EIGENWIJS

VREEMDE VOGELS

Voor wie de jaren ’70 bewust heeft meegemaakt: het kan zijn dat de titel van dit stukje het gelijkluidende toplied voor de komende drie uur in uw hoofd beitelt. En als dat nog niet het geval was, dan nu waarschijnlijk wel. Alweer mijn goede daad van de dag verricht.

Toch gaat dit niet over vaderlandse hits. Ik waag het deze keer om het als volslagen amateur over vogels te hebben. Op voorhand excuses als waarschuwing aan onze hoofdredacteur, die daar wél iets van kent. Aanleiding is een pioniersmomentje dat ik onlangs had met de zoon, de kleuter-die-geen-kleuter-meeris wanneer u dit leest. Ik neem u even mee naar die schijnbaar doodgewone ochtend in het park, aan de Kuurnse Boomgaardstraat.

“Ssssjjjttt! Wat was dàt?” Abrupt blijf ik staan. De zoon volgt mijn voorbeeld. Alsof we een luchtaanval verwachten, krimpen we een beetje ineen. Behoedzaam maar nieuwsgierig speuren we struiken en boomtoppen af. We hoorden zojuist een hoog gefluit dat we nooit eerder hadden gehoord, schril en langgerekt. Geen tijd om BirdNET te downloaden, die meteen voor ons zou kunnen uitvogelen (jawel) wat dat nu precies was. Want wat als we het niet opnieuw horen? We proberen het op eigen onnavolgbare wijze. Dat betekent, ten eerste: in legerstijl dichterbij proberen te sluipen om de maker van dit geluid niet af te schrikken – alhoewel we ongeveer zo stil en elegant zijn als Sergio in een monnikenklooster. Ten tweede, wanneer we hetzelfde bizarre geluid toch nog eens horen: gokken, volstrekt in het wilde weg. Een boomklever! Nachtegaal! Slechtvalk! Bosuil! Goed wetende dat het ochtend was.

We waren lichtjes overmoedig doordat we een tijdje geleden volledig zelfstandig een spreeuw hadden herkend in de tuin. Net iets specialer dan de kauwen of musjes die we elke dag zien in onze straat. Om nog maar te zwijgen van de haan naast de deur: het beest is sinds jaar en dag alle gevoel voor bioritme en beleefdheid kwijt, en kraait er de hele dag op los. ‘Ik draai hem in de pot’ is de leuze van onze zomervakantie geworden. Ook als je overwegend plantaardig eet, kan je soms overvallen worden door een heidens verlangen naar een goeie coq au vin.

Maar die spreeuw verdiende geen ‘zeldzaam’ op waarnemingen.be. Ook zo met de groene specht die ik nog iets langer geleden spotte in de wijk, vanuit de auto in de vroegte, de slaap nog uit mijn ogen aan het wrijven. Ik had net niet ter plekke de remmen dichtgegooid om die online te zwieren, maar het mocht niet baten. Enthousiasme alleen was niet genoeg bij het invoeren op de website. Groen driehoekje: ‘algemeen’. Oké dan. Maar dit! Een zeldzame soort, in Kuurne? Een exoot? Een verdwaald exemplaar, naar hier geblazen door een onverwacht sterke straalstroom? Die kans mochten we niet laten voorbijgaan. We horen het geluid nog eens. En tien seconden later nog eens. Luider nu, langgerekter. Verdacht monotoon. Pas wanneer we als ware Crocodile Hunters achter een haag vandaan kruipen, komt het besef, en zijn we weer een illusie armer: daar zit geen vogel, maar een jongmens, met… een speelgoedfluitje.

In gedachten hoor ik onze hoofdredacteur tot hier zuchten. Amateurs. Ik had hem nochtans gewaarschuwd.

JOKE LIBBRECHT

← Luistervinken © Joke Libbrecht