editorial
[02]
Ξεφυλλίζοντας κάποια Κυριακή την εφημερίδα, την προσοχή μου τράβηξε ένα άρθρο, το οποίο, περιγράφοντας με μελανά χρώματα την κατάσταση που όλοι βιώνουμε, κατέληγε στο εξής: « . . . Ας σταματήσουμε να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα κι ας σκεφτούμε ότι υπάρχει ο ένας για τον άλλον».
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι μια τόσο βαθιά οικονομική κρίση μόνο μέσα από το συναίσθημα υπάρχει ελπίδα νε ξεπεραστεί. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά, λέξεις ξεχασμένες, όπως φιλία, συμπόνια, αλληλεγγύη ας κυριαρχήσουν στην καθημερινότητά μας.
Είναι καιρός να βγούμε επιτέλους από το εγώ μας και να γίνουμε το εμείς, πράγμα καθόλου εύκολο αν δεχτούμε ότι το «ωχ αδερφέ» έχει γίνει ένα με το πετσί μας!
Καλές γιορτές, με τη σκέψη πως ό,τι δεν πραγματοποιείται είναι ό,τι δεν ποθούμε αρκετά.
Ερμίνα Συρρή Γενική διευθύντρια της σχολής
τεύχος 13
Διανέμεται δωρεάν La Press Libre
ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΙ 08 10 12 14 16 18 20 22 24 26 28 30 32 34 36 38 40 41 44 48 50 52 54 55 58 60
Φίλοι Ο χρήστης ψιτ ρωτάει τους φίλους του Φιλία vs Φιλία Make friends I will always be by your side Friendship Home is where your friends are Οι αστρικές φιλίες Για ένα φίλο Σκέψεις για εσάς που με κρατάτε εδώ Ανάμεσα στον ουρανό και στη γη Εφηβικό Το λεπτό άρωμα της αγάπης Η μάγισσα Μουρτζούφλο Βουτάω στη δισκοθήκη μου Εντιμότατοι φίλοι μου Σπουδή για ένα ταξίδι Φιλοπαίγμων στίχος Το πλεονάζον προσωπικό Για τη Φιλία Η αγάπη των αταίριαστων Έλληνας σχεδιάζει κατά της ατιµωρησίας ευχές από ένα φίλο προς ένα φίλο Τα νέα του σχολείου Ενημερωτικό - επιτυχίες Dernier page Διεύθυνση περιοδικού: Ερμίνα Συρρή
Επιμέλεια Ύλης - Σύνταξης: Μαρία Φαρδέλλα Σχεδιασμός: getAroom Art Director: Στέφανος Μιχαηλίδης Τυπογραφείο: ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑ Ι.Αντωνιάδης - Θ.Ψαρράς τηλ.2310 466 776
Διόρθωση κειμένων: Γιώργος Νιξαρλίδης Γραμματειακή υποστήριξη: Εύα Ολυμπίου
Σ’αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Υβόννη Σγουρού, Αγγελική Τροκάνα, Σιχλίδου Καίτη, Νίκος Μαραντίδης, Μαριάννα Ζάχου, Ολυμπία Λιώνη, Ελευθερία Στρακά, Kuki, Δημήτρης Νάσκος, Άννα Μαθοπούλου, Στεφανία Βελδεμίρη, Γ.Γ, Χρυσάνθη Ινάχογλου, Σπύρος Μπαλτογιάννης, Μάρα Τσικάρα, Αρχιμήδης Παναγιωτίδης, Γιάννης Γκροσδάνης, Γιώργος Φουντέας, Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου, Αλέξης Γκάτσης, James Enox.
/////////////////////////////////////////////////// /////////////////////////////////////////////////// Εάν θέλετε και εσείς να μπείτε στο περιοδικο αποφοίτων της Σχολής Καλαμαρί Επικοινωνήστε: Mαρία Φαρδέλλα Tηλ.: 6972183273 e-mail: maria.fardella@yahoo.com
Μπείτε στο http://issuu.com/kmagazine και διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.
[08]
[09]
[10]
[11]
[12]
[16]
[17]
[18]
[20]
[21]
Του Δημήτρη Νάσκου Κάποτε ήμασταν φίλοι μα τώρα έχουμε γίνει ξένοι. Κάποτε μας ένωναν τόσα πολλά μα τώρα ο ένας μια σκιά στην μνήμη του αλλουνού. Ξέρεις μοιάζουμε σαν δυο πλοία που το καθένα έχει τον δικό του προορισμό και σκοπό. Οι δρόμοι μας ίσως διασταυρωθούν κάποτε για λίγο και ίσως γιορτάσουμε ένα βράδυ μαζί, όπως κάνουν τα καλά καράβια μέσα σε ένα γαλήνιο λιμάνι πριν τραβήξουν τα χαράματα και πάλι για τις θολές γραμμές των οριζόντων.
[22]
Ο καθένας ταξιδεύει τις δικές του άγριες θάλασσες. Εκείνους τους ατέλειωτους επικίνδυνους ωκεανούς που αλλοιώνουν την όψη σου και που σε κάνουν να φαίνεσαι αγνώριστος. Ίσως να υπάρχουν δυο τεράστιες αόρατες καμπύλες σαν αστρικές τροχιές. Δυο εντελώς διαφορετικοί γιγάντιοι κύκλοι που τέμνονται σε ελάχιστα σημεία πριν διαχωριστούν ξανά και ξανά. Έτσι θέλω να φαντάζομαι την φιλία μας. Αστρική και λαμπερή γεμάτη αλλιώτικες εμπειρίες που θα έχει ο καθένας να διηγείται στον άλλον κάποιες νυχτιές γιορτινές. Σαν αστρικά πλοία των επάνω ωκεανών, που ανταμώνουν για λίγο αγκαλιασμένα στην ζεστασιά της νηνεμίας και που την αυγή θα χαθούν στην μαγεία της περιπλάνησης.
(…επάνω σε μια ιδέα του Φρειδερίκου Νίτσε. ‘’Η χαρούμενη επιστήμη – Φιλίες άστρων’’) •
Γράφει η Άννα Μαθοπούλου
Θέμα: Η φιλία Τα μήλα βρίσκονται πάνω στα δέντρα. Τα μήλα δεν έχουν φίλους. Έχουν όμως σκουλήκια. Εγώ έχω φίλους. Αν θέλω βρίσκω μήλα. Και ίσως να ‘χω σκουλήκια. Τα σκουλήκια άραγε έχουν φίλους;
Αφιέρωμα στον ήσυχο χορευτή.. Η αίσθηση μιας πολυποίκιλης αγκαλιάς που βράζει και βγάζει ατμούς ξυπνάει μέσα στα μάτια του τον μικρό πρίγκιπα. Βαδίζει στην έρημο της δόξας του, ο ήσυχος χορευτής, με βήματα αλαζονικά και πηδηχτά. Βαδίζει κοιτάζοντας τον ουρανό και τα σύννεφα του ουρανού. Τα ηχηρά του βήματα ξυπνάνε με τη σειρά τους τις ορέξεις του: ορέξεις για πιοτό, για φαγητό, για όνειρα, για σάρκες. Ο ήσυχος χορευτής αλαλάζει ευχαριστημένος καθώς βρήκε μια μικρή όαση και λίγα σπίρτα στην τρύπια του τσέπη. Η φωτιά και ο καπνός του τώρα τον συντροφεύουν. Ήσυχα, όπως αρμόζει σ’ έναν ήσυχο χορευτή, παρατηρεί τα άστρα και ξαπλώνει στην άμμο της ερήμου. Ο ήσυχος χορευτής δε χορεύει πλέον. Μόνο περπατάει και ξαπλώνει στην άμμο πού και πού για να παρατηρήσει ήσυχα πάντα τ’ αστέρια. Ο ήσυχος χορευτής αγαπάει επίσης τα όνειρα. Και μισεί τους φόβους. Αγαπάει τα όνειρα γιατί στα όνειρά του μπορεί και χορεύει μαζί με άλλους ήσυχους χορευτές χορούς ήσυχους κι ανήσυχους άμα τύχει. Τους φόβους τους μισεί γιατί είναι άνθρωπος. Ο ήσυχος χορευτής περπατάει ξυπόλυτος στην άμμο. Ξυπόλυτος γιατί κάπου κάποτε έβγαλε τις κάλτσες του για να δροσίσει τα πόδια του σ’ ένα σιντριβάνι και τις άφησε εκεί. Οι κάλτσες του έγιναν νότες σε ήσυχα αστέρια. Επίσης ο ήσυχος χορευτής κυκλοφορεί στην έρημο δίχως μπλούζα. Σε μια επανάσταση κάπου κάποτε αναγκάστηκε να της βάλει φωτιά για να δείξει την αντίδρασή του. Οι στάχτες της έγιναν αστέρια σε ήσυχες νότες. Ακόμα ο ήσυχος χορευτής δεν έχει παντελόνι. Λυσσασμένοι κροκόδειλοι το κατασπάραξαν όταν γλιστρώντας απ’ την αυτοσχέδια βάρκα του βρέθηκε στο νερό κάπου κάποτε. Μη νομίζετε φυσικά ότι ο ήσυχος χορευτής φοράει τίποτε άλλο πάνω του. Οι ήσυχοι χορευτές δεν είναι πουριτανοί! Φοράει το δέρμα του κι αυτό του φτάνει. Φοράει τα νύχια του και τις τρίχες του. Κι αυτό του φτάνει!
Ο ήσυχος χορευτής έχει βαμμένα χείλια. Δε θυμάται γιατί αλλά δεν τα σκουπίζει γιατί μπορεί κάποτε να θυμηθεί. Στα μάτια του αστράφτουν όλα τα χρώματα της γης. Και τα μαλλιά του μπλέκονται στα πόδια του. Ο ήσυχος χορευτής τρέφεται με σκέψεις και φύλλα φοίνικα όταν βρίσκει. Επίσης ο ήσυχος χορευτής είναι ηρωινομανής. Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει απ’ το μεγάλο ταξίδι του. Γιατί ο ήσυχος χορευτής ταξιδεύει να βρει την καρδιά του. Κάπου κάποτε την ξέχασε κι αυτή και μια μέρα που αντιλήφθηκε την απουσία της ένιωσε την ακατανίκητη ανάγκη να βγει στον κόσμο και να την ψάξει. Έχοντας ψάξει παντού κατέληξε στην έρημο.. Γνωρίζει ότι αυτό το ταξίδι δε θα τελειώσει ποτέ. Αλλά τώρα δε μπορεί να σταματήσει. Αν δε βρει την καρδιά του ελπίζει έστω να βρει ένα αερόστατο για να διευκολυνθεί στο ταξίδι του. Όταν συνάντησα πρώτη φορά τον ήσυχο χορευτή μου ζητούσε απεγνωσμένα ένα λυκάκι. Δεν ήξερα αν το ήθελε για να το φάει ή για να τον μεταφέρει ή απλώς για συντροφιά αλλά του το έδωσα χωρίς ερωτήσεις. Αργότερα έμαθα ότι το ήθελε για να τον φυλάει όταν κοιμάται.. Όταν τον ξανασυνάντησα ήταν νεκρός στο όνειρό μου και κεντούσε τα κέρατα ενός τράγου στην πλάτη του. Κατάλαβα ότι αυτός ο ήσυχος χορευτής δεν ήταν αυτός ο ήσυχος χορευτής και έφυγα εγκαταλείποντας το όνειρό μου. Ο ήσυχος χορευτής τώρα φοράει χειροπέδες. Έχει το πρόσωπό του μέσα σε πλαστική σακούλα και είναι γυμνός. Μια πεταλούδα τον πλησιάζει και κάθεται στον ώμο του. Ίσως και να αφήνει τα αυγά της στη μασχάλη του που στάζει γλυκό χυμό πορτοκάλι. Εκείνο το πρωί που συνέβη αυτό, εκείνο το πρωί ανακάλυψα πως ο ήσυχος χορευτής υπάρχει μόνο στο μυαλό μου. Του έβγαλα τις χειροπέδες και του έδωσα το αερόστατο που πάντα λαχταρούσε. Και μια ευχή : αν βρει ποτέ την καρδιά του να είναι τόσο πεινασμένος που να την φάει προτού προλάβει να την αντικρύσει. •
[25]
Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρη
Σκέψεις για σας που με κρατάτε εδώ Tα πόδια μου δεν ακουμπούν στη γη. Έχω ψηλώσει μέχρι εκείνο το μοβ σύννεφο που κοιτούσαμε μαζί χτες. Το πιο ψηλό. Θέλω να χορέψω, χοροπηδάω βγάζοντας αόρατες τσιρίδες. Ένα όνειρό μου, είναι στα χέρια μου, ζεστό σαν ευτυχία, απαλό σαν φύλλο μολόχας τον Απρίλη και μυρίζει παντού σοκολάτα. Είσαι η πρώτη μου σκέψη. Σου τηλεφωνώ και με βρίζεις γελώντας. Νιώθω υπέροχα και σε βρίζω κι εγώ, ενώ ακούω τα κουδουνάκια της χαράς. Γελάμε δυνατά λέγοντας ότι βρισιά ξέρουμε και δεν ξέρουμε. Όλα είναι υπέροχα. Κανονίζουμε να βρεθούμε. Η αγκαλιά σου είναι στα μέτρα μου. Η χαρά μου είναι τώρα γιγάντια γιατί την ακούμπησες. Είναι αληθινή γιατί την είδες. Μπαίνει στο σακούλι του κόσμου με τις χαρές που μοιράστηκαν. Και το σακούλι σκίζεται και όλος ο κόσμος γελάει για μια στιγμή. Εσύ το έκανες αυτό. Θέλω να μικρύνω, να φτάσω σε ύψος τα χνούδια του πατώματος. Να κάτσω σε μια γωνιά, κατά προτίμηση στο ημίφως και αφού κλάψω για άπειρες ώρες, ακίνητη να μείνω εκεί για πάντα. Εκεί, καθώς μικραίνω – έχω φτάσει στο ύψος του σκαμπό, με ακουμπάει η σκέψη σου. Και η θέλησή μου για μηδενισμό, μηδενίζεται. Σου τηλεφωνώ και με βρίζεις. Νιώθω χάλια και σε βρίζω κι εγώ, ενώ παράφωνα βιολιά τσιρίζουν πλάι στο αυτί μου. Κλαίμε σιγανά, λέγοντας ότι βρισιά ξέρουμε και δεν ξέρουμε. ‘Όλα μοιάζουν με κλωτσημένο παζλ 5000 κομματιών. Κανονίζουμε να βρεθούμε. Η αγκαλιά σου είναι στα μέτρα μου. Η λύπη μου, μίκραινε γιατί της μίλησες. Έφυγε γιατί την φύσηξες. Ένας κόκκος άμμου, η λύπη, που τον πήρε ο αέρας και
[26]
τον πάει στη έρημο της Αφρικής όπου μαζεύονται οι λύπες που μοιράστηκαν. Ξεχνάω καμιά φορά ποιά είμαι, όταν η καθημερινότητα κυλάει ήσυχα, σχεδόν βουβή, αλλοιώνοντας ύπουλα τη σκέψη μου, ναρκώνοντας τα όνειρά μου. Υπνωτισμένη με πηγαινοφέρνει στου κόσμου τις δουλειές. Έχω το κανονικό μου μπόι, όπως με γέννησε η μάνα μου. Κάθε σκέψη που μπορεί να κάνει τα πόδια μου να χάσουν επαφή με το έδαφος, να με κάνει να αιωρηθώ, αυτήν την αίσθηση που τόσο λατρεύω, την διώχνω, όπως διώχνει κάποιος μια μύγα που έχει κάτσει στη μύτη του. Μου τηλεφωνείς, με ακούς ήρεμη, τακτοποιημένη και με βρίζεις. Σε βρίζω κι εγώ, με προσποιητό τακτ και βγαίνω από το λήθαργο. Βριζόμαστε όπως πρέπει. Κανονίζουμε να βρεθούμε. Με εξετάζεις αυστηρά στο μάθημα: «Λέω δυνατά τα όνειρά μου» και με βοηθάς να κάνω επανάληψη. Με αφήνεις να γυρίσω σπίτι μόνο όταν είσαι σίγουρη πως ίπταμαι. Το εγώ μας, είναι διαλυμένο. Κάθε μέρα σου χαρίζω πολλές - πολλές μου σκέψεις και παρόλο που δεν προφταίνω να σου τις πω, πάντα - πάντα τις ξέρεις. Όσο καιρό κι αν κάνουμε να βρεθούμε, είναι σαν να ήμασταν μαζί πριν λίγο. Δε σου λέω ποτέ ψευτιές και φτιάχνω γιγάντια ψέματα για χατίρι σου, αν μια φριχτή αλήθεια πάει να σου επιτεθεί. Δεν μπορώ να σου θυμώσω γιατί σε αγαπάω πιο πολύ από τον εαυτό μου. Δεν ζητώ τίποτα… μάλλον γιατί μου δίνεις τα πάντα. •
[27]
ανάμεσα στον ουρανό και στη γή... Γράφει ο Γ.Γ Δυσκολεύεσαι να αναπνεύσεις.! Πνίγεσαι.. θέλεις να σηκωθείς, να αρπάξεις, να φωνάξεις.. Δεν σου έχει απομείνει θράσος, τόλμη αναζητάς για τα αυτονόητα...Αγωνίζεσαι βασανιστικά να κυριαρχήσεις στον εαυτό σου.., να πιαστείς.. να πιάσεις.. Μυστήριο η ζωή.. Ξεφεύγει πάντα και ξεγλιστρά... Μυστήριο η στιγμή.. τη ζεις μονάχα με ανθρώπους που σ’αγγίζουν.. αλλιώς δεν έχει νόημα.. Συζητάς, επικοινωνείς, αγκαλιάζεις, θυμώνεις, δακρύζεις.. το ίδιο κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε λεπτό... όταν κοπάσει ο ήχος των φώτων και νοιώσεις τη σιωπή τοτε μόνο κατανοείς πως [28]
γεννήθηκες βαθιά μοναχικός... Ανάμεσα στον Ουρανό και στη γή.. κρύβεσαι εσύ.. ο Φαέθων.. η πρώτη μορφή αναπάντεχης αλήθειας... Ο φόβος και η ελευθερία ενώνει τους ανθρώπους.. ανατρέπει όλες τις συνθήκες και αβίαστα προτρέπει στη δημιουργία σχέσεων, απαντήσεων, συσχετισμών.. Φιλία δεν υπάρχει.. και αν υπάρχει σίγουρα κρύβεται και αυτή κάπου ψηλά στον Ουρανό.. μένει στους ανθρώπους να την πείσουν να κατέβει και να αγκαλιάσει στοργικά τη γή... Πολυπόθητη η αγάπη και δύστροπη...ταξιδεύει μονάχη στα πέρατα..αντιστέκεται στις εφήμερες εικόνες.. αναζητά την αλήθεια.. ξεφεύγει οταν τολμήσεις να της απαντήσεις.. Κλείσε τα μάτια και νοιώσε την ανάσα της κάθε φορά που ξεφυσά δροσερά στο πρόσωπο σου... εσένα ψάχνει. Πού κρύβεσαι.; Στον ουρανό ή στη γή; •
Γράφει η Χρυσάνθη Ινάχογλου
(παλιά) Απόφοιτος, (παντοτινή) Φίλη της Σχολής Καλαμαρί.
Πόσο πράσινο μπορεί να είναι το χρώμα των ματιών: πράσινο σαν τα πρώτα ανοιξιάτικα φύλλα, σαν το φρεσκοπλυμένο από τη βροχή γκαζόν, σαν τη λίμνη που μέσα της καθρεφτίζεται ένα δάσος ή σμαραγδί σαν τη θάλασσα της Χαλκιδικής; [30]
Όλα αυτά τα πράσινα αντίκριζα καθημερινά στα μάτια του αγαπημένου μου Ερρίκου. Λίγο πιο σκοτεινά όταν ήταν λυπημένος, γεμάτα φως τις ώρες που παίζαμε αλλά πάντα με τόση απέραντη αγάπη! Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες που περνούσαμε μαζί, πολλές φορές
χωρίς την έγκριση της μαμάς, τις συνομωσίες μας, προκειμένου να ξεγελάσουμε τους γονείς για να κοιμηθούμε μαζί τις νύχτες... Απορώ, μετά από τόσα χρόνια που το σκέφτομαι, πώς μάντευε τις σκέψεις μου, πώς η διάθεσή του άλλαζε ανάλογα με τη δική μου. Δεν χρειαζόταν να πω τα προβλήματά μου, τις στενοχώριες μου, ένα βλέμμα αρκούσε για να συνεννοηθούμε! Μας άρεζαν οι ίδιες μουσικές, τα ίδια φαγητά, οι ίδιες μυρωδιές, οι ίδιοι άνθρωποι. Υποψιάζομαι ότι μόνο η Χημεία και τα Μαθηματικά δεν του άρεζαν - πολλές φορές τον συνέλαβα να κοιμάται την ώρα που του εξηγούσα μια εξίσωση ή μια χημική αντίδραση. Μεγαλώναμε μαζί και, κάποιες φορές, στην παραζάλη της εφηβείας μου, ίσως και να τον ζήλευα που, ως πιο μικρός ήταν πιο ξένοιαστος και πιο χαϊδεμένος από όλους μας. Βέβαια ήταν και πιο όμορφος. Το ήξερε καλά, είμαι σίγουρη, στις φωτογραφίες ήθελε πάντα να είναι στο κέντρο, να παίρνει πόζες νωχελικές, να τον θαυμάζουν! Του τα συγχωρούσα όλα, ήμουν τόσο ευτυχισμένη με την παρουσία του, που και τα καπρίτσια του μου φαινόταν αξιαγάπητα..
Μερικές φορές εξαφανιζόταν για μέρες. Ποιος ξέρει ποια ασχολία, ποια παρέα, ποιες υποχρεώσεις τον κρατούσαν μακριά μου. Κανένα σημείο ζωής κι όμως εγώ τον περίμενα. Ζήλευα, παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι εγώ και μόνον εγώ, ήμουν η φίλη του. Μόνο με μένα περνούσε καλά, δεν ήταν δυνατόν, σκεφτόμουν, μια τέτοια φιλία να σβήσει έτσι άδοξα. Πάντα γυρνούσε. Δεν τον ρώτησα ποτέ πού ήταν όλες αυτές τις μέρες, φοβόμουν την απάντηση. Μου αρκούσε ότι γύρισε. Με μια ζεστή αγκαλιά διαγράφαμε τις μέρες απουσίας και συνεχίζαμε το ταξίδι μας στην εφηβεία και την ξενοιασιά, στα νιάτα, τότε που ήταν πραγματικά νειάτα όπου και ο πιο βαρύς χειμώνας ήταν ηλιόλουστος και η τρέλα είχε πολλά λάμδα! Δεν έμαθα τι πήρε ο Ερρίκος από μένα, αν κέρδισε κάτι από την τρυφερή φιλία μας, εξάλλου ποτέ δεν ήταν πολύ ομιλητικός. Εγώ, τον αγάπησα με όλη τη δύναμη της παιδικής ψυχής μου και αυτό, δεν μπορεί, το ένοιωθε σίγουρα. Ο φίλος μου ο Ερρίκος πέθανε μόλις έκλεισε τα 17. Ο γιατρός είπε ότι αυτός ο ξανθός πανέμορφος κεραμιδόγατος έζησε τόσο πολύ γιατί τον έτρεφε η αγάπη. •
[31]
Το λεπτό Άρωμα της Αγάπης απλώθηκε όταν ο Σάββας και η Σούλα πρότειναν να ανεβάσουν το θεατρικό έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Έργο με απόφοιτους, αφιερωμένο στον αγαπημένο μας Χρήστο. Στην προσφορά αγάπης απαντάς ανεπιφύλακτα ναι με αγάπη. Για μένα, λειτούργησε πολλαπλασιαστικά το γεγονός ότι ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα για κάποιους λόγους είχε συμβάλλει καθοριστικά στις πιο ώριμες λογοτεχνικές αναζητήσεις τα πρώτα γυμνασιακά χρόνια της ζωής μου. Παραμύθι χωρίς όνομα, Ματωμένος γάμος, Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας, Ρομανθέρο Χιτάνο και μαζί Κουν, Χατζιδάκις, Γκάτσος, Ξαρχάκος, Κατράκης, Θεοδωράκης, χρέωσαν με ανεβασμένα πνευματικά επιτόκια, εφόρου ζωής πολλούς από τη γενιά μου, ώστε να οφείλουμε και μόνο να οφείλουμε, χωρίς διάθεση και ελπίδα να ξεχρεώσουμε ποτέ. Η συγκατάθεση ήρθε λοιπόν ως συμβολική ανταποδοτική προσπάθεια μιας μακράς ανεξόφλητης οφειλής και στο Λόρκα και στο Χρήστο.
[32]
Γράφει ο Σπύρος Μπαλτογιάννης
Γεννημένος στην Ανδαλουσία ο Λόρκα, λίγο πριν χαράξει ο 20ος Αιώνας την τραγούδησε και την κέντησε με τις πιο ακριβές συλλαβές στον παγκόσμιο λογοτεχνικό καμβά. Η τριλογία «Ματωμένος Γάμος», «Γέρμα» και «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» αποτελούν την τριλογία της Ισπανικής γης. Το «σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» είναι το τελευταίο θεατρικό του έργο. Γράφτηκε το 1936, χρονιά που οι φασίστες του Φράνκο του πήραν τη ζωή στα 38 του χρόνια. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1945. Η Μπερνάρντα Άλμπα ξεχωρίζει λογοτεχνικά και θεατρικά εκφράζοντας συγκλονιστικά τον παραλογισμό και την καταπίεση της εξουσίας. Στο ίδιο κάδρο με τον Κρέοντα. Προάγγελος του σύγχρονου παραλογισμού των ασφυκτικών ορίων υπό το βλέμμα του μεγάλου αδερφού. Η Μπερνάρντα Άλμπα αυταρχική, ανυποχώρητη, αποφασιστική και παράλογη. Καταπίεση, συμβιβασμός, πάθος μετά από ένα θάνατο και ταυτόχρονα η τυραννία της Μπερνάρντα Άλμπα προμήνυμα του τυραννικού καθεστώτος του Φράνκο.
Σε όλο το έργο του Λόρκα, ο θάνατος πλανάται επίμονα. Ένας ισπανικός θάνατος, αλλιώτικος από τους άλλους. Γιατί σύμφωνα με τον ποιητή: «Σε όλες τις χώρες ο θάνατος είναι το τέλος. Όταν έρχεται, οι κουρτίνες κλείνουν. Όχι όμως, στην Ισπανία. Εκεί ο νεκρός είναι περισσότερο ζωντανός απ’ ό,τι ένας νεκρός οπουδήποτε αλλού στον κόσμο». Νομίζω ότι το ίδιο συμβαίνει και εδώ με όλους όσοι έχουμε απολύτως τη βεβαιότητα ότι ο αγαπημένος μας Χρήστος είναι παρών. Είναι ανάμεσά μας. Δωρικός και περίτεχνος. Πλούσιος, συναισθηματικός με λογική και επιστημονική κατάρτιση. Αθλητής, ταξιδευτής. Συνάδελφος, φίλος, σύντροφος, πατέρας, αδερφός. Ιριδίζουσα σταγόνα αγάπης στο στεγνό και άνυδρο χωράφι αυτού του τόπου.
Αγαπημένε μας Χρήστο, Αιωρείσαι πάντοτε πάνω από τον εαυτό σου, πρόσφορο στους μαθητές σου, πουλιά που ταξιδεύουν σήμερα στους ανοιχτούς ορίζοντες που τους χάραξες. Δεν τολμώ να πω ότι χάθηκες, δεν μπορείς να χαθείς. Είσαι παντού. Αέρας, Ίχνος ή Τομή. Χρώμα ζεστό ή θάλασσας γαλάζιο. Ήχος: νότα, βροντή ή ολόκληρο τραγούδι. Μονάκριβέ μου φίλε, Δεν ξεπέρασα το χαμό σου και ούτε θέλησα ποτέ να τον ξεπεράσω. Συμβιβάζομαι πολλές φορές με τη σκέψη, ότι είμαι τυχερός που σε γνώρισα, που σε αγάπησα, που δουλέψαμε μαζί, που γελάσαμε και παίξαμε, γιατί ήσουν παιδί και άντρας. ………………………. Μερικές φορές σπρώχνω με τις γυμνές μου παλάμες το ατσάλι του θανάτου. Με καταβάλλει η παγερή του δύναμη, αισθάνομαι να με βλέπεις να πονώ ανήμπορος να γυρίσω πίσω το χρόνο. Να τον γυρίσω εκεί, λίγο πριν αλλάξει δρόμο το όνειρό σου, Λίγο πριν μάνα, γυναίκα, αδερφοί και φίλοι σηκώσουν τα μάτια και αισθανθούν να βαραίνει η μνήμη τους με σύννεφα που περνούν σκιάζοντας το παρόν και σκοτεινιάζοντας το μέλλον. Ένα μέλλον που λιπαίνεται από λύπη και αστείρευτο δάκρυ. Ένα μέλλον χωρίς εσένα και με σένα παντού. ………………………. Αγαπημένε Χρήστο, Ο Λόρκα κέντησε το Θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσες Μεχίας με ανεξίτηλες κλωστές βουτηγμένες στα αιθέρια έλαια των ανθέων της Ανδαλουσιανής γης και αέρινο τον άφησε να πλανιέται πάνω στη Μεσόγειο για να θρηνεί τα σπάνια παλληκάρια σαν και σένα. Πόσο σε ήξερε από τότε! πριν γεννηθείς, και πριν γίνεις άστρο λαμπερό της ασέληνης νύχτας μας. 28.05.11 Το «Λεπτό Άρωμα της Αγάπης» ήταν ο πρόλογος στην παράσταση της Θεατρικής Ομάδας του Σχολείου «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα». Η παράσταση σε διδασκαλία του Σ. Γιαγτζόγλου και της Α. Καραμεσίνη ανέβηκε στις 28.05.11 και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του φίλου και συναδέλφου Χρήστου Καζάκου. •
[33]
Γράφει η Μάρα Τσικάρα maratsikara@yahoo.fr
Η Μάγισσα Μουρτζούφλω ταξίδεψε σε πολλά μέρη… στον πλανήτη της Παρακμής, τον πλανήτη της Μιζέριας, τον πλανήτη της Κακίας, της Τσιγκουνιάς, της Διαφθοράς, της Αδικίας… Κάπως έτσι βρέθηκε και στον δικό μας πλανήτη όπου βρήκε όλα τα παραπάνω μαζεμένα. Πόσο μάλλον στη χώρα μας την περίοδο που διανύουμε. Επιτέλους ΕΔΩ είναι ο ιδανικός τόπος για να ζήσει μια Μουρτζούφλω και να δει τα μουρτζούφλικά της ξόρκια, χωρίς πολύ κόπο να πραγματοποιούνται… Όπου «εδώ» κάθε τόπος που είναι ΈΤΣΙ ενώ έχει όλες τις προδιαγραφές για να ’ναι… ΓΙΟΥΒΕΤΣΙ! Και να ‘ναι πεντανόστιμο! Αν βέβαια είχε περάσει κι από τον πλανήτη της Φιλίας, μπορεί όλα να ήταν διαφορετικά. Όλο και κάποια Μάγισσα Στιγμή θα έκανε για Φιλενάδα. Θα την έπιανε αγκαζέ και θα την άφηνε να της δείξει τα αξιοθέατα: την κοιλάδα της Εμπιστοσύνης, την οροσειρά Αποκούμπι, τον γκρεμό Κραταμενασεκρατό, το μαγικό δάσος Παρεάκι, το ξέφωτο Ναβρεθούμε Ναταπούμε, την ηχώ του Γέλιου κι εκείνη τη μυστήρια ανεξερεύνητη ακόμη σπηλιά που- πώς τη λέγανε να δεις... Αγάπη;
[34]
Ό,τι κι αν είναι αυτό που το λένε αγάπη… είναι σίγουρα συστατικό της φιλίας και αντίδοτο για κάθε μουρτζούφλικη συμπεριφορά! Ευτυχώς, ακόμη και στον δικό μας πλανήτη, υπάρχουν ακόμη κάποιες δυνάμεις που αντιστέκονται. Εκδηλώνονται κάθε φορά που χαμογελάμε και επιτρέπουμε σε μια Μάγισσα Στιγμή να μας ξεναγήσει. Κι άσε τη Μάγισσα Μουρτζούφλω να παιδεύεται… ή πείσε την ν’ αλλάξει όνομα. Πρώτο υποψήφιο το «Ευτύχω Συγκινημενοπούλου».
[Η Μάγισσα Μουρτζούφλω πρωταγωνιστεί σ’ ένα χειροποίητο διαδραστικό θεατρικό δρώμενο που ενεργοποιεί τα εκφραστικά μέσα και τη δημιουργικότητα των παιδιών. Προσγειώνεται με την κατσαρόλα της και τον πολύτιμο βοηθό της, Δον Ποντικορντεόν, σε σχολεία και παιδικές εκδηλώσεις και μαζί με τα παιδιά μαγειρεύουν τα στραβά, ανάποδα και όμορφα της ζωής! Με λίγη φαντασία και καλή διάθεση μέχρι κι ένας ολόκληρος κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος!]
Γράφει ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης E: archiepan@hotmail.com
-Θα μου γράψεις κάτι για τη φιλία; με ρωτάει η Μαρία… -Μόνο σ’ ότι έχει σχέση με τη μουσική απαντάω… Βουτάω στη δισκοθήκη μου. Φιλία. Δύσκολο θέμα. Πού να βγάλεις άκρη με τον άλλον, όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με τον εαυτό σου; Ψάχνω τα σκονισμένα βινύλια. Θα βάλω τη μουσική να μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Πάντα η μελωδία και οι στίχοι τα έλεγαν καλύτερα από μένα…
Να το πρώτο κομμάτι! Έσκασε μύτη!! «You’ve Got a Friend» James Taylor - 1971. Τραγούδι γραμμένο από την Carole King. Η καλύτερη εκτέλεση φυσικά είναι αυτή του James Taylor. Νούμερο 1 στα τσαρτ της εποχής. Ένα τραγούδι που διασκευάστηκε από την Barbra Streisand ως την Ofra Haza. Ένα τραγούδι που τονίζει τη σημασία του να συμπαραστέκεσαι στον φίλο σου…
Έλα τώρα! Αυτό το ξέρεις! Το μουσικό θέμα της σειράς «Φιλαράκια». Πόσες φορές δεν έχεις τραγουδήσει το τραγούδι τίτλων; «I’ ll Be There For You» - The Rembrandts - 1995. Ένα κομμάτι που αναφέρεται στο πόσο σημαντικό είναι το χιούμορ στη φιλία…
[36]
Αυτό κι αν δεν το ξέρεις! «With a Little Help From My Friends”. Ναι, μπορείς να ξεπεράσεις ένα χωρισμό με τη βοήθεια των φίλων σου…Το κομμάτι, παρεμπιπτόντως, έγινε μεγάλη επιτυχία από τον Joe Cocker, το 1968…
«That’s What Friends Are For»- Dionne Warwick and Friends- 1986. Άλλο ένα κομμάτι που μιλάει για συμπαράσταση. Η Dionne Warwick μπήκε στο στούντιο με τους Elton John, Gladys Knight και Stevie και κάπως έτσι γράφτηκε μια ακόμη ποπ ιστορία…
«Thank You for Being a Friend” - Andrew Gold - 1978. Η ευγνωμοσύνη που δείχνεις σε εκείνους που αποκαλείς φίλους σου… Σ’ εκείνους που είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι. Ο Andrew Gold δε θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα…
Η λίστα δεν έχει τελειωμό… Και η Μαρία περιμένει το κείμενο… Φιλία… Δύσκολο θέμα. Ακόμα και τα βινύλια δυσκολεύονται να «μιλήσουν» γι’ αυτό. Ή μήπως όχι…; •
ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ Γράφει ο Γιάννης Γκροσδάνης
Έστω ότι είστε μια αντροπαρέα γύρω στα 50. Ώριμοι, με οικογένειες, με παιδιά, με φτιαγμένες καριέρες. Πού και πού βρίσκεστε για ένα ουζάκι και ταβλάκι και θυμάστε τα παλιά, τότε που ήσασταν παιδιά ακόμη και σκαρώνατε πλάκες. Και ποιος είπε ότι όλες οι αντροπαρέες είναι έτσι “συμπαθητικές”; Υπάρχουν και φίλοι που ακόμα κι αν πατήσαν τα 50 έχουν ξεχάσει να μεγαλώσουν και η πλάκα πάει σύννεφο. Σκηνοθετούν ανύπαρκτες ληστείες με τη Κόζα Νόστρα, ξορκίζουν την ίδεα του θανάτου με χωρατά στη κηδεία εκείνου του αδερφικου΄φίλου με τον οποίο μόλις χτες στήνανε άλλη μια χοντρή πλάκα, ζητάνε από τους τουρίστες να “ισιώσουν” την κλήση του Πύργου της Πίζας, υποκλίνονται στο ωραίο φύλο χωρίς να ξεχνάνε να “αστειευτούν” με τις γυναίκες τους. Θέε μου, τι πάρέα είναι αυτή! Επιπόλαιοι όσο δεν πάει! Ανεύθυνοι! Αδίστακτοι τόσο ώστε να αφήσουν ακόμα και έναν ασθενή χωρίς χειρουργείο προκειμένου να σπάσουν λίγη πλάκα με έναν ανυποψίαστο συνάνθρωπο τους!
[38]
Μα δεν είναι τόσο κακοί όσο τους ζω στην οθόνη. Είναι καλοί. Είναι παιδιά. Και θεωρούν την ίδια ζωή σαν μια τεράστια πλάκα προκειμένου να την πάρουν στα σοβαρά. Ο Μάριο Μονιτσέλι είπε την ιστορία τους το 1975 στην απίστευτη κωμωδία “Εντιμότατοι Φίλοι μου”. Ήταν ίσως η πιο αληθινή ταινία που περιγράφει το νόημα της (αντρικής) φιλίας με κώδικες και αρχές που περιγράφονται σε μια φράση: σε μια φιλία η μόνη απαράβατη αρχή είναι η ίδια η φιλία. Στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού ο σταθμάρχης έβαλε τη σφυρίχτρα στο στόμα και σήκωσε την πράσινη ταμπέλα. Το τρένο ξεκίνησε για το ταξίδι του. Οι επιβάτες στα παράθυρα αποχαιρετούσαν τους φίλους και συγγενείς. Μέχρι που ένα χέρι προσγειώθηκε στο μάγουλο ενός επιβάτη. Χαστούκι! “Αντίο, αντίο, μην μας ξεχνάτε!” και τα χαστούκια συνέχισαν να φεύγουν αντί αποχαιρετισμού στα μάγουλα των επιβάτων της κλινάμαξας. Η εντιμότατη παλιοπάρέα σε άλλη μια πλάκα! Ή όπως θα το έλεγε και ο Πορτοκάλογλου σε ένα στίχο του: “Μα η φιλία είναι φιλία, θέλει παιχνίδι και ταξίδι κι αλητεία...” •
[39]
ΣΠΟΥΔΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ Του Δημήτρη Νάσκου
Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα έναν άνθρωπο με μάτια πεινασμένα, έναν άνθρωπο που ταξίδευε στην απέραντη ανοικτή λεωφόρο. Άκουγες τον απόηχο που άφηνε η καμπάνα της ελευθερίας. Έπειτα με μια βαλίτσα επιθυμίες αγνάντευε ωκεανούς, ποτάμια που υποδήλωναν την ρευστότητα του κόσμου. Λένε πως η πρώτη αγάπη υπάρχει για ν’ ανήκει στο παρελθόν και πως γενικά το ταξίδι μοιάζει με χάπι παυσιθάνατο. Λένε πως τα μαύρα δάση απλώνονται επικίνδυνα στον βορρά και πως η κρίση είναι μια γριά που φοράει άτσαλα το κραγιόν. Ονειρεύτηκα σουρεάλ ξενοδοχεία που νανουρίζουν λαγούς. Γιατί άραγε αυτές οι βιαστικές εποχές δε σε θέλουν ξέγνοιαστο; Δε θυμάμαι αύριο που ήμουν κι εχτές δε προβλέπω που θα ‘μαι, έτσι κι αλλιώς ποιος αφελής λογαριάζει το βέλος του χρόνου; Και τι θα πει πρέπει, δε πρέπει, ανόητη γενεαλογία της ηθικής; Γέλα μωρό μου γέλα στους γοτθικούς ρυθμούς της Ελβετίας! Οθόνες μ’ αναχωρήσεις για Λισαβόνα Παρίσι Δουβλίνο, νυχτωμένα αεροδρόμια για Βερολίνο Πράγα και Ρώμη. Καμιά φορά σηκώνεις το βλέμμα ψηλά κι αναρωτιέσαι… ποιος να είναι ο σπορέας των αστεριών στο χωράφι τ’ ουρανού; Βέγας, άλφα του κενταύρου, λευκοί νάνοι, μικρή άρκτος! Χάρτες στη τσέπη με προορισμούς και τεθλασμένες πορείες. Ονειρεύτηκα μπαρ που έκλειναν τρεισήμισι τα χαράματα, μπαρ σκοτεινά με ποτά που ακύρωναν την λογική. Τι λέξεις θα μπορούσαν να περιγράψουν μία θολή άβυσσο; Τα διεισδυτικά χέρια κάποιας που σου κάνει στριπτίζ; Σπουδή για ένα μεγάλο ταξίδι κάποιος ετοιμάζει στα χαρτιά. Αεροδιάδρομοι της βροχής, απογειώσεις, ομίχλη στα σύννεφα! Θέλεις να φύγεις και να χαθείς στην μαγεία της περιπλάνησης. Όμως ποιος ξέρει να πει αν φτάνει μια ζωή για όλο το πλανήτη; Κι αλήθεια μακριά από το σπίτι πόσο ν’αντέχει άραγε μία ζωή; •
[40]
[41]
Το πλεονάζον προσωπικό Γράφει ο Γιώργος Φουντέας
Πρώτος έφυγε ο πιστός μου ιπποκόμος και ξεκίνησε μια πένθιμη αλληλουχία αναχωρήσεων που οδήγησε κάπου. • Ο ιπποκόμος Ο καλός ιπποκόμος ήταν στη δούλεψη μου σχεδόν επί δεκαετία, τον είχα καπαρώσει στα μικράτα του από σπίτι εκλεκτό, χιώτικο αρχονταρίκι με την κατάρα του ξεπεσμού από σκάνδαλο για έρωτες με αιμομίκτες κυανόφθαλμους αυλικούς, ο εν λόγω βέλτιστος όλων ήταν περισπούδαστο αγόρι σε ιππικούς της Ρώμης και ξέφρενα γλέντια, μου δίδαξε κάθε τέχνη ζευγαρώματος και τα αχαλίνωτα στα διαλείμματα από το ανιαρά. Διατηρούσε μια φάρμα πλάι στη δική μου και δεχόταν τα άλογα συχνά πυκνά για να τα φιλέψει ζάχαρη άχνη πριν τα δει να ιδροκοπούν από τη λαχτάρα για ζηλόφθονες συνευρέσεις στον καναπέ του και καμώματα υστερικά μετά από κατανάλωση οινοπνεύματος. Σαν νέος διαχεόταν περήφανα στις αρμαθιές πλούτου των φιλαίτερων δοξαστών της ομορφάδας του, και στον πρώτο πόνο του ταλαιπωρημένου του κορμιού υιοθέτησε στάση κατατονική ως προς τα συντροφικά λόγια και τις εκμυστηρεύσεις πάνω από μια κούπα καφέ. Η Μάρθα ανέφερε μέσα στο ντελίριο της ότι η στάση του αυτή ήταν επαίσχυντη για το δόγμα των ηδονών που θωρούσε ωσάν κινητήριο δύναμη, σχεδόν σαν εκκλησία δίχως ελεήμονα θεό, στη διεστραμμένη φροντίδα των αλόγων που προσδιορίζουν ανεπιφύλακτα το επιθυμείν. ‘Ξάπλωσα σε νήσο καρποφόρα με το ποθητό σου ταίρι και αποχωρώ από τους χρόνους που μας ενώνουν κράζοντας στο λοιπό προσωπικό, ακούτε, αφήστε αυτόν στο περιβόλι να κουμαντάρει το τίποτα, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος στη σκλαβιά’. Με βεβαιότητα ενθυμούμαι ότι διανύαμε το έτος δύο χιλιάδες και ένδεκα μετά από εκείνη τη φιλία. Τον ιπποκόμο ακολούθησαν μερικά ασήμαντα δουλικά για να του στρώνουν κρεβάτι και γραμμές, όπως αυτές οι χοροπηδηχτές και ανέμελες στις οθόνες ανανήψεων, μου έμεινε ο ιπποκράτης και τον έστρωσα στη δουλειά.
• Ο ιπποκράτης Αυτός είχε εκπαιδευτεί από τον εκλιπόντα ιπποκόμο να κρατά τη ζωή του στα άλογα και σχεδίαζε δίχως θεϊκή παύση, μονάχα ένα ταλέντο διέθετε ο δόλιος, περίμενε τα πάντα από τα αφεντικά. Μιλιά δεν είχε, μηδέ βηματισμό, ουδέ και προορισμό, μόνο χείρα να κρατεί. Δεν γνώριζε αν είχε
[44]
[45]
ερωτευτεί κάποιον από το προσωπικό στις βραδινές γυροβολιές του στους στάβλους του περιβολιού, αλλά του αναγνώριζα μια ιδιάζουσα καλλιτεχνία στο όνειδος και στην επιλεκτική μνήμη της αγάπης για τα τέρατα. Κρατιόταν από τη σέλα των αλόγων και αιωρούνταν για μερικά εκατοστά επιτηδευμένης χαράς, κορόιδευε την ύπαρξή του ότι εξελισσόταν σε φίλος των ζωντανών του περιβολιού για μερικά παιδιάστικα τρεχαλητά στο κενό μεταξύ γης και επιλογής, λησμονώ ποία ήταν καμένη και ποία πράσινη ολάνθιστη. Αναγκάστηκα να προσλάβω τροφούς για να δουλέψει την αδυναμία του να κρατιέται στη στασιμότητα ενός πεισματωμένου ζώου, επέτρεψα σε δύο θηλυκά και ένα αρσενικό να συνδράμουν το μεγαλεπήβολο ξεπέζεμα από ανούσιες αναπνοές στα ενδότερα των μπαρ, κατάλαβα αργά την άδικη κατασπατάληση χρημάτων από ψυχές που δεν περίσσευαν. Πριν το λίαν καλώς, φρόντισα να στολιστώ με φινέτσα υψηλής ραπτικής.
• Ο ράφτης ‘Αποχωρείς, άπαξ και άγγιξες το ποθητό μου ταίρι να μετρήσεις, με ξένα δάχτυλα, να χαθείς που δεν ακούς τον καημό μου για αισθαντικούς καλλωπισμούς, ξεφτιλισμένε στο επιδερμικό φτιασίδωμα της αγέλης των περήφανων αλόγων μου, πάρε μαζί σου αυτούς τους τελειωμένους έρωτες από τα περσινά να τους σιάχνεις σε ανέμους υφαντά γαμπριάτικα της θλίψης, πομπή να γίνεστε το δυνατόν μακριά μου’. Ο ράφτης δεν είχε μούτρα να αντιμιλήσει και τον ξέχασα μερικές ημέρες μετά, δεν του έδωσα μισθό ούτε περιθώριο να απολογηθεί για όσα είχε κάνει ραμμένα στραβά.
• Ο βιβλιοθηκάριος Δεν θα μπορούσα να προσκαλώ ευγενείς στην καθημερινότητα του περιβολιού, με πλημμύριζε σταδιακά η θλίψη αν δεν μελετούσα για την απώλεια των μισητών πραγμάτων, οπότε και εναπόθεσα μια στοίβα βιβλία σε μια γωνιά για να προσδίδω κύρος στην ανώφελη πραγματικότητα των φίλων μου που λιγόστευαν. Ανέθεσα σε κάποιον να τα διαβάζει με ταντάλεια συχνότητα,
[46]
αυτός είχε αποκλειστική αρμοδιότητα να καμώνεται ότι καταλαβαίνει τη ζωή στα γραπτά και να την εξηγεί στους καλεσμένους, σαν να ζούσε ο ίδιος ειρηνικά, αλλά δεν ζούσε. Τον πλήρωνα με ελπίδα για εκείνο και τ’ άλλο και έρωτα πεσκέσι στα πόδια του, αμόλησε αμφότερα για τα βιβλία και ξέχασε να αποκρίνεται στις ερωτήσεις των ευγενών για τα μελλοντικά και τα ξέγνοιαστα. Μια φιλόλογος επιχείρησε προς τα ύστατα να του θυμίσει να αρθρώνει το λόγο, αλλά τα γραπτά περί την συμπεριφορά και την εκγύμναση μου έμαθαν ότι τα τετράποδα ουδέποτε μιλούν, παρά μόνο αγαπούν από συνήθεια στο γονίδιο.
• Η καμαριέρα Την έπιασα στο γυρισμό από τα ταξίδια μου για επιβήτορες να ερωτοτροπεί σε ξένες κλίνες και δεν είχα άλλο κουράγιο για μορφασμούς, την είχα μαζέψει από το δρόμο για πόρνη του προσωπικού, από παιδί έμαθα να αγαπώ τα λάθη στους αδαείς και τους τρελούς, με γοητεύει το αναθεματισμένο ελάττωμα στον υπηρέτη της μοναξιάς μου, μόνο που δεν αντέχω την επανάληψη, ηχεί σαν χλιμίντρισμα που δίχως άλλο είναι το πλέον βαρετό ίδιον των αλόγων σε στάβλους σκοτεινούς.
• Το ψυχοπαίδι Όταν αναχώρησαν όλοι οι μασκαρεμένοι επιφανείς από το περιβόλι, άφησα να άλογα να τρέξουν μακριά, χώρος υπήρχε αρκετός και η σιωπή στα δέντρα ανάμεσα καλύφθηκε μετά από τόσους χρόνους από το παιδί του Βορρά που ήρθε να μου εξηγήσει το κάλος στην εκτροφή των παράλογων του έρωτος. •
[47]
ΓΙΑ
ΤΗ
ΦΙΛΙΑ
Γράφει η Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου
Πολλά χρόνια πριν, κατάλαβα, ότι η φιλία δεν είναι μια οριζόντια γραμμή. Είναι όμως πολλές τεθλασμένες, που πάλλονται, που τέμνονται. Πάνω τους, διαγράφεις πορεία ζωής, στιγμές, βήματα πάνω σε χάρτες που ενίοτε δεν ανήκουν σε καμιά πόλη. Κοιτώντας τον παλμογράφο, η οριζόντια γραμμή είναι το τέλος της ζωής, όχι όμως και της φιλίας. Εκείνο το βράδι, κρατούσα την καλύτερή μου φίλη και συνθέσαμε ένα τραγούδι. Αυγουστιάτικο το φεγγάρι και εμείς το υμνήσαμε. Ένας ύμνος θεσπέσιος, με τίμημα την ίδια της την ζωή. Σκοτώθηκε λίγα λεπτά αργότερα μπροστά στα μάτια μου. Η τελευταία εικόνα της φιλίας μας ήταν το ωχρό πρόσωπό της κάτω από το φως του φεγγαριού. Και εγώ να την κρατώ στην αγκαλιά μου. Η φιλία μας ήταν αγνή, όπως πιστεύω ότι πρέπει να είναι μια φιλία. Να ξεκινά από την αγάπη που δεν εκπίπτει. Να συνεχίζει σε μια αλυσίδα ροής, μια αλυσίδα εμπιστοσύνης, ηρεμίας, κατανόησης, δημιουργίας στιγμών και χαράς, εκπλήξεων, μια αλυσίδα ατσάλινη στα δύσκολα, μια αλυσίδα εύκαμπτη στην τρυφερότητα. Με την Σοφία περιμέναμε τα θαύματα και άλλοτε τα αναζητούσαμε στις μικρές λίμνες του πευκοδάσους. Γυρνούσαμε τον κόσμο παρέα με τον Ιούλιο Βερν.Εκείνη ήταν ο Πασπαρτού. Φτιάχναμε παραμύθια και βάφαμε λουλακί την βαθιά άγρια θάλασσα. Προτιμούσαμε το φως της σελήνης, από τον λόφο που ζούσαμε, επειδή τις νύχτες βλέπει κανείς πως είναι φτιαγμένη μια πόλη. Συχνά, διεκδικούσαμε το φεγγαρόνερο των συντριβανιών, σμιλεύαμε σε πέτρα τα προβλήματά μας. Και είχαμε πολλά. Εκείνη, φοβόταν για το μέλλον της οικογένειάς της, αν οι γονείς της θα χώριζαν. Εγώ, προσπαθούσα να προστατεύσω νύχτες ολάκερες τον αδερφό μου από μια στάσιμη ανάσα, από εκείνη που θα του έπαιρνε την ζωή.
[48]
Δεν ρίχναμε απλές ματιές στα πράγματα. Ζούσαμε μαζί τους. Απλώναμε την ομορφιά, κρύβαμε σε σπηλιές την ασχήμια. Αγαπούσαμε τα μωβ κυκλάμινα. Δημιουργούσαμε πικ νικ των Θεών, ανηφορίζοντας στο δάσος κάθε φορά που θέλαμε να ξεφύγουμε από όλα. Στεκόμασταν πάντα στα όρια του κόσμου. Δεν ξέραμε τι είναι ο εγωισμός, το ψέμα, ο ανταγωνισμός, η κακία, η συντριβή. Εμείς, ανθίζαμε διαρκώς. Κάθε ματιά ενός φίλου, λέει πάντα κάτι. Ερμηνεύαμε σιωπηλές, αγναντεύαμε πάνω στον Άσπρο Βράχο, που τον είχαμε ανακαλύψει και ήταν το καταφύγιό μας προς τον ορίζοντα της πόλης και παραπέρα, που έφτανε μέχρι τον Όλυμπο και τον ξεπερνούσε. Το σκηνικό μας είχε πάντα άστρα, έστω και με συννεφιά. Τόσες οπτικές, να βλέπουμε τον κόσμο να ξεπροβάλλει και εμείς μέσα σε αυτόν να ξαφνιάζουμε την αφέλειά μας. Είμασταν συναρπαστικοί σκηνοθέτες των σκηνικών που στήναμε. Με τον Ιούλιο Βερν, ξεπεράσαμε την φιλία μας, την πήγαμε σαν μέλισσες να αγκυροβολήσει πάνω στην γύρη των πιο υπέροχων άγριων λουλουδιών, χωρίς μακιγιάζ και φώτα. Χωρίς πονηριές. Η φιλία μας έλαμπε, δεν ξεράθηκε, δεν αποξηράθηκε. Διατήρησε στα βάθη του χρόνου, την δροσιά ενός αστερία μέσα στο νερό της θάλασσας. Η καρδιά, ακόμα και αν σταματήσει, γίνεται μια φυσαλίδα με ανεπαίσθητη κίνηση. Και οι δύο αγαπήσαμε μια φωτογραφία. Ένα έλατο, ψηλό και αγέρωχο ανάμεσά μας. Και πίσω, στην άκρη αμυδρά, ένα ελάφι. Μας κοιτούσε ελεύθερο με σκοτεινό όμως βλέμμα, ανάμεσα από τα δέντρα, σα να ήξερε. Η μια κρατά στα χέρια της τον Μικρό Πρίγκηπα. Η άλλη, τον μύθο με το Αηδόνι του Αυτοκράτορα. Αυτό είναι το ωραιότερο τοπίο του κόσμου. Και ο θεός χαμογελά στους Ουρανούς Του. •
[59]
Γράφει ο Αλέξης Γκότσης
Η Αγάπη των Αταίριαστων Αν κάνουμε μια βόλτα στο κόσμο των παραμυθιών και της λογοτεχνίας θα βρούμε πολλά παραδείγματα όπου αταίριαστοι εραστές θυσιάζονται στο βωμό της αγάπης. Εκατοντάδες συγγραφείς προσπάθησαν να περιγράψουν τη δύναμη της πραγματικής αγάπης η οποία δεν υπολογίζει φυλές, κοινωνικές τάξεις, πολέμους και συγκρούσεις. Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων ξεπηδούν χαρακτήρες διαφορετικοί μεταξύ τους, οι οποίοι παρακινούμενοι από το πάθος τους, προσπαθούν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια και να σμίξουν, ενώ γνωρίζουν ότι αυτό θα σημάνει και τη “καταδίκη” τους. Όλες αυτές οι ιστορίες των παραμυθιών και των μυθιστορημάτων, άρχισαν να ξετυλίγονται εκ νέου μέσα στο κεφάλι μου, διαβάζοντας στις σελίδες των εφημερίδων, για έναν αυστραλό ψαρά, τον Arnold Pointer. Πριν δυο χρόνια ενώ μάζευε τα δίχτυα του βρήκε μπλεγμένο σ’ αυτά, ένα θηλυκό, λευκό καρχαρία. Ο Pointer τον έσωσε από βέβαιο θάνατο κόβοντας τα δίχτυα που τον είχαν εγκλωβίσει. Από εκείνη τη μέρα τα πάντα άλλαξαν για εκείνον. Ο καρχαρίας πλέον, έχει γίνει φίλος του και τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα. Όταν μάλιστα η βάρκα ακινητοποιείται, ο λευκός καρχαρίας, πλησιάζει και γυρίζει έτσι ώστε ο ψαράς να μπορεί να τον χαϊδέψει στην κοιλιά ή στο λαιμό και μετά κάνει τούμπες, κουνάει τα πτερύγια και βουτάει ξανά στο νερό με έκδηλη χαρά.
[50]
Είναι δύσκολο κανείς να ερμηνεύσει αυτή τη συμπεριφορά, ιδιαίτερα από ένα είδος θηλαστικών, όπως είναι ο λευκός καρχαρίας, το οποίο φημίζεται για την επιθετικότητα του, ακόμα και απέναντι σε ανθρώπους. Ίσως ο συγκεκριμένος καρχαρίας να προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προς τον άνθρωπο που τον έσωσε. Όπως και να έχει, πάντως, αυτή η συμπεριφορά έχει πολύ άσχημες επιπτώσεις στην οικονομική κατάσταση του Pointer, ο οποίος εδώ και δυο χρόνια δεν μπορεί να ψαρέψει, μιας και ο καρχαρίας που ακολουθεί συνεχώς τη βάρκα του, τρομάζει όλα τα υπόλοιπα ψάρια. Ίσως αν βάζαμε αυτή την ιστορία μέσα σε ένα βιβλίο με σκληρό, πολύχρωμο εξώφυλλο και μεγάλες ζωγραφιές στις σελίδες του, όλα να λύνονταν με ένα φιλί στον καρχαρία, ο οποίος στη στιγμή, θα μεταμορφώνονταν σε πανέμορφη βασίλισσα, όσο όμως η συγκεκριμένη ιστορία εντάσσεται στα πλαίσια μιας στυγνής πραγματικότητας ο μοναδικός επίλογος που της πρέπει είναι τα λόγια του ιταλού συγγραφέα Leo Buscalia, “κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίξω. Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ό,τι κι αν συμβεί.” •
[51]
Έλληνας σχεδιάζει κατά της Ατιμωρησίας! To IFEX (International Freedom of Expression Exchange) είναι μια διεθνής κοινότητα που προάγει την ελευθερία της έκφρασης, κάτι το οποίο δεν πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο σε καμία ήπειρο του πλανήτη μας. Δημοσιογράφοι, εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης, συγγραφείς και κάθε λογής άνθρωποι που προσπαθούν να ανακαλύψουν και να επικοινωνήσουν την αλήθεια ενάντια στην εξουσία συνεχίζουν να απειλούνται και ακόμα να δολοφονούνται ατιμώρητα σε χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη: από το Μεξικό και την Τουρκία μέχρι τη Ρωσία, το Ιράκ, τη Σομαλία. Την τελευταία δεκαετία πάνω από 500 δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί, ενώ οι υπεύθυνοι για τα εγκλήματα αυτά έχουν υποστεί τις συνέπειες του νόμου σε λιγότερες από τις 50 περιπτώσεις. Το IFEX κάλεσε τα μέλη της δημιουργικής κοινότητας να συμβάλλουν στην προσπάθεια άσκησης πίεσης στην παγκόσμια κοινότητα ώστε τα εγκλήματα ενάντια στην ελευθερία έκφρασης να μη μένουν ατιμώρητα. Ζήτησε λοιπόν από όσους ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν μια αφίσα για την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην ατιμωρησία.
1.
Συνολικά κατατέθηκαν 298 συμμετοχές από 55 χώρες, μια κριτική επιτροπή επέλεξε τις 40 καλύτερες. Αυτές τέθηκαν σε ανοιχτή ψηφοφορία από το κοινό (μέσω facebook) και με τον τρόπο αυτό επελέγησαν οι δέκα δημοφιλέστερες. Από αυτές τις δέκα, ξανά μια κριτική επιτροπή έκανε την τελική επιλογή, που βρήκε στην πρώτη θέση το έργο του Jamie Javier, ενός σχεδιαστή από τις Φιλιππίνες. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε ο Στέφανος Μιχαηλίδης και στην τρίτη η Γερμανίδα Michelle Flunger. Πηγή: www.designmag.gr
Ο Στέφανος Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, είναι γραφίστας στο free press [K] της Ελληνογαλικής σχολής Καλαμαρί και στο free press Εξώστης. Δεν είναι η πρώτη φορά που βραβεύεται σε διεθνή διαγωνισμό γραφιστικής, καθώς τον Ιούλιο του 2011 ήταν 1ος στο διαγωνισμό συσκευασίας της γνωστής σοκολατοβιομηχανίας Guylian. Επίσης έχει συνεργαστεί με τους σχεδιαστές μόδας Filep Motwary και Γιώργο Ελευθεριάδη.
Εργα του Στέφανου Μιχαηλίδη: http://www.behance.net/atmosphair3 [52]
2.
1. Στη πρώτη θέση το έργο του Jamie Javier, 2. Στην τρίτη η Michelle Flunger. (απέναντι σελίδα) Στη δεύτερη θέση ο Στέφανος Μιχαηλίδης
[53]
Γράφει η Μαγδαληνή Κωνσταντινίδου
Eυχές από ένα φίλο προς ένα φίλο Στα χέρια μου, πέφτει μια παλιά καρτ ποστάλ, από εκείνες που μυρίζουν υγρασία και το χαρτί τους έχει κιτρινίσει. Στην εικόνα δυο φίλοι, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, περπατούν μέσα σε ένα χιονισμένο Χριστουγεννιάτικο τοπίο. Ανακάλυψη, έπειτα από ψάξιμο σε αγαπημένο παλαιοβιβλιοπωλείο της πόλης μου. Τις νιφάδες τις νιώθω να με διαπερνούν καθώς διαβάζω... Και αυτό που διαβάζω είναι ευχές. Ευχές από ένα φίλο προς ένα φίλο.
«Αν είχα τη δυνατότητα να κάνω για σένα μια ευχή, που θα έβγαινε αληθινή, θα δυσκολευόμουν να αποφασίσω. Η ομορφιά βλέπεις είναι επικίνδυνη, τη σοφία πρέπει να την κερδίσεις, η αγάπη είναι δική σου επιλογή. Γι αυτό φίλε μου, σου εύχομαι θάρρος για να αντιμετωπίσεις την ζωή. Να μπορείς να έχεις πάντα μια καρδιά γεμάτη αγάπη κι ένα ανεπτυγμένο
[54]
κριτικό πνεύμα. Θα ήθελα να σε προφυλάξω από κάθε κακό, θλίψη ή αποτυχία. Όμως ίσως να μην μπορέσω. Σου υπόσχομαι όμως να προσπαθήσω. Θα έρθουν στιγμές πόνου και αμφιβολίας, ανασφάλειας, εντάσεων και συγκρούσεων. Όμως θα έρθουν και στιγμές χαράς και εκπλήξεων. Μη λυγίσεις για να μη λυγίσω. Είθε πάντα να υπάρχει κάτι που να θέλεις να το μάθεις ή να το κάνεις, ένα μέρος που να θέλεις να πας, κάποιο πρόσωπο που να θέλεις να συναντήσεις. Έτσι, ώστε η ζωή σου να μην είναι ποτέ στάσιμη. Ψάξε την ευτυχία στα μικρά πράγματα. Αυτά δίνουν στη μεγάλη ευτυχία την ευκαιρία να σε πλησιάσει αθόρυβα. Σου εύχομαι ό,τι κάνεις, να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς. Να διακινδυνεύεις και να προσπαθείς. Να διακινδυνεύεις και να δίνεις. Να διακινδυνεύεις και να αγαπάς. Σου εύχομαι την ορμή του ποταμού, το σιωπηλό ρεύμα, τα κύματα, τις
φυσαλίδες μιας πηγής μέσα από πυκνές βιολέτες. Η ίδια η ζωή άλλωστε κυλά μέσα σε όλα τα πράγματα. Σου εύχομαι να λάβεις κάποτε δώρο από ένα παιδί ένα μπουκέτο αγριολούλουδα και ένα φιλί. Σου εύχομαι την ευτυχία μιας αγάπης που δεν αλλάζει με την αλλαγή, που λάμπει με την ίδια λάμψη στα νιάτα και στα γεράματα. Θαυμάζω, την απέραντη ηρεμία της ψυχής σου, την καλοσύνη στο πρόσωπό σου, το ότι διαρκώς εμπνέεις για αγάπη. Με στήριξες αφάνταστα και δεν με πρόδωσες ποτέ. Ανέχτηκες τις ιδιοτροπίες μου και στάθηκες στο πλευρό μου, ακόμα και όταν ήθελα να κλειστώ στην μοναξιά μου. Μιλούσες πάντα για ιδέες και αξίες, με θαυμαστή αξιοπρέπεια. Εύχομαι να τιμήσουμε την φιλία που μας ενώνει και να μπορούμε πάντα, να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον».
ΑΝΩΝΥΜΟΥ
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ “ΚΑΛΑΜΑΡΙ” REUNION DES CLASSES 1976-1981
Με μεγάλη επιτυχία και σε μια ατμόσφαιρα συγκίνησης και ενθουσιασμού πραγματοποιήθηκε στις 16 Μαϊου η συνάντηση αποφοίτων των ετών 1976-1981. Το ΔΣ του συλλόγου αποφοίτων καλωσόρισε καθηγητές και αποφοίτους σε μια βραδιά γεμάτη αναμνήσεις στο «LA PLACE MIGNONNE».
ΕΚΛΟΓΕΣ
Στο χώρο του σχολείου έγιναν οι εκλογές του συλλόγου αποφοίτων στις 22 Ιουνίου 2011. Το νέο ΔΣ έχει ως εξής: Πρόεδρος: Βάσω Κουτσουφλιανιώτη-Στάθη Αντιπρόεδρος: Σμαρώ Βλαχοπούλου Γεν. Γραμματέας: Μάγδα Βασιλικού-Ζαφειράκη Ταμίας: Αλέκα Μητρούδη-Ανδρεάδου Μέλος για το 2011: Μαρία Ψαλτίδου Μέλος για το 2012: Μαρία Τσιουτάνη
[55]
“Από σήμερα δεν είσαι μαθητής του «ΚΑΛΑΜΑΡΙ» αλλά …ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ”
ήταν το σύνθημα στο κάλεσμα των αποφοίτων του 2011. Το ΔΣ των αποφοίτων με αφορμή το καλωσόρισμα των νέων μελών του, διοργάνωσε cocktail party στις 28 Ιουνίου στο Bar-Restaurant ‘OMILOS’. Στην εκδήλωση έδωσαν το παρών και καθηγητές της Σχολής.
[56]
“Café d’Automne με το νέο Δ.Σ.”
Παλιά και νέα μέλη καθώς και πολλούς φίλους του υποδέχθηκε με μεγάλη επιτυχία το Δ.Σ.του συλλόγου, στο roof garden του ξενοδοχείου ΝΕΦΕΛΗ, για την έναρξη της νέας saison.
Αγαπητοί Απόφοιτοι, θα θέλαμε να σας πληροφορήσουμε ότι σκοπεύουμε να κάνουμε μια επαγγελματική λίστα αποφοίτων έτσι ώστε να υπάρχει μια αλληλοϋποστήριξη μελών. Θα θέλαμε την βοήθειά σας σε αυτή την προσπάθεια στέλνοντάς μας ονοματεπώνυμο, χρονιά αποφοίτησης, διεύθυνση, επάγγελμα, τηλέφωνο κινητό & σταθερό και e-mail. Πληροφορίες και πληρωμές συνδρομών: κα Κουτσουφλιανιώτη - Στάθη: 6936 689 789 κα Βασιλικού-Ζαφειράκη: 6974 191 457 - κα Μητρούδη - Ανδρεάδη: 6972 803 587 e-mail:kalamari.apofoitoi@gmail.com • FACEBOOK: kalamari.apofoitoi •
[57]
Ενημερωτικό - Επιτυχίες 2010 - 2011 Τα αποτελέσματα της προηγούμενης σχολικής χρονιάς έφεραν το Σχολείο μας σε ζηλευτή θέση μεταξύ των σχολείων της χώρας. Επειδή πιστεύουμε ότι οι επιτυχίες μας αποτελούν τη σημαντικότερη πηγή αισιοδοξίας για όλους μας αλλά κυρίως για τα παιδιά μας σας παραθέτουμε ορισμένα στοιχεία: • 20% των μαθητών πέτυχε στις γραπτές πανελλαδικές εξετάσεις βαθμό από 18 εώς 20 (Πανελλήνιο ποσοστό 7%). • 58% των μαθητών πέτυχε στις γραπτές πανελλαδικές εξετάσεις βαθμό από 15 εώς 20 (Πανελλήνιο ποσοστό 29%). • 26,5% των μαθητών πέτυχαν την εισοδό τους στην πρώτη τους προτίμηση. • 63% των Αποφοίτων πέτυχαν την εισοδό τους σε 1 από τις 4 πρώτες προτιμήσεις τους. • Ποσοστό αριστούχων Γ΄ λυκείου 76%. • 80% των μαθητών εισήχθη σε Α.Ε.Ι. και 20% σε Τ.Ε.Ι. • 60% των μαθητών εισήχθη σε σχολές της Θεσ/νίκης. • 16% πέτυχαν στην πρώτη δεκάδα. • 29% πέτυχαν στην πρώτη εικοσάδα.
Σας παραθέτουμε ενδεικτικά τα παρακάτω στοιχεία: • Καλπακίδου Χριστίνα 1η • Παπαδοπούλου Μαρίνα 1η • Ηλιόγλου Αριάδνη 2 η • Συμεωνίδου Ευγενία 2η • Μαθοπούλου Άννα 5 η • Μεσιμερλή Δήμητρα 6 η • Παπαποστόλου Ελεάννα 6η • Παπαδημητρίου Αγγελική 7η • Κοραχάης Κων/νος 9ος • Κατσάρου Θεοδώρα 10η • Πίνα Ιόλη 12η • Φιλίππου Ιωάννα 12η • Βαλέτα Μαρίνα 13η • Δεληγιάννη Αρετή 14η • Δημητρίου Στεφανία 17η • Φιλαργυροπούλου Ελισάβετ 17η • Γαλίτη Μαγδαλένα 18η • Μεϊμαρίδου Ειρήνη 20η
Γαλλική Φιλολογία Θεσ/νίκης Βιολογικό Θεσ/νίκης Ιστορίας-Αρχαιολογίας Ιωαννίνων Χημικό Θεσ/νίκης Επιστ. Προσχ. Αγωγής Θεσ/νίκης Θεάτρου Θεσ/νίκης Λογοθεραπείας ΤΕΙ Ιωαννίνων Αρχιτεκτονική Θεσ/νίκης Διεθν. Εμπορ. ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας Φυσικό Θεσ/νίκης Νομική Θεσ/νίκης Ιατρική Θεσ/νίκης Βιολογικό Θεσ/νίκης Βιολογικό Θεσ/νίκης Ψυχολογία Θεσ/νίκης Τεχν. Γραφ. Τεχνών ΤΕΙ Αθήνας Σχεδ.-Παραγ. Ενδ. ΤΕΙ Θεσ/νίκης Μουσικών Σπουδών Θεσ/νίκης
Οι επιτυχίες των παιδιών μας κάνουν ιδιαίτερα υπερήφανους καθώς είναι αποτέλεσμα συνεχούς και άοκνης προσπάθειας που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού μας και ολοκληρώνεται στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου της Σχολής. [58]
Με τα αποτελέσματα αυτά δικαιώνεται ο μόχθος σας, η προσπάθεια εκπαιδευτικών και μαθητών καθώς και η επιλογή μας να επικεντρώσουμε τον εκπαιδευτικό μας προγραμματισμό στο τρίπτυχο ελληνική και ευρωπαϊκή παιδεία, εκμάθηση ξένων γλωσσών, προσφορά και πιστοποίηση γνώσεων πληροφορικής.
ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ & ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Συνεχίζοντας την παράδοση 117 χρόνων και εκσυγχρονίζοντας τις μεθόδους διδασκαλίας, η Ελληνογαλλική Σχολή «Καλαμαρί» κατατάσσεται για μια ακόμα χρονιά σε μια από τις πρώτες θέσεις των σχολείων που προετοιμάζουν τους μαθητές -τριες τους στα γαλλικά και αγγλικά πτυχία γλωσσομάθειας.
ΕΠΙΠΕΔΟ DELF B1 DELF B2 DALF C1
Γ Α Λ Λ Ι Κ Α
Π Τ Υ Χ Ι Α
90% 87% 65%
Π Τ Υ Χ Ι Α
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΟΣΟΣΤΟ
Α Γ Γ Λ Ι Κ Α Π Τ Υ Χ Ι Α Πανελλήνιο ποσοστό | ΚΑΛΑΜΑΡΙ CAMBRIDG FCE (Lower-Β2) Δεκέμβριος 2010 42,28% | 100% CPE (Proficiency-C2) 15,27% | 100% FCE (Lower-Β2) Μάιος 2011 13% | 85% CPE (Proficiency-C2) Μάιος 2011 3,79% | 89%
( 2 0 1 0 - 2 0 1 1 )
ΠΟΣΟΣΤΟ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ «Κ Α Λ Α Μ Α Ρ Ι»
( 2 0 1 0
–
80,78% 78,91% 67,76%
2 0 1 1 )
Πανελλήνιο ποσοστό | ΚΑΛΑΜΑΡΙ MICHIGAN ECCE (Lower-Β2) Δεκ. 2010 | 100% ECPE (Proficiency-C2) Νοέμ. 2010 | 100% ECCE (Lower-B2) Μάιος 2011 | 93,4% ECPE (Proficiency-C2)Μάιος 2011 | 94,85% Το Πανεπιστήμιο Michigan δεν ανακοινώνει πανελλήνια ποσοστά
Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Κ Η Σ
Πιστοποιητικό Key-Cert: ποσοστό επιτυχίας 97%
Από τη Διεύθυνση της Σχολής [59]
[60]
Σημεία Διανομής Café: spirto - 33 Π.Μελά & Ζεύ ξιδος(πεζόδρομος) • Pasta flora darling - Ζεύξιδο ς 6(πεζόδρομος) • Θερμαϊκός- Λεωφόρος Νίκ ης 21 • Social Κούσκουρα 2 • Local - Π. Πατ ρών Γερμανού 17 & Ζεύξιδος • Allos mon do - Στρατηγού Καλλάρη 6 • Don’t tell mama - Στρ. Καλλάρη 9 • Melia - Μητροπόλεως 79 &Μητρ.Ιωσήφ • Chocolat - Ικτίνου 4 • Art hou se - Βογατσικού 4 • Ερμής εστιατόριο – Ρογ κότη 4 • De facto – Π.Μελά 19 • Partisan - Βαλαωρίτου 29 • Elvis Βαλαωρίτου 31 Other: Cor e - Π. Πατρών Γερμανού 17 • Cam arini - Ιμέρας 8,πεζόδρομος Καλαμαριάς • Fena fresh – Π.Μελά 8 • Ιανός - Αριστοτ έλους 7 • Seven spot – Β.Όλγας 93 • Seven gall ery – Αλ.Σβώλου 45 • Αντικατζίδης οπτικά - Χρυσ.Σμύρνης 7 & Προξ.Κορομηλά • Tatoolig ans - Γεωργίου Θεοχάρη 5-7 • Kitchen 29ο - Ισάβρων 6 • TinT Gallery - Χρ. Σμύρνης 13
Μπείτε στο
http://issuu.com/kmagazine και διαβάστε το περιοδικό [k] σε ηλεκτρονική μορφή.
www.kalamari.gr