LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 287
[4] Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου: Το ανεπανάληπτο ιστολόγιο μιας ανατόμου της γυναικείας ψυχής – Πλοήγηση στο ψηφιακό αλαλούμ της Βανέσσας Λουλουδάκη: Το μανιφέστοΤο μυστηριώδες προφίλ-Η φανατική κολεκτίβα των αναγνωστριών της
... Ένα ακορντεόν... Γνωστές μελωδίες... Πάλι η φωνή, εκκωφαντική, βαρύτονη. Για μια στιγμή πίστεψα Μ ότι κάποιος ήταν στην κουζίνα και φώναζε: «Βοήθεια!» Δεν μπορούσα ΙΑ ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ ΦΩΝΗ
να ξεχωρίσω λέξεις. Οι γρίλιες του παραθύρου, που ήταν αριστερά από το προσκέφαλό μου, λειτουργούσαν σαν ηχητικός παραμορφωτής. Ταραγμένος έκλεισα τα μάτια μου· προσπάθησα να μαζέψω δυνάμεις, να συγκεντρωθώ. Η φωνή ήταν από κάποιον εφιάλτη που δε θυμόμουν; Όχι, ήταν πραγματική. Ο Σέρβος με το ακορντεόν και την κόρη του έπαιζε κάτω από το παράθυρό μου, με το βαλκανικό ταμπεραμέντο του, ποτ πουρί από αναγνωρίσιμες παριζιάνικες μελωδίες του Μεσοπολέμου. Και στα γυρίσματα, σκαστά, για λίγα δευτερόλεπτα, την πιο γνωστή μελωδική στροφή από τα «Κύματα του Δουνάβεως». Ναι, αυτός, ο Σέρβος, με τη βαρύτονη φωνή ήταν που φώναζε. Έπαιζε για τρία τέσσερα λεπτά και μετά φώναζε. Η κραυγή ήταν δική του. Έστησα αυτί. Κατάλαβα μόνο την πρώτη λέξη: «Παρακαλώωω...» Ακολουθούσαν τρεις τέσσερις λέξεις που η βαριά σλάβικη προφορά του και ο παρακαλετός τόνος της εκφοράς τους τις έκανε ακατανόητες και στις δύο γλώσσες. Και μετά πάλι ένα ακόμα πιο βροντώδες και παρατεταμένο «Παρακαλώωω...»
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 288
Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν Σέρβος. Έτσι μου είχε κολλήσει, γιατί τον είχα ακούσει μια φορά να τραγουδάει, με βαθιά, γεμάτη ντέρτι, νοσταλγία και απογοήτευση φωνή, κάποιο τραγούδι που μου θύμισε ένα άλλο που είχα ακούσει σε μια σέρβικη ταινία. Κυριακή παρά Κυριακή, γύρω στις έντεκα το πρωί, αυτός και η κόρη του περιδιαβάζανε τους άδειους δρόμους της γειτονιάς μου και έκαναν καντάδα στη φιλευσπλαχνία αγουροξυπνημένων μικροαστών. Πάντα τους έδινα ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. Περπατούσαν στη μέση του δρόμου και κάθε τόσο στέκονταν. Αυτός για να εκπέμψει τις νότες και τις παρακλήσεις του, και η μικρή, με το αεικίνητο βλέμμα, για να περισκοπήσει ένα γύρο και να δει ποιο μπαλκόνι ή παντζούρι θα ανοίξει, για να τρέξει από κάτω του, χοροπηδώντας παιχνιδιάρικα, με τα κοτσιδάκια της να ανεμίζουν, και να μαζέψει τους πενιχρούς οβολούς της συμπόνιας. Σηκώθηκα, πήγα στο παντελόνι μου, βρήκα πέντε ευρώ, τα έπιασα όπως κάθε φορά σε ένα μανταλάκι, βγήκα στο μπαλκόνι, η μικρή με περίμενε, μου χαμογέλασε με τη γλυκύτητα της πρόωρα χαμένης παιδικής της αθωότητας, έπιασε το μανταλάκι με το χαρτονόμισμα στον αέρα, έριξε τα χρήματα στο τσαντάκι της και μάγκωσε το μανταλάκι στο κιτρινισμένο σαρκώδες φύλλο ενός φίκου που πάσχιζε χρόνια τώρα να σωθεί από την αργή ξηρασία που τον είχε καταδικάσει η ξεχασιά μου. Μου έδειξε με το βλέμμα άλλα δυο μανταλάκια, από προηγούμενες φορές, να σφίγγουν το πλατύφυλλο του άμοιρου φίκου, με χαιρέτησε και με τα δυο της τα χεράκια, την χαιρέτησα και εγώ και ξανάπεσα εξαντλημένος στο κρεβάτι. Σηκώθηκα. Αν ήταν να συναντηθώ με τη Λουλουδάκη, έπρεπε να μάθω κάποια πράγματα για αυτήν. Δεν είχα κανένα βιβλίο της στο σπίτι. Πληκτρολόγησα το όνομά της στο Google. Βρέθηκαν δύο χιλιάδες οχτακόσιες πενήντα δύο αναφορές. Πάνω πάνω, η διεύθυνση του επίσημου ιστολογίου της: http:// www.vanesalouloudaki.blogspot.com/ Έκανα «κλικ» και μπήκα. Στην οθόνη, υπό τους ήχους μιας τελετουργικής ανατολίτικης συγ
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 289
χορδίας, σχηματίστηκε η εισαγωγική σελίδα. Απίστευτη αισθητική: ένα χαρμάνι από χρώματα και μοτίβα, που θύμιζαν κάτι ανάμεσα σε ολιγοχρωματική παραδοσιακή ιαπωνική ζωγραφική κακεντζίκου και ινδική εικονογραφία με αχνές, δυσδιάκριτες αναπαραστάσεις, πιθανότατα από το Κάμα Σούτρα. Μάλιστα. Η συγγραφεύς Βανέσσα Λουλουδάκη είναι λάτρις του Ζεν. (Και του καλού σεξ;) Κάνοντας «κλικ» στη μοναδική επιλογή «Εργογραφία και Βήμα Διαλόγου της Βανέσσας Λουλουδάκη», μπήκα στην κεντρική σελίδα του ιστολογίου της. Εδώ η αισθητική άλλαζε. Οι διάφορες επιλογές ήταν οργανωμένες γύρω από μια φωτογραφία του ανφάς της, που δέσποζε στο κέντρο, ψηφιακά επεξεργασμένη με εξπρεσιονιστικό στυλ. Φορούσε μαύρα γυαλιά και είχε το ύφος κάποιας που κοιτάζει προς τα πάνω και προς το πουθενά, στοχαστικά και αποστασιοποιημένα. Στη βάση του ψηφιακού λαιμού της υπήρχε ένα αδρό συνθηματολογικό μανιφέστο. Με μικρές φράσεις οριοθετούσε συνοπτικά τις πηγές της έμπνευσής της. Στις υποθέσεις των πεζογραφημάτων της κυριαρχούσαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκα στις σχέσεις με το άλλο φύλλο: ο ανεκπλήρωτος έρωτας, η μοναξιά, η προδοσία, η σεξιστική φαλλοκρατική συμπεριφορά, το αμοιβαίο κεράτωμα, η σχέση με το θείο και γενικότερα με το ανεξήγητο, που καθορίζει την πορεία μιας ερωτικής σχέσης. Ακολουθούσε ένα καλωσόρισμα προς τις ανώνυμες φίλες αναγνώστριές της. Η αθεόφοβη! Αν όχι τίποτε άλλο, ήταν τουλάχιστον ευρηματική. Το καλωσόρισμα ήταν μια συρραφή από τους τίτλους των βιβλίων της, με ενδιάμεσες συνδετικές φράσεις, που αναδείκνυαν την πεζογραφική θεματική και προβληματική της: Γεννήθηκα όταν με φίλησες, πέθανα όταν με άφησες. Έζησα μόνο για λίγες βδομάδες, όσο με αγάπησες. ΧΑΜΦΡΕΫ ΜΠΟΓΚΑΡΤ, διάσημος Υδροχόος Αγαπητή μου φίλη αναγνώστρια, Πολύ χαίρομαι που πήρες την απόφαση να επικοινωνήσεις μαζί μου. – Το ρομάντζο των καθαρμάτων
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 290
Όλες μας, σε κάποια φάση της ζωής μας, είδαμε να μας προσπερνά ο Μπόγιας της αδέσποτης αγάπης. Όλες μας έχουμε ξενυχτίσει Με μπαλαντέρ την προδοσία, κρατώντας Το κόκκινο μήλο του Θεού και χύνοντας ώρες ατέλειωτες Τα δάκρυα της Εύας, σιγοψιθυρίζοντας στον εαυτό μας: Ήθελα μόνο Το στερνό φιλί του Αδάμ. Κάποια στιγμή, όταν το απροχώρητο είναι προ των πυλών μας και η Πληγή που δε λέει να κλείσει κινδυνεύει να κακοφορμίσει, όλες μας έχουμε το δικαίωμα, μην αντέχοντας άλλο, να αναφωνήσουμε: Αρσενικά; Άντε γεια... Είναι η στιγμή που προτιμάμε να ξεκλειδώσουμε Το συρτάρι της καρδιάς μας, κι ας μην ξέρουμε τι θα βρούμε πια μέσα, παρά να αφήσουμε Το φάντασμα ενός ανώφελου έρωτα να μας σταμπάρει με το άσβηστο σημάδι που αφήνει στο λαιμό μας Το φιλί της μαύρης οχιάς. Είναι εύκολο για μια γυναίκα σήμερα να κλείσει Μονόκλινο στην Κόλαση. Δεν είναι εύκολο όμως να βρεθεί, και μάλιστα, χωρίς τίμημα ακριβό, Ο καβαλάρης της αυγής, αυτός που θα μας αναζητήσει ως Μοναχικές πριγκίπισσες του δειλινού, θα σβήσει από τη μνήμη μας μονοκοντυλιά τα Λόγια από έναν ψεύτικο Παράδεισο, που μας παρέσυραν στα δύσβατα μονοπάτια της ανυστερόβουλης καλοπιστίας μας, και θα μας οδηγήσει Στη γη των αρχαγγέλων. Όλες μας έχουμε κάποια στιγμή συνθέσει την προσωπική μας Ωδή στη θλίψη και τη γενναιότητα. Όλες μας έχουμε διαπιστώσει το πόσο βίαια Η σκοτεινή πλευρά του «εγώ» μας μπορεί άξαφνα να μπει ανάμεσα σε εμάς και σε αυτόν που μας ξελόγιασε και μας ξεγέλασε με το αγγελικό του πρόσωπο, το αθώο του χαμόγελο, τα ωραία του λόγια, και να ανυψώσει ένα συννεφένιο, αλλά ωστόσο απροσπέλαστο σιδηρούν παραπέτασμα. Πόσες φορές δεν έχουμε χορέψει ανέμελα Με κλειστά τα μάτια της καρδιάς κάτω από Τα τυχερά άστρα του ουρανού; Αλλά και πόσες φορές ο Έρωτας λαθροκυνηγός, που μας παραφυλάει παντού, δε μας κυνήγησε, εξαναγκάζοντας μας να βρούμε καταφύγιο σε Κατεργάρες αγκαλιές; Αλίμονο! Όλο και μεγαλύτερη τύχη χρειάζεται πια, για να διασταυρωθούμε ως Δραπέτισσες του πεπρωμένου μας, με εκείνη την ευλογημένη στιγμή, όπου η Μάγισσα ζωή θα κάνει τα απόκρυφα τσαλίμια της και Ο γιος του ανέμου θα αναζητήσει απάγκειο λιμάνι στη Διψασμένη αγκάλη μας. Αφουγκραστείτε, φίλες μου, τις εσωτερικές φωνές του «εγώ» σας και αναλογιστείτε: Πόσο χαρούμενες γινόμαστε όταν η καρδιά μας μπολιάζεται Με τις ευλογίες του έρωτα; Συχνά αναρωτιόμαστε: Πόσες φορές στην ερωτική μας ζωή, τελικά, Ο πόθος έγινε καπνός; Όμως, ακόμα και τότε, όταν Όλα σκορπίστηκαν στο βρόντο, εμείς εκεί, συνεχίζουμε να ζουζουνίζουμε, αιχμάλωτες βασίλισσες σε αφιλόξενες κυψέλες, μέχρι να δραπετεύσουμε για να ανταμώσουμε και πάλι Της μοί
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 291
ρας τα γραμμένα και να βρούμε τη δύναμη υψώνοντας σημαία και γροθιά ενάντια στα σμήνη των θρασύδειλων κηφήνων. Είναι στη φύση μας η ελπίδα σε εμάς να πεθαίνει πάντα τελευταία: Εκεί που απογοητευμένες έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι έχουμε κλείσει ως γυναίκες και με ένα βλέμμα χωρίς ελπίδα αναρωτιόμαστε γιατί Όλη η ζωή μου είναι ένας χωρισμός, ξάφνου η άμοιρη μοίρα αναγεννάται μέσα από τις στάχτες της και το άπιαστο όραμα γίνεται πάλι πραγματικότητα. Κάνουμε πέρα Τα κρίματα της κάλπικης αγάπης, ξεριζώνουμε από την ψυχή μας τα ακανθοφόρα άνθη της κατάθλιψης και αφηνόμαστε Στην αγκαλιά ενός απρόσμενου ονείρου, ευελπιστώντας να μη μας τα γυρίσει κι αυτό και γίνει Εφιάλτης από την πίσω πόρτα. Το ξέρω, αγαπημένες μου φίλες, είναι στη φύση του αρσενικού να μας εξωθεί να καταφεύγουμε στην Εκδίκηση και όποιος αντέξει. Δεν πρέπει να τους κάνουμε όμως το χατίρι. Γνωρίζουμε και εμείς τι αδάμαστες δυνάμεις κρύβει Η αλχημεία του έρωτα. Έχουμε και εμείς τον τρόπο μας να αξιοποιήσουμε τα μαγικά του φίλτρα και να τους ξεπληρώσουμε τις ατιμίες και τις πομπές τους και με τις δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Aν είναι δυνατόν! Τριάντα πέντε τίτλοι! Σε πόσα χρόνια; Ο κάθε τίτλος ήταν υπερσύνδεσμος, και με ένα «κλικ» σε οδηγούσε σε ένα νέο παράθυρο με το εξώφυλλο, την περίληψή του, τις όποιες παρουσιάσεις του από εφημερίδες και περιοδικά ποικίλης ύλης, φωτογραφίες από εκδηλώσεις και υπογραφές βιβλίων της σε βιβλιοπωλεία και υπαίθριες εκθέσεις, και βέβαια, τον οργανωμένο ημερολογιακά, για κάθε βιβλίο της, διάλογο με τις αναγνώστριές της. Έκανα κλικ στην επιλογή «Περισσότερα για Μένα». Εμφανίστηκε μια οθόνη με έντονο ροζ φόντο, κάθετα μοιρασμένη στα δυο: Αριστερά και πάνω, υπήρχε μια φωτογραφική σύνθεση, που την αποτελούσαν τέσσερις μικρότερες φωτογραφίες της, ψηφιακά επεξεργασμένες όπως τα ποπ άιντολ του Άντυ Γουόρχολ, τα γνωστά πορτρέτα της Μέριλιν και του Μάο. Από κάτω της ακριβώς, έβγαινε ο πίνακας με τα στατιστικά επισκεψιμότητας. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, είχε δεχτεί εκατόν τριάντα δύο χιλιάδες εφτακόσιες είκοσι επισκέψεις, από γυναίκες, υποθέτω, στη συντριπτική τους πλειονότητα. Σε όλο το δεξιό τμήμα της οθόνης, μέσα σε ένα μεγάλο πλαίσιο με αναγεννησιακά μοτίβα στις στρογγυλεμένες του γωνίες, φιγουράριζε
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 292
η αυτοβιογραφική παρουσίαση της Αυτής Μεγαλειότητος Βανέσσας Λουλουδάκη. ΒΑΝΕΣΣΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ ΦΥΛΟ: Γυναίκα. ΖΩΔΙΟ: Υδροχόος, 20/01-18/02 (παρά μία ημέρα Ιχθύς, 19/02-20/03). ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ: Συγγραφεύς, αποκλειστικά. ΤΟΠΟΣ: Γεννήθηκα και ζω μόνιμα στην Αθήνα. ΓΙΑ ΜΕΝΑ: Νιώθω τυχερή που μου δόθηκε το υπέρτατο χάρισμα της γρα-
φής. Ζω μόνο όταν γράφω. Αναπνέω μόνο όταν σκέφτομαι τη μοίρα των ηρώων μου. Κρυφακούω τις ιστορίες τους και τους δίνω πνοή. Παραδίδομαι ανυπεράσπιστη στα ερεθίσματά τους. Ανταποδίδω πάντα με ευγνωμοσύνη. Επινοώ νέους κόσμους και ενσωματώνω σε αυτούς δικές μου και δικές σας βιωματικές εμπειρίες. Είμαι μια καλοκουρδισμένη μηχανή παραγωγής συναισθημάτων, που λειτουργεί ασταμάτητα, είτε έξω είναι χαρά Θεού είτε βρέχει είτε χιονίζει. Μισώ την ατελέσφορη απόγνωση όσο τίποτε άλλο. Οι απελπισμένες καταστάσεις απαιτούν πολλές φορές απελπισμένες διεξόδους. Όταν γράφω, δεν ακολουθώ, συνειδητά τουλάχιστον, κανέναν κανόνα που υπαγορεύεται από την οποιανδήποτε σκοτεινή σκοπιμότητα. Δε ζω και δε γράφω με βάση τις αρχές κάποιου αποστειρωμένου φιλολογίζοντος πρωτοκόλλου. Ζω και γράφω αναζητώντας την ίδια στιγμή τη χαρά μέσα στη λύπη και τη λύπη μέσα στη χαρά. Γαντζώνομαι γερά από το πεπρωμένο και αφήνω την τύχη να με στροβιλίζει ελεύθερα, μέσα στον ανεμοστρόβιλο που γεννάει, αλλά και εξαφανίζει τα καλά και τα κακά της ευτυχίας και της δυστυχίας. Το μυαλό του καλού συγγραφέα είναι σαν τον καρχαρία. Βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση. Είμαι από αυτές που πιστεύουν ότι μια ολιγοπώλητη συγγραφεύς, κατασκευασμένη από τη διαφήμιση και την κατεστημένη κριτική, και πριμοδοτημένη από αμφίβολης αντικειμενικότητας επιτροπές βραβείων, είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα αυτάρεσκο, εξαπατημένο, ανόητο ίνδαλμα με ημερομηνία λήξεως. Ως συγγραφεύς είμαι μια ηδονοβλεψίας που καραδοκεί και κατασκοπεύει την ίδια της τη ζωή, αλλά και τις ζωές των γύρω της και, με το μυαλό, την τέχνη και τη διαίσθησή μου, τις μεταπλάθω σε ιστορίες. Θεωρώ ότι το έργο κάθε γνήσιου καλλιτέχνη αντικατοπτρίζει την ίδια του τη ζωή και αντικατοπτρίζεται σε αυτήν. Αυτή είναι ο μυστικός του κήπος, όπου επιστρέφει πάντα, για να κόψει πότε τους ώριμους, πότε τους άγουρους και πότε τους απαγορευμένους καρπούς της έμπνευσής του ή για να τους αφήσει
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 293
να σαπίσουν και να γίνουν το λίπασμα που θα γεννήσει μια ακόμα πιο πλούσια καρποφορία. Παρατηρώ τον κόσμο που με περιτριγυρίζει. Ανακαλύπτω, στοχάζομαι και αναστοχάζομαι. Συμμερίζομαι τους εφιάλτες των άλλων και αποζητώ τη μετεγγραφή τους στο υποσυνείδητό μου, χωρίς να φοβάμαι. Λατρεύω ό,τι δονείται από πάθος και είναι τζαζ, ροκ και φάνκι. Η πολύτιμη, αέναη περιπέτεια της γραφής χαρίζει σε εμάς, τις θεραπαινίδες της, την πολυτέλεια του να καταφεύγουμε σε ένα απροσπέλαστο καταφύγιο, που μας προστατεύει από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς μας δαίμονες, από τη λεηλασία του «είναι» μας, από το να εκτιθέμεθα, γυμνές και ανυπεράσπιστες, σε αδηφάγα βλέμματα ασεβών. Είμαι ελεύθερο ον, πονόψυχη, τρυφερή, έντονα κριτική και μόνιμα διεκδικητική απέναντι στο αρσενικό πρόσωπο της εξουσίας. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ: Διάβασμα. Μουσική. Ταξίδια. Τέχνη (ιδιαίτερα η ζωγραφική της Ανατολής). Γυμναστική. Οτιδήποτε μπορεί να με κρατάει ζωντανή για να υπηρετώ απρόσκοπτα τη μυσταγωγία της γραφής. ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Αν ξεκινήσω, δε θα τελειώσω ποτέ. ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: Επίσης, αν ξεκινήσω, δε θα τελειώσω ποτέ. ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ: Μαντέψτε. ΒΑΝΕΣΣΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ Ιστολόγια του/της.
Πανέξυπνη η Λουλουδάκη! H ακομπλεξάριστη αυτογνωσία στην υπηρεσία του ομογενοποιημένου γούστου του κοινού της. Καμία δέσμευση για τις κινηματογραφικές, μουσικές και αναγνωστικές της προτιμήσεις. Η τεχνική της μη απάντησης, με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Τον αόριστο, τον ευθέως αρνητικό και το σκοπίμως θολό και μυστηριώδη. Και η καθεμιά από τις αναγνώστριές της ας φανταζόταν και ας ταυτιζόταν με ό,τι της πήγαινε καλύτερα. Η τύπισσα πλάσαρε τον εαυτό της ως τη μυστηριώδη διανοούμενη συγγραφέα, που είναι προσιτή, όπως η φιλενάδα της διπλανής πόρτας, διαθέσιμη την κάθε στιγμή για διαρκή αλληλεπίδραση με το κοινό της. Άρχισα να διαβάζω άτακτα κείμενα, σχόλια, ερωτήσεις, ποιήματα και εξομολογήσεις των θαυμαστριών της. Ένας άλλος άγνωστος, ασύλληπτος κόσμος σε παραλήρημα αποκαλύφθηκε μπροστά μου. Την θαύμαζαν και την πίστευαν φανατικά, όπως μια αίρεση λατρεύει και υμνολογεί στα τυφλά τον αρχηγό της. Της έγραφαν σαν να μιλούσαν στον εξομολογητή, τον εξορκιστή ή τον Ίρβιν Γιάλομ.
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 294
Η ίδια, μέσα από τα σχόλια, τις παρεμβάσεις και τις απαντήσεις της σε ερωτήματα, απόψεις και παράφορες εκδηλώσεις θαυμασμού και υποστήριξης του έργου της, αναγορευόταν κάτι ανάμεσα σε θηλυκή γκουρού και σύγχρονη Ηγερία, που ευχαριστούσε σεμνά και ταπεινά και, με συγκρατημένη μετριοφροσύνη, συμπαραστεκόταν, συμβούλευε και ενέπνεε ελπίδα. Και έτσι ασκούσε υπόγεια, συνειρμική επιρροή στην προσωπική, πνευματική και συναισθηματική ζωή όσων την εμπιστεύονταν. Ήθελε και να είναι και να φαίνεται η προικισμένη γυναίκα συγγραφεύς που δεν εμπνέεται και γράφει απομονωμένη, σε συνθήκες ατομικού θερμοκηπίου. Μέσα από την άμεση σχέση αλληλεπίδρασης, που φρόντιζε να έχει με το αναγνωστικό της κοινό, έπαιρνε ιδέες και δύναμη, για να του τις ανταποδώσει στο πολλαπλάσιο, χαρίζοντας του συναισθηματικά πολεμοφόδια μέσα από τις πεζογραφικές της δημιουργίες. Ο λόγος της δεν είχε καμία σχέση με το πρότυπο της γυναικείας κλάψας, της φιλοσοφίας του αδύναμου φύλλου. Ούτε όμως και με αυτό του απομονωτικού αντιαρσενικού φεμινισμού, που προτιμούσε την καταγγελία και την υποχώρηση από τη διεκδίκηση μιας πραγματικής ισοτιμίας, ιδιαίτερα στο πεδίο των ερωτικών σχέσεων. Ο λόγος της, θεληματικός, διεκδικητικός, επιθετικός, απέπνεε παράσταση νίκης. Η Βανέσσα Λουλουδάκη δεν ήθελε να είναι η απόμακρη συγγραφεύς, που αρέσκεται να δίνει μόνο συγκαταβατικό κουράγιο και πρακτικές συμβουλές. Ήθελε να είναι η καλύτερη φίλη για την καθεμιά αναγνώστριά της ξεχωριστά, έτοιμη να πιει μαζί της τον πρωινό τους καφέ και να συζητήσουν για τα δικά τους. Ήταν η συγγραφεύς που δε σνομπάρει, αλλά προσφέρει απλόχερα βήμα διαλόγου σε όσες την εμπιστεύονται και έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Τους έδειχνε με τον τρόπο της ότι αυτή, με τις δικές της και τις δικές τους εμπειρίες και την τέχνη της καταλύτη, μπορούσε να τις βοηθήσει να συμφιλιωθούν με τις υπαρξιακές τους νευρώσεις. Η Βανέσσα Λουλουδάκη ήθελε να εμπνέει, να παροτρύνει και να προτρέπει, ως φίλη, τις ζηλώτριες αναγνώστριές της να συμμετέχουν με τη δική τους πρόζα, τα δικά τους πεζά και έμμετρα πρωτόλεια· να παίρνουν, με τον αυθόρμητο καταιγιστικό και παραληρηματικό τους
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 295
λόγο, και οι ίδιες ενεργά μέρος στη μέθεξη που προκαλεί το ιδιαίτερο εκλαϊκευμένο είδος πεζογραφίας, το οποίο υπηρετούσε. Αν κάτι ξεχείλιζε από τα ψηφιακά περιθώρια του ιστολογίου της, ήταν η οικειότητα. Ήταν μια από αυτές που την διάβαζαν. Ο δικός τους άνθρωπος, που είχε το χάρισμα να ακούει τις άλλες, να καταγράφει τις σκέψεις τους· που είχε την ικανότητα να μαντεύει τις αιτίες των προβλημάτων και τις αγωνίες που τις ταλανίζουν και, με τον τρόπο της, να επεμβαίνει και να εξωθεί τη μοίρα τους να αλλάξει ρότα. Ήταν αυτή που μπορούσε και τους πρότεινε εναλλακτικές ελπίδες φαντασιώσεων, ας είναι και φρούδες, για να αντέξουν τη μοναξιά και την απόρριψη. Φαίνεται πως αυτό το διαταξικό είδος πεζογραφίας είχε στις μέρες μας καταφέρει στις μη προνομιούχες αναγνώστριες να αντικαταστήσει τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες και τις χειρομάντισσες ή, έστω, να λειτουργήσει συμπληρωματικά ή παραπληρωματικά σε αυτές, και στις προνομιούχες τον ψυχαναλυτή. Σημαντικό τμήμα του γυναικείου πληθυσμού μέσης ηλικίας, μαζί με τη μαντική αναζήτηση για το τι τους έφταιγε ή για το τι θα τους συνέβαινε στο μέλλον, ήθελε, ως ύστερο αποκούμπι, και κάποια που να τους δημοσιοποιεί τα βάσανά τους, να τους ερμηνεύει τους καλούς και κακούς οιωνούς, να τους εκλογικεύει το καθημερινό τους άγχος και να τους προτείνει κάποιες λογικοφανείς αποδράσεις από το κακό το ριζικό τους. Δεν είχε σημασία αν οι περισσότερες από αυτές, τελικά, δε θα τολμούσαν ποτέ να δοκιμάσουν τη χαρά και τις συγκινήσεις, που προσφέρει το ρίσκο της σύγκρουσης και της απόδρασης. Σημασία είχε ότι, αν ποτέ τα κατάφερναν και έβρισκαν το κουράγιο, αυτό θα οφειλόταν στο ότι είχαν από κάπου να πιαστούν: από τη μεγάλη τους φίλη, τη συγγραφέα Βανέσσα Λουλουδάκη. Να γιατί όλες αυτές οι γυναικείες σταυροφόρες στρατιές των οπαδών της, με το που έβγαινε ένα καινούργιο της βιβλίο, θεωρούσαν ανταπόδοση τιμής και υποχρέωσής τους να κινητοποιηθούν αυτόβουλα από πόρτα σε πόρτα και να το διαδώσουν από στόμα σε στόμα σε κάθε χαμένη στο άναστρο χάος θηλυκή ψυχή που γνώριζαν. Έμεινα κατάπληκτος! Το ιστολόγιο της Βανέσσας Λουλουδάκη ήταν μια δραστήρια κολεκτίβα αυτού που έχει αποκληθεί συμβατικά
LYKARIS sel_Final_Layout 1 19/04/2011 6:51 μ.μ. Page 296
«“ροζ” λογοτεχνία»· ένα ανοιχτό μελίσσι, στο οποίο χιλιάδες αλληλέγγυες εργάτριες μέλισσες αισθάνονταν την ανάγκη να μπουν καθημερινά, για να συζητήσουν με τη βασίλισσά τους, να τρυγήσουν από το χαρισματικό βασιλικό πολτό της, να πάρουν δυνάμεις για να αυτορρυθμίσουν τις παρενέργειες της κατάθλιψής τους. Τι άλλο να σκεφτώ; Φοβερό το μάρκετινγκ της Βανέσσας Λουλουδάκη!