Θοδωρής Βοριάς , Νυχτερινές επιπλοκές , ποιήματα , εκδόσεις Ερωδιός Η ποίηση με αναγκάζει να διακόψω τη σιωπή και να βγω απ΄την ευδαιμονία των καλοκαιρινών μου διακοπών .Διαβάζοντας το βιβλίο του Θοδωρή Βοριά , αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω γι΄ αυτά τα ποιήματα που είναι γεμάτα τρυφερότητα ,ονειροπόληση και ερωτισμό, αλλά και ιδιαίτερα εντυπωσιακό ταλέντο.Απόδειξη το παρακάτω ποιήμα : Οι διψασμένοι -------------Οι διψασμένοι για έρωτα δεν κατεβαίνουν στο Βαρδάρι. Πρώτα είχαν ξεκόψει απ΄την πλατεία οι εξοδούχοι φαντάροι ύστερα έκλεισαν οι κινηματογράφοι κι έσβησαν τα κόκκινα φανάρια. Όσα χρωστούσαν τα σκοτάδια στους νυχτόβιους της πιάτσας πάνε χαμένα. Οι διψασμένοι απόμειναν στα ποιήματα εκεί που είναι γραμμένα και τα χρέη κάθε νύχτας. -----------΄Ετσι ακριβώς είναι τα πράγματα Θοδωρή Βοριά . Οι διψασμένοι αυτού του κόσμου πίνουμε το νερό της ποίησης σ΄όλη μας τη ζωή και δεν ξεδιψάμε ποτέ . Χαίρομαι που διαβάζω τόσο ωραία ποιήματα από ένα νέο ποιητή που <<στην σελίδα τριανταοκτώ της ζωής του , ρίχνει τις χλωμές του προσωπίδες του για να μας μιλήσει για τις βαθύτερες πληγές και τις σκιές , για τα λιωμένα φεγγάρια , το αίμα στη νύχτα και το αίμα στο χαρτί>>. Οι στίχοι του που έχουν κάτι από το ύφος Χριστιανόπουλου , λιτοί , αλλά κατά κανόνα αμφίσημοι και συμβολικοί κινούνται στο κλίμα της λογοτεχνίας και της ποίησης της πόλης.Μου αρέσει αυτό .Η πόλη είναι ορατή και ευδιάκριτη ως σκηνικό αλλά και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο Θοδωρής Βοριάς μπορώ να πω ότι συνεχίζει την παράδοση της ποίησης της Θεσσαλονίκης κι αυτό είναι ένα πρόσθετο πλεονέκτημα στην ποίησή του γιατί της προσδίδει ιδιαίτερη ταυτότητα . Αλαφροίσκιωτος, ονειροπόλος και ερωτικός ο Θοδωρής Βοριάς δεν διακρίνει την ποίηση μόνο στους ίσκιους και στα φεγγάρια αλλά και στους δρόμους , στα πεζοδρόμια, στην καγκελόπορτα της πλαζ της Αρετσούς, στην πεθαμένη θάλασσα. <<Η νύχτα δεν παρηγοριέται με τ ΄αδύναμα φώτα της πόλης θέλει στους δρόμους το θίασό της
φλεγόμενοι κάδοι σκουπιδιών , βόμβες μολότοφ κι εκρήξεις δακρυγόνων τη θεραπεύουν απ΄το αδυσώπητο σκοτάδι της.>> Σκληρός και τρυφερός μαζί ο ποιητής υψώνει την δική του φωνή πάνω απ΄την πόλη , τις καθημερινές σχέσεις , τον έρωτα , αλλά και την ιδιαίτερα σκληρή κοινωνική πραγματικότητα. Τα ποιήματά του έχουν προσωπικό ύφος, έχουν μετουσίωση , αίμα και εικόνες από την πόλη που απ΄ ό,τι φαίνεται τον στοιχειώνουν συνεχώς.Το κυριώτερο όμως έχουν την σφραγίδα ενός ταλαντούχου και ευαίσθητου ποιητή. Εύχομαι να συνεχίσει την δύσκολη αυτή διαδρομή και να ξεδιψάει πάντα από το νερό των φεγγαριών της.
Δημήτρης Καραβασίλης , Μικρασίας ΄Ερως, μυθιστόρημα , εκδόσεις Αρμός "Τα δέντρα που φυλλοροούν το φθινόπωρο στην πόλη είναι λιγοστά . Λιγοστά και τα δάκρυα .Για το κίτρινο ετοιμοθάνατο ποτάμι που ανεμοσκορπίζεται στους δρόμους ......Η μοναξιά του καλοκαιριού .Το σκοτείνιασμα της μέρας , η γλυκιά θλίψη του αποχωρισμού.Πάντα μου άρεζε το φθινόπωρο .Το μεταίχμιο . Το φθινόπωρο έχει τα χρώματα της Πατρίδας μου ....Της Μικρασίας ......" Μοιάζουν να είναι στίχοι ενός ποιήματος αλλά πρόκειται για την εισαγωγή του μυθιστορήματος του Δημήτρη Καραβασίλη , Μικρασίας ΄Ερως, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Κι εμένα με συγκινούσε πάντα το φθινόπωρο , η αίσθηση του διλήμματος που έκρυβε η μελαγχολική αυτή εποχή , όπως μου άρεζε και η Μικρασία , γιατί ήταν γεμάτη θρύλους και πρόσωπα παραμυθιών που μου διηγόταν παλιά η ανατολίτισσα γιαγιά μου. Κι όλοι , όσοι ζούμε στην Ελλάδα έχουμε λίγο πολύ μια ρίζα που μας παραπέμπει στην Ανατολή .Γι΄αυτό και ο έρωτας για την Μικρά Ασία είναι οικείος, ριζωμένος μέσα στις ψυχές μας ,παραδομένος από τους προγόνους μας ως μνήμη και κληρονομιά πολύτιμη . Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Καραβασίλη αναζωπυρώνει τα συλλογικά μας συναισθήματα, κινητοποιεί τους μηχανισμούς της συγκίνησης και μας ξαναφέρνει μπροστά στην Ιστορία, αλλά και στις εθνικές ευθύνες μας από τη μεριά της λογοτεχνίας βεβαια. Με τρόπο ποιητικό ο συγγραφέας ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του από την ιδιαίτερη πατρίδα του την Ίμβρο , όπου έμαθε και τα πρώτα του γράμματα , κρυφά από μια γερόντισσα δασκάλα-καθώς το επίσημο καθεστώς απαγόρευε την διδασκαλία των ελληνικών - και μας ξαναθυμίζει με αγάπη τρυφερότητα και νοσταλγία μια ακόμα πατρίδα του του ελληνισμού που χάθηκε. Λόγος άμεσος κι άλλοτε ημερολογιακός αλλά πάντοτε ποιητικός συνδέει τα πρόσωπα και τα γεγονότα και δημιουργεί ένα παζλ συνειρμών , ένα μικρό , προσωπικό σύμπαν από μνήμες , αισθήσεις , σύμβολα και αξίες που σκόρπισαν μέσα στο χρόνο . Το βιβλίο είναι μια κατάθεση ψυχής του συγγραφέα για την θρυλική Μικρασία , για τον ακρωτηριασμένο ελληνισμό του σήμερα αλλά και για την χαμένη του ταυτότητα. Πέρα από τη λογοτεχνική αξία του βιβλίου , η αφήγηση λειτουργεί και ως ένα πολιτικό μήνυμα, μια κραυγή πόνου για
αυτούς που βγήκαν χαμένοι από τα παιχνίδια της εξουσίας σ΄αυτή τη μαρτυρική γωνιά της γης.
Eλένη Μπεντίλλα , ΄Ενας Χρόνος με τη Μόνα Λίζα, μυθιστόρημα, εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική Tο μυθιστόρημα "΄Ενας χρόνος με τη Μόνα Λίζα" είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Ελένης Μπεντίλλα . Την Ελένη την γνώρισα στην Εθνική Τράπεζα όπου εργάστηκα για δεκαπέντε χρόνια , τα πιο σκοτεινά χρόνια της ζωής μου και μάλιστα τα τελευταία πέντε τα πέρασα στο Κεντρικό της Εθνικής , όπου συνάντησα και την συγγραφέα. Βέβαια εγώ με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα να φτάσω ως τη σύνταξη - πρόλαβα τη δεκαπενταετία στο παραπέντε κι έτσι σώθηκα κι έσωσα και την ψυχική μου ισορροπία-. Για την Ελένη όμως απ΄ ό,τι ξέρω , τα πράγματα κύλησαν πιο ομαλά στην Τράπεζα. Ωστόσο ήταν κι αυτή απ΄ τις λίγες τυχερές που πρόλαβαν τη σύνταξη, η οποία τώρα ούτε ως μακρινή ανάμνηση δεν μένει. Ξαναβρεθήκαμε με την Ελένη μετά από λίγα χρόνια κι όταν μου ζήτησε να παρουσιάσω ένα παιδικό βιβλίο της .Τότε μου πρωτομίλησε για το καινούργιο μυθιστόρημα που ετοίμαζε , το σκηνοθετούσε , το πάλευε στο χαρτί , με διάφορες εκδοχές και τεχνικές . Για ένα διάστημα χαθήκαμε .Έμεινα με την εντύπωση πως είχε εγκαταλήψει την προσπάθεια αλλά τελικά και ευτυχώς βέβαια με διέψευσε . Πριν από λίγο καιρό μου τηλεφώνησε γεμάτη ενθουσιασμό και μου ανακοινωσε ότι το παλιό εκείνο σκαρίφημα είχε ολοκληρωθεί και είχε γίνει ένα μυθιστόρημα που εδόθηκε από τι ς εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική με τίτλο "Ενας Χρόνος με τη Μόνα Λίζα". Χαίρομαι για τις προσπάθειες των φίλων στο χώρο των γραμμάτων και των τεχνών και πάντα τις υποστηρίζω. Το μυθιστόρημα το διάβασα απνευστί . Είναι μια σύνθετη ιστορία που εξελίσσεται σε δυο επίπεδα , ΄σ΄ένα πραγματικό και σ΄ένα φανταστικό . ΣΤο πραγματικό έχουμε τα αληθινά πρόσωπα και την ιστορία τους και στο φανταστικό έχουμε ένα παράλληλο μυθιστόρημα που προσπαθεί να γράψει η ηρωίδα με βάσει αυτούς τους ήρωες. Το ένα μυθιστόρημα εγκιβωτίζεται μέσα στο άλλο ή θα έλεγα που αποτελεί μια προβολή της πραγματικής ιστοριας στο χαρτί. Πρωτότυπη τεχνική που αντικατροπτρίζει και την αγωνία της συγγραφέως να ξεμπλέξει τα είδωλα από το πραγματικά πρόσωπα και τους δυο αυτούς παράλληλους κόσμους. Η ηρωίδα αναζητά ένα κορίτσι-μοντέλο μιας φωτογραφίας που είχε βγάλει πριν απο χρόνια και είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο σ΄ένα διαγωνισμό φωτογραφίας . Η αναζήτηση περνάει μέσα από τα δυο αυτά επίπεδα και αποτελεί μια τρυφερή ιστορία αναζήτησης του αληθινού μας προσώπου μέσα στα κάτοπτρα της καθημερινής ζωής. Βλέπομε γαρ δια εσόπτρου! Το βιβλίο το παρουσιάζω στις 22 Μαίου στον ΙΑΝΟ Θεσσαλονίκης.
Ηλίας Κεφάλας , Χώμα , χώματα, διηγήματα, εκδόσεις Γαβριηλίδη
΄Ενα βιβλίο με διαμάντια του γραπτού λόγου , όσο κι αν προδιαθέτει για ταπεινά υλικά, ο τίτλος "χώμα , χώματα" , ίσως επίτηδες για να το ανατρέψει στην συνέχεια ο συγγραφέας .Τον Ηλία Κεφάλα τον γνωρίζουμε βέβαια από παλιά όλοι όσοι ενδιατρίβουμε στον σκληροτράχηλο ωστόσο γοητευτικό κόσμο της έντεχνης γραφής. Τον γνωρίζουμε με πολλαπλές ιδιότητες : ως ποιητή , κριτικό , δοκιμιογράφο αλλά και πεζογράφο με πλούσιο ΄συγγραφικό έργο .Σ΄αυτό το βιβλίο του όμως ο Ηλίας Κεφάλας δίνει ρεσιτάλ γραφής διασταυρώνοντας όλα τα είδη του λόγου: ποίηση , δοκίμιο , πεζογραφία , ιστορίες νουάρ, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Κάτι μεταξύ Εντγαρ ΄Αλλαν Πόε και Παπαδιαμάντη -ο συνδιασμός σπάζει κόκκαλα -αλλά αυτή είναι η αίσθηση που αφήνει στον αναγνώστη η γραφή του Ηλία Κεφάλα. Πρώτη φορά διάβασα διηγήματα με κομμένη ανάσα . Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι επιχείρησε να γράψει ιστορίες τρόμου με άφθονες δόσεις μπλακ χιούμορ , μετά το γύρισε στην ποίηση , λίγο παρακάτω μπήκε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας , μετά πέρασε στο δοκίμιο και τέλος ξεσήκωσε τις παπαδιαμαντικές τεχνικές .Όλα αυτά μαζί όμως συνδιασμένα με το αφηγηματικό ταλέντο και το συγγραφικό ήθος του Ηλία Κεφάλα μας δίνουν 13 διηγήματα , πρότυπα γραφής του σύντομου αυτού αλλά τόσο περιεκτικού λογοτεχνικού είδους. Δεκατρία Βest. Αν ήταν cd θα είχε γίνει ανάρπαχτο .Δυστυχώς όμως Ηλία το είδος που υπηρετούμε δεν αποδίδει μεγάλους καρπούς , ειδικά το διήγημα και η δύστυχη η ποίηση με την οποία πασχίζω χρόνια κι εγώ .Είναι τόσο άψογα τα διηγήματα αυτά που ο αναγνώστης αισθάνεται αμηχανία μπροστά στο πνευματικό δυναμικό αυτού του τόπου που περνάει συχνά απαρατήρητο ενώ την ίδια στιγμή αποθεώνονται ευτελείς φωνές κι εξυπναδίστικες πένες .Τα διηγήματα του Ηλία Κεφάλα μας ξαναγυρίζουν στους παλιούς και δοκιμασμένους τρόπους γραφής των κλασσικών συγγραφέων και επαναπροσδιορίζουν τα ήθη στην σύγχρονή λογοτεχνία.