Standardowa Księga Zaklęć by JillCourtney

Standardowa Księga Zaklęć

Jill Courtney 2016

Standardowa Księga Zaklęć

CO TO JEST MAGIA? KSZTAŁTOWANIE SIĘ MAGII NA PRZESTRZENI WIEKÓW .

   

Pojęcie magii Etymologia magii Historyczne podziały magii Nowożytne podziały magii

Magia to umiejętność wpływania na rzeczywistość poprzez stosowanie różnych zaklęć, eliksirów i tym podobnych. Czasami różnymi eliksirami i zaklęciami można osiągnąć zbliżony cel (np. Veritaserum i zaklęcie Imperio), a czasami uzupełniają one swoje działanie. Magii może towarzyszyć wiara w istnienie nadnaturalnej mocy i energii, ale może to również wynikać z samej wiedzy o połączeniach między rzeczami, których wykorzystanie gwarantuje skuteczne umiejętności magiczne. Magia to zatem nic innego jak kształtowanie rzeczywistości według własnej woli. Samo słowo "mag" pochodzi z języka staroperskiego i oznacza "kapłana". Zwrot ten narodził się w starożyten religii zoroastryjskiej, jako określenie znawcy astrologii. Już w Egipcie wierzono, że kapłani mają magiczną moc (wynikało to z ich ponadprzeciętnej mocy). Według Ewangelii Mateusza to właśnie magowie (nie królowie, ani mędrcy) przybyli ze Wschodu by pokłonić się Betlejemskiemu Dzieciątku.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Już w starożytności istniał podział na magię niższą i wyższą. Adepci wyższej magii (do których zaliczany jest np. Pitagoras) mieli osiągać mądrość niedostępną dla innych, zwykłych ludzi dzięki kontaktom ze światem duchowym. Warunkiem takiej wiedzy było czyste życie, asceza, kontemplacja i wiedza tajemna o naturze wszechświata. Podstawą wyższej magii stanowiła przekonanie, że każda ludzka istota jest miniaturowym odpowiednikiem całego wszechświata (tzw. Dogmat Korespondencji). Panowało powszechne przekonanie, że adepci magii wyższej mogą kształtować świat samą siłą woli. Adepci niższej magii musieli w celu zmieniania rzeczywistości korzystać z zaklęć, eliksirów, różdżek, tabliczek, amuletów, horoskopów itd. Rozwój magii białej datuje się na Renesans, kiedy to była ona bardzo popularna, a nawet powszechnie akceptowana. W późniejszych czasach dzielenia magii podjęły się trzy osoby: Fudulus żył od XVIw. p.n.e. do II w.ne. na południu Cesarstwa Rzymskiego. Podczas jednego z pojedynków czarodziejów stwierdził, że zaklęcia używane przez nich są na przemian dobre i złe. Studiował tę wiedzę przez wiele lat, spisał ją w postaci ksiąg, które zakopał w miejscu owego pojedynku. W 115r. n.e. grupka magów odkryła jego zapiski i opracowała podział na magię białą i czarną.

MAGIA ZŁA (MAGIA CZARNA)

MAGIA DOBRA (MAGIA BIAŁA)

Stasiński Marek żył na przełomie XVI/XVII wieku w Gnieźnie. Nie był zadowolony z podziału Fudulusa, więc opracował swój własny. Jako, że żył on w baroku za swoje nowatorskie poglądy został stracony na stosie. Wiele lat po jego śmierci podjęto działań mających na celu wprowadzenie nowego podziału. Udało się to dopiero w 1731, kiedy wprowadzono ustawę dzielącą białą magię na magię wody, ognia, powietrza i ziemi oraz zwyczajną, a magię czarną [zaklęcia zniewalające] na uroki i klątwy.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

MAGIA CZARNA

MAGIA BIAŁA

MAGIA ZWYCZAJNA Eomund Flame urodzony w 1781 roku, w Londynie przez całe życie badał różne aspekty magii. Uznał on, że magia to zaklęcia. Zaklęcia podzielił na zwykłe, niewybaczalne, potężne, obrony przed czarną magią, przeciwzaklęcia, uroki, klątwy, przeciwuroki. Za swoją pracę otrzymał w 1864 roku nagrodę Złotego Wynalazcy.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

W dzisiejszym świecie magicznym istnieją dwa podziały ze względu na rodzaje magii: podział ze względu na umiejętności i podział ze względu na cel. Ten pierwszy, to tak jak w Starożytności, podział na magię niską i wysoką. Wysoką magią posługują się doświadczeni czarodzieje, ponieważ wymaga ona lat praktyki, do jej zaklęć zaliczamy np. Zaklęcie Patronusa, Zaklęcie Fideliusa. Niską magią posługują się charłaki, dzieci przed pójściem do Szkoły Magii i młodzi jej adepci (przyjmuje się, że na poziomie SUMów magia jest wciąż niska). Drugi podział, ze względu na cel i skutki jest nieco bardziej skomplikowany. Jest to podział na magię czarną i białą. Biała magia ma na celu dobro ogółu, a czarna przynosi złe skutki ogółowi, ale korzyści praktykantowi. Praktykantów białej magii nazywamy białomagami, a czarnej- czarnoksiężnikami. Każdy z podanych typów magii ma swoje szkoły. Szkoły białej magii to runiczna, gestowa i umysłowa. Zaś czarnej: legilimencja, wampirologia, demonologia i nekromancja (niektórzy zaliczają tutaj również ewokację). Niektórzy twierdzą również, że konieczne jest posługiwanie się terminem magii szarej. Jest to magia mieszana, a jej odmiany to ciemnoszara i jasnoszara. Istnieje też pojęcie magii surowej. To magia uniwersalna, ani dobra ani zła, czyli mająca obojętny skutek. Do takiej magii zaliczamy każde zaklęcie, którego celu i skutku nie rozpatrywujemy (np. Lumos). Magia stworzeń różni się nieco od naszej, ludzkiej. Przykładem może być magia skrzatów domowych, które mogą się teleportować mimo bariery teleportacyjnej oraz są w stanie czarować bez różdżek i formuł.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

ZAKLĘCIA, UROKI, KLĄTWY

Bez wątpienia możemy powiedzieć, że magia towarzyszy ludziom od zawsze. Z pewnością wyobrażamy sobie sceny polowania jaskiniowców, rozpalania ognia, zmagań z siłami natury. Lecz czym właściwie jest magia? Aby odpowiedzieć sobie na to oraz wiele innych, ważnych pytań spróbujmy zawęzić nieco pole naszego zainteresowania do dziedziny magii jaką są zaklęcia. Przynajmniej na razie...

Wielu ludzi, nawet najwybitniejszych czarodziejów ma problem ze zdefiniowanie podstawowych pojęć związanych z magią. Skutkiem tego wysokiej rangi urzędnicy jąkają się i szukają ratunku podczas tłumaczenia, co to jest zaklęcia. My, jako początkujący adepci sztuki magicznej możemy wywnioskować, że zaklęcie jest to formuła słowna lub pisemna, która ma magiczną moc, a więc powoduje określone skutki. Teorię tę łatwo możemy obronić przykładem: weźmy formułę zaklęcia zapalającego światło: Lumos. Jeśli je wypowiemy, a także wykonamy określony ruch różdżki, z pewnością zapali się światło. Jeśli zamiast słowa Lumos użylibyśmy słowa buldożer szanse na oświetlenie naszego otoczenia są nikłe. Jednak nie tylko ruch różdżki jest ważny przy rzucaniu zaklęć. Otóż na poprawność rzuconego zaklęcia wpływa również:    

poprawna formuła zaklęcia sposób wymowy formuły: wyraźnie, dobitnie, zdecydowanie, zrozumiale chwyt różdżki skupienie

To tylko niektóre przykłady. Jestem pewna, że sami potrafilibyście namnożyć ich bardzo wiele. Przy wypowiadaniu zaklęcia bardzo ważny jest sposób, w jaki będziemy je akcentować. Są dwa rodzaje inkantacji zaklęć. Pierwszym z nich jest inkantacja fonetyczna, która polega na napisaniu formuły zaklęcia tak, jakbyśmy ją czytali, a następnie wyróżnieniu wielkimi literami akcentowanej (przedostatniej) sylaby, np. Crucio przeczytalibyśmy jako "krucjo", po zaakcentowaniu wychodzi nam: KRUcjo / KRUCjo (obie formy są akceptowalne). Drugi sposób akcentowania jest nieco prostszy, ponieważ dopuszcza on formę pisaną, zatem poprawnie zaakcentowane zaklęcie Cruciatus wygląda następująco: CRUcio. Warto pamiętać, że jeżeli

2016

Standardowa Księga Zaklęć

zaklęcie jest dwuczłonowe, tak jak Expecto Patronum, akcentujemy oba człony zaklęcia. Uczniów klasy pierwszej szkół magicznych obowiązuje jeden, dowolnie wybrany, sposób akcentowania. Co się stanie, jeżeli nie uda nam się poprawnie zaakcentować zaklęcia lub niedostatecznie się skupimy? Skutki niepoprawnie rzuconych zaklęć możemy podzielić na proste i złożone. Proste to np. modyfikacja skutków zaklęcia, zmiana celu zaklęcia, działanie przeciwstawne do zamierzonego. O skutkach złożonych mówimy, gdy mamy do czynienia z minimum dwoma skutkami prostymi. Niepoprawnie rzucone zaklęcie to również takie, które zostało rzucone na coś, na co nie może zadziałać. Możemy zaczarować wszystko poza duchami (jako post- istoty są niematerialne), pogodą oraz próżnią. Dodatkowo zaklęcia stałe nie działają na istoty żywe rozumiane jako ludzie lub zwierzęta. Uroki natomiast działają na umysł ofiary. Kolejnymi ważnymi pojęciami, z jakimi będziemy spotykać się podczas naszych lekcji są kolejno: urok oraz klątwa. Słowo "urok" wywodzi się z łacińskiego wyrazu "blanditia" oznaczającego oczarowanie, opętanie. Uroki to ataki energii psychicznej, lecz niekoniecznie oznacza to, że muszą mieć wyłącznie złe skutki: fakt, uroki w postaci złośliwego fatum są najbardziej popularne, ale istnieją również uroki używane do dobrych celów. Warto jednak pamiętać, że uroki działają tylko na umysł i ograniczają się do jednej sfery życia naszej ofiary (np. sfery psychicznej, ekonomicznej). Urok może rzucić jedna osoba na drugą, dzięki czemu nie może on działać na jakąkolwiek osobę postronną. Do najczęstszych powodów rzucania uroków możemy zaliczyć chęć uzyskania awansu społecznego, ograniczenie wpływu konkurencji w sferze zawodowej lub uczuciowej. Osobę będącą pod wpływu uroku stosunkowo łatwo rozpoznać. Małe dzieci płaczą, cierpią na bezsenność, pojawiają się u nich różne fobie, niestrawność. Przyjmuje się, że moly to zioła, dzięki którym Odys zdołał zneutralizować działanie uroków Kirke. Słowo "klątwa" wywodzi się z gry łacińskich słów videre (być złym, skupionym) oraz invisus (nienawiść, emocje). Klątwa jest jedną z najpotężniejszych dziedzin magicznych, wiąże się to z potrzebą ogromnej mocy i doświadczenia. Formuła klątwy to "aquae et igini interdicto" uzupełniona przez opis działania klątwy (zazwyczaj wymówiony po łacinie), np. "familiaris none manus" co oznacza: "przeklinam was klątwą rodzinną by odpadły wam ręce". Powszechnie znanym faktem jest, że klątwa napisana (a więc świadoma) ma większą moc niż klątwa wypowiedziana. Klątwę może być zdjęta wyłącznie przez osobę, która ją rzuciła, lecz niektóre słabsze klątwy kończą się wraz ze śmiercią rzucającego. Osobę będącą pod działaniem klątwy cechuje nadpobudliwość, nerwowość, agresja. Bardzo często również mogą pojawić się na ciele ślady po samookaleczeniach lub fizycznym/ psychicznym uzależnieniu. Zaklęty często odkrywa swoje nowe fobie, cierpi na bezsenność. Wszystko to składa się na dążenie do autodestrukcji. Ze względu na swoją potężną moc uroki i klątwy bardzo interesowały badaczy. Jednym z nich

2016

Standardowa Księga Zaklęć

był pan Fredric Gloss, żyjący na przełomie XIX i XX wieku we Francji. Dokonał on pewnego rodzaju podziału, który miał wpływ na podział Eomunda Flame`a (patrz temat 4). Fredric Gloss podzielił zaklęcia zniewalające na uroki i klątwy. Napisał on również tezy nt. uroków i klątw. Do najważniejszych zaliczają się: 1) Żaden urok i klątwa nie zabijają osoby, na którą zostaną rzucone. 2) Uroki możemy rzucać za pomocą różdżki i słów. Klątwy jedynie za pomocą formuły. 3) Urok jest łatwiejszy do rzucenia niż klątwa. 4) Klątwa jest znacznie bardziej trwała niż urok. 5) Do rzucenia klątwy potrzebna jest ofiara. 6) Osoba umierająca może rzucić klątwę. 7) Klątwę może rzucić osoba, która szczerze czegoś pożąda. 8) Klątwę zalicza się do zaawansowanej, potężnej magii. 9) Klątwy emocjonalne są zakazane. Teoria ta mimo, że ma zastosowanie do dziś, jest stale poprawiana. W ramach podsumowania skontrastujmy ze sobą: a) uroki i zaklęcia: Dziedzina

Urok

Zaklęcie

Rzucanie za pomocą różdżki.

Niekoniecznie

Tak

Działanie na umysł

Tak

Niekoniecznie

Stopień trudności rzucenia

Wysoki

Niski

Możliwość zabicia ofiary

Nie

Tak

b) klątwy i zaklęcia: Dziedzina

Klątwa

Zaklęcie

Istnienie przeciwzaklęcia

Nie

Tak

Rzucanie za pomocą różdżki

Nie

Tak

Możliwość zabicia ofiary

Nie

Tak

Stopień trudności rzucenia

Ekstremalny

Niski

2016

Standardowa Księga Zaklęć

c) klątwy i uroki: Dziedzina

Klątwa

Urok

Rzucanie za pomocą różdżki

Nie

Niekoniecznie

Stopień trudności rzucenia

Ekstremalny Wysoki

Trwałość

Wysoka

Niska

2016

Standardowa Księga Zaklęć

PODZIAŁ KLĄTW Nie wszystkie zaklęcia są takie same, mają różne ruchy różdżek, powodują różne skutki. W tym rozdziale dowiemy się, w jaki sposób dzieli się klątwy oraz które klątwy są bardziej niebezpieczne od innych i dlaczego!

Podział klątw odbywa się według następujących aspektów: a) rodzaj: śmiertelna rzucana przez osoby umierające, bardzo silna klątwa trwająca nawet kilka pokoleń. emocjonalna rzucana na osoby do których czujemy silne uczucie, takie jak miłość czy nienawiść. Wymaga pokładów energii i skupienia. Jej użycie jest karane. b) długośc trwania: nieświadoma działa krótko i traci moc po zrealizowaniu się. Bardzo często typ ten łączony jest z emocjonalną. świadoma (rytualna) może trwać przez kilka pokoleń, a jej działanie hamują rytuały. Wśród klątw rytualnych istnieje wewnętrzny podział na klątwy: czarnej magii czarnej tantry pentagramu satanizmu hipnozy. c) liczbę dotkniętych klątwą: rodzinna

prześladująca każdego o nazwisku przeklętej rodziny (również mimo braku więzów)

osobista

rzucona tylko na jedna osobę

narodowa przeklęty zostaje cały naród stanowa

przeklinany jest dany stan społeczny

własna

rzucana na samego siebie w celu ukarania się

klątwa jako kara

za przewinienia rzucana przez ministra magii na tego, kto złamał prawo.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

ZAKLĘCIA STAŁE Zaklęcia Stałe to grupa zaklęć, które rzuca się najłatwiej. Najczęściej spotkać je możemy w domu każdego czarodzieja. rzucamy je na przedmioty nieożywione, wyspecjalizowane do wykonywania określonych czynności. Wyrażamy je imperatywem, czyli oprócz tego, że nasza komenda przybiera postać rozkazu, to powinna również zakończona być wykrzyknikiem. Co ciekawe, zaklęcia te mogą być rzucane, przez bardziej wprawionych czarodziejów, bez użycia różdżki.

Aby przejść do rzucania zaklęć stałych, musimy omówić schemat ich rzucania, przydatny również do wszelkiego rodzaju innych czarów. 1) Skupienie: wiadomo, że wpływa ono na poprawność rzucanego zaklęcia, musimy skupić się na celu, czyli tym, co chcemy zaczarować. Gdy np. chcemy zaczarować kołyskę skupiamy się na niej. <skupia się na [celu]> <skupia się na kołysce> 2) Ruch różdżki: w przypadku zaklęć stałych do każdego zaklęcia jest taki sam ruch: wskazanie. Musimy różdżką wskazać na przedmiot, na którym się skupiliśmy. <wskazuje różdżką na [cel]> <wskazuje różdżką na kołyskę> 3) Wymowa: poprawnie wypowiadamy formułę zaklęcia. W przypadku zaklęć stałych musimy używac formy rozkazującej z wykrzyknikiem. Nie używamy zaimka zwrotnego "się". Formułę piszemy z akcentem. <mówi: zaKLĘcie!> <mówi: KOłysz!> Przeciwzaklęcia to zaklęcia kończące działanie innych czarów lub cofające ich efekty. Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że o przeciwzaklęciu możemy mówić tylko i wyłącznie wtedy, gdy wcześniej rzucono zaklęcie. Powszechnie znany jest wewnętrzny podział przeciwzaklęć na: uzdrawiające, cofajace oraz przeciwzaklęcia do zaklęć stałych. Sekwencja zaklęcia w kontekście przeciwzaklęcia wygląda następująco: Lumos <-> Nox.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Przeciwzaklęcia do zaklęć stałych należą do najprostszych przeciwzaklęć. Ich formuły to: Stop! Przestań! wyrażone imperatywem oraz odpowiednio zaakcentowane. Ruch różdżki jest taki sam jak do zaklęć stałych.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

ZAKLĘCIA POMOCNE: ZAKLĘCIA DOMOWE Zaklęcia pomocne to najczęściej używane zaklęcia, należą do tak zwanej magii niskiej, choć niektóre są nieco trudniejsze do rzucenia. Przypomnijmy jeszcze schemat rzucania zaklęć: I Skupienie: <skupia się na [celu zaklęcia]> II Ruch różdżki: <wykonuje konkretny ruch różdżki przypisany zaklęciu> III Inkantacja: <mówi: zaKLĘcie>

1) Accio - zaklęcie przywołujące. Ruch różdżki: wskazanie miejsca ukrycia czegoś Akcent: ACcio Sposób I: <skupia się na przywołaniu cukierków> <wskazuje różdżką na cukierki> <mówi: ACcio> Sposób II: <skupia się na przywołaniu cukierków> <mówi: ACcio cuKIERki>

2016

Standardowa Księga Zaklęć

2) Alohomora - zaklęcie otwierające zamki, drzwi, okna itd. Ruch różdżki: wskazanie Akcent: alohoMOra

Przeciwzaklęcie: Alohomora <-> Colloportus Ruch różdżki: wskazanie Akcent: colloPORtus

3) Evanesco - zaklęcie opróżniające, przydatne np. podczas eliksirów Ruch różdżki: wahadłowy w kierunku od prawej do lewej Akcent: evaNESco Wskazówka: Rzeczy, którą usuniemy zaklęciem Evanesco, nie da się przywrócić.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

4) Incendio - zaklęcie powodujące zapalenie ognia. Ruch różdżki: zatoczenie koła, a następnie wskazanie na źródło ognia Akcent: inCENdio

Przeciwzaklęcie: Incendio <-> Cento Onis Ruch różdzki: podniesienie jej w górę, a następnie szybkie opuszczenie w dół Akcent: CENto Onis

5) Locomotor - ma na celu przeniesienie przedmiotu lub osoby Ruch różdżki: brak Akcent: locoMOtor <skupia się na przeniesieniu kufra> <mówi: locoMOtor KUfer>

2016

Standardowa Księga Zaklęć

6) Lumos - zapala światło na końcu różdżki Ruch różdżki: uniesienie jej w górę w trakcie mówienia Akcent: LUmos Ciekawostka: Taki sam ruch różdżki przypisujemy również kolejnym stopniom zaklęcia Lumos, czyli: Lumos-> Lumos Maxima -> Lumos Solem. Przeciwzaklęcie: Lumos <-> Nox Ruch różdżki: przypomina strzepnięcie Akcent: NOX 7) Mobiliarbus - zaklęcie przenoszące obiekty w powietrzu Ruch różdżki: wskazanie miejsca, na które chcemy przenieść obiekt oraz delikatne szarpnięcie różdżki w górę Akcent: mobilIARbus 8) Orchideus - wyczarowuje bukiet kwiatów Ruch różdżki: podniesienie jej do pionu Akcent: orchiDEus

2016

Standardowa Księga Zaklęć

9) Reparo - zaklęcie naprawiające Ruch różdżki: wskazanie rzeczy, którą chcemy naprawić Akcent: rePAro

10) Waddiwasi - zaklęcie odtykające Ruch różdżki: wskazanie zatkanej rzeczy Akcent: waddiWAsi

2016

Standardowa Księga Zaklęć

11) Wingardium Leviosa - zaklęcie podnoszące wskazany przedmiot. Ruch różdżki: smagnąć i poderwać Akcent: winGARdium leVIOsa Dodatkowy ruch różdżki: wskazujemy różdżką trasę przedmiotu, który uległ lewitacji. Ważne: Należy to zrobić delikatnym ruchem, nie gwałtownie!

2016

Standardowa Księga Zaklęć

ZAKLĘCIA POMOCNE: ZAKLĘCIA LECZĄCE Zaklęcia pomocne to najczęściej używane zaklęcia, należą do tak zwanej magii niskiej, choć niektóre są nieco trudniejsze do rzucenia. Przypomnijmy jeszcze schemat rzucania zaklęć: I Skupienie: <skupia się na [celu zaklęcia]> II Ruch różdżki: <wykonuje konkretny ruch różdżki przypisany zaklęciu> III Inkantacja: <mówi: zaKLĘcie>

Ferula - zaklęcie uzdrawiające złamaną kończynę. Ruch różdzki: wskazanie, a następnie stuknięcie w uszkodzoną kończynę (delikatnie!) Akcent: feRUla

Episkey – zaklęcie leczące złamania. Ruch różdżki: przeciągnięcie różdżki z góry na dół i z lewej na prawą nad złamaniem. Akcent: ePISkey

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Rennervate – przywracanie stanu przytomności Ruch różdżki: wycelowanie w klatkę piersciową Akcent: rennerVAte Uwaga: W tomie "Harry Potter i Czara Ognia" występuje błąd. Użyto tam formuły "Enervate", co etymologicznie oznacza "osłabiać". Rowling zauważyła pomyłkę i w tomie "Harry Potter i Książę Półkrwi" naprawiono pomyłkę poprawiając zaklęcie na Rennervate.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

ZAKLĘCIA POMOCNE: POZOSTAŁE CZARY Zaklęcia pomocne to najczęściej używane zaklęcia, należą do tak zwanej magii niskiej, choć niektóre są nieco trudniejsze do rzucenia. Przypomnijmy jeszcze schemat rzucania zaklęć: I Skupienie: <skupia się na [celu zaklęcia]> II Ruch różdżki: <wykonuje konkretny ruch różdżki przypisany zaklęciu> III Inkantacja: <mówi: zaKLĘcie>

Finite Incantatem (krótka forma: Finite) – zaklęcie niwelujące skutki innych czarów. Ruch różdżki: obrócenie jej w prawo, a następnie wskazanie Akcent: fiNIte incanTAtem / fiNIte

Aperacjum - ujawnia to, co zostało ukryte. Ruch różdżki: stuknięcie w to, co chcemy ujawnić Akcent: apeRACjum/ apeRAcjum

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Diffindo - zaklęcie tnące Ruch różdżki: zgodne z kierunkiem cięcia Akcent: difFINdo

Engorgio - zaklęcie powiększające Ruch różdżki: wskazanie Akcent: enGORgio

Flagrate - zaklęcie oznaczające Ruch różdżki: machnięcie pod skosem, od lewej do prawej Akcent: flaGRAte

Impervius - zaklęcie odpychające, tworzy niewidzialną tarczę, która nie przepuszcza brudu, kurzu, kropel Ruch różdżki: wycelowanie w obiekt Akcent: imPERvius

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Sonorus - zaklęcie zwiększające siłę głosu Ruch różdżki: wskazanie na gardło Akcent: soNOrus

Wskaż mi - zaklęcie sprawiające, że różdżka pokaże kierunek północny Ruch różdżki: położyć ja na wewnętrznej części dłoni Akcent: WSKAŻ MI

2016

Standardowa Księga Zaklęć

RÓŻDŻKARSTWO Różdżka - to podstawowe narzędzie, z którym codziennie spotyka się każdy czarodziej. Dziś dowiemy się, jakie tajemnice skrywa w sobie ten, z pozoru, zwyczajny kawałek drewna. Zacznijmy od początku, czyli gdzie możemy znaleźć najstarsze doniesienia na temat różdżek. Myślę, że zaskoczeniem nie będzie fakt, że różdżkę możemy spotkać już w mitologii: zarówno tej egipskiej, jak i greckiej oraz w Biblii, występuje również w "Odysei", aczkolwiek jeszcze dalej szukając, możemy znaleźć malowidła w jaskiniach przedstawiające różdżkę. Czarownicy, kapłani, druidzi z dawnych lat używali różdżek w postaci pałeczek lub grubych kijów, które miały skupiać magiczną moc. Tak więc różdżka towarzyszy nam od prehistorii.

Skupmy się na opisie różdżki. Ma ona pięć parametrów, które możemy podzielić na budowę oraz cechy, dzięki temu nie ma dwóch jednakowych różdżek. 1. Budowa: - drewno (różdżka może być wykonana z każdego drzewa świata) - rdzeń (inaczej jądro; magiczna substancja) 2. Cechy: - długość (mierzona w centrymetrach: 20-40 lub w calach: 8-16) - giętkość (pięciostopniowa skala od sztywnej do bardzo giętkiej) - wyjątkowa właściwość Jak powstaje nasza różdżka? Otóż na świecie istnieje wielu twórców różdżek, jednak to nie oni są autorami przepisów na swoje różdżki. Wszystkie one powstają wedle ściśle określonych reguł. Raz w roku, różdżkarze z całego swiata spotykają się u źródła Sekretis (tak samo nazywa się klątwa zakazująca wypowiadania różdżarzom tajemnic związanych z procesem tworzenia się różdżek), w nieznanej nikomu krainie.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Tam zdobywają lub dostają (różdżkarstwo owiane jest dużą tajemnicą) instrukcje, jak stworzyć różdżkę. Z taką instrukcją wracają do swoich warsztatów. Na ich zlecenie ludzi zbierają im składniki na różdżkę (choć niektórzy różdżkarze fatygują się po części dzieła samodzielnie). Co ciekawe, gdy już zdobędą wszystkie składniki zamykają się w swoich warsztatach na wiele tygodni, tracąc kontakt ze światem aż do momentu zakończenia dzieła. Pierwsze, co należy zrobić, to wyrzeźbić z drewna różdżkę. Gdy wzór już jest gotowy, rzucamy na niego pierwsze zaklęcia. Później wsadzamy rdzeń, lecz nikt dokładnie nie wie, jak to się dzieje. Gdy rdzeń jest już umieszczony w różdżce, twórca zanurza różdżkę w złotym proszku, zwanym Bene. Po wyjęcia odkłada ją i różdżka suszy się przez 10 dni. Po tym czasie na różdzkę rzuca się kolejne zaklęcia. Najsławniejszymi tworcami różdżek są Ollivanderowie (382 p.n.e.) i Gregorowiczowie (284 p.n.e.). Uważa się, że różdżki Ollivandera są krótsze, mają lepsza wykończenia i są bardziej estetyczne. Dodatkowo, Ollivander pamietał każdą różdżkę, jaką sprzedał oraz każdy rdzeń zbierał samodzielnie.

W przeszłości czarodzieje najchętniej wyrabiali różdżki ze starych drzew, gdyż uznawano, że takie drewno zawiera więcej magicznych mocy. Czarnoksiężnicy najczęściej używali różdżek cyprysowych oraz cisowych (wg dawnych wierzeń cis ma nadprzyrodzoną moc, wiecznie zielone drzewo stało się symbolem nieśmiertelności i odrodzenia). Według dawnych wierzeń większą moc różdżce zapewniały zaklęcia, wyrycie na nich świętych imion, a także dodanie do nich magnesów czy kryształów.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Oczywiście wokół różdżek krąży wiele przesądów. Oto kilka z nich: Bez czarny - los marny Dąb i ostrokrzew w parze nie chodzą, Połączone – nie dzieci, lecz kłopoty rodzą Jarzębina plotkuje, kasztan leniuchuje, Jesion jest uparty, orzech pojękuje.

Oczywiście różdzki, jak każda dziedzina życia ma również swoje prawa. Oto kilka zasad korzystania z różdżki: 1) Różdżki używaj wyłącznie do celów szlachetnych - nie szkodzących Tobie ani innym. 2) Różdżki nie wolno przekazywać mugolom, dzieciom przed pójściem do Hogwartu oraz magicznym stworzeniom. 3) Różdzka nie może być używana, jeżeli jest uszkodzona: lekkie obicia nie powinny być szkodliwe, jednak złamana różdżka może doprowadzić do niespodziewanych konsekwencji. Najważniejsze Prawo Różdżek: "Różdżka sama sobie wybiera czarodzieja." - oznacza to, że każda różdżka ma swój charakter, który odpowiada charakterowi jego posiadacza. Doświadczeni czarodzieje mogą jednak używać cudzych różdżek, ale nigdy nie przyniesie to tak porządanego efektu, jak gdybyśmy czarowali własną (dodatkowo różdżki chłoną wiedzę i umiejętności swoich właścicieli) Jeżeli mówimy już o subtelnych zależnościach między różdżkami oraz tajemnicy ich posiadania grzechem byłoby nie wspomniec o legendzie Czarnej Różdżki, inaczej Kosturu Przeznaczenia lub Berła Śmierci. Została ona podarowana najstarszemu bratu, Antiochowi (choć niektórzy twierdzą, że zrobił ją sam) przez Śmierć. Wykonana jest z czarnego bzu, zaś rdzeń jest włosem z ogona testrala. Jej długość wynosi 15 cali i według badaczy powstała w XIII wieku. W celu stania się jej prawowitym właścicielem należało pokonać (zabić lub rozbroić) jej aktualnego właściciela. Udało się to nielicznej grupie osób: Antiochowi Peverellowi (pierwszy właściciel) Emerykowi (zwanym "Diabłem", który podczas swojego życia sterroryzował średniowieczną południową Anglię, a następnie zginął w pojedynku) 2016

Standardowa Księga Zaklęć

Egbertowi Zuchwałemu (prawdopodobnie zmarł w pojedynku) ... (tutaj nie wiemy, co działo się z Czarną Różdżką, od średniowiecza przez 100 następnych lat) Godelotowi (tworzył spis zaklęć czarnomagicznych, m.in. jest autorem dzieła "Najczarniejsze zakamarki magii"; o swojej różdżce pisał tak: „moja wielce złośliwa i przebiegła towarzyszka, o ciele z sambukusa, wybornie znająca najczarniejsze zakamarki magii”) Herewardowi, synowi Godelota, który zamknął swojego ojca w piwnicy ... (znów nie możemy prześledzić losów różdżki, aż do XVIII wieku) Barnabaszowi Deverillowi (Czarną Różdżkę nazywał "Holundrem") Loxiasowi (Czarną Różdżkę nazywał "Kosturem Śmierci") Arkusowi lub Liwiuszowi – nie wiadomo, który z nich pokonał Loxjasa, gdyż do zamordowania go przyznała się nawet jego własna matka. Tezaurus Harry Potter podaje informacje, że prawowitym następcą Loksjasa odnośnie Czarnej Różdzki jest Liwius. Gregorowiczowi Gellertowi Grindelwaldowi (wykradł ją Gregorowiczowi, prawdopodobnie go rozbrajając, gdyż jak wiadomo Gregorowicz zginął z rąk Voldemorta) Albusowi Dumbledore'owi (1945) Draconowi Malfoy'owi Harry'emu Potterowi - ostatnim czynem Czarnej Różdżki było naprawienie pierwszej różdżki Harry`go, następnie została włożona do grobowca Dumbledore`a. Normalna różdżka w przypadku śmierci swojego właściciela zostaje włożona do jego grobu, przełamana na pół lub spalona. Inną, ciekawą tajemnicą różdżek jest efekt Priori Incantantem (nie mylić z zaklęciem Prior Incantato, które pozwala obejrzeć poprzednio rzucone przez różdżkę czary). Ma on miejsce wtedy, gdy dwie różdzki o bliźniaczych rdzeniach stają ze sobą do pojedynku. Dwa promienie rzucone z różdżek łączą się w jeden, walczący unoszą się w powietrze, a wokół nich tworzy się kopuła. Jedna z różdżek, ta, której właściciel ma silniejszą wolę, zmusza drugą do odtworzenia poprzednio rzuconych zaklęć. Jeżeli jednym z nich było zaklęcie uśmiercające, z różdżki wydobywają się widma zamordowanych postaci, zaś zaklęcie torturujące przedstawiane jest w postaci wrzasku różdżki.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Cechy, jakie drzewce nadają różdżką według SnitchSeeker.com: Czarny bez (z włosem testrala): Harry Potter, Albus Dumbledore, Gellert Grindelwald, Draco Malfoy (jedna i ta sama różdżka) Najrzadsze drewno, jeżeli chodzi o produkcję różdżek, i uważane za wyjątkowo pechowe. Różdżka z czarnego bzu jest przewrotna w stosunku do swojego właściciela znacznie bardziej niż inne. Skrywa w sobie duże pokłady silnej mocy magicznej, ale pogardza byciem własnością człowieka, który nie jest zwierzchnikiem grupy. Tylko bardzo utalentowany, wybitny czarodziej będzie w stanie utrzymać różdżkę z czarnego bzu przez dłuższy czas. Prawdą jest, że tylko wysoce niezwykła osoba doskonale połączy się z bzem i przy tak rzadkim wydarzeniu, gdy takie sparowanie nastąpi, biorę za pewnik, że ten czarodziej lub czarownica jest naznaczony niezwykłym przeznaczeniem. Ostrokrzew (z piórem feniksa): Harry Potter Różdżki z ostrokrzewu często wybierają czarodziejów, którzy są zaangażowani w niebezpieczne i często duchowe poszukiwania. Ostrokrzew jest jednym z tych drzew, których efekty użycia różnią się w zależności od rdzenia, a jego połączenie z piórem feniksa zawsze jest trudne, ponieważ zmienność drewna dziwnie koliduje z indywidualnością feniksa. W nadzwyczajnych przypadkach takiego połączenia jest ono idealne, jednakże nic i nikt nie powinien stawać na ich drodze. Jesion (z włosem z ogona jednorożca): Ron Weasley, Cedric Diggory (dwie osobne różdżki) Jesionowa różdżka lgnie tylko do swojego pana i nie powinna być przekazywana przez swojego pierwszego właściciela, ponieważ utraci swoją moc i zdolności. Tendencja ta jest jeszcze bardziej nasilona, gdy rdzeniem różdżki jest włos z ogona jednorożca. Osoby, które są najczęściej wybierane przez różdżki jesionowe, niełatwo odwieść od ich przekonań i celów. Jednakże jednostki zbyt zuchwałe i pewne siebie, nalegające na posiadanie

2016

Standardowa Księga Zaklęć

różdżki z tego prestiżowego drewna, mogą być rozczarowane efektami rzucanych zaklęć. Idealny właściciel takiej różdżki może być uparty i odważny, jednakże nigdy tępy i arogancki.

Wiśnia (z włosem z ogona jednorożca): Neville Longbottom Różdżki z drzewa wiśniowego często posiadają naprawdę zabójczą moc, niezależnie od rdzenia, ale w zestawieniu z włóknem ze smoczego serca nie powinna znaleźć się w rękach czarodzieja o słabej sile woli i samokontroli.

Głóg (z włosem z ogona jednorożca): Draco Malfoy, Harry Potter (jedna i ta sama różdżka) Głogowe różdżki mogą być szczególnie dobre do rzucania zaklęć leczniczych, ale biegłe są również w rzucaniu klątw. Zaobserwowałem, że różdżki z głogu nadają się dla czarodziejów o konfliktowej naturze albo dla przechodzących przez okres zawirowań i kłopotów. Nie jest łatwym dla właściciela posiadanie głogowej różdżki, a moim zdaniem takowe powinny znajdować się w rękach utalentowanych czarodziejów. Różdżki z głogu mają pewien znak szczególny - zaklęcia nimi rzucane, a źle skierowane, mogą wypalić do tyłu. Winorośl: (z włóknem ze smoczego serca): Hermiona Granger Różdżki z winorośli są jednymi z rzadziej spotykanych i należy tu wspomnieć, że ich właścicielami prawie zawsze są czarodzieje bądź czarownice dążące do wielkiego celu, osoby, które posiadają jakąś niezwykłą wizję, które wielokrotnie zaskakują tych, którzy myślą, że znają je najlepiej. Różdżki z winorośli wydają się silnie przyciągane przez osobowości o ukrytej głębi, które wydają się bardziej wrażliwe niż inni, kiedy nagle mają podjąć odpowiednią decyzję.

2016

Standardowa Księga Zaklęć

Cis (z piórem feniksa): Tom Riddle Cisowe różdżki należą do niepospolitych, rzadkich typów, a ich idealni wybrańcy są niezwykli i czasem osławieni. Uważa się, że różdżki z drewna cisowego wyposażają swojego właściciela w moc życia i śmierci, co, oczywiście, można właściwie powiedzieć o wszystkich różdżkach. Cisowe różdżki posiadają przerażającą reputację w sferze pojedynków i klątw. Jednakże nie jest prawdą, jakoby ludzie używający różdżek z cisu mieli większy pociąg do czarnej magii niż inni (o czym mówią ludzie niedouczeni w sztuce tworzenia różdżek). Różdżki zrobione z tego długowiecznego drzewa były w posiadaniu bohaterów prawie tak samo często, jak w rękach czarnych charakterów. Rzeczą pewną jest, że cisowe różdżki nie wybierają ludzi przeciętnych i bojaźliwych.

2016