelt de producent zich vaak niet verantwoordelijk, al is die houding volop aan het veranderen. Nokia mag wat dat betreft als een voorbeeld gelden.

WWW.STANDAARD.BIZ

ECONOMIE & FINANCIEN E7

VRIJDAG 27 FEBRUARI 2009

Een investering met rendement

Wat de gsm-producent en zijn toeleveranciers tijdens de productie uitstoten, maakt slechts 30 procent uit van wat alle verkochte gsm’s tijdens hun levenscyclus zullen produceren aan CO2-emissies. Nokia verminderde ondertussen al vijftig procent van de emissies die aan de gsm-laders gerelateerd zijn. En de nieuwste laders verbruiken tien keer minder dan het gemiddelde van de andere merken. Ook bij andere milieuaspecten dan CO2-uitstoot brengt het WWF het hele taartdiagram aan vervuilende productieprocessen in kaart, soms met potentieel grote gevolgen. The Coca-Cola Company werkt met het WWF samen om water te besparen. Een nobel initiatief, want voor elke literfles cola wordt gemiddeld twee en een

halve liter water opgepompt en verbruikt. Wat niet in de fles terechtkomt, wordt gebruikt om leeggoed te reinigen en voor andere aspecten van het productieproces. Het is een cijfer dat sterk verschilt van bottelarij tot bottelarij: sommige vestigingen pompen tot vijf liter water op per liter cola, andere (zoals die in Wilrijk) hebben genoeg aan minder dan 1,8 liter per fles. Het WWF en Coca-Cola ontwikkelden een softwarepakket waarmee elke bottelarij zich kan vergelijken met de benchmarks van haar collega’s en zo op zoek gaan naar manieren om minder water te verbruiken. Het waterverbruik van de bottelarijen van Coca-Cola verzinkt in het niet in vergelijking met de hoeveelheid water die nodig is om de suiker te produceren die in

één liter cola gaat: tussen de 150 en de 250 liter. Kriebelt het dan niet om tot een boycot van ColaCola op te roepen? ‘Helemaal niet. Wij gaan uit van een pragmatisch standpunt’, zegt Philippe Weiler. ‘Mensen zullen altijd cola drinken, met of zonder suiker. Wat vaststaat, is dat Coca-Cola wereldwijd de grootste inkoper van suiker is, goed voor 5 procent van de wereldmarkt. Als we CocaCola ervan kunnen overtuigen om voor duurzaam geproduceerde suiker te kiezen, veroorzaakt dat een schokgolf bij de suikerproducenten. Mede via het Better Sugar Initiative kan dat leiden tot een duurzamer productie van suikerriet wereldwijd.’ - ONLINE www.panda.org/climatesavers

BRUSSEL Om je bedrijf tot climate saver te laten uitroepen, is heel wat nodig. Het begint met een grondige analyse van de CO2voetafdruk van het bedrijf, zijn toeleveranciers en zijn producten. In samenwerking met het bedrijf stelt het WWF haalbare ecologische doelstellingen voor die verder gaan dan wat het bedrijf oorspronkelijk wou doen. Die doelstellingen variëren van bedrijf tot bedrijf. Een extern bureau meet de resultaten. Een bedrijf moet behoorlijk wat financiële en andere inspanningen leveren om de engagementen te halen die met het WWF zijn overeengekomen. Los daarvan leveren sommige bedrijven ook een financiële bijdrage aan het WWF. The Coca-Cola Company betaalt het WWF 23,75 miljoen dollar (18,47 miljoen euro), gespreid over vijf jaar, geld dat voornamelijk gebruikt wordt om de zeven belangrijkste rivieren ter wereld te beschermen. ‘Dat is de investering die Coca-Cola doet, in ruil voor de integriteit van het WWF’, zegt Philippe Weiler van WWF-Belgium. De investering heeft Coca-Cola geen windeieren gelegd. Toen in 2007 de overeenkomst tussen Coca-Cola en het WWF werd bekendgemaakt, wees marktonderzoek uit dat de ethische reputatie van -20 naar +120 schoot: van worst in class naar best in class bij de producenten van levens-

middelen. Het Climate Saverprogramma groeide vorig jaar aan met HP, Nokia Siemens Networks, Johnson Diversey en Sofidel. De supermarktketen Carrefour Group, die graag uitpakt met de adviserende rol die WWF bij het bedrijf vervult, vindt toetreden tot de Climate Savers niet opportuun. ‘Het plan van Carrefour om het energieverbruik binnen de groep terug te dringen gaat lang niet ver genoeg’, zegt Oliver Rapf, hoofd van Business & Industry Engagement on Climate Change bij het WWF. ‘Twintig procent in zestien jaar, iets meer dan één procent per jaar dus, dat is zowat een status-quo. Carrefour zou veel verder kunnen gaan.’