Ria

“Schilderen is voor mij een uitlaatklep, maar het is ook: even geen stress. Het is ontspannen en er hoeft niks”, vertelt Ria van den Oetelaar (66). Ze gaat al ruim vijf jaar ieder week naar Atelier Beeldkracht Oisterwijk, een atelier voor mensen met geheugenproblematiek. Daar schildert ze op haar eigen tempo en werkte ze veelal met haar handen.

Vroeger was ik altijd bezig. Ik werkte als peuterleidster, zorgde voor onze vier kinderen, maakte kostuums voor het circus in Haaren, het kon niet op. Ik houd erg van nauwkeurig werken en bij het maken van kleding moet dat ook. Dan komt het op de millimeter aan. Ik noem mezelf professionistisch; perfectionistisch en dan zo professioneel mogelijk werk afleveren”, lacht Ria.

Van alles naar niks

“Tot ik vorig jaar in augustus ineens niet meer kon lopen, een conversiestoornis noemden ze dat. Daarnaast ben ik zeven jaar geleden gediagnostiseerd met Alzheimer. Dus van ‘alles kan en snel even tussendoor doen’, ging ik naar helemaal niets. Ik moest opnieuw leren lopen en ben daarvoor nog in revalidatie in Woerden. Soms zijn er dagen dat er gewoon niks uitkomt, dat zelfs praten moeilijk is. Maar ik ga door, ook al valt het soms niet mee.”

Loslaten

“Bij Beeldkracht zit ik helemaal in mijn werk. Dan denk ik niet: ‘Ik kan niet lopen’, nee dan ben ik alleen maar bezig met schilderen. Gek hè, dat dat zo kan. Het is daar helemaal stil, we zitten allemaal rustig te werken. Heerlijk”, vertelt Ria verder. “Kijk, bij schilderen maakt het eigenlijk niet uit welke kleur je gebruikt en wat er precies op dat doek komt. Dat is zo’n groot contrast met het naaiwerk dat ik vroeger veel deed. Dat moest echt perfect zijn, maar ik heb dat leren loslaten. Het gaat erom dat ik ergens aan begin en me daar even in verlies.”

Samenzijn

“Ik was in 2015 één van de eerste cursisten bij Beeldkracht. Ik wist nog niet zo lang dat ik Alzheimer had, toen mijn GGZ-casemanager zei: ‘Ik heb iets voor jou’. Sindsdien ga ik er iedere woensdagochtend heen. Daarnaast ga ik vier dagen in de week naar een zorgboerderij, daar zitten jonge en oudere mensen. Ze hebben allemaal een verschillende diagnose. Ook daar ben ik bezig met kunst en naaien, maar de insteek is daar meer het samen zijn en de sociale ontmoetingen.”

“Bij Atelier Beeldkracht schilderen we de ene keer met onze vingers en de andere keer met een paletmes. Maar ik gebruik ook zaagsel, plastic en stukadoorspatels. Niet zo lang geleden kwam er een danseres en een zangeres, daar keken en luisterden we naar en daarna kregen we de opdracht om die ervaring op het doek te zetten. Dat vond ik zo’n mooie opdracht. Ik schrijf dan een gedicht bij mijn werk, om onder woorden te brengen wat ik voel.”

Andere wereld

“Wanneer ik niet tevreden ben over mijn werk, dan schilder ik er gewoon overheen. Dat kan gewoon hè. Het kan me niet gek genoeg zijn, want ik gebruik gerust stukadoorsverf. Ik doe wat er in mij opkomt. De schilderijen hoeven niet ‘af’ te zijn voor mij, zolang ik maar even in een andere wereld ben.”