
1 minute read
Jestem świadoma / świadomy swoich mocnych stron
chociaż nie mieli na to ochoty. Każdy z uczestników analizuje sytuację na kartce papieru podzielonej na 4 części w następujący sposób: część 1 – zwięzły opis sytuacji część 2 – co zyskałem / zyskałam, zgadzając się? część 3 – co straciłem /straciłam, zgadzając się? część 4 – co by się stało, gdybym odmówił / odmówiła?
Przed rozpoczęciem ćwiczenia warto poprosić uczestników, aby wybierali takie sytuacje, które nie są zbyt intymne i o których będą mogli bez oporów opowiedzieć innym. Chętni prezentują swoje sytuacje wraz z analizą na forum. Pytania: Czy w podobnej sytuacjach ponownie zachowałbyś / zachowałabyś się tak samo? Czy zawsze warto mówić tak? Kiedy warto powiedzieć nie i dlaczego? Czy masz trudności z odmawianiem innym osobom? Komu najtrudniej jest odmówić? Czas trwania ćwiczenia: 20 minut
Advertisement
2. Asertywne NIE pełne szacunku do siebie i innych
Metoda pracy: dyskusja oraz praca w grupach. wspólnie definiujemy pojęcie asertywności; w przypadku trudności można zaproponować grupie warsztatowej i wspólnie omówić następującą definicję: Asertywność to umiejętność wyrażania
własnego zdania, uczuć, postaw w sposób otwarty, w granicach nienaruszających praw ani psychicznego terytorium innych osób oraz własnego
analizujemy sytuacje, gdy asertywność sprawia nam trudność z powodu poczucia winy względem naszego rozmówcy podajemy przykłady asertywnej odmowy, np.: nie pożyczę ci pieniędzy, ponieważ nigdy mi ich nie oddajesz, nie wykonam tej pracy za ciebie, ponieważ nie należy to do moich obowiązków dobieramy uczestników w pary, które ćwiczą schematy asertywnych odmów, dopasowanych do prawdziwych sytuacji z ich życia chętni prezentują swoje scenki na forum Czas trwania: 20 minut
3. Jak ustalać granice?
Ćwiczenie ma na celu pokazanie uczestnikom, że asertywność to nie koniecznie tylko odmowa. Możemy zadbać o własne potrzeby, a jednocześnie uwzględniać potrzeby innych osób – na własnych warunkach. Uczestnicy dobierają się w pary i odgrywają scenki. Jedna z osób prosi drugą osobę o coś, co mogłoby być kłopotliwe dla drugiej. Druga osoba zgadza się, ale jednocześnie proponuje własne warunki, na jakich spełnienie prośby będzie dla niej komfortowe. Przykładowe scenki: A: Pożycz mi książkę. B: Ok, ale tylko do jutra. A: Mam Ci tyle do opowiedzenia! Posłuchaj, co mi się przydarzyło w weekend… B: Chętnie z Tobą porozmawiam, ale teraz mam tylko 5 minut. Może umówimy się wieczorem?