Kamyki Marzena Zacharewicz
Marzena Zacharewicz Urodziła się w 1964 roku w Malborku. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. Studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom w zakresie grafiki warsztatowej uzyskała w 1990 roku. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Zajmuje się ilustracją, rysunkiem, malarstwem . Zilustrowała ponad 20 książek dla dzieci. Bywa kuratorką wystaw ilustracji: w 2005 - „Pan Andersen” w 2008 - „Ezop wyobrażony” Uczestniczyła w ponad siedemdziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Zorganizowała kilkanaście wystaw indywidualnych. Czasami otrzymuje nagrody. e-mail: marzenazacharewicz@wp.pl
Prace Marzeny Zacharewicz to precjoza w dziedzinie rysunku, których wykonanie wymagało ogromnej cierpliwości, czasu i precyzji. Technika obrana przez artystkę narzuca w sposób naturalny konieczność modlitewnej nieomal koncentracji, lecz jest równocześnie niezbędnym warunkiem uzyskania efektów, o których nie wahałbym się powiedzieć, ze są rejestracją odczytu własnej duszy - poprzez kontemplację wybranych fragmentów natury.[ … ] Cykl Kamyki w ustachukazuje zapis śladów historii wszechświata. Tutaj są one znakami zakodowanymi w system estetyczny kontrastów faktur i tekstur, który jednocześnie staje się systemem symboli magicznych, przywołującym na myśl ślady rytuałów pradawnych wierzeń. Artystka tym sposobem stwarza świat odrębny, świat osobistej mitologii, sacrum ciszy mediacyjnej w poszukiwaniu swego miejsca w odniesieniu do wszechświata. Kamień w jej pracach jest albo meteorem przybyłym z otchłani wszechświata, albo talizmanem skupiającym jego energię, albo zawsze uwikłanym w przemyślną grę formalną, jak chociażby w skojarzeniu przecinających go żyłek z fakturą nakładających się na siebie linii włosów czy fakturą powierzchni drewna. W każdym wypadku jednak owa gra podporządkowana zostaje stworzeniu nowej, symbolicznej sytuacji i przeobraża się w pejzaż znaczeń daleko wybiegający poza zwykły estetyzm. Zacharewicz posługuje się miękką białą kredką na czarnym kartonie, co służy uzyskaniu kontrastu negatywowego, oddziałującego podobnie jak rozgwieżdżone niebo. Ten kontrast właśnie podkreśla kosmogoniczny charakter twórczości artystki, jej dostojną wiecznotrwałość i harmonijną elegancję. Każdy ruch ręki prowadzącej kredkę i jej ślad na kartonie w postaci delikatnego duktu zdradza ogromną, benedyktyńską wręcz cierpliwość i zupełne oddanie się podjętemu dziełu.[ … ] Konrad Grzywiński Po prostu informacje 10/2007