Natuurpunt Kortrijk

BISSEGEM, HET NIEUWE NIEUWPOORT

Het is nog pré-Coronatijdperk, we gaan met de kinderen gewapend met loopfietsen en step uitwaaien aan zee, langs de havengeul in Nieuwpoort. Mooi meegenomen voor ondergetekende, gezien de verrekijker mee mag om de overkant van de geul te bespioneren. Plevieren, wulpen en zeehonden in overvloed!

Al gauw blijkt de verrekijker niet steeds noodzakelijk wanneer ik samen met Suzan, mijn oudste dochter, een meter onder ons op het talud van de vaargeul een scholekster zie peuren tussen de betonvoegen en het zeewier. Dat peuren deed de vogel met volle overgave, ik kreeg er als het ware zelf honger van. Die scholekster, een prachtige vogel toch? Het zwartwitte verenkleed in combinatie met de vleeskleurige poten, die roodomrande ogen en machtige oranjerode snavel. Ik maak er mijn dochter alvast warm voor, om hem bij deze te leren (her)kennen. Bij het aanschouwen van al die natuurpracht vergat ik even de ellenlange rij bakstenen achter mijn rug, die sinds enkele jaren de havengeul sieren. Ja, Nieuwpoort is toch een beetje het nieuwe Knokke wordt gezegd? Tijdens die observatie van de scholekster had ik nooit gedacht dat de havengeul even verboden terrein zou worden voor ons, Covid-19 weet je wel… Het Coronatijdperk breekt aan! Thuiswerk wordt de norm, PC’s worden thuis geïnstalleerd, VPN kennen we plots allemaal, scholen sluiten, ook huiswerk wordt nu de norm, ouders ploeteren voort met werk, opvoeden en… ontspannen? Na alweer een dagje thuiswerk sta ik op een zonnige avond de keuken op te ruimen, mijn vrouw geeft de kinderen een wasbeurt na een dagje spelen in de tuin, die dag geen (t)huiswerk voor hen. De achterdeur staat open, en plots hoor ik het! “tepiiieeeet, tepieeet, tepiet…” Het geluid komt van over het akker voor de deur. Ik laat de schotelvod voor wat ze is, en ren naar de tweede lade van de TV-kast, daar zit de verrekijker, tenminste als hij niet in mijn rugzak zit. Ik loop naar buiten, en besef dan dat ik me beter ietwat “normaal” gedraag, kwestie dat de buren niet naar Beernem bellen… “tepiet tepiet,…” Daar is het weer! Ik loop richting het akker, en jawel! Twee scholeksters, ze vliegen op en neer over het veld! Ze landen!! Ze beginnen te foerageren op de nu al uitgedroogde aarde. Daar sta ik dan, met mijn verrekijker in mijn straat, te turen over één van de laatste stukjes open ruimte, niet ver van “den Oesterput”. Oesters gaan die twee hier nochtans niet vinden. Plots houden ze het voor bekeken, ze gaan ervandoor, zoals ik al vermoedde gaan ze dezelfde richting uit zoals de groene spechten steeds doen, ze gaan naar de Ghellinck, je weet wel, samen met de Rotersmeers een kersvers natuurgebied in Bissegem. Daar op de Ghellinck werd een aantal weken eerder de scholekster al gespot in één van de WADI’s. Dat zijn die waterplasjes, waarover sommige hondenbaasjes het niet eens zijn dat de hond er niet in mag zwemmen. Nieuwpoort bouwt lustig verder terwijl Bissegem succesvol zocht naar open ruimte, en de scholekster heeft het al snel door, Bissegem wordt het nieuwe Nieuwpoort!

TOM NUYTTENS

Scholeksters © Luc Clarysse