Liesbeth

“Ik ben de hele dag door met m’n handen aan het werk. Mijn handen doen gewoon iets, of het nou schilderen, sieraden maken of potten bakken is. Ik dacht vroeger altijd dat oudere mensen zeeën van tijd hadden. Als ik naar mijn oma keek; die zat elke dag in het donker gekleed met de bijbel op schoot en haar voetjes op een stoofje in de kamer. Maar dat hóeft niet zo te zijn”, vertelt Liesbeth van Es (72) uit Etten-Leur. “Schilderen houdt mij bezig, daar hoef ik niet bij na te denken.

Op haar keukentafel ligt een kralenketting die ze net heeft gemaakt, aan de muur hangt een mandoline. En een blokfluit, een mondharmonica en een schilderij in herfstkleuren dat een laantje in Baarle-Nassau voorstelt. “Ja, daar moet je niet teveel van denken hoor. Ik vind het fijn om bezig te zijn met schilderen en ben best trots op het resultaat. Achteraf zie ik alweer van alles dat anders had gekund. Die boom had dichterbij de ander moeten staan bijvoorbeeld”, lacht Liesbeth.

Twee mobiles met vogeltjes eraan hangen in de keuken. Het ene heeft ze gekregen en het andere, met witte gefiguurzaagde vogels erin, heeft ze zelf gemaakt. Dit werk stamt uit een moeilijke periode in haar leven. “Ik werkte toen ik 35 was in Etten-Leur als verpleegster op de psychiatrie. De sfeer was daar helemaal niet fijn en ik kwam thuis te zitten. Naar verloop van tijd kreeg ik een ontslagbrief thuisgestuurd en dat was de druppel. Zo onpersoonlijk en ik voelde me ondergewaardeerd, zeker in die sector.”

‘Alles beter dan niks doen’

“Ik zag het niet meer zitten en mijn huwelijk ging ook steeds slechter. Ik kwam in de psychiatrie terecht, maar dan wel aan de andere kant. Bizar als je er zelf lang hebt gewerkt”, zegt Liesbeth. “Op de afdeling waar ik zat, was creatief therapie min of meer verplicht. Ik deed dat dus, ook omdat ik wist: alles is beter dan niks doen. Wanneer je zo in de put zit, is alles zwart en donker. Dan zie je niets moois. De therapeut was gelukkig heel aardig. Mijn eerste werk dat ik heb gemaakt, is de mobile met de gefiguurzaagde vogeltjes. Als je het een beetje leuk vindt, dan is het de moeite, merkte ik.”

Inmiddels gaat Liesbeth één keer per week naar een creatieve activiteit in het buurthuis via GGz Breburg en is ze bij een schildersclub in Breda aangesloten. Ook schildert ze iedere week online met een internationale schildersvereniging. “Ik verheug me echt op die lessen en ben daarna ook een beetje hyper”, lacht Liesbeth.

Muziek geeft betekenis

De muziekinstrumenten die bij Liesbeth aan de muur hangen, vormen een herinnering aan haar jeugd, maar wel met een sarcastische ondertoon. “Ik móest vroeger muziek maken, psalmen spelen op de mandoline. Ik kom uit Bolnes en ben gelovig opgevoed. Die instrumenten hangen hier, maar muziek betekent nu heel wat anders voor mij. Het is mijn ritme, heb altijd een muziekstuk opstaan.”

Ze pakt de oude mondharmonica vast en zet die aan haar mond. Lachend: “Die mondharmonica, daar ga ik nog les voor nemen. Dat wil ik leren, me blijven ontwikkelen. Muziek is niet alleen dat kerkorgel. Het heeft meer diversiteit. Maakt me vrolijk en zorgt voor een fijn gevoel. Net als schilderen of collages maken; die endorfine die loskomt, zorgt ervoor dat ik weer lekker bezig ben geweest. Dan ben ik misschien ’s avonds wel doodmoe, maar ik heb wél echt iets gedaan.