De achtbaan in

Een jaar waarin eigenlijk vrijwel alles anders liep dan gepland, zo kun je het afstudeerjaar van deze lichting misschien wel het beste omschrijven. Voor een Productie-student die er juist voor moet zorgen dat alles wél volgens plan verloopt, was dat op z’n zachtst gezegd dus nogal een uitdaging. Zo ook voor Ivo Siebum, die in zijn laatste jaar meewerkte aan twee fictiefilms, een documentaire en een commercial. Zonder voorkeur voor fictie of docu wilde Ivo alles uit zijn laatste jaar halen, en dat heeft hij geweten. Producties die werden uitgesteld, en uitgesteld, last-minute besmette crewleden en al die coronaprotocollen op de set; er kwamen aan de productiekant een hoop verantwoordelijkheden bij. We spraken Ivo terwijl hij bezig is met het afronden van die projecten, waar hij nog de rest van de zomer voor heeft uitgetrokken.

Hi Ivo! Eén van de fictieprojecten waar je aan meewerkte werd omgedoopt tot coronaproject. Hoe ging dat? Ja, dat was een nogal hectische periode. Een week voordat we gingen draaien was iemand in aanraking geweest met een besmet persoon en vervolgens bleek mijn medeproducent ook besmet te zijn. Daarna, drie dagen vóór de eerste draaidag, ook de regisseur. We hadden met docenten een groepsapp die ‘crisisoverleg’ heette, waarin telkens werd geplaatst wie nu weer positief was getest. Het was ingewikkeld om telkens te besluiten naar welke datum we alles moesten verplaatsen, omdat het zo onvoorspelbaar was hoe alles ging lopen. We konden ons er totaal niet op voorbereiden. Uiteindelijk zijn de draaidagen toch gelukt, na flink wat ontberingen.

Kon je nog een positieve kant zien van al die tegenslagen? Voor mij persoonlijk is het wel leerzaam geweest. De eerste drie jaar op de academie kon ik me als producent nogal druk maken om kleine dingen. Gaat die ene acteur wel op tijd zijn? Zal die locatie doorgaan? Dat soort ‘wat als’-scenario’s gingen vaak door mijn hoofd. Door dit laatste jaar heb ik geleerd dat het eigenlijk altijd wel goedkomt. Ik heb ontdekt dat ik goed kan werken onder stress en het stiekem ook wel leuk vind, die onverwachte gebeurtenissen. Tijdens een draaidag opstaan en niet weten wat er gaat gebeuren, daar ging ik best goed op. Dat zeg ik nu trouwens heel blij, maar af en toe kon ik natuurlijk ook wel huilen, haha!

Wanneer besloot je eigenlijk dat je producent wilde worden? Ik wist al best jong dat ik naar de Filmacademie wilde, maar toen ik als achttienjarige tijdens de open dag de academie binnenwandelde dacht ik alleen maar: hier ben ik nog niet aan toe! De hectiek, die budgetten. Ik vond het nog niet te bevatten dat je hier projecten mag maken waarvoor je flink veel geld krijgt van de school, waarin je zelf mag beslissen hoe je het uitgeeft, en je volledig de ruimte krijgt om te experimenteren en zelfs te mislukken. Na twee andere studies geprobeerd te hebben voelde ik wel dat ik er klaar voor was en heb ik alsnog toelating gedaan. Waarom trok productie je zo? Ik ben van nature nieuwsgierig, dus ik vind het samenwerken met alle verschillende departementen heel interessant. Er is een creatieve kant waarbij je meedenkt over het scenario, het filmplan, de locaties en de acteurs. Maar ook een praktische kant: hoe duur dat allemaal is en hoe je het vervolgens logistiek voor elkaar kunt krijgen. En natuurlijk werken op de set waar het allemaal bij elkaar komt. De afwisseling maakt het interessant.

Welke kant trekt je het meest? Iedereen van productie heeft weleens met natte sokken in de regen staan soppen en in een afgeladen busje gereden waarbij je toch wel je bedenkingen had. Dat zijn denk ik wel de meest memorabele momenten, waar ik ook de humor wel van inzag. Maar verder heb ik niet veel met het leven op de set. Ik vind het hele circus dat zich telkens van plek naar plek verplaatst wel fascinerend om mee te maken, maar wel maar voor een paar dagen. Ik wil liever de richting van producent op, en dan vooral de financiële kant. Hoewel. Er zijn dagen geweest dat ik honderden doorweekte bonnetjes waar je het bedrag niet meer op kon lezen moest invoeren in Excel. Iedere uitgegeven euro moest je natuurlijk kunnen verklaren. Monnikenwerk kan ik je vertellen. Zet maar in het interview dat ik Kim Siban van de financiële administratie bedank voor haar geduld!

Tot slot: hoe kijk je terug op vier jaar Filmacademie? Ik ben bijna iedere dag met veel plezier naar school gegaan. Al merk ik nu, gelukkig, wel dat ik toe ben aan een volgende stap. Ik heb veel energie gehaald uit het samenwerken met verschillende afdelingen. Het maken van een film, hoe klein of groot ook, doe je altijd met z’n allen. Wat het bijzonder maakt is dat je dat echt met die zeventig mensen hier samen aan het ervaren bent. Je lacht samen en je huilt samen. Zonder mijn mede-Productiestudenten Leilany Sanz, Pauline Koeman, Naduah Zahradnik en Rosalien Hollestelle was het me niet gelukt dit jaar. Voor mij was de Filmacademie een achtbaan die vanaf het moment dat ik hier binnenliep in mijn eerste jaar tot het afstuderen niet is gestopt. Intussen ga je alle kanten op, van links naar rechts en van boven naar onder en denk je vaak genoeg: waar ben ik nu weer beland? Maar dit alles maakte het ook erg leuk.