Debbie

“Door te tekenen en beelden en poppen te maken, probeer ik te verwerken wat ik heb meegemaakt. Ik werk liever met beeld dan dat ik moet vertellen hoe ik me voel. Creatieve therapie helpt mij ook heel erg”, vertelt Debbie (48). Ze is van jongs af aan al creatief bezig en het maken van kunst helpt haar nu om zichzelf te uiten.

Ik ben veel bezig met black out poetry. Ik heb oude boeken in huis, waaruit ik bladzijdes scheur. Intuïtief omcirkel ik woorden op die bladzijde. Het zijn woorden die mij raken of die iets in mij oproepen”, vertelt Debbie. “De rest van de tekst maak ik zwart en ik teken erbij. Die tekeningen zijn vaak best zwaar, want ik heb geen rooskleurig leven gehad. Het eerste boek met tachtig tekeningen was binnen twee weken af, soms ben ik dan dwangmatig met zoiets bezig. Dan vergeet ik even mijn problemen.” Ze heeft boeken vol met zulke teksten en tekeningen, de ene met een liefdevol hart op de achtergrond, de ander met donkere penstreken en verdrietige ogen.

Kind in jezelf blijven vinden

“Vanaf het moment dat ik kon lopen, ging ik al bij mijn opa in het atelier schilderen. Ik had een eigen schildersezeltje en vond het daar zo fijn. Ik heb ook een tattoo voor hem gezet, mijn opa is mijn held”, zegt ze. ‘The creative adult is the child who survived’, staat er bij het getatoeëerde gezicht van haar opa geschreven. “Dat is een reminder voor mezelf. Het kind in mij is er nog steeds en ondanks alles dat we hebben meegemaakt, leven we nog.”

“Laten we het zo zeggen: ik heb een flinke carrière bij de GGZ achter de rug. Ik heb binnen de GGZ trauma’s opgelopen en pas eind 2013 is de juiste diagnose gesteld. Ik heb een dissociatieve identiteitsstoornis (dis), vroeger heette het een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Sinds vorig jaar is er de juiste hulp en wat meer begrip.”

Voor mezelf werken

Debbie gaat twee keer per week naar dagbesteding bij De Moerbei in Breda en is daar creatief bezig. Daarnaast gaat ze één keer in de week naar het textielatelier TWIMMS in Tilburg. “Ik vind het fijn om daar te zijn en los te gaan, kan daar rotzooi maken en in stilte werken. Het is niet voor het sociale contact, maar echt voor mezelf dat ik daar kom.” “Werken met afgedankt textiel of bezig zijn met mijn tekeningen en teksten zorgen ervoor dat ik even vergeet waar ik vandaan kom. Ik heb mijn werk aan GGZ-werkers laten zien, zodat het ook inspirerend kan zijn voor andere cliënten. Tekeningen maken samen met mijn begeleiders is fijn, omdat het voor verbinding zorgt met hen. Het helpt mij en mijn delen om wat begrijpelijker met hulpverleners te communiceren. En: Ik kan letterlijk een bladzijde omslaan uit een boek. Zo proberen we langzaamaan stukjes van ons leven te verwerken.”