Een groot animatie-experiment

Een groot animatieexperiment

In het X-project Verlangen worden analoge schilderingen gecombineerd met visual effects. Wanneer je de film pauzeert, is ieder shot een soort mini-schilderij. Een experimentele manier van animatie maken, die niet heel veel voorkomt. Production Designer Sarah van den Bosch liep al langer rond met het idee om een geschilderde animatiefilm te maken, waarna regisseur Lotte Salomons en scenarist Maxime Baksteen het idee verder uitwerkten. Uiteindelijk sleutelden er zo’n twintig VFXstudenten aan het project, ook tweede- en derdejaars, en hield bijna de hele Sound Design-klas zich bezig met het geluid.

In Verlangen volgen we Chris en zijn vader Toon, die na het plotselinge verdwijnen van de moeder van Chris een groot verdriet moeten verwerken. Chris uit dat door te huilen, maar Toon durft niet kwetsbaar te zijn en slikt zijn tranen in. Zijn lichaam vult zich met tranen en blijft maar doorgroeien, steeds verder weg van Chris. die samen met Stan Oversteegen VFXsupervisor was.

Hi Eline en Sarah! Kunnen jullie wat meer vertellen over hoe Verlangen is gemaakt? Eline: We zijn begonnen met het ontwikkelen van 3D-animaties en de 3D-wereld waarin de film zich zou gaan afspelen. Daarvan hebben we vervolgens 2D-kleurplaten van gemaakt en uitgeprint.

Sarah: Die kleurplaten trok ik over op aquarelpapier, waarna ik ze inschilderde. Naast de karakters schilderde ik ook de hele wereld daaromheen. Zo ontstond een soort behang dat het VFX-team weer in de grijze 3D-wereld plakte. En ik schilderde bijvoorbeeld ook effecten die je normaal met een camera kan laten zien, zoals een lens flare en vignet. Zo konden we dat ook op een schilderachtige manier in de film verwerken. Eline: Die schilderingen hebben wij vervolgens weer terug geprojecteerd in de 3D-wereld. Het duurde wel even voordat we een manier hadden gevonden die werkte. Iedere stap was een ontdekking op zich. Toen we begonnen met deze film hadden we nog geen idee hoe we het zouden moeten gaan vormgeven. We moesten denken als schilder in plaats van VFX-artist, wat voor ons compleet nieuw was. Na een lange fase van trial en error ontdekten we dat deze workflow het resultaat opleverde dat we voor ogen hadden.

Hoe kijken jullie terug op het maken van de film? Eline: Eerlijk: toen we klaar waren was ik er ook echt even klaar mee. Maar ik ben heel tevreden met het resultaat. Ik denk dat we een bijzondere en mooie combinatie van verhaal, stijl en techniek hebben neergezet. Toen we er middenin zaten was het soms lastig, maar nu ik erop terugkijk vind ik dat we het vooral erg knap hebben gedaan. Het samenwerken voelde altijd als een safe space. Sarah: Het was voor mij super leerzaam. Ik snap nu veel beter wat je met VFX kunt en hoe belangrijk het is om een eigen stijl te ontwikkelen. We hebben zoveel werk verzet met z’n allen, in een tijd die echt niet altijd even makkelijk was. Ik ben heel trots! Ik heb het al aan een paar mensen laten zien en die keken hun ogen uit.

Wisten jullie al vroeg dat jullie graag wilden afstuderen met animatie? Eline: Ergens wel. Ik kwam er tijdens de opleiding achter dat ik de manier waarop VFX veel wordt gebruikt niet altijd even interessant vind. Het wordt in mijn ogen te vaak als een hulpmiddel ingezet, in plaats van als kunstvorm op zich. Daar is animatie een uitzondering op. Het was fijn dat ik de kans kreeg om daar het laatste jaar mee te werken. Sarah: Toen ik op de Filmacademie begon dacht ik al: ik moet eens gaan uitzoeken wat ze allemaal kunnen daarboven bij VFX. Fictieve werelden scheppen voor acteurs vind ik zeker ook leuk, maar het mag van mij ook wat meer kunstzinnig en absurdistisch zijn. Met VFX kun je daarin nog verder gaan. Eigenlijk was animatie maken altijd wel een stiekeme droom, dus ik ben erg blij dat dat gelukt is.

Wat zijn jullie grootste lessen geweest? Eline: Dat ik dit project heb gesupervised was voor mij een hele grote uitdaging, en een rol die ik ook echt leuk bleek te vinden. Ik had veel sterker het gevoel dat ik een eigen project maakte, in plaats van een klein stukje hielp aan de film van iemand anders. Daar was ik ook echt naar op zoek na het derde jaar. Sarah: Ik heb vaak kleine ideetjes, maar denk vaak niet in hele verhalen. Eerder in een sfeer, een bepaalde setting, of een klein concept. Door het maken van Verlangen weet ik nu dat als je dat ene kleine beginnetje doorzet, erin gelooft, en mensen daarvan weet te overtuigen, het veel groter kan worden. Dan kun je met anderen iets maken dat ver boven jezelf en dat eerste idee uitstijgt.

52