Mirthe

“Ik voel me nu pas op mijn plek en kom hier echt tot leven. Ik voel me hier méns en niet die ene vrouw met epilepsie. Creatief bezig zijn is voor mij zo’n enorme vervulling van wat ik wil”, vertelt Mirthe Carprieaux (68). Ze gaat vier ochtenden in de week naar Atelier Galerie Kempro, een maatschappelijk georiënteerde werkplek van Kempenhaeghe en werkt daar onder meer met klei, tekent er en maakt keramiek.

Als je iedere dag mag doen wat je leuk vindt, dan is dat heel bijzonder. Toen ik werkte, voelde ik me vaak veel minder gewaardeerd. De begeleiders en vakspecialisten bij het atelier nemen mij serieus en gaan in gesprek met me. Eerder kreeg ik misschien betaald voor mijn werk, maar zagen ze vooral mijn beperkingen”, vertelt Mirthe.

Het licht gaat uit

Al van jongs af aan merkte ze dat er soms gaten vielen in haar geheugen, maar pas toen ze op haar 17 e ging studeren en een aanval kreeg, werd vastgesteld dat ze epilepsie had. “Soms gaat het licht even uit. Dan wordt het even donker en weer licht en heb ik een stukje gemist. Dat merken mensen vaak niet eens. Maar ik ben altijd bezig met alles in mijn hoofd aan elkaar te breien”, vertelt ze.

Logische keuze

Lang woonde ze op zichzelf en met haar man, maar na verloop van tijd had ze meer begeleiding nodig. Uiteindelijk is ze 1,5 jaar gelden bij Kempenhaeghe komen wonen, in een zogenoemd Buitenhuis in Leende. Een woonvorm waarbij ze zelfstandig woont, maar wel verzorging in de buurt heeft. Daardoor kon ze een jaar geleden ook bij Atelier Galerie Kempro beginnen. “Ze vroegen me: ‘Waar heb je belangstelling voor? Wat vind je leuk?’. Nou, dat was voor mij heel logisch. Ze noemen de mensen allemaal kunstenaars hier, maar ik vind mezelf creatief. Kunst klinkt zo hoogdravend.”

Onuitputtelijk creatief bezig zijn

“Ik was altijd al graag creatief bezig, maar ik kon nooit lang met een project bezig zijn. In het atelier lukt dat beter, maar ik beperk me wel tot een paar werken tegelijkertijd. Het voelt onuitputtelijk hier, ik kan altijd aan iets beginnen dat ik nog niet ken. Maar ik vraag ook vaak aan de begeleiders en vakspecialisten of ze iets nodig hebben. We verkopen namelijk al het werk in de galerie.”

“Ik ben graag met klei bezig, dat vind ik mooi om te doen. Dat maakt me rustig. Ik ben nu bezig met maskers uit de Maya-periode. Mijn man is Maya-expert en van hem hoor ik veel verhalen, dat inspireert mij dan om maskers te maken”, zegt ze. “Verhaaltjes schrijven en tekeningen maken voor kinderen doe ik ook graag. Ik heb zelf geen kinderen, omdat de epilepsie van mijn man en mij erfelijk is en ik dat niet wilde overdragen. Maar ik vind kinderen wel heel leuk, dus maak ik verhalen voor hen. Ook voor volwassenen overigens; als ik een glimlach op iemands gezicht tover, dan is mijn werk gelukt.”