Abdellatif

“Kunst is alles voor mij. Alles wat ik wil vertellen, vertel ik in mijn schilderijen. Of het nou gaat over politiek, ziekte of over mezelf; ik schilder het. Als ik mijn overleden moeder mis, dan zet ik dat op het doek”, vertelt Abdellatif Elmeslouhi (45). Hij woont ruim 13 jaar in Tilburg en komt oorspronkelijk uit Marokko. Hij schildert elke dag in zijn werkkamer, die vol kleurrijke doeken hangt. “Soms word ik ’s nachts wakker en heb ik gedroomd. Dan ga ik meteen schilderen, want anders raak ik het beeld kwijt.”

In zijn werkkamer hangt werkelijk elke wand vol met schilderijen. Hemelsblauw is één van zijn favoriete kleuren, die komt in bijna elk schilderij terug. “Dit is mijn familie, hier is alles”, gebaart hij terwijl hij om zich heen kijkt. “Dit is mijn boek, alles wat ik voel, wat ik heb gedaan, waar ik blij was, waar ik verdrietig was; je ziet het hier. Soms ben ik echt blij als ik naar mijn werk kijk. Soms word ik verdrietig, want dan is het af. Kijk, het maakt mij niet uit wat andere mensen ervan vinden, want het is wat ik van binnenuit voel. Daar gaat het om.”

Houtskool

“Op de basisschool tekende ik al. Ik had daar karton en houtskool en tekende stiekem tijdens de les achter m’n boeken. Mijn kleren waren altijd vies van de houtskool daardoor”, lacht hij. Abdellatif vertrok in 2006 uit Marokko en ging richting Spanje, om daar te werken als chefkok. “Ik werkte in verschillende restaurants in Benidorm en dat was een mooie tijd. In de zomer kwamen er kunstenaars naar een plein en daar ging ik graag heen.” “

Ik voelde me daar thuis, keek er naar hoe zij werkten. Eén van de kunstenaars vroeg me op een dag of ik iets voor hem wilde maken. Dat deed ik en hij was onder de indruk van mijn werk. Hij vroeg me: ‘Wat heb je geschilderd?’. Ik zei: ‘Wat ik voel van binnen’. Hij geloofde in mij en heeft het werk gekocht. Dat hangt in zijn huis in Argentinië.

Voor mezelf schilderen

“In die tijd overleden mijn moeder en vader kort na elkaar en had ik veel stress. Ik kon geen afscheid nemen, omdat ik niet op tijd in Marokko kon zijn. Dat vond ik zo erg. Toen begon ik met schilderen, ik wilde iets voor mezelf doen. Mijn vrienden bleken geen echte vrienden en ik was mijn ouders verloren. In schilderen kon ik mezelf weer vinden.”

In Spanje ontmoette Abdellatif zijn toenmalige vrouw en hij besloot met haar mee te gaan naar Nederland. Samen hebben ze een dochtertje, waar hij helemaal gek op is. “In Nederland was alles nieuw, dat is niet makkelijk. Begin maar eens een nieuw leven, met een nieuwe taal”, vertelt hij. “Ik ging van chefkok naar schoonmaker naar autopoetser, want een baan vinden is lastig. Het bedrijf waarvoor ik werkte, behandelde me niet goed en uiteindelijk ben ik daar uitgeput weggegaan. Ook ging de relatie over. Het was een moeilijke periode, maar wederom was schilderen mijn redding.”

Sterk zijn

Inmiddels werkt hij vrijwillig als kok bij Broodje Aap & Linke Soep, een ontmoetings- en ontwikkelingsplek waar oude en nieuwe Tilburgers meedoen en samenwerken. Daarnaast schildert hij iedere dag. “Ik moet sterk zijn voor mijn leven. Voor mijzelf. Ik heb het gevoel dat ik nooit een echte kans heb gehad en nu heb ik iets om te laten zien. Ik heb wat van mijn leven gemaakt.”