Diario de Ana Frank G

A publicación deste libro está promovida polo Anne Frank Fonds.

Otto H. Frank, único supervivente da súa familia e herdeiro univer­ sal da súa filla Ana, fundou o Anne Frank Fonds (AFF) en Basilea, Suíza, en 1963, co fin de que este fose o seu legatario. Desde a morte de Otto Frank en 1988, o AFF actúa como testamenteiro, co obxectivo de difundir os escritos da súa filla e protexelos de ex­ plotacións ilícitas. Os manuscritos de Ana están expostos na Casa de Ana Frank de Amsterdam e figuran no rexistro do Programa Memoria do Mundo, da UNESCO. O AFF é unha organización benéfica suxeita á lexislación suíza. Á súa cabeza está un consello honorífico de fideicomisarios, presi­ dido durante moitos anos por Buddy Elias, o curmán de Ana Frank.

O cometido do AFF é promover o legado humanitario de Ana e Otto Frank. Por desexo explícito de Otto Frank, o AFF dedícase a mellorar o entendemento entre as diferentes culturas e relixións, fortalecer as relacións entre a xente nova de todo o mundo e servir a causa pacifista.

Para máis información, visite www.annefrank.ch

Introdución á presente edición

Ana Frank escribiu o seu diario entre o 12 de xuño de 1942 e o 1 de agosto de 1944. Nun primeiro momento facíao para si mesma, ata que un día de 1944 escoitou pola radio un discurso dun membro do goberno holandés no exilio.

O home dicía, nunha emisión desde Londres, que cando rematase a guerra se compilarían e publicarían os escritos que testificasen os sufrimentos do pobo holandés durante a ocupación alemá. Un dos exemplos que citou foron os diarios.

Impresionada, Ana Frank decidiu que despois da guerra publicaría un libro baseándose no seu diario. Empezou a reela­borar e a pasar a limpo os apuntamentos que fixera ata ese momento, mellorou o texto, eliminou parágrafos que

5

consideraba pouco interesantes e engadiu datos rescatados da súa memoria. Ao mesmo tempo, seguiu escribindo o diario orixinal. Na versión académica de The Diary of Anne Frank: The Critical Edition, 1989 (O diario de Ana Frank: Edición crítica), o diario de Ana que nunca antes se publi­ cara recibe a denominación de versión a, para distinguila da segunda, xa editada, que se coñece co nome de versión b.

A derradeira anotación no diario de Ana data do 1 de agosto de 1944. O día 4 dese mesmo mes os alemáns irrom­ peron na casa e prenderon as oito persoas que se agochaban nela. Miep Gies e Bep Voskuijl, as dúas secretarias que tra­ ballaban no edificio, atoparon os diarios de Ana espallados polo chan. Miep Gies escondeunos nun escritorio para man­ telos a salvo. Despois da guerra, cando se soubo que Ana non volvería, entregoullos, sen lelos, a Otto Frank, o pai de Ana. Tras longas cavilacións, Otto Frank decidiu levar a cabo o desexo da súa filla e publicar o diario. Seleccionou mate­ riais das versións a e b e editounos nunha terceira versión máis curta que recibiu o nome de versión c. Os lectores coñe­ cen esta versión como The Diary of a Young Girl (O diario dunha rapaza).

Para decidir a súa escolla, Otto Frank tivo en conta varias cuestións. A primeira, que o diario tiña que ser curto para encaixalo na colección da editorial holandesa. Ademais, omi­tíronse varios parágrafos que se referían á sexualidade de Ana. No tempo no que se publicou por vez primeira

6

o libro, en 1947, na literatura non se adoitaba tratar os temas sexuais, e aínda menos nos libros para mozos. Outro mo­ tivo polo que non se incluíron determinados parágrafos foi que Otto Frank quería respectar a memoria da súa muller e dos outros escondidos na casa de atrás. E é que Ana, que tiña trece anos cando empezou a redactar o seu diario, e quince cando se viu obrigada a interrompelo, expresara abertamente as súas simpatías e antipatías.

Cando Otto Frank faleceu en 1980, legou os escritos ori­ xinais da súa filla ao Instituto Holandés de Documentación de Guerra (RIOD) de Amsterdam. Unha vez que se com­ probou a autenticidade do diario, publicouse inte­gramente, cos resultados dun exhaustivo estudo. A edición crítica con­ tén non só as versións a, b e c, senón tamén unha serie de artigos que trataban da familia Frank, os feitos relativos á súa detención e deportación, o material de escritura usado e a caligrafía de Ana Frank. Na voluminosa publicación descríbe­ se, asemade, a difusión que o diario tivo en todo o mundo.

A Fundación Ana Frank, de Basilea (Suíza), herdeira universal de Otto Frank e, por tanto, dos dereitos de autor da súa filla, decidiu publicar unha versión nova e ampliada do dia­rio, a partir dos textos entón dispoñibles. O traballo de edición realizado por Otto Frank, que serviu para dar ao diario unha difusión mundial e conferirlle significación política, non quedou invalidado. A edición da nova versión estivo a cargo da escritora e tradutora Mirjam Pressler, que

7

partiu da versión de Otto Frank, á que engadiu extractos tanto da primeira como da segunda versión de Ana. O texto proposto por Mirjam Pressler, e aprobado pola Fundación Ana Frank, amplía nun trinta por cento a versión publica­ da, e pretende dar ao lector unha idea máis completa do mundo de Ana Frank.

En 1998, coñeceuse a existencia de cinco páxinas desco­ ñe­ci­das. Entón, co permiso da Fundación Ana Frank, engadiuse un longo parágrafo redactado o 8 de febreiro de 1944. Unha versión máis curta da entrada do 20 de xuño de 1943 non se incluíu, porque no diario figura xa unha versión máis de­ta­llada. Ademais, en consonancia cos recentes descubri­ mentos, a anotación do 7 de novembro de 1942 acaba de ser trasladada ao 30 de outubro de 1943. Para máis información, o lector pode consultar a edición crítica revisada.

Cando Ana Frank escribiu a segunda versión do diario, elaborou unha lista cos pseudónimos que daría aos personaxes en caso de que a obra chegase a publicarse. Ela mesma chama­ ríase primeiro Anne Aulis, e logo Anne Robin. Otto Frank decidiu conservar o verdadeiro apelido para os membros da súa familia na edición ao seu cargo e, seguindo os dese­xos de Ana, cambioulles os nomes os outros personaxes. Ao longo dos anos, a identidade das per­soas que axudaron aos ago­ cha­dos na casa de atrás fíxose pública. Nesta edición, figuran cos nomes verdadeiros, como realmente merecen. Os nomes das demais persoas correspóndense cos usados na versión anotada; nos casos das persoas que preferiron conservar o

8

anoni­mato, o Instituto NIOD para Estudos de Guerra-Ho­ lo­­caus­to e Xenocidio da Universidade de Amsterdam escolleu unhas iniciais ao chou.

Os verdadeiros nomes dos que se esconderon cos Frank son: Familia van Pels (de Osnabrück, Alemaña): Auguste van Pels (nacida o 29 de setembro de 1900) Hermann van Pels (nacido o 31 de marzo de 1898) Peter van Pels (nacido o 8 de novembro de 1926) Ana deulles os nomes de Petronella Hans e Alfred van Daan; no libro aparecen como Petronella, Hermann e Peter van Daan.

Fritz Pfeffer (nacido en Giessen, Alemaña, o 30 de abril de 1889): Ana deulle o nome de Albert Dussel, e así apa­ rece no libro.

O lector debe ter en conta que esta edición está prin­ cipalmente baseada na versión b do diario de Ana, escrita cando a nena tiña ao redor de quince anos. En ocasións, Ana comentaba un parágrafo que escribira anteriormente, e eses comentarios están subliñados. Por suposto, os erros orto­gráficos e gramaticais de Ana foron corrixidos. Polo demais, o texto permanece basicamente coma ela os deixou.

9

12 de xuño de 1942

Espero confiarcho todo como non puiden facer con ninguén, e que sexas un grande apoio para min.

28 de setembro de 1942 (engadido)

Ata agora fuches para min unha grande axuda; e tamén Kitty, a quen escribo regularmente. Esta forma de escribir gústame máis, e cústame agardar a que chegue o momento de sentar diante de ti.

Estou tan contenta de terte traído comigo!

domingo,

14 de xuño de 1942

O mellor será que empece desde o momento en que te reci­ bín, cando te vin na mesa dos regalos de aniversario (tamén presenciei o momento da compra, pero iso non conta).

O venres 12 de xuño ás seis da mañá xa espertara, porque era o meu aniversario. Pero ás seis non me deixan erguerme, así que tiven que aguantar a curiosidade ata as sete menos cuarto. Entón non puiden máis: erguinme e fun ao comedor, onde Moortje, o gato, me recibiu con carantoñas.

11

Pouco despois das sete fun saudar a papá e mamá, e logo ao salón, para desenvolver os regalos, e ti fuches o primeiro que vin, e quizais foses un dos máis bonitos. Logo, un ramo de rosas e dúas ramas de petunias e unha planta. Papá e mamá regaláronme unha blusa azul, un xogo de mesa, unha bote­ lla de zume de uva, que me sabe a viño (despois de todo, o viño faise con uvas), un crebacabezas, un bote de crema, un billete de 2,50 floríns e un vale para mercar dous libros.

Despois regaláronme outro libro, A cámara escura, de Hildebrand (pero como Margot xa o ten, fun cambialo), unha bandexa de galletas caseiras (feitas por min, porque ultimamente se me dá moi ben), moitos doces e unha torta de amorodos que preparou mamá. Tamén unha carta da avoa, que chegou a tempo, por casualidade.

Entón pasou a buscarme Hanneli e fomos á escola. No recreo convidei a galletas os profesores e os alumnos, e logo vol­ vemos á clase. Cheguei á casa ás cinco porque había clase de ximnasia (aínda que non me deixan participar porque se me dislocan facilmente os brazos e as pernas) e elixín voleibol para que xogasen as miñas compañeiras. Despois, todos bailaron ao meu redor e me cantaron Parabéns para ti. Ao chegar á casa, xa me esperaba Sanne Lederman. Ilse Wagner, Hanneli Goslar e Jacqueline van Maarsen viñeron comigo despois de ximnasia, porque están na miña clase.

Hanneli e Sanne eran as miñas mellores amigas, e cando nos vían xuntas sempre nos dicían: «Aí van Ana, Hanne e Sanne».

A Jacqueline van Maarsen coñecina hai pouco no liceo

12

xudeu e é a miña mellor amiga. Ilse é a mellor amiga de Hanneli, e Sanne vai a outra escola, onde ten as súas amigas.

Entre todas, regaláronme un libro precioso, Sagas e lendas neerlandesas, pero por equivocación compráronme o segundo tomo, así que cambiei outros dous libros polo primeiro. Tía Helene tróuxome un crebacabezas, tía Stephani un broche moi bonito e tía Leny un libro moi divertido: As vacacións de Daisy na montaña.

Esta mañá, cando me bañaba, pensei no bo que sería ter un can como Rin-Tin-Tin. Eu tamén lle chamaría así, e na escola deixaríao co conserxe ou, cando fose bo tempo, no garaxe das bicicletas. luns,

15 de xuño de 1942

O domingo pola tarde celebramos o meu aniversario. A idea de Rin-Tin-Tin gustoulles moito aos meus compañeiros.

Regaláronme dous broches, un marcapáxinas e dous li­ bros. Agora gustaríame contar algunhas cousas sobre as clases e a escola, comezando polos alumnos.

Betty Bloemendaal ten aspecto de pobre, e creo que o é.

Vive na Jan Klasenstraat, unha rúa ao oeste da cidade, que ningún de nós sabe onde queda. É moi boa alumna, porque é moi aplicada, pero a súa intelixencia deixa moito que desexar. É bastante tranquila.

A Jacqueline van Maarsen considérana a miña mellor amiga, pero eu nunca tiven unha amiga auténtica. Ao principio pensei que ela o sería, pero decepcionoume.

13

D. Q. é moi nerviosa, sempre esquece as cousas e os profesores castígana poñéndolle traballos para a casa. É moi boa, sobre todo con G. Z. E. S. fala tanto que acaba por cansarte. Cando che pregunta algo, sempre se pon a tocarche o pelo ou os botóns. Din que non lle caio nada ben, pero non me importa, porque ela tampouco me parece demasiado simpática.

Henny Mets é alegre e divertida, pero fala moi alto, e cando xoga na rúa nótase que aínda é unha nena. É unha pena que teña unha amiga, Beppy, que inflúe negativamente nela, porque é unha marrá e unha groseira.

J. R., a quen poderiamos dedicarlle un libro enteiro, é presumida, rexoubeira e desagradable, gústalle facerse a maior e é unha hipócrita. Gañouse a Jacqueline, o que é unha mágoa. Chora por nada, é puntillosa e moi melin­ drosa. Sempre quere que lle dean a razón. É moi rica e ten o armario cheo de vestidos preciosos, que a fan parecer maior. A parva crese moi guapa, pero é todo o contrario.

Non nos aturamos.

Ilse Wagner é alegre e divertida, pero é unha mexericas, e por iso, ás veces, un pouco pesada. Ilse apréciame moito. É moi guapa, pero folgazana.

Hanneli Goslar, ou Lies, como lle chamamos na escola, é un pouco estraña. En xeral é tímida, pero na casa é do máis laretas. Cóntalle a súa nai todo o que lle contas, pero sempre di o que pensa e, sobre todo ultimamente, téñolle moito aprecio.

14

Nannie van Praag-Sigaar é graciosa, baixiña e intelixente.

Cáeme simpática e é bastante guapa, pero non hai moito que dicir dela.

Eefje de Jong é moi riquiña. Só ten doce anos, pero xa é toda unha mulleriña. Sempre me trata coma un bebé, e é moi amable, por iso me cae moi ben.

G. Z. é a máis guapa do curso. Ten unha cara preciosa, pero para as cousas da escola é bastante curtiña. Creo que terá que repetir curso, pero iso nunca llo dixen, claro.

(engadido)

Para a miña sorpresa, G. Z. non tivo que repetir curso.

E a última das doce rapazas da clase son eu, que son compañeira de pupitre de G. Z. Sobre os rapaces hai moito, e pouco, que contar.

Maurice Coster é un dos meus moitos admiradores, pero é bastante pesado.

Sallie Springer é terriblemente groseiro e din que xa chegou a facelo. Así e todo, cáeme simpático, porque é moi divertido.

Emiel Bonewit é o admirador de G. Z., pero ela non lle fai demasiado caso. É bastante aburrido.

Rob Cohen tamén estivo namorado de min, pero agora non o aturo. É hipócrita, mentireiro, chorón, pesado, está tolo e ten moitos fumes.

15

Max van de Velde é fillo duns granxeiros de Medemblik, pero é bo tipo, como diría Margot.

Herman Koopman é un groseiro, coma Jopie de Beer, que é un sedutor e un mullereiro.

Leo Blom é o amigo da alma de Jopie de Beer, pero contáxiaselle a súa grosería.

Albert de Mesquita veu da escola Montessori, e saltou un curso. É moi intelixente.

Leo Slager veu da mesma escola, pero non é tan intelixente.

Ru Stoppelmon é un rapaz baixiño e gracioso de Almelo, que comezou o curso máis tarde.

C. N. fai todo o que non lle permiten.

Jacques Kocernoot está sentado detrás de nós, con Pam, e fainos morrer coa risa (a G. e a min).

Harry Schaap é o máis decente da clase, e é bastante simpático.

Werner Joseph tamén é simpático, pero, por culpa dos tempos que corren, algo calado, polo que parece un pouco aburrido.

Sam Salomon parece un deses pillos arrabaldeiros, un canalla. (Outro admirador!)

Appie Riem é bastante ortodoxo, pero outro mequetrefe.

sábado,

20 de xuño de 1942

Para alguén coma min, escribir un diario é unha sensación moi estraña. Non só porque nunca escribín, senón porque

16

me dá a impresión de que as confidencias dunha colexiala de trece anos non lle interesarán a ninguén. Pero iso tanto ten, teño ganas de escribir e máis aínda de desafogar e sacar unhas cantas espiñas.

«O papel é máis paciente ca os homes.» Lembrei esta frase un deses días melancólicos en que estaba sentada coa cabeza entre as mans, aburrida e desganada, sen saber se saír ou quedar na casa, e finalmente púxenme a cavilar sen moverme de onde estaba. Si, é certo, o papel é máis paciente, pero como non teño intención de ensinar nunca este caderno pomposamente chamado diario, a non ser que algunha vez teña un amigo ou unha amiga que se converta no amigo ou a amiga da alma, porque o máis probable é que a nin­guén lle interese.

Agora volvo ao punto onde naceu a idea de escribir un diario: non teño ningunha amiga.

Para ser máis clara, terei que engadir unha explicación, porque ninguén entenderá como unha rapaza de trece anos pode estar soa no mundo. Vaia, tampouco é así: teño uns pais moi bos e unha irmá de dezaseis anos, e teño como trinta amigas en total, entre boas e menos boas. Teño un montón de admiradores que intentan que as nosas miradas se crucen, ou que, cando non hai outra posibilidade, tentan mirarme na clase a través dun espelliño roto. Teño os meus parentes, as miñas tías, que son moi boas, e un bo fogar.

Parece que non me falta nada, menos a miña amiga da alma. Coas rapazas que coñezo, o único que podo facer é divertirme e pasalo ben. Nunca falamos doutras cousas

17

que as cotiás, non chegamos a tratar temas íntimos. Aí está o quid da cuestión. Talvez a falta de confianza sexa culpa miña, o asunto é que as cousas son como son, e non se poden cambiar, de aí este diario.

Para realzar na miña fantasía a idea desa amiga tan desexada, non querería apuntar neste diario os feitos sen máis, como fai todo o mundo, senón que farei que o propio diario sexa esa amiga, e esa amiga chamarase Kitty.

Como ninguén entendería nada do que fose contarlle a Kitty se o fixese así, sen ningunha introdución, terei que contar brevemente a historia da miña vida, por pouco que me apeteza.

O meu pai, o mellor dos pais, non casou ata os trinta e seis anos coa miña nai, que tiña vinte e cinco. A miña irmá Margot naceu en 1926 en Alemaña, en Frankfurt do Meno. O 12 de xuño de 1929 seguina eu. Vivín en Frankfurt ata os catro anos. Como somos xudeus, o meu pai veu a Holanda en 1933, onde foi nomeado director de Opekta, unha compañía holandesa que fai marmeladas.

A miña nai, Edith Holländer Frank, tamén veu a Holanda en setembro, e Margot e mais eu fomos a Aquisgrán, onde vivía a miña avoa. Margot veu a Holanda en decembro e eu en febreiro, cando me puxeron enriba da mesa como regalo de aniversario para Margot.

Pronto empecei a ir ao xardín de infancia da escola Montessori, e alí estiven ata os seis anos. Logo pasei ao primeiro curso de primaria. En sexto tiven á señora Kuperus,

18

a directora. Emocionámonos moito ao despedirnos na fin de curso e as dúas choramos, porque eu fora admitida no liceo xudeu, ao que tamén ía Margot.

As nosas vidas transcorrían con certa axitación, xa que o resto da familia que quedara en Alemaña seguía a ser vítima das medidas antixudías de Hitler. Tras os pogroms de 1938, os meus dous tíos maternos fuxiron e chegaron sans e salvos a América do Norte; a miña pobre avoa, que xa tiña setenta e tres anos, veu vivir con nós.

Despois de maio de 1940, os bos tempos quedaron atrás: a guerra, logo a capitulación, a invasión alemá, e así comezaron as desgrazas para nós os xudeus. As medidas antixudías sucedéronse rapidamente e privóusenos de moitas liberdades. Os xudeus deben levar unha estrela de David; os xudeus deben entregar as súas bicicletas; aos xudeus non lles está permitido viaxar en tranvía; aos xudeus non lles está permitido viaxar en coche nin en coches particulares; os xudeus só poden facer a compra desde as tres ata as cinco da tarde; os xudeus só poden ir a salóns de peiteado e salóns de beleza atendidos por outros xudeus; os xudeus non poden saír á rúa desde as oito da noite ata as seis da madrugada; aos xudeus non lles está permitida a entrada nos teatros, nos cines nin noutros lugares de entretemento público; aos xudeus non lles está permitida a entrada nas piscinas nin nas pistas de tenis, de hóckey ou de calquera deporte; aos xudeus non lles está permitido practicar remo; aos xudeus non lles está

19

permitido practicar ningún deporte en público; aos xudeus non lles está permitido estar sentados nos seus xardíns des­ pois das oito da noite, nin nos xardíns dos amigos; os xudeus non poden entrar nas casas de cristiáns; os xudeus teñen que ir a escolas xudías; e outras cousas polo estilo. Así transcorrían os nosos días: que se isto non o podiamos facer, que se o outro tampouco, pero a vida seguía. Jacques sempre me di: «Xa non me atrevo a facer nada, porque teño medo de que estea prohibido».

No verán de 1941, a avoa enfermou gravemente e houbo que operala, así que apenas celebramos o meu aniversario.

O do verán de 1940 tampouco, porque había pouco que rematara a guerra en Holanda. A avoa morreu en xaneiro de 1942. Ninguén sabe o moito que penso nela, e canto a sigo querendo. Este aniversario de 1942 celebrámolo para compensar os anteriores, e tamén tivemos acesa a can­ dea da avoa.

Nós os catro aínda estamos ben, e así chegamos ao día de hoxe, 20 de xuño de 1942, data na que estreo o meu diario con toda solemnidade.

sábado,

20 de xuño de 1942

Querida Kitty!

Empezo xa. Na casa todo está tranquilo. Papá e mamá saíron e Margot foi xogar ao pimpón cuns rapaces na casa

20

da súa amiga Trees. Eu tamén xogo moito ultimamente, tanto que fundamos un club con outras catro rapazas: A Osa Menor menos dúas. É un nome curioso, que se basea nunha equivocación. Buscabamos un nome orixinal, e como as socias somos cinco pensamos nas estrelas, na Osa Menor.

Pensabamos que estaba formada por cinco estrelas, pero equivocámonos: ten sete, igual ca a Osa Maior. De aí o de menos dúas. Na casa de Ilse Wagner teñen un xogo de pim­ pón, e a gran mesa do comedor dos Wagner está sempre á nosa disposición. Como ás cinco xogadoras de pimpón nos gusta moito o xeado, sobre todo no verán, e xogando ao pimpón acalorámonos moito, as nosas partidas adoitan rematar nunha visita a algunha xeadería próxima aberta aos xudeus, como Oase ou Delphi. Non nos molestamos en levar os moedeiros, porque Oase está normalmente tan concorrido que entre os presentes sempre hai algún señor dadivoso pertencente ao noso amplo círculo de amizades, ou algún admirador, que nos ofrece máis xeado do que poderiamos tomar nunha semana.

Supoño que che estrañará un pouco que á miña idade che estea a falar de admiradores. Lamentablemente, aínda que ás veces non tanto, na nosa escola parece un mal ineludible. Tan pronto como un rapaz me pregunta se pode acompañarme á casa en bicicleta e iniciamos conversación, nove de cada dez veces podes estar segura de que o rapaz en cuestión ten o maldito costume de apaixonarse comigo e non quitarme ollo. Despois dalgún tempo, o namora-

21

mento vailles pasando, sobre todo porque non fago moito caso das súas miradas e sigo pedaleando alegremente. Cando a cousa pasa da raia e empezan a falar de pedirlles permiso aos pais, sacudo un pouco a bici, cáeme a carteira, o mozo séntese obrigado a parar para recollela e, cando ma dá, eu xa cambiei de tema. Estes son os máis inofensivos; tamén os hai que che tiran bicos ou tentan collerte polo brazo, pero comigo téñeno difícil: freo e négome a seguir aceptando a súa compañía, ou fágome a ofendida e dígolles que vaian para a casa.

Basta por hoxe. Xa sentamos as bases da nosa amizade.

Ata mañá.

Túa, Ana

domingo,

21 de xuño de 1942

Querida Kitty: Toda a clase treme. O motivo, claro, é a reunión de profesores que se aveciña. Media clase pasa o día apostando se aproban ou non o curso. G. Z. e mais eu rebentamos coa risa cos nosos compañeiros de atrás, C. N. e Jacques Kocernoot, que xa puxeron en xogo todo o capital que tiñan para as vacacións. «Ti aprobas!», «Non!», «Si!», e así todo o día, pero nin as miradas de G. suplicando silencio nin as reprimendas que eu lles solto, logran que se calmen.

Calculo que a cuarta parte dos meus compañeiros da clase deberán repetir, por zoquetes, pero como os profesores son caprichosos, quen sabe se agora non lles dá por repartir boas notas.

22

En canto ás miñas amigas e a min mesma, non vexo problemas, creo que todo sairá ben. Só as matemáticas me preocupan un pouco. En fin, haberá que agardar. Mentres, dámonos ánimos.

Cos meus profesores e profesoras bastante ben. Son nove: sete homes e dúas mulleres. O profesor Keesing, o vello de matemáticas, pasou un tempo enfadado comigo porque falaba demasiado. Avisoume e avisoume, ata que un día me castigou e mandoume facer unha redacción sobre a lingoreteira. A lingoreteira! Que se podía escribir sobre ese tema? Xa vería. Apunteino na axenda, gardeina na carteira e tratei de calmarme.

Pola noite, cando rematara coas demais tarefas, descubrín que me quedaba a redacción. Coa pluma na boca, empecei a pensar. Era moi fácil poñerse a desvariar e escribir o máis espazado posible, pero dar unha proba da necesidade de falar era máis difícil. Estiven pensando e ocorréuseme unha cousa, enchín as tres follas que me dixera o profe e quedei satisfeita. Os meus argumentos eran que falar é propio das mulleres, que tentaría moderarme un pouco, pero que o máis probable era que o costume de falar non se me quitase nunca, pois a miña nai fala tanto coma min, ou máis, e que os trazos hereditarios son difíciles de cambiar.

Ao profesor Keesing fixéronlle moita graza os meus argumentos, pero cando na clase seguinte seguín falando, tiven que facer unha segunda redacción, desta volta sobre a lingoreteira empedernida. Esa redacción tamén a entreguei, e Keesing non tivo queixa durante dúas clases,

23

pero na terceira pareceulle que volvera pasarme da raia.

«Ana Frank, castigada por falar na clase. Redacción sobre: Cuacuá, cuacuá, grallaba a pata.»

Os meus compañeiros soltaron a gargallada. Non tiven máis remedio que rir con eles, aínda que xa se me esgotara a inventiva para as lerias. Tiña que atoparlle un xiro orixinal ao asunto. A miña amiga Sanne, que é unha excelente poetisa, ofreceume axuda para facer a redacción en verso, co que me deu unha grande alegría. Keesing quería poñerme en evidencia mandándome facer unha redacción sobre un tema tan ridículo, pero co poema eu poríao en evidencia por partida tripla.

Conseguimos rematar o poema, que trataba dunha pata e un cisne que tiñan tres patiños, e quedou moi ben. Como os patiños eran tan lingoreteiros, o papá cisne matounos a picadas. Por sorte, Keesing entendeu a broma e leu e comen­ tou o poema na clase e ata noutros cursos. Desde entón, non se opuxo a que falase na clase e non me volveu castigar; aínda máis, agora sempre está a facer bromas.

Túa, Ana

mércores,

24 de xuño de 1942

Querida Kitty: Que bochorno! Estamos asándonos, e teño que ir andando a todas partes con esta calor. Ata agora non me decatara do cómodo que resulta un tranvía, sobre todo os abertos,

24

pero os xudeus xa non temos ese privilexio: temos que ir no coche de san Fernando. Onte ao mediodía tiña hora co dentista na Jan Luykenstraat, que está a un bo treito da escola. Esa tarde, case durmín na clase. Menos mal que a xente che ofrece algo de beber sen pedilo. A axudante do dentista é moi amable.

O único transporte que nos deixan coller é o trans­bor­ dador. O barqueiro do canal, Jozef Israëlskade, cruzounos nada máis pedirllo. A verdade é que os holandeses non teñen culpa de que os xudeus padezamos tantas desgrazas.

Oxalá non tivese que ir á escola. Nas vacacións de Semana Santa roubáronme a bici, e papá deixou a de mamá na casa duns amigos cristiáns para que a gardasen. Pero, por sorte, xa se acercan as vacacións: unha semana máis e todo quedará atrás.

Onte pola mañá pasoume algo cómico. Estaba no garaxe das bicicletas, e oín que alguén me chamaba. Volvinme e vin un rapaz moi simpático que coñecín antonte pola noite na casa de Wilma, un curmán segundo dela. Wilma é unha rapaza que ao principio me caía moi ben, pero que pasa o día falando de rapaces e iso acaba aburrindo. O rapaz achegóuseme –algo cortado– e díxome que se chamaba Hello Silberberg. Eu estaba algo sorprendida e non sabía que pretendía, pero non tardei en descubrilo: quería acom­ pañarme á escola. «Xa que imos na mesma dirección, podemos ir xuntos», contesteille, e alá fomos. Hello ten dezaseis anos e cóntame cousas moi entretidas.

25