De Adem van Noordwal 5

de lucht

Jeannine Govaers

de adem van noordwal 5

de grond

maandag 22 augustus 2011

dinsdag 23 augustus 2011

donde 25 augus

Jeannine Simon Elisabeth Biesemans ewout hadewYch machteld robin

Jeannine govaers Simon Noah Govaers

Amsterdam Middelburg Oostburg

woensdag 24 augustus 2011

Oostburg

Oostburg Zuidzande Cadzand-bad Oostburg

Jean Sim de kat van

Oostburg Zuidzande Groede Oostburg Leuven

erdag stus 2011

vrijdag 26 augustus 2011

nnine mon n de buren

Oostburg Zuidzande Cadzand Cadzand-bad Breskens Oostburg

zaterdag 27 augustus 2011

Jeannine Simon martien Luteijn

Oostburg Zuidzande Sluis Oostburg

zondag 28 augustus 2011

Jeannine Simon ome luuk ANTON

Oostburg Middelburg Oostburg

Oostburg Cadzand Groede Amsterdam

DE ADEM VAN NOORDWAL 5 Een week in een huisje op de Noordwal nummer 5, Krot of Kans in Oostburg.

Aangezien het huisje op de Noordwal het onderwerp van het project was, besloot ik om een reportage te maken zoekend naar de ziel van de plek: ‘de adem’ van Noordwal 5.

Wie of wat is dit huis? Wat gebeurt er als er iets in het huis gebeurt, wat als er als er bezoek komt, als er leven in huis is of weer weggaat? Wat doet dat met een plek en is dat waarneembaar, kun je dat fotograferen? Wat doet dat met ons die er logeren of op bezoek zijn?

Zo kwam het dat Simon en ik een week in het huis kropen en er wind in bliezen, mensen voorbij lieten gaan en aan lieten komen.

Wat een verschil! In alles. In beeld maar ook in gevoel. We leren het huis een week kennen en in het intensieve beleven van de Noordwal durf ik te zeggen dat het huis blij is met bewoning.

Zowel tijdelijk als langer; het vrolijkt op en gaat zelf ook leven.

De reportage begint bij aankomst: een leeg huis, achtergelaten door de vorige tijdelijke bewoonster. Het is leeg maar ademt

nog wat na. De camera probeert dat te vangen om een begin te maken. Simon en ik komen aan maar zullen de eerste dag en nacht niet alleen zijn. Een dierbare vriendin uit België komt aanwaaien met vier kinderen en zo nemen we de plek in één keer over. Het lijkt een overval maar als huis kun je niks beginnen, alleen maar doorademen en de deur open en dicht laten gaan zonder al te veel tegenwerking. Het huis is vol; alle bedden zijn bezet en het meegebrachte opblaasbed kan er nog net bij. Dat laatste is het enige wat verstek laat gaan: het loopt leeg in de nacht. Voor de rest is alles en iedereen tevreden. We staan op, gebruiken wat we in een huis nodig hebben, ontbijten met zijn allen en gaan de omgeving van het huis verkennen.

Het is een straal die groter wordt. De bakker is van essentieel belang en toevallig ook heel erg goed, met heerlijke lokale lekkernijen en goed brood. Hij zit om de hoek. De fietsenmaker helpt ons met een lege band en is vriendelijk, we voelen ons thuis en hebben een huisje op nummer 5.

Het strand in Zeeuws-Vlaanderen met zijn ongelooflijke luchten trekt ons maar de koeien en de boerderijen onderweg ook.

Na een boerderijbezoek met koeien wagen we ons in zee. We hebben zon, water, regen, zwarte lucht, grijze wolken en weer zon.

Ondanks dat we het huisje overvallen hebben met onze invasie voelt het toch alsof het blij is dat we weer aan komen waaien met zijn zessen, alsof het gekieteld wordt. De kastjes worden geplunderd en de tassen gepakt, het eerste bezoek gaat weer op weg terug naar huis.

Simon en ik blijven achter.

Dat voelt heel anders, we moeten even wennen maar we hebben geluk, de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Het huis heeft een klein achtertuintje, ook al is het woord tuin hier niet op zijn plaats. De tafel heeft het kleed aan dat we hebben gevonden en ziet er ondanks de rest van de tuin uitnodigend uit. De verlepte Hortensia heeft zijn krachten hervonden en staat er redelijk goed bij. We eten samen buiten en bekijken het huis. Simon zegt: ‘mam, ik vind het een fijn huisje’.

De volgende dag gaan we de straal om het huis verder verkennen en we belanden op een paardenmelkboerderij in de omgeving.

Weer worden we heel gastvrij ontvangen en genieten we van de uitleg, omgeving en de paarden plus de paardenmelk.

Het is markt in Oostburg en die willen we niet missen omdat een markt zoveel zegt over een plaats waar ze staat en de mensen die er komen. Vis , fruit, verhalen, een dame uit Turkije met Turks fruit, de groenteboer.

De volgende dag komt ons volgende bezoek, Martien komt uit Middelburg, hij wordt gebracht.

Iedereen verheugt zich, zelfs in het huis voelen we een beetje nieuwsgierigheid maar dat kan ook door ons komen. De bakker op loopafstand helpt ons aan een heerlijke frambozentaart met vruchten uit de omgeving. De tafel met kleed ziet er vandaag uit alsof hij zijn beste jurk heeft aangetrokken en we zien dat de gasten glimlachen en ook glimlachend de huiskamer waarnemen. Dat is een goed teken.

Het strand trekt weer, geeft lucht, schept ruimte voor alles en iedereen. Er is iets magisch aan deze plek zo helemaal beneden tegen België aan. Alsof het een einde en een begin markeert.

Dat slaat nergens op want als je doorrijdt of -loopt kom je gewoon weer ergens anders uit maar toch lijkt het zo.

We graven een boot in het zand en waaien bijna weg maar iedereen is weer helemaal in zijn nopjes met het weinige om ons heen. Dan is het tijd om te lunchen en ook dat doen we aan zee.

Na goed te zijn doorgewaaid gaan we verder met een ‘tour de Zeeuws-Vlaanderen’ en komen bij een Fuchsiaboerderij met konijnen en kippen en heel veel vogels. De bijzondere eigenaars, die er een geheel eigen plek van hebben gemaakt, heten ons welkom en Simon wil niet meer weg.

De komende dagen kunnen we nergens meer naartoe zonder eerst langs de ‘konijnenboerderij’ (zo heet die vanaf nu) te bezoeken en dat doen we dan ook. Alle konijnen krijgen een aai, we schommelen tussen de Fuchsia’s en vlinderplanten, krijgen overal kippen- en konijnenpoep en gaan weer verder.

Het huis wacht. Ons huis op de Noordwal 5. Het is fijn om aan te komen, ook al vind ik de bank nog steeds ontzettend lelijk, vind ik het jammer dat de ramen amper open kunnen, is de betonnen tuin een puist, moeten de muren worden geschilderd en blijf ik me verbazen over de lampenkap die er toch vreemd vertrouwd uitziet. Het huisje is verwaarloosd maar heeft een goede uitstraling en is warm. We mogen er zijn en we mogen gasten meenemen. We voelen ons er thuis.

Het onweert, het waait, het is grijs. We zitten thuis, op de Noordwal 5. Boekjes kijken, spelletjes doen tot het bijtrekt. We hebben een rustige ochtend in ons huisje achter de rug als het droog wordt, en we gaan weer op pad. We hebben nog niet heel Zeeuws-Vlaanderen gehad en gaan dat ook niet halen omdat we de hele tijd maar naar Cadzand worden getrokken en we de konijnenboerderij niet kunnen overslaan. De weg ernaartoe voert ons dagelijks langs een leuke pottenbakkerij met fijne tuin en de mogelijkheid om te kleien en potjes te draaien.

Simon heeft er zijn eerste potje gedraaid en er van alles in het rond laten vliegen, was allemaal geen probleem.

Onze gast moest helaas terug en die hebben we een lift en een omarming gegeven, om daarna met zijn tweeën weer naar de Noordwal terug te keren.

Iedereen moe en voldaan, het huis inbegrepen. Het leek te slapen en te denken: ‘ah, daar zijn ze weer, het is goed, morgen weer een dag.’

Komen we in de krant? De volgende ochtend wachtten we op de fotograaf die ons vast komt leggen. Hij zat echter ergens klem met zijn hand en dan kun je niet fotograferen. Na enige vertraging wist hij ons toch te vinden. Grappige ontmoeting met nog wat tips voor de omgeving waar we de volgende dag dapper gebruik van hebben gemaakt. De krant hebben we samen met het huis gehaald.

Het weer wil niet: het regent en het wordt kouder. Bontekoe is op de tv. Terwijl Simon kijkt zit ik vlakbij hem en werk aan het ‘huisje-project’ en bekijk alle beelden die geschoten zijn.

Wat een adem. Wat een verschil. Dat zo’n klein huisje zoveel verschillende gezichten heeft terwijl het ogenschijnlijk helemaal niet fotogeniek is. Het wordt een heel ander project dan ik voor ogen had.

In de middag moeten we buitenlucht inademen en via de

konijnen gaan we naar het dorp Cadzand. Onderweg komen we een markt bij een molen tegen, met mensen in Zeeuwse klederdrachten. We kijken onze ogen uit. Veel aardige mensen, iedereen in voor een praatje. Trotse mensen, vol van de plek waar ze zich bevinden.

De laatste dag dient zich aan, zondag. Maandagochtend zullen we de deur achter ons dichttrekken en terug rijden naar Amsterdam.

Vandaag komen Ome Luuk en Anton langs, helemaal uit Den Haag met een oldtimer.

Ze bellen onderweg al dat ze er een uurtje langer over doen omdat ‘tuf-tuf’ ademnood heeft. Simon staat ongeduldig in de deuropening voor de deur te kijken waar ze blijven en eindelijk horen en zien we met twee oranje lichten en een ‘tuf-tuf’-geluid Ome Luuk en Anton aankomen.

Taart van de bakker en koffie; ze zijn moe van de lange reis, iets over de 3 uur... Je moet er ook wel wat voor over hebben om naar de Noordwal 5 te komen.

Ze weten niet helemaal wat ze ervan moeten vinden maar voordat ze er erg in hebben speelt iedereen verstoppertje. Het huisje wint.

Natuurlijk gaan we naar buiten, het strand op, graven in het

zand, langs de zee lopen, uitwaaien onder weer een luchtenspel met ondenkbaar veel grijstinten, zon, regen, alles door elkaar.

Is het strand hier anders als in Noord-Holland of lijkt dat maar zo?

Daarna genieten we van de tip van de fotograaf en eten we in een restaurantje bij de kerk van Groede. ‘s Avonds zwaaien we onze gasten uit. Weer een goede dag in Zeeuws-Vlaanderen.

Simon gaat slapen. Ik zit alleen beneden achter de computer naar het beeldmateriaal te kijken van een bijna voltooide week.

De vragen en de belevenissen passeren.

Ik bedank het huis voor zijn gastvrijheid, wens het een toekomst toe met fijne bewoners en een tuin zonder beton, ramen die open kunnen en gelach, gepraat en veel leven in wat voor vorm ook. Het huis luistert en is stil. Het was een goede week.

De laatste ochtend staat in het teken van inpakken en schoonmaken. Simon helpt mee. Hij stofzuigt nog even de lucht in het huis zodat het lekker fris is...

Dan is het tijd om te gaan. We zeggen gedag, stoppen de sleutel in het slot en zwaaien nog even. Op weg naar Amsterdam.

Jeannine Govaers (www.jeanninegovaers.com)

Meer of Krot of Kans op het blog www.krotofkans.nl

KROTofKANS-reeks nummer 1 Š2011

ISBN:

978-90-6354-144-6 Vormgeving:

Martien Luteijn