Hoopvol boekje voor Warchild

Jij hebt een HOOP bereikt!* Kijk maar: * samen met ons

Ontmoet Aida uit Colombia, Maisa uit Libanon en Amara uit Sierra Leone,

kinderen en jongeren uit het War Child pro­ gramma in 2010. Ook in het afgelopen jaar werd hun leven getekend door oorlog. Om­ dat ze zijn gevlucht, omdat hun school kapot geschoten is of omdat het spook dat oorlog heet rond blijft dolen in hun hoofd.

Maar ze kijken liever vooruit. Ze maken thea­ tervoorstellingen om iedereen op het hart te drukken dat hun situatie beter kan, be­ ter moét. Ze pakken de camera en leggen de mooie dingen van het leven vast. Of een voetbal om hun hoofd even helemaal leeg te spelen. War Child biedt hen die kans. Met

creatieve activiteiten maken kinderen en jon­ geren zich weer­baar tegen de gevolgen van de oorlog die hun leven bepaalde. Zij hebben weer hoop op een betere toekomst.

‘Ik word de beste voetballer van Afrika’, zegt Kizza. In 2011 gaat hij zijn droom waarmaken.­

De 15-jarige Aida woont met haar stief­va­ der, moeder, twee broers en een neef op een boerderij in Colombia. ‘Op een dag kwamen paramilitairen met bivakmutsen ons oude huis binnen. Ze hebben mijn vader

Je kunt wel zeggen dat ik dit programma echt nodig heb. voor onze ogen vermoord. Dat is vier jaar geleden. Die verschrikkelijke dag zit in m’n hoofd gegrift. Nu woont mijn stiefvader bij ons, hij slaat mijn moeder en mij. En hij heeft gezegd dat mijn moeder het schoolgeld niet meer mag betalen. Maar ik heb mijn vader

beloofd om school af te maken. Ik mis hem op zulke momenten nog meer. Gelukkig kan ik naar school. Ik sta elke dag om 5 uur op, zodat ik er op tijd ben. Na school doe ik mee met creatieve activiteiten. Ik hou van dansen, ‘el vallenato’ en ‘la machetilla’ zijn mijn favo­ riet. Schilderen, toneel en gitaar spelen vind ik ook heel leuk, daar kan ik me helemaal in verliezen. Ik krijg er weer veel energie van. Je kunt wel zeggen dat ik dit programma echt nodig heb.’

Aida doet wekelijks mee met creatieve activiteiten, waarmee kinderen en jongeren hun erva­ ringen uit de oorlog verwerken.

Ze ontdekken de wereld van

theater, muziek, tekenen, sport en dans.

Vanwege veiligheids­redenen is de naam van het kind veranderd.

Foto: Marco van Hal

‘Het enige dat we van Gaza in de kranten en op tv zien, is bloed, kapotgeschoten hui­ zen en doden. Volgens mij zijn ze vergeten dat er ook hele mooie dingen gebeuren in Gaza, ook als het oorlog is. Die mooie din­

Ik kan wel zeggen dat ik inmiddels een beetje verstand heb gekregen van fotografie. gen, die laat ik zien. Ik kan wel zeggen dat ik inmiddels een beetje verstand heb gekregen van fotografie, dus ik ga zeker door met fo­ tograferen. Want Gaza is echt anders door de ogen van haar kinderen dan door de ogen van de televisie.’

Hanen (16) deed met 20 andere kinderen in de Gaza-strook mee met een fotografieprogramma; in acht weken werden ze opgeleid tot echte fotografen en filmmakers.

Ze kunnen hun gedachten en gevoelens in beelden uitdrukken.

Door te focussen op de positieve dingen van het leven krijgen

kinderen weer geloof in een betere toekomst.. En maken ze anderen bewust van hun situatie. Met trots openden de kinderen zelf de ten­ toonstelling ‘Gaza through the eyes of its children’.

War Child heeft zowel pro­ gramma’s in de bezette Palestijnse gebieden als in Israël.

Kizza maakte de oorlog in Noord-Oeganda van heel dichtbij mee. 窶連ls ik alleen ben, komen de beelden van de oorlog weer teﾂｭ rug, zie ik de moorden weer voor me. Door

Als ik aan het voetballen ben, denk ik niet aan de dingen die me zijn overkomen. de oorlog is mijn leven helemaal veranderd.

Alles was ineens anders. Ik woonde in een vluchﾂｭtelingenkamp en ik was erg ziek. Ik was bang dat ik het niet zou overleven.

Als ik aan het voetballen ben, denk ik niet aan de dingen die me overkomen zijn. Dan kan ik

weer lol maken met andere kinderen. Ik wil een beroemde profvoetballer worden, zoals de Engelse spelers, of Ronaldo of Fabregas.

Zodat heel Afrika me kan zien spelen. Ik be­ gin gewoon hier en later word ik beroemd.’ trouwen terug bij kinderen die door Kizza zit in het sportprogramma van War Child in Noord-Oeganda. oorlog van elkaar gescheiden zijn.

Vanwege veiligheidsredenen is de Sport is niet alleen een belang­rijke naam van het kind veranderd. uitlaatklep voor oorlogs­kinderen, maar brengt ook het onderling ver­

De 8-jarige Maisa is geboren in SyriĂŤ. Met haar familie vluchtte ze van de ene plek naar de andere, hopend op een beter bestaan.

Nu woont ze in een vluchtelingenkamp in

Ik ontdekte een fantastische nieuwe wereld, waarin we kunnen spelen en lol maken.

Zuid-Libanon. Elke dag gaat Maisa naar een enorme vuilnisbelt om er nog iets waarde­ vols te vinden om te verkopen. Dat is niet zonder gevaar; kinderen snijden zich, raken

geïnfec­ teerd als ze in aanraking komen met ziekenhuisafval, geëlektrocuteerd bij het openmaken van gedumpte apparaten of worden zelfs overreden door de bulldo­ zers die over de enorme afvalberg rijden.

Van een zonnesteek of de doordringende stank kijken ze al niet meer op.

Behandeld als vuil Maar dat is niet alles: ‘Meestal loop ik te­ rug van de vuilnisbelt naar het kamp, soms zelfs na middernacht. Ik word vaak uit­ge­ scholden of geslagen, mensen behan­de­ len me als een stuk vuil. Een man gooide

me gewoon op straat, omdat ik alleen maar langs zijn winkel liep. Mijn moeder probeer­ de er me ervan te weerhouden dit werk te doen. Het allereerste geld dat ik verdiend had, scheurde ze doormidden.’

Hoofd stroomt leeg ‘Gelukkig kan ik naar het creatieve centrum van Solidarity. Ik ontdekte een fantastische nieuwe wereld, waarin we kunnen spelen en lol maken. Ik maakte nieuwe vrienden en had het gevoel dat ik weer ergens bij hoorde, net als vroeger. Tekenen is een van mijn favoriete bezigheden, ik teken vaak hui­

zen en bloemen. Als ik aan het tekenen ben, stroomt mijn hoofd leeg. Dan hoor ik de her­ rie om me heen niet meer.’

Maisa gaat niet naar school, maar doet mee met de creatieve activi­teiten van War Child’s partner­organisatie Solidarity. ­ Met behulp van eenvoudige taalen rekenlessen kunnen

oorlogs­kinderen weer sneller instromen in het normale basisonderwijs.

Vanwege veiligheidsredenen is de naam van het kind veranderd.

Foto: Pep Bonet/NOOR

De 18-jarige Amara maakte samen met an­ dere jongeren in Sierra Leone een indruk­ wekkende toneelvoorstelling over hun leven.

Drie jaar geleden stopte Amara met school, omdat zijn ouders het schoolgeld niet meer

Toen het publiek tijdens mijn raps begon te juichen, was ik erg trots op mezelf. konden betalen. Hij was een van de besten van zijn klas. ‘In het theaterstuk speelde ik nieuwslezer,­rapper, maar ook de “bad guy” die een meisje­aanrandt. Een van de proble­ men die de oorlog met zich mee bracht. Ik

vond de rol van rapper het leukst, omdat de mensen in het publiek het erg cool vonden.

De lyrics heb ik zelf geschreven. Toen het pu­ bliek tijdens mijn raps begon te juichen, was ik erg trots op mezelf. Ik doe mee met Per­ forming for Peace omdat ik de problemen van alle jongeren in Sierra Leone onder de aandacht wil brengen. Als ik ga rappen, kan niemand zijn ogen en oren sluiten.’ richten, die opkomen voor de Het ‘Performing for Peace’ programma, waarin Amara zit, heeft rechten van kinderen. Leraren, dorpsoudsten en politieagenten effect: in Port Loko heeft de dorps­ leiding budget vrijgemaakt om een ondersteunen inmiddels deze commissies. aantal kindercommissies op te

De 18-jarige David gaat elke week naar het Boys Hope centrum in de Soedanese hoofdstad Khartoem. Zijn familie sloeg op de vlucht voor het oorlogsgeweld in Soedan.

David kon niet naar school en ging uit ver足

We spelen samen met andere kinderen, dus is het niet meer zo eng om iets voor de groep te vertellen. veling de straat op, kwam soms dagen niet thuis, had geen slaapplek, soms niks te eten en kwam vaak in problemen.

Zijn moeder greep in en stuurde hem naar

het Boys Hope centrum. Elke vrijdag organi­ seert War Child er creatieve activiteiten voor kinderen, waarmee ze sociale vaardigheden leren. Dat hebben ze op straat razendsnel afgeleerd. David doet mee met drumwork­ shops. ‘Voordat ik meedeed, was ik erg verlegen, ik durfde nooit in het openbaar te spreken, maar mijn trom heeft me hierbij geholpen. We spelen samen met andere kin­ deren, dus dan is het niet meer zo eng om iets voor de groep te vertellen. We vertellen allemaal wat we in ons leven meegemaakt hebben. En we hebben de trommels zelf gemaakt, erg leuk om aan mijn vrienden te

laten zien. Later wil ik voor een hulporganisa­ tie werken, zodat ik zelf ook een Boys Hope centrum op kan zetten.’ In het Boys Hope centrum kunnen straatkinderen, die vaak gevlucht zijn voor de oorlog in Soedan, overdag terecht. Op dit moment zitten er 40 jongens van tussen de 5 en 18 jaar oud.

Het centrum is niet alleen een

veilige haven, ze kunnen er ook hun ervaringen kwijt en het biedt de straatkinderen regelmaat in hun roerige leven.

Vanwege veiligheidsredenen is de naam van het kind veranderd.

Kijk voor deze en andere verhalen van de kinderen in de War Child programma’s op www.warchild.nl

Deze uitgave is gesponsord tot stand gekomen dankzij Jenny Labaar (ontwerp), Crown van Gelder (papier) en Haarmans Drukkerij Damen (druk) Tekst: War Child