Ντόρα Γιαννακοπούλου - Πεθαίνω για σένα by Kastaniotis Editions

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 3

ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Μυθιστόρημα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 4

Έτος 1ης έκδοσης: 2011 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, 106 78 Αθήνα % 210-330.12.08 – 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31

e-mail: info@kastaniotis.com www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5327-3

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 5

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Το αλάνθαστο ένστικτο της Στέλλας . . . . . . . . Ένας θάνατος κι ένα ασίγαστο πάθος . . . . . . . Σαν άγιο δισκοπότηρο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Aμφιβολίες... τρελές... . . . . . . . . . . . . . . . . . . Όνειρα και παραισθήσεις . . . . . . . . . . . . . . . . . Και τι πακέτο, Παναγία μου! . . . . . . . . . . . . . Τα πράγματα είναι αλλιώς . . . . . . . . . . . . . . .

11 15 20 22 28 33 42

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

Το παρελθόν της κυρίας Μανέα . . . . . . . . . . . . Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι . . . . . . . . . . . . Ανώνυμο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Το πεδίον ελεύθερον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Πονοκέφαλοι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

49 55 58 65 74

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Καπνός χωρίς φωτιά δε γίνεται . . . . . . . . . . . . Ήρθε η στιγμή . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . «Στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου που δεν τον μαρτυρούνε» . . . . . . . . . . . . . . 

83 87 93

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 6

ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Συνάντηση στη Μυτιλήνη – Λογομαχία για τον ωραίο μαντράχαλο – Το διαζύγιο . . 99 Η κυρία Μανέα ήξερε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108 Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο Τ Ε ΤΑ Ρ Τ Ο

Η κυρία περί της οποίας . . . . . . . . . . . . . . . . . Αποκαλύψεις και ψέματα . . . . . . . . . . . . . . . . Ο Μανώλης προτρέπει – Ο Παύλος διεκδικεί – Η Μαριάννα απαρηγόρητη . . . . . . . . . . . . . Βροχή, απόγνωση, ενοχές. Η εξομολόγηση . . .

115 125 131 136

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ

«Θεά... θεά... Στέλλα θεά...» . . . . . . . . . . . . . . Όλα στο φως . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ο ερωτευμένος ξαγρυπνά . . . . . . . . . . . . . . . . Πεθαίνω για σένα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Στο Μάτι, το παρελθόν ξανάρχεται . . . . . . . . . Φλογερά γράμματα – Ο χωρισμός – Η Μαριάννα προξενήτρα – Ο συμφεροντολόγος εραστής Μαζί στη Θεσσαλονίκη – Άτιμο πράγμα ο έρωτας... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΣΤΙχΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ



147 155 164 170 178 185 195

. . . . . . . . . . . . . . . 211

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 7

Στον Θανάση Νιάρχο

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 8

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 9

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 10

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 11

Το αλάνθαστο ένστικτο της Στέλλας

ΥΠΝΗΣΕ ΑΠΟΤΟΜΑ. Καταϊδρωμένη. Ο Αργύ-

ρης δίπλα της κοιμόταν. Σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι προσέχοντας να μην τον ανησυχήσει. Πήγε στο μπάνιο να βρέξει το πρόσωπό της κι ύστερα στην κουζίνα να πιει λίγο νερό. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε τέσσερις. Ακόμα δεν είχε χαράξει. Ένας βαθύς αναστεναγμός βγήκε απ’ το στήθος της. Η Στέλλα παραμιλούσε μπαίνοντας στο σαλόνι. «Ο μπαμπάς μου... ο μπαμπάς μου...» Κάθισε σε μια πολυθρόνα, κοντά στο σβησμένο τζάκι. «Τι απαίσιο όνειρο...» Προσπάθησε να το ξαναθυμηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Βρισκόταν, λέει, σ’ ένα αχανές μέρος, γυμνό, χωρίς ορίζοντα και ουρανό. Ξαφνικά άστραψε ένα φως τόσο δυνατό, που γύρισε το πρόσωπό της. 

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 12

ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν ξανακοίταξε, το φως είχε λιγοστέψει και στο ίδιο μέρος στεκόταν ο πατέρας της. «Εγώ τώρα φεύγω, πουλάκι μου», της είπε. «Μη στενοχωριέσαι, θα είμαι καλά. Να προσέχεις το παιδί και προπαντός τον εαυτό σου. Δυστυχώς, δεν μπορώ πια να κάνω τίποτα για σένα...» «Μπαμπά μου...» ψιθύρισε η Στέλλα κι έτρεξε στο δωμάτιο της κόρης της. Η μικρή Θωμαΐς κοιμόταν ήρεμη και χαμογελούσε. Έφυγε αμέσως. Πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Έ βγαλε το νυχτικό της και φόρεσε το παντελόνι που το ’χε πετάξει χτες βράδυ στη μικρή πολυθρόνα. Ο Αργύρης άνοιξε τα μάτια του. «Τι συμβαίνει, αγάπη μου;» «Πρέπει να πάω στον πατέρα μου». «Γιατί, τι έπαθε;» «Δεν ξέρω...» Ο Αργύρης δεν έκανε άλλες ερωτήσεις. Σηκώθηκε κι άρχισε να ντύνεται βιαστικά. «Θ’ αφήσω ένα σημείωμα στην Ντίνα, ότι κάτι προέκυψε κι έπρεπε να φύγουμε. Να προσέχει το παιδί...» Ο Αργύρης δεν είχε καμιά αμφιβολία. Για ν’ αναστατώνεται έτσι μες στην άγρια νύχτα και να 

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 13

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

τρέχει στον κύριο Θωμά, κάτι άσχημο πρέπει να είχε συμβεί κι εκείνη το προαισθάνθηκε. Την ήξερε καλά τη γυναίκα του, ένιωθε κάθε της σκέψη, μικρή, μεγάλη, χαρούμενη, πικρή, δημιουργική, και προπαντός, γνώριζε το ένστικτό της, το περίεργο, το αναπάντεχο, το αλάνθαστο. Το δρόμο προς το Παγκράτι σαν να μην τον είχε ξαναπεράσει. Έτσι της φάνηκε. Όταν εγκαταστάθηκε στο Ψυχικό, το έκανε για να είναι όσο πιο μακριά γινόταν απ’ τη γειτονιά που σημάδεψε τη ζωή της, έστω κι αν εκεί ήταν το πατρικό της κι έμενε ο κύριος Θωμάς, ο πατέρας της, κι η πιο αγαπημένη της φίλη, η Μαριάννα. Όση ώρα έκαναν τη διαδρομή Ψυχικό-Παγκράτι, η Στέλλα ταξίδευε με μεγάλη ταχύτητα στο παρελθόν. Το σκληρό και τραγικό απ’ τη μία και το πιο ευτυχισμένο κι ερωτικό απ’ την άλλη. Όμως, τώρα είχε συγκεντρωθεί στην υπέροχη μέρα που νεαρή ηθοποιός συνάντησε το σεναριογράφο Αργύρη Αθανασίου στην οντισιόν της «Αλλοπαρμένης». Την απίστευτη χαρά όταν της ανακοίνωσαν ότι πήρε το ρόλο, τον κεραυνοβόλο έρωτά τους, το γάμο τους, 

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 14

ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

την τεράστια επιτυχία της σειράς στην τηλεόραση κι ύστερα τη γέννηση της κόρης τους. Θωμαΐς. Το όνομα του μπαμπά της, που δεν το διαπραγματευόταν, παρόλο που όλοι της έλεγαν –ακόμα κι ο ίδιος ο πατέρας της– ότι δεν ήταν ωραίο για ένα παιδί να το φωνάζουν Θωμαΐδα. Και πέρασαν μόνο έξι χρόνια κι όχι αιώνες όπως της φάνηκε ξαφνικά. Για να πάρει κουράγιο ακούμπησε το χέρι του Αργύρη που οδηγούσε ρίχνοντας τρυφερές ματιές συμπαράστασης στη γυναίκα του. «Τον έχασα... τον έχασα...» ψιθύρισε. Εκείνος σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Την αγκάλιασε. «Πάει ο μπαμπάς μου, Αργύρη... Πάει... Το νιώθω...» Ο άντρας της προσπάθησε να την παρηγορήσει. «Μπορεί να κάνεις λάθος». «Όχι. Δεν κάνω λάθος, πάμε, σε παρακαλώ...» είπε αυστηρά, ενώ αισθανόταν την ανάσα του θανάτου στο πρόσωπό της και τον πόνο να κατρακυλά καταπάνω της.



GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 15

Ένας θάνατος κι ένα ασίγαστο πάθος

ΣΤΡΑΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΛΗΣ, ο γνωστός, αγαπη-

μένος Μυτιληνιός ντετέκτιβ, όλη τη νύχτα γυρνούσε στο κρεβάτι του σαν σβούρα. Πότε από ’δω πότε από ’κει, θέση δεν έβρισκε να βολευτεί, να ρημαδοκλείσει τα μάτια, να ρημαδοκοιμηθεί μια στάλα. Κι αυτό το βάσανο γιατί, παρακαλώ; Διότι ο αγαπητός μας Στρατής είναι κολλημένος με τη Στελλίστα όλο το βράδυ. «Ψυχή μου... ματάκια μου...» ψιθύριζε όποτε την σκεφτόταν. Και την σκεφτόταν συχνά, πάρα πολύ συχνά θα λέγαμε. Μα απόψε, εκτός απ’ το μεγάλο του ερωτικό καημό, είχε και μια περίεργη ανησυχία. Έβαζε στο μυαλό του χίλια δυο. Μήπως τάχα μου αρρώστησε, μήπως τάχα μου είναι λυπημένη, μήπως τάχα μου ξαγρυπνά; Ναι, 

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 16

ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

βρε ηλίθιε, ξαγρυπνά και σε σκέφτεται, απαντούσε ειρωνικά στα ερωτήματα που έβαζε στον εαυτό του.

Το πρωί σηκώθηκε βαρύς, άυπνος και πάντα ερωτευμένος. Πλύθηκε, ξυρίστηκε, έβαλε τις κολόνιες του, ντύθηκε και πήρε την κατηφόρα της Δορυλαίων απ’ την πλατεία της «Έλενας», που ήταν το σπίτι του. Σε πέντε λεπτά βρισκόταν στη Μαβίλη, όπου και το γραφείο του με τη χρυσή ταμπέλα, που λίγο είχε σκουριάσει απ’ τα χρόνια, «Ντετέκτιβ Στρατής Αποστολέλης», φαρδιά πλατιά. Πριν από δυο χρόνια είχε προστεθεί και τ’ όνομα του βοηθού του, του Βλάση, που τον έκανε συνέταιρό του. Καιρός ήταν, σκέφτηκε, από είκοσι χρόνων τον έχω κοντά μου. Ο Βλάσης ήταν ήδη εκεί, είχε ετοιμάσει τον καφέ με μικρά κρουασάν και μόλις τον είδε άρχισε τα καλαματιανά: Όμορφη κομμώτριά μου, σ ’έχω βάλει στην καρδιά μου... 

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 17

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

«Παλιό δημώδες άσμα, αφεντικό». Το «αφεντικό» δεν μπορούσε να το κόψει, μόνο που τώρα πια το ’λεγε και λίγο από συνήθεια μα κι από μια βαθιά έννοια που είχε για το πρώην αφεντικό του και νυν συνέταιρο. «Τι σ’ έχει πιάσει με τα παλιά, καμάρι μου;» «Τα νιάτα μου, αφεντικό». «Α, σε πήραν τα χρόνια. Μάλιστα, τ’ ακούσαμε κι αυτό». «Άλλο είκοσι πέντε άλλο σαράντα πέντε, κι ας έλεγε το άσμα, προ αμνημονεύτων, οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες». «Τρία πουλάκια κάθονταν και μάζευαν πανσέδες». «Κορόιδευε εσύ. Αυτά ήταν τραγούδια όμως, αξέχαστα. Δεν υπάρχει αμαρτία που να κόβεται στα τρία». «Μήπως δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία;» «Το ίδιο κάνει». «Από ποια άποψη, καμάρι μου;» «Από την άποψη ότι η αμαρτία είναι ευτυχία». «Ω, ρε, πού έμπλεξα. Δε σταματάς, αγόρι μου, να κάνουμε και καμιά δουλειά;»  o

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 18

ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

«Παρών, αφεντικό. Όλα υπό έλεγχο. Με τους Πετρομιχάληδες βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Ο κύριος τα ’χει παίξει με την κυρία του. Μια πηδούκλα η κυρία άλλο πράμα. Κι ο Τσιρίγος δεν πιάνεται. Μια με πιτσιρίκες, μια με πιτσιρικάδες. Ανωμαλία σου λέω». «Εντάξει, με το μαλακό, ν’ αποφύγουμε τα δράματα». Το κινητό του πάνω στο γραφείο άρχισε τα εμβατήρια: «Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν...» Το σήκωσε. Ήταν ο Αργύρης, αναστατωμένος. Μόλις τον άκουσε, λύγισαν τα γόνατά του. «Ναι, Αργύρη... Έπαθε τίποτα η Στέλλα; Ποιος; Ο Θωμάς; Ωχ, Παναγία μου! Η Στέλλα πώς είναι; Πώς το πήρε; Έρχομαι από ’κει. Κλείσε. Έρχομαι». «Τι έγινε, Στράτο; Γιατί χλόμιασες;» Ο Βλάσης, όταν σοβάρευαν τα πράγματα, τον φώναζε Στράτο. Και τώρα φαίνεται ήταν πολύ σοβαρά. «Ο πατέρας της Στέλλας, πάει...» «Ο κύριος Θωμάς; Όχι. Πω πω, η Στέλλα θα ’ναι ερείπιο». «Ράκος. Και το ’ξερα εγώ, το ’ξερα ότι κάτι 

GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 19

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

συμβαίνει στη Στελλίτσα, όλη τη νύχτα βολόδερνα. Αυτό το κορίτσι θα με πεθάνει». «Άντε πάλι τα ίδια... Στράτο, σύνελθε, στο τσακ είσαι να πιαστείς. Τα ’χουμε πει και τα ’χουμε ξαναπεί. Φαντάζεσαι, αν καταλάβουν τον νταλκά σου, τι έχει να γίνει; Να σ’ το πω χοντρά. Δεν πρόκειται να ξαναδείς τη Στέλλα. Ο Αργύρης που σε θεωρεί φίλο θα γίνει θηρίο». «Είμαι φίλος», είπε, ενώ μάζευε σαν τρελός το κινητό και τα κλειδιά του αυτοκινήτου του να τρέξει. «Φίλος είσαι, αλλά φίλος ερωτοχτυπημένος. Πρόσεχε τη συμπεριφορά σου. Πρόσεχε, Στράτο». Εκείνος τον κοίταξε απελπισμένος κι άνοιξε την πόρτα. Ο Βλάσης φοβόταν πολύ για «το αφεντικό» του. Φοβόταν ότι, αν έχανε τη Στέλλα, θα τον έπαιρνε ο διάολος και θα τον σήκωνε. Ενώ τώρα, έστω κι έτσι, παρηγοριέται που την βλέπει. Και κάποια μέρα ήλπιζε πως θα του περνούσε αυτό το ασίγαστο πάθος και θα ’ρχόταν στα συγκαλά του. Κι από μέσα του διαπίστωνε: Σιγά μην του περάσει το ασίγαστο πάθος. Λέξη που βρήκα κι εγώ... Ασίγαστο...



GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 20

Σαν άγιο δισκοπότηρο

είχαν στρατοπεδεύσει έξω απ’ το σπίτι της Στέλλας και του Αργύρη. Άνθρωποι της τηλεόρασης βλέπεις, με μεγάλες επιτυχίες και οι δυο. Μέχρι και στον Στρατή πρότειναν το μικρόφωνο και του ζήτησαν να πει κάτι. Ο Στρατής ευγενικά τους παρακάλεσε να τον αφήσουν να περάσει. Η Στέλλα, μόλις τον είδε, έπεσε στην αγκαλιά του, με καινούργια κλάματα. Κι ο Στρατής να λειώνει απ’ το σφιχταγκάλιασμα. Το άγιο δισκοπότηρο να κράταγε στα χέρια του, δε θα ήταν τόσο ευτυχισμένος όσο ήταν τώρα. Πρόσεχε πολύ να μη φανερώσει το ασίγαστο πάθος, που έλεγε κι ο Βλάσης. Μα δεν μπόρεσε να κρατηθεί και σαν λόγια παρηγοριάς υποτίθεται της ψιθύρισε: «Ματάκια μου... είμ’ εδώ για σένα... ό,τι θέλεις... να κάνω τα πάντα, ματάκια μου...» Α ΚΑΝΑΛΙΑ



GIANNAKOPOULOU sel_final_Layout 1 26/05/2011 2:04 μ.μ. Page 21

ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Η Στέλλα απ’ την αγκαλιά του Στρατή βρέθηκε στην αγκαλιά της παιδικής της φίλης, της Μαριάννας, του αδερφού της, του Παύλου, και της μητέρας τους, της κυρίας Μυρσίνης Μανέα. Αυτοί ήταν οι πιο δικοί της άνθρωποι. Ο Αργύρης δεν επέτρεψε σε άλλους να ’ρθουν στο σπίτι. Όμως, όλοι ήταν στην κηδεία του κυρίου Θωμά, του άγιου ανθρώπου, που μια και μοναδική έγνοια είχε στη ζωή του: τη Στελλίτσα του. Ακόμα και την ώρα που πέθαινε, εμφανίστηκε στο όνειρό της να της υποσχεθεί ότι θα την προσέχει από ’κει που βρίσκεται. Όταν γύρισαν σπίτι, ο Αργύρης κοίταξε τρυφερά τη γυναίκα του και της είπε: «Παλιά είχα διαβάσει ότι ο έρωτας είναι γύρω κι ο θάνατος κάτω. Μα ο πατέρας σου, αγάπη μου, θα είναι μέσα σου, όχι κάτω». Η Στέλλα χάιδεψε το πρόσωπό του κι έκλαψε με ανακούφιση στην αγκαλιά του.

