Lucifer ziet zijn kans.

L

ucifer ziet zijn kans.

poĂŤzine

De onderste lade is vaak een goudmijn. Soms is het een goudmijn voor stofmijten. (De één zijn brood...) Soms is het aan je naasten om je op je fouten te wijzen en soms gebeurt dat door onbekenden. Ik keek in de onderste lade en vond wat terug.

Deze bundel (alweer niet meer dan 20 bladzijden, inclusief cover) groepeert gedichten die ik schreef in de laatste helft van 2015, nadat ik mijn vorige poëzine had vrijgegeven. Enkele schrijfsels dateren van 2016 of zelfs 2017 al, maar dat is irrelevant. Tijd is een sociaal gegeven, gemaakt opdat het kapitalisme stand kan houden.

Is het thema hetzelfde? Natuurlijk niet. Ik ben niet hetzelfde. Ik ben een beter mens (maar geen beter dichter, uiteraard). Ik heb een werkgever, een vaste vriendin, ik heb een bankrekening vol plus- en minpunten, ik heb een emmer vol problemen. Mijn liefde voor literatuur is gediminueerd tot de gelegenheidsroman.

Ik ben dronken op deze moment. Bedoeld dronken.

(Semi-nuchtere Karel wil graag de kanttekening maken dat deze introductiepagina op latere datum geredigeerd is.)

Het was niet mijn bedoeling deze introductie te schrijven terwijl ik wijn dronk, maar ik was wel zinnens veel wijn te drinken deze avond. De grootste werken berusten op toeval. De grootste auteurs waren dronkaards. De grootste auteurs waren gek. Misanthropisten, verloren gevallen, verdoemden.

Deze bundel gaat dus over iets geheel anders dan de vorige. Lucifer is onze kat. Ze is ook de duivel. De poëmen gaan over mijn groei en het resultaat. Ze gaan over wat mijn hoofd zegt dat juist en fout is. Ze gaan over mijn Gabriël en mijn Lucifer.

Zoals altijd, alles draait hier om mij.

K.G.

poetaguapo.blogspot.com

Voorwoordig Mijn jeugd was fantastisch.

De jeugd is verveeld.

Pleintjes verlaten en schommels vergeeld.

Mijn vrienden verdienen geld door te shotten, spelen kantoortje van 2 tot 5, en daarvoor (en daarna), gaan ’s zondags naar de scouts.

En ze gaan op verlof met veel te veel bagage.

Mijn vrienden zijn veranderd en komen van overal: ’t noorden, oosten, westen en ook uit Frankrijk en Italië.

Dus ik geraak verdwaald vanuit mijn zetel en mijn bed.

Ik geraak verloren.

Mijn vrienden zijn verouderd en ik werk voor 2 euro per dag.

Mijn jeugd is fantastisch.

Heide statie De wereld ziet er beter uit door de kap van mijn trui.

Meer getroubleerd, meer reĂŤel.

Het sust mijn autismatisme.

Ik doe mijn ogen dicht in het donker en tel de treden - van boven naar beneden – Thee, bokes en familie (de mensen).

Veiligheid is een doodswens.

Zekerheid is niet mijn ding.

Het wordt een Revolutie deze Winter.

Delhaize De bomen sterven, de blad’ren bederven, we stevenen op de top af en ik sta in reserve.

Een herwonnen ambitie terug verloren met een vergane traditie onveroorloofd.

En ik, ik maak lijstjes.

Lijstjes van plichten en lijstjes van zuchten.

Van meisjes en van reisvluchten.

Lijstjes voor mijn noden (lijstjes van de doden) en alles wat ik nog wil doen voor ik op mijn lijst verschijn.

Chaotisch in de ordening met uitzonderlijke uitzondering.

Geen zonde, geen misdaad.

Enkel lijstjes.

Geen kwaad.

Fraternoster Waar is de weg naar het rechte pad?

Waar is mijn tweede hand?

In het park van moe en va zijn we allemaal kinderen.

Elke boom staat in de weg.

Elke struik is net te groot – net te klein.

We verdwalen één voor één jaren apart onverdeeld verbonden zo divers als kan.

De dagen steken ons voorbij tegen 3 per uur.

Ik zie u zelden - spreek u nooit.

Ik gooi met deuren – niet weerhouden.

Veel spijt en veel fouten, al mijn demonen zijn uw werk, mijn output.

Ons huis werd omgeblazen.

Niemand heeft dat gewild.

Trek mij terug recht, trek met mij ten strijde.

Al mijn geld is op.

“Sorry.”

“Sorry.”

Al mijn geld is op.

Blijf thuis De vloer is lava, de zetel een bedevaart.

Bid tot god.

Zeg haar dat ze niet bestaat, dat haar zoon een fascist was.

Laat je beste kanten zien.

Kruip in bed.

Zet de naald terug.

Het begin is steeds het beste.

Probeer de andere kant.

Kies een lijn.

Laat de arm rusten.

Zak weg.

Er is geen liefde.

De lakens zijn vlijmscherp.

Alles doet pijn.

Maak een nest.

Snijdend, schrijnend, comfortabel.

Praat met vogels.

Verlies alles wat je hebt.

Val in slaap.

Het gekraak is moordend.

Anarchivering Het heden is niet van deze tijd.

Ontzettend achterhaald.

Het is 2012 en het vuurwerk is net opgeborgen.

De straten zijn verlicht maar de huizen donker.

Niemand kent elkeen of elkander – niemand kijkt op.

De zon schijnt in de ogen van de plebejers ook bij bewolking.

De heren in maatpak begaan de bruggen met parasollen op maat, de wolken te boven, de toekomst tegemoet, het heden verloren.

En als de maand verder strijkt, strijken wij ons hemd en ons geld op.

We zijn allen even “de koning te rijk”, behalve de koning, die is “gewoon te rijk”.

Hij krijgt zijn maaltijdcheques niet op.

Ik kan geen vrienden onderhouden Woord vooraf: de fundering rustte op een leemgrond en kon maar één verdiep verdragen.

De tweede étage was te veel - ik moest mijn hoofd verlagen.

Er zijn zoveel plekken om mijn hoed te leggen en telkens vouw ik een nieuwe.

Hun plaats wordt vergeten.

Hun plooien blijven zitten.

Er zit comfort in deze vluchtigheid en pracht in een leven vol twijfel.

De cirkel verandert van tijd tot tijd, het epicentrum blijft en blijft.

Ik ben de zon, ik ben de aarde en elk schrikkeljaar begint het leven opnieuw. Terug 4 – 8 – 12.

Of omgekeerd.

Ga terug naar start.

U ontvangt geen geld.

Koop huizen, bouw mensen.

Er is geen polypolie.

Iedereen staat alleen.

We doen wat we willen.

Als gij springt – spring ik.

Ik doe wat we willen.

Mijn wil is wet maar ik wet wil beter.

Verward & onthaard. Vergrijsd & bedeesd.

Ik weet niks.

Zeg niks. Kan niks. Doe niks.

Mijn goden zijn sterker dan mijn demonen, behalve ’s nachts.

Het donker doet zijn werk, het licht ligt lam.

Ik verdien de hel, maar voor de prijs van mijn erecte ziel krijg ik de hemel.

We nemen drugs om onze chemie te versterken.

Scheikunde voor beginners.

Mijn chemicaliën zijn sterker dan het feromoon.

Ebola ‘n’ friends Iedereen ter wereld is dood.

De wereld is ziek.

Getroffen door ebola & overbezorgdheid.

Alle dokters zijn dood vanaf ze hun diploma krijgen en de eed der Hypocritus afleggen.

Geneeskunde is een grap.

Geneesheren zijn komieken vertellen zwarte humor in een wit jasje spuien gal voor een hondsdol publiek want “lachen is gezond” en er valt geen prijs te plakken op gezondheid.

Kapot De wereld is misnoegd, wonderbaarlijk genoeg.

Een frisse hittevlaag stormt en strompelt op ons af.

Er is geen landingsbaan op dit weefgetouw.

Er zitten draden los.

Geen overgang – feilloos gebroken.

Ik ben de maan, de Poseidon.

Je zit vast in de gemeenschap.

Je bent een pion.

De eerste zet is een sprong vanaf dan is het stapvoets tot je je gelijke ontmoet.

Niemand wil toegeven.

Vast in een commune.

De wind tegen.

Je vecht niet meer terug.

Je bent een sfeer.

Alles draait.

D# het beest in mij zit vast niet geketend noch geborgen het wereldsoog is geopend gericht op zichzelf als een spiegelkamer zonder subject (zonder substantie) de grond is onzichtbaar en onnodig ik sla mijn eigen gevoelige snaar aan niemand voor nodig iedereen is weg

Panta rei II Was het maar de rappel van het leven dat me versteld deed staan.

Was het maar.

De waanideeën worden verlangens als ze te lang in de kou staan.

Deze winter is niet anders. Besparen is toegeven.

De spaarzamen beven in hun fleece; de idioten werken wat harder.

We draaien verder (te ver) richting onze wortels.

Onze natuur is niet te schatten.

Het ligt in niemands aard om te veranderen, tenzij in grootte, breedte en in zichzelf.

Het ligt in niemands aard om te sterven.

De dubbele deur naar ons verborgen land heeft geen klink.

Geen bordje dat zegt te “duwen“ dan wel “trekken“.

Dus geen reden om te voelen, te proberen, ik moet er toch terug uit.

Hier kan ik vliegen, grazen, zweven.

De zon schijnt te fel, we reflecteren.

Lucifer De vroege ochtend streelt en schaart me.

Schoorvoetend verlaat ik mijn nocturn fort, vries en dauw deert me niet.

Ik kruip terug in bed.

Een tweede morgend kondigt zich aan.

Het licht schijnt op mijn gat.

Ik hoor stemmen van dichtbij en schud mijn nachthuid af.

Het parket houdt zijn warmte - geeft het niet af.

De tafel is bedekt, gedekt, het wordt me te gek.

De kleuren vallen binnen als de Fransen in 1812.

De tegenstand wint - zolang er niks gebeurt.

De gordijnen gaan niet meer dicht.

En als alles verdwijnt en het zwart zich laat rieken, als de hanen zwijgen en de kippen hun hoofd laten, als de schade vergeten is en de rampen gebeurd, dan zak ik weg in een velouren gleuf.

Ik hoop op stress en frustratie maar het enige waarvan ik wakker lig zijn natte dromen.

Ik ga niet naar theaters ‘k Hou niet van drama.

Prachtig langs buiten, gezever binnenin.

Bewust simpel, bewust rationeel.

Mijn emoties hangen aan de leiband, en als ze beginnen blaffen trek ik aan het koord.

Mijn hart is klein en vol ennui.

Ik kruip in de je-m’en-foetushouding.

Leeg hoofd.

Ik krimp, krop alles op als witte kool.

Het is wit & het ontploft.

Mijn hoofd bonst van de spijt en onwetendheid.

De beperkingen van een tiener in zijn vroege twintiger jaren Liefhebben is een herculeske taak, een zaak van drank & spijs delen en sloturen bespelen.

Dansen krijgt betekenis, tijd wordt fluctueus.

Verspilling viert zijn zegeronde.

Vol energie maar extra poreus.

Alle vissen vangen bot.

Mijn hengel staat vaker recht dan krom.

De lichtjes van de Schelde branden pas als iemand ze ontsteekt.

Hartproblemen, gezien de mechanische defecten en technologica.

Uit het oog, uit het hart, vast tussen de oren, geen weg uit.

Niemand zegt “ik hou van u� zonder het hoofd te verliezen op de ene manier of de andere.

Anniversaire De avond stijgt.

De kortste dag ruimt plaats voor de allerlangste nacht.

Het heden is een slechte grap die niets losweekt.

Wat we doen is niet meer aan ons - het is tenslotte alsnog voorbepaald (nadien, dan).

Terug bij Punt Blank, een zwak punt, ligt het aan ons?

Lig ik verkeerd?

Ik geraak niet in slaap.

Ik geraak niet in niks niet meer.

Dit bed is onverwoestbaar.

(Alles geprobeerd.)

Ik adem vaker dan gewenst, ik wens vaker dan normaal.

Het gouden vocht doet het niet dus ik zoek heil in ander kleuren.

Pauze.

Het is al al te vaak gedaan met mij.

Opgeven is een optie.

Stoppen is een keuze.

Van mijn gezicht valt niks af te lezen want ik schrijf er niks op.

Een lach, een traan als een ander, als een videoband.

Pauze.

Zorg en argwaan komen in trio’s.

We spelen kwartet in duo’s tot alle kaarten op zijn.

En iedereen ons huis uit – de boom in.

Er is geen andere dag dan vandaag, behalve de vage herinnering aan gister.

Morgen is nog een etmaal weg (telkens opnieuw).

Een cel sterft.

Een film speelt af.

Pauze.

Het dauw valt.

De dag is oneindig maar de zon schijnt nooit.

Het terras van de ongelovigen ligt niet waterpas.

De stoelen schuiven.

De zorgen spoelen weg.

Pauze.

Ik raad het niemand aan om pauze te nemen. Mijn schaarse vrije mo-

menten - degene enkel en alleen voor mij - zijn gevuld met het verdoen van tijd. Ik kijk veel TV of lees strips, en het ergst is dat ik het liefst van al films kijk die ik al gezien heb of boeken lees die ik al ken.

Want daar ben ik tenminste zeker van.

Ik luister al naar dezelfde muziek voor ongeveer een decennium.

Mijn droomavond ziet er als volgt uit: drankjes, zak chips open, animatiefilm/-serie op TV, enkele katten in de buurt - goed genoeg. Ik heb geen standaarden, ik ben tevreden met mijn luxeleven. Ik vraag niets extra, ik heb het niet nodig en tenzij iemand aandringt neem ik het liever niet aan.

Waar word ik nog gelukkig van? Een goeie zak chips en een komische tekenfilm. Een goed boek of een knap gedicht doet me al goed af en toe. Ik kan nog oprecht opflakkeren van vreugde door kunst in zijn puurste vorm: iemand of een collectief dat iets doet met een onconditionele passie en zonder secundair bejag. De idee dat een pure vlaag van passie een pure daad van passie kan teweegbrengen.

Maar ik ben al lang blij met een zak chips.